 |
Jef Neve: 'Spirit Control' |
||
|
Van dit album waar Jef heel terecht heel tevreden mee is als 'fiere
veertiger' maakten we het concert mee op GentJazz, editie 2018 en dat vond
ik toen, bij hetgeen ik er van hoorde tussen conversaties door, nogal druk
wezen en beloofde het dan ook later op alle gemak nog es door te nemen.
Welnu dan, een jaar later en twee jaar later dan het verschijnen ervan in 2017 ben
ik zeer onder de indruk al is het gans wat anders dan wat ik voordien van
Jef al hoorde, wel duidelijk Jef Neve maar dan in 'een breder jasje'...'Crystal Lights', geschreven n.a.v. de terroristische
aanslagen in Brussel van 2016 mag na een sferige, gestreken inleiding meteen
al magistraal openen en je voelt vanaf de start dat dit album een bijzonder
werkstuk is. Het nummer is dan wel slechts een aanzet naar een speels
'Jumpin' on Waves' dat verwijst naar het kite surfen van Jef, een wat ongewone
sport tussen water en lucht en we zien Jef daarbij al gaan, gedreven
door wind en water. Dat daar een 'Kite Crash' op volgt is niet zo
spectaculair als de titel wel lijkt. Het lijkt eerder een onverwachte misser
en het wegzinken in het zilte nat. Het is wat wennen hoor, als je Jef alleen
maar kent van z'n sublieme trio albums vroeger of van z'n vorige succesvolle
'One, een solootje uit 2014. De instrumentatie is nu rijker dan vroeger
want, zonder overladen te zijn, aangevuld door een strijkers én een
minder aanwezige hornsectie. De titelsong voert je zó naar de top om daar, op het
hoogtepunt , abrupt af te breken.Da's ook wat ik me meen te herinneren vanuit
het concert en het lijkt me dat een naspel nu zeer aangewezen is. Dat komt
er
niet echt met 'Lake Kivu', een herinnering aan het ontwaken in Rwanda, aan
de oevers van het Kivu meer. Mooi is dat zondermeer maar je blijft nog wél
steeds eenzelfde spanning behouden...Wat mij ook opvalt is dat de nummers op deze
plaat zich zo gauw ontwikkelen en daarom ook korter van duur zijn.
Instemmend over die hangende spanning (mercie Jef :-) ontwikkelt zich dan
een duet in den beginne met piano en vocals, Jef en Sam Sparro, met
'Caterpillar' die op het eind de wind onder de vleugels krijgt door de
strijkers. innemend gezongen is dat en eveneens op tekst ook van Sparro. Een
vocale verrassing , zo tussen het verdere instrumentale waar 'NYC Marathon'
nu dan weer een sprintje neemt en Jef zijn klassieke concert schouders onder
steekt., bijgestaan door een gelijk opgaand strijkersensemble. Ik hou
echter in het bijzonder ook van 'Shinjuku Golden Gai' en da's een heel ander
verhaal, met een drive en een groove die mij wel ligt maar 't is echt
wel een vreemde eend in de bijt op dit album. 'Beautiful Colors' leunt
dan daarna wel meer aan bij de rest, met een Jef nu zéér op de voorgrond en
de begeleiding gepast naar achteren. 'Solitude' komt dan weer somberder aan
de start maar wint aan gevoelige kracht, mede gedragen door... weeral de
strijkers. Een emotioneel moment is dit en aangrijpend volgt daar gepast
'The Heart Whispers Why' achteraan en het lijkt tijd om een traan weg te
pinken ook, da's een ultieme sfeerzetter ! Blijft dan nog afsluiter 'Paris,
Place Sainte-Cathérine', met vriend Teus Nobel aan trompet, om deze
sentimental journey af te sluiten. Daar wordt deze keer dan wél tijd voor
genomen en daarmee is dit met z'n 6'13'' ook het langste nummer van de
plaat. Jef bewijst met deze 'Spirit Control' eens temeer zijn grote klasse
en alhoewel dit album dan wel niet mijn persoonlijke favoriet is uit Jef's
'verzameld werk' kan ik dit album wél niet anders dan groots te benoemen,
groots zeg ik U !
Winus
|
|||
