Keys - Gilles Vandecaveye
Double Bass - Kobe Boon
Drums - Simon Raman

'Een dartele piano krijgt een stevige drumdrive en flip-flopt daarmee tussen luisteren en shaken in begintrack 'Sturm der Liebe'. De aandacht is daarmee alleszins getrokken voor deze eerste van Steiger en jawel, een pianotrio ! Da's meteen duidelijk wanneer een speelse repetiviteit zich met dezelfde snelle vingers ontwikkelt om dan afwachtend maar ook met een zekere rusteloosheid te gaan mijmeren over de dingen des levens in 'Saint Roch'. Mooi gedaan hoor ! Rusteloosheid ligt ook aan de basis van 'Hymne without God' waar de bas van Kobe en de percussie van Simon aan de start wat liggen 'kreften'.De bas mag daarna beginnen uitwijden, instemmend wat later bijgestaan door de piano die uiteindelijk weer argumenten ter discussie aanvoert. De percussie is daarbij nog steeds duidelijk aanwezig ook. Twee korte stukken volgen dan en een kwade muzikaliteit trekt door het eerste: 'Bachfag'. Kort maar krachtig, nèh !
Wit /zwart, beweging/tegenbeweging kleurt dan het volgende 'Inverse Reverse' om dan electronisch afwachtend af te sluiten. Met 'Berlin Revisited' lijken we dan weer op een beat af te stevenen. Tromroffelend gebeurt dat waarna er zich een mars in gang zet met electronische keys die soms refereren en mij alleszins doen terugdenken aan de 'historische' Moog synthesizers...Dat vormt de hoofdbrok in een haast militair doorstappen nu dat nog langer zou kunnen duren dan de 8'15'' die de song lang is. Maar dan is het al 'Zes Uur Verder' en de keys hebben daarbij 'de slappe' gekregen, bas en drums houden zich recht...Een aangestreken bas speelt daarna de zoetgevooisde viool in 'Kayip' waarbij Gilles aan de piano bedeesd het woord laat aan de strijkstok van Kobe. Uiteindelijk komen de keys wat dramatisch terug om daarna alles te overspoelen en worden we na de druk in deze stoomketel abrupt weggespoeld ook. Da's dan naar 'Part One', al is het intussen track 9 en daar mag een rockfeel zich nog es laten voelen in een stuk met veel cymbalen en een intrigerende beat. 'You is You? op het einde is daarna wat rust terug vinden met een aangestreken bas, uitnodigend, en daar wordt vriendelijk op ingegaan door een wat berustende piano ook maar even goed voel je weer die rusteloosheid die als een leidraad door deze CD loopt. Er wordt geëindigd met een vraagteken... Als je na het luisteren raakpunten zoekt naar andere pianotrio's hier die eenzelfde pad bewandelen dan blijft ook hier dat vraagteken want heel anders is dit dan bvb. De Beren Gieren', ook geen alledaags piano trio. Nee, dit is Steiger,eigenzinnig en eveneens het luisteren waard !

 

Winus