Met een verschijningsdatum in 2018 kwam de uitgave van deze live-opnamen uit 2012 niet bepaald snel na het concert uit. De tand des tijds kreeg blijkbaar geen vat op wat Ab Baars, Meinrad Kneer en Bill Elgart toen neerzetten. De muziek op deze cd blijkt zoveel jaar na datum nog altijd behoorlijk meeslepend.

De weergave van het concert op Konfrontationen Nickelsdorf 2012 is opgelijst als twee suites in respectievelijk drie en twee delen, met een kort en knap “nickelsdorf fantasia” er achteraan. In de aanzet herinnert Ab Baars met een ietwat zure, gepijnigde klank aan Albert Ayler. Bill Elgart beantwoordt zijn grillige bewegingen met onrustig slagwerk, Meinraad Kneer lijkt de gang van zaken simultaan te becommentariëren. Gaandeweg neemt de bassist, althans tijdelijk, het voortouw en volgen drukke en dromerige, minder en meer melodieuze passages elkaar af.
Hun geïmproviseerde set kan je bezwaarlijk makkelijke muziek noemen, maar toch is die toegankelijker dan op hun cd Give no quarter uit 2011. Sommige van de 13 stukken daarop konden overkomen alsof ze afgerond moesten zijn op een vooraf willekeurig vastgelegde tijdsduur. Door een langere, continue voortgang heeft de live-cd in zekere zin minder scherpe kantjes: de luisteraar komt minder snel na elkaar voor een einde en een nieuw te staan bij de afwisseling van improvisaties. Live volgden wendingen langs soms grillige paden een meer doorlopende logica.
Een afwisseling van sferen voltrok zich natuurlijk ook tijdens het concert van de drie op het festival. Soms waren ze samen schijnbaar een gedeelde onvrede of Weltschmerz aan het uiten, elders rustig op weg in een muzikale wandeling en dan weer vrolijk op onderzoek in en rond een nieuwe invalshoek. Aldoor heb je de idee dat je een nauw verbonden drie-eenheid hoort tijdens een optreden waarin ieder van hen een boel technische ervaring kon stoppen.