Rebekka Van Bockstal liep school op de conservatoria van Gent en Brussel en kreeg les van Hans Van Oost en Peter Hertmans. Haar eigen kwartet richtte ze op met jongens die zij kende van haar studies in Gent. Zelf geeft ze mee dat zij zich voor haar composities laat inspireren door o.a. Robin Verheyen, Pierre Van Dormael, Lage Lund, Mark Turner en Maria Schneider. Modern, zegt Rebekka, zonder perse vernieuwend te willen zijn en die omschrijving gaat inderdaad op voor Crossing Dimensions. Verschillende nummers op deze cd maken aansluiting bij recepten die de laatste twee decennia een ruimer jazzpubliek konden aanspreken.
Met enkel eigen composities op het album die zowel Engelse als Nederlandstalige titels dragen, volgen ze een ongegeneerde trend onder een aantal jonge muzikanten die opmars maken. Een paar keer komt RVB Quartet muzikaal ook enigszins in het vaarwater van enkele van die projecten, zoals in “Fietsenmaker” dat even aan Faerge kan doen denken. Maar vaker - ook in datzelfde nummer trouwens - kiest het viertal koers voor een meer toegankelijke stijl. De zin voor laagdrempelige jazz betekent niet dat zij het simpel maken, wel geschikt voor een breder publiek dat kan genieten van rustige, fijngevoelige lyriek en van jeugdige levendigheid. De luisteraar kan er ook een sympathiek geloof in eigen kunnen bij terugvinden terwijl misschien niet elke overgang of ontwikkeling in de muziek even goed zit. Crossing Dimensions klinkt toch op verschillende plaatsen als een debuut, met veelal mooie nummers die niet alle even voldragen zijn. Het titelnummer lijkt het treffendst de ambitie weer te geven om bekoorlijk en toegankelijk te combineren met iets moeilijker en spannender moderne jazz. Je kan moeilijk naast het talent en de groeimogelijkheden van dit viertal.
Rebekka Van Bockstal heeft duidelijk een kwartet samengesteld met vrienden die in dit groepsverband op dezelfde golflengte willen spelen. Alle vier leveren ze fijne bijdragen en daarin komen ze over als team players. Rebekka neemt de composities en de groepsnaam voor haar rekening, maar ook zij speelt steeds functioneel naar het geheel toe. Daarin is ruim plaats voor Ambroos De Schepper, die met een mooie klank op altsax kan uitblinken. De contrabas van Kobe Boon (Steiger) speelt, zoals dat in een opzet als deze gaat, vooral een ondersteunende rol, maar doet dat niet altijd louter onopvallend. De drums van Marius Couvreur vallen dan iets meer op en als de adjectieven jeugdige dapperheid mogen vallen, dan slaan ze bij hem zo te horen wel koppen.
Is het qua dosering nog niet allemaal even top, naargelang de individuele smaak van de luisteraar schat ik dat heel wat luisteraars een aantal stukken bijzonder sterk kunnen smaken. Dit jonge kwartet is vast nog het beste te genieten live, terwijl je er de volle aandacht aan kan geven. Die gelegenheid is er terwijl zij hun cd nog voorstellen in verschillende Vlaamse steden.