De Franse saxofonist Raphaël Imbert (°1974) legde in eigen land al een opvallend parcours af en mag er regelmatig op festivals aantreden. In de meimaand van dit jaar staat hij met twee projecten op Jazz Sous les Pommiers in Coutances. Enerzijds met de nieuwe cd Music Is My Hope, anderzijds met Bach – Coltrane. Imbert verbindt graag de spiritualiteit van de één met de ander en dat beperkt zich niet tot Bach en Coltrane. Hij zocht eerder inspiratie bij Albert Ayler, Pharoah Sanders en negro spirituals. Daarbij bediende hij zich ook van teksten van o.a. Théodore Monod en Martin Luther King. Behalve met klassieke muziek en jazz, die hij net zo graag samenbrengt a.d.h.v. muziek van Mozart en Ellington, heeft hij iets met traditionele en activistische liederen, met het geschreven en gezongen woord, met maatschappelijk engagement.
Op Music Is My Hope is de jazz van Imbert vooral doordrongen van blues, gospel, folk en singer-songstuff. Wie daarvan wel pap lust, vindt vast minstens enkele tracks de moeite om in een afspeellijst op te nemen. De nummers wijken meestal niet ver af van de typische kenmerken van de genoemde genres, maar krijgen toch een eigen, gepassioneerde invulling. De zang van Marion Rampal, die in 2015 meedeed met Archie Shepp in de vernieuwde versie van Attica Blues, is daarbij een grote troef. Het stemgeluid van deze Franse zangeres is enigszins verwant met dat van Madeleine Peyroux en Natasha Kelly – vaak wat meer op blues gericht.
Het eerste wat opvalt als je de cd van bij het eerste nummer begint te beluisteren, is de zware inleidende monoloog. Het is de stem van Paul Robeson die de laatste woorden van Othello vertolkt uit het stuk van Shakespeare. Dat dient, onderlijnd door sober, maar welgemikt gitaarspel en drums, als intro voor een gevoelige uitvoering “Peat Bog Soldiers”. Het straalt hoop en geloof uit, vanuit een historisch bewustzijn en bezorgdheid om het hier en nu. Het zet de toon voor een album dat met verschillende tracks plukt uit het repertoire van de veelzijdige acteur, zanger, atleet, militant Robeson die voor Imbert een belangrijke inspiratiebron is.
De luisteraar krijgt jazz die geworteld is in verschillende tradities, met hier en daar een twist. Voor de gewaagde draai aan de veelal toegankelijke stukken vervult vooral de saxofonist zelf een uitblinkersrol. Voor de instrumentale uitwerking kan hij rekenen op muzikanten die vol overtuiging op gitaren, klavieren en drums de blues uitdiepen, de gospel verlevendigen, de songs dragen. Dat levert o.a. knappe en intense resultaten op in het trieste “Blue Prelude”, het begeesterde “Didn’t My Lord Deliver Daniel”, het smachtende “Turn! Turn! Turn!”. Bijzonder is zeker ook hoe wereldmuziek binnensluipt langs Provencaalse folk van “Vaqui Lo Polit Mes De Mai”.
De soul, de goede wil en het geloof in eigen kunnen komen in andere stukken al eens minder overtuigend over. Doorleefd wil het allemaal wel klinken, maar de eigen composities worden soms aandoenlijk. Het helpt wellicht om zelf Franstalig te zijn om het gebroken Engels en het Franse accent van zus Aurore Imbert, bijv in Easter Queen, fantastisch te vinden. Gewoon zwaar fan zijn is ook vast handig om mee te gaan in het Patti Smith achterna gaan van Rampal op “Show Boat To Delphi”. Misschien ontbeer ik zelf een kinderlijke kant om “The Circle Game” van Joni Mitchell voluit te kunnen smaken. Dan ben ik blij dat op het eind Big Ron Hunter nog “Play Your Cards Right” zingt, met beide voeten op de grond – er blijft toch altijd hoop om te koesteren. Voor een cd als deze zijn de digitale mogelijkheden om per nummer op het web te kopen wel erg handig.