'Dit fijne album van Reggie Washington die 'k persoonlijk pas leerde kennen uit de entourage van Chris Joris met diens voormalige 'Rainbow Country' project uit 2006 (met verder o.a. Bob Stewart , Babba Sissoko en Eric Person !) was eigenlijk gepland voor 2012 maar het plotse overlijden van gitarist en vriend Jef Lee Johnson in 2013 rangeerde Reggie op een zijspoor dat leidde tot de productie van 2 albums ter nagedachtenis van z'n voormalige vriend : 'Rainbow Shadow, Volume 1 & 2' waren dat en hoe lekker dat dát was konden velen proeven o.a. tijdens het wachten op de proclamatie van de winnaars van het 6e Mechelse Jazzcontest verleden jaar, want toen speelde Reggie daar een warme , funky set met dat programma en dat hadden we écht nodig toen want het was verdorie een freezin' late Augustusavond ! Nu dan eindelijk het album waar die zelf ook zo naar uitkeek omdat-ie verlangde naar het hout en het authentieke van de contrabas daar waar dat we hem eerder kennen als elektrische bassist. Raar dan toch dat het album van start gaat met 'Fall', een Wayne Shorter compositie die meteen een Marcus Miller feel oproept want Reggie bespeelt hier de elektrische bas en d’er is wat elektronische spielerei van Bobby Sparks ook. Dat zet me niet zo direct op me goeie been maar de solo van Fabrice Alleman maakt al wel veel goed...De teaser ' Always Moving' aan de start van de schijf deed nochtans direct naar méér verlangen en maakt volgende 'Eleanor Rigby', van Lennon/McCartney dat dan weer goed? Reggie heeft hier een solomoment , alleen hij aan de akoestische bas en hij vertaalt de melodie daarbij naar een ritmische metronoom, ik vind het na een paar keer luisteren zeker méér dan een aardigheidje. En dan moet het écht mooie nog komen hoor en ik ben daarbij zeer te spreken over drummer Enoch Jamal (E.J) Strickland en de dynamiek die hij toevoegt aan bijvoorbeeld het swingende 'Half Position Woody', een eigen compositie van Reggie met verder een Bobby Sparks aan piano die hier lekker invalt en natuurlijk Fabrice Alleman op tenor...maar toch ben ik meteen ook in de ban van de drummer, wat sterk ! 'Afro Blue' van Mongo Santamaria krijgt in een volgende track de juiste basresonantie mee en verder is er alleen maar de drumbegeleiding (op deze track door de soundengineer ook : Ulrich 'Yul' Edorh), eerder mij onbekend. Dit geeft echter deze uitvoering het absolute Afro karakter. Het droge basspel van Reggie opent daarna' E.S.P.', titelsong van het gelijknamige Miles Davis album uit 1965 met alweer een Wayne Shorter song en eens temeer is daar de drive van de drums en de uitstekende solo's van Fabrice op tenor én een Bobby Sparks die daar perfect aan piano op aansluit. Bobby kunnen we trouwens nog kennen uit het concert met Snarky Puppy ,uit Gent Jazz 2015 alweer...En dan krijgen we een interludium, een gebast stukje 'Thoughts of Buckshot', met het poppy maar superbe Buckshot Lefonque verhaal van Branford Marsalis uit de jaren negentig in gedachten, how time flies... Uit 'Miles Smiles' volgt dan het excellente 'Footprints' (en weer eentje van Shorter!), een tune met funky inslag en man, man, wat mooie sopraansaxsoli van Fabrice ! Het overbekende 'Moanin' van Bobby Timmons krijgt daarna een solo benadering door Reggie, aan de electric bass deze keer en da's mooi hoor omdat Reggie zo'n fijne bassplayer is natuurlijk maar eigenlijk gaat er wel een stuk potentiële power verloren ook die er in deze song verscholen zit, dat moet gezegd al klinkt het toch ook lekker zo... En dan , eigenlijk als afsluiter, volgt 'B3 Blues 4 Leroy', een standard van onbekende oorsprong, aardig kaal aan de start in trio : bas, drums en Hammond maar 't is wel een heerlijk nummer en de Hammond alleen al bezorgt me gauw kippevel ! Bass and drums keep on track while the Hammond goes around...misschien allemaal wat basic hoor, maar wel enorm fijn ! En, zoals met de teaserintro 'Always Moving’ mag deze schijf er even later ook uitgaan al noemt het dan de reprise Ending en volgens mij kon hier eigenlijk ook best een mooie song uit gebrouwd worden in plaats van het als in en outro te gebruiken... 'Yeah' kinkt het nog , en 'goodnight everybody...' 'Vintage New Acoustic', een stelletje topmusici met, wat mij betreft, uitstekend en graag aanbevolen luistervoer met een ‘Fall’ in de gekozen uitvoering eigenlijk wat als ballast , eentje dat ik graag replaced zag door een uitgewerkt ‘Always Moving’, dan ware het perfect geweest...