De relatief nieuwe  jazzband HAST vond zich in 2015 met gelijkgestemde zielen die (hard) rock naast hedendaagse jazz zouden plaatsen , es zien wat je daamee kon aanvangen. Contrasteren doet het alleszins tussen de vette lijnen van uitgesproken rock  en de grijzere lijnen van milde soundscapes en impro die bekende sferen oproept uit de Europese, zeg maar Belgische jazz van vandaag.  Live ga'k voor de bijl voor het expliciete van de rocknummers maar kan mij evengoed vinden in het verhalende van de rustigere nummers die zich niet zelden ontwikkelen uit minimalistische vormen tot een breder geheel. De thema's komen grotendeels uit de pen van gitarist Artan Buleshkai die in compagnon-gitarist Roeland Celis (een fantastische snarentemmer !) méér dan een tweede stem vindt ! Een ritmesectie met Cyrille Obermüller aan de bas, hetzij plukkend aan de snaren, hetzij aan de strelende strijkstok en het gedegen en niet té uitdrukkelijke drumwerk van Elias Devoldere maken het klankbeeld af waarbij Rob Banken zich méér dan in andere bezettingen (Bravo Big Band, LG Jazz Collective...) op de voorgrond plaatst met een vaste hand aan de sax, geen misthoorn maar op tijd met de voeten op de grond wel uitbrekend, andere keren voegt die zich mee in het algemene klankbeeld. Maar met sterke saxuithalen maakt die je meteen ook wakker zoals in de muzikale sledgehammer die 'Blues' is aan de start van het album en da's meteen een contrast met 'Elegy', zeemzoet zwevend in space op een wolk van gebrouwen gitaarelectronica maar nog steeds met Rob duidelijk aan het stuur en de drums geven het ding een lekkere drive, geen treurzang hier ! In het daaropvolgende 'Duet' verdwijnt die drive, wordt er op de alt zacht aangeblazen op het tempo en  getokkel van de gitaarsnaren. Het is een rustig in-en uitademen tijdens het voorbij glijden...Perfect daarop aansluitend komt 'Impro' dan tevoorschijn al blijft het bij geritsel in het halfduister. Al es een plaat 'achterstevoren' afgespeeld ? (ja, da's handiger als je't digitaal doet :-) ...maar zo start 'For Those Who Dance To It' en zo je wil kan je hier wat statig gaan op walsen.Het lijkt wat een dansles maar 't is aardig ingevuld door soundscapes van gitaar en drums in the back. Voor diegenen die denken :..en waar zit die (hard)rock nu ?!..' volgt dan 'Op Ieder Potje Past Een Dekseltje' en da's natuurlijk net het dekseltje dat ook op mijn rockpotje past da'k af en toe graag opendraai , heel geschikt jongens en dank daarvoor ! Roeland Celis is meesterlijk op de snaren daarbij en da's een jongen die eerder ook al indruk maakte bij vorige optredens die 'k met 'em zag in andere bezettingen. ...sax en gitaar vallen samen in het thema en 'bam' ! gedaan, niet uitmelken die handel !...zitten we even later terug in dat halfduister van daarstraks met wat experimentele impro en bewandelen van een krakende vloer met 'Prelude' alvorens het onmetelijke in te klimmen, reaching for...? 'Mortal Kombat Champion of the World' ? maar die lijkt al wel uitgeteld z'n wonden te likken nu....een mooie melodie is het wel en mogelijk zelfs het beste nummer van deze schijf, een tune die voortschrijdt en zich filmisch ontwikkelt...fijn drumwerk ook van Elias. Met 'Old Boy' schuiven we dan zacht naar het gaatje en het einde toe, da's een saluut aan de luisteraar van een band die door z'n samenstelling en geluid alweer een eigen plaats verovert op de Belgische jazzscène . Da's intussen al erg druk daar maar zet er dit gezelschap maar zeker bij ! Vermeld ik nog graag de mooie cover van 'Elegy', een tekening van kunstenaar Wouter Vanhaelemeesch, krachtig de mystiek doorboord ! da's weer es wat anders dan al dat minimalistisch gedoe dat je maar al te vaak ziet tegenwoordig op platenhoezen...

Winus