Nee, een tromboniste hadden we hier nog niet me dunkt, en dan nog eentje met zo'n grote klasse ook als Nabou Claerhout, we worden weer verwend ! Al is het duidelijk dat in het NΔBOU project ook voor snarenkunstenaar Roeland Celis een belangrijke rol is weggelegd als tegenspeler om van tijd tot tijd mee in dialoog te gaan al is het ook wel meteen klaar dat NΔBOU vooral toch voor Nabou staat, het is háár verhaal met háár composities maar het is wel mooi dat zij zich met zulke begaafde medespelers als in dit quartet weet te omringen. Moderne hedendaagse jazz met een lekkere drive en een aanstekelijke groove, uitgezet door drums en contrabas krijgen we aan de start van 'Manhunt' met die heerlijk vertellende trombone, een ongewoon instrument toch voor een vrouw ? ‘Mind the Gap’ heeft eenzelfde ingehouden maar duidelijke verteltrant die je uitnodigt tot luisteren en die trombone schettert daarbij nooit, is heerlijk warm en vol. Roeland die daarop gaat antwoorden doet dat met eenzelfde duidelijkheid en gaat niet galopperen met teveel noten . Da’s mooi en de dialoog tussen gitaar en trombone kon nog wat blijven duren ook maar men kiest hier voor een uitdijnen van het verhaal in een fade away. Heel gepast hoor maar nooit mijn favoriete einde… De titelsong wordt daarna geopend door Trui (Amerlinck) en zijn wij geen gezegend volkje met intussen al zovele goeie, vooraanstaande contrabassisten ? Lieflijk is deze tune waarin je plannen hoort gesmeed worden, al kan dat natuurlijk ook mijn fantasie wezen, met ene ‘HUBERT’ ? In ‘Components’ gaan daarna trombone en gitaar hand in hand met toch weer een Nabou die het hoge woord voert en het mag gezegd worden dat zij zeer overtuigend scoort al is de complexe repliek van Roeland er ook niet naast  ! Naar het einde van de song toe zal Nabou echter met eenzelfde vaardigheid en enkele rake argumenten gepast weerleggen en besluiten. Ja, ’t is wel duidelijk: deze dame met haar ongewone instrument weet van aanpakken ! Dat zulks vanuit de nevelen ook kan komen aandampen blijkt uit de laatste nummers van deze debuut EP met eerst ‘Not that Bad’ waar zij uit een onmetelijkheid met wat elektronische effecten en enige ritmische begeleiding die steady verder pusht een vragende hoorn steekt. De antwoorden komen zowel van Trui deze keer als van zichzelf en plechtstatig mag daarna ‘Greybeard’ besluiten, een solo serenade is dat waar Nabou frontaal tussen echoënde schaduwen van zichzelf opduikt en haar stempel op de eeuwigheid drukt. Het is iets waar je stil van wordt en je voelt meteen dat dit verhaal nog een vervolg gaat kennen ook ! NΔBOU lijkt me meteen raak, een hit !

Winus