Monique Harcum : vocals - Zediam : words,rap - DJ Grazzhoppa :turntablism - David Thomaere : synths, Wurlitzer, Hammond & Moog
Frank Vaganée: altsaxofoon, sopraansaxofoon, dwarsfluit
Dieter Limbourg: altsaxofoon, sopraansaxofoon, klarinet, dwarsfluit
Kurt Van Herck: tenorsaxofoon, sopraansaxofoon, klarinet, dwarsfluit
Bart Defoort: tenorsaxofoon, sopraansaxofoon, klarinet
Bo Van der Werf: baritonsaxofoon, basklarinet
Marc Godfroid: trombone
Lode Mertens: trombone
Ben Fleerakkers/Frederik Heirman: trombone
Laurent Hendrick: bastrombone, bastuba
Serge Plume: trompet, bugel
Nico Schepers/Carlo Nardozza: trompet, bugel
Pierre Drevet: trompet, bugel
Jeroen Van Malderen: trompet, bugel
Nathalie Loriers: piano
Bart De Nolf: contrabas
Toni Vitacolonna: drums

Héél ongewoon, deze productie van het BJO dat deze keer haar grenzen verlegt en verruimt.
Laat ons luisteren en dan krijgen we meteen een mooie introductie met de instapper ‘The Beginning’ (what’s in a name - alwaar je direct voelt dat dit méér is dan het bekende BJO en mede is dat bepaald door de wonderlijke keys van David Thomaere die zeer aanwezig is op deze schijf. ’T is een mooie tune ook, gecomponeerd door BJO saxofonist Dieter Limbourg die tekent voor bijna alle composities op het album. De big band blijft hierbij altijd zeer aanwezig. Sterk gearrangeerd ! Meteen vloeien we daarna over in ‘Travelling Into Time , Part I’ met weer die opvallende keys van David. Rustig maar vastberaden en indringend vervolgt Kurt Van Herck, één der sax-primussen van de band de solo . Start en einde van de song worden bepaald door de scratchen van DJ Grazzhoppa, intussen ook genoegzaam bekend in de jazzwereld dank zij z’n eerdere samenwerkingen met o.a. Reggie Washington en Aka Moon. Da’s very hedendaags en dat geeft een voor het BJO nooit eerder gehoorde moderne en up to date schwung aan het nummer dat zich vervolgt met Part II’ en de words van rapper ‘Zed’ (Zediam) . Het is op zulke momenten dat je daarbij ook (terug) denkt aan het Buckshot LeFonque project van Branford Marsalis al gaat de vergelijking niet helemaal op ook. Ik ben anders niet meteen zo’n rap of hiphop liefhebber maar deze funky melange zie ik best wel zitten want ’t gaat ook allemaal zo smooth, weet je…Zo is het ook met ‘African Street Dreams’ waar we Monique Harcum een eerste keer horen en voor mij is ’t al véél langer geleden da’k ze nog hoorde of zag (2012…, backing vocals bij Mojostar? !...). Zij zingt erg lekker, dat weten we wel intussen en het wat ophitsende ritme van de song gaat daarbij helemaal in je lijf zitten. Jazzy toetsen krijgen we hier door de solos van tenorist Bart Defoort en trompettist Nico Schepers. De band komt daarbij gepast invallen waarbij Zed en Mo ze ‘cold as Ice’ naar het einde toe leiden. Wat zwoel mag de leader van de band, Frank Vaganée, daarna de ‘Oeil Celeste‘ opdienen en inleiden en het orkest schuift daarbij het doek traag open voor de rap van Zediam. Ben je intussen nog niet naar de kapper geweest in deze trieste Coronatijd, dan knipt het ritme van ‘Funky Haircut’ daarna je haartjes wel en da’s de gelegenheid voor Dieter om ook es op het voorplan te komen voor een stevige solo . Even later waagt Bo Van Der Werf zich ook op de roetsjbaan die DJ Grazzhoppa intussen aan ’t aanleggen is. De drums en de ritmesectie stuwen het geheel krachtig verder en het blijft wel duidelijk dat dit ook een big band stuk is. Het slowere part, één der weinige op dit album, ‘Leap of Faith’ is daarna als geknipt voor de mooie stem van Monique die ook de lyrics hierbij schreef. David Thomaere mag deze keer rollende streepjes zetten met de Hammond en dan heb je mij natuurlijk altijd mee…Funky stuff volgt met ‘Another Day Another Night’ dat je meteen naar de heupen grijpt en de keys van David mogen dan wel zeer aanwezig zijn op deze plaat maar ’t is toch mooi dat we nu ook es Nathalie Loriers aan de piano bezig horen…Hoe mooi toch klinken de harmonieën van de blazers in het geheel ! En het feestje is hier nog niet gedaan ! ‘What If’ mag dan weer wat voor DJ Grazzhoppa en rapper Dez wezen, de integratie met de big band mag er telkens gepast bij zijn en da’s werkelijk iets van twee werelden, two worlds of ‘Two Places’ zoals het album ook heet. Erg groovy en da’s net zoals met ‘Get Down’ , een nummer van Mo & Grazz dat hier achteraan de plaat afsluit. Klasse hoor ! Alleen had ik dit nummer graag on top door de big band finaal horen afwerken. Een kanjer van een album is deze ‘Two Places’ van het Brussels Jazz Orchestra, hedendaags en geschreven voor de metropolen van een verenigde wereld , bravo !



 

Winus