…als een zacht briesje leidt ‘The Fountain of Youth’ je binnen in de wereld van melodische compositie van Yves Gourmeur want het is deze voormalige pianist van De Frivole Framboos die de verhalen schreef voor deze muzikale zeer genietelijke reis naar..Dobroedzja, Bulgarije?...Niet alleen hij tekent voor deze trip want hij wordt daarin bijgestaan door z’n kompanen, medemuzikanten én vakmensen in het afleveren van oorstrelende pareltjes. ‘Izvora’, de song, gaat werelds in hoger tempo door de Balkan met een beetje klassieke tred ook, gekenmerkt door de percussie van Jérome Baudart en het gelijk opgaan in muzikale bewegingen door Piazzolla adept Christophe Delporte en saxvirtuoos Rhonny Ventat. ‘Trouble Water’ vaart daarna een wat tragische koers, aangestreken door de bas van Adrien Tyberghein maar gelijk is daar het zalvende van de accordeon van Christophe samen met de bas van Adrien en die aait ons over het hoofd, verzacht de pijn. De sopraansax tekent dan voor wederopstanding, een samenwerking die kan tellen ! De titelsong kondigt daarna een ontwaken aan met het geeuwen van de bas, de nette percussie, het lieflijke, vredige ook van de sax en het meer ernstige van de piano die vloeiend over de toetsen het verhaal van een nieuwe dag vertelt. ‘Sagua la Chica’ is dan weer wat anders, zoekt de zwoelheid van meer zuiderse kanten op en heeft een vrolijke zwierigheid die wellicht de dansers onder ons naar de dansvloer drijft al komt de pianist ook nu weer aanmanen tot ernst…voor even maar hoor want het wellustige feestje gaat daarna gauw weer verder. Eén mijner toppers van deze plaat ! Want ‘The Morning Dew’ heeft dan weer zand in de ogen, geen katertje daarbij hoor, het is eerder een heel genietelijk ontwaken op de sprankelende klanken van de piano, onderstreept door een bijvallende warme accordina. ‘ Au Fil de L’eau’ mag dan live aan het cruisen langs de waterkant gaan, hier lijkt het me meer op een slenteren langs de waterkant, nog niet gans wakker ondanks het alerte van percussie en bas; een eye opener waar dan vooral de sax van Rhonny voor tekent. ‘Kalahari’ , wat volgt, oogt daarbij meteen héél wat gevaarlijker en de Balkan lijkt ook meteen ver weg ook al vind ik hier nog steeds een Slavische ziel in ook, sterk ! Dromerig, ingetogen en met een dekentje rond zich gedraaid start dan de eindtune ‘From Water to Life’ dat zich wat later gauw ontwikkelt en daarbij sensueel uitdagend gaat komen te verleiden. De passionele sax van Rhonny neemt hierbij het voortouw. En dan is het gedaan ! Had ik niet gezegd dat dit een zeer meeslepend verhaal was, iets dat je door het coherente samenspel van deze artiesten op sleeptouw neemt van begin tot eind en het weze gezegd, ik liet me graag meevoeren door dit ‘Izvora !