JAZZEPOES JAZZMIDDELHEIM-2017- concertverslagen zondag 6 Augustus

JAZZ MIDDELHEIM

- onze concertverslagen HIER !

zondag 6 Augustus




	Mijn Middelheimse schrijverij …de 36e Jazz Middelheim editie en intussen zullen we nog niet teveel edities gemist hebben ook want het is steeds weer genietelijk afzakken naar het mooie, aangename Park Den Brandt en daarbij mag de temperatuur liefst nog wat stijgen ook, dat zijn we hier gewend … We komen, intussen traditioneel, wat laat ter plaatse, missen de aftrap maar vangen toch een deel nog op van het concert van de artist in residence van dit jaar: Mark Guiliana, blijkbaar de drummer van Brad Mehldau en er zijn er hier die hem o.a. ook al zagen met John Scofield. Mij is die nog onbekend maar we vangen hem later nog wel op in de komende dagconcerten… Heel tevreden zijn we wél wat later, hier in de grote tent, bij de haast allen jonge 'Belgian All Stars' combinatie en formatie, samen en olv topdrummer Antoine Pierre maar je moet wel 2 keer kijken om 'm te herkennen ook, zo met die haar, zeg eigenlijk maar baardsnit ! Urbex noemt zijn project, zijn ei en da's duidelijk goed gelegd ook. Mooi zo, België scoort z'n eerste doelpunt hier ! Tussen de mainstage-concerten door nu ook weer clubconcerten, gewoon ongewoon vantijds en vandaag resideert Jozef Dumoulin aldaar. Alhoewel die een uitstekend pianist is met een voorliefde voor Fender Rhodes en ik hem in hoedanigheid van begeleider reeds dikwijls gesmaakt heb, val ik niet zo voor die ‘keys and chords en knoppekens’ improvisaties van ‘m en daar zal vandaag niet veel aan veranderen. Begonnen als duo vandaag met op het andere pianostoeltje de Parijse pianist Benoît Delbecq ,wat sommigen kon bekoren maar mij dus niet, kon die in z'n sets, voor mij altans, slechts effe scoren en dat was vooral te danken aan oudspeelster/zangeres Kamilya Jubran die een krachtige stempel drukte op de performance. Trojan Panda, het project waar een stel bevriende muzikanten andere instrumenten bespeelden dan wat ze gewoon waren en Jozef zelf aan gitaarsnaren plukte was betreurenswaardig. Aan de start een stelletje scouts; onwennig musicerend rond het kampvuur en wat verder enige voices…niet uitgekeken dit... ‘Jozef Dumoulin & The Red Hill Orchestra’ , helemaal op het einde de festivaldag afsluitend, daar hadden en namen we dan de tijd niet meer voor, slechts gauw een beeldje op de kodak en een half luisterend oor, aan de rand van de tent... Ten onrechte misschien want die tent had nog publiek ook maar wat we hoorden nodigde niet direct uit om er bij te gaan zitten. Nee, dan koos ik veel liever voor de set van Joshua Redman eerder die mij ook al op CD wist te verblijden met z’n Elastic Band. Vandaag werd het dan wel minder funky maar de vonk schoot toch over met z’n bijzondere ‘Still Dreaming’ quartet waarvan elk lid schitterde : grote jongen Scott Colley aan de bas, Ron Miles op cornet zoals in het originele quartet en Brian Blade die zich vanavond eens temeer als topdrummer profileerde. Wat een band en wat een concert, Charles Lloyd zou het moeilijk hebben om dit alsnog te overtreffen ! Charles, however, bleek vandaag, anders dan de vorige keren da’k ‘m hier zag, ‘in a very sentimental mood’ , in zoverre zelfs dat het tegen het romantische aan schurkte. Veel had natuurlijk te maken met de instrumentatie. Greg Leisz, mij verder onbekend, zat aan de steel guitar en dat werkt op het gemoed natuurlijk, dan slaat je eigen snaar ook aan het trillen. Charles was daarbij bijzonder goed gezind en ik begrijp dat sommigen hem liever op een andere boppin’ wijze aan het werk zouden willen zien maar ik kon deze ‘Marvels’ best hebben zoals ze waren. Niet echt opvallend zat daar ook gitarist Bill Frisell tussen maar verder toch wel een uitstekende ritmesectie ook, mooi zo ! Kijk, dat is nu es een concert waar je een festivaldag kan mee afsluiten, zie… De vrijdagse Festivaldag zijn we hier niet en hetgeen dan op het programma staat en wat we niet kennen zal ons alsnog onbekend blijven. We betreuren daarbij toch wel dat we Matthew Herbert’s Brexit Big Band zullen missen want ooit zagen we hier Matthew Herbert ook nog én met plezier met z’n toenmalige Big Band passeren. Da’s dan jammer… Op zaterdag dan steekt ontegensprekelijk de Mingus Big Band 'in an old tradition' boven al het andere uit...Ik genoot eerder ook al wel van Tony Allen hoewel die laatste niet door eenieder gesmaakt werd hier… hoorde ik in de rand maar persoonlijk hield ik wel van die eigen Art Blakey interpretaties...échte Art Blakey fans daarentegen… Dat het allemaal wat minder strak zat, Afro latin en groovy in het verloop van de set kon ik best hebben als fusion en Afro beat liefhebber en saxofonist Irving Acao was een opvallende ontdekking bij op het podium ! Bill Frisell dan, die schitterende gitarist, gleed wat later, in een volgende hoofdpodium-set, op een country style Lennon achterna en kon mij alleszins niet bekoren, gewoon melig was het en sorry daarvoor...in de clubtent waren Ruben Machtelinckx en Thomas Jillings als Linus en extensies folky aan de start maar hadden ze in elke set wel weer wat ander lekkers bij voor de liefhebber, 't werd dan ook méér dan een boswandeling en ik meen dat Badenhorst daar vanaf de derde set vooral voor mocht tekenen. Afsluiter Randy Weston op de main stage herinnerde zich wat later 'tributiaans' even Monk maar bracht toch vooral z’n eigen goeie ding, zoals we dat nog kennen uit wat vorige jaargangen. Mooi festivaldag-afsluitend concert hier op het hoofdpodium was het maar ik hou het intussen toch ook op ‘al gezien’… Op zondag krijgen we een hoofd én clubpodium vol boeiende artiesten, startend met het puike conservatorium uitje onder leiding van artist in residence Marc Guiliana die we nu een eerste keer een ganse set te zien en te horen krijgen...donderdag immers waren we wat laat ter plaatse, vrijdag waren we er dan helemaal niet en zaterdag zat-ie dan zelf nergens bij ?? Vantijds klinkt dit gelegenheidskwartet van studenten en leraar om zo te zeggen erg Octurn like, dan gaat het weer groovy, een set die aanslaat, dat is wel zeker en dat vond het publiek duidelijk ook !... Aangekondigde 'koningin' Becca Stevens daarna bleek een prinses te zijn, had weliswaar een engelenstem maar schrijdde voor de rest door een folky set, niks met jazz te maken behalve dan dat Marc Guiliana ook hier aan de drums zat en hare hoogheid wel wat jazz zal staan hebben ook in haar platenkast...maar mooi vond ik het wel hoor, daar niet van ! Dans Dans verblijdde velen, jeugdig, stevig en rock getint, hedendaags maar een wolk Shadows guitar hing er ook wel over...voor de rest was het te luid maar soite...Van Morrison, 'the Man' mocht indrukwekkend goed maar wel erg routineus afronden en deed dat uitgebreid ook met een 'Gloria' dat in de finale stevig uitgemolken werd en waarbij -ie van het podium verdween terwijl de band verder soleerde en afrondde. Van the Man verwachtten wij nog even terug op het podium maar nee hoor...die was gone... Sterke show wel en een massa hits...nooit gedacht dat-ie d'er zoveel had maar ze zitten wél in iedereens collectieve geheugen ! Alleman content dus in de nu overvolle tent en daarbuiten !...Vergeet ik echter Nicolas Kummert niet te vermelden in de clubstage...set na set opbouwend naar een schitterende finale met Drifter...weer een plaatje bij om te kopen ! ... Daarmee kreeg Jazz Middelheim nu toch ook weer een prima afsluiter, Belgisch maar toch ook Internationaal lonkend, voor mij de beste bezetting in de clubtent op de drie dagen da'k zelf aanwezig was, over Chantal Acda kan ik mij niet uitspreken maar, naar wat ik hoorde hier, zat dat ook wel goed... Middelheim 2017, het gordijn valt, de boeken gaan toe en we besluiten met slechts één likje kritiek : slechts 1 klein koffiekraampje voor gans het terrein, op Gent Jazz was dat ook al zo. Dat leverde tussendoor en nu, aan het einde gekomen, behoorlijke rijen aanschuivenden voor een kopje perfecte afsluiting, mét of zonder cream and sugar... zeg maar dat het haast onmogelijk bleek...dat kan bij volgende edities beslist beter ! Winus

zondag 6 Augustus

Penny Freeman doet een eerste gooi naar de Festivalkroon maar Van Morrison zet die daarna gewoon op eigen kop !

Penny Freeman feat. Mark Guiliana

hoofdpodium 14u30

Mark Guiliana (coach), Willem Heylen (gitaar), Karel Cuelenaere (piano), Cyrille Obermüller (bas)

Zoals elke jaar de laatste jaren op Middelheim en Gent Jazz zijn er coaching projecten met studenten. Vandaag speelt de artist in residence Mark Guiliana met drie jazzstudenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Ze hebben zich drie dagen afgezonderd en gerepeteerd en brengen enkele nummers van Mark maar ook van zichzelf. Ze laten zich beïnvloeden door de complexe ritmes van Aka Moon en Octurn maar de groove blijft altijd aanwezig.
Het wordt een afwisselende set dat me soms doet denken aan Pat Metheny met het wondermooie klankenpallet van Willem Heylen die hier op dit grote podium staat te schitteren met zijn gitaar.

In het eerste melodische nummer kunnen ze allemaal soleren. Daarna komen ze hoekiger voor de proppen met vervormde gitaar ondersteund door de vertellende cymbalen van Mark. We kunnen al stellen dat de studenten meer als geslaagd zijn en kan het publiek dat al talrijk is opgekomen kan vandaag al goed meeklappen.

Een basintro volgt en we zijn weer vertrokken met mooie doch ingewikkelde structuren die mooi blenden met mekaar met inderdaad een super groove die je meesleurt met alweer die juiste gitaarklanken en afgerond wordt er met een stevige drumsolo. Daarna bedankt Mark deze studenten en hij voelt zich geïnspireerd. Ook niet te onderschatten is het pianowerk en Fender Rhodes werk van Karel Cuelenaere. Top is de organische sound zonder al te veel electronica en ook de ontplooiing en afwisseling binnen één nummer. We koelen af met ‘Slaapzacht’ van Willem met daarin zijn solomoment met een loopstation dat een wall of sound genereert tot de climax, soft en beheerst. . Ook volgt nog een song met marsritme op de drums en een piano solo moment op het einde. Tja, dit zou al het beste zijn van deze dag maar velen zijn gekomen voor de headliner en volktrekker Van Morrison. Maar zover is het nog lang niet, er is nog veel plaats in de grote tent ...

Igor Géhénot - Nicolas Kummert Duo | Nicolas Kummert 'Résonance'| Kummert - Samb - Van Hulten 'SYM' | Drifter

club stage 15u20 -17u20 - 19u20 - 21u35

Nicolas Kummert (saxofoon & zang), Igor Géhénot (piano) , Nicolas Kummert (saxofoon & stem), Lorenzo Di Maio (gitaar), Benjamin Sauzereau (gitaar), Daniele Cappuci (bas) , Ruben Machtelinckx (gitaar & banjo), Hilmar Jensson (gitaar), Joachim Badenhorst (klarinet en sax), Nathan Wouters (contrabas) , Nicolas Kummert (saxofoon & stem), Alexi Tuomarila (piano & moog), Axel Gilain (bas, gitaar & stem), Teun Verbruggen (drums)

Onder het motto less is more wat hier inderdaad opgaat spelen de vtwee vrienden Igor op piano en Nicolas op sax. Ze scheppen een mooie, organische set zonder elektronica. We horen o.a. van Igor zijn ‘Lena’ en enkele pop rock tunes van Nirvana (Smells Like Teen Spirit) en Oasis (Wonderwall).
Nicolas bespeelt de sax en zingt zijn favoriete nummer 'Halleluja' (Leonard Cohen). ‘Mism’ is dan weer een mooie ballade van Nicolas. De garden stage zit goed vol bij deze pure schoonheid op het podium.

Nicolas Kummert's sterk gevoel voor melodie werd door de jaren heen door artiesten als Brad Mehldau en Lionel Loueke geprezen, dat bewijs levert hij nog maar eens met het drumloze kwartet Résonance. Met deze kamermuziek-opstelling, inclusief twee gitaristen, kunnen de composities van Nicolas meer dan ooit ademen en leiden daardoor tot een atmosferisch gitaarspel in full effect. En dat mag u gerust letterlijk nemen.

Op het album ‘Voices’ van Nicolas Kummert en de daarop volgende tournee werkte enkele jaren geleden de zwarte gitarist Hervé Samb mee . Vandaag zien we ze hier op het zijpodium met de jonge Nederlandse drummer Jasper Van Hulten (°1981 uit Breda), die we o.a. kennen van bij Tutu Puoane, Eric Vloeimans, Harmen Fraanje, Michiel Borstlap, Stefan Lievestro… Wat een verschil van drumstijl dan bij Dans Dans daarstraks. Ik hoor hier meer variatie en grotere virtuositeit en daarbij het sterke gitaarspel van Hervé. Een mooi trio in dit nieuwe Sym project.We krijgen energie grooves om onze oren met wat elektronisch vervormde sax en snelle gitaarriffs van Hervé. Ze lachen vaak naar mekaar en voelen mekaar goed aan. Na dat eerste heavy nummer ‘Sym’ krijgen we wonderwel de softere standard ‘Over the Rainbow’ maar dan wel met een kwinkslag naar West –Afrika . Daarna krijgen we een nummer van Hervé met opzwepende gitaar tot wanneer Nicolas er met zijn sax los door gaat en dat met de nodige elektronische vervormingen.

De Drifter band in de clubtent op het eind van het Festival is infeite een update van het Alexi Tuomarila quartet dat ontstaan is in 1999 rond de Finse pianist. Dat quartet heeft intussen al een mooi parcours afgelegd: ze hebben gespeeld op festivals in meer dan 15 verschillende landen (Australië, Noorwegen, Griekenland, Frankrijk, Finland, ...).
Na de CD's die uit de samenwerking voortkwamen zijn de drie bandleden als muzikanten hun horizonten gaan verruimen door constant te touren, maar werd de speciale band tussen hen niet vergeten. Tenslotte was het tijd voor zowel Tuomarila als Kummert om het oorspronkelijke kwartet te hervormen, met een nieuwe doelstelling en energie onder de nieuwe collectieve naam DRIFTER. De club stage zit nu vol en een deel van het publiek danst mee. In de verte horen we ‘Walking on the Moon’, een bewerking van deze voormalige Police-hit.

Becca Stevens

hoofdpodium 16u00

Becca Stevens (zang, gitaar, ukelele), Michelle Willis (zang, keys), Mark Guiliana (drums), Chris Morrissey (bas)

Deze groep brengt infeite folk of is het nu ineens jazz omdat Mark Guiliana aan de drums zit samen met zijn bassist ? De twee meiden vooraan zingen dat het een lieve lust is. Het doet me denken aan het Dranouter festival waar ik destijds The Mediaeval Baebes kon aanschouwen met nog meer van zulke meiden en songs over yoja, green environnement, veggie, bio enz.Wat een ego heeft de lead zangeres Becca (°1984) daarbij wel, ze vraagt zelf om meer applaus... This sucks. Zelf speelt ze op enkele gitaren en de kleine ukelele. Als een bosnimf met dat groene witte kleed aan met precies bladeren erop geprint zingt ze erg hoog haar gezangen. Ook die andere meid Michelle zingt mee achter het keyboard.

Het doet me een beetje denken aan Clannad van de jaren ’90 ... Ze brengen o.a. nummers uit hun 3 vorige albums en uit de 4de recente ‘Regina’ ( is Spaans voor koningin). Ze brengt alzo een ode aan alle sterke vrouwen die voor haar belangrijk zijn. Dat kan je horen in de single ‘Queen Mab’ die een fee is uit uit het Romeo & Julia verhaal en waarvan je niet goed weet of ze nu goed of slecht is. Becca maakt er een nummer over waarbij ze al haar muzikale talenten inzet en Shakespeareaans durft uitweiden om daarna telkens terug te keren naar die beat uit het refrein. De eerste minuut van het nummer wordt helemaal gedragen door Stevens’ stem die toch wel overtuigend goed klinkt. Verder volgt nog ‘Lean on’ en ‘Venus’met fraai samenzang uit dat Regina album. Op ‘Canyon Dust’ uit het album 'Weightless' speelt ze ukelele. ‘Well Loved’ is dan weer gebaseerd op één of ander Japans boek en zo horen we nog eens de versmelting van vrouwenstemmen tussen de bomen van het Park den Brandt. De titeltrack van de recentste plaat “Regina” komt natuurlijk ook aan bod. Op het huwelijk van de pas getrouwde Mark Guiliana bracht ze de Stevie Wonder-cover ‘As’ en nu probeert ze het publiek hierop mee te laten zingen, echter zonder succes... We horen ook nog ‘Tillery’ uit 'Perfect Animal' van Snarky Puppy en op het einde nog ‘Help Me’ van Joni Mitchell met wel wat gelijkenissen in hun stemmen. Bon, ik ken de groep niet en dat is maar best ook. Ik kies het hazenpad na enkele nummers richting toilet en tracht een koffie te bemachtigen en ook te praten met muzikanten en kennissen. Het geluid, volume in de tent is intussen ook storend hoog.., waarom toch? , de eerste band hier was uitstekend qua geluidsevenwicht.

Dans Dans

hoofdpodium 18u00

Bert Dockx (gitaar, cassette player), Steven Cassiers (drums, percussie, synth), Fred Lyenn Jacques (bas, synth)

Een stevige jonge muziekband van eigen bodem met 4 albums, band die al bekendheid geniet tot buiten de landgrenzen, straffen toebak ! Dit jonge trio speelt een loeiharde, bijna rockset. Kortom, 't is daarbij véél te luid maar ja, de jeugd wil ook wat zeker?

Het is wel meer rock dan jazz, heel opzwepend ook en deze muziek zet de tent op z'n kop, enthousiasme rondom, dat moet wel gezegd ! De groep bracht in het verleden hulde aan de groten uit de muziekgeschiedenis, met een aantal covers van onder meer Sun Ra, Robert Wyatt, David Bowie en Tom Waits. Is het muziek om op te dansen ? ik zie wel mensen meer bewegen dan dansen. Toch krijgt de groep een staande ovatie op het einde. Publiek tevreden, da's duidelijk.

Van Morrison

hoofdpodium 20u00

line up ?

In een overvolle tent gaat de band van start en na de intro, op de tonen van een jazzy ‘Moondance’ komt Van Morisson zelf eraan, al spelend op de sax met hoedje en donkere bril op. Die gaan niet meer af vandaag. Onder een te felle spotlight kleurt zijn gezicht wit. Als trompet, piano, staande bas en dameskoortje (twee donkere, uitstekende zangeressen) invallen, klinkt alles stijlvol en luchtig. De nummers volgen nu mekaar in snel tempo op zonder enige groet of een dank u wel. Het bekende ‘Have I Told You Lately’ wordt swingend gebracht door oa. Hammond B3 orgel en ‘Warm Love’ klinkt dan weer voller dan op plaat. Van heeft al 50 jaar lang een resem hits en mooie songs gemaakt. Hij hoeft die maar uit z'n cataloog te plukken. Hij dirigeert als het ware zijn muzikanten daarbij. Ik moet zeggen : nu klinkt het concertgeluid fantastisch goed en uitgebalanceerd. Hebben ze hun eigen geluidsmixer bij ? We horen nog, denk ik zo ‘We gotta go back for a while’ en bij ‘Baby, Please Don’t Go’ speelt Van nog niet onaardig mondharmonica. Hij zingt ‘Parchman Farm’ door een oude micro met vervormd ouderwets geluid zowaar John lee Hooker achterna met een ferme bluesy touch. Op ‘Days Like This’ speelt ook één van die backing vocals zangeressen op gitaar en de andere slaat de tamboerijn. ‘Here Comes The Night’ is een meezinger en vervolgens horen we ‘Precious Time’ en ‘Sometimes We Cry’ met een feature voor de fantastische zangeres tot jolijt in het publiek. We rollen verder met de blues ‘Roll With The Punches’ met Hammond orgel en gitaar solo. Het is de titeltrack van zijn nieuw te verschijnen plaat, de 37 ste alweer, verderop dit jaar. Er volgt nog een blues die ik niet kan thuisbrengen maar het gaat over ‘walk and talk with me’ en het tempo verandert naar een gospel swing stijl. Het tempo stijgt weer met ‘Whenever God Shines His Light’ inclusief dameskoor en het dansbare ‘Jackie Wilson said’ en koppeltjes naast me beginnen te dansen in de tussengangen. Ook dansbaar is het mooie ‘Bright Side of the Road’. Er zijn zovele nummers met een hoogtepunt zoals ‘Help me’ van Sonny Boy Williamson, met de orgelsolo van ‘Green Onions’ van Booker T. and The MG’s erdoorheen. Ook ‘The Way Young Lovers Do’ volgt en rock’n rollen doen we met ‘Shake, Rattle and Roll’ gevolgd door het overbekende ‘Brown Eyed Girl’ door jolijt en meegeklap onthaald. De apotheose is ‘G.L.O.R.I.A.’ waarbij Van Morisson verdwijnt en de muzikanten nog de ene solo na de andere geven, terwijl het publiek al de hele tijd rechtstaat en Van terug verwacht...niks daarvan -> Van is al lang vertrokken om zijn vliegtuig in Deurne te pakken. De band werkt dus verder af en soleert op zang, bas, Hammond en drums. Het publiek krijgt alzo waarvoor het gekomen is. Van, however,en zo is ook gebleken, blijft Van, professioneel,beetje nors en nooit echt persoonlijk aanwezig...en nu dus weg...

Michel Proesmans & Winus