…het is een prettig weerzien met Simon Witvrouw en we herinneren het ons beiden nog meteen : Februari 2009 was het , toen die met z’n voormalige band Mojostar op het podium van Den Bromfiets stond. Een hele tijd terug al  maar we kennen ‘m al van eerder nog op de originele, eerste JaZZZolder ook , toen die daar aantrad met het Dree Peremans Quartet, in 2005 was dat !  Na Mojostar ben ik ‘m dan wat uit het oog verloren maar zie, eens kom je mekaar weer tegen in de muziekscène ! Een fijne nieuwe band heeft die met wat klasse muzikanten waarvan ik de meesten wel ken maar Joachim Saerens (van bij o.a. Selah Sue) da’s een eerste kennismaking.

Caleidoscopisch wordt er afgetrapt tot we trancematig tot de essentie komen. Daarbij gaat Bart scheuren met een sound die mij doet terug denken aan die van Gil Bridges, vocals en sax van Rare Earth, de Amerikaanse Rhythm and Blues Rockband uit de seventies (remember o.a. ‘Get Ready’)…’How We’ll Meet Tonight’ heeft een bezwerend ritme waarvoor ook Dré tekent en een ware afsluiter is dit , net zoals op het komende album ‘WITVROUW’ dat in September gereleased wordt. Als bis volgt dan nog het poppy ‘Thinking About You’  en da’s er eentje van het vroegere Mojostar waarbij Simon terugdenkt aan ‘een vriend die onlangs overleden is’ en wie kan dat anders zijn dan Koen Mertens van die vroegere band, de betreurde  drummer die onlangs plots op 48 jarige leeftijd kwam te overlijden…Het lijkt mij dan ook een ‘ter ere van’ en da’s mooi gedaan, een waardige afsluiter die WITVROUW laat aansluiten op het vroegere Mojostar…

…een Hammond op het binnenplein van het Predikheren, da’s vragen om regen…dat zagen we eerder al hier met het concert van Montis, Goudsmit en Directie…Vooralsnog zien we de bui echter nog niet hangen aan de start van het concert wanneer de band vertrekt met het overbekende ‘Moondance’ van Van Morrison. Lejo trapt daarbij af op de tenor maar de fijne gitarist Peter Verbraken zet ook al meteen een lekkere solo neer, en wat zou de band zijn zonder de Hammond van Brandon Saeyvoet die het orgel in al z’n grootsheid laat rollen zoals alleen een Hammond dat kan.

En met alweer een stevig applaus van een enthousiast publiek  dat ondanks de nattigheid dapper bleef stand houden, verlaat de band het podium. De regen daarentegen  zal ook de tweede set blijven toeslaan…heb ik achteraf vernomen hoor  want intussen mocht ik ook van de bus naar huis toe zwemmen en de sneakers werden alzo ook swimmers….ach, ‘tis maar water…

Terug dan naar het album van vandaag met een ander relax nummer. ‘Bridge House’ is er eentje van Lionel, een lyrisch verhaal dat ook de tijd neemt om verteld te worden, met die knappe bassolo van Piet tussenin en gaandeweg gaat het ook wat aan het versnellen. Da’s de aanloop voor Got a Match’ van Chick Corea en nu is het voetjes van de bank voor wat versnellingen hoger ! Na dit excitement is’t dan weer wat uitpuffen met ‘A Noble Trice’ en da’s van de weeromstuit dan wel een zéér relaxe, zeg maar luie blues. En daarmee zouden we het meteen ook gehad hebben al komt er na wat aandringen natuurlijk ook nog een bis en da’s het nerveuze ‘The Other Side’, de starter van het album om het concert mee te eindigen hier. Een erg gesmaakt optreden vond iedereen  het wel en dat werd dan ook beloond met een warm applaus…

Dat er geen tijd restte voor een bis was natuurlijk spijtig  maar ook begrijpelijk met al toekomende muziekliefhebbers voor een tweede set en het weze gezegd : een topper is het,  deze gig die niemand zich zal beklagen, het CeeDeeke van deze mannen wordt dan ook goed verkocht  !

‘Chris Joris Experience Revival’ , dat zijn ‘good old guys’ bij mekaar en dat kan teruggaan naar eind jaren 90’ zelfs, naar de toenmalige Chris Joris Experience al hoeven daar vandaag niet dezelfde muzikanten mee op het podium te zitten. Een band is het echter van musici die mekaar door en door kennen en

Met het ‘Blue Skies’ van Ella Fitzgerald stellen zij zich alvast netjes om beurt solerend voor. Eerst Stéphane, dan Julien (Tassin) op gitaar en dan Nic(olas) Thys, heel zangerig op de  contrabas.Het zal d’er grotendeels op deze relaxe manier verder aan toe gaan , al blijf je wél geboeid luisteren naar de innemende soli van dit drietal. In a sentimental mood schuifelt zo ok ‘Emily’ voorbij, een song van Johnny Mandel, een voormalig filmcomponist (o.a. M*A*S*H uit 1970…) Dat laat zich vervolgen door ‘Rewind’, een ferme blues die Julien zalig laat wegdromen op de gitaar. ‘Old Country’ is dan weer een oudje (hoe kan het ook anders )  vanuit de Nancy Wilson/Canonball Adderley sessie uit 1962…hele mooie saxpartij is er bij !

Véél alerter komt daar gelukkig dan weer ‘Odd and Even’ achteraan en da’s maar goed ook, we willen hier niet in slaap sukkelen ook  …

Voor mij wordt dit ‘Odd and Even (componist onbekend) de beste song uit de set en applaus bovendien voor die mooie solo alweer van Stéphane, al komt Julien daarna nog even de show stelen ook…Top !

We eindigen dan de set met een arrangement van een totaal onverwacht, maar wel volledig op z’n plaats ‘Can’t help Falling in Love’ hier vanavond en dat was er eentje van… Elvis Presley !

Bissen wordt dat  hier natuurlijk . En dat doet het trio  volledig in de verpozende aard van de avond, zo eentje  wordt het die gepast op het end de waakvlam uitblaast ook…De Predikheerlijke zomer 2022 gaat daarmee in winterslaap, wijle naar huis en tot volgend jaar dan maar weer, het is mooi geweest…