back to start !

 

2018

 


 JaZZZolderArchief 2020

 

 


Bezoek ook eens     de YouTube Webstek van de JaZZZolder ! 

 je (her)beleeft er optredens  van en op de oude JaZZZolder !

 

 

 

 

 

 

 

JaZZZolderblad

 

 

 

 

ARCHIEFINDEX TRIM 1 TRIM 2 TRIM 3 TRIM 4

 

   
10/01/2020 Margaux Vranken Quartet
24/01/2020 Half Easy Trio
14/02/2020 Mercier-Thys-Beckett
28/02/2020 Lara Rosseel Band
   

 

 

 


Vorige JaZZZolder Concert

 

 

 

  
 

 


 

   
    
    
 

28 Februari 2020     20:30 hr

 
 
Lara Rosseel Band

'De Grote Vrouw' CD-voorstelling

 


 
 


 

 

 

 

 

 

   
 
   
Lara Rosseel band is het nieuwste project van bassiste Lara Rosseel, meestal samen met een zevenkoppige band. Hun eerste album ‘De Grote Vrouw’ stellen ze op 5 maart voor in de Gentse Handelsbeurs.
De Belgische bassiste Lara Rosseel brengt met haar eigen band een speels repertoire dat je kan omschrijven als ‘ethnic acoustic jazz’. Ze presenteert dansende melodieën met heerlijk verrassende ritmes, waarbij ze haast filmische jazz laat flirten met Afrikaanse traditionele roots.
Rosseel werkte samen met onder andere Zap Mama en baste bij Chris Joris, Pierre Vaiana en Pierre Van Dormael. De bagage die ze doorheen de jaren opdeed liet ze terugkomen in de wonderlijke composities van haar eigen band. Intense ontmoetingen met 7 mannen, zowel op muzikaal als menselijk niveau, resulteerden in de huidige bezetting van Lara Rosseel band.
De titel van het debuutalbum ‘De Grote Vrouw’ verwijst naar de grootsheid van alle vrouwen en vrouwelijke dingen in dit universum en stelt deze tegelijkertijd in vraag. Het album omarmt de twijfel in tederheid en positieve eerlijkheid. De band creëert een wereld van geborgenheid en fantasie waar niets hetzelfde is als waar de wetten van de zwaartekracht heersen. Het geheel aan tracks is een combinatie van fullband-stukken met intiemere momenten door bas solo of in duo.
De onderwaterwereld, zoals getoond op de bandfoto, presenteert voor Lara de geborgenheid waar ze zich helemaal zichzelf kan voelen. Ooit deed ze waterballet, nu danst ze met melodieën op een podium, omarmd door prachtige mannen en haar bijzondere instrument.
“Lara Rosseel, de poëet op de contrabas en een begaafd componiste; de stille ziel met respect en liefde voor de muziek, die ze wil ontdekken en die, wat haar betreft, vele kanten uitgaat en meerdere gezichten draagt.” (Chris Joris)
Na hun concert in de jazzzolder in 2017 blogde Mark Van Mullem over een bijzonder fijne muzikale reis. En dat wij de groep misschien eens moesten terugvragen als het album er was. De tijd van de cd-voorstelling van het eerste album van Lara Rosseel Band is nu gekomen. U komt toch ook?






  
   

 

 
   
    
 
Jan Van Moer: trompet
Joppe Bestevaar: baritonsax
Jan-Sebastiaan Degeyter: gitaar
Sep François: vibrafoon, marimba, percussie
Lara Rosseel: contrabas
Robbe Kieckens: percussie


 
    
    
 

webinfo  


 
    
   
   
   
    
   
 

 

commentaren - recensie(s)


 



 

 

  


  

 
   
 
   
   
  …22 jaar bestaat de JaZZZolderse club dit jaar en full house lijkt hier intussen een vaste waarde te zijn geworden want alweer zitten zo’n 110 liefhebbers hier vanavond samen voor een project waar we 2 jaar mochten op wachten maar dat loont zich, dat zal zo dadelijk blijken. De eerste set start aan de vibrafoon en de zwoele woestijnsfeer, aan de start Afro-getint, zit er al gauw in met het invallen van de bas en percussie terwijl de warme wind samplegewijs de zaal opwarmt. Da’s een pedaalspeeltje van gitarist Jan-Sebastiaan Degeyter, summier maar bijtijds héél accuraat gebruikt… Meteen ploegen we schommelend tussen de twee bulten van een kameel door het hete zand of is het glijdend als een boot op een zonnige rivier, zoals de hoestekst op het voorgestelde album aangeeft ? ‘De Grote Vrouw en de Olifant’ noemt het nummer en da’s een ietsje uitgebreider dan de CD-naam die het bij ‘De Grote Vrouw’ houdt. Op ‘Blues 65’ komen de blazers meer tevoorschijn ( helaas vanavond zonder Frederik Heirman (trombone) of sterfluitist Stefan Bracaval want die zouden de setting compleet maken. Helaas, maar niet onoverkomelijk blijkt dat want de nummers laten zich ook in deze minder talrijke setup waar maken. In dit nummer zit daar zelfs even een streepje calypso bij en zet dat ook maar op naam van de gitarist. Na een voorstelling van de muzikanten en het bijstemmen van haar instrument (ja, ’t is meteen al erreg warm binnen !) start de bas haast kreunend onder de hitte van een denkbeeldige zon ‘Present’ om wat later over te gaan in een duet met trompettist Jan Van Moer in ‘La Suite’ dat zich verder uitrolt naar de band toe via de prikkelende, zinderende klanken van de vibrafoon (Sep François). De aangename baritonsax van Joppe Bestevaar dekt toe en maakt het geheel wat omfloerster (al weet ik niet of dit een correcte Nederlandse term is…) En omdat er wat nieuw materiaal is ook, wat instrumenten en composities betreft, mag er even later ook geflirt worden met folk. Robbe verduidelijkt het verhaal rond een Spaanse tamboerijn, een Pandereta en een muzikant uit Catalonië. Dat resulteert in een arrangement van een Spaans volksliedje en je verwacht zo dadelijk hier wat folkloristisch uitgedoste figuren te zien verschijnen ! Gelukkig is ’t dan pauze want het stijgt me nu naar m’n hoofd…
Aan de start van de tweede set krijgen we dan van Lara het verhaal van de opmerkelijke ‘zwem met bas’ onderwaterfoto’s van de tourneefolder en dat bleek geschikt voor het ‘Zeemeerminnen’ eindwerk van fotografe Elisa Maenhout , een fotoshoot in een afgehuurd Gents’ zwembad. Mooi is dat !
‘Straight Ahead’ komt dan wat plechtig binnenvallen terwijl even later de bariton door de zomerse tuin hier komt aanbrommen, gevolgd door de gitaarpartij van Jan-Sebastiaan en weer lijkt de calypso niet ver weg. Een volgend nummer schrijdt dan wat majestueus voorbij en het heeft iets van de logheid van een olifantentred ook maar die beesten laten zich door de band makkelijk mennen…Rustig gaan we verder door de set, wat later met aangestreken bas, meditatief en een kijken in de verte. ‘Tree’ is dat, op CD wordt dat mooi aangeblazen door Stefan Bracaval, hier neemt Joppe de honneurs waar. Net als op het album vervolgt ‘West’ een schitterend nummer met mooie accenten gelegd door de blazers en alweer een sprankelende vibrafoon solo. De song heeft een slome groove die je meeneemt naar de orient. Een hoogtepunt is het op de plaat, eentje waar ook de trompettist mag op uitbreken. Jan-Sebastiaan stuurt er weer geluidjes bij en steeds weer klinkt de percussie van Robbe Kieckens heel gepast. Op ‘Wilson’, de afsluiter voor vanavond legt de gitarist weer die gesmaakte calypso accentjes en natuurlijk volgt er na een enthousiast applaus nog een encore. Het is een glunderende Lara die nadien nog een hele tijd CD’s én LP’s mag signeren, samen met de leden van haar band, bravo !


 
   
 
Winus


 
    
  Jazzzolder, vrijdag, 28 februari, 2020: Cd-release concert Lara Rosseel Band: De Grote Vrouw.
Ik schreef het al eens: De muziek van Lara Rosseel dobbert als een bootje op een zonnige rivier. De bassiste noemt zichzelf geen be-bopper, maar voelt zich totaal thuis in zwierende syncopes en grooves, die Andalousië, Afrika en het Midden-Oosten met mekaar verbinden. Folk en jazz sijpelen door in haar verhalen, want verhalen zijn het. Soms laat ze haar composities languit gaan, soms plaatst ze vrij korte stukken, die zeer filmisch overkomen en een zeer eigen sfeer oproepen. Het kunnen inderdaad soundtracks zijn bij beelden. Vooral dan beelden, die in, op en met het water leven. Repetitieve architectuurtjes kunnen plots in een plas duiken van spitse arrangementen, kronkeltjes van ritme, waarin ze met de tijd speelt. Lara Rosseel zit vandaag in haar concept van niet noodzakelijk uitbundige of baldadige jazz-krachtpatserij, maar dansend op en met haar contrabas door beweeglijke, doch zachtaardige thematiek; en dat met twee klankentappers als percussionist: Robbe Kieckens, de man van de Oosterse lijsttrommen en een persoonlijk setje van deeltjes uit het drumstel en ethnische instrumentjes, en Sep François, die tevens de vibrafoon, xylofoon en marimbula als melodische en harmonische percussie in het klankbeeld gooit. De blazerssectie was vandaag niet compleet wegens plaatsgebrek in een kleinere venue, maar baritonsax Joppe Bestevaar en fluegelhornist Jan Van Moer hielden het spectrum breed genoeg in onderlijning en solo werk. En dan heb je die perfecte gitarist, die zo mooi van sound en vertelkracht is: Jan-Sebastiaan Degeyter. De zaal in het Predikheren te Mechelen, zat afgeladen vol, wat de laatste tijd al vaker gebeurt bij de jazzzolder concerten.. Ik was blij met het succes, dat de band boekte en zoals vele jonge jazzartiesten nu doen, werd het album uitgebracht op cd en op vinyl LP.

 
    
 
Chris Joris


 
    
 
 
 
 
 

 

 
   
     
    
 
   
    
   

 

 

  
 

 

 

   
    
    
 

14 Februari 2020     20:30 hr

 
 
Mercier-Thys-Beckett
 
 


 

 

 

 

 

 

   
 
   
Als je er de bio op naslaat van Stéphane Mercier lijkt het erop dat hij geen zittend gat heeft. Gestudeerd in Berklee College of Music, gedurende zeven jaar zijn muzikale loopbaan ontwikkeld in New York, verhuisd naar Parijs voor twee jaar en dan teruggekeerd naar België. Om dan internationaal actief te blijven, o.a. met een multimediale show over de geschiedenis van de jazz. Mercier speelde in uiteenlopende formaties en nam al verscheidene albums op als leider.
Wij ontvangen de saxofonist in een trio met Nicolas Thys die de laatste tijd vooral opvalt als bassist bij Taxi Wars naast Tom Barman, Robin Verheyen en Antoine Pierre. Hij speelt in heel verschillende verbanden, met ervaren (bijv. Nathalie Loriers en Tineke Postma) zowel als opkomend talent (o.a. Julien Tassin, Roeland Celis).
De in Noord-Ierland geboren drummer Darren Beckett vervolledigt het trio. Hij is niet voor één gat te vangen en net zo goed te vinden in jazzmiddens (Madeleine Peyroux, Aaron Park, …) als bij allerhande pop (Emilie Simone, Lauryn Hill).
Wij verwachten ons aan enigszins uitdagende, toegankelijke jazz.






  
   

 

 
   
    
 
Stéphane Mercier: altsax
Nicolas Thys: contrabas
Darren Beckett (UK): drums


 
    
 

webinfo  


 
    
   
   
   
    
   
 

 



commentaren - recensie(s)

 

 

  
  

 

© Lejo Vanhaelen






 

 
   
 
   
 

 “De staande ovatie na het laatste nummer sprak boekdelen. Het Mercier-Thys-Beckett Trio had een bijzonder enthousiasmerende 2de set neergezet. Eigenlijk hadden de muzikanten de lijnen van de 1ste set doorgetrokken – in stijgende lijn.
Een selectie uit eigen nummers en uit een brede waaier van composities van voorgangers vormden de basis om te spelen met melodieën en ritmes. Uiteenlopende invloeden en tradities passeerden de revue en de muzikanten deden er hun eigen ding mee. De materiaalkeuze reikte net zo goed naar Mauritiaanse sega, Bud Powell (“John’s Abbey"), Ed Blackwell (“Mallet Song”), Ornette Coleman (“Round Trip”), Roy Hargrove (“Forget Regret”), als naar Kurt Weil (“My Ship”) en… Elvis Presley (“Falling In Love”).
Stéphane Mercier liet met rijpe klanken de ideeën rijkelijk vloeien. Nic Thys speelde soms bijna uitdagend met tempo’s en meerdere keren opvallend met tegenstellingen tussen diepe en hogere tonen. Darren Beckkett toonde zich een energieke, creatieve drummer die met sprekend gemak kracht combineerde met subtiliteit.
Om de aanpak van de drie ergens mee te vergelijken is het misschien wel het meest gepast om te verwijzen naar die van saxofonist Sonny Rollins in 1957, in trioverband met een sterke bassist en een sterke drummer. Drie krachten die elkaar kunnen ondersteunen en elk hun gang kunnen gaan, die melodieën en ritmes kunnen ontrafelen en uitwerken tot heerlijke muzikale bouwsels. Diep in de 2de set zat trouwens een expliciete verwijzing naar Sonny Rollins met een versie van de Coltrane-compositie “Like Sonny”.
Tegen dan had het drietal de zaal quasi helemaal ingepakt doorheen, opnieuw, eigen en andermans stukken. Met nog sterker samenspel en nog imponerender solo’s. Alles scheen gewoon nog beter, relaxter en vuriger, in elkaar te klikken en uit te pakken dan voor de pauze. Een lekkere bis kon dan ook niet uitblijven.”




 
    
   
 
Danny De Bock


 
    
    
    
 
 
by Wouter De Jonck



 
 
 

 

 
   
     
    
    
    
 
   
    
   

 

 


 

 

  
 


 

   
    
    
 

24 Januari 2020     20:30 hr

 
 
Half Easy trio


 
 


 

 

 

 

 

 

   
 
   
Half Easy Trio is een internationale band die in 2018 het licht zag in Rotterdam. Zelf omschrijven ze hun sound als hedendaagse jazz, maar die algemene formulering doet de originaliteit van dit jonge gezelschap geen recht. Martin Hafizi, de Bulgaarse drummer die alle composities voor zijn rekening neemt, bespeelt een waaier van emoties die hij zowel op zijn medemuzikanten als op het publiek probeert over te brengen. Creativiteit en spelplezier zijn de brandstof waarop deze energieke band draait. Risico's worden niet geschuwd, ieder optreden is een verkenningstocht langs zelden betreden paden. Invloeden variëren van Bulgaarse folk over klassieke muziek tot alle subgenres die de jazz rijk is. Dat de cocktail in de smaak valt, bleek al meteen na de release van hun debuut-CD.
Half Easy Trio won The Records 2018, de prestigieuze prijs voor startende bands van de Keep An Eye Foundation in Amsterdam.






  
   

 

 
   
    
 
Franz von Chossy (DE): piano
Johannes Fend (AU): contrabas
Martin Hafizi (BG): drums


 
    
 

webinfo  


 
    
   
   
   
    
   
 

 



commentaren - recensie(s)

 

 

  
  

 






 

 
   
 
   
   
  ...Na het eind van dit tweede JaZZZolderse concert in het nieuwe jaar leek iedereen het erover eens : de tweede set genoot duidelijk weer de voorkeur, was een homogener geheel en da’s wel waar, ahoewel de teneur zowel in de tweede set, net als in de eerste niet direct overliep van vrolijke tunes, maar de composities, allen van de hand van drummer Martin Hafizi, kwamen dan ook uit een periode waar die het moeilijk had. De start van het concert begon nochtans net als de bron van een helder, klaterend beekje en ‘Can’t Wait’ ontsprong en ontwikkelde zich dartel en haast extatisch. Daarna werd het allemaal wat dramatischer, donkerder ook en zaten we wat in een spookstad atmosfeer, a ghost town maar dat bleek dan te gaan over de angsten die je kan doorstaan in een donker bos en zelfs huilende wolven waren samplegewijs bij op het podium…Waar de band graag putte uit songs uit de net verschenen CD ging het even later dan weer free… ‘We gonna create a tune, nobody knows what’s gonna happen’ gaf Martin dan mee en dat bleek ook niet echt een opbeurende tune, was eerder een onrustig verder dwalen in dat bos van daarnet en de aangestreken bas klonk klagend en vermoeid. Het zou pas sterker, hoopvoller worden met ‘Me vs mE’, het laatste nummer voor de pauze maar eerst kwam de Bulgaarse eigenheid van de componist nog boven drijven in een Balkan tune (‘Folk’s Meadow’) met een lange intro aan de start en die song sleepte zich wat plechtstatig voort waarbij de bas vooral het woord bleef voeren, naast de uitstekende pianist natuurlijk !
Na de pauze horen we samples,voices aan de start van ‘Schizo’ en de toon is gezet maar het wordt wél luchtiger al klaren die luchten niet meer zo helder op als aan de start van set 1. De drummer draait caleidoscopisch, als in een spinning wheel naar het einde toe. Het moet gezegd: al zijn de nummers dan niet echt happy te noemen, ze blijven boeien door het spel van dit weer lekkere trio want het zijn allen klasse bakken hoor, geen verdere lessen meer nodig ! Uiteindelijk wordt het concert afgesloten met het titelnummer van de CD ‘’Bright is Dark’ en dat komt mooi aanrollen met veel cymbalen, is heel filmisch ook en vertelt mij het verhaal van noeste arbeid, berusting en vrede? Mijn fantasie natuurlijk…beelden bij een uitgesponnen stuk, een trein met veel wagonnetjes achter, een trein die een aantal ‘stationnekes’ aandoet…aankomen en dan opnieuw vertrekken… De bis daarna voor een voldaan publiek en na een tevreden applaus van deze keer zowat 65 man is een echt afscheidslied, een mooi goodbye van een band die het beste van zichzelve gaf en niet teleurstelde, dat bleek ook al uit de CD verkoop nadien. Mooi zo !





 
   
 
Winus


 
   
    
 

 “Vrijdag, 24 januari: jazzzolder. Half Easy Trio. Bij het binnenkomen in Predikheren, Mechelen, kreeg ik terstond bassist Christophe Devisscher in het vizier, en vertelde hij mij van zijn samenwerking in het verleden met de Duitse pianist van het trio: Franz von Chossy, een ontzaglijk mobiele klavierist met duidelijke Klassieke roots en een onafhankelijkheid in de handen, die dan ook nog eens een fluwelen touché neerzetten. De contrabas stond in de handen van Oostenrijker Johannes Fend en de leider, naar ik meen, en de componist van alle stukken was de Bulgaarse drummer Martin Hafizi, een bescheiden, wat verlegen jonge man, die elke compositie voorzag van wat uitleg en mag beschouwd worden als lid van de nieuwe lichting drummers, zoals die bij Avishaï Cohen verschijnen of bij Scandinavische of Oost-Europese jazzbands. Natuurlijk waren vele composities geënt op repetitieve grooves, odd-meters en syncopen, doch pastte de drummer de kleur van het drumstel aan per nummer door middel van een cymbaaltje op de tom, een doek over de snaredrum of ratelaars op de hi-hat, een onmiddellijk bewijs van zijn interesse in kleurlegging, en was zijn cymbaalwerk zeer verfijnd naast zijn duidelijke techniek. Ik verborg het niet aan de omstaanden tijdens de pauze, dat ik de muziek in de eerste set wat mechanisch vond, al werd er schitterend gespeeld, maar ik miste ontroering, wat uiteraard een zeer subjectief gegeven is, maar de tweede set bracht soelaas: veel meer uitgewerkte thematiek, harmonischer, en zelfs suites kwamen aan bod, zodat je het gevoel kreeg naar actuele Europese muziek te luisteren in een "jazz"-setting. Daar steeg de temperatuur en schonken de drie solisten zichzelf de kans om echt aan het woord te komen. Zo eindigde het concert in een mooie climax, waarin Franz von Chossy de hemel invloog op een stevige opwindende tandem van de bassist en de componist-drummer. Strijkpartijen op de contrabas in samenspel met de piano wisselden met stromende 5/8 grooves. Ze kregen een bis, en die bleek ook zeer verfijnd een antwoordje te zijn op dat vorige stuk.”




 
    
   
 
Chris Joris


 
    
    
    
 
 
by Wouter De Jonck



 
 
 

 

 
   
     
    
    
    
 
   
    
   

 

 


 

 

  
 

 

 

   
    
    
 

10 Januari 2020     20:30 hr

 
 
Margaux Vranken quartet


 
 


 

 

 

 

 

 

   
Eerste concert van 2020: kom je mee Nieuwjaar vieren?
   
Margaux Vranken, nu een alumni van het Berklee Global Jazz Institute, is momenteel terug in België om haar nieuwe muziek te voorstellen. De composities van Margaux weerspiegelen haar reis in de VS: ze is geïnspireerd en beïnvloed door Amerikaanse muziek en door haar ontmoetingen met muzikanten van over de hele wereld. Voor deze speciale avond brengt ze naast haar Belgisch trio ook Tom Bourgeois mee als special guest!






  
   

 

 
   
    
 
Tom Bourgeois    Sylvain Debaisieux : sax
Margaux Vranken: piano
Victor Foulon: bas
Matthias de Waele: drums