JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2020 TRIM 1

2018

JaZZZolderArchief 2020

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 1


10/01/2020	Margaux Vranken Quartet
24/01/2020	Half Easy Trio
14/02/2020	Mercier-Thys-Beckett
28/02/2020	Lara Rosseel Band

Vorige JaZZZolder Concert

28 Februari 2020 20:30 hr

Lara Rosseel Band

'De Grote Vrouw' CD-voorstelling

Lara Rosseel band is het nieuwste project van bassiste Lara Rosseel, meestal samen met een zevenkoppige band. Hun eerste album ‘De Grote Vrouw’ stellen ze op 5 maart voor in de Gentse Handelsbeurs.
De Belgische bassiste Lara Rosseel brengt met haar eigen band een speels repertoire dat je kan omschrijven als ‘ethnic acoustic jazz’. Ze presenteert dansende melodieën met heerlijk verrassende ritmes, waarbij ze haast filmische jazz laat flirten met Afrikaanse traditionele roots.
Rosseel werkte samen met onder andere Zap Mama en baste bij Chris Joris, Pierre Vaiana en Pierre Van Dormael. De bagage die ze doorheen de jaren opdeed liet ze terugkomen in de wonderlijke composities van haar eigen band. Intense ontmoetingen met 7 mannen, zowel op muzikaal als menselijk niveau, resulteerden in de huidige bezetting van Lara Rosseel band.
De titel van het debuutalbum ‘De Grote Vrouw’ verwijst naar de grootsheid van alle vrouwen en vrouwelijke dingen in dit universum en stelt deze tegelijkertijd in vraag. Het album omarmt de twijfel in tederheid en positieve eerlijkheid. De band creëert een wereld van geborgenheid en fantasie waar niets hetzelfde is als waar de wetten van de zwaartekracht heersen. Het geheel aan tracks is een combinatie van fullband-stukken met intiemere momenten door bas solo of in duo.
De onderwaterwereld, zoals getoond op de bandfoto, presenteert voor Lara de geborgenheid waar ze zich helemaal zichzelf kan voelen. Ooit deed ze waterballet, nu danst ze met melodieën op een podium, omarmd door prachtige mannen en haar bijzondere instrument.
“Lara Rosseel, de poëet op de contrabas en een begaafd componiste; de stille ziel met respect en liefde voor de muziek, die ze wil ontdekken en die, wat haar betreft, vele kanten uitgaat en meerdere gezichten draagt.” (Chris Joris)
Na hun concert in de jazzzolder in 2017 blogde Mark Van Mullem over een bijzonder fijne muzikale reis. En dat wij de groep misschien eens moesten terugvragen als het album er was. De tijd van de cd-voorstelling van het eerste album van Lara Rosseel Band is nu gekomen. U komt toch ook?

Jan Van Moer: trompet
Joppe Bestevaar: baritonsax
Jan-Sebastiaan Degeyter: gitaar
Sep François: vibrafoon, marimba, percussie
Lara Rosseel: contrabas
Robbe Kieckens: percussie

webinfo

commentaren - recensie(s)

…22 jaar bestaat de JaZZZolderse club dit jaar en full house lijkt hier intussen een vaste waarde te zijn geworden want alweer zitten zo’n 110 liefhebbers hier vanavond samen voor een project waar we 2 jaar mochten op wachten maar dat loont zich, dat zal zo dadelijk blijken. De eerste set start aan de vibrafoon en de zwoele woestijnsfeer, aan de start Afro-getint, zit er al gauw in met het invallen van de bas en percussie terwijl de warme wind samplegewijs de zaal opwarmt. Da’s een pedaalspeeltje van gitarist Jan-Sebastiaan Degeyter, summier maar bijtijds héél accuraat gebruikt… Meteen ploegen we schommelend tussen de twee bulten van een kameel door het hete zand of is het glijdend als een boot op een zonnige rivier, zoals de hoestekst op het voorgestelde album aangeeft ? ‘De Grote Vrouw en de Olifant’ noemt het nummer en da’s een ietsje uitgebreider dan de CD-naam die het bij ‘De Grote Vrouw’ houdt. Op ‘Blues 65’ komen de blazers meer tevoorschijn ( helaas vanavond zonder Frederik Heirman (trombone) of sterfluitist Stefan Bracaval want die zouden de setting compleet maken. Helaas, maar niet onoverkomelijk blijkt dat want de nummers laten zich ook in deze minder talrijke setup waar maken. In dit nummer zit daar zelfs even een streepje calypso bij en zet dat ook maar op naam van de gitarist. Na een voorstelling van de muzikanten en het bijstemmen van haar instrument (ja, ’t is meteen al erreg warm binnen !) start de bas haast kreunend onder de hitte van een denkbeeldige zon ‘Present’ om wat later over te gaan in een duet met trompettist Jan Van Moer in ‘La Suite’ dat zich verder uitrolt naar de band toe via de prikkelende, zinderende klanken van de vibrafoon (Sep François). De aangename baritonsax van Joppe Bestevaar dekt toe en maakt het geheel wat omfloerster (al weet ik niet of dit een correcte Nederlandse term is…) En omdat er wat nieuw materiaal is ook, wat instrumenten en composities betreft, mag er even later ook geflirt worden met folk. Robbe verduidelijkt het verhaal rond een Spaanse tamboerijn, een Pandereta en een muzikant uit Catalonië. Dat resulteert in een arrangement van een Spaans volksliedje en je verwacht zo dadelijk hier wat folkloristisch uitgedoste figuren te zien verschijnen ! Gelukkig is ’t dan pauze want het stijgt me nu naar m’n hoofd…
Aan de start van de tweede set krijgen we dan van Lara het verhaal van de opmerkelijke ‘zwem met bas’ onderwaterfoto’s van de tourneefolder en dat bleek geschikt voor het ‘Zeemeerminnen’ eindwerk van fotografe Elisa Maenhout , een fotoshoot in een afgehuurd Gents’ zwembad. Mooi is dat !
‘Straight Ahead’ komt dan wat plechtig binnenvallen terwijl even later de bariton door de zomerse tuin hier komt aanbrommen, gevolgd door de gitaarpartij van Jan-Sebastiaan en weer lijkt de calypso niet ver weg. Een volgend nummer schrijdt dan wat majestueus voorbij en het heeft iets van de logheid van een olifantentred ook maar die beesten laten zich door de band makkelijk mennen…Rustig gaan we verder door de set, wat later met aangestreken bas, meditatief en een kijken in de verte. ‘Tree’ is dat, op CD wordt dat mooi aangeblazen door Stefan Bracaval, hier neemt Joppe de honneurs waar. Net als op het album vervolgt ‘West’ een schitterend nummer met mooie accenten gelegd door de blazers en alweer een sprankelende vibrafoon solo. De song heeft een slome groove die je meeneemt naar de orient. Een hoogtepunt is het op de plaat, eentje waar ook de trompettist mag op uitbreken. Jan-Sebastiaan stuurt er weer geluidjes bij en steeds weer klinkt de percussie van Robbe Kieckens heel gepast. Op ‘Wilson’, de afsluiter voor vanavond legt de gitarist weer die gesmaakte calypso accentjes en natuurlijk volgt er na een enthousiast applaus nog een encore. Het is een glunderende Lara die nadien nog een hele tijd CD’s én LP’s mag signeren, samen met de leden van haar band, bravo !

Winus

Jazzzolder, vrijdag, 28 februari, 2020: Cd-release concert Lara Rosseel Band: De Grote Vrouw.
Ik schreef het al eens: De muziek van Lara Rosseel dobbert als een bootje op een zonnige rivier. De bassiste noemt zichzelf geen be-bopper, maar voelt zich totaal thuis in zwierende syncopes en grooves, die Andalousië, Afrika en het Midden-Oosten met mekaar verbinden. Folk en jazz sijpelen door in haar verhalen, want verhalen zijn het. Soms laat ze haar composities languit gaan, soms plaatst ze vrij korte stukken, die zeer filmisch overkomen en een zeer eigen sfeer oproepen. Het kunnen inderdaad soundtracks zijn bij beelden. Vooral dan beelden, die in, op en met het water leven. Repetitieve architectuurtjes kunnen plots in een plas duiken van spitse arrangementen, kronkeltjes van ritme, waarin ze met de tijd speelt. Lara Rosseel zit vandaag in haar concept van niet noodzakelijk uitbundige of baldadige jazz-krachtpatserij, maar dansend op en met haar contrabas door beweeglijke, doch zachtaardige thematiek; en dat met twee klankentappers als percussionist: Robbe Kieckens, de man van de Oosterse lijsttrommen en een persoonlijk setje van deeltjes uit het drumstel en ethnische instrumentjes, en Sep François, die tevens de vibrafoon, xylofoon en marimbula als melodische en harmonische percussie in het klankbeeld gooit. De blazerssectie was vandaag niet compleet wegens plaatsgebrek in een kleinere venue, maar baritonsax Joppe Bestevaar en fluegelhornist Jan Van Moer hielden het spectrum breed genoeg in onderlijning en solo werk. En dan heb je die perfecte gitarist, die zo mooi van sound en vertelkracht is: Jan-Sebastiaan Degeyter. De zaal in het Predikheren te Mechelen, zat afgeladen vol, wat de laatste tijd al vaker gebeurt bij de jazzzolder concerten.. Ik was blij met het succes, dat de band boekte en zoals vele jonge jazzartiesten nu doen, werd het album uitgebracht op cd en op vinyl LP.

Chris Joris

14 Februari 2020 20:30 hr

Mercier-Thys-Beckett

Als je er de bio op naslaat van Stéphane Mercier lijkt het erop dat hij geen zittend gat heeft. Gestudeerd in Berklee College of Music, gedurende zeven jaar zijn muzikale loopbaan ontwikkeld in New York, verhuisd naar Parijs voor twee jaar en dan teruggekeerd naar België. Om dan internationaal actief te blijven, o.a. met een multimediale show over de geschiedenis van de jazz. Mercier speelde in uiteenlopende formaties en nam al verscheidene albums op als leider.
Wij ontvangen de saxofonist in een trio met Nicolas Thys die de laatste tijd vooral opvalt als bassist bij Taxi Wars naast Tom Barman, Robin Verheyen en Antoine Pierre. Hij speelt in heel verschillende verbanden, met ervaren (bijv. Nathalie Loriers en Tineke Postma) zowel als opkomend talent (o.a. Julien Tassin, Roeland Celis).
De in Noord-Ierland geboren drummer Darren Beckett vervolledigt het trio. Hij is niet voor één gat te vangen en net zo goed te vinden in jazzmiddens (Madeleine Peyroux, Aaron Park, …) als bij allerhande pop (Emilie Simone, Lauryn Hill).
Wij verwachten ons aan enigszins uitdagende, toegankelijke jazz.

Stéphane Mercier: altsax
Nicolas Thys: contrabas
Darren Beckett (UK): drums

webinfo

commentaren - recensie(s)

“De staande ovatie na het laatste nummer sprak boekdelen. Het Mercier-Thys-Beckett Trio had een bijzonder enthousiasmerende 2de set neergezet. Eigenlijk hadden de muzikanten de lijnen van de 1ste set doorgetrokken – in stijgende lijn.
Een selectie uit eigen nummers en uit een brede waaier van composities van voorgangers vormden de basis om te spelen met melodieën en ritmes. Uiteenlopende invloeden en tradities passeerden de revue en de muzikanten deden er hun eigen ding mee. De materiaalkeuze reikte net zo goed naar Mauritiaanse sega, Bud Powell (“John’s Abbey"), Ed Blackwell (“Mallet Song”), Ornette Coleman (“Round Trip”), Roy Hargrove (“Forget Regret”), als naar Kurt Weil (“My Ship”) en… Elvis Presley (“Falling In Love”).
Stéphane Mercier liet met rijpe klanken de ideeën rijkelijk vloeien. Nic Thys speelde soms bijna uitdagend met tempo’s en meerdere keren opvallend met tegenstellingen tussen diepe en hogere tonen. Darren Beckkett toonde zich een energieke, creatieve drummer die met sprekend gemak kracht combineerde met subtiliteit.
Om de aanpak van de drie ergens mee te vergelijken is het misschien wel het meest gepast om te verwijzen naar die van saxofonist Sonny Rollins in 1957, in trioverband met een sterke bassist en een sterke drummer. Drie krachten die elkaar kunnen ondersteunen en elk hun gang kunnen gaan, die melodieën en ritmes kunnen ontrafelen en uitwerken tot heerlijke muzikale bouwsels. Diep in de 2de set zat trouwens een expliciete verwijzing naar Sonny Rollins met een versie van de Coltrane-compositie “Like Sonny”.
Tegen dan had het drietal de zaal quasi helemaal ingepakt doorheen, opnieuw, eigen en andermans stukken. Met nog sterker samenspel en nog imponerender solo’s. Alles scheen gewoon nog beter, relaxter en vuriger, in elkaar te klikken en uit te pakken dan voor de pauze. Een lekkere bis kon dan ook niet uitblijven.”

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

24 Januari 2020 20:30 hr

Half Easy trio

Half Easy Trio is een internationale band die in 2018 het licht zag in Rotterdam. Zelf omschrijven ze hun sound als hedendaagse jazz, maar die algemene formulering doet de originaliteit van dit jonge gezelschap geen recht. Martin Hafizi, de Bulgaarse drummer die alle composities voor zijn rekening neemt, bespeelt een waaier van emoties die hij zowel op zijn medemuzikanten als op het publiek probeert over te brengen. Creativiteit en spelplezier zijn de brandstof waarop deze energieke band draait. Risico's worden niet geschuwd, ieder optreden is een verkenningstocht langs zelden betreden paden. Invloeden variëren van Bulgaarse folk over klassieke muziek tot alle subgenres die de jazz rijk is. Dat de cocktail in de smaak valt, bleek al meteen na de release van hun debuut-CD.
Half Easy Trio won The Records 2018, de prestigieuze prijs voor startende bands van de Keep An Eye Foundation in Amsterdam.

Franz von Chossy (DE): piano
Johannes Fend (AU): contrabas
Martin Hafizi (BG): drums

webinfo

commentaren - recensie(s)

...Na het eind van dit tweede JaZZZolderse concert in het nieuwe jaar leek iedereen het erover eens : de tweede set genoot duidelijk weer de voorkeur, was een homogener geheel en da’s wel waar, ahoewel de teneur zowel in de tweede set, net als in de eerste niet direct overliep van vrolijke tunes, maar de composities, allen van de hand van drummer Martin Hafizi, kwamen dan ook uit een periode waar die het moeilijk had. De start van het concert begon nochtans net als de bron van een helder, klaterend beekje en ‘Can’t Wait’ ontsprong en ontwikkelde zich dartel en haast extatisch. Daarna werd het allemaal wat dramatischer, donkerder ook en zaten we wat in een spookstad atmosfeer, a ghost town maar dat bleek dan te gaan over de angsten die je kan doorstaan in een donker bos en zelfs huilende wolven waren samplegewijs bij op het podium…Waar de band graag putte uit songs uit de net verschenen CD ging het even later dan weer free… ‘We gonna create a tune, nobody knows what’s gonna happen’ gaf Martin dan mee en dat bleek ook niet echt een opbeurende tune, was eerder een onrustig verder dwalen in dat bos van daarnet en de aangestreken bas klonk klagend en vermoeid. Het zou pas sterker, hoopvoller worden met ‘Me vs mE’, het laatste nummer voor de pauze maar eerst kwam de Bulgaarse eigenheid van de componist nog boven drijven in een Balkan tune (‘Folk’s Meadow’) met een lange intro aan de start en die song sleepte zich wat plechtstatig voort waarbij de bas vooral het woord bleef voeren, naast de uitstekende pianist natuurlijk !
Na de pauze horen we samples,voices aan de start van ‘Schizo’ en de toon is gezet maar het wordt wél luchtiger al klaren die luchten niet meer zo helder op als aan de start van set 1. De drummer draait caleidoscopisch, als in een spinning wheel naar het einde toe. Het moet gezegd: al zijn de nummers dan niet echt happy te noemen, ze blijven boeien door het spel van dit weer lekkere trio want het zijn allen klasse bakken hoor, geen verdere lessen meer nodig ! Uiteindelijk wordt het concert afgesloten met het titelnummer van de CD ‘’Bright is Dark’ en dat komt mooi aanrollen met veel cymbalen, is heel filmisch ook en vertelt mij het verhaal van noeste arbeid, berusting en vrede? Mijn fantasie natuurlijk…beelden bij een uitgesponnen stuk, een trein met veel wagonnetjes achter, een trein die een aantal ‘stationnekes’ aandoet…aankomen en dan opnieuw vertrekken… De bis daarna voor een voldaan publiek en na een tevreden applaus van deze keer zowat 65 man is een echt afscheidslied, een mooi goodbye van een band die het beste van zichzelve gaf en niet teleurstelde, dat bleek ook al uit de CD verkoop nadien. Mooi zo !

Winus

“Vrijdag, 24 januari: jazzzolder. Half Easy Trio. Bij het binnenkomen in Predikheren, Mechelen, kreeg ik terstond bassist Christophe Devisscher in het vizier, en vertelde hij mij van zijn samenwerking in het verleden met de Duitse pianist van het trio: Franz von Chossy, een ontzaglijk mobiele klavierist met duidelijke Klassieke roots en een onafhankelijkheid in de handen, die dan ook nog eens een fluwelen touché neerzetten. De contrabas stond in de handen van Oostenrijker Johannes Fend en de leider, naar ik meen, en de componist van alle stukken was de Bulgaarse drummer Martin Hafizi, een bescheiden, wat verlegen jonge man, die elke compositie voorzag van wat uitleg en mag beschouwd worden als lid van de nieuwe lichting drummers, zoals die bij Avishaï Cohen verschijnen of bij Scandinavische of Oost-Europese jazzbands. Natuurlijk waren vele composities geënt op repetitieve grooves, odd-meters en syncopen, doch pastte de drummer de kleur van het drumstel aan per nummer door middel van een cymbaaltje op de tom, een doek over de snaredrum of ratelaars op de hi-hat, een onmiddellijk bewijs van zijn interesse in kleurlegging, en was zijn cymbaalwerk zeer verfijnd naast zijn duidelijke techniek. Ik verborg het niet aan de omstaanden tijdens de pauze, dat ik de muziek in de eerste set wat mechanisch vond, al werd er schitterend gespeeld, maar ik miste ontroering, wat uiteraard een zeer subjectief gegeven is, maar de tweede set bracht soelaas: veel meer uitgewerkte thematiek, harmonischer, en zelfs suites kwamen aan bod, zodat je het gevoel kreeg naar actuele Europese muziek te luisteren in een "jazz"-setting. Daar steeg de temperatuur en schonken de drie solisten zichzelf de kans om echt aan het woord te komen. Zo eindigde het concert in een mooie climax, waarin Franz von Chossy de hemel invloog op een stevige opwindende tandem van de bassist en de componist-drummer. Strijkpartijen op de contrabas in samenspel met de piano wisselden met stromende 5/8 grooves. Ze kregen een bis, en die bleek ook zeer verfijnd een antwoordje te zijn op dat vorige stuk.”

Chris Joris

by Wouter De Jonck

10 Januari 2020 20:30 hr

Margaux Vranken quartet

Eerste concert van 2020: kom je mee Nieuwjaar vieren?

Margaux Vranken, nu een alumni van het Berklee Global Jazz Institute, is momenteel terug in België om haar nieuwe muziek te voorstellen. De composities van Margaux weerspiegelen haar reis in de VS: ze is geïnspireerd en beïnvloed door Amerikaanse muziek en door haar ontmoetingen met muzikanten van over de hele wereld. Voor deze speciale avond brengt ze naast haar Belgisch trio ook Tom Bourgeois mee als special guest!

Tom Bourgeois Sylvain Debaisieux : sax
Margaux Vranken: piano
Victor Foulon: bas
Matthias de Waele: drums

commentaren - recensie(s)

…het was van in de kerstperiode 2015 geleden dat wij Margaux Vranken zagen ter JaZZZolder, dat was met het project Pinto toen, zij stelden hun EP voor en dat beviel !, dat kan je hier nog nalezen want ook toen schreef ik daar een korte review over…Goed 4 jaar later zit zij hier weer, in een nieuwe JaZZZolder weliswaar maar Margaux is nog steeds dezelfde !...Het concert vanavond begint eventjes wat donker maar slaat gauw aan het dansen en daar heeft de welbespraakte sax van invaller Sylvain Debaisieux zeker ook mee te maken. Fijn drumwerk van Matthias de Waele en de bas van Victor Foulon (een ontdekking , zal tijdens het verdere concert ook blijken !) maken ‘Compo 140’ áf en dat was een eigen compositie, ik denk uit de komende CD ‘Purpose’ die al opgenomen is en héél binnenkort voorgesteld wordt.’ The Ancient Times’ is al even genietelijk nadien en ik hou wel van de moderne ritmiek die Matthias er bij inlegt. Zowel de sax als Margaux zelve gaan daarbij aan het soleren en deze 2 eigen nummers zijn een behoorlijk mooie start ! Dan glijdt het zachte ‘Tenderly’, een cover van de bekende standard van Walter Gross daar achteraan en de bassolo erin is meteen superb ! Voor het publiek is deze walsmelodie absoluut een genieterke. Ook de sax toont hier de klasse dat-ie in huis heeft en Margaux gaat er bij wijze van spreken heel lichtvoetig achteraan, mooi ! Persoonlijk vind ik de drumsolo daar niet echt bij horen maar soite !… De pianiste zet dan zelf ‘Good to See You’ in maar ’t is vooral de sax die het stuk eerst naar zich toe trekt. Wat later komt Margaux dan weer aanspoelen, de bas krijgt z’n zegje en we gaan erg dynamisch door deze eerste set. Het drumwerk van Matthias is hier dan weer bij het afsluiten heel gepast. ‘How Deep is The Ocean’ van Irving Berlin mag de set daarna in eenzelfde stijl afronden, beslist maar vrolijk doorstappend met Margaux dartel op de toetsen en Sylvain op sax daar flirterig achteraan. Bas en drums lijken daarna het laatste woord te hebben….De weer overvolle zaal, wordt dat hier een traditie? pauzeert en aan de toog zetten de medewerkers zich schrap…
Alvorens we aan part 2 van vanavond beginnen stelt voorzitter Hans al volgend concert voor en start met ‘de truuk om de JaZZZolder binnen te geraken’ en da’s vroeg komen ! Da’s geen ijdele uitspraak : wil je zeker zijn van je zitje kom je je best op tijd hier naartoe : even voor 20 hr. openen de deuren en de concerten, en dat is nieuw, starten voortaan om 20:30, voor mij en eigenlijk naar wat ik hier hoor van anderen ook een ietsje te vroeg, 20:45, zoals vroeger, ware beter maar het idee erachter is dat de concerten dan ook vroeger eindigen wat de gelegenheid schept om wat volk vast te houen voor nog wat consumpties achteraf. Ja, JaZZZolder moet ook leven en moet het buiten de sponsoring vooral hebben van die tooginkomsten hier, da’s begrijpelijk ook. Mijn sponsoring is dan ook vooral die van toogsponsoring …:-) )
Met het Margaux Vranken Quartet gaan we dan stappen in ‘Amsterdam’ en de sax neemt daarbij de lead tot Margaux zelf door de reisgids gaat bladeren, goed wetend waar naartoe te gaan. Sylvain lijkt zich daarbij neer te leggen, einde verhaal…Cole Porter’s ‘I Love You’ krijgt dan van de band een heel eigen benadering en het tempo ligt daarbij behoorlijk hoog. Ook hier gooit de bassolo van Victor Foulon weer mooie ogen. ‘Nostalgia’ wat volgt is dan weer een eigen nummer en brengt de rust voor even terug met, naast de gelijkmoedige piano ook hier weer een erg vertelgrage baspartij. Poeslief mag Sylvain daarna besluiten…En dan waarschijnlijk mijn favoriet voor vanavond : ‘Back in Schaerbeek’, een triomfantelijke entrée in de Brusselse gemeente waardig met schitterend drumwerk en een drive die mij nauwelijks stil houdt ! Na het dankwoord van Margaux en het voorstellen van haar begeleiders mag ‘What a Day' dan wat klassieker het concert afsluiten en dat kabbelt minzaam maar evengoed met voldoende power om je bloed stromende te houden naar het einde toe. Wat dacht je? Het publiek krijgt er maar geen genoeg van en zo mag wat later onder veel applaus ‘I Fall in Love too Easily’, een standard uit de jaren 40 en bekend van o.a. Frank Sinatra een finale streep zetten onder een performance zoals we er meer hopen te verwachten gedurende het komende JaZZZolderse jaar, bravo !

Winus

“Thuis had ik op Klara in Take 6 nog een paar nummers gehoord van het Ethan Iverson Quartet met Tom Harrell. Knap gespeelde standards, live opgenomen in The Village Vanguard. Het zal deels wel aan de staat van mijn romantische ziel hebben gelegen, maar een paar uur later in de jazzzolder had ik de neiging om mijn ogen te sluiten en mij in zo’n beroemde club te wanen. In dermate boeiende gedaanten bracht het kwartet van Margaux Vranken de standards ‘Tenderly’ en ‘How Deep Is The Ocean’. Zonder zeemzoet te klinken, zonder de woorden uit te spreken werd de geest van deze liefdesliedjes vertolkt en, jawel, uitgediept. De groep had de droge akoestiek van Zaal Mandela mee om met klankkleuren te schilderen en te benadrukken dat tederheid niet eendimensionaal is. Dat hoe diep liefde kan gaan zich niet met een meetinstrument laat becijferen.
Toen waren de muzikanten nog niet eens helemaal op dreef of toch niet alle vier. In de eerste twee nummers, ‘Compo 140’ en ‘The Ancient Times’ van Vranken, had het er nog op geleken dat vooral de pianiste en de drummer zich in de kijker gingen spelen. Gaandeweg en geleidelijk kwamen de saxofonist en de bassist meer op de voorgrond. Margaux Vranken zette de krijtlijnen uit, begeleidde en stuurde solo’s van haar bandleden zo dat de interactie levendig bleef. Zij behield de hoofdrol en bewaakte de samenhang, geen solo kreeg de kans om de boel te laten verzanden. Matthias De Waele speelde economisch en zeer functioneel, fijntjes zeg maar, maar met de nodige fantasie en waar het gepast was krachtig, de timekeeper.
Na ‘How Deep’ moet het viertal met een goed groepsgevoel de pauze zijn ingegaan. Daarna stond een groep voor ons die ingespeeld was. De pianiste liet haar bassist en saxofonist grotere soleerruimte toe en die bloeiden open. Victor Foulon werd de ontdekking van de avond en Sylvain Debaisieux bevestigde zijn beloftevolle status. Alle vier de muzikanten verbonden overtuigend techniek, emotie en inspiratie van het moment met elkaar. Margaux Vranken bespeelde dat het een lieve lust was de toetsen van de piano en straalde. Ditmaal was het ‘I Love You’, opnieuw een standard, dat de hoogste ogen gooide, maar ook met de eigen toegankelijke, melodieuze composities pakte het Margaux Vranken Quartet de uitverkochte zaal in. Met ‘I Fall In Love Too Easily’ als bisnummer maakte het jonge talent-in-opmars de zegetocht compleet.””

Danny De Bock

by Wouter De Jonck