Nathan Wouters Solo

Nathan Wouters : contrabas

De naam Nathan Wouters deed hier niet zo meteen een belletje rinkelen en we moeten inderdaad al even over de schouder naar achteren kijken, naar verleden jaar, op Gent Jazz was het, dat-ie in de backing stond van pianist Wout Gooris (met Erwin Vann en Ayden Chisholm op saxen en Stijn Cools  op drums was dat...).  Hij durft ook al es in het gezelschap verkeren van Ruben Machtelinckx (die vandaag ook de voorstelling bijwoonde) en Joachim Badenhorst. Dan kan je hem misschien al even plaatsen als iemand die stemmingen bespeelt, een beetje introvert, rustig en gedisciplineerd...Zijn solomoment vandaag ontwikkelt zich in den beginne dan ook heel filmisch met een beeld dat mij bekruipt van een Chinese visser en bijhorende aalscholver, zachtjes glijdend over ochtendlijk water, een beetje mistig nog...

Nathan bedient zich daarbij van een apparaatje met ronddraaiende koppen als zouden ze mogelijks eieren kunnen klutsen ook, maar hier, in de nabijheid van de snaren, veroorzaakte dat resonanties die een eigen leven gaan leiden, versterkt en dan in een loop gezet. Aardig voor even en zolang het filmisch blijft kunnen we volgen. Maar de gezamenlijke structuur van de basgolven en het verhaal dat Nathan schept op de snaren, dan weer aangestreken en een andere keer betokkeld, kan mij niet lang boeien. De set bestaat uit 1 stuk en dat duurt zo'n 35 minuten, gelukkig niet langer want ik heb het dan wel gezien en gehoord. Had ik het daarstraks over het klutsen van eieren, dan ontbrak het voor mij hier duidelijk aan spek....

Brave New Maria

Kristien Hemmerechts : schrijfster, verteller

Bart Maris : trompet

Sylvie De Pauw : sopraan

Na de pauze werd het anders en wist het verhaal van Maria Nys uit Aalter , geschetst uit de vééele brieven die ze schreef, en verteld door schrijfster Kristien Hemmerechts, die aanvankelijk de schrijfmachine , voor wie zich die nog herinnert, betokkelde, zeker te boeien. Kristien verhaalde belangrijke passages uit het leven van de niet zo banale én bovendien duidelijk lesbische Maria aan de hand van de vele correspondentie die Maria voerde en die je nog steeds kan raadplegen in de Koninklijke Bibliotheek Albertina in Brussel. Maria was trouwens de beredderende echtgenote (want jaja, getrouwd !) van de wereldberoemde Engelse schrijver Aldous Huxley (Brave new World) en verbleef,woonde zelfs een tijd in  Hollywood om daar kennis te maken met vele groten uit de Jet Set van toen, werd mogelijks zelfs verliefd op Greta Garbo...

Kristien doet dus de vertelling, anecdotes en levenswendingen, uit brieven geselecteerd door, ik dacht soprane Sylvie De Pauw die ook in het Kortrijkse woont vanwaar Maria afkomstig was, en zij brengt samen met trompettist en creatieve duizendpoot zoals die dikwijls genoemd wordt, Bart Maris, klassiek en jazz samen zoals zij dat ook eerder al deden met 'Spookhuisje', een productie uit 2013.

 Uitbundige zang zoals alleen een soprane dat kan en daarnaast en daarbij en ook daarrond de trompet van Bart, soms even hoog opgaand in toon maar evengoed de tekst , het gegeven, vertalend naar geluid. De 'Maria' van West Side Story naast uitreksels van Stravinsky, een bijzondere voorstelling die beklijft omdat het alles samen zo'n mooi geheel maakt, een voorstelling, eerder dan een concert maar mij hoor je niet klagen !

Winus

... ter KC NONA weer boeiende piano-luisterconcerten gehoord van oud naar jong...eerst was daar Fred Van Hove op z'n tachtigste met klatervallende toetsen die soms frivool als openbarstende lentebloesem, dan weer donkerder als een betrokken hemel klonken...na de pauze stond daar de jonge Bram De Looze tussen ouwe piano's klassiek groots te wezen...Luque schreef het uit en noemde het :

Een avondje vol prachtige oude knarren

De scene? … vier vleugelpiano’s. Vooraan een voorbeeldige Steinway & Sons, glimmend laqué, als de dansschoenen van de eerste de beste gedateerde gigolo. Afgemeten als het een maestro betaamd word de piano bemand door eminente grise van de Belgische impro muziek en de medestichter van het Antwerpse WIM collectief anno 1972, Fred Van Hove. Wat is “impro”? Er zijn geen geijkte termen of woorden voor en toch, maar hoe “free” men ook wil zijn, een mens is en blijft maar een mens. Ook absolute vrijheid kent zijn wetten, geplogenheden, mocht men de noten in absolute vrijheid en vrijheid van volgorde “de vrijheid laten” word elke herkenning erg moeilijk. Dus zelfs in de vrijheid van iedere improvisatie is enige herkenning een meegenomen voorwaarde. Soms opgelost met enige humor, anderzijds soms stringent tot zijn uiterste punt door gedreven. Maar vanavond bevond Fred Van Hove, naar mijn mening, zich eerder aan de lyrische kant van het spectrum. Een mooi uur vol improvisaties, grotendeels vol getokkeld aan de linkerzijde van het klavier. Met soms korte uitstapjes aan de rechterzijde waarna een nieuw thema, nieuw idee, nieuwe groep van noten, zijn intrede leek te doen.

 Omschrijvingen kan ik niet geven, omdat er niets te benoemen was en men dus ook niet vergelijken kon, de oude regel van de appelen en de citroenen. Maar wél beklijvend tot en mét! Essentieel als een ouderwetse vliegenvanger, super doeltreffend, of eerder een rattenvanger die ons het plaatselijke Hamelen uitloodste. We waren allen mee, machteloos, drentelden achter Fred aan, met flapperende oren en kleine hartjes. Bangelijk mooi, hartverscheurend fris als het tintelende pianospel van een jonge faun.

Anton Walter Replica (Maene) 1795
Erard restored original (Maene) 1836
Pleyel Concert Grand Replica (Maene)1843

Anton Walter, Erard, Pleyel zijn géén tennissers, voetballers of judoka’s. Het zijn allen pianobouwers die de lange reis van de ontwikkeling van de klassieke concertpiano zoals we die nu kennen onderbouwden. De gebruikte Walter zag er eerder uit als een klavecimbel, zonder pedalen, de Erard en de Pleyel waren iets herkenbaarder, ook volumineuzer. Alleen kenners en pianotechnofielen kunnen je van naaldje tot draadje het verschil verklaren. Laat ons het eenvoudig houden, een piano forte, verschilt sterk in aanslagtechniek van de snaren in vergelijking met de moderne piano’s en heeft dus ook een ander touché en zijn expressieve mogelijkheden. Op een pianoforte kan men veel gevoeliger en genuanceerder spelen, de piano’s klinken ook minder krachtig dan de huidige modellen. Zelf verzamel ik al een tijdje allerhande jazz gespeeld op pianoforte’s, de klank komt een beetje onvolmaakt over voor onze oren, minder vol dan we gewoon zijn, maar dat went snel, ook bij Bram De Looze en zijn trioselectie piano’s van de firma Maene. De Pleyel kan men best met Chopin verbinden, Erard met Beethoven en Walter was vernieuwend in Mozart’s tijd. Maar het gaat steeds over techniek, los van de muziek die er op werd en wordt gespeeld.

Bram ‘speelde’ met de mogelijkheden van de drie piano’s binnen hun beperkingen, maar tevens met de extra gevoeligheden die de verschillende aanslagtechnieken aan opportuniteiten meebrachten. Krachtig als steeds in zijn spel, inventief en verfrissend. Beginnend bij de jongste telg Pleyel en eindigend bij Walter, de ouderdomsdeken. Laat ons zeggen, het zachtere werk, zoals het bij een pianoforte betaamd. Netjes zijn nieuwe CD illustrerend, met telkens per piano één spotlight, om de intense concentratie die elke pianosolo op zich is, steeds te benadrukken en extra in de verf te zetten. Een vijftien sterren concert dus, vijf per piano.

Luque

el Negocito Records : CD voorstellingen

	Steven Delannoye /Nicola Andrioli Duo		GLiTS		Musica de Selvagem
	'Dining in The Dark'		'Getting Lost in Tiny Spaces'		'Musica de Selvagem'
	eNR048		eNR054		eNR045

Steven Delannoye /Nicola Andrioli Duo :'Dining in The Dark'

Steven Delannoye - Tenor Saxophone
Nicola Andrioli - Piano

Bernard Lefèvre, Jazzmozaïek (20/09/2016) ****

"In duo spelen vraagt concentratie en muzikale verstandhouding, wat als gegoten zit bij deze twee rasmuzikanten. Ze kennen elkaar door en door, zijn dertigers en hebben beiden een maturiteit in jazz en klassiek.

Nicola Andrioli, pianist bij Philip Catherine, laat zich de jongste tijd nog opmerken bij nieuwe projecten, o.a. met Lorenzo Di Maio (Black Rainbow), zangeres Barbara Wiernik (Complicity) en Manolo Cabras (Melys In Diotta).

Steven Delannoye vormde na zijn studies aan Manhattan School of Music zijn New York Quartet. Hij is saxofonist bij Antoine Pierre's Urbex en speelt in duo met de klassieke cellist Lode Vercampt.

Dit is geen toevallige ontmoeting, wel een klik tussen beiden toen ze al eens samen musiceerden. Ze voelden zich helemaal klaar om het live in de Jazzstation (4 februari 2015) vast te leggen. Drie stukken van Delannoye, twee van Andrioli en om af te sluiten de standard Body And Soul.

De titel verraadt enigszins de intimistische flow waarop het album drijft. Heel fijngevoelige kamerjazz. Soms neigt het naar hedendaags klassiek en minimalisme, al blijft de drive zeer jazzgericht. Een bijzonder smaakvol, intens te degusteren album, lekker bij kaarslicht. Omdat het een liveopname is, hoor je applaus tussen de nummers, wat de sfeer wat breekt."

Karel Van Keymeulen, De Standaard p. D7 (20/07/2016) ****

" De jonge saxofonist Steven Delannoye en de Italiaanse pianist Nicola Andrioli vinden elkaar in geraffineerde, melodieuze mijmeringen. Het lijkt wel of ze nooit anders deden dan samenspelen. Het titelnummer van dit live opgenomen album laat meteen meeslepende saxofoonklanken horen. 'Bee' heeft een meesterlijke intro. Saxofoon en piano glijden door het fluwelen nummer. 'Ducation' en 'Sir Farlon' zijn ritmischer, daarin kan Delannoye zich laten gaan. Zijn saxofoonlijnen wervelen en kronkelen, hij duikt gretig het diepe in. De pianist speelt dartel, zoekt forsere akkoorden en laat de muziek dansen. Het uitgesponnen 'Small world' begint met een lange a capella saxofoonsolo vol fladderende, iele klanken. Ze wagen zich zelfs aan 'Body and soul', een hoogtepunt uit het saxofoonoeuvre, maar houden hun versie simpel en oprecht. Prachtig hoe ze converseren en een song laten groeien en evolueren. Een klein, fijn plaatje."

 

GLiTS :'Getting Lost in Tiny Spaces'

Bart Maris - trumpet
Peter Vandenberghe - piano 

this year in music , UK 12/01/2017)

"Jazz is delicious hot but disgusting cold is something that the Bonzo Dog Doo-Dah Band once said. And like a lot of things the Bonzo's said, its right. Its hard to know if they would have liked El Negocito Records new release by GLiiTS but one thing we should all agree on this is anything but cold!

GLiTS are Peter Vandenberghe on piano and Bart Maris on trumpet. Together they make the kind of music that will either drive you mad or to rhapsody. Luckily for everyone at thisyearinmusic it's the latter. This is the kind of music that you can put on countless times, lose yourself and somehow manage to find something new to latch onto each time. But I guess this is what you'd expect after twenty five years working together, in various forms. What makes their dynamic to, um, dynamic is their interplay, and at times, their lack of.

There is an old line in jazz that it's the note you don't play that are more important than the ones you do. And this these notes that really draw you into their latest album, Getting Lost in Tiny Spaces. Vandenberghe will pull you one way, and you expect Maris to follow him, but instead he stays where he is, creating this blackhole-esque that pulls you toward it, then once you've been suitably drawn in Maris will quick make up the distance and you are seemingly trapped with the music all around you, only to have one of them veer of at breakneck speeds and thus creating it all again. It's the music version of finding yourself trapped in your own half by a quick, attack minded football team.

This is a fantastic album that not only plays with space, but colour, tonality, rhythm, texture, colour and everything else in between. But if jazz isn't you thing and you're starting to get scared, fret not, this isn't mind melting stuff, there is a simplicity to it, but you have to break it code first and don't mind getting lost in tiny spaces…"

Musica de Selvagem :'Musica de Selvagem'

Filipe Nader - Alto & Baritone Saxophone
Marcelo Coelho - Soprano & Tenor Saxophone
Celio Barros - Trumpet & Melophone
Arthur Decloedt - Double Bas
Guilherme Marques - Drums

Recording: Guilherme da Luz Saldanha at IAV november 2014
Mixing & Mastering: Celio Barros
Production: Música de Selvagem & Rogé Verstraete
Artwork: Valentina Pacheco Fernandes
Lay-out & Graphics: Maria Cau Levy
A Risco Records Brazil co-production

"Música de selvagem" was created when Arthur Decloedt and Filipe Nader returned from Europe where they had lived for six years. They both moved to Paris in 2007, in search of new musical possibilities. Arthur settled down in Paris while Filipe moved from Paris to Brussels. In mid 2013, they both returned to Brazil and together with Guilherme Marques, Celio Barros and Marcelo Coelho formed Música de selvagem. Soon afterwards, Celio left for Norway and was replaced by Amilcar Rodrigues.

The name:
---Some time ago, in a little town in Northern Catalunia, Arthur shared the stage with an well known French musician who will remain anonymous for the purpose of this text. Much to Arthur's surprise this musician refused to play some of the written music, calling it "Savage music". This event lingered in Arthur's unconscious for years, evoking both feelings of discomfort and fascination.---

The use of improvisation is one of the focal points of the band. European groups such as All Included, Fire! Orchestra, Atomic, TriCollectif and the work developed by Belgian septet Ifa y Xango, in which Filipe Nader also takes part as saxophone player, have been strong references and influences for Música de Selvagem throughout the composing of this first album.

In 2016, Música de Selvagem released its first album through Risco Records (BR) and El Negocito Records (BE). Their debut album is comprised of improvised pieces and compositions by Arthur Decloedt and Guilherme Marques.

Hey !

Het nieuwe jaar is alvast érg krachtig ingezet door Doghouse Sam & his Magnatones met de release van een Vinyl EP. Op dit collectors item brengen de heren een eerbetoon aan bluesgrootheden zoals Muddy Waters, John Lee Hooker, Willy Dixon, Fats Domino en Bo Diddley. De eerste reacties zijn alvast subliem. Daarbovenop is er studiotijd geboekt in juni om het derde full album op te nemen. Ook dat album wordt nog dit jaar uitgegeven. Nieuwe songs, hoge ambities, en last but not least... enorm veel goesting in 2017!!!

Wellicht is dit dus hét uitgelezen moment om eens even te gaan kijken naar de website , alsook de doghouse facebook-pagina  en als je een promotor bent de band te boeken voor jouw evenement in 2017 !

Hier vind je alvast de teaser voor de zopas uitgebrachte vinyl EP.

Tot binnenkort?

Doghouse Sam

24-25-26 Maart 2017

de jury en enkele finalisten

© BJaZZ

Met bijna 130 bezoekers op de eerste finale-avond en nog eens ruim 150 op de tweede, kijkt BJaZZInternatiuonal Contest fier terug op een geslaagde 38e editie van deze internationale wedstrijd.



Gedurende drie dagen verbleven 22 jonge jazzmuzikanten uit Spanje, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Italië en België in Leuven. Drie dagen waarin ze de stad konden verkennen en genieten van de zon, maar vooral kennismaakten met elkaar, nieuwe contacten legden en samen muziek speelden (tijdens de Late Night Jam zelfs samen met Philip Catherine, de peter van B-Jazz). Bovenop de plannen die werden gesmeed om meer dingen samen te doen, gingen de finalisten allemaal met een fijne ervaring en vol enthousiasme terug naar huis.

Geen wedstrijden zonder prijzen...

Dit zijn de winnaars die zondag 26/03 een prijs in ontvangst mochten nemen, tijdens de prijsuitreiking die door Mark Lefever werd gepresenteerd.

winnaar Jazzmozaïek Award 2017: Nic Thys

Nic Thys en Filip Verneert

© Hugo Lefèvre

De redactieleden van Jazzmozaïek magazine kiezen jaarlijks een Belgische jazzmuzikant die zich onderscheidt op het vlak van vernieuwing, verjonging en verbreding van het genre.
Dit jaar werd gekozen voor bassist Nic Thys. Hij mocht tevens een portret van zichzelf door Chris Joris in ontvangst nemen.

winnaar B-Jazz Compositiewedstrijd 2017: 'Vertigo of the Fish' (Antoine Pierre)

Sabam for Culture en Muziekmozaïek gaan met de B-Jazz Compositiewedstrijd op zoek naar nieuwe Belgische jazzthema's.
Uit de inzendingen werd 'Vertigo of the Fish' van de hand van Antoine Pierre als winnende compositie gekozen.
Commentaar van de jury: 'Vertigo of the Fish' is een compositie met een brede variatie en veel energie. Het is een geavanceerde compositie, met een goede akkoordenprogressie, melodie en metrum.

winnaar Sabam for Culture Prijs: Daahoud Salim Quintet

De beste live interpretatie van 'Vertigo of the Fish' wordt tevens beloond en deze prijs gaat naar Daahoud Salim Quintet uit Spanje.
De jury was onder de indruk van het stijlvolle, geraffineerde niveau van het arrangement. Het resultaat was een mooi stuk dat goed klonk, spannend en toch eenvoudig. Het leek alsof de muzikanten het al heel hun leven spelen.

winnaar Prijs voor Beste Bassist: Dario Piccioni (Vittorio Solimene Trio)
Deze italiaanse bassist valt op doordat hij zo expressief is, met een mooie sound.
Hij leeft elke noot, leeft de muziek en laat sterke indrukken na. Dario speelt met passie en het publiek kan bijna voelen wat hij doet. Hij is 100% 'in the music'.

winnaar 'Grote Prijs Albert Michiels': Daahoud Salim Quintet
De presentatie van de groep en hun muziek is anders en speciaal in goede zin. Ze gaan mooi met de groep om: de muzikanten staan aan de zijkant van het podium als ze niet aan het spelen zijn en ze geven elkaar de ruimte om te spelen en te zoeken.
Het is heel fijn om volwassen muzikanten aan het werk te zien met een boodschap, een glimlach en sterk samenspel. De groep speelt goede muziek met uitstekende arrangementen en door hun muzikale kunde drukken ze emoties op heel mooie wijze uit.
Het Daahoud Salim Quintet is echt een plezier om naar te luisteren en ze maakten de juryleden en het publiek heel blij.

Daahoud Salim Quintet met links van hen Mia Michiels en Filip Verneert

© Hugo Lefèvre

Video's van de de integrale optredens van de zes finalisten vind je terug via www.b-jazz.be

B-Jazz International Contest 2017 werd een succes dankzij de inzet en de ondersteuning van de jury, de vrijwilligers, het publiek, de partners & sponsors en last but not least de muzikanten zelf. Bedankt en tot op B-Jazz 2018 !

Filip Verneert
directeur Muziekmozaïek Folk & Jazz vzw

Pablo Smet
coördinator B-Jazz International Contest

B-Jazz International Contest | +32 475 297 287 | info@b-jazz.be | www.b-jazz.be

naar mededeling © B-JAZZ.be

We hebben mooi lenteweer vandaag in Mechelen en er is heel veel te doen in de binnenstad en natuurlijk is er ook de halve finale van het JazzContest. Dat is weliswaar binnen te doen,afwisselend in twee zalen, het Auditorium van het Cultuurcentrum en de concertzaal van het Conservatorium. We trekken niet veel bezoekers en ook wat te weinig van de Jazzzolder zelf,foei ! maar het niveau van de groepen die aantreden is hoog tot zeer hoog en dat belooft voor de toekomst !

De 5 juryleden zijn :

© Michel Proesmans

voorzitter Chris Joris (docent aan de Artesis Hogeschool Antwerpen, percussionist, pianist, componist en recensent)
Sal La Rocca (componist, bassist bij o.a. Toots Thielemans, Philip Catherine, Vaya con Dios...)
Jacques Prouvost (jazzblog, jazzrecensent voor o.a. het Franse magazine CitizenJazz…)
Ondine Quackelbeen (directrice Jazz Pop Studio, bassiste)
Lobke Aelbrecht (Kunstenpunt)

Er treden dus 8 groepen aan in korte 3 nummersets en dat in 2 groepen, vier voor de pauze, vier na die korte onderbreking. Het betreft  drie groepen uit Duitsland, één groep uit Nederland en de rest komt uit België. Bij de muzikanten zit opmerkelijk genoeg géén ene vrouw ! We overlopen graag de deelnemers aan deze selectie en geven in het rood  én met foto aan welke groepen doorgaan naar de finale

Groep 1: Man Staris (BE)

© Michel Proesmans

Met Elias Storme (saxofoon), Stan Maris (accordeon), Emile Van Helleputte (contrabas) en Jens Van Esch (drums)

Man Staris is een jong Gents jazzkwartet dat ontstaan is rond accordeonist Stan Maris. Ze zijn sterk beïnvloed door grootheden als Magic Malik Mezzadri en Paul Motian en ze proberen met eigen composities hun weg te vinden in de jazz-scène. Ze spelen ingetogen in het begin en bouwen de spanning op door die accordeon en dat is toch sterk. De standard die ze spelen is een verkwikkende eigen versie van de bekende tune 'Milestones' van Miles Davis met vlotte sax en swinging drumwerk met tussenin solo’s van accordeon en drums. In het derde nummer hoor je meer improvisatie, complexe structuren maar toch zachte melodieën in deze ongewone bezetting. Ze zorgen voor een verfrissende klankkleur als eerst aantredende groep.

Groep 2: Jacob Hirsch Quartett

Met Anton Mangold (altsax), Moritz Preisler (piano), Jacob Hirsch (elektrische bas), Johannes Pfingsten (drums).

Het Jacob Hirsch Quartett is al uitgegroeid tot een gevestigde groep in de jazz - en improvisatie scène van de stad Bonn. De muzikanten kennen elkaar al jaren en het werkelijke quartet ontstond in december van 2015. De band heeft een breed muzikaal spectrum variërend van hedendaagse jazz tot post bop, altijd gericht op een samenhangend kruispunt van compositie en improvisatie waarin de vreugde over de muziek en het samenspel essentiële onderdelen zijn.
Ze stellen zich vlot voor in het Engels door de bassist Jacob Hirsh. Ze beginnen met een rustige latin touch met voortreffelijke sax solo ondersteund door de funky bas. De standard die ze kozen is ‘Everything I love’ van Cole Porter en ze brengen een lichte swing met heerlijke brushes en zachte sax dat me doet denken aan het Dave Brubeck Quartet. De saxofonist neemt het voortouw en voert het tempo op.

Groep 3: AwkWords (BE)

© Michel Proesmans

Met Federico Stocchi (IT), contrabas, Hendrik Lasure (BE) op piano vandaag vervangen door Alan Van Rompuy, en Paul Berne (FR) op drums.

The AwkWords is een Brussels trio dat originele muziek speelt vanuit de concepten van 'wordplay' en 'tonguetwister'. De uitdaging is om het effect dat die concepten hebben op taal in muziek te vertalen, en op die manier ideeën te ontwikkelen, met de focus op de bandleden en de harmonie van de verschillende composities.
Ze spelen eerst een eigen werk van de bassist in uptempo gevolgd door het zeer mooie ‘where do we go now’ ook van de bassist met mooi samenspel. De muzikanten zijn duidelijk op hun gemak want de Italiaanse bassist stelt de groep vlot voor en zelfs een woordje Nederlands erbij om de jury te pleasen ?

Groep 4: Floris Kappeyne Trio (NL)

© Michel Proesmans

Met Floris Kappeyne - piano, Tijs Klaassen - contrabas, Wouter Kühne - drums)

Het Floris Kappeyne Trio werd opgezet door de pianist in 2015. Bestaande uit afzonderlijke Prinses Christina Concours winnaars (2012) heeft het trio de afgelopen jaren in het binnen- en buitenland het publiek verheugd met moderne uitvoeringen van klassieke jazz standards. Het trio heeft in het afgelopen jaar een stap gemaakt in het zoeken naar een authentiek geluid, door het vermengen van de bekende klanken geïnspireerd door het McCoy Trio uit het begin van de jaren ’60, Senegalese sabar ritmes en abstracte muzikale concepten uit de moderne klassieke muziek. In mei 2017 verschijnt het resultaat hiervan op hun debut-album op Challenge Records International.
Floris begon op jonge leeftijd met piano spelen. Thuis werd er alleen maar jazz gedraaid en Floris vond het geweldig. Zijn eerste pianospel was quatre-mains met zijn vader, waarbij Floris de baslijn speelde van de blues. Zijn eerste echte lessen kreeg hij in Singapore, waar hij tot zijn achtste levensjaar woonde. In Nederland heeft hij vervolgens pianolessen gehad van Peter Beets en Tilmar Junius. Op het conservatorium studeert hij bij Karel Boehlee, Rob van Bavel en Harmen Fraanje.
Ze brengen naar eigen keuze de standard ‘Countdown’ van John Coltrane uit Giant steps. Hierin ontpopt de muziek zich tot volledige ontplooiing en ze spelen spannend waarbij drums en piano in crescendo gaan. Er is een goede dialoog tussen de bassist en drummer. Ze presenteren zich ook heel vlot. Op het einde spelen ze ‘Open Door’ een ballade van de pianist.
Trouwens zij spelen een vrijdagavondconcert in de Mechelse Jazzzolder op 11 augustus.

PAUZE

Groep 5: Convective (DE)

Met Johannes Hamm - drums, Jan Ditmann - bas, Paul Janoschka - piano, Johannes Mann - gitaar

De Duitse groep Convective zijn vier individuen die conceptueel elkaar uitlijnen. Vier solisten die als één spelen. Vier jonge musici, die pogen een eigen taal te vinden. Deze band uit Mannheim deelt een sterke interesse in de traditie van de Amerikaanse en de Europese jazz. Maar ze proberen verder te gaan en elementen te verwerken van wat er nu gebeurt in de moderne jazz-scène met inbegrip van de klassieke muziek en progressieve rock. Ze zijn sterk gericht op het improvisatorische samenspel tussen de leden van de groep. Maar nog steeds creëren ze songs en improviseren ze met deze muzikale structuren. Daarbij is er een voortdurende opslorping van ideeën die ontstaan tussen de muzikanten door middel van muziek in zijn pure instrumentale vorm.
Ze spelen eerst een rustig nummer van de gitarist zelf gevolgd door de standard ‘I should care’ van Axel Stordahl, Paul Weston and Sammy Cahn van de Jaren ’40. Hierin zit een mooi opbouwende pianosolo verweven met opzwepend drumwerk en op het einde nog een overtuigende gitaarsolo. Ze koelen daarna weer af met ‘Three’ van de pianist dat zacht wordt ingezet doch helemaal open gaat door de gitarist die zijn solo laagje per laagje brengt en swingt en de pianist neemt dit tempo ook over. Een mooie set is dat.

Groep 6: Medvedev/Mertens Duo (BE)

Artur Medvedev (RU, sax) en Rafaël Mertens (BE, piano)

Artur Medvedev  en Rafaël Mertens leerden elkaar enkele jaren geleden kennen tijdens hun studies aan het Lemmensinstituut. Rafaël zelf woont in Heverlee maar de saxofonist komt oorspronkelijk uit Rusland. In feite valt Rafaël buiten de leeftijdscategorie van 26 jaar. Tijdens zijn studie aan het Lemmensinstituut volgde hij masterclasses bij internationale muzikanten als Billy Hart, Bill Carrothers, Mark Turner etc. Arthur Medvedev kunnen we kennen van de groep EpiSphere van Marco Epis.
Voor deze duo setting is Rafaël aan het componeren gegaan en het resultaat is een set vol lyrische melodieën en harmonieën met veel plaats voor interactie en improvisatie. De saxofonist is wel erg goed en speelt soms tussendoor alleen. Ze houden mekaar stevig in de gaten en genieten intens tijdens het musiceren.

Groep 7: FONS. (BE)

Met Lennert Baerts (saxofoon), Gert-Jan Dreessen (drums) en Jeroen Reggers (gitaar)

FONS. is het alter ego van drie jonge Limburgse muzikanten met een liefde voor interactieve muziek en hoog spelplezier. FONS. laat zich inspireren door alle parameters van de muziek gebracht op een avontuurlijke manier, met veel ruimte voor interactie en improvisatie. Van strakke grooves met energetische solo’s tot melancholische ballades, je kan het allemaal terugvinden in hun muziek. Grote voorbeelden van FONS. zijn o.a. het Paul Motian trio, gitarist Gilad Hekselman en saxofonist Mark Turner.
Lennert de saxofonist vertelt over de drie stukken die ze gaan spelen zodat er verder geen gepraat nodig is tussen de nummers. Ze brengen hun eigen composities en de standard ‘ I loves you, Porgy’ van de musical Porgy and Bess van Gershwin met de nodige brushes en kleine roffels. Het eerste lange stuk is van Lennert en noemt ‘Monks Present’ en op het einde volgt ‘Freaks’ van gitarist Jeroen. Dat laatste stevige stuk is inderdaad erg groovy.

Groep 8: Jonas Kaltenbach Quintett (DE)

Met Jojo Mann – elektrische gitaar, Bene Jäckle - saxofoon, Paul Janoschka - piano, Mario Angelov - akoestische bas, Jonas Kaltenbach - drums)

Alle leden van de groep Jonas Kaltenbach Quintett studeren jazzmuziek in Mannheim (Duitsland), waar ze elkaar leerden kennen en ook goed bevriend werden. Het programma bevat vooral eigen nummers van de bandleden. De composities en improvisaties worden beïnvloed door enkele van de populairste moderne jazz muzikanten zoals Brad Mehldau, Kurt Rosenwinkel, Mark Turner en Brian Blade.
Ze spelen de voortreffelijke standard ‘yes or no’ van Wayne Shorter uit zijn mooie album 'JuJu' van 1964. De leider, drummer Jonas, stelt de groep voor en ze spelen ook twee van zijn composities; een ballade met subliem intiem pianoeinde en het vlotte opzwepende ‘Effiscience' met sfeervolle elektrische gitaar.

Het Resultaat van deze halve finale is dus

Floris Kappeyne Trio (NL)
Jonas Kaltenbach Quintett (D)
Man Staris (B)
The AwkWords (B)

Deze groepen spelen dan ook de finale op vrijdag 25 augustus 2017
op het podium in het Hof van Busleyden tijdens Maanrock!
 
Meer info op www.jazzcontestmechelen.be

'Tutu Puoane sings Joni Mitchell' of ‘The Joni Mitchell Project’, een programma waar Tutu en haar begeleidingsband al even mee rondtrekken doorheen Culturele Centra en waar we vorig jaar, op Jazz Middelheim al, konden van proeven (lees het hier). Wanneer zulke fijne zangeres dan ergens bij ons in de buurt zit, dan trekken we d”er zeker naartoe en ruil ik me kaartje voor ‘Proces’ van Abatoir Fermée, gelijktijdig in KunstenCentrum Nona te Mechelen graag en wel op het laatste moment nog om ook ! De Mechelse Stadsschouwburg zit gezellig vol al kon er nog wel wat volk bij en de klank zit meteen goed, dat bevalt me want het durft hier ook al es anders aan toe gaan. Nu is het klankbeeld ,boven op het balkon alleszins, heel goed en zuiver, oef dan maar want ik wil onze ‘international’ die Tutu zeker is op de best mogelijke wijze meemaken ook. De begeleiders vanavond zijn dezelfden als op Middelheim , uitgenomen dan aan de drums want daar zit nu niet Hans Van Oosterhout maar wel iemand op wie Tutu al dikwijls beroep deed : de Nederlander Jasper Van Hulten. Verder natuurlijk husband/pianist Ewout Pierreux aan de piano en Clemens Van der Feen op bas en een enkele keer (en uitzonderlijk neem ik aan) op de akoestische gitaar. Dat was al tegen ’t einde van het concert toe en er diende wat bijgestemd te worden op het instrument ook wat de show toch enigszins verstoorde, zou ik in het vervolg maar weglaten dan… Goeie vriendin van Tutu en de veelgevraagd muzikante Tineke Postma, we zagen haar eind vorig jaar nog in een programma met Nathalie Loriers, is er natuurlijk ook bij en zal ons verheugen op gevoelige soli tijdens de songs. Ook van belang natuurlijk als je weet dat zij eerder al samenwerkte met Wayne Shorter en daarmee leg je ook de link terug naar Joni Mitchell, de grote Canadees-Amerikaanse artieste en singer/songwriter want denk maar aan haar album ‘Mingus’, mét én opgedragen aan Charles Mingus en waarvoor zij beroep deed op een stelletje jazz rasartiesten waaronder Wayne Shorter, Herbie Hancock en Jaco Pastorius. We horen Tineke graag bezig, gepassioneerd op haar sopraansax, daar sta ja altijd even bij stil… Doorheen de avond loodst Tutu ons door wat werk van Joni, die ontzettend veel poëtische dingen bij mekaar schreef en starten doet ze met ‘River’ uit ‘Blue’, waarschijnlijk Joni’s meest gewaardeerde album ooit. Daar brengt ze vanavond ongetwijfeld nog wat nummers uit maar ik ben zelf helaas niet zo’n Joni Mitchell kenner en heb thuis zelf maar een stuk of wat CD’s of LP’s waaronder ‘Court and Spark’ en ‘Hejira’ en daar hoor (of herken ik) hier vanavond geen stukken uit. Tutu brengt natuurlijk de nummers niet plat gecovered maar geeft er dikwijls haar heel eigen draai aan en meestal is dat wel erg mooi maar dat kan ook wel es verrassend uitpakken zoals met ‘Both Sides Now’ dat heel uitgepuurd, met minieme bas en piano-aanslagen er voor mij te droog uitkomt, maar ik ik herinner mij natuurlijk de magistrale versie van Joni met groot orkest… Ook ‘Big Yellow Taxi’ is gans anders gekleurd zo en gaat Afrogetint, zeer percussief als in een optocht , voorbij. De paar pogingen die Tutu hier vanavond ondernam om het Mechelse publiek te laten meezingen waren ook geen echt succes en aansporingen om te zingen zoals jij het thuis in je douche ook gewend bent om te doen (ik niet dus..) lukten ook niet echt…ach, hadden de mensen het geweten dat hier vanavond ook opgenomen werd voor de nakende CD, het had misschien anders uitgepakt?... Eerst was daar immers ‘God must be a Boogie Man’ (uit Mingus) en op het einde betrof het ‘My Old Man’…Misschien een pauze tussen lassen zodat kelen met wat alcohol konden gesmeerd worden ? , een werkzame formule waar het ons Vlamingen betreft… Nu was er geen pauze en ging alles in 1 lange set voorbij. Maar ik heb genoten hoor, zoals ik Tutu al zei dat ik ging doen want foto’s maken, dat was er vandaag helaas , wegens de CD-opname niet bij….

Genoten heb ik maar echt voldaan ben ik echter niet want ik miste vanavond iets ...onbestemds. Technisch zat alles lekker en Tutu is een heerlijke singer ook maar de drums waren mij soms iets te uitdrukkelijk aanwezig en gevoelsmatig zit ik, als ik Joni Mitchell hoor, toch wel op een ander spoor ook. Wat er ook van zij, dit is voor Tutu een belangrijk project en zij is een beminnelijke, lieve persoonlijkheid. Dat maakte dat velen in de foyer na het concert nog een CD of meerdere zelfs gingen kopen , lieten signeren en met Tutu nog een praatje maakten. Dat deden wij ook en bij deze gelegenheid verwijs ik graag naar haar webstek waar je de nakende CD ‘The Joni Mitchell Project’ kan vooruit bestellen. Doen !

Souletude : 'Wheels'

December 2015, een mistig en koud winterweekend op de Heizel, het Atomium als getuige van een glorierijk doch ver verleden, een circus in afbraak in het park, beestenwagens alom en een kale afdruk in het gras waar de tent net voorheen nog stond, het motregent. Het Amerikaans Theater en meerbepaald de oude Armand Pien weermanstudio is de verrassende werkplek voor de opnames van Souletude. Het is nu drie weken na de aanslagen in Parijs, het voelt raar, wat doen we hier eigenlijk, oh ja een plaat maken, waarom?
In Augustus 2015 besloten Mathias, Manolo en Jakob een opnamesessie te organiseren, ze zagen elkaar terug op 10/12 in de studio met een heleboel schetsten in de hand, drie dagen lang dompelden zij zich onder in de muziek, het clashte, het rolde, ze doken diep in hun muzikale fantasie, ontdekten onverwachte gedeelde passies en ervaringen en kwamen buiten met uren ruw materiaal. Het voelde als een loutering, een deugddoend en opgelucht gevoel was hun deel.
Het circus was toen al verdwenen, iedereen ging weer z'n weg...
Souletude is het muzikale logboek van een zoektocht, de titel refereert naar introspectie, naar eenzaamheid, naar dieper graven in de ziel, naar onderweg zijn in het leven, naar hoop, maar ook naar de Jazz en zijn magistrale meesters.
Na twee EP's in eigen beheer(2011 & 2014) is Wheels nu toe aan zijn eerste officiële plaat. Hun muziek tast vele muzikale en esthetische grenzen af; jazz, rock, impro, electronica & minimal music zijn bronnen waar zij volop inspiratie uit putten.
Souletude kwam tot stand als een co-productie tussen het Gentse Chopstick & el NEGOCITO Records. Artistiek leverden Sjoerd & Merlyn Paridaen het prachtige artwork voor de hoes, Diederick Nuyttens creëerde de fantastische videoclip, The Breakfast Club & De Vlaamse Gemeenschap steunden de realisatie er van.

Mathias Van de Wiele — gitaar, althoorn (Moker, Yelemani Trio, Singing Painters...) Manolo Cabras — bas, electronica (Charles Gayle Trio, M. Cabras 4tet, ...)
Jakob Warmenbol — drums, percussie (Robbing Millions, Nest,...)

Discografie: Souletude — eNR 55 — 2017 / Wheels live @ Trefpuntfestival —
Chopstick Records - 2014 / Wheels — Chopstick Records — 2011

Website: www.chopstick.be
Contact: mathias@chopstick.be / 0032-(0)486/525320 Label & Distribution: www.elnegocitorecords.com

    eNR057

Steiger : 'And Above All'

Later deze maand, 20 Maart, stelt Steiger z'n eerste full-CD, ‘And Above All,' voor
in de Handelsbeurs in Gent.
De komende maanden wordt muziek  dan verder voorgesteld (Arenberg Schouwburg, Leuven Jazz festival, De Werf,
De Ruimte(Amsterdam),...en later dit jaar (November) volgt dan de Jazz Lab tournee.

JAZZEPOES  luisterde naar deze  muziek in avantpremière en de link naar de CD-recensie vind je onderaan.

‘Steiger levert met hun EP een heel mooi visitekaartje af. De organisch klinkende composities zijn meeslepend en doen ons verlangen naar meer materiaal.’ – Belgian Music
‘Steiger kan je gerust beschouwen als één van de beloftevolle bands van dit land.’ – Jazzmozaiëk
‘Pianist Gilles Vandecaveye, bassist Kobe Boon en drummer Simon Raman illustreren met dit debuut het blijvend bestaansrecht van een klassiek pianotrio anno 2016. Tenminste als jazzinventiviteit op de juiste manier gekoppeld wordt aan een rock-‘n-roll-vibe.’ – RifRaf

Keys - Gilles Vandecaveye
Double Bass - Kobe Boon
Drums - Simon Raman

- persbericht -

nieuw album & tournee

Bram Weijters & Chad McCullough : 'Feather'

'Feather' is een gevoelig album, vaak kwestbaar en desolaat, waarin de etherische trompet van Chad McCullough en de gevoelige toetsen van Bram Weijters mooi tot hun recht komen. De doordachte en uitbelanceerde composities zijn van pianist Bram Weijters, en het is zijn vierde gezamenlijk release met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough.
Verhaal: Na bijna 100 concerten op de teller met hun energieke kwartet, werken Bram Weijters en Chad McCullough deze keer samen in duo, en smeden ze een nieuwe muzikale symbiose met veel aandacht voor weemoed, kwestbaarheid en soms zelfs een donker kantje.

Een afstand van 5000 km tussen beide frontmannen is in het verleden nooit een hinderpaal gebleken voor de creatieve productiviteit van het Bram Weijters-Chad McCullough Quartet. Ze hebben reeds drie albums (Imaginary Sketches, Urban Nightingale en Abstract Quantities) uitgebracht die internationaal verschenen zijn, zowel op het Belgische gerenommeerde WERF label, als op het Amerikaanse ORIGIN records. Nu treden beide heren op de voorgrond met een bijzonder intiem duo-project dat vooral de aandacht richt op het subtiele muziekspel van beide muzikanten.

Feather is opgebouwd uit 10 composities van de hand van Bram Weijters. Deze antwerpse pianist en componist is geleidelijk aan naam aan het maken in de internationale scene, deze keer nu ook met de steun van het in Chicago opgerichte ears&eyes label achter zich. Bram's voorliefde voor 'vintage' toetsen (zoals Wurlitzer en Fender Rhodes piano's), zijn originele synthesizerklanken en elektronische klankmanipulaties geven diepte aan deze duobezetting van trompet en toetsen. Samen met een uitgebalanceerd gevoel voor timing en harmonie vormt dit het fundament van deze muziek.

Feather is licht, subtiel, maar tegelijk ook geheimzinnig of donker. Net zoals subtiele golven en het spiegelende oppervlak van een meer de immense donker diepte verhullen.

De zachte, soms ijle tonen van Chad's trompetspel doen soms aan de Noorse ECM artiest Arve Henriksen denken. Het is het perfect timbre om Weijters' zigzaggende composities -met vaak een stemvoering die aan Bach lijkt ontleed te zijn- tot leven te brengen. Het is een gevoelig, zelfs broos geluid, dat uit een ander wereld lijkt te komen dan het typische trompetgekletter.

Dit album heeft een grote verscheidenheid van composities en klanken. Elektronische toetsen (Rhodes, wurlitzers en synths) wisselen af met akoestische piano, en eenvoudige stukken zoals 'fluid' of 'conclusion' wisselen af met het meer 'doorwrochte Different Prelude'. Feather is omzwerving langs gemeenschappelijke duistere stegen, paden en wegen van twee gelijkgezinde muzikanten.

© Eric Malfait

McCullough en Weijters ontmoetten elkaar in 2009 in het Banff Center in Canada. Samen met drummer John Bishop (oprichter van Origin Records en grammy-genomineerde) en bassist Piet Verbist vormden ze daarna het dynamische Bram Weijters-Chad McCullough Quartet. Vele tournees in België, maar ook langs Seattle, Chicago en zelfs Rusland deed de groep groeien tot een hechte band. Hun muziek is vaak omschreven als lyrisch, ongecompliceerd en warm.

Tijdens de laatste tournees en de voorbereidingen van hun derde album Abstract Quantities begonnen de twee bandleaders ook vaker in duo te spelen. Aanvankelijk begon dit als korte interludia, of intro's, maar geleidelijk aan groeiden deze tussenkomsten uit tot een heel nieuw op zichzelf staand repertoire. Het duo album Feather is dan ook de logische volgende stap. Het is een album vol atmosferisch muziek, lyrisch en subtiel trompetspel drijvend op wolken van akoestische piano, fender rhodes en andere toetsenklanken.

Bram Weijters - Piano, Wurlitzer, Moog Synth, Rhodes
Chad McCullough - Trumpet

Teaser

Tour:

Bio's:

Bram Weijters

"Weijters' music is just a joy to listen to.” (All about Jazz).
'Zijn solo's zijn beeldend." - jazzflits
"Hulde voor het buitengewone pianospel van Bram Weijters" - De Morgen

Dat zijn enkele quotes over pianist Bram Weijters, een Belgische, in Antwerpen wonende pianist en componist met focus op eerlijke en creatieve muziek. Hij is actief in talrijke jazz- en improvisatieprojecten, maar is er ook niet vies van om samen te werken met muzikanten uit de hiphopscene, met singer-songwriters of alternatieve bands.

Vanaf zijn achtste volgt Bram piano en percussie aan de plaatselijke muziekacademie in Sint-Niklaas. Naast deze klassieke opleiding, speelt hij echter als tiener ook drums in alternatieve rockbands en experimenteert hij met geluidsopnames en muziek-electronica. Zo pikt hij zowel
klassieke muziek, rock en elektronische muziek op, hetgeen nog steeds de basis vormt voor zijn open benadering van muziek.

Uiteindelijk zal hij jazzpiano gaan studeren aan het Antwerpse conservatorium. Als dat achter de rug is voegt hij daar ook nog studies compositie en arrangement aan het Brusselse conservatorium aan toe.
Daarnaast volgt hij ook nog masterclasse bij onder andere Kenny Werner, Anthony Braxton, Gary Peacock, Mark Turner, Dave Liebman, Bill Carrotters en vele andere.

Inmiddels heeft Bram al een heel aantal kilometers op de teller met verschillende projecten. De meeste tijd en toewijding gaat uit naar verschillende jazz/improvisatie-projecten: Bram Weijters Trio en Quartet, Hamster Axis of The One-Click Panther, Mazzle, Zygomatik, Jelle Van Giel Group,....

Chad McCullough

Met zijn presence, zijn buitengewone trompetspel, zijn composities ?n zijn kennis vande muziekindustrie heeft Chad McCullough ondertussen een mooie plaats in de internationale jazz scene veroverd. Hij is geroemd om zijn krachtige, zuivere en poëtische solo's, zijn albums zijn veelgeprezen, en samenwerking met een heel aantal muzikanten en groepen hebben hem inmiddels tot een diepgaande en rijpe trompettist gemaakt.
Chad speelde met eigen formaties op festivals zoals The Festival of New Trumpet Music (New York), the GG Jazz Festival (Krasnodar, Russia), Earshot Jazz Festival (Seattle) and the Chicago Jazz Festival.

Chad is naast bandleader ook een gedreven muzikant bij verschillende ensembles. Een van die bands The Kora Band ontving voor hun album 'new cities' een Chamber Music America New Jazz Works-beurs. Tunnel Six ontving dan weer vijf beurzen van de Canada Council of the Arts. En het Spin Quartet zag hun album Circles beloond als 'top chordless release of the year.'

Als componist heeft Chad zowel klassieke muziek als jazz geschreven voor film, voor grote ensembles, voor dans en voor kamermuziekensembles. Daarnaast geeft momenteel les aan de faculteit jazz studies aan de DePaul University in Chicago.

Discografie in quartet :

Persquotes :

"Beide heren weten een sterke melodie te schrijven." - Jazzmozaïek
"De kunst om aandacht vast te houden" - jazzenzo
"De melodieën die de Belgische pianist Weijters en de Amerikaanse trompettist schrijven, zijn zo zoetgevooisd als van een nachtegaal. Maar ze zijn ingebed in een hedendaagse, stedelijke context”- Herman Te Loo, Jazzflits

Platenfirma's :

De uitgave van Feather is een samenwerking van het Belgische Monks and Thieves en het in Chicago opgerichte ears&eyes Records.
(Monks and Thieves / MAT001
ears&eyes Records / ee:17-o66)

Credits :

Composities van Bram Weijters
Geproduceerd door Bram Weijters & Chad McCullough
Opnames in Rubens Studio, Brussel (B) door Joël Gringard
Ook opnames in Studio Kip Kaas, Mortsel, (B) Belgium door Jan Willems
Bijkomende opnames door Joris Caluwaerts, Studio Finster (B)
Mixage en mastering door Brian Schwab, Chicago (USA)

Links :

muzikanten:

bramweijters.com / chadmccullough.com

Audio:

soundcloud.com/bramweijters / soundcloud.com/chad-mccullough

Bram Weijters-Chad McCullough Quartet:

cmbwquartet.com

Sociale media:

facebook.com/bramweijters / facebook.com/chadmccullough
twitter.com/bramweijters / twitter.com/trumpetchadmcc

Het is een winters’ seizoen voor ouwe horrors geweest blijkbaar. Nadat eerder in Januari en Februari het Buscemi & Michel Bisceglia Ensemble (met naast de protagonisten verder ook Rony Verbiest (sax, harmonica en bandoneon), Jo Mahieu (gitaren) en Nathan Wouters (bass)  de Filmconcerttour opgingen met de filmmuziek bij de eerste real horror movie ‘Nosferatu’ uit 1922, sluiten Nordmann , de avant garde jazzrockband uit het Gentse daar in Maart achteraan met wat voorstellingen  van ‘Dementia, daughter of horror’ uit 1955 ,de absurde film noir prent en psychologische horror van John Parker, tijdens de Jazzlab Series Tour door Vlaanderen.

Ontstaan n.a. v  een idee van programmator Kristof Roseeuw in muziekcentrum De Bijloke in maart 2016, groeide de interesse van de jonge band voor dit project en ja hoor : op de aftiteling staat niet langer de naam van originele componist George Antheil maar prijkt daar nu mooitjes ‘Nordmann’.  In de film rest nog enkel Shorty Rogers and his Giants tijdens de party-scène aan het einde van de film. De jongens zagen de film meermaals en  bedachten daar hun eigen score bij. Stukken muziek, eerder door en voor Nordmann geschreven maar niet gebruikt pasten nu in het algemene verhaal waarin hier absoluut de voorrang gelegd werd op het samengaan van beeld en geluid. Je merkt dan ook  het verschil met eerder genoemde Nesferatu  dat meer georkestreerd is daar waar de filmscore van Nordmann vooral gaat om de kunst van het begeleiden van de beelden want nee ,er zitten geen dialogen in deze film en ook de voice-over van Ed Mc Mahon werd bij de mooie zwart/wit beelden weg gehaald… Daar werd werk in gestoken en de jongens zetten als  bijkomende hulp een click track op de film en hebben headphones op waarin een metronoom meeloopt om het tempo van de muziek aan te geven. Allemaal héél professioneel dus en het resultaat mag er beslist ook wezen ! De film zelf, met die bizarre scènes , van o.a. de moord op moord, geënsceneerd op het kerkhof,  de kippenkluiver vetzak scène en de daaropvolgende moord, de achtervolging…en dat alles subliem verfilmd  in een  schaduw en lichtspel, dat houdt je geboeid bezig en schuift snel in een klein uurtje  voorbij, ondersteund door  de filmmuziek van Nordmann, géén  jazz of rock hoogtepunt in hetgeen de band anders op de scène brengt  maar het is als bijzonder werkstuk een erg aardig geheel en mooi gedaan ook, ingehouden als het moet, explosief waar dat past ! Ga dat zien voor het te laat is, nog 2 voorstellingen te gaan !

Winus

BLUESJAMMIN' the 'Carolus way' , Ankertje aan de Dijle

...'t Ankertje aan de Dijle, Vismarkt Mechelen was the place to be maandagavond 27 Feb ! ...voor de zoveelste bluesjam (laatste maandag van de maand) nodigde Willem Van den Eynde, uitbater en prima gitarist samen met Ivo Opde Beeck, de ons goed bekende drummer en fervent blues/rock/country liefhebber alle muziekliefhebbers en muzikanten weer maar es uit op 'een gezellig samenzijn en jam' in waarschijnlijk één der laatste bruine kroegen die Mechelen nog rijk is... Wellicht kennen deze jams hun oorsprong uit de ‘Blues Side of Jazz’ afgeleide van het jaarlijks Make A Fish evenement uit 2015.

© Camille Masschelein

Ivo, die kortelings (vanaf April) weer Europees gaat touren met de Amerikaanse country artist Doug Adkins is er graag bij als mede initiatiefnemer en kan steeds rekenen op heel wat naar hier afzakkende liefhebbers van het genre en daar zitten steeds weer aardige muzikanten bij ook. Yves Piron is één van die vaste gezellen maar eerder was hier o.a. ook Willy Vann, Jan Carels, Hugo Jacquet en diverse andere muzikanten van het Stedelijk Conservatorium . Dat daar eerder dan ook al es Dieter Vaganée tussen zat, jonge upcoming altsaxofonist uit een welbekende muzikale stal zal wellicht ook niemand verbazen maar vandaag aan de start is het toch afwachten of ook hier vanavond weer iets boeiends uit gaat groeien. Kroegbaas Willem (Van den Eynde) verrast alleszins aan de gitaar, da’s duidelijk géén beginner al speelde ie naar eigen zeggen nooit eerder vast in enige formatie.

© Camille Masschelein

 Langzaamaan komen er meer liefhebbers op het podium, voegt mondharmonica en trompet zich bij op de geïmproviseerde podiumplaats van het kleine café dat al aardig wat publiek heeft ook. Daaronder natuurlijk wat bekenden maar evengoed iemand die met de trein uit Leuven kwam en die, gezien de wat moeilijke verbinding, steeds een oog op de klok houdt. Ene Valerie waagt zich aan ‘Stormy Monday’ , gitaristen en drummers wisselen plaats maar het is toch vooral wachten op meer talent. Heel gepast moet ik zeggen komt dan ook Steven Troch, ook een Mechelaar, even later binnen wandelen dan... Het is zijn eerste keer hier op de jam maar dat zal je gauw geweten hebben ! Hij komt al spoedig bij op het podium en dit onmiskenbare hogere niveau krikt de avond verder op en wat meer daarvan zij is dat iedereens niveau op het podium daarmee ook gradueel stijgt! D’er zitten hier vandaag ook wat muzikanten uit de Leuvense bluesrockband Samuel Haystack and the Needles en die gitaristen ontpoppen zich naast een Willem Van den Eynde die zelf aan het bassen geslagen is dan tot opvallende talenten. Great evening is dit en het is spijtig genoeg te gauw da’k hier het café al dien te verlaten maar helaas, het busje kwam zo !

Winus

© Michel Proesmans

Voor een redelijk gevulde Hnita jazz club krijgen we een authentieke Charlie Parker avond met bebop van fantastische solisten die er zin in hebben. Het is nog wat koud binnen maar geleidelijk aan stijgt de temperatuur.

© Michel Proesmans

De jonge trompettist is een ontdekking voor ons Belgenland, maar al populair in NL. Ze maken een tournee onder de naam ‘Chasin’ the Bird – tribute to Charlie Parker’ op een 8 tal plekken in Nederland en dus hier 1 avondje in België in onze vertrouwde Hnita hoeve.
In het eerste bebop nummer ‘Steeple Chase’ kan iedereen soleren en al goed op dreef komen. We koelen een beetje af met het tragere ‘Now’s the Time’. Het tempo stijgt goed met de ‘Yardbird Suite’. Dat stuk is een standaard bebop gecomponeerd door Parker in 1946. De titel is afgeleid van Parker's bijnaam "Bird". De titel suite is misleidend want het is gewoon een AABA-structuur. De sierlijke, hippe melodie, werd iets van een hymne voor beboppers toen. Maar hier genieten we er ook nog van. Eric Inneke draait op automatisch piloot en geeft geweldige accenten zoals op die cymbaal. In de mooie ballade ‘Embraceable You’ haalt Gidon Nunes de bugel van stal. Dat werkje heeft Parkes destijds bekend gemaakt volgens de commentaar van presentator Rein. Eric speelt de brushes en middenin het nummer is een mooi duel tussen de bas en drums.

© Michel Proesmans

Tijdens de pauze haalt Rein weer zijn koffertje boven met cd’s en Lp’s te koop aan 10 euro het stuk. Ik zie enkele jazz gabbers pakjes van 5 cd’s kopen.
Na de pauze spelen ze o.a. ‘Marmaduke’, een leuk swingend nummer, en ook ‘Milestones’ dat John Lewis schreef voor Miles toen hij begon te spelen met Charlie Parker. Gidon Nunez hanteert hier de demper op zijn ferm blinkende trompet, dit in contrast met de aftandse piano en oude bas waarvan de randjes wat versleten zijn. Ook de grote bariton sax ziet er wat grauw uit, maar het belangrijkste is wat een mooi geluid eruit komt. Het publiek knikt tevreden naar mekaar. Een leuk duo intermezzo volgt van bariton sax met piano met het nummer ‘Old Folks’. Dus hier geen zangkoor zoals Parker destijds op de plaat. Ze ronden de set af met het zeer snelle ‘Crazyology’ van Parker met hierin een mooi duel tussen Gary Smulyan en Eric Inneke. Als toegift speelt Rein ‘Everytime we say Goodbye’ solo op piano.