JAZZEPOES ARCHIEF MUSIC 2017-NOVEMBER/DECEMBER

click for index



	- persbericht - Bram Weijters’ Crazy Men © Thomas Geuens tournee februari ‘18 Crazy Men is een avontuurlijke duik in vaderlandse jazzrock en fusion, vertrekkend van het album ‘Here Comes the Crazy Man’ van Koen De Bruyne. De line-up van Crazy Men is samengesteld uit prominente muzikanten die elk op hun manier bezig zijn met fusies en cross-over van jazz binnen succesvolle groepen zoals Dans Dans, BRZZVLL, STUFF., Internal Sun, ... Kris De Bruyne steunt dit project waarin enkele van de strafste jazzmusici van het moment aan de slag gaan met de muzikale erfenis van zijn broer. De aanleiding voor dit bijzondere project is ‘Here Comes The Crazy Man’, een cultplaat uit 1974 van de hand van pianist Koen De Bruyne, die onlangs heruitgebracht werd. Koen De Bruyne aanvankelijk actief in de klassieke muziek en vervolgens sessiemuzikant voor artiesten zoals Will Tura, Johan Verminnen en zijn broer Kris De Bruyne. In 1974 koos de toen 28-jarige Koen ervoor om zijn aandacht op eigen werk te vestigen. Het verbazingwekkende resultaat, ’Here Comes The Crazy Man’, is experimentele jazzrock van de bovenste plank. In dit werk van de op 31-jarige leeftijd gestorven Koen De Bruyne vindt Bram Weijters de synthese van een rijk muzikaal tijdperk. In de jaren ‘70 heerste namelijk een crossover-energie die uniek was en misschien wel bepalend voor het alternatieve kantje dat je kan horen bij vele eigentijdse Belgische jazzmuzikanten. Zo kan je van Belgische fusiongroepen en -muzikanten uit de jaren ’70 zoals Koen de Bruyne, Placebo (met Marc Moulin) of Solis Lacus (met Michel Herr) de lijn doortrekken naar hedendaagse bands als Stuff, BRZZVLL, SCHNTZL, … Met enkele van de strafste muzikanten van de huidige jazzscene, gaat Weijters dit Belgische Jaren ’70 repertoire te lijf. Een eerste set zal aan de hand van een ruime selectie de muzikale tijdsgeest verkennen, terwijl het tweede deel van hun concert een interpretatie van het integrale Here comes the Crazy Man brengt. Bram Weijters is een pianist en componist met de focus op eerlijke en creatieve muziek. Hij is actief in talloze jazzprojecten zoals zijn eigen Bram Weijters-Chad McCullough Quartet en -duo of zijn eigen Bram Weijters trio of kwartet, Hamster Axis of the One-Click Panther, Mazzle, Jelle Van Giel Group, Zygomatik, Piet Verbist Quartet, … Daarnaast ken je hem misschien ook van samenwerkingen met artiesten uit de (vaak alternatieve) hip-hop of pop/rock-scene oa. Dez Mona, Lefto, Mauro Pawlowski,Stijn Meuris, Raymond van het Groenewoud, ... Hij heeft een zwak voor eigentijdse akoestische jazz, maar scheurt even graag op zijn Fender Rhodes over hippe, gebroken grooves. Bram Weijters toetsen Sam Vloemans trompet Andrew Claes tenorsax, EWI en electronica Vincent Brijs baritonsax Dries Laheye basgitaar Steven Cassiers drums een productie van de artiest, in coproductie met JazzLab Series en deSingel en met ondersteuning van Rataplan TOURDATA TEASER



	...indrukwekkend mooi was het kerstconcert van het geweldige OLV koor te Mechelen ! Zowel 'Kolor', het KIDS koor olv Elke Vandenbogaerde als 'Koraal' het tienerkoor olv Tina Vandenbussche ontroerden in een grootsheid die je pakte en 'Vokalis' , het volwassenenkoor, sloeg je met verstomming met een magistrale uitvoering van Christoph Schönherr's 'Magnificat'. Zij werden daarbij uitstekend en met grote klasse begeleid door strijkers, blazers en een ritmesectie die de dramatische momenten met paukeslag ten hemel stak ! Onder de musici opvallende verschijningen als o.a. Hans Van Kerckhoven, eerste viool en een mij onbekende celliste die ook schitterde bij de begeleiding in een voorgaand werk.Katrien Coppens was de vocale soliste en maakte het af ! Niet zonder, voor dit alles, dan ook een bijzonder applaus te vragen voor Jeroen Keymeulen, onder wiens leiding dit alles tot een bijzondere grootsheid verheven werd ! Als op het einde de drie koren bij mekaar stonden voor poppy versies van bekende songs in een X-mas medley was het méér dan duidelijk : dit was geen avond die je wou missen, ongeacht de wat povere akoestiek die zulks concert in een kerkruimte met zich mee bracht. Je zat daarom ook best niet te ver naar achteren. Het schitterende decor met de pracht en praal van de gotische Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijlekerk maakte dat echter méér dan goed ! Gefeliciteerd Onze-Lieve-Vrouwkoor Mechelen !!... Winus

HO HO HO !


	Bij Guy Verlinde & The Houserockers neemt de kerstkoorts toe. Zij bewerkten hun nummer “How How How” tot de kerst single “Ho Ho Ho”. Hopelijk kan "Ho Ho Ho" een uitstekend bluesy alternatief zijn voor de vele voor de hand liggende kerstliederen.



	- persbericht -

	Columbia/Legacy Recordings Announce Release of Miles Davis & John Coltrane - The Final Tour: The Bootleg Series, Vol. 6 on March 23, 2018 Five Legendary 1960 Concerts (Paris, Stockholm and Copenhagen) Officially Available For First Time in New Box Set in Latest Volume in Award-Winning Miles Davis Bootleg Series December 8, 2017 - New York, NY - Columbia/Legacy Recordings, a division of Sony Music Entertainment, will release Miles Davis & John Coltrane - The Final Tour: The Bootleg Series, Vol. 6 on March 23, 2018. Miles Davis & John Coltrane - The Final Tour: The Bootleg Series, Vol. 6 is available for pre-order now at https://lnk.to/TheFinalTour. Available in 4CD boxset and digital configurations, Miles Davis & John Coltrane - The Final Tour: The Bootleg Series, Vol. 6 brings together, for the first time in an authorized edition with state-of-the-art production, five mythic concert performances as heard by lucky audiences during the epochal Spring 1960 Jazz At The Philharmonic European Tour. Showcasing the musical chemistry shared by Miles and Trane, The Final Tour: The Bootleg Series, Vol. 6 offers five of the best recorded shows from that pivotal 1960 tour (Coltrane's last as sideman): two shows from Paris’s L’Olympia Theater on Monday, March 21; two shows from the next night at Stockholm’s Konserthuset; and one from Copenhagen’s Tivolis Koncertsal three days later, on March 24. The box set was produced by the multi-Grammy winning team of producers Steve Berkowitz, Michael Cuscuna and Richard Seidel. And mastered by multi-Grammy winning Sony Music engineer Mark Wilder. The set is authorized for official release by the Miles Davis Estate, the John Coltrane Estate, and Columbia Records/Legacy Recordings. Miles Davis and John Coltrane were each implementing their own jazz revolutions at the time these recordings were made and the electrifying sonic frisson produced by the sometimes-competing/sometimes-intertwining musical visions of the artists perplexed contemporary jazz fans--many of whom were just getting acquainted with the recently-released and now iconic Kind of Blue. "Much happened on that 1960 tour onstage and off, including powerful, emotionally charged performances in which one can hear the swinging, divergent energy of a band, and the unfiltered reactions of the European audiences: the crowd responses are indeed an inherent part of these historic performances," writes Grammy Award®-winning music historian Ashley Kahn in his in-depth revelatory liner notes penned especially for this collection. "The common judgement on this music is that it represents a great jazz ensemble audibly straining to hold itself together...An equally convincing interpretation of the 1960 situation is that Miles and his quintet were redefining what a great band could sound like, and how much music it could contain—at one time, in one concert, even in one tune. It’s not that the bandmembers were so much apart, but rather that each were more themselves within the same unit—that divergence could co-exist and make music together." The repertoire performed in this collection is a veritable Miles Davis “Greatest Hits” including “ ‘Round Midnight”, “Bye Bye Blackbird”, “On Green Dolphin Street”, “Walkin’ “, “All Of You” and “Oleo”, all of which he had made his own and had been performing for some time. As well as more recent additions to the repertoire which were composed by Davis – “So What” and “All Blues” -- both from Kind Of Blue. The Final Tour is essential listening, an invitation to travel through time to experience the enduring beauty and magic of Miles and Trane at the peak of their collective powers. The ensemble includes Miles Davis (trumpet), John Coltrane (tenor sax), Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (bass), Jimmy Cobb (drums), all of whom had been performing together since the Kind Of Blue album. The Final Tour closes with a rare contemporaneous audio interview with John Coltrane (conducted by Swedish deejay Carl-Erik Lindgren). "Do you feel angry?," asks Lindgren. "No, I don't," says Coltrane. "I was talking to a fellow the other day, and I told him, the reason I play so many sounds, maybe it sounds angry, I'm trying so many things at one time. I haven't sorted them out.” Originally broadcast on European radio in March 1960, these concert recordings have been long sought after and prized by collectors and are now officially available at last as the latest installment in Columbia/Legacy's acclaimed Miles Davis Bootleg Series. For 12" vinyl collectors and audiophiles, Columbia/Legacy will release The Final Tour: Copenhagen, March 24, 1960 as a single 12" vinyl album. A 2LP 12" vinyl edition of Miles Davis & John Coltrane - The Final Tour: Paris, March 21, 1960 will be reissued exclusively through Vinyl Me, Please as part of their new VMP Classics subscription featuring the best jazz, blues & soul reissues on 180g black vinyl with exclusive listening notes. Available by signing up at http://www.vinylmeplease.com/ The first five volumes of The Miles Davis Bootleg Series have enjoyed numerous honors and accolades: Live in Europe 1967: The Bootleg Series Vol. 1 (released September 2011) was the most acclaimed historic jazz box set of 2011, receiving a "5-star" review from Down Beat magazine, where it was voted Historical Album of the Year in the Down Beat 2012 Readers and Critics Poll. The album was ranked #1 reissue in the Readers Poll of JazzTimes magazine while the Jazz Journalists Association voted it Best Historical or Boxed Set. The set peaked at #3 on Billboard's Top Jazz Album Charts. Miles Davis Quintet – Live In Europe 1969: The Bootleg Series Vol. 2 (released January 2013) won the Jazz Journalists Association Historical Record of the Year, voted Historical Album of the Year in the Downbeat Readers and Critics Poll, and #1 reissue in both the Critics and Readers polls of JazzTimes magazine. Like its predecessor, the album also peaked at #3 on Billboard's Top Jazz Album Charts. MILES AT THE FILLMORE – Miles Davis 1970: The Bootleg Series Vol. 3 (released March 2014) won the Jazz Journalists Association Historical Record of the Year, voted the #1 Historical Album of the Year in the 2014 Downbeat Critics Poll, #3 Historical Album of the Year in the 2014 JazzTimes Critics Poll, and included in Rolling Stone's Best Reissues of 2014 list with a 4.5/5 STAR rating. The set peaked at #1 on Billboard's Top Jazz Album Charts. MILES DAVIS AT NEWPORT 1955-1975: The Bootleg Series Vol. 4 (released March 2015) was voted the #1 Historical Reissue in the 2015 JazzTimes Critics Poll and won Historical/Reissue/Vault Release in the 2015 JazzTimes Readers Poll. The set was also named in Downbeat's "Best Albums of 2015" list, received 4 Stars in the Historical category and in Downbeat's Critics Poll was the winner in the Historical Album category. The set won the 2016 NAACP Image Award for the Outstanding Jazz Album category. Miles Davis Quintet: Freedom Jazz Dance: The Bootleg Series, Vol 5 (released October 2016) was #2 Historical Album of the Year in Downbeat's 65th annual Critic’s Poll (August 2017 issue) and #6 Historical Album of the Year in Downbeat's 82nd Readers Poll (December 2017 issue). www.milesdavis.com www.legacyrecordings.com https://www.facebook.com/LegacyMusicBelgium

	- persbericht -

	35 jaar The Juke Joints !

	"Een band die zich al jarenlang onderscheidt ten opzichte van de overige Nederlandse bluesbands en overduidelijk een eigen stijl heeft ontwikkeld met voornamelijk zelf geschreven nummers.” (Dutch Blues Foundation) Zo is het ook, als het om The Juke Joints gaat. In 2018 is de band al 35 jaar toonaangevend in de Nederlandse bluesscene en dat moet gevierd worden! Op 11 november jl. namen de Zeeuwse bluesrockers een optreden op in een stijf uitverkochte zaal De Piek in Vlissingen. In maart 2018 zal van deze registratie een CD/DVD verschijnen. De winnaars van de Dutch Blues Foundation Award voor “Best Dutch Blues Band” in 2012 en 2016 zetten door de jaren heen niet alleen Nederlandse podia in vuur en vlam maar deden dat ook in meer dan een dozijn andere landen, waaronder Engeland, Frankrijk, Duitsland, Polen, Noorwegen en zelfs de USA. In de Benelux staan festivals als North Sea Jazz, Moulin Blues, BRBF en Bospop o.a. op de CV en de band deelde affiches met artiesten als Buddy Guy, Bonnie Raitt, Van Morrisson, Johnny Winter, BB King en vele anderen. Gitaarvirtuoos Jan Akkerman springt ook regelmatig het podium op om met The Juke Joints mee te spelen. Daarnaast heeft de band diverse Amerikaanse artiesten in Europa begeleid, waaronder Eddy “The Chief’ Clearwater en Willie Foster uit Greenville, Mississippi, waarmee ook een livealbum werd opgenomen. Dat de band internationaal wordt gerespecteerd blijkt mede uit het feit dat Ronnie Baker Brooks de CD “Going To Chicago” produceerde, waarop gasten Ana Popovic en Eddy Clearwater meespeelden. De jubileum CD/DVD zal worden uitgebracht door Continental Record Services en zal uiteraard gepaard gaan met een tournee.


	Chris Joris 65, geworden en gevierd !



	Zondag 26 November was het en in Mechelen sloot een voltallige Chris Joris Home Project Band, mét extensies, een 5-delige reeks van verjaardag concerten met verve af ! Je kon via de blog van Marek eerder al een uitstekend en volledig verslag lezen, dus dat hoef ik niet over te doen en zeker al niet meer 14 dagen na datum ! Graag vul ik echter hier nog aan met wat bijkomende info. Intussen is de man dan ook werkelijk verjaard wat hem ongetwijfeld een dikke reeks felicitaties via de sociale media ook opleverde. ‘Hoog tijd dat er hier ene verjaart en gefeliciteerd Chris !’ kwam van hieruit en dat was gemeend, na jaren van vriendschap. Het was plezierig en gelijk hartverwarmend om op 26 nov. Zovelen in het CultuurCentrum te zien, speciaal en soms van verre gekomen want dat heb je er voor Chris wel voor over. Chris had gedurende al die jaren al vele studenten, talentvolle leerlingen ook die het intussen ook gemaakt hebben in de business. Er zijn er twee bijzondere echter die mij vroeger al opvielen, ten tijde van de wekelijkse jamms in de Concorde, op de Mechelse Grote Markt : Michel Seba, al lang niet meer gezien maar een succesvol percussionist met al heel wat op het palmares (…Jean Pierre Catoul, Foofango, Slang, Eddy Louis, Soledad en zoveel meer….) en ‘Junior’ Mthombeni (The Internationals, El Tattoo del Tigre en ook veel meer !…. Bijzonder aardig dan ook dat deze laatste vanavond mee wou aanwezig zijn op dit bijzondere verjaardagsconcert en trouwens bij op het podium kwam voor een verwarmend percussiespektakel, samen met Christophe (Millet) en Yassin Joris. Een volle zaal met slechts enkele lege stoelen vanwege wat zieken. De CD ‘During the Dreamtime’ , de live-registratie van het concert uit 2016 werd vanavond voorgesteld maar we kregen véél meer in twee uitgebreide sets waarbij het bassen verdeeld werd door Lara (Rosseel) en Sal (La Rocca) en we bovendien konden genieten van de gastblazers Frank Vaganée en Nico Schepers. Uit de States kwam bovendien saxofonist Eric Persons overgevlogen, een bijzondere gast die ook op het vrijdagconcert in de JaZZZolder uitvoerig aan bod kwam. Dochter Naïma deed meer dan overtuigen met haar warme zang maar het was mooi om ook te horen hoe andere dochter Saskia zo lekker uit de verf kwam. Prima concert, dat had je wel begrepen en hier kan je de blog van Marek er nog es over nalezen. Ik probeerde alles in beeldjes te vangen en de link naar dat FB album vind je hieronder. Winus

Bruno De Groote, elektrische gitaar
Ben Faes, akoestische bas

Ik loop de programma's in de buurt regelmatig af, steeds op zoek naar wat cultureels dat me kan boeien. Dat hoeft niet zo hoogdravend te zijn als het klinkt hoor en ik heb gelukkig ook geen tunnelvisie. Voor mij gaat het het altijd breed, van toneel over experimenteel theater, kabaret (had je vroeger veel meer...) naar concerten toe, soite, alle genres zijn goed, met voorkeur voor jazz dan, van 'conventioneel' t/m impro, roots en rock in alle vormen tot de betere indie-pop toe. Je schuimt dus vooral de bekende theaters en culturele centra af, een bibliotheek, daar kijk je wel es over...

Niet meer dus sinds Cultuur Centrum Mechelen nu ook in de toekomst nog verder concerten lijkt te gaan plannen samen met de Stedelijke Bibliotheek !
Zo ook raakte ik zaterdag 28 OKT verzeild tussen een 25 tal andere liefhebbers , gezeten achter de ballustrade, de bovenverdieping die uitkijkt over de leeszaal. Wellicht had hier meer volk gezeten mocht het muziekminnend publiek het al geweten hebben maar dat zal blijken uit volgende concertjes al moet er natuurlijk ook niet veel meer volk bij, het is dan ook geen concertzaal, maar intimistische dingen moeten hier kunnen. Afin, toch één bekend gezicht tussen dat 25 tal mensen en ik meen dat er ook wat bijzaten die vertrouwd waren met het programma : het De Groote-Faes duo, die écht bijzondere muziekjes brengen die je absoluut es moet smaken , als je't nog niet mocht kennen. Lees er misschien mijn recensie van 'Symphony for 2 little boys',eerder dit jaar verschenen, maar es op na. Die eigenzinnige mix van grotendeels, haast alle akoestische nummers komt vanavond extra tot z'n recht in de half duistere leeszaal, slechts verlicht door de lampjes aan werk/leesposten her en der...

Akoestische bas en elektrische gitaar in een man tegenover man opstelling, wat de onderlinge dialoog alleen maar ten goede kan komen. Het geluid is wonderwel goed hier, duidelijk in de aankondigingen door Bruno (De Groote) en het volume lijkt mij uitstekend ook . De organisator zal bij volgende concerten méér licht voorzien op de muzikanten weten we achteraf maar ik moet zeggen, het heeft wel iets zo, een intimiteit en betrokkenheid, een ingekapseldheid ook die je met meer licht zeker zou verliezen. Vanavond op het programma vooral veel stukken uit de eerder genoemde CD, weliswaar zonder die gevoelige muted trumpet van de New Yorkse stertrompettist Dave Douglas wat natuurlijk bijvoorbeeld de klezmer van 'Manifesto' zou bijkleuren maar 't kan ook lekker zonder. Beetje klassiek, beetje rock, sferig, drijvend op weemoed, soms even met een energieke beat maar aldoor is er die indringende emotionaliteit ! Bassist Ben Faes , van wie de meeste nummers zijn, speelt op het gevoel, tokkelend of aangestreken, met soms een dramatische melancholie. Als tegenspeler/medespeler weet Bruno De Groote dat erg goed aan te voelen met aanvullende licks en dynamische bursts.
'La valse du coeur brisé', da's een hele mooie die daar tussen zit en anders dan anders voorbij walst.Meer werk volgt en beiden besluiten uiteindelijk zoals op CD vocaal met 'Help (I need it) na een uur en een kwart. Voor mij was dit een prachtig concert in een unieke ruimte en het is duidelijk dat deze stemming, deze sfeer, mij nog even zal bijblijven...

Winus

zaterdag 28 oktober

Jason Moran : In My Mind: Monk at Town Hall 1959

Jason Moran, piano; Tarus Mateen, basgitaar; Nasheet Waits, drums; Immanuel Wilkins, altsaxofoon; Walter Smith III, tenorsaxofoon; Ralph Alessi, trompet; Andre Hayward, trombone; Bob Stewart, tuba; David Dempewolf, videokunst

Voor velen is Thelonious Monk een van de belangrijkste muzikanten ooit en voor Jason Moran dé belangrijkste. Monk stond mee aan de wieg van de bebop in tijden dat jazz er was ter entertainment, om op te dansen, maar figuren als Charlie Parker en Dizzy Gillespie er muziek van maakten om naar te luisteren en jazz de moderniteit introkken. Voor de eigenzinnige pianist kwamen succes en erkenning er maar moeizaam. Triomf zowel als teleurstelling lagen nooit veraf en zo verging het hem ook met het concert in Town Hall in 1959 met een tienkoppig orkest.
Jason Moran creëerde enige tijd terug een persoonlijke hommage aan die pianist wiens muziek de reden werd om zelf een pianist te willen zijn. “In My Mind” met Monk at Town Hall 1959 als uitgangspunt is een visueel fascinerend, muzikaal festijn, dat doorspekt met citaten en vertellingen de gevierde artiest via een combinatie van invalshoeken herdenkt. Een ideaal project om te hernemen in de maand dat Thelonious Monk 100 jaar geleden geboren werd en dat op een kunstzinnige manier eer betoont aan de legendarische pianist.

Stiltes, ongewone timing en ritmes, hoekige frasen en harmonieën kenmerkten de composities en speelstijl van Monk, die vele tijdgenoten en volgende generaties zou blijven inspireren. In het multimediaal gebeuren van “In My Mind” zijn die eigenschappen op verschillende manieren aanwezig. Ten eerste zitten zij in de muziek, vooral nummers die in Town Hall op het programma stonden, maar bovendien krijgen zij een plaats in de opbouw van het concert. Vanuit het kader van een oud televisietoestel dat vooral zwart-witbeelden uitzendt begeleiden en onderbreken videoprojecties en klankbanden de flow van de muziek, bijvoorbeeld met uittreksels van de geluidsband van de repetities uit 1959. Zo krijgt het publiek te horen hoe Monk alle leden van het orkest zijn “Rootie Tootie” wou laten spelen zoals hij het op piano had gespeeld op een plaat met een trio, terwijl de drummer blijft swingen. Daar komen dan de klanken achteraan van de tapdansende voeten van Monk, in het ritme waarvan Jason Moran de intro begint te spelen voor “Little Rootie Tootie”.

Hoewel zijn fascinatie voor de arrangementen van Monk duidelijk groot is, schreef. Moran voor “In My Mind” er ook zelf een aantal voor zijn achtkoppige band. Het programma blijft aan een strak schema gebonden, maar er zijn ruimtes ingepland voor solo’s en improvisatie - vrijheid, daar stond Monk ook op, al moet je altijd goed weten waar je mee bezig bent. “In My Mind” gaat ook in op de afkomst van Thelonious Monk, in wiens familie de herinneringen aan slavernij niet veraf lagen. Daar weerklinken drassige voetstappen op plantages en kunnen fans van Jason Moran associaties maken met zijn nummer “Rain” op zijn cd Artist In Residence. Met de gospel die dan live volgt, verwijst de show naar de invloed van kerkmuziek toen de jonge Monk het koor begeleidde van de baptistengemeenschap waarin zijn moeder zong. “In My Mind” geeft daarnaast nog inkijk in de leefwereld van de jonge Moran, die de jazz van Thelonious Monk ontdekte in de slaapkamer van zijn ouders. Die persoonlijke toets vermenselijkt de kunstzinnige opzet die nergens ijdel aanvoelt.
Als hommage kan dit alles maar zo indrukwekkend worden dankzij de prestaties van de muzikanten. Het schitterende trompetspel van Alessi – de muziek van Monk ging al bij al weinig gepaard met trompetklanken! De warme trombone van Hayward – die maakt de muziek vleselijker, sexy! De diepe tubaklanken van Stewart – verrijkend met de extra klankleur zowel in melodische lijnen als met herhaalde noten! De saxen van Wilkins en Smith III – alt én tenor, geen copy cat-gedoe, maar elk met een eigen klank! De elektrische bas van Mateen – de vaste bassist van Moran in zijn trio, altijd verbazend hoe die gewicht en souplesse toevoegt! Drummer Nasheet Waits – ritmisch meesterschap, een van de grootsten van zijn generatie! Jason Moran tenslotte, met zijn eigen karakteristieke stempel, hier in het kader van een hommage Monk, superb aan de piano!
Wie er in De Roma bij was en zich afvroeg of er een bisnummer zou volgen, zag de muzikanten van het podium weggaan en opzij de zaal in komen wandelen, als een marching band. Zij trokken naar de inkomhal om met aanstekelijke geestdrift te trakteren op een onverwacht warm toemaatje. Wow!

Danny De Bock