Programma

De Clerck- Van Niekerck Quartet (BE) 19:15-19:45
Groppe & Martin (FR, BE) 20:00-20:30
Baz Trio (ES, BE) 20:45-21:15
Pagoda (NL) 21:30-22:00
Rainbow Shadow 22:30-23:30
Proclamation 23:30

Deliberatie van de jury tijdens optreden Rainbow Shadow

De Finalisten

De Clerck - Van Niekerk Quartet

Groepsleden

Saxophone 16-05-2000 Maurice de Clerck
Guitar 16-06-2002 Olivier Van Nieker
Drums 23-02-1994 Julian Vleminckx
Double bass 06/01/1994 Emanuel Van Mieghem (vervangt Soet Van Kempeneer)

Omschrijving

De Clerck - Van Niekerk Quartet Maurice De Clerck en Olivier Van Nieker leerden elkaar kennen in Den Haag aan de jong talent afdeling van het conservatorium. Ze speelden met Julian Vleminckx op een jamsessie in Antwerpen en dat klikte meteen. Maurice kende Soet Kempeneer (vandaag vervangen door Emanuel Van Mieghem omwille van een kwetsuur) van op de kunsthumaniora te Brussel. Ze brengen een mix van eigen stukken en eigen arrangementen van standards met moderne invloeden.

Standard

Inner Urge by Joe Henderson

Groppe & Martin

Groepsleden

Drums 08/11/1997 Pierre Martin
Piano 10/03/1994 Simon Groppe

Omschrijving

Groppe & Martin : Simon Groppe (piano) en Pierre Martin (drums) schrijven muziek met improvisaties en improviseren op geschreven muziek. Ze vormen een duo sinds december 2017. Deze twee muzikanten met zeer verschillende invloeden stellen hun muziek voor variërend van Steve Reich, Tigran Hamasyan, Jim Black en John Zorn. Ze doen dit door te luisteren, te improviseren, te schrijven en te interpreteren. Hun doel is om emoties aan te bieden aan hun publiek en om de luisteraars te raken. Simon Groppe afkomstig uit Metz (FR) studeerde aan het conservatorium van Nancy en volgde les aan het Lycée Fabert en woont in Brussel. Pierre Martin is afkomstig uit Rijsel.

Standard

Afro-blue, by Mongo Santamaría / John Coltrane

Baz Trio

Groepsleden

Double Bass 19-09-1994 Basile Rahola
piano 20-09-1995 Wajdi Rahi
drums 17-05-1993 Oscar Georges

Omschrijving

BAZ Trio : Bassist Basile Rahola en pianist Wajdi Riahi hebben samen getoerd in Tunesië en daaruit is hun vriendschap ontstaan. In september 2017 ging Wajdi les volgen aan het conservatorium van Brussel en Basile verhuisde naar Barcelona. Het eenvoudigste was halverwege dan maar in Frankrijk af te spreken. Daar ontmoetten ze de Franse drummer Oscar Georges die ook les volgt in Brussel. Zo vormden ze een jazz trio Baz naar de leider Basile. Na een reeks concerten in Frankrijk, heeft de groep, door hun wederzijds gevoel van kameraadschap, besloten door te gaan met het opnemen van hun debuutalbum. Oscar Georges studeerde aan het conservatorium van Lyon (FR) Wajdi Riahi studeerde aan het Institut Supérieur de Musique van Tunis. Ze wonen beiden in Brussel. Basile Rahola studeerde aan de École nationale de musique, danse et art dramatique van Villeurbanne en woont in Barcelona.

Standard

"we see" by Thelonious Monk

PAGODA

Groepsleden

Trumpet 04/04/1994 Daniel Clason
Trombone 24/06/1993 Bruno Valle
Guitar 29/03/1997 Adrian Bifano
Double Bass 07/04/1995 Philip Lewin
Drums 27/03/1997 Fran Gayo

Omschrijving

PAGODA : Hun muziek is een levensreis gebaseerd op eigen ervaringen van de bandleden. De inspiratie komt uit ontmoetingen met mensen die op hun pad komen, waarbij een universele taal wordt gecreëerd op basis van originele muziek en gearrangeerde standards.
Daniel Clason - trompet (vervanger van Paolo Petrecca) , Bruno Valle - trombone, Adrian Bifano - gitaar, Philip Lewin - bas, Fran Gayo - drums

Standard

Intrepid Fox by Freddie Hubbard

- verslag -

Dat we met de finalisten van het Mechelse JazzContest , 6e editie weer heerlijk jazzvoer toegeschoven zouden krijgen, dat was al duidelijk bij hun verkiezing uit het aanbod van de halve finale, zie dat relaas hier. De mooie locatie van het Hof van Busleyden , da’s een absoluut surplus vandaag en we kunnen ons geen beter zijpodium van het Maanrockfestival dat vandaag van start gaat voorstellen. Ja, het mocht wat warmer want aan de start om 19 hr. gaat het nog wel maar al gauw  zakken we in een temperatuurdip die maakt dat de warme set van Reggie Washington enkel maar te genieten is als je zelf ook een warm pulletje overaan trekt. Dat deed Reggie trouwens zelf ook, naast de wintermuts en sjaal. Ja, ’t is België hè…Belangrijker dan die temperatuur waren de kwaliteitsvolle sets van het kwartet, duo, trio en quintet die allen binnen de opgelegde en voorziene tijd hier op het podium passeerden.  Starten deden we omstreeks 19:15 hr. en dat zal niet veel later geweest zijn met het De Clerck-Van Niekerk Quartet met naast Maurice De Clerck aan de saxofoon een opgemerkte Olivier Van Niekerk op elektrische gitaar.        Meteen goed begonnen al is het natuurlijk niet zo fijn om als eerste deelnemer te openen. Zij zouden buiten de prijzen vallen want er kan er natuurlijk maar eentje winnen en het werd duidelijk tijdens het verdere verloop van het Contest dat de andere kandidaten zwaarder wogen en ieder had zo z’n favorieten. Voor mij was dat het Groppe-Martin duo , dat meteen imponeerde en o.a. een indrukwekkend Afro Blue , de U welgekende tune van Mongo Santamaria neerzette . Pierre Martin, de drummer, zou verkozen worden tot beste solist van de avond.   Dat leek mij gauw duidelijk en als ik er nog eentje zou moeten kiezen uit het totaal-aanbod van jonge superbe muzikanten hier aanwezig, dan zou ik pianist Wajdi Rahi verkiezen uit het piano trio dat de volgende set met veel bravour mocht invullen , het Baz Trio want daar was haast iedereen het over eens : dit waren niet alleen de publiekslievelingen , uiteindelijk koos de beroepsjury onder leiding van Chris Joris hen later op de avond uit als winnaar van deze High Quality editie !      Eerst kregen we nog een door de trombone gekleurde lekkere set van Pagoda, een groep uit Nederland, samengesteld uit verschillende nationaliteiten maar de favorieten bleven de favorieten, daar zouden zij niks meer aan veranderen.      Aangekondigd door presentatrice Elke Vandersypen  kreeg elke groep een kwartier om op te stellen en  een half uur om hun presentatie af te ronden wat mede dank zij de uitstekende P.A. mensen van Elckerlyc probleemloos lukte. Daarna trok de jury zich terug zoals een jury dat hoort te doen om zich te beraadslagen. de jury © Michel Proesmans   De proclamatie zou volgen na het concert van Reggie Washington , zo rond 23:30 maar zolang zou ik niet blijven, immers : openbaar vervoer heeft ook z’n tijdsregeling (gesteld dat de bus al komt opdagen, in het naar hier komen was het weer improviseren toen de Lijn  het eerst weer liet afweten ! Nu echter bleef ik graag , zoals vele anderen ,( maar ware het warmer geweest dan zouden er wellicht nog meer liefhebbers zijn komen opdagen !) voor Reggie Washington’s Rainbow Shadow, een set , geïnspireerd of een tribute to? de mij verder onbekende sessie gitarist Jef Lee Johnson (†2013)      Dat was raak ! Warm met de funky drive van de ritmesectie, de drums van Pat Dorcéan en de baslijnen van Reggie himself, eigentijds door de keys van Jozef Dumoulin en de toegevoegde scratch en electronica van DJ Grazzhoppa kon dat velen, incluis mezelf, verblijden en de zomerse spirit er in houden !    De winnaars van het Jazzcontest werden even later aangekondigd. © Michel Proesmans ‘De besten hebben gewonnen’ werd zowat een veelgehoorde uitdrukking hier maar dat werd wellicht wel gemotiveerd op het podium ook, bij de prijsuitrijking.   © Michel Proesmans   Mogelijks volgt er later nog een verduidelijkend juryrapport op deze pagina…     Winus

- Michel goes solo, festivalverslag in a nutshell -

Het is weer leuk om af te zakken naar het gezellige groene Gouvy. Ik en Roger doen een pitstop in de Baraque de Fraiture op het hoogste punt van België. Het is in totaal wel ruim 2 uur rijden vanaf Mechelen. We pikken er één dag uit van drie (2x jazz en 1 dag blues is er daar elk jaar te beleven). Eindelijk hebben we dit jaar geen regen maar een blakende zon. De hitte valt er nog goed mee door het vele bosgroen. De optredens zijn verdeeld in 3x main stage in de grote tent en dan de Club Madelone op loopafstand met 2 concerten. Er is net zoals in Dinant veel aandacht voor de goede Belgische jazz.

Gouvy Jazz 2018, vrijdag 3 AUGUSTUS

Sharón Clark (US) – Tribute to Sarah Vaughan  with Mattias Nilsson Trio
19:00

Sharón Clark (zang) uit de VS, Mattias Nilsson (piano) uit Zweden, Matthias Petri (contrabas) uit Denemarken, Zoltan Csörsz (drums) uit Hongerije + special guest: Mattias Carlson (tenorsax) uit Zweden

Sharón is gesneden uit de traditionele jazz van de jaren ’50 en ’60 en wat heeft zij fantastische muzikanten meegebracht vandaag ! Het trio van de Zweedse pianist begint er alleen aan en brengt ons direct in de juiste swingende sfeer. En dan komt de diva miss Clark ten tonele in het wit als mooi contrast met haar pekzwarte huid. Ze brengt een klasse vol tribuut aan haar idool Sarah Vaughan en qua stem doet ze me er een beetje aan denken ook. Zij smijt er zich volledig in en zegt dat zij een nasty mouth heeft. Bon, ze is zéker niet op haar mondje gevallen. Met de song ‘Honeysuckle rose’ eert ze een album uit 1963 want het is al 55 jaar oud zegt ze zelf. Daarna komt de sax erbij in het snelle bebopachtige ‘Cherokee’ dat bekend werd door Charlie parker en daarin kan ze voluit scatten. We koelen af met ‘Tenderly’ een classic van Vaughan.

Sharón Clark en Mattias Nilsson hebben mekaar leren kennen in de jazzclub Smalls in NY in 2012 en van toen af zijn ze onafscheidelijk. Dat laat ze horen in een duo ‘Moonlight in Vermont’ met de pianist. Prachtige ballad is dat. Wat kan je heerlijk variatie brengen in die oude standards. Ze blijven me altijd fris en me verbazen van wat je er allemaal mee kan doen. Daarna spelen de muzikanten alleen verder want zij moet zo nodig even wat afkoelen want ze gebruikt een Spaanse waaier af en toe. Ik moet zeggen na die pauze klinkt ze nog beter in songs als ‘Perdido’. Mooi is me dat en het publiek juicht ook. Ze heeft maar een handvol cd’s bij om te signeren achteraf.
Die begeleidingsband wil ik zeker later nog eens meemaken hoor, stuk voor stuk top muzikanten die ik nog nooit heb gezien.

Eric Legnini quintette (B/Fr) – Hommage à Les McCann
21:00

Eric Legnini (piano), Jon Boutellier (tenorsax), Malo Mazurié (trompet), Thomas Bramerie (contrabas) met gastoptreden Lawrence Leathers (drummer van Cécile McLorin Salvant)

Het is al een tijd geleden dat ik de Belgische pianist Eric Legnini heb gezien. Hij heeft nu een baard en is al wat grijzer ook. Hij stond hier al in 1993 op Gouvy !
Hij heeft ook geweldige straffe muzikanten meegebracht vandaag zoals die Franse trompettist Malo Mazurié. Die kan echt schitteren. Hij speelt vaak mooi in duo met de saxofonist Jon Boutellier, ook een straffe hoor, soms unisolo en heel zuiver.

 

         

Eric Legnini heb ik intussen al enkele keren gezien en  die weet me telkens weer te verrassen. Hij is een pianist met een breed spectrum, dan eens aan de vleugel of aan de Fender. Vandaag presenteert hij een kwartet met zijn Franse vrienden. Hij eert hij Les McCann, een Amerikaans pianist en succesvol componist van de jaren ’60. Zijn soulvolle, funky stijl op piano was invloedrijk en McCann's zang was tot halverwege de jaren zestig grotendeels bijkomstig. Hij nam veel albums op voor Pacific Jazz in de periode 1960-1964, meestal met zijn trio, maar ook met Ben Webster, Blue Mitchell, Stanley Turrentine, Joe Pass, de Jazz Crusaders en het Gerald Wilson Orchestra. En dat is natuurlijk spek voor de bek van  Legnini, die soul en funky toestanden. hij geniet van een nieuwe populariteit vanavond.
De muziek doet me denken aan Horace Silver maar ook aan Ramsey Lewis en zelfs Ray Charles. Ze spelen een prachtige overtuigende set en eindigen met een grote staande ovatie.

 

 

Joe Lovano & Dave Douglas Quintet (USA) – Sound Prints

Featuring Lawrence Fields, Yasushi Nakamura, and Joey Baron
23:00

Joe Lovano (sax), Dave Douglas (trompet), Lawrence Fields (piano), Yasushi Nakamura (contrabass) , Joey Baron (drums)

 

               

Heze supergroep hebben we wat voorbij laten gaan. We hebben Joe Lovano al eens gezien op een andere plek in Dinant Jazz. We kiezen wat te verpozen, te genieten van een koffie en dessert en af te zakken naar de Club madelone alwaar een leuke Belgische band bezig is die we nog niet kennen.
Het is zo in Gouvy dat er overlappingen zijn tussen de main stage tent en de club optredens. Er kan trouwens maar 150 man binnen in de Club Madelone.

GOLPES (B) in de Club Madelone
22:00

Alain JANCLAES (gitaar), Serge DACHOUFFE (gitaar), Angélique GIORGIO (zang, harp, triangel), Vincent HENSENNE (contrabass), David GERARDY (drums, percussive)

  

We hebben een groot stuk kunnen genieten in de gezellige Club Madelone want Joe Lovano en de zijnen trokken ons niet erg aan. Een ontdekking is dit quintet Golpes genaamd, weeral tof talent uit België. Dat is echt iets voor de Jazzzolder en Jazzathome Mechelen. Je kan het jazz noemen met flamenco invloeden. Ze spelen eigen nummers. Het repertoire van het bedreven akoestisch kwintet weerspiegelt de vele ervaringen van de afzonderlijke muzikanten – van jazz over folk, flamenco en Afro-Cubaanse muziek, tot en met klassiek.
Golpes brengt zijn originele composities, doordrenkt met warmte, poëzie en emotie met prachtig gitaarspel van de twee heren vooraan. De Golpe verwijst naar een techniek van spelen op de akoestische gitaar. Het wordt voornamelijk gebruikt voor flamenco en bestaat uit tikken met de ringvinger, middelvinger, duim of handpalm op de golpeador of slagplaat. De percussie kan tegelijkertijd worden uitgevoerd als een beweging met de andere vingers die de snaren van boven naar beneden krassen. Aangezien de twee vingers niet in dezelfde richting gaan kan deze techniek moeilijk te besturen zijn. We hebben er in ieder geval ferm van genoten en willen deze groep nog eens terug zien.

    

Foto's en verslag Michel Proesmans 

- Michel goes solo, festivalverslag in a nutshell -

Dinant Jazz 2018

DAG 1 , ZATERDAG 28 JULI

LORIS TILS ONE TAKE & SPECIAL GUEST ALEX TASSEL
18:00

LORIS TILS (bas), IGOR GEHENOT (piano, toetsen),  XAVIER BOUILLON (synthesizer), PATRICK DORCÉAN (drums), HERVÉ LETOR (sax) met gasten ALEX TASSEL (trompet) en MICHEL SEBA (percussie)

De Belgische bassist Loris Tils, die ik nu pas heb leren kennen, begint alvast funky met zijn One Take Band. De naam is gekozen omdat ze zonder voorbereiding met mekaar spelen. Een lid van de groep lanceert een riff, een harmonie en hup de anderen borduren, trekken flarden melodieën en gaan ervoor. Je krijgt hierdoor wel lange nummers en iedereen wil eens soleren. Het is funky naar believen en de muziek veroorzaakt een verlangen om met je voeten te trappelen. Ze zijn empathisch en dit alles met een goede communicatieve humor van de bassist. Hij is een vlotte prater maar vooral een uitstekende bassist die me met zijn slapping bass doet herinneren aan Mark King van Level 42. Xavier geeft er wat ironische uitsteeksels op zijn synthesizer doorheen en hij doet me dan weer denken aan wijlen Marc Moulin. Igor Gehenot is ook een graag geziene gast maar nu niet op piano maar wel aan de Fender Rhodes, al heeft hij soms last van een slecht kabelcontact. Mij hoor je zeker niet klagen van het geluid, dat is prima uitgebalanceerd zonder hinderlijke bassen.

Uiteindelijk vraagt Loris Tils een toeschouwer om het stuk met hem samen te stellen. De jongeman uit het publiek kiest de toonaard en zegt dat de saxofonist mag beginnen. Hervé Letor lanceert zinnen, Patrick vangt het ritme op en Michel kleurt met zijn percussie, Igor begeleidt hen en hup, ze zijn weer vertrokken. We kregen een uniek optreden zoals er geen tweede zal zijn. Ook plannen ze een album op te nemen, zoiets als het beste van live 2018. Ze zoeken nog een label om de spannende muziek op uit te brengen. We zijn benieuwd.

JOSHUA REDMAN TRIO
20:00

JOSHUA REDMAN (sax), REUBEN ROGERS (bas), GREG HUTCHINSON (drums)

Hij is fier op zijn peterschap dit jaar op deze 13de editie van Dinant Jazz. Elke dag speelt hij met verschillende muzikanten. Hij is al drie keer gepasseerd op Dinant Jazz de afgelopen jaren en het publiek ziet hem graag terug. Alles is weer tof en professioneel ingeleid door de sympathieke presentator Patrick Bivort.

Joshua Redman is bijna 50 en winnaar van enkele Grammy Awards en staat als saxofonist aan de top van de jazzladder. Vandaag speelt hij met zijn twee kompanen die hij al ruim 20 jaar kent, Greg op drums en Reuben op bas. Het is een geoliede machine waarbij zoals gekend Joshua laagje per laagje soleert en als een Duracel konijn onvermoeibaar op dreef komt en bij de climaxen gedwee af en toe een been omhoog gaat. Hij toont wel veel zijn technisch kunnen en dat is er zonder twijfel maar ik mis toch een beetje bezieling in de songs. Soms herken je ‘Mack the knife’ van Kurt Weil niet meer. In feite is het wel straf wat hij allemaal doet en kan. Hij heeft de touwtjes stevig in handen en slingert zich door de melodie en harmonie en toont diverse technieken op zijn sax. Hij paradeert zijn composities, gaande van ballads tot stevige uptempo met standards. We herkennen "Back from Burma", "Tail Chase" en vooral de standard "Never let me go”. Verder daagt hij het publiek uit om te raden welke standard ze onherkenbaar gaan spelen. En inderdaad ik weet het écht niet.

 

Rogers' contrabas en de drums van Hutchinson zijn opvallend ondersteunend voor Joshua zijn melodieën. Het voordeel is in dit trio trio dat je geen harmonisch instrument zoals piano of gitaar nodig hebt. Hierdoor kan Joshua zijn muziek de vrije loop laten in laagjes, in octaven, met vervorming, met plotse stiltes en arpeggio’s. Hij behoudt wel de betekenis van de melodie en de vorm van het lied zodat het niet te wild of te free gaat overkomen. Ik ben benieuwd voor morgen met onze eigen Philip Cathérine.

    

Marcus Miller Laid Black Tour
22:00

MARCUS MILLER (bas, basklarinet), BRETT WILLIAMS (piano), RUSSELL GUNN (trompet), ALEX HAN (sax), ALEX BAILEY (drums)

 

  

Het is pas de tweede keer dat ik hem live aan het werk zie. Hij blijft ook maar goede nieuwe platen maken en afgewerkte concerten geven zoals vandaag en wat voor een concert. Het is er boenk op met op het einde een feestje met twee bissen en dansend publiek. Zijn concert hier was een onderdeel van de 'Laid Black Tour', genoemd naar zijn laatste cd. Vrijwel elk nummer van die plaat heeft een andere stijl en een andere bezetting met een parade aan gaststerren. Vandaag komt hij met een kwaliteitsvol kwartet.

Het is niet, zoals met Joshua Redman, een staaltje van techniek maar met Marcus bevinden we ons in de funky set en een show als het ware. Maar het is echt leuk, spannend, opwindend. Het publiek reageert snel en direct. Hij speelt mooi in op het publiek. Hij laat ze zingen en meeklappen. Een drum, een klavier, een trompet, een sax en de bas van Miller, normaal gespeeld of in slapping, het werkt enorm goed, en soms is het ook goed om te genieten van een jazz die eenvoudiger, intuïtiever en directer is. De meester bassist laat veel ruimte voor de andere klasse muzikanten en vooral de trompet die bij momenten doet denken aan Miles. De tent laat zich gedwee op sleeptouw nemen en de heerlijke muziek ondergaan in hun lijven. Dit gebeurt vooral bij "Hylife", van het album Afrodeezia; en ook "Trip Trap" van zijn recente plaat . Ze spelen een speciale versie van “Tutu” in een hoog tempo. Ook een mooi thema is “Sublimity": "Het is als subliem, maar een beetje anders. Ik weet dat het woord niet bestaat, maar ik ben een jazzmuzikant, dus het gaat goed! " zegt Marcus.

   

Marcus Miller spreekt een aardig mondje Frans en vertelt verhalen die de stukken introduceren. Op het einde vertelt hij over zijn vader die gestorven is en graag een professionele muzikant wou worden. Uiteindelijk reed zijn vader de bus van Brooklyn en op zijn 15de is zijn zoon Marcus dus professionele muzikant geworden en op zijn 21ste al bij Miles. Dat vertelt Marcus hier en hij kan de droom van zijn vader dus waar maken. Hij draagt het prachtige nummer "Preacher’s Kid" op aan zijn vader en dit speelt hij onnavolgbaar op de basklarinet. Geweldig gewoon !

Voor de achttiende keer al gaat dit sympathieke festival in Dinant door en ik denk dat voor mij de zesde keer dat ik dit kan meemaken. Het is er gemoedelijk, sfeervol, wat nonchalant doch met een sterke echte jazz affiche. Drie concerten zijn meer als genoeg en je hebt toch nog tijd over om te praten, te verpozen en af en toe je oren wat te rusten te leggen. Ondanks de hitte in het begin was er een aangename wind.

    

De organisatie, in de persoon van Jean-Claude Laloux was uiterst tevreden: “2018 is één van de mooiste edities, zowel qua belangstelling als op het muzikale vlak. Zaterdag hadden we meer dan 1300 bezoekers en over de drie dagen telden we meer dan 3000 betalende bezoekers.” Maar dit jaar werden vier gratis concerten georganiseerd in het stadscentrum aan de voet van de collegiale kerk van Dinant in een wedstrijd voor jong talent en daar komen geschat ook enkele duizenden kijklustigen op af.

Foto's en verslag Michel Proesmans 

Dinant Jazz 2018

DAG 2 , Zondag 29 JULI

Barbara Wiernik & Nicola Andrioli Quartet
17:00

BARBARA WIERNIK (zang), NICOLA ANDRIOLI (piano), NICOLAS THYS (bas), ANTOINE PIERRE (drums)

Er is gelukkig altijd veel aandacht voor de Belgische jazz op Dinant Jazz. De tandem gevormd door de zangeres Barbara Wiernik en de pianist Nicola Andrioli biedt ons soms melodische, heldere en afwijkende vocale jazz. Nicola toont ons op een overtuigende vloeiende manier zijn virtuositeit doorspekt met klassieke invloeden en een vastbesloten moderne aanpak. Hij is een ideale begeleider voor Barbara Wiernik die met haar heldere stem soms wat oosters klinkt en zeker met de digitale vervormingen. Ik hoor liever haar gewone stem. Af en toe spelen ze in duo en dan weer eens in kwartet. Natuurlijk kennen we pianist en drummer als begeleiders van Philip Catherine die straks komt en van de groep Urbex rond Antoine Pierre.

© André Coemelck

Wiernik speelde ook al in de Jazzzolder of bij Jazzathome en we weten dat ze heel veel kan schakelen met haar stem. Ze durft wel eens een vocoder gebruiken hier gelukkig beperkt want ik hou liever van functionele elektronica zodat die niet de bovenhand krijgen. Er zijn heel veel mensen die het kunnen appreciëren want bij momenten is het erg stil door het luisterend publiek.
Het zijn vaak luistersongs waar je even moet inkomen en die je ogen doen sluiten op deze snikhete dag. Haar teksten, die sterk poëtisch geladen zijn, schrijft ze zelf. Ze trok al verschillende keren voor lange perioden naar Indië om er de specifieke zangtechnieken aan te leren. Daarnaast blijven Joni Mitchel en Norma Winstone twee dankbare voorbeelden voor haar. Bij deze laatste volgt ze trouwens al twintig jaar les.
Ze zingt enkele nummers van haar plaat ‘Complicity’ van 2016 zoals ‘water dance ‘, ‘running through the wind’, ‘queens of the hill’… Bij ‘sun ball’ gaat ze ook wat scatten. Ze laat een staal horen van haar kunnen. Een warm applaus volgt.

MONTY ALEXANDER TRIO
19:00

MONTY ALEXANDER (piano), JJ HASSAN SHAKUR (bas), JASON BROWN (drums)

Patrick Bivort gaf het al aan in zijn presentatie. Het is erg lang geleden dat Monty Alexander nog eens heeft opgetreden in België. Hij wordt hier heel hartelijk onthaald en hij is content hier te zijn. Hij is een uitstekend pianist en entertainer en weet zijn publiek in te palmen vanaf de eerste noten. De muzikanten zijn prima en de bassist weet er enkele riedeltjes van bekende stukken in zijn solo’s te steken zoals ‘the Pink Panther’ of ‘take the A-train’ en zelfs ‘another one bites the dust’ van Queen.
Ik hou van zo’n standard piano jazz trio want je kan met die standards zoveel kanten uit. Als Jamaicaan gooit hij er natuurlijk ‘‘No Woman No Cry’ door van landgenoot Bob Marley doorspekt met enkele maten van ‘get up stand up’ van Marley en Peter Tosh destijds. Hij schakelt vlot tussen stijlen van swing, bebop, stride piano en latin.

 

De drie staan op het podium dicht op elkaar met korte communicatielijnen. In de rug van Monty zit de drummer en links naast Monty de bassist. Deze opstelling illustreert hoe het trio klinkt: als een bundeling van krachten. Briljante ritmiek en geraffineerd samenspel zijn het resultaat. Ik heb er erg van genoten en nog meer als hij ‘the river ‘, een mooie ballade, speelt en vooral ‘renewal’ speelt van mijn favoriete album ’The river’ uit 1990.
Op het einde speelt hij een beetje melodica met een beetje zang op een Harry Belafonte calypso, "Banana Boat Song"en daarna een tune van Michel Legrand voor de film ‘Un été 42’. Je waant je in een pianobar op een zomeravond maar het voelt heel goed.

 

         

© André Coemelck

Na het concert kon Monty wat bijpraten met Peter en Marijke Anthonissen want tijdens zijn concert was hij vol lof over hun vader Juul Anthonissen en zijn Hnita club waar Monty vaak heeft mogen optreden.

    

© André Coemelck

Philip Catherine Quartet feat. special guest Joshua Redman
21:30

PHILIP CATHERINE (gitaar) NICOLA ANDRIOLI (piano), PHILIPPE AERTS (bas), ANTOINE PIERRE (drums), JOSHUA REDMAN (sax)

 
 

Philip Catherine mag dit Dinant Jazz afsluiten met een primeur met gastsolist Joshua Redman erbij. Ze hebben vooraf maar 2 uren gerepeteerd en bang ! ze vliegen er direct samen in gebackboned door bassist Philippe Aerts , pianist Nicola Andrioli en drummer Antoine Pierre.
We kunnen zeggen dat hier drie generaties op het podium staan , de jongelui, dan Redman en onze ouwe Catherine. Ze maken samen mooie muziek en weten mekaar ook goed aan te voelen. Catherine ademt en is muziek en de melodieën rollen uit zijn vingers. Redman, inventief als hij is, weet om te springen met Catherine zijn nummers en weet hem ook uit te dagen. De begeleiders krijgen ook vaak ruimte tot soleren. Ze schakelen moeiteloos tussen verschillende genres.

© André Coemelck

Op het einde zegt Catherine dat hij vergat de nummers aan te kondigen omdat hij helemaal in de muziek zat en dat hij het een geweldige avond vindt met Joshua Redman dat hij niet snel zal vergeten. Misschien spelen ze later ooit nog eens samen ?

   

Jong Jazz Talent competitie. (uitreiking net voor het optreden van Philip Catherine)

De jonge talenten van vorige edities waren Jeremy Dumont, Axis Hamster of the One Click Panther, Kim Versteynen, LG Jazz Collective (met Antoine Pierre en Igor Gehenot, die dit jaar op het festival waren). Een jury van jazzjournalisten selecteerde vier groepen musici onder de 30 jaar. Elk van hen heeft opgetreden op een podium in het centrum van Dinant, tussen het college en de Maas. Een vakjury verkoos ‘Songs between two lands’ als de winnaar van dit jaar.
Het is een kwintet: Flavio Spampinato op zang, Matteo Di Leonardo op gitaar, Pierre-Antoine Savoyard op bugel, Fil Capoiri op contrabas en Pierre Hurty op drums. De groep heeft al een eigen geluid , een goede samenhang, kwaliteitsvolle composities, creativiteit en inspiratie volgens het juryrapport. De winnaar wint twee dagen in een opnamestudio, een prijs van 1.000 euro en ze openen Dinant Jazz 2019. Het wordt vrijdag 26 juli 2019 en het festival duurt tot zondag, dus drie dagen zoals gewoonlijk. Zet het al maar in je agenda.

       

Er is hier maar 1 soort bier : Leffe  natuurlijk en dat in de drie smaken !

    

Foto's (behalve waar anders aangegeven) en verslag Michel Proesmans