JAZZEPOES ARCHIEF MUSIC 2018-MAART/APRIL

click for index

- persbericht -

URBEX GAAT HARD MET HET NIEUWE ALBUM ‘SKETCHES OF NOWHERE’

Op 18 mei stelt Urbex officieel hun tweede album ‘Sketches of Nowhere’ voor aan het Belgische publiek, dit tijdens een release concert in Flagey in Brussel. De band kijkt er naar uit om jullie daar te zien! Kan je er niet bij zijn? Geen nood, je kan de groep met het nieuwe repertoire ook aan het werk zien tijdens Jazz à Liège op 3 mei. Urbex deelt die dag het podium met Tom Harrell & Phil Abraham. Join us!

Het nieuwe album is sinds 27 april beschikbaar (IGLOO Records). Voor deze gelegenheid releasete Urbex deze originele videoclip ‘Close Enough’. Zeker checken, al was het maar om in de stemming te raken voor een van de twee aankomende concerten.

KOM DAT ZIEN: LYNN CASSIERS IMAGINARY BAND IN LEUVEN

Na twee intieme release concerten in Handelsbeurs & Nona stelt Lynn Cassiers en haar septet op 17 mei hun debuutalbum ‘Imaginary Band’ voor in La Conserve (Leuven).

Cassiers' composities zijn dynamisch, uitdagend en vrij, maar tegelijk ook kwetsbaar, herkenbaar en mijmerend. Met haar dromerige stem en electronische manipulaties weet Lynn Cassiers iedereen mee te voeren naar haar uniek universum. Uit de spaarzame teksten kun je thema's als verlies, existentiële vragen, escapisme en de moeilijkheden die komen kijken bij nieuwe media afleiden.

Door zijn bijzondere bezetting overstijgt 'Imaginary Band' de vorm van het klassieke jazzensemble en klinkt het uiterst verfrissend en uitdagend. De muziek is gelaagd, gefundeerd op open structuren. De band flirt met esthetieken uit zowel pop, free jazz als elektronische geïmproviseerde muziek, terwijl de ritmesectie van het ensemble het repertoire doorheen de geschiedenis van jazz trekt.

'Imaginary Band' komt uit op 11 mei 2018 bij het Portugese label Clean Feed


	Tutu Puoane, Brussels Jazz Orchestra




	- perstekst - Muziek brengt soelaas in een wereld die brandt. Vanuit die gedachte ontstonden ontelbaar veel projecten en platen, zo ook We Have a Dream. We Have a Dream is een muzikaal project rond mensenrechten. Het brengt bestaande songs uit pop, rock, soul en jazz, in nieuwe arrangementen. Zangeres Tutu Puoane, Antwerpse met Zuid-Afrikaanse roots, zingt met een vuist, een aanklacht, een oproep tot rechtvaardigheid. Een project met een universele boodschap, vandaag actueler dan ooit. Een eerbetoon aan de mensenrechten, en aan de verdedigers daarvan. Mensenrechten hebben iets met muziek en omgekeerd. Protestsongs tegen slavernij, tegen oorlog en voor gelijke rechten zijn verweven met de muziekgeschiedenis van de voorbije eeuwen. Blues, reggae, folk, rock, hiphop of jazz: alle genres zijn geliefd om onrecht uit te zingen. Zelfs Beethoven protesteerde met zijn Ode an die Freude tegen de oorlog. Frank Vaganée en Tutu Puoane doken in hun platencollectie en selecteerden hun persoonlijke favorieten uit de rijke geschiedenis van de protestsong. Van Stevie Wonder tot Marvin Gaye, van Nina Simone tot Sting, van Rod Stewart tot Donny Hathaway: het project bevat stuk voor stuk sterke nummers over onrecht, onderdrukking, ongelijkheid, in nieuwe arrangementen voor jazzorkest. Hun boodschap van hoop is vandaag meer dan ooit actueel. De songs werden in nieuwe arrangementen voor jazzorkest gegoten door arrangeurs van binnen en buiten Brussels Jazz Orchestra (Bert Joris, Michel Herr, Gyuri Spies, Lode Mertens en Alan Ferber). Het resultaat is een opwindende, uitdagende en universeel toegankelijke mix van klanken en stijlen, waarin Tutu’s prachtige stem ondersteund en omringd wordt door de unieke sound van Brussels Jazz Orchestra. Tutu Puoane over We Have a Dream : "Als muzikant/artiest wens je soms dat je dat ene nummer zou kunnen zingen of schrijven dat racisme, armoede, oorlog en al het onrecht ter wereld zal uitvegen. Helaas kunnen songs enkel een licht werpen op deze zaken, maar veranderen ze niet noodzakelijk iets. Wij, muzikanten/artiesten, blijven hoe dan ook proberen!" Over Tutu Puoane Zangeres Tutu Puoane is Antwerpse met Zuid-Afrikaanse roots. In 2001 studeerde Puoane af aan de University of Cape Town en kwam ze via studies in Den Haag (NL) in Antwerpen (B) terecht, waar ze nog steeds woont. Ze is een gevestigde waarde in het jazzlandschap en werkt(e) samen met heel wat grote namen uit de Belgische en internationale jazz scene. Op haar palmares staan 7 albums en minstens evenveel originele projecten, die vaak het midden houden tussen Europese, Amerikaanse en Zuid-Afrikaanse tradities. Ze werkte eerder al samen met Brussels Jazz Orchestra voor Writing Billie, New York, City of Jazz en voor het album Mama Africa (2011), dat ondermeer bekroond werd met een South African Music Award. Volgende concerten >21 apr 2018 Cultuurcentrum, Brugge > 2 mei 2018 30CC, Leuven > 10 aug 2018 staat dit project ook tussen de 4 projecten die BJO ter ere van zijn 25ste verjaardag brengt op het Club Stage Van Jazz Middelheim, Antwerpen Het album We Have A Dream kwam in februari 2018 uit op SoulFactory Records. In coproductie met deSingel (Antwerpen) en in partnership met Amnesty International. Koop de CD

	Tutu Puoane + Brussels Jazz Orchestra, Stadsschouwburg Mechelen 14 April 2018



	Als je 2 toppers samenbrengt op 1 podium betekent dat niet noodzakelijk een succes maar Tutu Puoane, onze sterzangeres met internationale allure (kan het ook anders ) en Nationale trots, het Brussels Jazz Orchestra, da’s samen de lekkerste taart die je met twee topcomponenten kunt bakken ! Ik heb zelden de stadsschouwburg in Mechelen zo vol weten zitten ook, balkon en parterre waren, op een paar plaatsen na, volledig bezet met enthousiaste liefhebbers met het hart op de juiste plaats ook want ‘We Have a Dream’, het programma dat vandaag hier gebracht wordt, is meer dan een eresaluut aan Martin Luther King van wie de gevleugelde woorden, weliswaar dan nu in het meervoud, gebracht wordt ! Frank Vaganée, vooraanstaand altsaxofonist, orkestleider en artistiek directeur van het BJO mocht dat de ochtend na dit concert nog eens gaan uitleggen in ‘de Zevende Dag’, ochtendprogramma met duiding en cultuur, van de VRT, onze Nationale TV-zender. ‘We Have a Dream’ is een project met protest en mensenrechten songs dat verder gaat dan het kleurenracisme. Tutu en Frank zaten daarom aan de start van dit project rond de spreekwoordelijke tafel om opvallende (protest) songs uit te kiezen die allen handelen rond de brede problematiek van mensenrechten : vrouwenrechten en emancipatie, slavernij, gelijke rechten voor holibi’s, ongelijkheid van de economisch minderbedeelden. Alles samen gebracht in een verhaal, een boodschap over leren samen leven in vriendschap en vrede. Als dat even zou kunnen ! We krijgen de 12 songs te horen uit de CD die in Februari uitgebracht werd maar niet noodzakelijkerwijs staan ze vanavond in dezelfde volgorde als op de plaat. Het zal ongeveer half negen geweest zijn als de lichten dempen en er een korte intro, een amnesty international filmpje, volgt,waarna het orkest full power uitvalt met ‘War’, een krachtig Nee ! tegen het beest dat Oorlog heet en voor niks goed is. Ik en de meesten onder ons waarschijnlijk kennen dit nummer nog van de gelijknamige hit van Edwin Starr uit 1970, een nummer geschreven door het songwritersduo NormanWhitfield/Barett Strong. Krachtig statement dus om te beginnen en de band balt meteen de spieren : ritme, prachtige blazerssectie en samenspel ! Verdiend applaus aan de start waarna Tutu opkomt en verder gaat met ‘Why (the King of Love is dead)’ van Nina Simone. Tutu staat er sober bij in het donkergrijs, eigenlijk in harmonie met de outfit van de band, maar mocht , wat mij betreft, dat wat kleurrijker doen of met een afstekende toets zoals met een gekleurde hoofdband (die ze trouwens daags nadien ook droeg toen ze performde met haar 7 begeleiders uit het orkest in 'De Zevende Dag' op TV). Geschreven door Nina Simone naar aanleiding van het overlijden van de man die ze bewonderde brengt Tutu dat evengoed met een overtuigende kwaadheid in haar stem . Mij moet ze al lang niet meer overtuigen, ik bewonder deze klassezangeres al langer als vandaag… Zij geeft na de song in een welkomstbabbel nog haar verlangen naar een leven in vrede mee en stelt de solerende trompettist voor, en er volgt een bijkomend applaus voor Carlo (Nardozza). Vervolgen doen Tutu en de band met één van Tutu’s favourites en da’s natuurlijk Joni Mitchell, zangeres die ik pas later leerde waarderen maar waar ik wel graag telkens wat uitleg bij de teksten behoef. Een persoonlijk jeugdverhaal van Joni, dit ‘Cherokee Louise’ , een verhaal over racisme, armoede en sexueel misbruik. Geschikt dus voor een bewerking voor dit programma, solist is nu saxofonist Dieter Limbourg en de song sterft mooi uit onder de vingers van pianiste Nathalie Loriers… Dan krijgen we een specialleke waarvoor er zich 5 muzikanten waaronder ook leader Frank Vaganée zich losmaken uit het orkest en zich als het ware in een Dixieland bezetting vooraan bij op het podium scharen naast Tutu. Uitstekende gelegenheid ook om te scatten bij deze’ Inner City Blues (Makes me wanna Holler)’ van ‘one of the best musicians that ever lived in Oostende’ dixit Tutu en dan verwijst zij naar Marvin Gaye natuurlijk ! We krijgen tijdens de orkest begeleiding een uitstekende solo van Kurt Van Herck en het gaat een gang vooruit ! Een bijzonder lekker nummer blijkt dit rond de minder verkwikkende toestand in de Amerikaanse inner city ghetto’s…Diversiteit genoeg in de songs ook want heel stijlvol vervolgen we daarna met een supermooie ballade van soulsinger Donny Hathaway. ‘Someday we ‘ll all be free’, da’s een mooi vooruitzicht ook al blijft het vooral ook een wens voor zovelen… Niet opgeven is de boodschap dus hier al gaf Donny het ooit zelf op toen zijn leven eindigde in depressie en mogelijks, want da’s niet zeker, met zelfmoord… Terug dan naar Joni Mitchell met een buitengewone orkestversie van haar ‘Big Yellow Taxi’ met mooie zangpartijen en een passende , vloeiende pianosolo tussendoor van Nathalie Loriers. Het publiek smaakt het allemaal, zit er, na het applaus, wachtend op het volgend nummer, stil en uitkijkend naar meer moois bij… En dat komt er ook even later, na een nieuwe setup met alleen maar Toni Vitacolonna bij in de front met de floortom. ‘Not yet Uhuru’ (Uhuru is Swahili en betekent freedom, vrijheid…) van Tutu’s landgenote, de Zuid Afrikaanse Letta Mbulu zet Tutu aan de loop-pedals zodat we algauw naar een koortje Tutu’s zitten te luisteren waar één leading stem bovenuit knalt. Groots ook wanneer de zware baritonsax van Bo Van Der Werf invalt, Tutu met percussie bijvalt en we naadloos overgaan naar ‘Four Women’ en da’s er weer eentje van Nina Simone over de nalatenschap van de slavernij en het misbruik dat er mee gepaard ging. Heel gesmaakt daarbij is de gevoeligheid zoals alleen een trombone die kan voortbrengen, solist is Frederik Heirman. Cymbalenwerk rondt de song af waarna verder met veel cymbalen en stevig getrommel het tragische verhaal van Georgie ,een homolevensverhaal, eindigend met ‘a gay killing’ introduceert.‘ The killing of Georgie’ van Rod Stewart is dat en waarlijk een hele mooie song, mij eerder onbekend. De song eindigt op een finale in a real broadway way met schitterende arrangementen deze keer door Gyuri Spies. Aan dit ‘We Have a Dream’ verhaal werkten trouwens in totaal 6 arrangeurs mee en zij leverden prachtwerk om deze songs te vertalen naar big band music ! Intussen zitten we al een uur ver, een uur dat voorbijvloog..how time flies when you’re having fun ! De orkestleden worden voorgesteld dan en da’s een hoop talent hoor, ook buiten dit prachtorkest… Terug naar bezinning dan voor het laatste bedrijf met het treurige maar wondermooie ‘They Dance Alone’ van Sting en het verhaal van the disappeared in Chili, tijdens het Pinochet regime…De bariton van Bo Van Der Werf onderstreept de dramatiek terwijl in gedachten de tranen vloeien, aangrijpende song vind ik het en de klasse van de grootse zangeres die Tutu is straalt ervan af. Ritmisch wordt daarbij in de handen geklapt terwijl Frank stevig soleert tussen zijn orkest, er volgt een enorm applaus en dan zijn we haast toe aan het laatste nummer… De zaal gaat daarbij ook aan het klappen op de true gospel van Stevie Wonder : ‘Heaven Help us all’ … yeah ! en Hendrik Braeckman mag daarbij op zijn beurt uitbundig soleren op de gitaar. Een bijzonder lang applaus volgt dan alvorens we uiteindelijk dan afsluiten met ‘It’s not easy being Green’ van bassist Joe Raposo, vooral bekend van zijn compositiewerk voor ‘Sesame Street’, de kindertelevisiereeks en dit nummer ken je misschien ook nog uit ‘Muppet Street’ alwaar Kermit, the frog , het ooit zong. Jos Machtel aan de bas is de geschikte man om hier accenten bij te leggen…Mooi, mooi, mooi ! En daarmee wordt dit concert dan na goed anderhalf uur klasse entertainment afgesloten. Zucht !...kan het nog mooier ?... Winus

OP MAANDAG 7 april 2018 om 20.30

Hnita-Hoeve, Lostraat 106 te 2220 Heist-op-den-Berg

E.J. STRICKLAND QUINTET (VS-SLO)

E.J. Strickland (drums)
Godwin Louis (altsax)
Jure Pukl (tenor- en sopraansax)
Taber Gable (piano)
Josh Ginsburg (contrabas)

Met het E.J. Strickland Quintet staat er op zaterdag 7 april een Amerikaanse topband op de planken van de Hnita-Hoeve. Slagwerker E.J. Strickland (Gainesville, Florida, 1979) is geworteld in de jazztraditie. Als voorbeelden noemt hij Elvin Jones, Philly Joe Jones, Roy Haynes, Jimmy Cobb, Tony Williams, Jeff “Tain” Watts en Brian Blade. Voor zijn spel grijpt hij echter evengoed naar hiphop en wereldmuziek. Naast enkele standards speelt het E.J. Strickland Quintet vooral groovy, soulvolle composities van zijn leider.
E.J. Strickland studeerde in New York aan de New School for Jazz and Contemporary Music. Hij maakte naam in de groepen van Ravi Coltrane, zijn broer Marcus Strickland en gitarist Russell Malone, met wie hij in 2001 in de Hnita-Hoeve was. Strickland is te horen op meer dan zestig cd’s. Over zijn meest recente album onder eigen naam, The Undying Spirit (2015, Strick Muzik), schreef Brian Zimmerman in DownBeat: “The Undying Spirit positively glows, and its success comes largely from the leader’s ability to inspire the best in his fellow musicians.”
Dat laatste belooft, want Stricklands band bestaat uit uitstekende musici. Godwin Louis is een geweldig altsaxofonist, die aan het Thelonious Monk Institute for Jazz Performance studeerde en onder meer opnam met Jimmy Cobb, Terri Lyne Carrington, Dr. Michael White en de Ethiopische grootmeester Mulatu Astatke. De Sloveense tenor- en sopraansaxofonist Jure Pukl werd in 2015 onderscheiden met de belangrijkste Sloveense kunstonderscheiding. Hij maakt momenteel deel uit van het Nasheet Waits Equality Quartet, waarmee hij ook op Leuven Jazz speelt. Taber Gable is een van de grote aankomende pianotalenten op de New Yorkse scene. Hij studeerde aan The Hartt School / University of Hartford en de Juilliard School in New York. Contrabassist Josh Ginsburg studeerde onder andere met Jackie McLean aan diezelfde Hartt School. In 2014 was hij in de Hnita-Hoeve met het kwartet van pianist Aruán Ortiz.

E.J. Strickland (drums); Godwin Louis (altsax); Jure Pukl (tenor- en sopraansax); Taber Gable (piano); Josh Ginsburg (contrabas)

Enoch Jamal Strickland is de drummende tweelingbroer van saxofonist Marcus Strickland. E.J. speelt op albums van zijn broer maar ook van saxofonist Ravi Coltrane en gitarist Russell Malone. Het was toen in 2001 in de Hnita hoeve dat E. J. speelde bij Russell Malone.
Zijn Amerikaans quintet heeft er zin in vandaag want morgen gaan ze in Marseille hun nieuwe plaat opnemen. Ze spelen voor een goed gevulde zaal één lange set zonder pauze.
Ze spelen nummers van zijn plaat ‘in this day’ uit 2009 of uit ‘The Undying Spirit’ uit 2015 en natuurlijk ook van hun toekomstige schijf. Strickland praat de nummers vakkundig aan mekaar, rechtstaand achter de drums. Wat opvalt zijn de twee frontale blazers , de blanke Sloveen Jure Pukl op tenor- en sopraansax en de zwarte brede Godwin Louis op altsax.

In de tweede helft zeg maar kunnen de jonge pianist Taber Gable en bassist Josh Ginsburg ook soleren. Strickland geeft graag vrije ruimte aan zijn muzikanten om te soleren maar hij houdt ze goed in de gaten en weet ze te pushen tot meer.
In ‘Abandoned Rediscovered’ in een nieuw arrangement van ‘Abondened discovery’ bewijst Strickland zijn behendigheid en vindingrijkheid. Hij heeft duidelijk de traditie al op zak maar geeft er zijn eigen ding aan met veel cymbalenwerk. Het zijn vaak groovy en soulvolle uptempo nummers maar gelukkig afgewisseld met een ballad zoals ‘Let it go’. Ze spelen wel een standard ‘Without a song’ met opzwepend drumwerk dat ons doet denken aan Sonny Rollins. Ze creëren een mooie spanningsboog tussen sax en piano in het nummer ‘In this day’ dat gebaseerd is op een gedicht van Strickland. Hij ijvert ook voor vrede en het goede in de mensen in de nieuwe song ‘Warriors for Peace’ dat ze zullen opnemen. ‘Coexistence’ was moeilijk om schrijven omwille van de tegenmelodieën. Als toegift spelen ze ‘Woulnd’t you’ van D. Gillespie.

Michel Proesmans

Een moeilijke bevalling telkens, dit Mechelse JazzContest want het niveau van álle deelnemende groepen ligt wel erg hoog.Buiten schijnt de zon, binnen maakt de fine fleur van een opkomende vloed nieuwe stermuzikanten hier het mooie weer en ook wij zijn d'er graag bij als waarnemers, fotograaf en verslaggever. Mooi zo ; laat Michel het maar even zeggen , aan alle deelnemers veel succes gewenst aan de start ...

Winus

Halve finale JazzContest Mechelen zo. 25 maart 2018

Net zoals vorig jaar opteren we ervoor om alternerend optredens te voorzien tussen het Auditorium van CC Mechelen en de zaal van het Conservatorium. Dat is gemakkelijk overdekt voor publiek en de 4 juryleden. Ondank de voorjaarszon zijn er toch liefhebbers afgezakt om de jongeren van hoog niveau aan te moedigen. We waren al vroeg in de weer om de zalen en podia klaar te zetten en broodjes te smeren voor helpers en muzikanten.
Zoals gewoonlijk staat de jury onder leiding van muzikant Chris Joris met verder Jacques Prouvost (jazzblog, jazzrecensent voor Citizenjazz), Ondine Quackelbeen (directrice Jazz Pop Studio en bassiste) en ook Georges Tonla Briquet (freelance auteur en recensent voor meerdere muziektijdschriften). Ze hebben weer de moeilijke taak om uit de 8 groepen vandaag er 4 te weerhouden voor de finale op 24 augustus op het mooie binnenplein van het Hof van Busleyden tijdens het Maanrock festival.
Uit de 19 inzendingen treden vandaag 8 groepen aan die gedurende 20 min het beste van zichzelf moeten geven. Ze kiezen zelf voor 1 standaard aangevuld met eigen werk. De groepen zijn vaak een mix van enkele nationaliteiten.

14u00 Auditorium CC – Screens (BE)

Bas/composities: Thibaut Talpe; Saxophone: Warre Van de putte; Piano: Wouter Van de Broeck; Drums: Tom Peeters

Ze spelen moderne eclectische jazz met poppy drums doorspekt met flarden van de synthesizers en wat orgelklanken zoals bij Procol Harum. Terwijl alle leden momenteel jazz studeren aan de muziekacademies van Gent en Brussel, was een gedeelde interesse in elektronische - (en) popmuziek een noodzaak voor dit project. Laagje per laagje gaan ze naar een luide climax in ‘low’. Ze vertolken een standaard ‘you don’t know what love is’ op een haast funky wijze. Ze hebben al een EP achter de kiezen en spelen daarvan het heavy nummer “It Ain’t Easy Being Cheesy” en ze laten er geen gras over groeien en duwen met de punchy drums en loodzware bassen de muziek op kruissnelheid. In die stroom doen de saxofoon en synths ons hoofd volledig tollen. Talpe aan de sax is duidelijk de leider die alleen mag soleren. Op het einde spelen ze nog een titelloos nummer met wat tempowisselingen. Ik vind het ietwat teveel hetzelfde recept.

14u30 conservatorium – De Clerck- Van Niekerck Quartet (BE) = geselecteerd

Maurice de Clerck: sax; Olivier Van Niekerck : gitaar; Julian Vleminckx: drums ; Soet Kempeneer : bas (vervangen door Andras Schmidt 31 jaar). Soet zou wel de finale spelen.

De tweede groep is heel wat anders en toont meer wat ze in hun mars hebben. Ze spelen mooie vloeiende jazz waarin iedereen aan bod mag komen. Vooral de jonge gitarist (°2002) ontpopt zich in een solo tijdens het lange nummer ‘Nardis’ van Miles Davis. Het applaus volgt direct en regelmatig na de solo’s. Hier horen we later graag meer van. Ze brengen een interessante mix van eigen stukken en eigen arrangementen van standards met moderne invloeden. Ook de blinkende sax weet ons te boeien met een breder spectrum en ook een leuke vervorming in het laatste nummer. Een mooi afwisselende set van drie nummers met overtuiging gebracht.

15u00 auditorium CC - Matteo Di Leonardo 4tet (BE)

Matteo di Leonardo: elektrische gitaar; Abel Jednak: sax; Diederik Billiet: contrabas; Robbe Broenxk: drums

Dit kwartet uit het Brusselse speelt originele composities en traditionele jazz met hedendaagse Europese invloeden. Ze hebben een plaat "Sketches" opgenomen van de gitarist Matteo Di Leonardo. De sax is goed onderbouwd met vloeiende gitaarlijnen er tussen. Joe Henderson’s ‘Inner Urge’ gaat van blues tot swing met tempowisselingen met fraaie solo’s op sax en gitaar. De gitarist spreekt het publiek toe. In het derde nummer ‘between the lines’ komt de sax goed los en laat zien wat hij kan ook in het hoge register met op het einde een stevige soloroffel op drums. Ze speelden op het Umbria Jazz 2017 en wonnen de prijs voor de beste compositie bij het “Zilina international Jazz contest 2017”.

15u30 conservatorium - Groppe & Martin (FR, BE) = geselecteerd

Pierre Martin : drums ; Simon Groppe: piano

Dit Franse duo uit Metz en Lille spelen samen sinds december 2017 en ze wonen in Brussel. Deze twee muzikanten met zeer verschillende invloeden stellen hun muziek voor, variërend van Steve Reich, Tigran Hamasyan, Jim Black en John Zorn. Hun doel is om emoties aan te bieden aan hun publiek en om de luisteraars te raken. Ze spelen soms energiek en dan weer subtiel met veel noten en crescendo’s. Ze houden mekaar goed in de gaten en gaan naadloos over naar ‘Cheesecake’ van Dexter Gordon uit die plaat ‘Go’. Ze spelen het hoekiger en brengen hun eigen versie. Simon gebruikt de 88 toetsen met klassieke inslag in ‘nuit’ en dat gaat over de dingen die ’s nachts gebeuren met muzikanten. Ze eindigen krachtig zoals ze begonnen zijn met wat free elementen.

16:15 auditorium CC - Baz Trio (ES,BE) = geselecteerd

Basile Rahola: bas; Wajdi Rahi: piano; Oscar Georges: drums

De bassist en pianist hebben samen getoerd in Tunesië en daaruit is hun vriendschap ontstaan. In september 2017 ging Wajdi les volgen aan het conservatorium van Brussel en Basile verhuisde naar Barcelona. Het eenvoudigste was halverwege dan maar in Frankrijk af te spreken. Daar ontmoetten ze de Franse drummer Oscar Georges die ook les volgt in Brussel. Zo vormden ze het jazz trio Baz naar de leider Basile. Ze spelen 'TGM' naar de snelle Tunis trein met leuke bassolo met een vlotte overgang naar de standard ‘all or nothing at all’ dat erg herkenbaar is doch goed gebracht. De bassist voert het woord van dit opmerkelijke trio met afwisselende ritmes met snelle baslijnen, stevig geroffel en fladderende pianomovements. We zien hen ook graag terug op de finale.

PAUZE

16u45 conservatorium – Pagoda (NL) = geselecteerd

Paolo Petrecca: trompet (vervangen door Daniel Clason) ; Bruno Valle: trombone; Adrian Bifano: gitaar; Philip Lewin: bas; Fran Gayo: drums

Na een korte pauze gaan we over op de 4 laatste groepen. Pagoda komt uit NL maar er is maar één Nederlander bij samen met twee leden uit Spanje, een Duitse bassist en nog een Venezolaan. Met trompet en trombone op de front krijgen we een enthousiaste groep met mooi samenspel en avontuur gespekt met fraaie solo’s. Het publiek geeft een welgemeend applaus.
Zij doen ook een naadloze overgang naar een standard van Benny Golson ‘along came Betty’met een mooie trombone- en bassolo. Op het einde spelen ze ‘black is’ van de trombonist die alles aan mekaar praat in het Engels. We horen graag meer van deze groep.

17u15 auditorium CC – EOS Trio (BE)

Joseph Nowell: piano; Emanuel Van Mieghem: contrabas; Julian Vleminckx: drums

sorry, no pics available...

Dit trio bestaat uit twee Belgen en een Engelse Italiaan aan piano die studeren in Antwerpen. Ze schrijven sinds 2017 allemaal muziek voor de groep. Hun muziek situeert zich tussen rustige melodieën en onvoorspelbare improvisaties. Ze beginnen fraai met ‘Wanderer’ met de gestreken bas en hun verhalende opbouw. Ook in het volgende nummer spelen ze met gevoel en zacht borstelwerk. Als standard spelen ze op het einde "Round Trip" (Ornette Coleman) dat opzweept met snelle afwisselende tempo’s.

17u45 conservatorium – Schemer (BE)

Joyce Vanderhoydonck: zang ; Tane Cornelissens: piano; Ewoud Van Eetvelde: gitaar; Tom Peeters: drums ; Zjef Van Steenbergen: bas

sorry, no pics available...

Deze Belgische band bestaat uit studenten uit het Gentse. De drummer speelde ook al in de eerste groep Screens. De groep draait rond de Nederlandstalige zangeres Joyce Vanderhoydonck. Het is moedig wat ze doet met speciale teksten, maar het klinkt toch hier en daar niet stemvast. Blijkbaar heeft ze al eens meegedaan in The Voice van Vlaanderen ook. We horen ‘eenzaam’ , ‘nachttapijt’ en ‘duisternis’. Wil je meer horen dan is er al een CD. De nummers worden doorspekt met fraaie gitaarlijnen al dan niet lichtjes vervormd en wat wah wah en poppy drumwerk. In ‘duisternis’ scat ze ook een beetje.
Ze zingt ook in het Engels hun gekozen standard ‘Gentle Rain’ van Luiz Bonfa/Matt Dubey dat ik liever hoor zingen door Astrud Gilberto.

Michel Proesmans

en toen was het aan de jury, die het laaste woord had ...

Fragmenten van de finalisten :

Baz Trio: https://www.youtube.com/watch?v=gg6P65rMBos&feature=youtu.be
De Clerck-Van Niekerck quartet: https://www.youtube.com/watch?v=mQTR6eANLU8&feature=youtu.be
Groppe & Martin: https://www.youtube.com/watch?v=8bU3OnOvpJQ&t=29s
PAGODA: https://www.youtube.com/watch?v=tHWnldLKPmA&feature=youtu.be



	David Ronaldo's Almost Unplugged - een impressie …zaterdag 17 Maart, ijskoud ten velde ergens in Heist o/d Berg en het was voor een keer es niet de Hnita Jazz hoeve ..warme ontvangst hier echter en dat maakt al veel goed. Het trio dat hier vanavond op een privé party voor een 25tal liefhebbers en luisterende oren speelt is bekend. David Ronaldo's‘almost unplugged’ is naast gerezen ster David, jawel uit de gekende Circus Ronaldo familie, met een rijk verleden vanuit begin jaren ’70, verder de percussionist/drummer Marco Epis, mijn amigo sinds ik hem jaren terug ontmoette toen die nog met de ‘after Tex’ band met gitaarvirtuoos Marc Librecht speelde, en op het derde zitje vanavond, aan de Gibson en Gretsch gitaren vinden we die andere stergitarist en sideman bij velen : Charly Verbinnen ! Ik moet die wel in ’t oog houden want mijn eerste pint stond ietsjes te kort in zijn richting en keelgat ook. Een pint later is’t al vergeten en dan kunnen we rond den tienen van start gaan. Dylan, Crosby, Stills, Nash mét of zonder Neil Young, Johnny Cash, The Creedence, Joe Cocker, een behoorlijke portie Bruce Springsteen(‘Born to Run’, I’m on Fire’, ‘Born in the USA’) en Goin’ Up the Country’ van Canned Heat, weetjewel ? Veel meer van zulke lekkere nostalgische singer/songwriter’s rockstuff passeert hier in twee sets vanavond de revue en dat voelt goed….deels natuurlijk omdat het ook de muziek uit onze jeugd is maar de uitvoering zit eveneens erg lekker met rauwe vocals, bijzondere percussie en feeling en het bedreven gitaarspel van Charly natuurlijk. Plak daar ook een paar eigen nummers van David bij met eenzelfde feel (‘Sarah, the Green Eyed Girl’ en een gans nieuwe ‘Gonna be True’ en dan weet je dat het goed was. Geen wonder dat David Ronaldo in 2016 in het Leuvense Depot mocht openen voor Tony Joe White. Met méér eigen nummers waar aan gewerkt wordt belooft dat voor de toekomst. Met z’n full band ‘David Ronaldo & The Dice trekt die ook succesvol rond maar deze semi-akoestische opstelling moet je zeker es gezien hebben ! Leuke avond voorwaar die onder groot jolijt afgesloten werd door Ronnie Van Zant’s, zeg maar Lynyrd Skynyrd’s Sweet Home Alabama ‘ ! In het naar de wagen wandelen nadien had ik het geeneens koud meer en dat had niks te maken met die laatste kop koffie ! De great pic hierbij is er eentje van Camille : same band, other time, other place... Winus



	Van Morrison Joins Forces with Jazz Organ Virtuoso Joey DeFrancesco on 'You're Driving Me Crazy', a New Studio Album from Legacy Recordings Available Friday, April 27. Morrison's 39th Studio Collection Showcases Electrifying Musical Collaborations, Fresh Interpretations of Blues/Jazz Standards and Deep Cuts from Van's Songbook Legacy Recordings, a division of Sony Music Entertainment, will release Van Morrison's new 39th studio album, You're Driving Me Crazy, a musical collaboration with Hammond organ virtuoso and trumpet master Joey DeFrancesco, on Friday, April 27. The successor to Versatile, Van's chart-topping jazz album from 2017, You're Driving Me Crazy will be available in 1CD/2LP physical configurations. A limited edition 7" single--featuring Van Morrison's "Close Enough For Jazz" b/w Morrison's stunning rendition of Guitar Slim's "The Things I Used To Do"--will be available for Record Store Day 2018 (celebrated at independent record stores nationwide on Saturday, April 21). A new milestone in Van Morrison's ever-expanding catalog of essential recordings, You're Driving Me Crazy finds the iconic Irish singer-songwriter-performer exploring a variety of jazz and blues standards and classics ("Miss Otis Regrets," "The Things I Used to Do," "Every Day I Have the Blues") alongside fresh interpretations of songs from Van's own catalog ("Have I Told You Lately," "The Way Young Lovers Do," "Magic Time"). You're Driving Me Crazy finds Morrison collaborating in the studio with DeFrancesco and his band--including Dan Wilson (guitar), Michael Ode (drums) and Troy Roberts (tenor saxophone). DeFrancesco, who signed his first deal with Columbia Records at the age of 16, has performed with Miles Davis, John McLaughlin, Grover Washington, Jr. and many more while leading his own band, and is responsible for bringing the classic Hammond organ sound back to the world of jazz in the late 1980s. The release of You're Driving Me Crazy caps more than a year of non-stop activity for Van Morrison, who released his 37th and 38th studio albums (Roll with the Punches and Versatile) in quick succession in the fall and winter of 2017. Roll With The Punches became his 13th album to reach the Top 10 of the U.K. charts, while Versatile topped Billboard's jazz chart. The world of jazz has provided a vital ongoing influence on the music of Van Morrison, whose acclaimed 1968 studio masterpiece, Astral Weeks, showcased jazz musicians Connie Kay, Jay Berliner, and Richard Davis. Inspired by the spontaneity, soul and sound of jazz, Morrison has performed on stage and/or in the studio with a variety of jazz and blues musicians including John Lee Hooker, Ray Charles, Mose Allison, Bobby Bland, Solomon Burke, Jeff Beck, Georgie Fame, Robbie Robertson, Freddie Hubbard, Chick Corea, Herbie Hancock, Maceo Parker, Candy Dulfer and others. Joey DeFrancesco is a prolific American jazz organist, trumpeter, and vocalist and Grammy-nominee who signed his first record deal (with Columbia Records) at the age of 16 and has gone on to release more than 30 albums. He has performed on stage and in the studio with a wide variety of artists including Miles Davis, Jimmy Smith, Ray Charles, Bette Midler, David Sanborn, Arturo Sandoval, Larry Coryell, Frank Wess, John McLaughlin, Danny Gatton, Elvin Jones, and many more. DeFrancesco is a nine-time winner of the Down Beat Critics Poll (organ) and has won the Down Beat Readers Poll every year since 2005. He has won a number of JazzTimes Awards and is an inaugural member of the Hammond Hall of Fame. YOU'RE DRIVING ME CRAZY 1. Miss Otis Regrets (Cole Porter) 2. Hold It Right There (Terry, Grey, Vinson) 3. All Saints Day (Van Morrison) 4. The Way Young Lovers Do (Van Morrison) 5. The Things I Used To Do (Eddie Jones) 6. Travellin' Light (John Mercer, James Mundy, James Young) 7. Close Enough For Jazz (Van Morrison) 8. Goldfish Bowl (Van Morrison) 9. Evening Shadows (Van Morrison / Acker Bilk) 10. Magic Time (Van Morrison) 11. You're Driving Me Crazy (Walter Donaldson) 12. Every Day I Have The Blues (Peter Chatman) 13. Have I Told You Lately (Van Morrison) 14. Sticks and Stones (Titus Turner) 15. Celtic Swing (Van Morrison)



	PUZZLE STEEL DE EERSTE BELGISCHE STEELGUITAR CD WORD UITGEBRACHT DOOR DE PIONIER EN DE BELGISCHE MAESTRO OP STEEL : JEF MARINUS - perstekst - Jef Marinus is een jongen uit de Antwerpse Kempen, afkomstig uit de gemeente Vosselaar en woont al meer dan 30 jaren in het Waasland. Muziek stroomt door zijn aderen , een microbe die hij heeft meegekregen van wijlen zijn vader. Al jong begon Jef aan een muziekopleiding in de muziekacademie van Turnhout waar hij klassieke gitaar volgde , ondertussen werden er natuurlijk ook nog privélessen gevolgd bij de bekendste leraren van die tijd. Ook Jazz, Big Band zat in het lespakket en zo is Jef uitgegroeid tot een multi instrumentalist . Gitaar, dobro, banjo, mondharmonica, bass, lapsteel en natuurlijk Pedal Steel ! Ondanks de klassieke opleiding werd er toch al vlug naar de elektrische gitaar gegrepen , we spreken hier over begin van de jaren zestig, dus het motto was : Lets rock and roll ! Het waren mooie tijden en Jef heeft het voorrecht gehad in tal van muziekbandjes te kunnen spelen en veel van onze nationale artiesten te mogen begeleiden zoals : Ann Christy , Helmut Lotti, Will Tura , Gunther Neefs , Conny Neefs, ,Carine Setter ,Ninon etc ... Ook met een groot aantal internationale artiesten zoals Johnny Logan ,The Platters, Lee Towers, Gerard Joling , Anita Meyer,The Blue Diamonds, Mieke, Sandra Van Reys, Ben Steneker, Jimmy Lawton... deelde hij het podium. Jefke Marinus is nog altijd een graag geziene gitarist en wanneer hij zijn gitaar in zijn nek legt vinden de mensen dat prachtig ! Ondertussen had Jef een aanslag gepleegd op de lapsteel van zijn vader en die aanslag zou grote gevolgen hebben, die Lapsteel gitaar- 6 string was de stap naar de Pedal Steelguitar, een kleine overstap met fantastische gevolgen ! Want na een 15-tal jaren rock and roll gespeeld te hebben kreeg Jef de smaak voor de country Music te pakken en hij richtte de groep Bourbon op waarmee hij Europa doorkruiste. Met groot succes trouwens ! Geen country Music zonder de klanken van een steelgitaar en Jef wou zich specialiseren en studeerde tot 8 à 9 negen uur per dag. België was rijk aan goede gitaristen maar Jef wilde zich onderscheiden op de steelgitaar. Jef werd uitgenodigd op steelguitar convention in Oudewater en leerde daar het icoon Jan Visser kennen, The steeldays in Newburry waar hij samen met Gerry Hogan, Albert Lee en de master himself Buddy Emmons de bune deelde ... en dan waar ieder steelgitarist van droomde een uitnodiging van Scotty De Wit himself om op te treden tijdens de International Steelguitar convention te St-Louis ( USA) , een grote eer voor een klein Belgske ! Uit de handen van Scotty kreeg hij dan ook de award voor best buitenlands talent jaar 1988. Hij ontmoette daar al zijn heroes en deze heroes werden goede vrienden, samen met Buddy Emmons kocht hij daar ter plaatse zijn eerste` echte steelguitar ` we spreken hier over het jaar 1988 en tot vandaag staat dit instrument nog steeds te stralen en komt er wonderbare muziek uit ! En Jef deed verder.Hij volgde de cursussen van de grootmeesters in Amerika , Jeff Newman ,Paul Franklin, Hall Rug, Doug Jernignan en natuurlijk Buddy Emmons.. en al gauw bleek dat deze studie een levenswerk zou worden, want nu 30 jaren later studeert hij nog dagelijks en oefent op zijn grote trots : zijn ZumSteel guitar, onlangs is er om praktische reden uitbreiding gekomen: een Emmons Legrand en een Mullen hebben nu ook een plaatsje in de muziekkamer ! Gedurende die vele jaren zijn er natuurlijke heel wat fijne dingen gebeurd, teveel om op te noemen, Jef reisde doorheen Europa om steel concerts te geven , begeleide verschillende artiesten bij onze noorderburen in Televisie shows , zoals bij de Tros: Holiday Shows , Euro countrymasters ; voor RTL Barend en Vandorp etc... Hij speelde met zijn groep in vorst Nationaal in het programma van Emmylou Harris en was uiteindelijk nog een paar keer te gast op de grote steelgitaar meetings in St Louis Amerika, en werd door Jeff Newman uitgeroepen tot de beste Europese steelgitaar speler, hard werk loont ! van een emotioneel moment gesproken ! Maar Jef werkte op zijn eigen bescheiden manier verder. Ook in België houden verschillende artiesten van Country Music , zo werkte Jef mee aan verschillende albums van Helmut Lotti , van TatYana Storm waar hij ook verschillende TV optredens mee deed , albums voor de groep Das Pop , Chitlin Folks met Pascal Deweze en ook met die groepen deed hij verschillende projecten , het was uitzonderlijk voor die tijd dat er een steelguitar gebruikt werd op PUKKELPOP ! Jef deed Café Corsari met Jo Vally . Hij doet nog jaarlijks verschillende concerten met Bandit en ook de symphatieke zangeres Ida De Nijs houdt van Jef zijn steelguitar geluid . In november 2017 was Jef nog te gast in de opname studio van Ricky Skaggs in Nashville ! wat een eer voor een eenvoudige steelgitarist uit het Belgenlandje ! Sinds 2 jaren doen Jef, Ivo, Rik en Tom gedurende de zomermaanden een Europese tournee van het zuiden tot het noorden met Country zanger DOUG ADKINS (Montana USA) en wanneer Doug in de winterperiode terug is naar de USA , gaat Jef verder met een nieuw project waarvan de eerste optredens reeds geboekt zijn samen met de fantastische muzikanten die ook vanavond hier in De Casino aanwezig zijn : The Belgian Pedal Steel Train Ivo Opdebeeck : drums Jef Marinus: guitar en pedalsteel Chris Peeters : guitar Rik Lenaerts: bass RELEASE 7 maart 2018 ' De Casino' te Sint-Niklaas, voorstelling + live concert met als gasten Paul Michiels : vocals & harmonica - Doug Adkins ( Montana USA) : vocals & guitar - Peter van den Bos (NL) : fiddle
	Het mag gezegd : van country music heb ik weinig kaas gegeten maar curieuze neus dat ik ben voor alle muziek die een kwaliteitslabel draagt (en dat kunnen zelfs smartlappen zijn J) ben ik gauw geïnteresseerd ook als ik de aanbieding krijg om dit releaseconcert bij te wonen ! Extra reden zijn de door mij gemiste optredens van de Doug Adkins Band toen die hier verleden jaar aan het touren was, twee vliegen in één klap voorwaar vandaag ! Het podium van de mooie zaal die De Casino wel is ligt er trouwens ook uitnodigend bij en de opkomst van de talrijke genodigden die vandaag hier wel extra in de watten gelegd worden is groot. Fijn voor Jef en vrouwtje Vera die zowat alle administratieve rompslomp voor haar rekening neemt en dankjewel lieve mensen voor de gastvrije ontvangst ! Na de voorstelling van de bandleden gaat het programma van start met een shuffle van idool Buddy ‘Big E’ Emmons en die dompelt ons in de sfeer die we hier een goed uur en een kwart gaan aanhouden : een sfeer van gemoedelijkheid en melodiciteit. Relax onderuit, da’s vandaag ook mijn ding en dat kan meteen daarna zeker met een Steel bewerking van Elton John’s ‘Blue Eyes’. Meester van de fiddle Peter van den Bos komt dan invallen op een doorstappertje daarna en Chris Peeters mag eveneens gepast weerwerk bieden. ‘Making The Rounds’ vervolgt en dat lijkt mij wat braaf maar dat heb je soms met country, dat er teveel ‘wolligheid’ onderligt, en die pedal steel (maar dat is daar eigen aan) klinkt al zo hemels en zalvend…Ik heb het dan liever wat meer up tempo maar Jef heeft het programma goed uitgebalanceerd vandaag dus zit er zo’n virtuoos nummer achter ook en da’s mooi ! Ook mooi is dat Paul Michiels hier vanavond staat met een eigen song, in Hollywood geschreven geeft-ie nog mee, en bovendien begeleidt die dat voor de gelegenheid ook op harmonica, werkelijk mooi en met schitterende intro, dit bekende ‘No Rewind’, poppy en hitgevoelig ook…is dat trouwens niet één van Paul’s hits geweest? Alleszins zal het voor verschillende onder ons dé lievelingssong op deze CD blijken .... Jef zal trouwens ook op de nieuwe CD van Paul op één nummer mee begeleiden. Hank Williams, king of American Country smartlap, is next, alleszins in een medley vorm die je ook op de CD terug vindt en daarna dan weer laat Ivo de drums roffelen en we gaan door tempowissels op het bekende ‘Caravan’ van the Duke, Duke Ellington, jazz voorwaar en op een manier da’k het nog nooit eerder hoorde, met die pedal steel slide en fiddle van Peter van den Bos, nu terug op het podium, da’s duidelijk een buitenbeentje, pfoeh !... En dan is het tijd voor een andere special guest en nog wel ééntje die er de grote plas heeft voor overgestoken : Doug Adkins, in a new jacket wordt er gegrapt, en die krijgt natuurlijk ook meteen de microfoon onder de neus gestoken. Doug maakte een viertal jaar geleden kennis met Jef, tourt ook met hem door Europa en roemt hem voor z’n diversiteit aan stijlen, mooi zo! ’Whiskey Salesman’ gaat mooi countrygezind door de boxen, een song van Doug die ook een plaatsje vond op Jef’s CD , lekker nummer is dat… ‘Once Upon a Time in The West’ gecomponeerd door Ennio Morricone voor de film destijds van Sergio Leone krijgt wel een héél bijzondere bewerking nu, met alleen de pedal steel van Jef en de begeleidende gitaartokkels van Chris Peeters. 1968 schrijven we en van de film zelf herinner ik me buiten die muziek echt niks meer…Laten we dan in het Westen blijven met de ‘Orange Blossom Special’ train song, a fiddler’s song ook, al herinnert dit ook aan de meer uptempo versie van Johnny Cash. Tijd dan voor een gesprek met Jef zelve die vertelt hoe die van lap steel naar pedal doorschoof, zijn ervaringen met z’n Amerikaanse helden en terloops wordt ook Bobby Setter, hier aanwezig in de zaal, vernoemd want Jef verwijst naar zijn samenwerking met Bobby en prijst diens belang voor de country muziek in België. Daar mag Bobby dan even later ook een applaus voor in ontvangst nemen . Presentator Mark hengelt daarna verder naar het hoe en waarom van deze toch wel late eigen CD in de carrière van Jef en de naam ‘Puzzle Steel’. Het samenvallen zoals de stukjes van een puzzel blijkt dat in een verhaal van stijlen die wel een heel eigen gezicht, uitvoering kregen onder Jef’s magische vingers. ‘Puzzle Steel’ is ook de eigen titelsong van de CD waar we nu deze avond vingervlug mee afsluiten. Niet zonder dat Jef eerst de muzikanten nog es voorstelt en van ieder heeft-ie wel een verhaal, het zijn al lang geen onbekenden meer van mekaar. Na het verdiende eindapplaus wordt ieder dan in de bloemen (al zijn het flessen) gezet en daarbij wordt ei zo na Peter van den Bos vergeten, het enige smetje op deze anders vlekkeloze avond maar dat wordt gelukkig gauw en zonder erg recht gezet. Een mooie avond was dit alweer en ook ik geef je dit graag mee: sta open voor andere muziekstijlen, dat blijkt vanavond de boodschap hier en da's steeds een verrijking ! Winus



	MindYour Head presents Steven Troch Band 'Rhymes for Mellow Minds' Kelder Kafee Zapoi 3 Maart Dampen zonder smoren ! We keken al uit naar de voorstelling van ‘Rhymes for Mellow Minds’… want Steven Troch is ons en de ganse blueswereld al helemaal niet onbekend meer na jaren Fried Bourbon (4 CD’s sinds 1994 !), samen met vaste compagnon Tim Ielegems destijds : én natuurlijk ook de vele samenwerkingen met zowel binnen… de Sante (P.Van Sant), JJ Louis, ‘Lighnin’ Guy Verlinde, Tiny Legs Tim e.v.a, als buitenlandse artiesten…Gene Taylor, The Uppertones, RWW (Reggea Workers of the World) en natuurlijk de topnamen uit Steven’s vorige bejubelde CD ‘Nice ‘n’ Greasy : o.a. Rusty Zinn en Kid Andersen.De man heeft al een aardige weg afgelegd en bleef mij boeien nadat ik hem ooit op ‘de Nacht van de Blues’ bezig zag met de toenmalige ‘Dirty Dogs’. Je voelde het toen meteen : deze jongen zou er komen ! Al een hele tijd trekt Steven nu rond met een band die hem ‘zit’, met jongens (én meisje) die ook het vuur brandende hebben en bovendien over de nodige ervaring beschikken ook ! Seffens daarover meer want uit één van de vorige buitenlandse samenwerkingen staat hier vanavond Vic Ruggiero uit New York ( The Slackers, Reggea Workers of the World) in het voorprogramma. Solo zingt en speelt die gitaar met een harmonica neck rack en een voet op de basdrum stomper…een illustere onbekende is die voor mij met z’n keuze uit eigen repertoire en bluesy ouwe rock nummers…Anyway, welcome in Mechele want die ‘n’ achteraan Mechelen moet er niet aan, dat wist Vic intussen al ! …singer songwriter stuff, some countryfeel, some rockfeel, some bluesfeel…na een klein halfuurtje komt David Loos met z’n tenorsax op de achtergrond er bij en wordt alles meteen wat rauwer, leek mij, zonder direct van Morphine te gaan gewagen…. ‘Little Sister’ van Elvis komt nog langs en toen sprong er een snaar, geen erg maar die moest vervangen worden wat toch een goeie 5 minuten duurde…Was het misschien niet het geschikte moment dan om dit, weliswaar gesmaakte, voorprogramma af te breken zodat, waar iedereen tenslotte voor kwam, de Steven Troch Band, dan zou kunnen beginnen ?...mijn idee hoor…soite, het tempo ging omhoog, Steven kwam begeleiden op de harmonica (wat anders?), het werd wat jiven en de stemming kwam er dan pas goed in. Thank you, Vic Ruggiero ! En toen, na een kleine pauze , was het dan de beurt aan de topact : de Steven Troch Band en na het voorstellen van de band gingen we loos ! Dampen zonder smoren werd het ! …’Short End’…’Bad Taste’…hip shakin’ time daarna met dat wervelende harmonicawerk van Steven en lekkere gitaarsolo van ‘little’ Steve Van Der Nat…’Slow’ was dat uit vorige CD Nice ‘n’ Greasy en da’s er eentje in mijn ritme…shuffle ‘Long long Beard’ uit de nieuwe CD komt daar achteraan, stemming verzekerd… ’White Line Express’ met een roffelende ‘King Berik’…’Mister Jones’… en met mambo ‘La Perla’ ook uit vorige CD komen de saxen bij op het podium : David Loos hier weer op de tenor en Nicolas Talbot ‘doet’ de zware bariton… het wel opgekomen volk in het niet zo grote (maar toch ook 100 man een paar weken terug voor Studio Brussels’ Nieuwe Lichting ‘Portland !) kelderzaaltje van Kafee Zapoi slaat aan het dansen en dat kan best op ‘Lose Your Head’. Had ik nu die camera niet vast, dan deed ik het ook zie… (even later gaat die camera dan toch aan de kant want dan hou ik het niet meer, shake ass !...Man man toch, nu gaat die lekker ! …met snerende harmonica gaan ze eruit om braaf swingend te vervolgen met ‘Saturday Night, ook nog eentje uit Nice ‘n’ Greasy maar waarom zou je’t laten liggen ook? Het is Saturday night en party time, kijk maar rond…Op de CD gaat-ie ouwerwetsig krakend van start, de lekkere deun van ’15 Minutes’ vervolgens, maar zolang duurt -ie niet en dan kondigt Steven het voorlaatste nummer van de avond aan : ‘Walk away’ maar blijf nog maar effe genieten van het spelplezier van deze band met een Liesbeth Sprangers in grote vorm aan de bas ook, zo kennen we ze ! En had ik het daarstraks even over Morphine en diens sax Dana Colley dan refereert eindsong ‘Vertigo’ daar nog het meeste aan met die vette saxintro. Verder is dit rocken geblazen en stampen…dampen zonder smoren !...No way dat de band zou afsluiten zonder bis en die krijgen we dan ook : met z’n allen op de scène , Vic Ruggiero roept het beeld op van een Mechelen vanuit de train. Hij, Steven én de full band brengen daarop ‘Bright Lights, Big City’ van Jimmy Reed, een uitstekende afsluiter van het concert blijkt dit… Voor mij wordt het daarna haasten, richting station voor de laatste bus. Best mogelijk dat de ‘Oerwout DJ’ ter plekke nog wat aan het feestje bouwde, de mortel was immers nog nat… Winus

24 februari

Een opmerkelijke plaat vraagt een opmerkelijke aanpak en opstelling en wie anders dan toetsenist Bram Weijters kan deze vaderlandse muziekparel zo eervol weer in de spotlights brengen? Zelf heeft-ie de nodige ervaring met allerlei keys én hij is bovendien groots aan de piano ook ! Zet daar een band bij met uit meesterlijk hout gesneden compagnons , arrangeer dat en behoud de feel en smaak van het origineel en dan krijg je waarlijk iets groots op het podium ! Voor de pauze worden de vooral Belgische fusion jazz seventies fragmentarisch voorgesteld, aaneengebreid in een aantal medleys waarin ik deze keer Placebo wat miste want die had ik er bij verwacht maar ik neem aan dat niet bij elke uitvoering telkens hetzelfde gebracht wordt ( of behoudt Bram dat misschien voor de CD die er mogelijks nog aan komt? Want Koen De Bruyne's 'here comes the crazy man' is slechts 4 nummers lang en da's wat weinig natuurlijk om een ganse CD mee te vullen tegenwoordig (alhoewel...) Die 4 nummers uit het album vulden set 2 na de pauze en lieten nadien natuurlijk nog meer verlangen naar een set 3 ... Prima project alweer van Bram Weijters en ik hoop alvast dat hier een album uit voort komt !

WINUS

Bram Weijters' Crazy Men

Bram Weijters toetsen, Sam Vloemans trompet, Andrew Claes tenorsax, EWI en elektronica, Vincent Brijs baritonsax, Dries Laheye basgitaar, Steven Cassiers drums

Bram Weijters’ Crazy Men is een avontuurlijke duik in de vaderlandse jazzrock en fusion. Het concert in de goed gevulde Nona bestaat uit twee delen. Voor de pauze spelen ze drie medleys van nummers uit de tijdsgeest van de jaren ‘70. In Deel twee spelen ze intergraal het cultalbum ‘Here Comes the Crazy Man’ van Koen De Bruyne.

De line-up van de Crazy Men is samengesteld uit prominente muzikanten die elk op hun manier al bezig zijn met fusion en crossover jazz vormen: Steven Cassiers uit Dans Dans, Andrew Claes en Dries Laheye uit Stuff. , Vincent Brijs kennen we o.a van BRZZVLL en Sam Vloemans als sideman en eigen projecten en natuurlijk de duizendpoot Bram Weijters aan piano en toetsen. Vanaf zijn arsenaal aan klavieren en piano praat hij alles aan mekaar.

Deel 1:

Ze spelen een medley in 3 delen van wel 20 korte stukken (die soms iets te kort zijn). In de eerste medley horen we ‘Tell me a bedtime story - Herbie Hancock’, ‘Fat Albert Rotunda - Herbie Hancock’, ‘Chief ‘o freenbean - Bob Porter’, ‘Objizdka / Catch-up - Jack Van Poll’ en op het einde ‘Planes - Marc Moulin’ want die was al ook vooruit op zijn tijd en overleed enige jaren geleden.

Daarna spelen ze vooral iets van Bill Frisell want die woonde in de jaren 70 in Luik en maakte deel uit van 'Mauve Traffic', de band van altsaxofonist Steve Houben. Daarna in een medley vorm twee stukjes van Charles Loos en iets van Michel Herr. Dat zijn allemaal tijdsgenoten. Ook horen we nog John Lee, Bob Porter met Bill Frisell en een heerlijk stukje La Reine de la Vallée van de groep Cos.

Het derde medley nummer draait rond nummers van Philip Catherine en iets van Cos. De ritmes zijn strak, groovy en meestal snel met maar af en toe een trager nummer er tussendoor.

Deel 2:

Na de pauze brengen ze de volledige plaat van Koen De Bruyne uit 1974 dat bestaat uit 4 stukken : And here comes the crazy man / The silver eye was brown / Pathetic dreams /Unanswered questions.

Koen De Bruyne was sessiemuzikant voor artiesten zoals Will Tura, Johan Verminnen en zijn broer Kris De Bruyne, maar in 1974 koos de toen 28-jarige Koen ervoor om zijn aandacht op eigen werk te vestigen. Het verbazingwekkende resultaat, ’Here Comes The Crazy Man’, is experimentele jazzrock van de bovenste plank. In dit werk van de op 31-jarige leeftijd gestorven Koen De Bruyne vindt Bram Weijters de synthese van een ontzettend rijk muzikaal tijdperk. In de jaren ‘70 heerste namelijk een crossover-energie die bepalend zal blijken te zijn voor de klank van veel hedendaagse Belgische jazzmuzikanten. Marc Moulin (Placebo), Herbie Hancock, Michel Herr,… hun verwezenlijkingen zijn herkenbaar in bands als Stuff., BRZZVLL, SCHNTZL en Weijters’ eigen projecten. Als toegift volgt nog een extra nummer ‘games part 1’ dat uitkwam 40 jaar na datum op de bonuscd bij 'and here comes the crazy man' met extra tracks.

We genieten nadien nog wat na in de bar...

Michel Proesmans

Koen De Bruyne : 'here comes the crazy man'

We bekennen schuld ! Deze opmerkelijke heruitgave uit 2015, mét bonus CD, werd voor één of andere duistere reden buiten onze wil toenertijds niet eens opgemerkt wat nu het schaamrood naar de kaken drijft. Ik moet daarbij bekennen dat in 1975, de oorspronkelijke releasedatum van deze plaat, dat ik toen nog maar net kennismaakte met jazz want voorheen was ik eerder enkel geboeid door diverse pop-en rock en vermoedde toen niet eens wat er nog allemaal te ontdekken viel. Ach, ik was zelf net 18-19 jaartjes jong en 'het moest nog allemaal beginnen', weet je...ja, vroeger was dat nog zo... Alleszins: Joachim Kühn en Philip Cathérine kwamen in 1976 met 'Springfever' dat ik nu nog steeds koester, maar het zou daarna nog jaren duren voor ik weer belangstelling in jazz zou beginnen krijgen en meer wou ontdekken ook. Het prille volwassen leven stapelde immers het ene nieuwe na het andere en de muziek moest wel even wijken toen... Broer Kris De Bruyne, ja, die was een stukje soundtrack uit de jeugd en Koen, die schitterende pianist, bleef in de schaduw, helaas, al zal ik hem wel hebben zien optreden naast Kris, of met Johan Verminnen, die toen rockte ! Er verscheen ook niet veel eigen werk van Koen De Bruyne. Buiten 'here comes the crazy man' was er nog de soundtrack van 'In Kluis' , de experimentele film van Jan Gruyaert uit 1978 en dat was het dan... Mooi is dan ook dat bij de heruitgave van '..crazy man' dan ook een bonus CD werd toegevoegd met het drieluik 'Games' en 4 niet te missen piano improvisaties. Uit het 'Placebo' project van Marc Moulin pikte Koen voor '..crazy man' trompettist Richard Rousselet, bassist Yvan De Souter en drummer Jean-Pierre Onraedt en het geheel resulteert in 4 songs met absoluut internationale uitstraling waarbij hier de voorkeur uitgaat naar het titelnummer en 'Pathetic Dreams' Een bijzondere plaat is deze 'here comes the crazy man' die ik, als het mijn lijst moest geweest zijn, zeker aan de 'Overd(h)onderd zou toegevoegd hebben !

Winus (dikwijls te laat) waarvoor sorry ...