JAZZEPOES ARCHIEF MUSIC 2020-JANUARI/FEBRUARI

click for index



	- mededeling -





	Boggamasta I ging in première in 2017 en toerde in Europa, Argentinië en Colombia. Sindsdien werkten Vermeersch en Bovée aan nieuw materiaal en maakten er meteen Boggamasta III van. Waarom III en niet II? Omdat we al drie jaar later zijn en er geen tijd meer is voor de II – de III dringt zich spontaan op. De aarde mag dan een bol zijn, de wereld wordt er alleen maar platter op. Persoonlijk gewin, verborgen agenda's, idioten aan de macht, prietpraatepidemies, dikke darmen vol haat, koude vissen in de lucht, de koppen in 't zand, de hakken in 't land. Dus wat kan je verwachten? Entertainment! De gekende Flat Earth Society waanzin met rauwe, kritisch-absurde teksten, een uitbundig repertoire met directe, energieke en exuberante muziek, koortsachtig, uitzinnig en groovy.
	Peter Vermeersch (composities, klarinet & zang) David Bovée (composities, gitaar & zang) Mirko Banovitch (bas) Benjamin Boutreur (alt saxofoon) Peter Delannoye (trombone) Berlinde Deman (tuba & zang) Pauline Leblond (trompet & zang) Bart Maris (trompet) Michel Mast (tenor saxofoon) Marc Meeuwissen (trombone) Martí Meliá Margañon (tenor saxofoon) Kristof Roseeuw (contrabas) Wim Segers (percussie) Peter Vandenberghe (keyboards) Bruno Vansina (bariton saxofoon) Teun Verbruggen (drums & percussie)


	Follow Me ! Echo Me !

	22/05: Domicil, Dortmund (DE) 23/05: Elbphilharmonie, Hamburg (DE) 24/05: Hellerau, Dresden (DE) 29/05: CC De Kern, Wilrijk (B) 31/05: Côté Jardin, De Bijloke, Gent (B)

	BOGGAMASTA III New hymns and grooves, new praise and hate songs, dance follies, pogo lunacies, auction chants big band manoeuvres and sound tralatitions purpose without purpose rites without rites timeless times and rhymeless rhymes hello again to the Mule and the Prince of Darkness, hello to Crapullus Caesar and the Beaded Beava vive l’armerdre ! welcome to the unwanted soundtrack for today’s Confederacy of Dunces the Clowns in Orbit – the Asses Gambit angelic shouters strings and stingy claviers brassy saxoneers and greedy trumpeteers all say Hail to our cherished Harlequins-elect vive l’armerdre !





	Frank Deruytter LEAD (vocals, ts) Frank Vaganée (as) Dieter Limbourg (as) Filip Demeyer (ts) Vincent Brijs (bs) Carlo Mertens (tb) Lode Mertens (tb) Jo Hermans (tp) Nico Schepers (tp) Carlo Nardozza (tp) Bert Gielen (keys) Didier Deruytter (keys) Tom Lodewyckx (git) Vincent Pierins (bass) Bram Raeymaekers (drms)

	Frank Deruytter viel mij al een eerste keer op, ergens jaren 2000 was dat , toen die met toenmalige bluesformatie Red Rooster, een opvallend buitenbeentje in het blueslandschap rond frontdame Ann Van Canegem, als sideman bij op het podium stond. Daar kwam een plaatje van : ‘Never Alone’ en dat koester ik nog steeds. Niet alleen blies Frank de saxpartijen, maar ook rapte die er toen al lustig op los ! Die microbe bleef hangen want in 2008 vinden we hem terug, nu als ‘FUNKBOOSTER AND THE BLUESATEERS’ met o.a Patrick Deltenre (gt) en Bert Embrechts (bs), ja, een mens komt met de tijd wat tegen ! De tijd gleed, zoals dat gaat, weer verder en verrassend vind ik hem in 2013 terug in een eigen project ,in een jazzquartet met Peter Erskine (ds), Eric Legnini (piano) en Bart Denolf (bs). Dat resulteert in 2 albums ( ‘Frank Deruytter Quartet’ in 2013 en ‘Moon of Ensor’ uit 2014, beiden geproduceerd door Michel Bisceglia. Het betreft hier moderne, aangename softjazz waar ballads naast meer ritmische nummers staan, een beetje ‘ongevaarlijk’ al is de tweede CD al wat swingender , met meer beweging waar die al es uit durft te breken ook…En dan nu, ‘Otomachine’ en de ‘funkmaster’ is back , of eigenlijk toch nooit weg geweest ?



	Gegroeid in 2014 op een terras aan het Brusselse Noordstation, zo gaat het verhaal, tot een 15 koppig spektakel want OTOMACHINE is geen big band, geen jazz orchestra, maar wél een uitgebreide ritmesectie met 9 blazers en de tomeloze energie van Frank Deruytter up front )-(einde citaat).


	Wel, funk is my thing too ! al hou ik vooral dan van de hitsige soort, style James Brown en Prince, dus wij naar Otomachine in de Mechelse stadsschouwburg want bovendien zitten er, naast wat toppers uit de pop, heel wat namen uit de Belgische jazz op het podium, dat belooft ! Een intro leidt ‘Vital Juices’ in en meteen komt de band helemaal tot leven in de eigen songs van Frank , soms samen gecomponeerd met medespelers als Bert Gielen, Dieter Limbourg, Lode Mertens, Carlo Mertens e.a. De stadsschouwburg zit afgeladen vol, onder én boven en dan wordt het gauw onrustig schuifelen op je comfortabel maar nu wel erreg onhandig zeteltje ! RU Ready ? en Frank slaat aan het zingen met een falsetstemmetje, bas en drums beginnen te pompen…


	’Crazy Mobile’ noemt het nummer en dat vind ik niet terug op de CD’s die de band eerder releaste (‘Otomachine’ in 2015 en ‘Happy Men’ uit 2017) . Komt er dra wat nieuws op de markt?...’Jump and Dance’ is dan een ritme dat me beter ligt en dat falsetstemmetje verdwijnt hier, ben ik trouwens niet zo’n liefhebber van maar ’t past wel hoor, in het concept. Tempo’s wisselen af en zo zet ‘Be my Every Girl’ je van het ene been op het andere. Lekker nummer en Dieter Limbourg soleert naar het einde toe.


	Vertragen gaat het nooit want ook ‘Full Force’ gaat daarna weer aan het doorstappen en het zweet zou je nu kunnen beginnen uitbreken. Ik geniet vooral ook van hoe de blazerssecties, mooi ingedeeld in drieën, samengaan, elks met hun eigen identiteit, de saxen links, centraal de trompetten en de trombones rechts, samen met de baritonsax van Vincent Brijs (o.a. BRZZVLL..)



	Handklappen voor ‘The Man with the Horn’, real funk shit’ en daar komt een lekkere trombonesolo bij van Carlo Mertens. ‘Wiggle’, jawel, dat staat voor ‘Menadapee’ en daar drukt Frank Vaganée dan weer zijn stempel op met zijn solo…shouts, uitbundig applaus…nee, da’s hier géén saaie bedoening !, al ga ik wel niet in alle ritmes mee maar ‘k heb mijn werk met foto’s schieten ook…


	Een drummoment legt even later weer de handjes op mekaar voor ‘W.P.G’ waarin ook weer stevige soli volgen. Eerst de gitaar, dan de keys van Bert Gielen die lunaparkgewijs door de warme atmosfeer slingeren en ook Frank Deruytter, de funkmaster himself, neemt tussen de zangpartijen door de sax ter hand zoals nu, stevig !


	Na de voorstelling van de muzikanten rollen we zacht in ‘MarieLou’, een meer poppy tune maar we gaan er wel gauw terug harder tegenaan met Don’t Try’ en da’s weer iets dat mij niet echt in gang zet. Liever ‘Boogieman’ wat mij betreft met die heerlijke trombonesolo van Lode Mertens… Bang, bang ! en dan lopen we al naar het laatste nummer toe, dat ging hier in een rotvaart zeg ! ‘Happy Men’ (let’s have a jam !) heeft voor mij niet die funky drive die ikzelf prefereer maar voor Carlo (Nardozza) dan weer wel want da’s de laatste die hier vanavond in de front aan het soleren gaat.

	Een uur en een kwart staan we dan al in het concert maar dat feestje zal hier nog niet gedaan zijn. Mensen staan opzij en voor het podium al heel de tijd mee te dansen maar mochten er nog stil op de zetel zitten , dan zal bis ‘Bounce’ ze wel in beweging zetten nu ! Een apotheose wordt het , het aanstekelijke ritme leent zich tot herhaling , Carlo (Mertens) moedigt de danslustigen in de zaal aan en waagt zich met de funkmaster aan een choreografietje.


	Als je denkt dat het daarna na wat tempowisselingen gaat stilvallen ben je d’er …nog niet ! Onder aanmoedigend handgeklap trekt een deel van de blazers in parade de zaal in om na een rondgang nóg niet te eindigen. De volledige band zet er nog een laatste keer de verenigde schouders onder met ‘Give it all off’, een laatste versnelling die de laatste druppel zweet opeist.



	Na 1 uur en 37 minuten zijn we dan aan ’t einde is en is het helemaal op. Iedereen méér dan content dacht ik zo… Pfoeh !…lang gelejen da’k nog zo een explosieve band zag !...



	Winus



	- mededeling -



	Nieuw album "The Lomax Sessions" + Theatertour 2020



	Voor mij persoonlijk belooft 2020 een super druk en bijzonder jaar te worden. Maar liefst vier muziekprojecten zijn in de maak, waarvan ik de eerste alvast met trots wil aankondigen;) Op 27 maart verschijnt namelijk mijn nieuwe solo album “The Lomax Sessions” op het Franse label Bad Reputation Records (dist. NL Suburban Records). Een dag later is de eerste officiële uitvoering van mijn bijbehorende theatertour “Lomax & The ’60s Folk Revolution (Het Land Waar De Blues Begon)”.

	Tourdatums 2020

	06-03-2020 Try Out: Ramses Shaffy Huis (Amsterdam) 22-03-2020 Try Out: Zaal 100 (Amsterdam) 28-03-2020 Parkstad Limburg Theater (Heerlen) 03-04-2020 Rietveldtheater (Delft) 09-04-2020 Marktzicht (Drachten) 10-04-2020 Lantaren Venster (Rotterdam) 25-04-2020 West End Theater (Terschelling) 26-04-2020 West End Theater (Terschelling) 08-05-2020 Mezz (Breda) 28-05-2020 Werftheater (Utrecht) 30-05-2020 Bosuil (Weert)

	Nieuws over mijn overige drie Zuid-Afrikaanse en Ethiopische muziekprojecten houd je nog even van mij tegoed ! Cheers,
	Joep

- persbericht -

	CD voorstelling : Bruno Vansina Quintet : “12 12“
	Release: 20 FEB

Met zijn nieuwste jazzproject ‘12 12’ richt Bruno Vansina zijn focus op de interactie tussen beeld en geluid. Op welke manier beïnvloeden ze elkaar? Je komt het te weten tijdens een 12-delige tournee. Deze tournee met JazzLab ( 20 februari tot 2 april ) wordt bovendien gekoppeld aan een cd-release.

TOURNEE

In 2018 trok de band een heel jaar op muzikaal avontuur. Elke maand namen de muzikanten
hun instrumenten mee naar een bijzondere plek: een schaatsbaan, autosnelweg, velodroom of
kermis. De uitdaging: musiceren en reageren op de muziek die een plek van nature maakt. De
band speelde op die plekken onaangekondigd en zonder publiek. De mensen die erbij aanwezig
waren hoorden bij de plekken of kwamen er toevallig langs. De camera registreerde de muziek,
de geluiden, de gebeurtenissen. Elke maand leverde een kortfilm op, met als optelsom een
muzikaal beeldverhaal in 12 hoofdstukken. Nu trekken de muzikanten naar 12 zalen in Vlaanderen met hun beelden en indrukken. Kan je dat, een locatie vertalen in muziek? De beelden beïnvloeden ongetwijfeld de muziek, maar hoe ? Je komt het te weten in de multimediale voorstellingen !

Concertdata

De tournee is een coproductie van JazzLab en de Singel

ALBUM: 12 12 (RAT Records)

De composities die Vansina meenam naar de 12 locaties, werd ook meegenomen naar de studio. In november 2019 ging het kwintet de Brusselse Dada Studios in voor opnames die afgerond werden met een live-sessie. Het resultaat is hedendaagse jazz die swingt en knettert, uitpakt met weelderige, soms exotische percussie, aanstekelijke grooves, hechte interactie en snedige solo’s. Vansina deed daarvoor
een beroep op vier kleppers van de Belgische jazz. 12 composities en 12 video’s, en dus zal het album ook verschijnen in... 12 versies, met telkens verschillend artwork !

Bruno Vansina is het meest bekend door zijn werk in de blazerssectie van Flat Earth Society (FES), maar speelde ook bij o.a. Ewout Pierreux Quintet, Rebirth Collective en Scoreman. De afgelopen jaren organiseerde hij een aantal bijzondere projecten, zoals het 16-koppige Vansina Orchestra, ‘ Maité, Het Meisje En De Vogel’ (een schimmenspel met muziek van Martin Denny) en Orchestra Exotica. Bovendien haalde hij een straffe band aan boord. Benjamin Sauzereau , actief in o.m. Les Chroniques de l’Inutile en Hendrik Lasure warm bad (JazzLab tournee in het voorjaar van 2019), is één van de meest originele gitaristen van het moment. Ook de sterke jonge bassist Cyrille Obermüller (HAST) is in geen tijd uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische jazzlandschap. Percussionist Falk Schrauwen (Echoes of Zoo), nog zo’n aanstormend talent en een wereldmuziek-expert, zorgt voor extra ritme en kleur, en met de alomtegenwoordige Teun Verbruggen als ritmische motor van het kwintet kan deze samenwerking alleen maar leiden tot een bruisende creatieve weelde.

LINE-UP: Bruno Vansina saxofoon, composities en artistiek concept / Benjamin Sauzereau
gitaar / Cyrille Obermüller contrabas / Falk Schrauwen percussie / Teun Verbruggen drums
+ voor de concerten
Kim Vreys video
Roel Snellebrand geluid

FESTIVALVERSLAG

de JAZZTIVALOGRAAF

…goed 6 jaar na de start van Episphere, de jazzband rond drummer/percussionist Marco Epis vinden we ze vandaag, weliswaar als trio, voor een laatste keer op het podium van het Jazztival te Haacht terug. Dat Jazztival is een eigen initiatief en al aan de derde editie toe. De band, ooit met 7…5, en nu nog enkel met drie, Marco zelf, Katrin (Vandeputte) die aan keyboards vooral instaat voor een flink deel van de sfeerzetting en Artur Medvedev, de uitstekende tenorsax uit Sint Petersburg, Rusland, drijft vooral op de composities van Marco, al zit er ook eentje tussen van Artur dacht ik…en Artur kwam voor de gelegenheid exclusief overgevlogen en dan weet je dat zulks niet altijd kan, daarom stopt het hierbij ook. Artur kunnen we ook kennen vanuit de preselecties van het Mechelse JazzContest in 2017 waar die aantrad met pianist Rafaël Mertens en in mijn ogen toen een hele goeie beurt maakte maar helaas als duo niet doorging naar de halve finales. Episphere opent dus dit festivalletje dat vandaag zeker geen grote toeloop kent maar Haacht heeft dan ook weinig of geen jazztraditie, als ’t aan Marco en Katrin ligt gaat dat zeker gaandeweg nog veranderen…
In z’n 6-jarige bestaan kende Episphere een bescheiden succes met een sound en sfeerzetting , heel eigen aan de composities van Marco. Je moet er wat van houden maar weet wel dat deze muzikant zijn sporen al meer dan verdiend heeft als sideman bij heel wat anderen ! Graag gezien zijn ze hier al verloopt het concert met wat haperingen aan de start, een keyboardsetting die verloren ging en een reboot effe noodzakelijk maakte…Meditatief is het vantijds zoals wanneer Artur de sax wisselt voor de EWI voor een nummer opgedragen aan Marco’s eega die in de zaal zit en poppy, haast disco like wordt het aan het end van de set met ‘Episphere’ waar de lekkere sax weer aangeblazen wordt, toch wel meer een karakterinstrument dat mijn voorkeur geniet… Een sympathieke start van een festivalletje is het hier, een festivalletje dat niet zoals de band, vandaag de laatste kaars mag uitblazen, dat verzekert Marco ons !
Een andere Marco gaat dan na de pauze aan de slag met een setup waar we wat mensen in herkennen. De groep rond Marco Locurcio, een Belgisch Italiaanse gitarist en mij eerder onbekend herbergt naast deze sympatiekeling één van die jongere trompettisten die het al langer aan’t maken is in de Belgische jazz, steeds meer aan ’t doorbreken is en steeds weer in andere projecten opduikt ook : Jean-Paul Estiévenart, ons goed bekend vanop zovele podia…Naast Jean-Paul staat bassist Jacques Pili en dat doet wel een belletje rinkelen maar kan ik zo direct niet plaatsen…ken ik wellicht uit een samenwerking met gitarist Lorenzo Di Maio. Last but not least vinden we Fabio Zamagni aan de drums die het geheel van vooral zachtaardige songs, haast allen uit het recente album ‘Imagery’, mooi weet te ondersteunen, zonder veel (vaak overbodige) franje maar wel accuraat en to the point. De songs van Marco zijn inderdaad haast allen van het zachtere type, mooi vantijds maar soms naar mijn gevoel toch wat lijdend aan ‘bloedarmoede’, een zekere dynamiek die we missen maar die uiteindelijk terugkomt met afsluiter ‘Radio Z’ wat herinnert aan zijn periode met eerdere band Qu4ttre. Verder kreeg vooral Jean-Paul veel open gordijn vanavond maar dat weten we: die kan uitblinken in subtiliteit op de lyrische trompet. Daardoor leek het soms eerder een concert rond Jean-Paul hoewel Marco Locurcia zelf zich heel aardig uit de snaren trekt. Dat bleek meteen uit zijn solo uit beginnummer ‘Cold’, ja, dat kunnen we best smaken ! Op naar de pauze ging het dan want er staat ons nog een verrassing te wachten .
Headliner vanavond is het Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet, een voorwaar haast unieke ontdekking en ik wik mijn woorden ! Veronika en Bálint, voorheen als duo on stage voelden de behoefte aan een ritmesectie (vandaar de titel van het album ‘Shapeshifter’) en die vond Veronika in drummer Antoine Pierre, waar zij samen mee afstudeerde en bassist Nic Thys, ruim bekend in muzikantenmiddens en trouwens beiden de drive achter Taxiwars (band waar wij het toch wat moeilijk mee hebben). Veronika loopt haast feeëriek langs toonladders waar zij naar zeer hoge tonen rijkt terwijl Bálint onvermoede klanken uit z’n gitaar haalt en ons begeestert met zowel subtiliteit als sterke rockaanslagen. Veronika’s stem gaat hoog en is nikske breekbaar, zij danst door de songs met haar wat feeërieke verschijning en ademt een volwassen (on)schuld uit. De ballade’s zoals ‘Listen to me now’ gaan naast stevige ritme’s zoals Last Night’ en je gaat op in de drive of glijdt mee in de bezwerende sfeerzetting. Dit kwartet heeft grote klasse en ik ben gans overrompeld, zelden meegemaakt ! Als uiteindelijk ‘Rebel’ , een nummer van Borbála Harcsa en zuster ván, de set en gelijk het festival afsluit volgt een geweldig applaus en de CD-verkoop nadien in de bar is dan ook een waar succes. Besluit ik met te zeggen dat wij graag ook volgend jaar nog langskomen op jullie festival, Marco en katrin, als jullie d’er weer zo’n kers op de taart gaan zetten ! Héél graag dan zelfs….

Winus

Na een succesvolle start in 2017 en zelfs een tweedaagse in 2019 organiseren Katrin Vandeputte en Marco Epis (beiden van de groep EpiSphere) voor de derde maal het Jazztival in Haacht in samenwerking met de gemeente. Helaas viel de opkomst wat tegen, maar we genoten wel van drie ferme groepen. Ze leggen de nadruk inderdaad op het melodieuze met dus toegankelijke jazz. Dit jaar maar 1 dag met drie groepen van nationaal en internationale allure te weten EpiSphere, Marco Locurcio Group en Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet. Hierna volgt een korte impressie met wat uitleg over elke groep. Voor de vakkundige presentatie zorgt Ruth Hamels in de mooi uitgeruste schouwburgzaal van GC Den Breughel. Er zijn stoelen vooraan en enkele hoge tafels achteraan. Met de belichting krijgen we een jazzclubsfeertje.

Episphere

Marco Epis (drums, percussie, beetje toetsen), Katrin Vandeputte (toetsen), Artur Medvedev (tenorsax en elektronische sax of Ewi)

EpiSphere werd al in 2013 gevormd door componist-percussionist Marco Epis en hij brengt enkel zijn eigen composities. Het is een mix van jazzfusion dat me soms doet denken aan de jaren ’80 met wat smooth jazz à la David Sanborn maar toch melodieus met links naar wereldmuziek en wat jazzy grooves. Marco Epis kreeg trouwens nog les van o.a. drummer Bruno Castelucci die we vooral kennen van zijn drumwerk bij Toots. By the way , we horen tussen de optredens door wat achtergrondmuziek van Toots. Marco speelde met Cubanen, Brazilianen, Afrikanen, Turken en Egyptenaren en met een keur aan Belgische artiesten als Michel Herr, Richard Rouselet, Gino Latucca, Paolo Radoni, Freddy Sunder, Jan Hautekiet...

Katrin aan de synthesizers brengt ons wat dromerige sferen en geeft ondersteuning aan de melodie. Marco spreekt alles grappig en stuntelig aan mekaar op zijn eigen manier.
Het derde lid van de groep, saxofonist Artur Medvedev, studeerde af aan Campus Lemmens als master in de muziek binnen de richting Jazz. Toen hij in België studeerde konden ze natuurlijk veel samen spelen en overal optreden in kleine clubs en festivals maar vandaag zijn ze hier voor de laatste keer samen omdat hij helaas terug naar Rusland verhuist. Hij speelt hartelijk en smooth op de sax en soms op de Ewi die mooi blend met de toetsen van Katrin.

Marco begint stemmig met de hang als percussieinstrument met een geluid à la steeldrums gevolgd door twee nummers aan mekaar geregen: 'Aglaia' en 'Sparkling' als een zachte fusion die heerlijk wegdroomt. In het nummer ‘why’ komen de pianotoetsen meer naar de voorgrond. ‘wake up’ is erg ritmisch en Marco helpt even mee aan de zijde van katrin aan de toetsen. Marco eert ook zijn vrouwtje Fanny die ook tussen het publiek vertoeft. Hierbij blaast Artur op zijn elektronische sax. Ze eindigen de set in schoonheid met 'Epishere' met funky pop en disco funk als uitsmijter.

Marco Locurcio Group

Marco Locurcio (gitaar), Jean-Paul Estiévenart (trompet), Jacques Pili (contrabas), Fabio Zamagni (drums)

Ze zijn voor mij een kennismaking in deze bezetting. Een nieuw kwartet om te ontdekken! Marco Locurcio Group laat zich inspireren door jazz maar houdt ook van filmmuziek, indiepop en elektro, wat zijn muziek hybride en toegankelijk maakt. Vanuit het verlangen om nieuwe sounds te ontdekken, laat hij zich omringen door Jacques Pili op bas (bekend van de waalse talentenshows zoals The Voice), Fabio Zamagni op drums en Jean- Paul Estiévenart op trompet. De rode draad door dit optreden is de zeer sterke performance van Estiévenart die bijna de lead trekt. Pas in de laatste nummers komt Marco uiteindelijk op gitaar in een voortrekkersrol zoals in ‘atto primo’ met een stevigere gitaarsolo.

Na de release van zijn laatste album "La Boucle" dat al in 2013 uitkwam en na enkele bands zoals Qu4tre werkte hij ook als producer of side man. Vandaag presenteert gitarist Marco Locurcio zijn meest recente album "Imagery" van 2018. Hij had een goede band met jazz-roots nodig, die zijn verscheidenheid aan muziekgenres kan vertalen in een organisch resultaat. Jacques Pili, is een ongelooflijke muzikant, een goede vriend en een oude collega met wie Marco verschillende albums heeft opgenomen. Marco kende Jean-Paul Estiévenart al lang, en nu eindelijk in zijn band want hij is altijd al dol geweest op zijn lyriek, zijn frasering en zijn energie.

Fabio Zamagni (bekend van de band Jérémy Dumont) heeft Marco twee jaar geleden toevallig ontmoet. Hij was meteen onder de indruk van zijn fijne spel, zijn geluid en zijn goede muzikale smaak. Marco doet me soms denken aan het werk van gitarist Bill Frisell.
Marco Locurcio studeerde gitaar aan het Musicians Institute van Los Angeles en vervolgens aan het Conservatorium van Brussel, onder begeleiding van John Scofield en daarna met de Belgische gitarist Peter Hertmans, met wie hij zijn eerste schijf opnam in 1997, toen hij 25 jaar oud was.
De nummers kenmerken een resolute mid-tempo verankering, zoals onderstreept door de titels ‘Somewhere in the middle’ en ‘Cold’ in de opener en gewillig zwevende atmosferen (‘Atto primo’). De mooiste nummers zijn eigenlijk die met de gedempte trompet à la Miles: ‘Liam is back at home’ voor zijn zoon Liam of ‘Falling’ (part 1) die aan een snellere Falling voorafgaat (part 2). Een mooie uitsmijter is het zeer ritmische nummer ‘Radio Z’ uit 2003, toen nog met de band Qu4tre dat hun herinnert aan Radiohead. Hierin kunnen ze zich ten volle uitleven tot plezier van het publiek.
De groep straalt een zelfzekerheid uit, een logica en een rust en dit is dus een mooi gesmaakt optreden waarbij ik me graag ook een cd aanschaf.

Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet

Veronika Harcsa (zang), Bálint Gyémánt (elektrische gitaar), Nic Thys (contrabas) en Antoine Pierre (drums)

Ik hoor van velen dat ze uitzien naar deze voor ons onbekende zangeres Veronika Harcsa (°1982) uit Hongarije. Wel zeg, ze kwam, zag en overwon onze harten. Wat een préséance, een unieke stem van laag tot hoog en een zelfzekerheid straalt ervan uit. Ze glijdt virtuoos en acrobatisch langs eigentijdse jazz en geïmproviseerde pop met haar fantastische muzikanten.

De zangeres Veronika Harcsa en de gitarist Bálint Gyémánt , beiden uit Boedapest, vormden al een duet in 2014 (album ‘Lifelover’) en ‘Tell her’ in 2017 maar ze hadden elkaar al ontmoet tijdens hun studies aan de Franz Liszt Academie in Boedapest. Na haar afstuderen in 2008 volgde de Hongaarse zangeres het conservatorium van Brussel voor haar Masters, waardoor ze verschillende Belgische muzikanten kon ontmoeten: Kris Defoort en Nic Thys voor het album ‘Diving Poet Society’, met Guillaume Orti op altsaxofoon of Antoine Pierre voor het Next Ape-project. Daarnaast ontmoet ze ook Bálint Gyémánt in het "electro" kwartet Bin-Jip.
Voor haar recenste album ‘Shapeshifter’ vindt ze twee Belgische vrienden: Nic Thys op de contrabas en Antoine Pierre , beiden bekend van Taxi Wars maar daarnaast erg actief in diverse andere jazz bands.

Tijdens het concert geeft ze een mooie uitleg omdat de shape of vorm van de groep van duo naar een kwartet is verschoven. Ze brengen vandaag dus veel nummers uit dat album ‘Shapeshifter’.
Ze brengt ons een kleurrijke wereld, zeker al met haar groene kleedje aan, waarin ze straalt en vlot beweegt en haar Engelse woorden kracht bijzet door haar sierlijke bewegingen. De meeste teksten en muziek zijn van Veronika, behalve ‘San Francisco’ en ‘Shapeshifter’ geschreven door de gitarist. Het zijn mooie nummers ook met veel afwisseling en ritme veranderingen en pakkende melodiën. Hij beweegt ook veel aan haar zijde en ze hebben veel oogcontact. Je moet hun echt live zien en je wordt meegezogen in haar muziek.

‘Healing’ is een tekst van haar zus met muziek van Veronika zelf.
In het trage nummer ‘listen to me now’ gaat ze van diep laag tot hoog en etaleert ze haar stembereik. Ze kan ook bezweren en begeesteren in het opzwepende ‘ghost’ met een fraaie drumsolo van Antoine.
De liedjes hebben verzen, bruggen en refreinen als een popsong, maar de melodieën en harmonieën zijn geworteld in jazz-esthetiek en moderne muziek. Daarmee komt ze heel ver en hopelijk zien we haar later schitteren op de zomerfestivals in België. Tja, dus ook maar een cd gekocht om verder na te genieten !

Michel Proesmans




	De Jazzzolder vzw organiseert de 8ste JazzContest Mechelen, een jazzy hoogtepunt tijdens Maanrock 2020. We bieden jonge groepen een podium én een publiek om het beste van zichzelf te tonen. De wedstrijd staat open voor jonge muzikanten en studenten van muziekacademies en conservatoria. Inzenddatum demo’s: uiterlijk 15/02/2020. Uit deze demo’s worden 8 groepen gekozen voor de halve finale die zal plaats vinden op zondag 22 maart 2020 in Mechelen. Een professionele jury zal dan 4 groepen selecteren, die op vrijdagavond 28 augustus 2020 de finale van de 8ste JazzContest Mechelen zullen spelen op het podium van het Cultuurplein tijdens MAANROCK. De winnaar krijgt een mooie geldprijs, verschillende optredens in jazzclubs en een opnamedag in een professionele studio. Er zijn trofeeën voor de winnaar en beste solist. GRAAG DE BOODSCHAP VERSPREIDEN ONDER DE STUDENTEN. Dank u! Zie www.jazzcontestmechelen.be voor info en reglement. https://www.facebook.com/jazzcontestmechelen/ The 8th Edition of the Mechelen JazzContest within the framework of Maanrock 2020 is organized by Jazzzolder vzw. We offer young groups a stage and an audience in order to show the best of themselves. The competition is open to young musicians and students from music academies and conservatories. Date demos: no later than 15/02/2020. From these demos, 8 groups are selected for the semi-finals which will take place Sunday 22th of March 2020 in Mechelen. A professional jury will select 4 groups, which on Friday night August 28th of 2020 will play the final of the 8th JazzContest Mechelen on the stage of the Cultuurplein during MAANROCK. Trophy: The winner will get a nice money price, different performances in jazzclubs and a recording day in a professional studio. There are trophies for the winner and best soloist. PLEASE SPREAD THE MESSAGE AMONG THE STUDENTS. Many thanks! See www.jazzcontestmechelen.be for further info and contest rules. https://www.facebook.com/jazzcontestmechelen/



	- persbericht -




	Na een succesvolle start in 2017 en de tweedaagse in 2019 organiseren Katrin Vandeputte en Marco Epis (EpiSphere) voor de derde maal Jazztival Haacht in samenwerking met de gemeente. Jazztival 2020 staat voor een avond genieten en ontdekken van sfeervolle melodieuze jazz, gebracht door nationaal én internationaal talent.

	PROGRAMMA
	EPISPHERE



	Marco Epis (composities, percussie, drums), Katrin Vandeputte (toetsen) en de Russische Artur Medvedev (tenor- en elektronische sax) die speciaal naar Jazztival komt vanuit Sint Petersburg.

	EpiSphere zal Jazztival dit jaar openen als trio. Deze multiculturele band rond de Italiaanse Haachtenaar Marco Epis brengt zijn composities, in een eigen stijl die niet zomaar onder één label past: world, smooth, jazz…Sfeervol wegdromen !

	Marco Locurcio Group



	Marco Locurcio (composities, gitaar),Jacques Pili ( bas), (Fabio Zamagni) drums , Jean-Paul Estiévenart (trompet)

	Een nieuw kwartet om te ontdekken! Marco Locurcio Group laat zich inspireren door jazz, filmmuziek, indiepop en elektro, wat de muziek hybride en toegankelijk maakt. Na het album “La Boucle” uit 2013 presenteerde gitarist Marco Locurcio recent zijn nieuwe album “Imagery”. Vanuit het verlangen om nieuwe sounds te ontdekken, laat hij zich omringen door Jacques Pili op bas, Fabio Zamagni op drums en Jean-Paul Estiévenart op trompet.

	Veronika Harcsa & Bálint Gyémánt Quartet



	Veronika Harcsa (zang), Bálint Gyémánt (gitaar), Antoine Pierre (drums),Nicolas Thys (bas)

	Heel apart, veelbelovend, we zijn enorm benieuwd... Met dit kwartet rond de Hongaarse Veronika Harcsa en Bálint Gyémánt zal Jazztival 2020 afsluiten. Een kleurrijke wereld van vertelmelodieën, Oost-Europese ritmes en hedendaagse jazz wordt tot leven gebracht door Veronika’s betoverende stem en drie virtuoze muzikanten. De groep deelt oprechte verhalen over vandaag jong en Europeaan zijn en liefde proberen te vinden in een wereld van goedkope luchtvaartmaatschappijen, sociale media en groeiende verwachtingen. Veronika en Bálint waren klasgenoten aan de Muziekacademie van Boedapest, en nodigen voor de gelegenheid drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys uit, die Veronika ontmoette tijdens haar studies in Brussel.

	Jazztival gaat door in GC Den Breughel, Wespelaarsesteenweg 85 Haacht op zaterdag 25 januari 2020 vanaf 20 uur. Tijdens Jazztival werken we met staanplaatsen. Voor wie minder goed te been is, zullen ter plaatse stoelen beschikbaar zijn. Alle informatie: 016 269 431

	JAZZEPOES maakt verslag en foto's

	zie ook hier het JAZZTIVAL2019 concertverslag