"Leftovers" is een nieuw digitaal album van 13 niet eerder
uitgebrachte nummers en alternatieve mixen afgewerkt tijdens de
corona crisis. Een resem van internationale en nationale muzikanten
werkten mee aan de opnames
"Leftovers" is a new digital album of 13 previously unreleased
tracks and alternative mixes finished during the corona crisis. A
series of international and national musicians collaborated on the
recordings.
"Leftovers" est un nouvel album numérique de 13 titres inédits et
des mix alternatifs terminés pendant la crise corona. Une série de
musiciens internationaux et nationaux ont contribué aux
enregistrements.
Stan Maris accordeon, composities
Benjamin Hermans rieten
Kobe Boon contrabas
Dit is geen trio van de shock and awe-tactiek, geen eenheid die je
meteen achterover kegelt met technische hoogstandjes of dik
aangezette ideeën en emoties. Integendeel, het is net een band die
stapvoets onder de huid kruipt, stilletjes binnensluipt om
vervolgens z’n kleine weerhaakjes los te laten en de luisteraar
consequent onder te dompelen met voldoende reliëf om weg te kunnen
blijven van wollige melancholie. Stan Maris, Kobe Boon en Benjamin
Hermans zijn stuk voor stuk muzikanten die zich als nomaden langs
verschillende stijlen en invloeden begeven, zijn bijzonder actief in
de Belgische jazzscene en kan je kennen van o.m. Steiger, The Milk
Factory, Meriem of Mòs Ensemble.
release september 14 2020
Kreis stelt in
Oktober op de Jazzlab-tournee zijn tweede album Embla (Bwaa label)
voor.
JAZZLAB-tour in
double bill met Thunderblender
- 26/9/'20 // CC De Meent // Alsemberg
- 29/9/'20 // Handelsbeurs // Gent
- 7/10/'20 // Muziekcentrum Track // Kortrijk
- 9/10/'20 // GC De Muze van Meise // Meise
- 15/10/'20 // De Casino // Sint-Niklaas
- 16/10/'20 // Rataplan // Borgerhout
- 18/10/'20 // Kaap/Vrijstraat O. // Oostende
- 28/10/'20 // NONA // Mechelen
- 1/4/'21 // CC De Ververij // Ronse
- persbericht 25.8.2020 -
Predikheerlijke Zomer, vrijdag 4 september
Anything goes, een jazzsuite met Pat Donnez, Kris Vanderstraeten en Tutu
Puoane
Na een onderbreking van zes maanden
ten gevolge van u-weet-wel-wat maakt de Jazzzolder zijn comeback. Zoals
het bij zulke gelegenheden past, doen we dat in stijl.
Op vrijdag 4 september kleuren we het stadsfestival Predikheerlijke
Zomer met een wereldpremière, 'Anything goes'.
'Anything goes' is ook de titel van een oogstrelende publicatie van Pat
Donnez en Kris Vanderstraeten, de onvolprezen graficus die al ruim
twintig jaar lang alle affiches van de Jazzzolder tekent. Kris
Vanderstraeten maakte een reeks portretten van beroemde zangeressen. Pat
Donnez, journalist en radiomaker voor Klara liet zich hierdoor
inspireren om de jazzdiva’s met schitterend proza te vereeuwigen.
Programma
Pat Donnez leest voor uit Anything
goes. Tutu Puoane en pianist Ewout Pierreux serveren parels van de
vocale jazz. Na het optreden signeren Pat Donnez en Kris Vanderstraeten
hun geesteskind. Anything goes verschijnt in een beperkte oplage van 99
genummerde en gesigneerde exemplaren, te koop voor 50 euro.
Praktisch
het programma wordt twee keer voor een verschillend publiek van maximaal
60 toeschouwers gespeeld. Coronaveiligheid staat voorop. Barbib verzorgt
catering, met bediening aan tafel, per bubbel.
Eerste sessie: 19:00-20:00. (deuren 18:30), Tweede sessie: 21:30-22:30
(deuren 21:00)
Tickets: 12,50 euro. (waarvan 2,50 euro ten voordele Solidariteitsfonds
Cultuur)
Alleen via: https://ticketshop.ticketmatic.com/mechelen/predikheren
Geen verkoop aan de kassa. Activiteiten van de Predikheerlijke Zomer
vallen buiten de reguliere programmatie van De Jazzzolder. Ook
jazzzolderleden moeten een ticket kopen.
Plaats: Predikherenklooster, Goswin De Stassartstraat 88, 2800 Mechelen
Predikheerlijke Zomer is een samenwerking van
Het Predikheren, Cultuurcentrum, de Jazzzolder en Mechelen Feest.
- concertverslagen -
4
SEPTEMBER 2020 : 'Anything goes', een jazzsuite
Pat Donnez Kris Vanderstraeten
Tutu Puoane Ewout Pierreux
…Vrijdag 4 September 2020 zal altijd een bijzondere dag blijven en
thanks daarvoor aan JaZZZolder en de deelnemende organisaties van de
stad Mechelen ! Because Jazz is back in town ! en werd het geen beetje
tijd ook , na een half jaar te droge onthouding ? JaZZZolder zet deze
avond extra luister bij met de exclusieve première van ‘Anything Goes’,
jazzsuite met een titel naar de standard van Cole Porter. Alles is
mogelijk, alles is geoorloofd en alles kan? Dat vraagteken plak ik er
zelf maar achter…Een jazzsuite dus krijgen we vanavond met het proza van
journalist en radiomaker bij Klara, schrijver en dichter Pat Donnez,
Mechelaar bovendien en da’s handig nu we op de overdekte binnenkoer
zitten van Het Predikheren, stadsbibliotheek van Mechelen , cultuurhuis
en verblijfshaven van de huidige JaZZZolder ook. Een kunsteditie in
surplus is het want vanavond worden de prachtige tekeningen voor dit
project van JaZZZolders’ huistekenaar en impro-artiest Kris
Vanderstraeten mede aangeboden in een bundel met beperkte oplage,
slechts 99 exemplaren ! Een mooi werk blijkt dat en véél meer dan iets
dat je koopt , slechts ter herinnering,…nee hoor, een écht collectors
item is het, gepersonaliseerd en gesigneerd door beide protagonisten.
Muzikaal wordt de voorstelling omkaderd door een koppel fijne artiesten
die hier al meer dan eens in het voetlicht stonden en die ik hoog
waardeer : Zuid Afrikaans/Belgische Tutu Puoane en haar echtgenoot,
pianist Ewout Pierreux ! Dat alles maakt het een wat multimediale
beleving met de projectie van het grafische werk van Kris als rode
draad, de persoonlijke belijdenissen, het existentialisme, het op de
ziel trappen van Pat in korte prozastukken en de vocalises van weer een
grootse Tutu Puoane die hier terecht op haar plaats staat in het brengen
van een een aantal standards met wereldfaam. Voorzitter Hans van de
JaZZZolder neemt met zichtbaar genoegen weer plaats achter de microfoon,
gekleed in een T-shirt met de afbeelding van’ Pannonica’, een
jazz-toneelgebeuren en het programma dat hier eerder al zou aan beurt
geweest zijn in het reguliere JaZZZolderlokaal ware het niet dat Corona
daar eerder een stevige voet dwars voor zette….en nog…De
Predikheer-avond-jazzconcerten zijn dan ook zeer welgekomen en laat ons
maar meteen van start gaan dan !
Pat Donnez leidt de voorstelling in,
verwijst naar Cole Porter, naar ‘Anything goes’ en Helen Merrill die dat
ooit zo lieflijk bracht want ‘niemand kan zo mooi zeuren en zeiken als
Helen Merrill doet’…Niemand, behalve dan Billie Holiday en daarmee wordt
de overstap gemaakt naar weer een ander verhaal en bij god...in de
eerste sessie die we vanavond krijgen (er is er eentje om 19 hr. en
eentje om 21.30 hr.) brengt Tutu ‘Strange Fruit’ al zó verstillend dat
ik echt niet weet welke versie ik nu de beste moet vinden, die versie
van de latere sessie klonk immers mogelijks nog doorleefder…Pat bekijkt
dit verhaal ook vanuit een hedendaags perspectief : ‘Black Lives
Matter’.
Over het venijn van Esther Philips en
haar ‘I ‘ve forgotten more than you’ll ever know about him’ is het
daarna wat het drama verlaten om over te gaan naar de lichtvoetige latin
jazz van Astrud Gilberto en haar overbekende ‘Água de beber’ . Het mocht
temperatuur gezien hier wat warmer zijn maar Ewout en Tutu , die
zichzelf ook begeleidt op de rasp, de guayo, maken meteen de sfeer wat
zwoeler, ondanks de wat rare feel die hier hangt , iedereen
gemondmaskerd en ook drankjes zijn niet toegelaten op het plein…is dit
het nieuwe ‘gewoon?....een goedgemutste Pat stoomt door naar de
Belgische Spoorwegen aan wie hij graag de leiding voortaan overlaat aan
Astrud Gilberto, kwestie van de monotonie op de trein wat te doorbreken…
Nadien wandelt Pat in zijn proza
verder langs een hem bekend traject en haalt daarbij de herinnering op
aan Ella Fitzgerald en aan ‘It’s only a paper moon’…in de tweede sessie
volgt dan ook direct deze song maar in de eerste set vervolgen we eerst
nog met de mijmeringen rond Nina Simone en ‘Wild is the Wind’ Dit zal
het nummer zijn waar Ewout de piano het meeste mist want die nuances,
die diepgang kan de Fender Rhodes niet leggen en we zagen natuurlijk
hier ook liever die piano staan on stage maar blijkbaar waren er teveel
praktische bezwaren…Nee, zo diep als Nina Simone gaat Tutu niet in stem
maar zij brengt dit evengoed zeer ingetogen en aangrijpend, geen
‘bekakte’ versie hier na het buikloop stukje van Pat !
Volgt een filosofisch stukje proza
rond Peggy Lee’s ‘Is that all there is’ en dan krijgen we daarop
aansluitend mogelijks het mooiste nummer van de avond : ‘Cry me a River’
dat een lange intro, een inleiding meekrijgt van Ewout aan de toetsen. Tutu
daarna pakt groots uit, is trompet scattend en haalt hier bij mij de
meeste punten mee, hoe erg mooi toch ! …romance, love en veel
passioneler gebracht dan Julie London dat ooit druilerig deed.
Kregen we daarstraks al het verhaaltje
rond Ella Fitzgerald’s ‘It’s only a paper moon’, dan wordt de eerste set
nu afgesloten met deze swingende song en verlaten we om te eindigen dan
ook in een meer uitgelaten sfeer dan met het meer verstillende dat we
eerder vanavond hoorden en dat toch de hoofdmoot uitmaakt van dit
programma . Bij de tweede set gaan we er dan daarna nog finaal uit met ‘That’s all’
,nog zo’n evergreen uit het Great American Songbook uit 1952. Maar niet
voordat de voorstelling eindigt met een enthousiast applaus met iedereen
op het podium nu, ook met een méér dan tevreden Kris Vanderstraeten….A
night to remember, deze eerste aflevering van Predikheerlijke Zomer, het
Jazzprogramma. Wordt Vervolgd !
Winus
11
SEPTEMBER 2020 : 'what a wonderful toots'
Patrick deltenre Eric Melaerts
Bart Denolf Bruno Castellucci
…tweede concert uit de reeks Predikheerconcerten, avondprogramma jazz en
hoewel het er niet zo direct op lijkt dat het uitverkocht is wegens de
opstelling van de ‘bubbelseats’ op het plein, is dat wél zo…Elke set
heeft op z’n minst 60 seats spreekwoordelijk binnen maar eigenlijk
buiten) :-) en, gezien het mooie weer kwamen daar telkens nog zo’n
10 tot 15 zitjes bij wegens de meer beschikbare ruimte…praise de Lord of
alleszins de goedgemutste weergoden dus !
Op het podium vanavond geen onbekenden
. Patrick Deltenre leerden we de afgelopen jaren steeds beter leren
kennen in zijn samenwerking met Kristen Cornwell en hem zagen we vorig
jaar in Oktober nog hier ‘hand in hand’ met pianist Ivan Paduart, ook al
een concert to remember ! Het was toen dat we ook kennismaakten met de
harmonica-bespeelkwaliteiten (of hoe noem je dat?) van Patrick die we
veeleer als gitarist kennen toen die ‘Song for my Lady’ , een hommage
aan de hymne van Toots aan zijn Huguette bracht.
Slechts een snelle blik op de
rest van het kwartet hier vanavond : gitarist Eric Melaerts, bassist
Bart Denolf, drummer Bruno Castellucci … allen topmusici ! leert dat de
verwachtingen terecht hoog gespannen mogen staan. Even zit ik met Django
in me kop als de mannen met de zwoele ‘Sully Serenade’ van Ellington van
start gaan maar die schuif ik al even gauw weer aan kant, niet
respectloos natuurlijk…. De tweede set is grotendeels een getrouwe
weergave van de voorgaande maar als daar het zoetgevoosde ‘Sultry
Serenade’ ingewandeld wordt lijkt mij dat toch nog meer jazzy feel te
hebben….de knoken zijn dan warmer en de vingers losser…Eric Melaerts is
de voice van vanavond en die leidt ons langs de songs en dikwijls een
grapje daarbij lijkt de standaard te zijn, van mij mag het… Het
voorplan, de muzikaliteit, en het eerbetoon aan Jean ‘Toots Thielemans
staat echter vooraan en zo volgt ‘What a Wonderful World’ waarschijnlijk
het meest bekend van de uitvoering door Louis Armstrong , met een eerste
keer Patrick op de chromatische harmonica, enkel begeleid , naar ik
meen, door Eric op de Ibanez jazzgitaar.
Bruno Castelucci, die meer dan 40 jaar
met Toots samenspeelde wordt wat later even spreekwoordelijk door Eric
in de bloemetjes gezet en het feit dat Bruno nu waarschijnlijk ‘meer
titanium in z’n lijf heeft zitten dan een industriepark’ , da’s een
grapje maar feit is wel dat Bruno hier op krukken is komen
aanstrompelen, ik meen problemen met de knie en dát op je 75 is meer dan
vervelend…We gaan dan terug naar 1973, naar de film ‘Turks Fruit’, een
klassieker en ‘The Bicycle Song’ van ook al wijlen, Rogier Van Otterloo,
komt dan aan de beurt. ‘the Sound of being happy’ werd er eens gezegd en
zo is het toch ?…Het is mooi dat in het programma ook wat eigen nummers
passen alsof ze d’er voor gemaakt zijn (en soms is dat ook zo
natuurlijk. Zo is ‘Petit Tour a La Hulpe’ een Melaerts song en da’s a
finger snapping jazzy stuk voor een wandelingetje met Toots. Eerder
volgde er de oprecht ontroerende ballade ‘Missing’ en ‘For my Lady’, een
échte compositie van Toots, mag nu daarop aansluiten…Mooi maar dan graag
nu wat upspicen en de samenwerking en vriendschap van Toots met andere
muzikale groten als Billy Joël, Paul Simon, Stevie Wonder,… leidt naar
een bijzondere hommage van een andere gitaargrote : John Scofield en
diens ‘King of Belgium’, de afsluiter van het album ‘Combo 66’ uit
2018, volgt door het kwartet en dan denken wij graag nog eens terug aan
Jazz Middelheim toen Scofield bij Toots bij op het podium kwam…was dat
2013 ?…helaas vind ik daar geen foto’s van terug, mocht toen wellicht
niet… ’King of Belgium’ swingt, is inclusief een bas en drumsolo en
toont het vragen en tegemoetkomen van de alternerende gitaren, elk met
hun eigen geluid maar duidelijk een Scofield song .
Harten breken is het daarna met het
supermooie ‘Ne me Quitte pas’ van Brel en dan zitten we aan een
hoogtepunt en da’s te merken aan het enthousiaste applaus en de vele
shouts vanuit het publiek. In de eerste set wordt dan nog even het
belang van Toots aangehaald voor de Braziliaanse muziek die hij erg
waardeerde en waar die ook behoorlijk in meedraaide als begeleider van
heel wat zangeressen en artiesten en volgt er een bossanova versie van…
‘Tea for Two’ dacht ik maar in de tweede set komt daar 'T for Toots’ ,
een compositie van Patrick Deltenre voor in de plaats, een lekkere
doorstapper is dat dan weer en het lijkt erop in dit tweede deel dat we
dan al gaan afsluiten...
Eric heeft het even over tijdsnood maar net als in de set van 19 uur kan
dat natuurlijk niet zonder de finale ‘Bluesette’ , het volkslied volgens
Melaerts al lijken er op het plein niet zovelen die het kunnen
meefluiten . Patrick geeft het overbekende ‘Bluesette’ een speelse intro
en de band en de gitaristen in de front geven er toch een wat andere
draai aan ook, mooi zo !
En, zoals dat ging en gaat met Toots Thielemans, ‘between a Smile and a
Tear’, gaan we dan ‘finaal finaal’ er uit met een kort stukje ‘Smile’
van Charlie Chaplin. Zo zitten we telkens aan een goed gevulde set van
een uur en een kwart maar in set 1 kon daar blijkbaar de titelsong uit
een andere filmklassieker ,‘Midnight Cowboy’ nog nét bij…Allemaal zijn
de songs te vinden op de ‘What a Wonderful Toots ‘ CD van het kwartet
die aan de ingang aangeboden wordt, een mooie herinnering aan alweer een
fijne avond…
...and so, ..What’s next?...We zagen en spraken hem daarstraks hier nog
en onderaan vind je ook nog zijn concertrecensie : Chris Joris, volgende
week hier met het Chris Joris- Frank Vaganée Quartet : SOLD OUT maar hou
toch maar vrijkomende tickets voor extra plaatsen in het oog !
Winus
Het tweede
jazzconcert in de reeks binnen het gegeven van Predikheerlijke zomer was
heerlijk. Ex-Mechelaar Eric Melaerts deed zijn bakermat aan met een mooie
hommage aan Toots Thielemans, onder de titel van de gelijknamige cd: "What A
Wonderful Toots" met intussen een vaste bezetting: Patrick Deltenre als
melodische partner, Bart Denolf, contrabas en Papa Bruno Castellucci; drums.
Deze twee laatsten werkten jaren samen met de grote, lieve baron van de
Belgische jazz en zijn dus een uitverkoren keuze van de twee gitaristen als
ritme-sectie. Deze twee gitaristen gingen echter verder in het illustreren
van hun respect en liefde naar de grote Toots toe, want Deltenre is een
begenadigd mondharmonica speler (tevens pianist trouwens) en Mister Melaerts
vertolkte dat andere kenmerk van de Brusselse Ket door menige solo's of
thema's op gitaar te vergezellen van dat typische fluiten door de lippen, en
dat deed Melaerts wondergoed. Wat me verheugde, is het voltrokken feit, dat
Eric Melaerts een zeer lyrische en geïnspireerde solist is in het
jazzidioom, terwijl het volk van Vlaanderen hem vooral kent als de
Clouseau-gitarist, de producer in het pop-gebeuren, doch zijn roots als
jazzman totaal niet bijster is. Zéér sprekende solo's gooide hij elegant het
publiek in op een, bovendien echte "jazzgitaar", de semi-accoustische dikke
buikgitaar, die we kennen uit de tijd van Jim Hall, Barney Kessel en andere
Kenny Burrells. Patrick Deltenre opereerde daarentegen op een Les Paul
model, en het verschil van sound tussen de twee gitaargoden werkte dan ook
prima. Melaerts zong zelfs op het einde het ontroerende Chaplin-lied
"Smile". Uiteraard was het repertoire samengesteld uit de voorkeuren van
Toots, en zijn eigen "Bluesette" en de zeer transparante ballade voor zijn
echtgenote Huegette: "For My Lady". Toots maakte of nam deel aan filmmuziek,
werkte samen met de grootsten uit de Americana en de Braziliaanse muziek.
Dat alles kwam aan bod in een zeer evenwichtige en begrijpbare set. Jazz,
die niet wil vernieuwen, maar lekker wil ontroeren, door swing, latin
grooves, melodie en welkome muzikale humor. Die humor kwam uiteraard ook uit
de mond van de maïtre de cérémonie, zoals vele Mechelaars hem kenden vanuit
zijn jonge jaren, en daar hou ik van (doe ik zelf ook trouwens), een
opvatting om relax te wezen met je publiek. Eric offerde ook een eigen
ballad "Missing" aan Toots, die een zeer mooi opgebouwde melodie liet horen.
Ook John Scofield schreef ooit een thema om Toots te vieren: " King Of
Belgium" en een deuntje uit de film "Turks Fruit" van de hand van Rogier van
Otterloo mocht niet ontbreken, alsook "Ne Me Quitte pas" van die andere
grote Belg, wat Toots zo graag speelde en mij ooit op het Brosella festival
onder een sterrenhemel deed grienen na de dood van mijn geliefde, toen in
duo met Kenny Werner. Te veel om op te noemen, maar het quartet had echt
zijn huiswerk gemaakt, en boodt dus vele facetten van Toots' parcours. Ik
zeg nogmaals: geen obligate "nieuwe" jazz, maar een heerlijk concert met
vier sterke muzikanten, zoals gekend, en een pluim voor Melaerts om de
mooie, integere solo's, die ik uit zijn handen hoorde vanavond. Cd: "What A
Wonderful Toots" is verkrijgbaar, zie online.
Chris Joris
18
SEPTEMBER 2020 : 'Chris Joris-Frank Vaganée Quartet'
CHRIS JORIS FRANK VAGANÉE
FREE DESMYTER SAL LA ROCCA
…de vorige Jazzconcerten uit de Predikheerlijke Zomer mochten er dan
telkens zeer wel wezen met uitverkochte seats op het binnenplein (en
zelfs een beetje meer ook dank zij het mooie weer) maar vandaag ‘rekken’
we ’t spel nog wat meer open en mag JaZZZolder voor elke set vanavond
rekenen op zo’n 80 tal betalende liefhebbers en ja, we konden dat wel
voorspellen ook met deze Mechelse publiekstrekkers en hun welbekende,
sympa begeleiders. Samen noemen ze zich voor de gelegenheid ‘het Chris
Joris-Frank Vaganée Quartet’ al is het ook wel wat het Chris Joris
Quartet met ‘special guest’ Frank Vaganée. De playlist vanavond
behandelt immers vooral Chris Joris composities al zit er ook wel een
mooie ballade bij van Frank en een ‘Controversial’ van Free.
Chris houdt zich vanavond , wat
commentaren en grappen betreft, wat op de vlakte en dat zijn we van hem
zo niet gewoon maar het voortreffelijke quartet komt dan ook
voornamelijk om te musiceren, is het niet ? Dat doen ze aan de start met
een standard… ja, die klonk mij al bekend maar die kon ik weer zo niet
meteen thuisbrengen….nochtans is Coltrane’s ‘The Night has a Thousand
Eyes’ een héél bekend nummer, een filmcompositie uit de gelijknamige
movie uit 1948 en géén eigen compositie van John Coltrane trouwens maar
een Brainin/Bernier song… De klank op het binnenplein van de
Stadsbibliotheek zit weer erg goed en wat mij opvalt is de heldere,
haast ‘real piano’ klank van de Roland RD-150 van Free….Frank zal die
echter te scherp vinden klinken en dus gaat Free na de pauze over naar
een andere soundsetting van de elektrische piano.
Uit ‘ Marie’s Momentum, album uit
2010, volgt dan met veel energie ‘Naked Raku’, een intussen bekende,
goed in het oor liggende Chris Joris tune en da’s één van m’n
favorieten. Free volgt Chris percussief op de toetsen, Sal (La Rocca)
die vanavond wat incognito op het podium staat, zo met die zwarte
deukhoed en dito color zonnebril, is steeds paraat en gepast op de
snaren en kwam, volgens Chris, nog net voor het concert overgevlogen uit
Sicilië…, grapje dus, nikske van gemerkt en al zeker geen jetlag :-)
!
We gaan dan wat verstillen een eerste
keer met een nummer dat Chris schreef in herinnering aan zijn betreurde
dochter Saskia, ons welbekend en ten tijde van ‘Home and Old Stories’
nog bij op het podium van het Mechelse CC….een treurig voortschrijdend
nummer is dat waar heel gepast ‘Pumpkin’ Rose' dan weer achter schuift ,
da’s een beetje Trane like en vertaalt nostalgie naar muziek, het heeft
wat droefheid in zich, een teruggrijpen naar….een verlangen naar….maar
het nummer ontwikkelt zich wel ritmisch, krijgt een lekkere drive mee en
schept hoop vooraleer naar het einde toe terug te deinen in reflectie,
heel erg mooi ! Daar mag zeker weer een ballade achteraan en dat wordt
dan ‘Sleepless Dream’ van Frank met een gevoelige Free aan de piano,
Frank dan weer troostend, Sal beamend en ondersteunend….
Ik meen dat we in de tweede set ook
nog eerst het verhaal kregen van Eric Person, Amerikaans saxofonist en
op wat CD’s van Chris te horen…eens raakte die na een opnamesessie in de
Rijmenamse DVR studio uren vermist nadat die verkoos om nog wat in het
voor hem onbekende Tremelo te gaan rondfietsen tot de politie hem
uiteindelijk omstreeks middernacht ten huize Joris terug
afleverde…vandaar ‘Missing Person’ en een Eind Goed, al Goed stuk !
Uiteindelijk méér dan goed vanavond
(en daar zat iedereen intussen al wat op te wachten ) was het moment dat
Chris naar de front kwam en zich achter de conga’s zette…Daar ging die
op de hem bekende wijze tegenaan maar niet zonder eerst de uitgebreide
wijde en kortere omgeving te gaan ontsmetten, je weet maar nooit :-) …’
Green Thumb’ startte dus met percussieperformance tot de band weer op
het podium kwam en Frank de inmiddels afgekoelde binnenkoer (ja, 't is
dan nog wel mooi weer maar géén zomerse warmte meer...) dampend mee kwam
opwarmen…Free stapte daarbij stevig mee door en Sal zette eveneens
stevige argumenten neer… kijk..dat was weer een zeer mooie finale zie,
en nam je nadien graag nog wat mee om thuis te beluisteren dan waren
daar nog wat CD’s van Chris te bekomen aan de uitgang en zelfs
de DVD
‘Into The Light, Chris Joris Live’, een waar collector’s item uit 2005
werd zowaar voor een habbekrats , slechts 5€ ! 'weggegeven'….Ik had het
echter al gauw gezien…al de uitgestalde waar zat thuis ook al in de
platenkast…
And so, What’s next ? …Dagje naar de
zoo?...Ik dacht het niet…ik schiet hier volgende week wel een ‘Kameel’ !
Winus
25
SEPTEMBER 2020 : 'Kameel'
Hans Mullens - Geert Roelofs - Patrick Steenaerts
25 SEP 2020 - Het is al zover, het laatste van de avond-jazzconcerten
uit de ‘Predikheerlijke Zomer’ komt er aan !…en is er intussen ook al
geweest... Niet zoals de vorigen op het binnenplein van het Predikheren
want’ ons Odette’, de eerste najaarsstorm met Belgisch toegekende naam
kwam daar een winderig stokje voor steken. Daarom zitten we vanavond met
z’n allen weer in het ons vertrouwde JaZZZolderse lokaal, de Mandela
Zaal van Het Mechelse Predikheren.
We zullen hier in
twee sets weer wat Corona trotserende durvers veilig ontvangen, de
eerste keer om 19 hr. zal dat met ongeveer dertig man zijn, om 21.30 hr.
zitten we hier met een veertigtal liefhebbers. Hans, de JaZZZolder
voorzitter, ziet dit concert dan ook als een tryout om de mogelijkheden
van deze zaal, mét de geldende Corona-voorschriften, uit te proberen en
hoopt de reguliere tweemaandelijkse JaZZZolderconcerten in November weer
voorzichtig te kunnen aanvangen (lijkt intussen ook mogelijk, zelfs
vanaf vrijdag 23 Oktober (nvdr). Vandaag is hier echter eerst nog
‘Kameel’ aan de beurt, een indie-pop-rocktrio, bij uitbreiding ‘jazz’
als je dat wil waarbij voor mij slechts één bekende uit het jazzcircuit
zit en da’s Geert Roelofs, de drummer.
Uit een
onwerkelijke dimensie komt die ‘Chameau’ even later dan ook
binnendraaien en wanen we ons als zaten we op de rug van het ‘schip der
woestijn’ …vergis je echter niet, de toon wordt direct gezet en deze
song ontwikkelt zich , terwijl me meedeinen, als een krachtig nummer met
stevig gitaarwerk van Patrick, gesteund door een strakke ritmesectie.
Weg schommelend gaat het naar het einde toe waarbij het even op een
‘vals! einde aanstuurt en in de eerste set al wat applaus uitlokt wegens
een wat onverwachte interrupt achteraan. ’Greg’, de opener van het
eerste album ‘Barkas’ en tevens de eerste single eruit, gaat wat op
eenzelfde stramien verder, zij het in een wat hoger tempo. De
ritmesectie vervolgt de kadans terwijl Patrick op de snaren gaat
freewheelen… een heavy nummer is het dat alweer wat shouts ontlokt aan
duidelijke fans in de zaal ! Geert zet met droge slagen dan ‘Wüst’ in…
de baslijnen van Hans dribbelen daarin lekker mee en de gitaar gaat dan
wat magisch sfeer zitten scheppen. Het is een nummer dat je bijna
letterlijk op sleeptouw neemt om je aan het einde daarna uitgeteld in
een niemandsland te droppen. ‘Bongerd’ zou nadien het ontwaken kunnen
zijn waarbij er hevig in potten geroerd wordt…da’s dan weer de percussie
van Geert. De bas valt zwaar in en dan wordt het zowaar ‘slappe’ kameel
want de sound van de gitaarsnaren gaat wel héél erg raar doen nu…Het mag
intussen wel duidelijk zijn : Patrick Steenaerts, de snarenkunstenaar
die we nog niet eerder aan het werk zagen kan er wat van ! De nummers
voeren je intussen helemaal mee in een lekkere drive en dan zitten we
aan het titelnummer ‘Barkas’ van het gelijknamig album dat een wat
lieflijk contrast maakt nu.
Hans Mullens ,
bassist en (mede)componist neemt het woord dan, stelt zijn maten voor en
kondigt meteen het laatste nummer aan ook. Maar niet zonder eerst
Christophe Devisscher , de ons welbekende Mechelse bassist, te bedanken
voor het uitlenen van diens elektrische bass…Ja want, geloof het of niet
: Hans bleek voorwaar z’n instrument te zijn vergeten ! En dan volgt
‘Aarsworm’ nog en dan komt die slappe kameel van daarstraks nog even
langs maar verder wordt het hier vooral toch rocken op die heel
eigenzinnige wijze van Kameel en dan denk je daar bijwijlen wel es bij
terug aan ‘Dans Dans’ , het ook wat powertrio dat een paar jaar terug
nog zoveel furore maakte, o.a. op Jazz Middelheim. Het is dan ook geen
wonder dan dat avant garde-gitarist Marc Ribot een fan blijkt , denk
maar aan diens ‘Ceramic Dog’ project, best ook stevig ! Een warm applaus
volgt, drummer en bassist verlaten het podium en laten Patrick achter
‘Für Gerlinde’, en da’s een niet zo klassiek stukje gitaar dat evenwel
rust schept na een powerset met wel degelijk afgebakende composities.
Rustiger jawel, maar met niet ingehouden zelfs uitgesproken Latijns
Amerikaanse passie ! Mooi zo en dan komen ze allemaal nog es samen in
line up op het podium voor wat fotoshots en kunnen de uitgestalde LP’s
(of CD’s) met de controversiële hoes verkocht worden. ‘Ik weet niet wat
ik er van moet denken’ hoorde ik zeggen…’puberaal of geniaal’…vorm je
eigen mening dan maar en ik? …Ik doe er nu het zwijgen toe, ik kwam
eigenlijk alleen maar om de ‘Kameel’ te schieten…
Winus
- persbericht -
a Marcus Wyatt project
- 4 aug.2020 (New Frame / All Africa Global Media via COMTEX), vertaling
JAZZEPOES.be -
Marcus Wyatts nieuwste project past diverse geïsoleerde improvisaties bij
elkaar, experimenteert met muzikale co-creatie tijdens Covid-19, en
misschien daarbuiten.
"Dit Covid-gedoe is zo'n rare tijd", zegt trompettist en componist
Marcus Wyatt, "en we willen allemaal gewoon iets doen."
Wyatt reflecteert op het verwoeste werklandschap dat momenteel
muzikanten wereldwijd omringt. Dat is een reden - maar niet, denkt hij,
de enige - waarom 28 muzikanten uit Zuid-Afrika en Europa zich zo
enthousiast aanmeldden voor zijn nieuwste muziekproject, Alone Together
- Socially Distanced Improvisations.
Het project is in wezen een experiment. Wat zou er gebeuren, vroeg Wyatt
zich af als muzikanten, die allemaal alleen werkten, zonder contact met
of informatie over de andere betrokkenen, zouden worden gevraagd om aan
een improvisatie te werken en vervolgens de resultaten in te dienen? En
was er een kans dat die onderdelen later konden worden samengevoegd tot
samenhangende groepsvoorstellingen?
'Het kostte een paar weken nadenken', bekent hij. 'Je kunt mensen niet
zomaar vragen om willekeurig te spelen, want dat maakt de kans zo veel
groter dat niemand in elkaar grijpt. Maar welke instructies zouden niet
zo bindend zijn dat het niet meer improviseren is?'
Uiteindelijk creëerde Wyatt drie verschillende sets instructies voor
drie minuten muziek. Hij vergelijkt ze met de acteernotities van een
filmregisseur over emotie en intensiteit. Voor muziek hebben ze
betrekking op aspecten als stemming, tonaliteit, dynamiek en tijd. Een
voorbeeldinstructie omvat: "... ga dan gewoon helemaal vrij en verlaat
de hele tijd, enz. - 'schreeuw' gewoon 60 seconden op je instrument."
Een netwerk van bereidwillige medewerkers
Ondertussen verspreidde het nieuws over het project zich via de
netwerken van muzikanten waarmee de trompettist eerder had samengewerkt.
Dit waren onder meer zangeres Tutu Puoane en pianist Ewout Pierreux,
samen met hun collega's in België en Frankrijk; saxofonist Domenic
Landolf en enkele van zijn collega's in Zwitserland; rietblazer Jason
Yarde in het Verenigd Koninkrijk; en een constellatie van
Zuid-Afrikanen, waaronder pianisten Nduduzo Makhathini, Bokani Dyer en
Yonela Mnana; rietblazers Linda Sikhakhane en Sisonke Xonti; bassisten
Shane Cooper, Romy Brauteseth, Benjamin Jephta en Viwe Mkizwana; en nog
veel meer.
"Ik vroeg het in eerste instantie aan vier of vijf mensen", zegt Wyatt.
'Ze stelden voor:' Hoe zit het met zo-en-zo? ' en voordat ik het wist,
telde ik en had ik 28 mensen. Er was een enorme goodwill. Niemand had er
zorgelijke bedenkingen bij, of vroeg of er sponsorgeld was [dat was er
niet], of zelfs wie er nog meer was uitgenodigd. "
Voorbij lockdown
Projecten als Alone Together zijn voor Wyatt "bijna interessanter" dan
het live streamen van een groepsconcert voor een onbekend online
publiek. "Er is geen energie van een publiek om je mee te voeden als je
alleen maar voor camera's speelt. Vaak weet je dat je het gewoon in
iemands privéruimte stopt als achtergrondmuziek."
Het materiaal dat door muzikanten werd ingezonden, werd uiteindelijk
gepuzzeld in 22 uitvoeringen van drie minuten op een gedeeld scherm, elk
vergezeld van een instructiesjabloon, die sinds 27 juli van maandag tot
en met vrijdag is uitgebracht, met elk weekend een geconsolideerde
afspeellijst. Wyatt beschrijft het montageproces als "zo leuk" en de
muziek als "voor het grootste deel verbluffend, [variërend van
harmonisch en melodisch mooi tot het etherische en ronduit dissonante!"
Alone Together, meent hij, is zowel ‘ a poster child ‘ voor wat je in
afzondering kunt doen als iets dat zelfs na de lockdown zou kunnen
doorgaan en zich zou kunnen uitbreiden naar andere genres. Hij mijmert
over het uitnodigen van klassieke muzikanten of het doen van "een gekke
popversie" in de stijl van zijn eclectische outfit Bombshelter Beast.
"Aan het eind van de dag", reflecteert hij, "willen we allemaal gewoon
muziek maken, in welk genre dan ook." Maar het heeft ook zijn respect en
genegenheid versterkt voor alle muzikanten die hebben bijgedragen: "Kun
je je voorstellen wat er voor nodig is, alleen spelen, swingen naar een
koude metronoom?"
- mededeling -
Play with BJO - Someday
We'll All Be Free
Compilatievideo van alle
inzendingen
Play with BJO
Midden april plaatste BJO een online
oproep: ‘Play with BJO’. Het orkest nodigde iedereen uit om creatief aan
de slag te gaan met de song ’Someday We’ll All Be Free’. Muzikanten of
zanger(es)s(en) die er altijd van gedroomd hadden om samen met het
orkest te spelen of zingen, grepen hun kans.
Iedere creatieveling kreeg de kans om te ’spelen’ met de song: een remix
te maken, erop te dansen, tekenen of scratchen. We spoorden iedereen aan
om een video te maken en ons deze te bezorgen.
Compilatievideo
Door de song ’Someday We’ll All Be
Free’ te downloaden (zonder solo en vocals), kreeg iedereen de kans
creatief aan de slag te gaan met het orkest, vanuit hun ‘kot’.
Vandaag stuurden we een compilatievideo de wereld in, met inzendingen
van over de hele wereld.
Deze video kan je bekijken via Facebook, Instagram, YouTube en onze
website.
Zij die thuis nog aan de slag willen met de song, kunnen het nummer,
de lead sheet en de lyrics nog steeds downloaden via onze website.
Someday We’ll All Be Free
De song ’Someday We’ll All Be Free’
werd in 1973 uitgebracht door Donny Hathaway, die er zijn mentale
strubbelingen mee van zich afschreef. Later werd het nummer in de armen
gesloten door de burgerrechtenbeweging, naar aanleiding van de versie
van Aretha Franklin in Spike Lee’s film ‘Malcom X’ (1992).
Brussels Jazz Orchestra bracht het lied vanaf 2018 naar internationale
podia met het project ‘We Have A Dream’ met Tutu Puoane (dat je hier kan
beluisteren). Vandaag zouden we de song kunnen toepassen op deze
ongewone tijden van thuisblijven, telewerken en musiceren via allerlei
online tools.
Brussels Jazz Orchestra wil mensen aanmoedigen om sociaal verbonden te
blijven via de kracht van muziek.
Bewaar de nodige ‘physical distance’, maar hou de sociale verbondenheid
levend.
