BAM! Trio is een Belgische soul/jazzband rond het Hammondorgel, een mythisch instrument uit de jazz- en gospelcultuur. Essentiële vertegenwoordigers van dit genre in België  zijn zij sinds de oprichting van de groep in 2017.  Na een eerste album getiteld "ONE" dat in 2021 uitkwam en door de critici werd geprezen, brachten ze in november 2024 hun tweede album "Keep it Simple" uit, met een special guest op enkele nummers: Bart Defoort op tenorsaxofoon.

“Let's keep it simple” is een zinsnede die de houding van het trio treffend omschrijft, dat zich verre houdt van de prestatie-eisen en complexiteit van hedendaagse jazz. Ze bieden een muzikale reis  door originele composities, sommige met heel verschillende stemmingen, maar die uiteindelijk een gevoel van evenwicht en homogeniteit achterlaten In overeenstemming met hun gewoonte om zich te omringen met special guests voor bepaalde concerten, Zo nodigde BAM! Trio de  saxofonist Bart Defoort (BJO) uit om mee te spelen op enkele nummers van het album, om zo een vierde dimensie aan de muziek te geven.  Dit is dus ook een gezamenlijk album,  een mix van generaties, culturen en invloeden, geboren in de eigenheid van de Belgische hoofdstad.  Met drie paar voeten stevig in de twintigste-eeuwse muziek en nog eens drie in hun eigen moderniteit, is Bam! een trio met een uniek geluid , moderniteit  en universeel, met een jazzalbum dat zowel nederig als verenigend is.

De opname is gemaakt door Pierre Bartholomé in Green Field Studio. Deze veelgevraagde

 geluidstechnicus (Hooverphonic, Jamie Cullum, Simple Minds, Amy Macdonald, Puggy, Ozark Henry, Arno), is bekend om zijn nauwgezette werk.  Hij is ook één van de medewerkers aan het geluid voor het Belgische radiostation 'Classic21', en zijn studio is uitgerust met een Hammond B3  en een Leslie 122 cab ,beide onmisbaar voor het trio bij de opnames van dit  tweede album.

 De mix werd gedaan door de Duitse geluidstechnicus en saxofonist Jason Seizer.  Hij is de oprichter van Pirouet records en heeft gewerkt met Kenny Werner, Dave Liebman,  Paul Motian, Mark Turner,... Jason heeft ook verschillende albums gemixt van het Amerikaanse orgeltrio   Bernstein-Goldings-Stewart in zijn studio en heeft ook samen met hen opgetreden op verschillende concerten. Meer dan een expert op dit gebied was hij dus de ideale persoon om dit album te mixen.  Voor de mastering was het Jason zelf, die erg van het album had genoten, die de diensten van zijn Weense vriend  en meester in de kunst, Cristoph Stickel (CSmastering) voorstelde. Die werd eerder  genomineerd voor een Grammy voor het beste geluid, heeft gewerkt voor ECM Records, Universal Music,  Sony Music, Warner Music, Blue Note Records,...). Cristoph gaf dus de laatste hand aan het geluid  zodat  het de muziek op zijn best naar voren bracht.

VENTILATEUR is een instrumentaal project dat geluiden uit de levendige werelden van hedendaagse jazz en postpunk combineert. De driekoppige band, bestaande uit Iben Stalpaert op drums, Jasper Hollevoet op bas en Daan Soenens op gitaar, gebruikt hoekige ritmes en vloeiende melodieën om composities te maken die zowel contrast als samenhang belichamen. De band, oorspronkelijk afkomstig uit Brugge, heeft momenteel Gent als thuisbasis.

Met een frisse mix van vocale jazz en indie neemt 'Slowly' je mee in een emotionele late night drive door de complexiteit van het moderne leven. Beïnvloed door de fluwelen tonen van Kurt Elling en José James en het rauwe randje van Pearl Jam en Smashing Pumpkins, legt dit nummer een diepe emotie vast: langzaam de grip verliezen op een wereld die overspoeld wordt door constante prikkels. Met weelderige melodieën en introspectieve teksten nodigt 'Slowly' je uit om even stil te staan en na te denken, en herinnert het nummer er ons allemaal aan om even adem te halen in een wereld die op hol slaat.

Als zoon van een Belgische missionaris die in de jaren zeventig naar Japan werd gestuurd en een Japanse vredesactiviste, weigert pianist en componist Alex Koo zich in een traditioneel hokje te laten plaatsen. Zoals het gerenommeerde Duitse Jazzthetik het verwoordde: “Alex Koo is oncategoriseerbaar". 

Met tien unieke persoonlijke tracks is 'Blame It on My Chromosomes'  meer dan een muzikaal statement; het is een vorm van zelftherapie. “De enige manier om tegenwoordig als jazzmuzikant niet in een depressie te belanden, is door jezelf te ventileren en jezelf over te geven aan je muziek”, vertelt Koo. “Muziek moet een diepere betekenis hebben dan zelfpromotie. Voor mij gaat het om het accepteren van wie ik ben en al de rest gewoon los te laten”

Voor dit album werkte Koo samen met de internationaal gelauwerde toptrompettist Ambrose Akinmusire , die meespeelt op twee tracks. Een van deze nummers, 'Jonass', is opgedragen aan Koo zijn jeugdvriend die tragisch is verongelukt, wat een diep emotionele extra dimensie aan het album geeft. “Toen we pubers waren, gingen we skaten en stomme dingen doen, bijvoorbeeld met winkelwagentjes, geïnspireerd door Jackass”, herinnert Koo zich. “Daarom noemden we Jonas 'Jonass'- hij had de grootste lach die je je maar kon voorstellen, ronduit besmettelijk. Tegelijkertijd was hij de meest roekeloze onder ons.” 

Koo, die reeds werd bejubeld door het gerenommeerde Amerikaanse Downbeat Jazz Magazine als “verbluffend origineel”, staat bekend voor zijn muziek die genres overschrijdt en moeiteloos jazz en hedendaags klassiek mengt met elementen van filmmuziek tot zelfs indie. Als geboren en getogen West-Vlaming begon hij zijn muzikale carrière al van zijn vijfde als klassiek wonderkind. Later, in zijn tienerjaren, ontwikkelde hij een passie voor jazz en improvisatie, waarna hij snel lof oogstte van enkele jazzlegendes zoals Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau.  Koo werd zelfs al omschreven als “van hetzelfde zeldzame hoge niveau als Keith Jarrett” (Trouw).  Zo werd zijn album uit 2019, 'Appleblueseagreen', met Mark Turner en Ralph Alessi, ook geselecteerd in Downbeat's Best Albums of the Year.

Liefde is één van die thema's waar muzikanten nooit genoeg van krijgen. 'True Bird’ , de tweede single van het nieuwe album van Matt T Mahony, gaat over de liefde, meer bepaald over de ware liefde. Wat is ware liefde? Maakt een verblindende perceptie elke liefde tot de ware, of kunnen we pas van ware liefde spreken aan het einde van ons leven?  Wat we aanvankelijk als ware liefde zien, kan het jaar nadien alweer voorbij zijn. Matt T zoekt beeldspraak bij vogels. Sommige trekvogels gaan plots op verschillende banen vliegen en zien elkaar nooit meer terug. 'True Bird' gaat over de pijn van afscheid in combinatie met oogverblindende verliefdheid.

'True Bird' start met een pop-achtige drumbeat van Jan Van Steenbrugge waar de bas van Mattias Geernaert en de dromerige gitaar van Matt T Mahony mooi bij aansluiten. Een ideale basis voor de melancholische klank van de chromatische mondharmonica van Olivier Vander Bauwede. Gitaar en harmonica spelen in eerste instantie een Marc Ribot-achtige riff om daarna ruimte te laten voor de warme stem van Matt T Mahony. Hoogtepunt van het nummer is de solo van de mondharmonica, die Toots-gewijs alle emoties op je loslaat.

Het collectief van muzikanten, variërend van 30 tot 70 jaar oud, biedt een zeldzame en prachtige synergie tussen generaties. Ze zijn allemaal toegewijd aan een zaak die in deze moeilijke tijden fundamenteler is dan ooit. Deze muziek is prachtig. Het is ongetwijfeld een van de mooiste die je je kunt voorstellen.

Dit grote en humanistische ensemble werkt aan een droom - sommigen zouden zeggen een utopie - die zowel muzikaal als sociaal is. Muzikanten uit de VS, Afrika, het Caribisch gebied en Europa zijn verenigd door een gemeenschappelijke taal in hun strijd voor gelijkheid en rechtvaardigheid. Het gaat over de toekomst van onze samenlevingen, die verloren zijn gegaan in de excessen van allesverslindend materialisme en wantrouwen jegens anderen. Een natuurlijke convergentie van muzikale en culturele esthetiek - jazz, soul, funk, hiphop, blues - geeft vorm aan een liefdesverklaring en een daad van verzet.

De kracht van Black Lives ligt in het vermogen om de energie van ervaren artiesten te verenigen en te overstijgen, zodat ze hun talenten en persoonlijkheden ten dienste van de groep kunnen stellen. Elk van hen neemt de rol van leider op zich en biedt het collectief een persoonlijk verhaal dat gevoed wordt door ontmoetingen met andere artiesten (Miles Davis, Meshell Ndegéocello, Salif Keita, Roy Hargrove, Cassandra Wilson, Steve Coleman, Wayne Shorter, Esperanza Spalding...).