Maandag  15  Augustus

Namen noemen levert een prachtige, afsluitende dag op !

Craig Taborn solo 

hoofdpodium 12u30

Craig Taborn (piano)

Craig Taborn maakt zich al jaren geregeld, vnl. in jazzmiddens, meer dan verdienstelijk als sideman en hij leidt ook graag zelf ten dans, in eigen projecten en solo. Lies Steppe noemde o.a. Duke Ellington, Sun Ra en Cecil Taylor als invloeden die Taborn zelf aanhaalt voor zijn soloconcerten. Aan Duke Ellington kon je op Jazz Middelheim al gauw denken, terwijl de pianist een fijn thema herhaalde en met geleidelijke ontwikkelingen richting Grote Lyriek trok. Met gevoel voor dramatiek speelde hij naar een wervelend hoogtepunt toe om dan weer te verstillen en steeds spaarzamer en opnieuw met herhaling te gaan spelen, tot in de meest uitgepuurde vorm van enkele luttele noten.
Repetitiviteit is een handelsmerk van Craig Taborn, waar hij ook in volgende stukken meesterlijk mee zou uitpakken. Tegelijk is hij een pianistiek verhalenverteller die heel uitgebalanceerd en met een dwingende logica te werk gaat, rustig, geanimeerd, danserig, tot wild. De invloed van Cecil Taylor en wilde free jazz kwam tot uiting in het nerveuze tweede stuk, waarin hij ging slaan op de toetsen en trok en pietste aan de snaren van zijn instrument. Elders betrok hij de swing en de stride in zijn persoonlijke universum, voorzag hij een outro die een slaafs arbeidsritme verklankte. Er was een verhaal van tristesse die in een levendige vertelling belandde waarin een danserig thema naar een blije afloop leidde. En er kwam een groots slotstuk, dat mijmerend en zoekend, zonder aarzeling, een spanningsboog opzette waarin o.a. ernst, romantiek en blues de bovenhand kregen. Zowaar een verhaal dat vele facetten belichtte en heel wat filmmuziek deed verbleken.

Danny De Bock

Ben Sluijs -Erik Vermeulen | Ben Sluijs Trio| 3/4 peace | Ben Sluijs Kwartet

 club stage 13u50 -15u50 - 17u50 - 20U00

Ben Sluijs (sax), Erik Vermeulen (piano), Ben Sluijs (sax), Marek Patrman (drums), Manolo Cabras (bas),  Ben Sluijs (sax), Christian Mendoza (piano), Brice Soniano (bas), Ben Sluijs (sax), Bram Delooze (piano), Lennart Heyndels (bas), Dré Pallemaerts (drums)

   Van solo piano wandelde Jazz Middelheim op Hemelvaart naar piano + sax. Sluijs en Vermeulen, het is een verhaal van vele, vele jaren. De cd 'Decades' van een paar jaar terug loog er niet om. De uiterst verfijnde muziek van dit duo was ook hier, op de club stage live een zalige belevenis van rustig naar elkaar toespelen, sereniteit in samenzijn, pure schoonheid, in 'Parity'.

Het tweede project dat Ben Sluijs op de club stage presenteerde, combineerde zijn levendiger en zijn rustiger kant. Van wal stak het trio met een kittig en vinnig nummer. De bassist stond al gauw alles uit zijn kast te halen, t.t.z. hij bespeelde in een enkele compositie zijn instrument op meerdere manieren: met de vingers zowel als met de strijkstok de snaren, met de vingers en de handen ook de klankkast als percussie-instrument. Daarna kwam het rustiger deel, met ook een standard, 'I Wish I Knew' en alweer kreeg het publiek kwaliteit voorgeschoteld.

Hebben Ben Sluijs en Eric Vermeulen al een paar decennia een bijzonder duo, dat diep gaat in fijngevoelig samenspel, met 3/4 Peace heeft de saxofonist en fluitspeler ook al enkele jaren een bijzonder trio. Met hun kamermuziek maken zij aansluiting met liefdevolle muziek van Jimmy Giuffre en Paul Bley. Het optimistische, levendige 'Hope' van Mendoza klonk weer aandoenlijk mooi en 'Arada' betoverend - dat had veel van een meeslepende Oosterse gebedsdienst. Om dan het setje nog af te sluiten met het o zo rustige 'Still' was gedurfd, want Ben wist dat de beschikbare tijd te kort was - het nummer zou overlappen met het begin van het laatste concert op het grote podium. Het leverde hem toch een staande ovatie op in de kleine tent!

In zijn nieuwe kwartet vindt Ben Sluijs het zichtbaar goed met twee muzikanten van een jongere generatie en een man die 25 jaar geleden ook al meedeed in een kwartet met Ben. Drummer en generatiegenoot Dré Pallemaerts zat ook hier weer mee aan de dis. 's Middags nog met zijn eigen 'Seva' en de dag voordien met Melanie De Biasio, het lijken gouden dagen voor de sympathieke, jonge vijftiger met internationale uitstraling.
Het klikte prima met de jongeren, De Looze en Heyndels, die elk op hun manier ook al internationaal hun weg vinden. De Looze blonk uit en verbaasde bij momenten weer als begenadigd pianist en hetzelfde kan gezegd worden van contrabassist Heyndels, die we met plezier nog eens meer jazz hoorden spelen. Alle lof ook weer voor Ben Sluijs die in de oren van deze jongen op dwarsfluit exotischer wist te klinken dan de percussionist daareven op het grote podium. De belangstelling voor de club stage was bij dit optreden trouwens groot, alsof er bij sommigen nog een honger was... En kwaliteit kregen zij, dat het talent Belgisch was dat jazz speelde, voelde niet als een beperking.

Danny De Bock

Dré Pallemaerts 'Seva'

 hoofdpodium 14u30

Dré Pallemaerts (drums), Bill Carrothers (piano), Jozef Dumoulin (electronica), Robin Verheyen (saxofoon), Nicolas Thys (bas)

Het tweede concert van de dag op de main stage kreeg een woordje Sanskriet mee, 'seva' dat kort gezegd staat voor belangeloos en vol overgave dienen. Meest opvallend was daarbij de aanwezigheid van twee toetsenisten, die elk hun stempel drukten, hetzij opeenvolgend of in samenspel. Carrothers speelde voortreffelijk zijn rol van de meer klassieke pianist, Dumoulin deed wat we minder van hem gewoon zijn: hij speelde vooral melodieus en haalde weinig toeren uit met geluidjes. Zo gaf Dumoulin met zijn elektrische piano aan het geheel een kanteling, een klank die de muziek er een maakte van meer dan één wereld en een gevoel (in deze muziek, misschien bij uitbreiding in het leven) dat alles aan dunne draadjes samenhangt, als zonnestralen ongrijpbaar, maar in wezen ijzersterk.
Qua muzikale invloeden passeerden heel wat tijdvakken en genres de revue. De intro had weg van een begingeneriek voor een film - was er een verband tussen de sax van Verheyen met 'Naked Lunch' waarvoor Howard Shore samenwerkte met Ornette Coleman? - die ook de sfeer van jaren 1980 new wave-science fiction leek op te zoeken. Er was uiterst elegante jazz die de perfecte acte de présence was voor een zomers jazzfestival. Er was de wals van 'Waltz macabre' van Carrothers die aan Arno kon doen denken en aan dronken lallen. Er was iets van Satie, er was de snelle 'Swing Song' en de lieflijke ode 'For An'. Dré bewees met zijn nieuwe groep weer een keer dat hij een plaats op grote podia verdient. Zelf speelde hij heel soepel, overtuigde hij met gevarieerd en vaak sober drumwerk. Daarbij liet hij zich omringen door de juiste mensen op de juiste plaats. 

Danny De Bock

Power Trio: Murray, Allen & Carrington

 hoofdpodium 16u30

David Murray (sax), Geri Allen (piano), Terri Lyne Carrington (drums)

Internationale groten dan, op een gerenommeerd jazzfestival passende namen met dit Power Trio. Zij namen vorig jaar 'Perfection' van Ornette Coleman op en gaven de titel ook aan de cd die zij samen uitbrachten, het werd een succesverhaal. Elk van deze drie schrijft al even tot al langer geschiedenis in jazzmiddens en samen vormen zij een trio van sterren. Dat het klikt tussen hen kwam ook duidelijk naar voor in hun set op Jazz Middelheim, waar zij meteen stevig van start gingen met een nummer van Murray. De krachtige opener was het eerste in een set van voornamelijk eigen composities, maar werd gevolgd door een folk song. 'Barbara Allen' bleef een traag tempo volgen, maar Murray ging er lekker grillig op te keer. Mevrouw Allen nam het stuur over en liet het stuk heerlijk uit de bocht gaan om de melodie daarna netjes terug in de plooi te leggen van Amerikaans sentiment.

Power Trio zorgde voor een bezielde en boeiende set, met kracht, souplesse en finesse in een mooi evenwicht tussen traditie en moderniteit. Een concert dat naar het einde wel bijna als een geslaagde formule ging aandoen, waar geen verrassingen of uitspattingen meer verwacht moesten worden. Daar kwam dan nog een ballade aan, die weg had van een uitbollen, maar vooral neerkwam op een doen vragen om toch weer uit te halen met de Power van drie. Wat er dan ook van kwam. Mooi gedaan.

Danny De Bock

Pharoah Sanders/Joachim Kühn/Zakir Hussain

 hoofdpodium 18u30

Pharoah Sanders (sax), Joachim Kühn (piano), Zakir Hussain (percussie)

Een unieke samenstelling, het samenkomen van drie muzikanten die hun sporen ruimschoots hebben verdiend: het stond mooi op de affiche, of stond het niet alleen mooi op de affiche?
Voor het publiek was dit sowieso een unieke kans, een uitgelezen mogelijkheid om de legendarische Pharoah Sanders (nog) een keer te zien - al viel zijn concert op Jazz Middelheim 8 jaar geleden maar matig te pruimen. Pharoah was (zoals in 2008) niet altijd aanwezig en evenmin klonk hij altijd even geïnspireerd, maar zijn sound is wel nog heel sterk. Waar hij overtuigend klonk, maakte hij het toch waard dat je er bij was.
Joachim Kühn stond al veel langer niet meer op de affiche van Jazz Middelheim. Hoewel een vooraanstaand man van de Europese jazz, vind je hem hier moeilijker op een zomerfestival en vonden wij hem sterker doorwegen tijdens dit concert. Hij had er voor ondergetekende solo mogen spelen, zodat de dag op de main stage was begonnen en afgesloten met solo piano. Een van de sterkste momenten in het stuk was een passage die hij solo voor zijn rekening nam. Zakir Hussain viel na een poos rammelend bij en zocht een verstrengeld samenspel, wat na een tijdje zoeken toch overtuigde.
Voor sommigen in het publiek was de combinatie van deze drie een geslaagde samenkomst, anderen waren er minder voor te vinden. Zelf was Kühn alleszins verrukt dat hij eindelijk samenspeelde met Zakir Hussain. En hij was dus niet de enige om daar tijdens en na het concert blij om te zijn.

Danny De Bock