|
Zaterdag
13 Augustus
YES Ornette !
Avishai Cohen's Big Vicious
hoofdpodium 15u30
Avishai Cohen (trompet), Yonatan
Albalak (gitaar), Uzi Ramirez (gitaar), Aviv Cohen (drum), Dan Mayo
(drums)
Op de tweede dag van de 35ste editie van Jazz
Middelheim wilen de organisatoren de in 2015 overleden free jazz-pionier
Ornette Coleman eren. Maar eerst is er, zoals dagelijks, een 'Artist
Talk' met schrijver Ashley Kahn, artist talk die dus ook in het teken
staat van Ornette Coleman vandaag. We krijgen bijkomende inzichten met
de twee gasten Denardo Coleman en Han Bennink. Ze halen herinneringen op
aan Ornette. Er zou nog een box bestaan met de allerlaatste
Coleman-opnames ergens in een schuif. Ze geven toelichting bij
'harmolodics', één van de filosofisch-theoretische concepten die leidden
tot Colemans genre doorbrekende status in de jazz. Er worden ook
fragmenten beluisterd zoals ‘Good old days’ van de plaat 'Empty Foxhole'
uit 1967.
Op de Main Stage wat later mag artist in residence Avishai Cohen
zijn Big Vicious-project dan uit de doeken doen. Dat project
ontstond enkele jaren terug in de Lower East Side van New York tijdens
improvisatiesessies met bassiste Meshell Ndegeocello. De vergelijking
met Ornette is treffend door te spelen met dubbele instrumenten: met
twee gitaren (Yonatan Albalak en Uzi Ramirez) waarvan eentje op
basgitaar en twee drummers (Aviv Cohen en Dan Mayo) .Het gaat er
behoorlijk stevig aan toe. Soms is het wat teveel door mekaar, noch vis
noch vlees, noch rock, noch funk, noch jazz. Avishai laat wel eerder een
rocktint zien en manipuleert ook zijn trompet regelmatig met wat
elektronische snufjes.
De band brengt eerst een versie van ‘Pyramid Song’ van Radiohead. Het is
allemaal stevig, opwindend en avontuurlijk. Er is ook subtiliteit met
enkele rustige momenten maar toch is de lade opengetrokken van de
psychedelica, rock en funk. Mooi maar toch wat bevreemdend ook (het past
eigenlijk ietwat buiten de rand van 'de jazz' maar het publiek reageert
gunstig). De gitaristen hebben ook hun pedalen met effecten en toveren
diverse klanken die wel redelijk blenden met mekaar. Er is tussendoor
een knipoog naar Miles' zijn Bitches brew of d'er zit wat tussen van
Black Sabbath of Lou Reed. Je hoort eigenlijk van alles er doorheen,
soms wat rommelig en dan weer strak in het gareel. Het project Big
Vicious is echter nog jong, zoekt mogelijks nog steeds richting....
Michel Proesmans en Winus
Eric Thielemans solo |
Eric thielemans-Billy Hart|
The Mechanics are Dancing in your Head
| LargE
Plays ERF
club stage 16u50 -18u50 -
20u50 - 23U00
Eric
Thielemans (drums,percussie), Eric
Thielemans (drums), Billy Hart (drums)
Mauro Pawlowski (gitaar), Rudy Trouvé (gitaar), Jean-Yves Evrard
(gitaar), Roman Hiele (electronics), Eric Thielemans (drums),
Eric Thielemans (slagwerk & electronics),
Jozef Dumoulin (keys & electronics), Jean-Yves Evrard (gitaar), Niels
Van Heertum (euphonium), Phillip De Jager (slagwerk), Laurens Smet
(bas), Billy Hart (drum), Karen Willems (drums)
Het is tof vandaag om Eric Thielemans zowaar als een
'kleine artist in residence' in de club stage aan het werk te zien. Hij
kan ook vier keer aantreden. Hij werkte eerder met Maak's Spirit en het
Ben Sluijs Quartet (die hier op de laatste dag geprogrammeerd staat) en
hij speelt ook bij 'Tape Cuts Tape' en eigen projecten zijn er zoals 'A
Snare Is A Bell' en 'EARR' (Ensemble Artists Repertoire Research).
Hij begint er eerst helemaal solo aan met zijn twee floor toms geplaatst
op twee stoelen. Hij speelt subtiel en percussief.. zoekt, twijfelt,
onderzoekt de mogelijkheden... Het publiek slentert daarbij traagjes de
tent binnen. Gaandeweg fascineert het werk echter en de muziek begint te
leven. Iets minder is het hypnotisch potten en pannengerammel als het
ware.
Op het einde haalt hij de truuk met het fietswiel naar boven en bespeelt
het wiel met een strijkstok. Het geroezemoes van het publiek aan de rand
deert hem niet. Billy Hart (met wie Thielemans straks in duo zal spelen)
komt ook vooraan meekijken of het goed is. Ik verwacht straks toch wel
wat meer dan deze muziek?
Naar het duo concert met mentor Billy Hart heeft Eric naar
uitgekeken. Billy Hart is een jazzveteraan die met groten als Miles
Davis, Wes Montgomery of Herbie Hancock heeft gewerkt en de laatste tijd
vooral in de weer is met zijn eigen Quartet (met daarin Mark Turner,
Ethan Iverson en Ben Street).
Het is een mini concert in twee delen zeg maar zonder afspraken vooraf
gemaakt te hebben. Het concert is een muzikale dialoog die ze op dit
kleine podium uitvechten want ze zitten als kemphanen tegenover mekaar.
Hart bespeelt aan de start zijn drumstel met paukenstokken en Thielemans
met brushes en daarna keren ze de rollen gewoon om. Ze vullen mekaar zo
aan maar bekampen mekaar ook, zij het op een speelse manier. In een
tweede deel bespeelt Thielemans de grote gongs terwijl Hart verder drumt
en daarna keren ze ook hier de rollen graag om. Op deze manier blijft
het boeiend en dit duo zal je trouwens niet vaak samen zien ook...
Met 'The Mechanics are Dancing in your Head' is de club overvol en er
kan geen halve kip meer bij. Er werd aangekondigd dat ze Colemans'
'Dancing In Your Head' uiit 1977 gingen interpreteren maar daarvan
hebben we niets gemerkt...Deze gelegenheidsband speelt wél een
ferme alternatieve Colemantribute met veel harde gitaren van Pawlowski,
Trouvé en vooral Jean-Yves Evrard. De ritmesectie met Eric Thielemans
achter de drums en Roman Hiele op electronics doen de zaak wat
opzwellen. Maar het klinkt best ook rommelig en erg abstract met
geschreeuw en hetgeen de bedoeling is : zeker met vette basdreun
wat te vaak voorkomt op festivals zodat je de fijne nuances tussen de
instrumenten niet meer kan onderscheiden. Het is een muzikale oefening
lijkt ons waarin men zo vrij kan zijn als een vis in het water. Ornette
zal van bovenaf wel goedkeurend knikken ...
...soundscapes klinken soms ingetogen, soms iets meer uitgelaten maar
altijd duister, wrang, wriemelend en wroetend. De beat hier is erg
belangrijk met zovele drummers/percussionisten tijdens de ERF sessie van
Thielemans. Een ietwat rare after party wordt het die we geheel op
afstand gade slaan terwijl we napraten na de wervelwind en het denderend
succes van Patti Smith op het grote podium...
Michel Proesmans en Winus
ICP Orchestra
hoofdpodium 17u30
Han Bennink (drums), Ab Baars
(klarinet, tenorsax), Tobias Delius (klarinet, tenorsax), Ernst Glerum
(contrabas), Thomas Heberer (trompet), Tristan Honsinger (cello), Guus
Janssen (piano, compositie), Michael Moore (klarinet, altosax), Mary
Oliver (viool, alt-viool), Wolter Wierbos (trombone)
Voorgesteld als een knotsgek zootje ongeregeld begint Het ICP hun set op
de mainstage, chaotisch kortom... Het ICP Orchestra oftewel ‘Instant
Composers Pool’ is een onafhankelijk Nederlands platenlabel voor free
jazz en geïmproviseerde muziek. Het label werd in 1967 opgericht door de
saxofonist Willem Breuker, pianist Misha Mengelberg en drummer Han
Bennink. Ze brachten/brengen immers platen uit waarin de grote
platenmaatschappijen niet echt geïnteresseerd zijn. Mengelberg en
Bennink intensiveerden hun samenwerking in 1974 in de vorm van een duo
en het grotere ensemble ‘Instant Composers Pool’. Van de originele
bezetting blijft nu enkel nog drummer Han Bennink over want Mischa lijdt
aan dementie.
Het tentet schudt iedereen wakker van bij het eerste nummer met piepen,
kraken, krassen. Erg free dus maar er zit ook swing in en veel berekende
passages. In de muziek zitten bekende tunes verweven zoals ‘La Paloma’
en iets van de Ramblers ook. Deze bende kan vooral zwierige, speelse,
lichtvoetige Duke Ellington– achtige jazz spelen zoals bvb. ‘East of the
Sun’ of ‘Ellington’ in een arrangement van Mischa. Ze eren ook Monk en
Herbie Nichols als idolen. Van de zangpartijen van o.a. cellist Tristan
Honsinger zullen we verder maar zwijgen zeker. Er zit voldoende humor in
de set met bvb. ‘Bleekgezicht’ met de mooie schuiftrombone van Wolter
Wierbos en lekkere solo's op klarinet (Michael Moore en Ab Baars)
Er wordt ook een nummer opgedragen aan het Nederlandse olympisch
renpaard ‘Jojo jive’. Tristan brengt ook wat spoken word in ‘Where The
Sunflowers Grow’ en Han Bennink geniet zoals gewoonlijk heel
intens achter de drums.
ICP is misschien niet de meest toegankelijke band op dit festival, maar
het brengt wél een hoop vrolijkheid ten tonele. Dat mag ook wel es !
Michel Proesmans en Winus
Ornette Coleman Tribute 'Denardo Vibe'
hoofdpodium 19u30
Denardo Coleman (drums), Al Macdowell
(elektrische bas), Tony Falanga (akoestische bas), Charlie Ellerbe
(gitaar), Rene Mclean (altsaxofoon), Abraham Burton (tenorsaxofoon),
Wallace Roney Jr. (trompet)
Zoon Denardo komt zijn vorig jaar overleden vader
Ornette eren. Ik moet zeggen dat de magie wel weg is. De vonk is minder
overgeslagen op het publiek dan toen in 2007, toen Ornette en zijn bende
hier zelf op het podium stond. Aangenaam klinken nummers als ‘Theme from
a Symphony’ wel. Deze achtkoppige tribute-band met de muzikanten uit de
laatste groep van Coleman werken zich te pletter en zweten nogal maar
hun verhaal raakt onvoldoende. Ze zeggen ook niet veel en dat is zonde.
Teveel power en te weinig soul... Het is ook geen 'best of' American
show geworden. De band speelt energierijk en krachtig zonder enig
rustiger pauzemoment. Eregast David Murray schittert daarbij wel zoals
altijd. Gitarist Charlie Ellerbe heeft zelfs blijkbaar nog energie over,
niet evident want ook geen jonge man meer....
Leuk op het einde is dat Avishai Cohen nog enkele nummertjes komt
meejammen tot gejuich in het publiek want hij steelt de show dezer dagen
als artist in residence. De jazz wordt echter vandaag niet op zijn kop
gezet zoals Ornette dat wél kon doen...
Michel Proesmans en Winus
An Evening of Words and Music with Patti Smith
hoofdpodium 21u30
Patti Smith (gitaar), Tony Shanahan (bas,
piano), Jackson Smith (gitaar), Sebastian Rochford (drums)
We houden ons hart vast. Wat doet Patti Smith hier op
Jazz Middelheim ?: trekpleister op zaterdag ? De tent zit wél afgeladen
vol, de fans zijn hier speciaal voor afgezakt, da's duidelijk. We zeggen
heel eerlijk: ze kwam, sprak, zag en overwon de ganse tent en werd
daarbij zelfs beste act van deze dag, bij uitbreiding zelfs van het
ganse meerdagenfestival ! Een dame om U tegen te zeggen, al spuwde ze
bij haar intrede op de scène meermaals 'k weet niet wat uit, dat was
minder ladylike... Pas op de show is afgemeten, wel doordacht en ze had
het ook al waargemaakt enkele dagen vooraf op een ander festival in
België.
Patti Smith opent haar concert met ‘Birdland’, voorgedragen uit haar
boek ‘Collected Lyrics, 1970–2015’ en dat gaat over de relatie
tussen een jongen en zijn vader en over de menselijke natuur. Het boek
gaat even later toch gauw opzij en zij vervolgt met zingen tot
groot jolijt van het publiek. Haar handen gaan daarbij profetisch in de
lucht.
Deze ‘Godmother of punk’ is nog steeds bij de pinken en heeft een
boodschap bij. Maar wat speelt deze band goed ! en vooral haar
zoon op gitaar dan ! Patti Smith is best goed bij stem, zo blijkt onder
meer tijdens het country achtige ‘Wing’, dat uit haar album 'Gone Again'
komt. We horen haar bekende parels als ‘Dancing Barefoot’, ‘Because the
night’ en ‘Gloria’. Daarenboven brengt ze een speciale mooie eigen
versie van ‘When Doves Cry’ van Prince. Haar gedicht ‘The boy, the beast
and the butterfly’ draagt ze dan weer op aan Ornette Coleman en ze doet
een bevlogen pleidooi voor improvisatie en muzikale vrijheid. Toch een
hoogtepunt daar. Ze bedankt Antonie Van Leeuwenhoek voor de
wetenschappelijke bijdrage, die haar onder meer in staat stelt om Allen
Ginsbergs' Holy Holy Holy / Footnote to Howl te citeren met een
opsomming van o.a. “Everything is holy! Antwerp is holy! Kerouac is
holy! Ginsberg is holy! Corso is holy!...." En dit gaat in crescendo
voor een waarlijk enthousiast,opgehitst publiek... Het nummer
‘Frederick’ is voor vader Frederick Dewey Smith van stergitarist Jackson
Smith (haar zoon). ‘Ghost Dance’ uit de plaat ‘Easter’ is opgedragen aan
de Hopi-indianen en herinnert ons eraan dat de tijden niet veranderd
zijn.
Ze staat erop om de organisatie, catering en vrijwilligers te bedanken
voor het uitstekende werk dat ze hier leveren en draagt het erg krachtig
en stevig rockende ‘Summer Cannibals’ aan hen op. Daarmee stuwt ze het
concert nog maar eens naar hogere sferen. "Fuck the chairs", roept ze
dan het publiek toe. 'Ik ben geen jazz-zangeres, ik ben één van jullie.
Als je wil dansen, dans dan !'. En tot wie zat: “Zoals ik eerder al zei,
ben ik geen jazzartieste, I’m a just a rock bomb.” En inderdaad de
mensen naast ons staan recht, de gangen vullen zich en iedereen
veert op, danst en klapt mee.
De punkdichteres en haar band brengen het er dus goed van af op dit
festival, gewoon door zichzelf te zijn. Ze spelen daarbij loepzuiver en
met veel overtuiging . Patti Smith is naast dichteres, zangeres ook nog
een fervent activiste. Ze zegt: " Fuck racism Fuck nationalism / Fuck
powerful governments / Power to the people". Het volk is de grootste
vredesbeweging ter aarde. Wees sterk, ook in moeilijke tijden', waarbij
ze zich tot de jongere generatie richt. En we moeten ook de mooie bomen
hier in het park goed conserveren...
Het concert wordt zo een regelrecht rockconcert en de jazztent wordt
waarlijk een rocktempel !
Eind dit jaar wordt Patti 70 en het is duidelijk dat ze haar boodschap
wil doorgeven. Lijkt ons héél overtuigend gedaan !
Michel Proesmans en Winus
|
|
