JAZZEPOES GENT JAZZ 2017 - concertverslagen donderdag 13 Juli

GENT JAZZ

CONCERTVERSLAGEN HIER

Tussen 6 en 15 juli op de Bijlokesite




	Gent Jazz, editie 2017 , de titel dekt de lading al langer niet meer, da's intussen bekend en daar gaan we dan ook niet meer over uitwijden al trekken we wel es de wenkbrouwen op bij het aanschouwen van de affiche. Zolang er in het programma-rijtje echter genoeg 'jazz' aan bod komt en dat andere aanbod daarbij boeiend blijft, kunnen en zullen wij daar mee leven. De nieuwe wereldmuziek, het samenvloeien van genres, experiment, is dat geen jazz dan ? Aan het (her) schrijven van een definitie echter van een zich steeds vernieuwend genre als jazz wagen we ons niet, alleen dit : moet het écht zo luid allemaal ? Open Festivaltenten, randgeluiden, je begrijpt voor een stuk wel dat het volume daarbij ook iets omhoog mag maar 'de dreun' is meer en meer alom aanwezig, storend vooral in de subtielere muziekpartijen van soms enkele muzikanten, een trio ??, trommelvliesbeschadigend waar men denkt voluit te mogen/moeten gaan want ach, dat zijn de mensen intussen toch al gewend, is het niet ? De pijngrens van 95 dB wordt daarbij steeds meer en meer overschreden, 105 dB lijkt de norm nu en, doof en beschadigd dat wij zijn, intussen, na jaren zonder oorcondoom te hebben meegelopen in het festival en concertcircuit, vinden we dit een onrustwekkend gegeven dat daarbij en bovenal het genieten van de muziek beduidend naar omlaag haalt. Wij weten intussen natuurlijk wel beter, beschermen de gevoelige oorkanalen al is het in ons geval al wat laat maar erger kan natuurlijk ook nog altijd... Spijtig is het bovendien dat zelfs 'jazz'festivals daarbij niet meer gespaard blijven van 'de dreun'. Je moet het er maar bijnemen en toch proberen te genieten, al hoor je de muziek dan door oorpluggen, de nieuwe vorm/norm van het muziekbeleven? ... Winus

Donderdag 13 Juli : no Sound of Silence

Winus zegt DAG

...Donderdag 13 Juli werd onze laatste festivaldag hier en dat werd een verdeeld maar toch enigszins geslaagd uitje en dat had vandaag vooral te maken met afsluiter Kamasi Washington die ‘k verleden jaar wat ‘gedateerd’ klinken vond maar vandaag, bij méér luisteren, boeiend vond en een saxofonist met een verhaal. Eerder was daar echter aan de start Hoera. met aan de knoppen , als guest, knoppenkunstenaar Roman Hiele en dat had mooi kunnen zijn maar voor vandaag werd meteen al de stemming gedrukt door een onredelijk luide wall of sound en dan blijf ik liever wat uit de buurt van het podium en aanpalende gangpaden. Ik was trouwens al een ietsje te laat voor de fotoos wegens een, laat ik zeggen ‘administratieve babbel’ aan de ingang betreffende de betaalkaarten. Eerder vorige week had ik er 2, vooraf thuis betaald, en lukte dat niet om die 2 saldo’s samen te voegen op 1 kaart. Nu lukte dat echter wel en da’s aardig met het vooruitzicht ook op hetzelfde betaalkaartensysteem op Jazz Middelheim. Ik ben vriendelijk geholpen door de medewerkers ter plaatse en da’s dan achter de rug, een opstartprobleempje dat opgelost werd… Concentrare dus terug op het dagprogramma hier en dat werd dan doorgaan naar de Garden Stage voor de sets tussen het hoofdprogramma en da’s vandaag voorbehouden aan Makaya McCraven en band die ons meteen smaakt in de eerste set al, daar kwamen we telkens graag voor terug zoals zovele anderen want ook de zwarte trompettist met Miles feel zat ons goed. Minder geslaagd dan weer vond ik het elektronica experiment van Robert Glasper, next on the Main Stage met opvallende verschijning Casey Benjamin in de front. Hip hop pop met veel improvisatie, nee, zelfs als doordeweekse (en in het WE ook) Studio Brussel luisteraar én als fusion liefhebber is mij dit een stap te ver. Old Dreams, New Planets’ van Stuff , volgende act hier, tapt wat uit eenzelfde vaatje maar heeft meer eigenheid als band. Zij drijven intussen nog steeds op een wolk van succes ook en da’s hier meteen duidelijk, aan het vele volk in de tent te zien…Maar ‘k zei het daarnet al : Kamasi Washington, de afsluitende hoofdact, kon mij vandaag het meest bekoren. Wij zaten , na het plaatjes schieten, in de tuin, gezeten voor één van de vele aanwezige schermen op ons gemak te kijken en het beviel. Ja, Brandon Coleman was cool en mede zijn Moog maakte dat er toch een seventies sluier over de show hing maar er was méér en hoewel de vocals van Patrice Quinn niet iedereen konden bekoren, vond ik haar best goed zingen. Zij was d’er trouwens niet echt als zangeres maar maakte deel uit van het verhaal dat Kawasi bracht … weet je trouwens dat ik regelmatig al es de naam van Kawasi heb horen vallen op Studio Brussel want samples van ‘m worden door anderen intussen graag verwerkt in funky beats !
Blijft daarna nog de Garden Stage alwaar Shabaka and The Ancestors, voor ons tenminste, deze Gent Jazz mochten afsluiten. Michel en Esther, zijn dochter, wringen zich tussen de massa en ikke volgen dus…lang blijven we echter niet, morgen (eigenlijk vandaag dus al..) is het voor sommigen onder ons al terug werkendag, dus we horen maar enkele nummers aan. Dat volstaat om te weten dat Shabaka Hutchings, de saxofonist en o.a. de opmerkelijke voice van Siyabonga Mthembu hier de boel wel draaiende zullen houden, ook weer een naam om te onthouden al zullen we die niet gauw meer tegen komen…

Winus

Hoera. feat Hiele

hoofdpodium 16u30

Roman Hiele (elektronica & sampling), Bert Cools (gitaar), Dries Laheye (elektrische bas), Stijn Cools (drums)

We zijn rond 17u op het terrein aanwezig nemen meteen een tractatie gratis Duvel en zetten ons vooraan tussen de jongeren op de grond.
Hoera. is de winnaar van Jong Jazztalent Gent in 2016 en ze gaan vandaag samenwerken met elektronica producer Roman Hiele. Deze man is ook een jonge Belg van stijgende bekendheid en specialist van synthetische sounds en underground muziek.We kennen de broers Cools op gitaar en drums al langer, ook van Jazzathome Mechelen en Jazzzolder en we herkennen ook Dries aan de bas , bekend van Stuff., die hier later vandaag ook zullen staan.

Ze voeren het project “Émimo” uit met eigen opnames verwerkt met samples van het gerenommeerde Litouwse Jauna Muzika kamerkoor van 24 man sterk. Hoera. gaat in dialoog met Hiele en verwerkt dit tot een nieuw rustig klankbeeld dat erg traag vooruit gaat. We laten ons verdwalen en zen worden bij hun filmische muziek en soundscapes en improvisaties. Het is even wennen doch een goed begin van deze dag. Ik vind dat je het live moet zien omdat je dan begrijpt wat er gebeurd on stage. Opvallend is de diepe bas die echter helaas weer een dreun dreigt te worden. De gratis uitgereikte oranje oorstopjes van Ethias komen goed van pas en dit zo doorheen de ganse dag want geluidspieken van 100 dB en meer zijn blijkbaar normaal geworden. Dit ook zo in de garden stage waar een wel hele goeie groep veel volk trekt.Straks meer daarover...

Robert Glasper Experiment

hoofdpodium 18u30

Robert Glasper (toetsen), Casey Benjamin (saxofoon, vocoder & keytar), Justin Tyson (drums), Burnis Travis II (bas), Michael Severson (gitaar), Jahi Lake (DJ)

Dit is gans ander bier en ik vind het een miskleun van een experiment. Het is moeilijk te omschrijven maar teveel hip hop zonder ziel voor mij met fantastische dreunen van veel dB en slechte mix zodat dit gauw gaat vervelen. Ze maken af en toe een zootje met 70s-prog en 80s-kitsch. Mijn inziens is die Robert Galsper wat overroepen. Op de plaat klinken ze echter beter dan dit experiment van trial en error. Ze brengen een wat rustiger laidback versie van “How Much A Dollar Cost” met mooi toetsenwerk. Doch dit verbleekt van wat volgt.. Kenny Kirkland en de jaren tachtig zijn hier nooit veraf, maar het is slechts een aanloopje naar het echte werk. Glasper kiest ervoor het overzicht als bandleider te laten varen en gaat in scherpe dialoog met saxofonist Casey Benjamin, met brede hoed in de front en die dweept met elektronica pedalen en vocoders. Ze improviseren op een improvisatie en dat duurt en duurt en beide heren duelleren op de hakkende drums van Mark Colenburg . Sorry, maar het drumwerk in de garden stage is veel beter. Ik meen verder nog een vreemde versie te horen van ‘Smells Like Teen Spirit’. De meningen zijn achteraf goed verdeeld. Het aandeel hiphop is hier te groot met teveel speelsheid en soms 107 dB ! Je hoort daarbij de nuances niet meer door de overdreven dreun..

Makaya McCraven

garden stage 17u50 -19u50 - 21u50

MAKAYA MCCRAVEN (drums, beats), JUNIUS PAUL (bas), MATT GOLD (gitaar), ? (keys), Marquis hill (trompet)

We zijn helemaal weg van deze voor ons onbekende band rond drummer Makaya McCraven uit Chicago. Ze zijn een dikke drie sterren waardig. Hij is een muzikant/producer en was een ontdekking in 2015. Zowel jazz als hiphop kleuren het muzikale DNA van Makaya McCraven. Hij speelde samen met Archie Shepp, Yusef Lateef en Marquis Hill, maar werkte ondertussen ook aan zijn eigen, unieke sound en heeft al enkele albums uit.
Al met zijn debuut als leader in ‘Split Decision’ laat hij horen dat de groove, naast wat vrije improvisatie, voor hem van cruciaal belang is. Voor zijn tweede album zette hij nog een stap verder en kwamen de composities tot stand op unieke wijze. In een club in zijn thuisstad Chicago hield hij over een periode van 1 jaar een dertigtal improvisatiesessies met bevriende muzikanten. Dit leidde tot 48 uur live muziek, die van de eerste tot de laatste noot opgenomen werd. Nadien knipte, plakte en remixte hij dit materiaal tot 19 ijzersterke stukken die hij uitgaf op een album met de toepasselijke naam ‘In the Moment’ en dat brengen ze heerlijk vandaag. Deze composities zijn gedrenkt in elektro jazz , seventies soul, hiphop. Hij noemt het 'organic beat music'. Inderdaad je hoort oude instrumenten van de Miles uit de jaren ’70 of Weather Report met mooie opgebouwde ritmes in laagjes, even terugtrekken van het ritme en weer een solo met mooi beheerst spel. Het zijn allemaal sterke muzikanten met diepe elektrische bas, Fender Rhodes à la Chick Corea en de sterke trompettist Marquis Hill, ook uit Chicago, als frontman. Er is mooi gedoseerde elektronica en fantastisch opzwepend drumwerk van de leider. Er is zelfs disco funk à la Larry Graham. Ze spelen afwisselende sets die nooit vervelen. Hij weet zich op tijd in te houden en de lengte van solo’s te beperken zodat het genietbaar blijft.

STUFF.

hoofdpodium 20u30

cLander Gyselinck (drums), Andrew Claes (sax), Dries Laheye (bas), Mixmonster Menno (samples), Joris Caluwaerts (toetsen)

Net als op Middelheim vorig jaar mogen ze hier de main stage bemannen met hun dwepende muziek en bass’n drum. Het zijn ambassadeurs van de nieuwe jazz ? In ieder geval trekken ze de jongeren meer naar de jazz. Maar eerlijk gezegd vindt ik het Labtrio mooier en afwisselender en sterker.
De hype rond Stuff is volgens mij wat bekoeld al denken de meesten daar anders over. Het is teveel hetzelfde, mogelijks een idee slechts, beïnvloedt door de voorgaande groep die wat aanleunt bij Stuff. Ik heb echter al iets teveel dreun en elektronica gehoord voor vandaag. en dus trek ik me deels terug in de omliggende tenten voor gezellige babbels en kijk mee op de tv schermen. Het is te hopen dat deze muziek de 100 jaar mag halen maar geef mij maar die goeie ouwe Blue Note plaatjes van de jaren ’50 en ’60 want die vervelen me nooit. Twee jaar na hun bejubelde debuut staan ze hier dus nu met het nieuwe album ‘old dreams new planets’. Ze hebben nog altijd een goede live reputatie inclusief lasershow: prog rock, hiphop, fusion, funk, drum’n’ bass en futuristisch eclecticisme zijn de ingrediënten. Soleren is niet aan de orde maar collectief musiceren is het motto onder het inventieve drumwerk van Lander die te midden zit van de muzikanten.

De Ewi van Andrew Claes is prominent aanwezig en dweept met de toetsenman. Meer naar het einde toe worden ze beter en enigszins verbaasd door het vele enthousiaste publiek spelen ze nog een bisnummer bovenop een volle set.

Kamasi Washington

hoofdpodium 22u30

Kamasi Washington (Tenorsaxofoon), Rickey Washington (sopraan saxofoon & fluit), Ryan Porter (trombone), Brandon Coleman (toetsen), Joshua Crumbly (bas), Robert Miller (drums), Jonathan Pinson (drums), Patrice Quinn (stem)

Afsluiten doen we vandaag op de main stage met veel volk rond Kamasi Washington. Hij treedt de tweede keer aan op Gent Jazz na zijn verschijning op editie 2016. Ik zie hem nu voor een eerste keer. Ik moet zeggen, even leek het weer van hetzelfde te zijn doch er was veel afwisseling, gelukkig. Hij speelt wel snijdig op de sax maar de medemuzikanten maken veel goed alsook zangeres Patrice Quinn.
Na zijn bejubelde en doorbrekende plaat ‘the epic’ uit 2015 met 172 minuten muziek verslaat hij binnen-en buitenland met zijn composities. Zijn carrière kreeg hiermee een boost. Dit jaar verscheen het album ‘Truth’ ( April) en verderop in de zomer komt de EP ‘Harmony of Difference’ uit. Dus genoeg nummers voorhanden om vandaag mee uit te pakken. Wat opvalt in de zevenkoppige band is zijn vader Rickey Washington op sax en dwarsfluit en ook de twee drummers. Ik vraag me af of dit echt nodig is. Vooral in het begin imponeert de podiumprésence in bijvoorbeeld ‘The Magnificent 7’, daarna verlaagt het tempo zich met de dwarsfluit in ‘Askim’. Soms doet Kamasi ons denken aan de rauwe sax van Coltrane. Ook de toetsenman Coleman speelt een verdienstelijke rol in ‘Hot Sauce’ met dansbare funk. Bij het nummer ‘Black Man’ komt de zangeres Patrice Quinn naar voren en dit brengt wat soul met zich mee.

Ze spreekt haar eigen words op de song en zingt daarna met begeleidende Fender Rhodes en het nummer gaat over in een climax sax solo en opzwepende drums. In een andere song ‘Nineties’ hoor je dan weer de seventies doorklinken met toetsen uit die tijd en grooves met schuiftrombone van Ryan Porter en een goede bassolo van Joshua Crumbly met juichend publiek. Ook de moog synthesizer is blijkbaar nog populair. Wat opvalt is dat Kamasi zijn muzikanten ook laat schitteren zonder de hele tijd met zijn sax de show te stelen. Ze maken er gelukkig niet de ganse tijd een potje van doch maken een goed afgelijnde show van met afwisseling en rustmomenten zoals ook naar het einde toe met zangeres Patrice en een lange beklijvende sax solo van Kamasi. In ieder geval zijn wij achteraf onder de indruk van dit geweldige optreden.

Shabaka and The Ancestors

garden stage 23u59

Shabaka Hutchings (saxofoon), Mthunzi Mvubu (altsaxofoon), Siyabonga Mthembu (stem), Ariel Zomonsky (bas), Gontse Makhene (percussie), Tumi Mogorosi (drums)

Het concert van Kamasi liep wat uit en de Ancestors hebben dat mooi afgewacht. Dit is weer een volle tent met hete dansbare muziek van Caribische calypso over Centraal-Afrikaanse zangstructuren tot Zuid-Afrikaans Nguni. Vorig jaar tekende bandleider annex saxophonist Shabaka Hutchings hier met zijn kwartet Sons Of Kemet voor één van de hoogtepunten van het festival. In Johannesburg liet de Brit Shabaka (sax) zich omringen met de beste Zuid-Afrikaanse muzikanten en blikte het album ‘Wisdom of Elders’ op één dag in. Het is een kleurrijk gezelschap à la Sun Ra met spiritualiteit en met een opvallende rol voor de zanger Siyabonga Mthembu. Ook de percussionist en bassist geven heerlijke solo’s en verderop komen pa en zoon Kamasi Washington nog meejammen ook. Dat duurde zeker nog een tijd door in de nacht maar dat einde hebben wij niet meer gezien...

Michel Proesmans