JAZZEPOES GENT JAZZ 2017 - concertverslagen zaterdag 8 Juli

GENT JAZZ

CONCERTVERSLAGEN HIER

Tussen 6 en 15 juli op de Bijlokesite




	Gent Jazz, editie 2017 , de titel dekt de lading al langer niet meer, da's intussen bekend en daar gaan we dan ook niet meer over uitwijden al trekken we wel es de wenkbrouwen op bij het aanschouwen van de affiche. Zolang er in het programma-rijtje echter genoeg 'jazz' aan bod komt en dat andere aanbod daarbij boeiend blijft, kunnen en zullen wij daar mee leven. De nieuwe wereldmuziek, het samenvloeien van genres, experiment, is dat geen jazz dan ? Aan het (her) schrijven van een definitie echter van een zich steeds vernieuwend genre als jazz wagen we ons niet, alleen dit : moet het écht zo luid allemaal ? Open Festivaltenten, randgeluiden, je begrijpt voor een stuk wel dat het volume daarbij ook iets omhoog mag maar 'de dreun' is meer en meer alom aanwezig, storend vooral in de subtielere muziekpartijen van soms enkele muzikanten, een trio ??, trommelvliesbeschadigend waar men denkt voluit te mogen/moeten gaan want ach, dat zijn de mensen intussen toch al gewend, is het niet ? De pijngrens van 95 dB wordt daarbij steeds meer en meer overschreden, 105 dB lijkt de norm nu en, doof en beschadigd dat wij zijn, intussen, na jaren zonder oorcondoom te hebben meegelopen in het festival en concertcircuit, vinden we dit een onrustwekkend gegeven dat daarbij en bovenal het genieten van de muziek beduidend naar omlaag haalt. Wij weten intussen natuurlijk wel beter, beschermen de gevoelige oorkanalen al is het in ons geval al wat laat maar erger kan natuurlijk ook nog altijd... Spijtig is het bovendien dat zelfs 'jazz'festivals daarbij niet meer gespaard blijven van 'de dreun'. Je moet het er maar bijnemen en toch proberen te genieten, al hoor je de muziek dan door oorpluggen, de nieuwe vorm/norm van het muziekbeleven? ... Winus

Zaterdag 8 Juli : beter als de film

Winus zegt DAG

...vandaag vertrekken we aardig vroeg en dat loont, parkeerplaats zat én ruim op tijd aan de start van het programma maar de tandem Tomasz Stanko- Enrico Rava vertrekt en rijdt niet echt gesmeerd. Je zou denken dat het een zich op gang trekken is in den beginne maar de trompettisten vinden mekaar nooit echt. Geen geslaagd recept blijkt dit duo en daar kunnen de begeleiders ook niet veel aan verhelpen. Het is wachten op BassDrumBone hier die natuurlijk het voordeel van het mekaar door en door kennen aan hun kant hebben want zij staan inmiddels al 40 jaar samen op het podium. Dat scheelt en routineus klinkt het daarbij nooit,das ook al een plus... Heel aardig is dat en wat ernstiger dan het trio Grande dat, zoals we dat van hen gewend zijn, dan weer tussendoors zorgen voor de plezierige noot in de Garden Stage. Een trio dat spelplezier weet over te brengen naar een geamuseerd, luisterend publiek. Mooi zo maar eenieder kijkt intussen natuurlijk ook al uit naar het McCoy Tyner Trio en special guest Craig Taborn, ook al geen onbekende meer hier op het podium. Die zal dat dan ook bewijzen tijdens het grootste deel van de set waar die tevens Geri Allen eert, verleden jaar nog zo alive op Jazz Middelheim maar helaas onlangs pas overleden, zij stond hier bij op het programma maar werd ingehaald door de dood, die vuile spelbreker... Voor de fotografen onder ons is het wachten tot de bejaarde Mc Coy Tyner op het podium komt alvorens zij hun ding mogen doen en daarbij wordt dan wel Craig Taborn vergeten, géén pics van hem hier op het Gentse podium deze keer…Zelf beroert Alfred slechts een goed kwartier de toetsen maar daarbij lijkt die bejaardheid dan wel weer verdwenen, passie voor wat je doet blijkt altijd weer voor die push, de extra adrenaline , te zorgen. Je zou daarna denken dat je hierbij al wel de hoofdbrok gehad zou hebben maar dan moet Wayne Shorter nog komen en die zorgt vanavond toch wel voor een opwindende afsluiter, al is niet iedereen het daarmee eens.... Niet alleen schaart-ie schitterende muzikanten rond zich in zijn kwartet dat de set mag aansteken en dat daarbij mogelijks tot het beste blijkt van het ganse optreden ook maar het ‘Emanon’ verhaal waar het hierna om gaat en dat samen met het Casco Philharmonic Orkest olv Clark Rundell gebracht wordt bereikt wél het beoogde doel. Het klinkt als een filmscore, met een beetje fantasie zie je de beelden erbij. Samen met het kwartet, dat opgaat in het geheel, wordt er feestelijk georchestreerd , heel ontspannen maar gelijk indrukwekkend mooi. Alleen de film ontbrak… Erg geslaagd en een terechte afsluiter zou ik zo zeggen ware het niet dat zulks vandaag voorbehouden is aan het Rêve d'Elephant Orchestra, een uitbreiding van het trio van daarstraks in de Garden Stage. Ja, daar hebben we ook nog even naar staan luisteren maar ja, dan wordt het algauw laat en het hoofd zit al zo vol , net zo vol als de tent hier, dus wijle weg…

Winus

Tomasz Stańko-Enrico Rava Quintet

hoofdpodium 14u30

Enrico Rava (trompet), Tomasz Stańko (trompet), Giovanni Guidi (piano), Reuben Rogers (bas), Gerald Cleaver (drums)

Een directe insmijter, hier niks van effe aanlopen of zo, nee, straight to the point, twee trompet/bugel- grootheden op het podium gesmakt, den bonk d’er in. Rava én Stanko hebben elk hun credibiliteit door de tijd en door hun beider carrières dik verworven. Het zijn monumenten die er staan, elk voor zich, wie daar aan twijfelt mist elk inzicht in de jazz. Maar het is een euvel dat regelmatig opduikt in de jazzwereld, twee gouden trompettisten versmelten niet steeds tot een platina duo. En het niet “versmelten” was hier het struikelblok, géén alchemistische symbiose van de twee individu’s. Ze stonden naast elkaar, los van elkaar, elk blies zijn deel, maar het was nooit een geheel. Topjazz, hyper hoog niveau, maar geen flow, de noten kleurden nooit tesamen, ze kleurden, maar naast elkaar. We hebben genoten van Rava, we hebben genoten van Stanko, we zijn blijven wachten op het duo Rava/Stanko, maar er gebeurde niets. Dank Rava, dank Stanko, twee sterke individuen die elkaar echter nooit vonden.

Bassdrumbone

hoofdpodium 16u30

Mark Helias (bas), Gerry Hemingway (drums) en Ray Anderson (trombone)

Er zijn nu eenmaal dingen die werken tegen beter weten in, Basdrumbone is daar eentje van en dat al veertig jaar. Als een trombonist een trio draagt moet hij van goeden huize zijn, zowel de vingers als het embouchure moeten goed zitten, hij moet de spiritualiteit en de goede focus bezitten om de solo-val te omzeilen en een geïntegreerd deel van het trio uit te maken. Het helpt natuurlijk dat drummer en bassist even sterke persoonlijkheden zijn en zich gelukkig voelen in de constante conversatie binnen het geheel. Want dat is en blijft de essentie van trio’s, spreken noot per noot, in drieledige muzikale gesprekken. Een mix van oudere en nummers van hun nieuwe CD doorspekten de set. Fijn en gemoedelijk en een leuk weerzien, zo alleen kan ik deze set noemen.

Trio Grande

garden stage 17u50 -19u50 - 21u50

Laurent Dehors (rieten, mondharp, vocals), Michel Massot (trombone, tuba, vocals), Michel Debrulle (drums, percussie, vocals)

We kennen ze, we kennen ze al jaren. Lolbroekenjazz van een uitmuntend excellerend niveau, d'er mag al eens gelachen worden, ook in meer dan turbulente noten-frases. En ze doen het, die ouwe rakkers, steeds opnieuw en opnieuw. Niks is fake, alles in realtime, dolle pret en de intelligente super muzikale leut kan niet op. Nooit.

MC COY TYNER TRIO with special guest GRAIG TABORN

hoofdpodium 18u30

Craig Taborn op Jazz Middelheim 2016

McCoy Tyner (piano), Craig Taborn (piano), Gerald Cannon (contrabas), Francisco Mela (drums)

Een beetje uitleg is hier op zijn plaats. Mc Coy Tyner Trio is het basic frame, wegens de gezondheidstoestand van Mc Coy Tyner werden Graig Taborn en tevens wijlen Geri Allen toegevoegd. Geri overleed echter spijtig genoeg op 27 juni van dit jaar. Ik heb haar een paar keer wezen horen & kijken en ook in mijn CD kast is ze goed aanwezig. Het werd dus een hoofdzakelijk Graig Taborn concert met het Mc Coy Tyner Trio. Best pittig, dus zoals alles wat Taborn aanpakt. Natuurlijk niet zonder enige verwijzingen naar Geri en haar muziek én met natuurlijk één van haar werkstukken dat werd aangepakt door het trio. Graig is één van mijn favoriete pianisten van het moment met een wonderlijk doordachte wispelturigheid, met fraseringen die steeds net de andere kant opgaan om uiteindelijk toch prachtig te kloppen. Dit concert sloot af met dé grootmeester van de piano, Mc Coy Tyner.

Hij kwam met enige hulp het podium op, sukkelde op de pianokruk om dan een korte set neer te poten die zijn excellentie benadrukte. Deed me denken aan Jackie McLean, ooit in de Singel die ook op het podium ondersteuning nodig had, tot hij de hoorn blies en duidelijk aan heftigheid niets had ingeboet. Ook hier was het meesterschap als een heldere sobere maar wonderlijke herinneringsset door Tyner kort én krachtig in de grote tent neergezet. Niet echt een climax, maar toch een fijn moment.

Wayne Shorter Quartet with Casco Philharmonic performing Emanon

hoofdpodium 22u30

Wayne Shorter (saxofoon), Danilo Perez (piano), John Patitucci (bas), Brian Blade (drums),
Clark Rundell (dirigent), Casco Philharmonic (orkest)

Een intro-set met het kwartet van een klein halfuur. Misschien wel door het publiek het best gesmaakt onderdeel van het geheel. Fantastische muzikanten stuk voor stuk, maar vooral het triumviraat van de ritmesectie stal de show.

Wayne leek lichtjes afwezig, was misschien al bezig met deel twee en zijn bijhorende partituren? Plaatste hier en daar wel zinnige frases, maar vooral het trio maakte de set.

“…met Emanon. Geïnspireerd door Shorters levenslange liefde voor sciencefiction, superheldavonturen en mythologie, neemt Emanon u mee in een meeslepend verhaal van apocalyptische omvang”, als me zoiets leest heeft men de neiging toch héél wat te verwachten te hebben, nee toch? Nee dus. Modern, hedendaags ‘klassiek’, of hoe formuleer je dat soort van esbattementen? Geen muziek die zich even gezellig in je oren nestelt, hoekig en technisch prachtig doorwrocht, daar niet van, maar als je niet geoefend bent in de beluistering van deze natuurlijke voortvloeiende stijl uit de hedendaagse muzikale evolutie is het geen akkefietje om op je stoel het volledige werkstuk uit te zitten én uit te luisteren. Evenmin kwam het over als een ‘geheel’, een combo met groot orkest, die elk hun eigen ding deden zonder écht in elkaar op te gaan.

De tent liep traag maar gestaag leger en leger, alleen de diehards wilden van geen wijken weten. Het probleem leek mij eerder te zitten in de extreme partituur dan in het opzet zelve.

RÊVE D'ELEPHANT ORCHESTRA

garden stage 00u00

Thierry Devillers (teksten, vocals), David Hernandez (vocals, dans), Pierre Bernard (fluit), Michel Debrulle (drums, big box of Binche), Nicolas Dechêne (gitaar), Jean-Paul Estiévenart (trompet), Michel Massot (tuba, trombone, vocals), Etienne Plumer (tablas, drums, percussie), Stephan Pougin (bodhrán, tupan, congas, derbouka, drums)

Net als bij Trio Grande lijkt ernst eerder een handicap dan een aanvaardbare eigenschap. Typisch voor jazz uit het zuiden van dit land, eerst en vooral entertainment, maar dan wél gebouwd op een hyper professionaliteit, daar niet van. Jazzmusici uit het noorden kunnen zich wel eens ergeren aan die mentaliteit, een optreden enkel gebaseerd op ernst en diepzinnige muziek word niet steeds leuk bevonden bezuiden ons. Met andere woorden : zuidelijk entertainment van topniveau met grappen en grollen als basis.
Leuk, leuk, leuk, punt.

Luque Derkinderen