Labtrio

 hoofdpodium 13u30

Anneleen Boehme (contrabas), Bram De Looze (piano), Lander Gyselinck (drums)

© Geert Vandepoele

Als eerste band met nog weinig volk in de tent mag het jonge Gentse Labtrio de spits afbijten. Ze bestaan al 10 jaar en hebben enige tijd een nieuwe plaat ‘Nature City’ uit die ze hier brengen. Het driekoppig anagram Labtrio, bestaande uit Lander , Anneleen en Bram mag nu op deze zonnige zondagnamiddag de Main Stage al vroeg bemannen.
Nature City gaat vanzelfsprekend over tien jaar samen muziek spelen, maar zet vooral de vriendschap tussen dit hechte trio in de verf waarbij dit trio een erg overtuigend muzikaal verhaal weet neer te zetten. Dit collectief laat ons vandaag een erg gerijpte sound horen die zowat overal inspiratie put uit de pop, elektronica, jazz, klassiek (Bach) en improvisatie. Ik vind hun recentste plaat erg goed en de beste van hun drie albums.
Ze starten met ‘Elevator’ van hun recentste plaat. Het is een compositie van Gyselinck en dat komt wat langzaam op gang met een solide drive, maar weet net daardoor sfeer en mysterie op te roepen. Het duurt echter maar een handvol minuten alvorens de groep als vanouds allerhande onverwachte wegen inslaat. De opbouw van de stukken en de melodieuze dynamiek die het ondergaat getuigt bovendien van grote muzikale intelligentie. Gyselinck is een weergaloos creatief slagwerker die met zijn spel moeiteloos de ideeën van zijn kompanen bundelt. Verder slagen ze er zelfs in om Variation 15 (uit de beruchte Goldberg variaties) naar eigen Labtrio hand te zetten en zo Bach met zijn Fugue te verjazzen. Ze brengen een tribute met ‘Anders’ naar de gelijknamige Zweedse bassist uit hun eerste plaat ‘Fluxus’ waarbij Anneleen de snaren goed laat trillen. Ook is het leuk om "She's a maniac" van Michael Sembello uit de film Flashdance nu in een jazzjasje te horen. Verder horen we nog ‘Mental Floss’ geschreven in de keukentafel vertelt Anneleen en nog een filmisch thema uit Twin Peaks. Het Labtrio is een uiterst getalenteerde jazzband die met gemak de klassieke invloeden mengt met hun eigen moderne inval.

          .

© Geert Vandepoele

OMER AVITAL QUINTET

 hoofdpodium 15u30

Omer Avital (bas), Asaf Yuria (saxofoon), Alexander Levin (saxofoon), Ofri Nehemya (drums), Eden Ladin (piano & effecten)

Nu  is het de beurt aan de Israëliër Omer Avital en zijn Quintet. Ik ken deze brave muzikant nog niet. We trekken nu van New Orleans naar andere oorden zoals het Midden- Oosten vermengd met moderne westerse jazz. Deze bassist amuseert zich te pletter op het podium en dat werkt aanstekelijk. Al gauw wiebelen die beentjes mee op de eerste rijen van de Main Stage.
Hij brengt werk uit zijn nieuwe album ‘Abutbul Music’, een mix gaande van Sefardische muziek over funky grooves tot bedwelmende Noord-Afrikaanse woestijnblues. Ze spelen een opzwepende ‘Daber Elay Africa’ en ook “Turkish Coffee Blue’ met een basintro van Omar Avital waarna de groep invalt. De ballad ‘Beauty And The Beast’ is welgekomen met een drumsolo van Ofri Nehemya met zijn rode cravate aan.

De beat ontwikkelt zich geleidelijk aan in laagjes. Het doet me denken aan The YellowJackets met een subtiel zacht piano einde. Het is pas daarna ook bij de Fender Rhodes dat er meer schot in de zaak komt met snelle sax en de bassist danst achter zijn bas en geniet nog meer. Een aangename kennismaking toch die Omer Avital. Het Amerikaanse Downbeat maakte zelfs een vergelijking met Charles Mingus maar dat weten we pas over 10 jaar denk ik. In ieder geval een naam om te onthouden.

Yves Peeters Gumbo

 garden stage 14u50 -16u50 - 18u50

François Vaiana (vocals), Bruce James (piano & vocals), Nicolas Kummert (tenorsax), Dree Peremans (trombone), Axel Gilain (bas), Yves Peeters (drums)

© Geert Vandepoele

De Gentse drummer Yves Peeters heb ik al vaak zien spelen en hij heeft zoveel projecten lopen dat een dag van Peeters meer dan 24 uur lijkt te bevatten. Voor dit nieuwe project Gumbo maakt de band een imaginaire reis naar het New Orleans van voor en na de orkaan Katrina, dat hoor je ook in de teksten die François en Bruce zingen. Voor de gelegenheid wordt de groep uitgebreid met zanger François Vaiana (zoon van Pierre, de saxofonist), trombonist Dree Peremans en de Amerikaanse pianist/zanger Bruce James uit Texas. Ze brengen enkele nummers van hun album “The Big Easy Revisited” zoals ‘Masquerade’ en ‘Street Parade’. Er is soms ook spoken word bij (het Phyllis Montana-Leblanc gedicht dat gebruikt werd in de Spike Lee film over Katrina van 2005 en dat indruk maakte op Yves Peeters). De temperatuur stijgt in de tent want de stoelen staan er nu niet meer. Mensen beginnen te dansen bij deze uitnodigende ritmes. Het is erg warm en zonnig heel de dag. Veel mensen liggen languit in het gras kortbij de garden stage en er staan lange rijen wachtende hongerige liefhebbers voor de kraampjes. Toch spijtig dat er maar één koffie foodtruckje bestaat langs de ingang, men zou er eentje moeten bij zetten aan de uitgang vind ik.

© Geert Vandepoele

VINCENT PEIRANI & ÉMILE PARISIEN

 hoofdpodium 17u30

Vincent Peirani (accordion), Emile Parisien (saxofoon)

Dit frans duo is verrassend. Ze hebben ook humor on stage en brengen veel sfeer. Vincent speelt op blote voeten en Emile kronkelt en danst terwijl hij virtuoos sax speelt. Ze hebben het publiek snel mee. Het duo kiest toch voor kamermuziek en jazz, maar deze mannen kunnen alles aan en zijn zo goed op mekaar ingespeeld. Ze knipogen naar Richard Galliano en Jean-Louis Matinier.
De twee heren gingen voor het eerst samen in zee in 2014 met het album ‘Belle Epoque’, een hommage aan de gerenommeerde sopraansaxofonist Sidney Bechet waarvan ze hier ook nummers brengen zoals ‘Egyptian Fantasie’ of 'Song of the Medina', vol donkere weemoed en Parisien die heel expressief speelt, met boventonen werkt en obsessief zijn noten kneed. De accordeon doet ook denken aan Astor Piazzolla van Argentinië en ook aan de Franse musette. Heerlijk op deze zomerse zondagnamiddag en voor de rustige headliner straks van Norah Jones. In ‘Temtation Rag’ haalde Peirani wat lage donkere klanken en blues uit zijn accordeon en speelt mooie riedeltjes. Verder is er nog iets over Schubert met oesters, de ‘Schubertauster’, het nummer is rustig en iets te stil want er is veel gepraat achteraan en dat werkt storend, maar vooraan zitten wel de fans. Ze brengen een wals en ode aan de Franse muzikant Michel Portal met ‘3 Temps pour Michel P’. Daarna brengen ze nog een bekende tune die me ontgaat als toegift en er volgt een staande ovatie. Het Belgisch publiek lust er pap van en knippert mee met de vingers en volgen daarbij het voorbeeld van de muzikanten.
Geleidelijk aan vult de tent zich want de meesten komen voor Norah Jones straks en dezen pakken hun plaats al in. Er zijn gelukkig veel controleurs die de mensen terugsturen die niet in het juiste vak zitten. Het is een uitverkochte dag, zo blijkt later op de avond.

NORAH JONES

 hoofdpodium 19u30

Norah Jones (zang ,piano,gitaar, toetsen), Peter Remm (toetsen, Hammond orgel), Jason Roberts (gitaar), Joshua Lattanzi (bas), Gregory Wieczorek (drums) en nog een X (pedalsteel gitaar)

helaas geen pics (alhoewel die er zijn, maar door madame zijn er restrictieregels opgelegd, tant pis en dom in een tijd waar iedereen vanuit de zaal foto's neemt met het mobieltje ...

De grote headliner van deze avond is Norah Jones en dat brengt een volksverhuizing met zich mee  ook na het concert. Met haar ervaren muzikanten brengt ze een perfect concert. Het komt wel traag op gang, maar verderop als de bekende nummers eraan komen en ze ook enkele gitaren bespeelt en toetsen wordt het veel beter. Het zijn goede muzikanten die perfect de plaat uitvoeren en zo zingt ze het ook. Ze vertelt wel iets te weinig aan het publiek. Ze zit met licht doorschijnende jurk met glitterversieringen aan de grote vleugel centraal op het podium omringd door haar muzikanten. Ze zet haar nieuwste en zesde album ‘Day Breaks’ op blue note in de verf. Na wat uitstapjes naar genres zoals country, rock, folk en soul ligt Day Breaks in het verlengde van de zwoele jazz-sound van 'Come Away With Me'. Dat is duidelijk te horen vandaag. Ook maakte de zangeres drie eigen versies van nummers van haar muzikale helden: Horace Silver ('Peace'), Neil Young ('Don’t Be Denied)'  en zeer fraai gebracht deze avond als country song met backing vocals en de afsluiter van het album ('Fleurette Africaine, African Flower') van Duke Ellington. Ze opent de set met ‘Peace’ uit haar recente album aan de piano waarbij de pianotoetsen zacht getoucheerd worden en zo gaat dat verder met ‘I’ve got to see you again’ (met steelgitaar) en ‘Out on the road’ (met Hammond orgel). We horen nog ‘Sinkin’ Soon’met een pianosolo en gitaarsolo erbij van Jason Roberts uit haar plaat ‘Not too Late’. Eindelijk gaat het tempo dan omhoog met “Don't Know What It Means” van haar plaat “No Fools No Fun” met Puss N Boots waarbij ze de gitaar bespeelt. ‘Sunrise’ met de nodige oehoe’s van het publiek is een mooi herkenningspunt. Grote hits ontbreken zeker niet zoals ‘Don’t know why’ ,erg intiem gespeeld of ‘Come Away With Me’ , met de pedalsteelgitaar. Wel leuk zo een hoop korte nummers na mekaar dan die 'échte jazz knarren' met hun lange nummers van 15 minuten. Als toegift spelen ze nog een ballade. Bon, de mensen krijgen waar ze op hoopten al had ik het iets avontuurlijker verwacht. Maar voor een eerste keer valt ze mij best mee.

KLEPTOMATICS

 garden stage 21u00

Rob Banken (altsaxofoon), Bruno Van der Haegen (tenorsaxofoon), Peter Delannoye (trombone), Berlinde Deman (tuba), Loïc Dumoulin (trompet), Thomas Mayade (trompet) en Yves Peeters (drums)

Voilà kijk : Yves Peeters voor de vierde keer vandaag hetzij met een andere band nu, allen mooi in t-shirt met hun naam Kleptomatics erop. Peeters laat zich vergezellen door muzikanten die eerder hun kunnen demonstreerden bij bands als Flat Earth Society, Nordmann, DelVitaGroup, Manngold de Cobre, Yves Peeters Gumbo, Opus 2 Brass Band, etc. Het is een Brussels-Gents collectief bestaande uit zes blazers en één drummer. Ze spelen feestelijke 'brass & jazz', geïnspireerd op de muziek van hedendaagse brass bands uit New Orleans. Toegankelijk voor een luisterend én dansend publiek!
Deze Belg weet duidelijk hoe je de juiste muzikanten moet samen brengen op een podium. Wat opvalt is de enigste meid in de groep:  Berlinde, gezeten op hoge stoel met haar tuba. Ze is daarbij erg fotogeniek...

Wij blikken tevreden terug op deze laatste dag van de eerste week van Gent Jazz.

Michel Proesmans