HOME

 

BRAND!

 

 

     
     
 

PROGRAMMA + BRAND ! jarenARCHIEF


 
     
     
 

CONCERTVERSLAGEN  

 

DONDERDAG 22 NOV

 

VRIJDAG 23 NOV  

 

 

 
     
     
     
     
   
 

Donderdag 22 NOV : Geen vlammen zonder blazen !

 
     
     
 

 
 
     
  Winus, in BRAND !  
   
 

Het BRAND ! Jazz en impro festival te Mechelen kent dit jaar al een vierde editie en is een samenwerking tussen KC NONA en Cultuurcentrum Mechelen. Dat ook KLARA méér dan interesse toont, bewijst eens temeer dat de vlammen over de stadsgrenzen heen geslagen zijn. Lies Steppe van KLARA zal trouwens gedurende het tweedaagse festival de concerten presenteren, zo kennen we ze  al gedurende wat jaren van het Jazz Middelheim Festival én van de radio natuurlijk alwaar zij op maan,dins,woens én donderdagavond  het Late Night Jazz/Lab/World/Shift  programma draait, samen met Bart Vanhoudt, die hier verleden jaar de micro vast hield.

Portugal staat dit jaar in de schijnwerpers van BRAND ! en centrale gaste is Susana Santos Silva, trompettiste, en die herinneren we ons nog als gaste van Fulco Ottervanger en zijn  ‘De Beren Gieren’ op het Jazz Middelheim Festival van 2015. Eerder was daar de CD met Susana  'The Detour Fish, Live At Ljubljana' in 2014, en dat werd een succes, toen ook bevestigd door de publieksbelangstelling in de clubtent in het Antwerpse Park Den Brandt…Naar traditie start de centrale gast vanavond solo in de St. Rombouts kathedraal en eerder kregen we daar al Joachim Badenhorst (sax), Kaja Draksler (orgel en weliswaar in duo toen met Lennart Heyndels aan de bas) en Niels Van Heertum ( euphonium) te horen en dan weet je’t wel : Susana is in dit gezelschap geen vreemde eend in de bijt ! Susana opent met een lange trompetschreeuw, een klaagzang wordt het, in de ziel weinig hoopgevend en  weinig kans ook dat het frivool gaat uitdraaien…gebukt onder werelds leed en van ‘hierboven’ op weinig redding te hopen, leek het mij... Een klein half uur later volgt dan een eerste enthousiast applaus en gaan we richting KC NONA voor een aangeboden drankje en een concert dat al gauw weer gaat beginnen. Chamber 4, een strijkorkestje zou je kunnen denken, kamermuziek maar dan wel van een bijzondere orde en daar zorgt dan bijvoorbeeld de trompet van Luís Vicente voor of het gitaarwerk van Marcelo Dos Reis. Marcelo beklopt zowel het instrument als bestrijkt het en samen brengt het viertal toch een behoorlijk samenhangend verhaal waarin elk z’n zegje heeft. Valentin Ceccaldi aan cello weet zich behoorlijk gesteund door ouwe rot Carlos Zingaro, vandaag de special guest op viool van Chamber 4 maar ik meen dat de trompet ook wel een heel belangrijke rol speelde in dit ensemble. Erg up tempo wordt er afgesloten na een goeie drie kwartuur en kunnen we in de frissigheid van een wel erg koele Mechelse herfstavond het allemaal wat laten uitwaaien wanneer we naar het Cultuur Centrum stappen. Ook daar vult het koor van de Minderbroederskerk zich weer helemaal met de liefhebbers en dan spreken we toch over zo’n ongeveer 100 man... Ik ben benieuwd wat we nu weer op ons bord krijgen want de aankondiging heeft het over ‘lyriek’ en d’er valt een verwijzing naar Chet Baker ook…Dat de volgende zinnen dan nu          wat zullen gevuld zijn          met wat witruimtes heeft alles te maken met de manier waarop Sei Miguel en z’n kompanen hun           muziekjes brengen, samenhangen doet het wel          als je er de pauzes uit          weglaat.           Met lange passen schrijdt de trombone doorheen deze trein der traagheid met een dikwijls mompelende gitaar en daarbij toch een opvallend alerte trompet (of is het kornet?...daar zijn we nog niet uit)…nummers die zich traag ontwikkelen zijn het behalve ‘Heroïne’ (dacht ik dat het noemde) waarbij de gitaar in resonantie uitbreekt en de trompet de tegenaanval inzet, een ‘attack’ was het maar in het laatste nummer slentert alles weer zoals voorheen voort….een dronkemans kaartspel met drie…moet kunnen …Dat Susana, de centrale gaste, ons, eens weer aangekomen in KC NONA , nu weer gauw zou wakker schudden, daar twijfelde ik geen moment aan al ging de film hier aan de start ook weer gauw aan het haperen en zat er weinig schot in…alvast 1 ritmisch instrument  (de contrabas van Torbjörn Zetterberg) ging dan na 5 minuten aan het duwen en dat zette de boel pas goed in gang. Susana verkende haar instrument volledig tot en met de ventielen en de New Yorkse saxofonist Chris Pitsiokos plopte, snoof en blies dat het mooi om zien was…Doorheen de set zouden kalmere passages de meer uitbundige opvolgen en Susana floot er een deuntje bij, jawel op fluit…daarbij ging Torbjörn dan weer aan het galopperen en zo kregen we wel een heel afwisselend geheel dat uiteindelijk toch op een meer ‘traditionele’ wijze afgesloten werd na een vijftigtal minuten….Oef ! zou ik zo zeggen want het is geen kattepis ook, deze improdeunen en wat ze in je hersens aanvangen. Morgen is er weer een dag en dan krijgen we meer ritmische instrumenten zoals piano en drums ook, wat mij toch  zeer belangrijk instrumenten lijken in de impro wereld…Verbaas en veras mij dan maar  morgen, dit is toch het BRAND ! Festival, nietwaar ?

 


Winus,
alvast aangestoken...

 
 

 

 
     
 
     
     
     
 


Susana Santos Silva
solo (PT)

 19:00 | Sint-Romboutskathedraal

 
     
     
 



Susana Santos Silva (trompet)

 


 




Susana Santos Silva opent solo in de Sint Romboutskathedraal. Zij speelt achteraan voor het grote orgel in de hoogte. Zij speelt met de echo van de kathedraal en laat haar trompet af en toe schetteren met lange tonen en af en toe zachte uithalen. Het is haast minimalistisch en meditatief. Soms wat te kaal want ik heb er graag even het orgel bijgehad om meer stoffering in het klankbeeld te krijgen. Er is hier te weinig afwisseling en het blijft bij produceren van klanken zonder veel samenhang naar mijn inziens. Gelukkig is dit het gratis gedeelte en opener maar van korte duur.
Santos Silva debuteerde zeven jaar geleden als leider van diverse ensembles en raakte bekend met het trio Lama met daarin onze rietblazer Joachim Badenhorst . Zij speelde ook al eens met de Gentse De Beren Gieren en ook met de Zweed Mats Gustafsson (sax) en Sloveense Kaja Draksler (piano). Het opvallende soloalbum dat ze begin dit jaar uitbracht, nam ze op in het Nationale Pantheon van Lissabon. De muziek van die plaat (één nummer van 42 min) kan je best omschrijven als hetgeen we hoorden in onze Kathedraal.


 
  Michel Proesmans

 
     
 
 

De nu traditionele start van de Brand! Festivals met als pionier Joachim Badenhorst. In feite een soort van “gebed voor”, een vorm van inleidende contemplatieve verstilling, net voor het grotere werk, waar het jonge geweld zich verliezend in het grote volume en de immense galmresonantie titaantje mag spelen in dit enorme schip. Susana Santos Silva hield deze traditie met verve hoog.

Luque
 
 
     
     
 


Chamber 4
 (PT,FR)

 

 20:00 | kunstencentrum nona

 
     
     
   

 
  't is de beurt aan Lies Steppe van Klara als gastpresentatrice van het festival. Klara zendt spoedig fragmenten uit van sommige concerten, te luisteren volgens het zendschema... 

 
     
   

 
 
 
 


Luís Vicente (trompet) - Carlos zingaro (viool) - Valentin Ceccaldi (cello) - Marcelo dos Reis (akoestische gitaar)

 

   


 Op het eerste zicht denk je hier een kamermuziek ensemble te zien zitten als kwartet. Hun sound is onvoorspelbaar en gaat alle kanten uit. De aanwezigheid van Carlos Zíngaro is extra speciaal. Hij is de peetvader van de Portugese improvisatie en speelt vandaag samen met de andere veel jongere muzikanten. De gitarist Marcelo Dos Reis spreekt het publiek toe.
Zij brengen enkele lange nummers van hun plaat ‘City of light’ uit 2017. Daarin spelen de twee Franse broers Théo en Valentin Ceccaldi (viool en cello) en vormen zij het perfecte evenwicht naast de twee vrienden Marcelo Dos Reis en Luís Vicente (gitaar en trompet). Ze spelen polyfonisch soms door mekaar , dan weer traag, dan eens snel. Af en toe fungeren cello en gitaar als percussie instrument. Zij brengen enkele lange nummers van hun plaat ‘City of light’ uit 2017.

 

  


 

 

Impro, de ruggengraat van dit festival, kreeg een uiterst mooie opstap met de entree Susana Santos Silva in de kathedraal, met Chamber 4 als perfect vervolg, versterkt met Carlos Zíngaro als eminence grise maakte dit optreden als een uniek concert. Geen wild voluptueus volumineus gedoe, maar bedachtzaamheid, waar rust en mooie geïmproviseerde lyriek hun plaats vonden.

Luque
 

 

 

     
 

 
     
 


Sei Miguel - Fala Mariam - Bruno Silva
(P
T)

 21:15 | Cultuurcentrum Mechelen

 
     
     
     
 


Sei Miguel (trompet) - Fala Mariam (Trombone) - Bruno Silva (gitaar)
 

 
     
 

 
     
  Dit is wel een merkwaardig trio, zeker door die mysterieuze trompettist Sei Miguel die de zaak wat verwarrend aan mekaar praat. Hij speelt op een zeer kleine trompet à la Don Cherry vaak met lange tussenpauzes. Er is bij hem een serieuze hoek af als je het mij vraagt. Tromboniste Fala Mariam en gitarist Bruno Silva staan hem vakkundig bij en delen zijn eigen universum.
Zijn nummers verwijzen soms naar jazzmuzikanten als Scott Navarro en Bud Shank. Hij vertelt ook een verhaal over een Boeddhistische percussionist. En het nummer ‘Hurricane’ gaat over de arme bevolking van Brazilië (waar hij een tijd verbleef en van afkomstig is) en die mekaar goed helpen door dik en dun. Die Sei Miquel timmert al 30 jaar aan zijn eigen weg in de Portugese creatieve muziek.
Het ritme is hier duidelijk afgebakend, het stuk verloopt intrigerend cinematografisch en toch blijft de muziek op de één of andere manier onopgelost, opgehangen tussen abstractie en expressie en structurele concreetheid, met een balans in geluid en stilte met zorgvuldig overpeinsde minimale bewegingen.
 

 
     
 

 
 
 

 

Sei Miguel met zijn piepkleine trompet, (of was het een bugel, ik durf geen uitspraken doen over benamingen en technische eigenaardigheden van instrumenten ik hou het dus bij een open vraag) staat vooral bekend om zijn stroppende stiltes, die de toch al diep doorwrochte impro’s een extra verdiepte dimensie geven. Beide collega’s versterkten en kleurden die verstillende momenten, gewoon minder wordt meer, impro verpakt de immense stiltes.

Luque
 
 
 
     
     
   

 
     
 


Susana Santos Silva - Chris Pitsiokos - Torbjörn Zetterberg
(PT/US)

 22:30 | kunstencentrum nona

 
     
     
     
 


Susana Santos Silva (trompet) - Torbjörn Zetterberg (contrabas) - Chris Pitsiokos (altsaxofoon)


 
 
     
   

 
     
 

We zien hier trompettiste Susana Santos Silva terug op trompet en fluitje tezamen met haar partner Torbjörn Zetterberg  die snel tekeer gaat op contrabas en de Amerikaane saxofonist Chris Pitsiokos.  Deze jongeman uit Brooklyn speelt met de vurigheid van Anthony Braxton. Ze spelen geen evidente, makkelijk verteerbare muziek maar ze blijven ons wel boeien. In de lange stukken vallen er geen terugkerende melodieën of duidelijke scharniermomenten te rapen. Je kan ineens plotse stiltes ervaren of chaos. Silva haalt alles uit haar trompet en blaast er langs alle kanten op. We krijgen de nodige call en response tussen trompet en sax onder die voorstuwende baslijnen. Er zijn momenten van wat harmonie en lyriek met stevige contrastwerking , dan eens wat gekletter en nog wat verkenningen naar het onbekende.  Pitsiokos gaat gevarieerd tekeer met staccato effecten, uitgebreid smak-, smek- en plofgeluiden die hier en daar iets wegheeft van John Zorn. Bon, mooi om eens mee te maken.  We spreken en drinken nog lang door in het café van de Nona met het nodige Mechelse bier.



 
     
     

 
 
 

 

Jong geweld van het zuiverste water. Hoewel dat geweld vooral terug te vinden was in de intensiteit van de drie protagonisten  en zeker geen kwestie was van volume of freakerig gedoe. Dus een zéér intens en doorvoeld concert waar Pitsiokos en Zetterberg mooi bij opvielen.

Luque
 
 
 
 
 
     
   

 
     
     

 

 

 

 ©  JAZZEPOES

 

 

 

up again !

 

 

HOME