Het BRAND ! Jazz en impro festival te Mechelen kent dit jaar al een vierde editie en is een samenwerking tussen KC NONA en Cultuurcentrum Mechelen. Dat ook KLARA méér dan interesse toont, bewijst eens temeer dat de vlammen over de stadsgrenzen heen geslagen zijn. Lies Steppe van KLARA zal trouwens gedurende het tweedaagse festival de concerten presenteren, zo kennen we ze  al gedurende wat jaren van het Jazz Middelheim Festival én van de radio natuurlijk alwaar zij op maan,dins,woens én donderdagavond  het Late Night Jazz/Lab/World/Shift  programma draait, samen met Bart Vanhoudt, die hier verleden jaar de micro vast hield.

Portugal staat dit jaar in de schijnwerpers van BRAND ! en centrale gaste is Susana Santos Silva, trompettiste, en die herinneren we ons nog als gaste van Fulco Ottervanger en zijn  ‘De Beren Gieren’ op het Jazz Middelheim Festival van 2015. Eerder was daar de CD met Susana  'The Detour Fish, Live At Ljubljana' in 2014, en dat werd een succes, toen ook bevestigd door de publieksbelangstelling in de clubtent in het Antwerpse Park Den Brandt…Naar traditie start de centrale gast vanavond solo in de St. Rombouts kathedraal en eerder kregen we daar al Joachim Badenhorst (sax), Kaja Draksler (orgel en weliswaar in duo toen met Lennart Heyndels aan de bas) en Niels Van Heertum ( euphonium) te horen en dan weet je’t wel : Susana is in dit gezelschap geen vreemde eend in de bijt ! Susana opent met een lange trompetschreeuw, een klaagzang wordt het, in de ziel weinig hoopgevend en  weinig kans ook dat het frivool gaat uitdraaien…gebukt onder werelds leed en van ‘hierboven’ op weinig redding te hopen, leek het mij... Een klein half uur later volgt dan een eerste enthousiast applaus en gaan we richting KC NONA voor een aangeboden drankje en een concert dat al gauw weer gaat beginnen. Chamber 4, een strijkorkestje zou je kunnen denken, kamermuziek maar dan wel van een bijzondere orde en daar zorgt dan bijvoorbeeld de trompet van Luís Vicente voor of het gitaarwerk van Marcelo Dos Reis. Marcelo beklopt zowel het instrument als bestrijkt het en samen brengt het viertal toch een behoorlijk samenhangend verhaal waarin elk z’n zegje heeft. Valentin Ceccaldi aan cello weet zich behoorlijk gesteund door ouwe rot Carlos Zingaro, vandaag de special guest op viool van Chamber 4 maar ik meen dat de trompet ook wel een heel belangrijke rol speelde in dit ensemble. Erg up tempo wordt er afgesloten na een goeie drie kwartuur en kunnen we in de frissigheid van een wel erg koele Mechelse herfstavond het allemaal wat laten uitwaaien wanneer we naar het Cultuur Centrum stappen. Ook daar vult het koor van de Minderbroederskerk zich weer helemaal met de liefhebbers en dan spreken we toch over zo’n ongeveer 100 man... Ik ben benieuwd wat we nu weer op ons bord krijgen want de aankondiging heeft het over ‘lyriek’ en d’er valt een verwijzing naar Chet Baker ook…Dat de volgende zinnen dan nu          wat zullen gevuld zijn          met wat witruimtes heeft alles te maken met de manier waarop Sei Miguel en z’n kompanen hun           muziekjes brengen, samenhangen doet het wel          als je er de pauzes uit          weglaat.           Met lange passen schrijdt de trombone doorheen deze trein der traagheid met een dikwijls mompelende gitaar en daarbij toch een opvallend alerte trompet (of is het kornet?...daar zijn we nog niet uit)…nummers die zich traag ontwikkelen zijn het behalve ‘Heroïne’ (dacht ik dat het noemde) waarbij de gitaar in resonantie uitbreekt en de trompet de tegenaanval inzet, een ‘attack’ was het maar in het laatste nummer slentert alles weer zoals voorheen voort….een dronkemans kaartspel met drie…moet kunnen …Dat Susana, de centrale gaste, ons, eens weer aangekomen in KC NONA , nu weer gauw zou wakker schudden, daar twijfelde ik geen moment aan al ging de film hier aan de start ook weer gauw aan het haperen en zat er weinig schot in…alvast 1 ritmisch instrument  (de contrabas van Torbjörn Zetterberg) ging dan na 5 minuten aan het duwen en dat zette de boel pas goed in gang. Susana verkende haar instrument volledig tot en met de ventielen en de New Yorkse saxofonist Chris Pitsiokos plopte, snoof en blies dat het mooi om zien was…Doorheen de set zouden kalmere passages de meer uitbundige opvolgen en Susana floot er een deuntje bij, jawel op fluit…daarbij ging Torbjörn dan weer aan het galopperen en zo kregen we wel een heel afwisselend geheel dat uiteindelijk toch op een meer ‘traditionele’ wijze afgesloten werd na een vijftigtal minuten….Oef ! zou ik zo zeggen want het is geen kattepis ook, deze improdeunen en wat ze in je hersens aanvangen. Morgen is er weer een dag en dan krijgen we meer ritmische instrumenten zoals piano en drums ook, wat mij toch  zeer belangrijk instrumenten lijken in de impro wereld…Verbaas en veras mij dan maar  morgen, dit is toch het BRAND ! Festival, nietwaar ?

Winus, alvast aangestoken...