BRAND ! , dag 2 en, gezien er buiten aan KC NONA een foodtruck staat geïnstalleerd, voor de gelegenheid met Portugese specialiteiten én aan zeer aantrekkelijke prijsjes, versterk ik graag deze inwendige mens ook (hallo hier vanbinnen :-)… met een Taco . Lies had gisteren ook al deze truck aangeprezen en zelf had ik thuis te weinig tijd vanavond voor de warme hap dus waarom ook niet ? Vandaag ook nieuwe gezichten wanneer ik wat later binnensteek bij NONA, nieuwe gezichten maar ook meer vertrouwde waaronder André Goudbeek en zijn Rita die hier gisteren dan wel niet waren maar vandaag wou André z’n ouwe maat Paul Lovens absoluut niet missen want die zit meteen bij in het gezelschap dat de avond open speelt : Seppe Gebruers, Hugo Antunes en dus drummer Paul Lovens. Twee piano’s in de zaal , beiden anders gestemd, een contrabas en een drumkit, da’s al anders dan gisteren…Het concert wordt opgenomen (voor uitzending via de radio veronderstel ik) vanavond, dus dames en heren, graag ook GSM’s uit, geeft Lies mee. ‘The Room: Time & Space’, het album dat hier in deze eigenste zaal ook werd opgenomen wordt vanavond voorgesteld en dat gebeurt met heel wat beweeglijkheid, ja we zagen Seppe al meer dan eens bezig…Paul Lovens, ook zéér aanwezig geeft er aardige lappen op, daar blijf ik best bij uit de buurt. Het is dan ook mooi om horen hoe het trio telkens weer gelijk samenkomt om aan de gespeelde stukken een eind te breien of was het strijken ? Hugo Antunes had daar alleszins het geschikte instrument voor bij ! Alle gekheid op een stokje, het concert sloeg wél aan gezien de reacties vanuit het publiek en wij hadden ook al zo’n hevige fans bij, lees maar verder naar wat  bvb. onze Kris schrijft…
Zelf ben ik geen hevige fan van free of impro maar ik kan het best hebben, live dan welteverstaan... D’er valt altijd wat te zien en ’t zijn allemaal acts, de performance op het moment lijkt mij steeds bigger dan de muziekjes zelve. Anders gaat dat met Slow Is Possible, nu weer in het CultuurCentrum, die wel degelijk composities brengen. Aan de start bouwt het sextet een spanningsveld waar de sax van Bruno Figueira zich een weg door baant. Het volume is zeer aanwezig in deze jazzrock (maar ’t is ook wel meer dan dat hoor !) en gaandeweg wordt een weg gebaand door gitarist Joao Clemente, een weg die verder loopt in het tweede nummer. Het is even na de start van nummer 3 dan dat ‘I just broke a fuckin’ string’ weerklinkt en een andere snaar steken gebeurt met de hulp van saxofonist Bruno want ’t is allemaal nogal duister, er is amper licht in de zaal…

afin, alles komt in orde maar zo loopt het concert toch wat uit wat eigenlijk niet echt erg is want er is wat ruimte voor en we kunnen deze mannen best smaken. Helaas, een CD ligt niet tussen het weelderige aanbod in NONA, jammer...Het is daar in NONA dat de laatste concerten van de avond en gelijk ook van het festival zich voltrekken. Eerst krijgen we het RED trio uit Lissabon feat.de centrale gaste Susana Santos Silva en het is niet de pianist Rodrigo Pinheiro die er hier uitspringt. Eerder denk ik aan Susana zelve of Gabriel Ferrandini aan de drums en percussie, da’s voor mij alleszins de man van de avond ! Toch ook weer mooi hier hoe bas en piano als wolken komen binnen drijven voor een finale die uiteindelijk sterft met geritsel van cymbalen, een trompet die dooft en een bas die nog een paar stappen zet…
Blijft er nog het slotconcert van de co-founding father van het Clean Feed label, Rodrigo Amado, de forse saxofonist. Gabriel Ferrandini, ja, dezelfde van daarnet krijgt nu geen contrabas als compagnon maar wel de cellist Miguel Mira, met lange en eigenzinnige haardos…als dat maar niet tussen z’n snaren  gaat draaien ! Samen zetten zij de beuk in een set die mij wat vertrouwd overkomt waarmee ik maar wil zeggen dat hier verder niks speciaals aan opvalt. Weerom lijkt mij de drummer/percussionist hier ook de man van het concert.
Waarmee de vurige, uitslaande vlammen van deze vierde editie van BRAND! nu weer een jaar blijven gedoofd. Hou tussendoor toch ook maar het verdere jaarprogramma van KC NONA én het CultuurCentrum in het oog ( zelfs het Filmhuis , ook al gezeteld in het Cultuur Centrum durft al eens verrassend uit te pakken !)
...en lees hieronder wat de JAZZEPOES collega’s er van vonden…

Winus, nu nog slechts smeulende...