Verneri Pohjola nu speelt,interpreteert,  werk van z’n vader, bassist Pekka en dat brengt kleine anekdoten met zich mee die hij telkens bij de inleiding zal meegeven.

Martin Klein geeft een verwarde indruk, weet z’n aankondigingen met humor te doorkruiden en zo gaan we een tweede nummer in met nu Mattias Ståhl aan de vibrafoon die hij ook verder zal blijven bespelen…het eerste nummer speelde die ook mee  trompet. Als ik het zo bekijk kan hier bij de blazers die met z’n drieën zijn best nog een tuba of eufonium bij, zoals die van Niels…in een schijnbare maar gearrangeerde chaos gaat het verder tot drums dat gaan omkaderen en gelijk in een gareel plaatsen al gaan de ventielen nog naar behoren open …Trombonist  Mats Äleklint pakt het voorplan, de trompet van Magnus Broo kan daar wat later niet tegenop… bassist Johan Berthling mag de intrigerende beat afronden. In een volgende horen we in het begin ook pianist Johan Graden pertinent aanwezig zijn want in het luide, eivolle klankbeeld durft ie anders al wel es te verdwijnen. In de eigen composities weet Martin op z’n altsax zeker met argumenten te overtuigen, mooi ook dat het gestructureerd blijft, duidelijke, energierijke composities zijn het  die geen moment gaan vervelen ! Martin kondigt de 2 laatste stukken nog aan en dan zijn we vertrokken voor nog es een goeie 25 minuten waarin de bas ook nog een belangrijke feature krijgt al is ’t daarbij niet altijd duidelijk dat het wel zeker een bas is .. Wat uitzonderlijk zeemzoeterig en verzoenend daarna vallen sax en vibrafoon in ….nog wat argumenten over en weer in een langgerekte finale mogen uiteindelijk de geweldige set besluiten na een uur en een kwart…