Dag3, de afsluiter van het festival en ik heb het gevoel dat we gisteren met Angles7 ’t beste al gehad hebben maar je weet maar nooit.
Omdat het Christian Wallumrød Ensemble omwille van de verstilling én omdat er opnames gemaakt worden, niet wil dat er foto’s geschoten worden (buiten de huisfotograaf)

( waar ik mij wat mokkend bij neerleg want ik zie natuurlijk opportuniteiten voor mooie beeldjes en er zijn best minder stille partijen tijdens het concert), tracht ik ook bij dit concert nog wat neer te schrijven, en omdat ik nu toch bezig ben, bij de volgende acts ook …effe kijken :

’ ...een mechaniek die aangezwengeld wordt...een perpetuum mobile dat nauwelijks in gang blijft....zijn voortgang door labyrinten zoekt... bijtijds weer bijna werelds wordt,,, plechtstatig aangeblazen en gelijk aangedreven door ongeduldige percussie...een soort mini harmonium met blaasbalgen voegt nog meer onwerkelijks toe...een poppenwereld, eigenlijk muziekdooswereld is het... of een sprookje van Grimm ? Best schoon toch ook hoor in de rest van het concert, deze dans van houten Klazen…
Het Ragini Trio, het volgende concert, nu in het CultuurCentrum, beweegt dan weer in een andere, meer sensuele sfeer. Aanvankelijk ben ik enthousiast mee ondergedompeld in de meditatieve Indische jazzfusion , de ritmes zetten aan tot meebewegen, het beweeglijke van Lander z’n drumwerk, het meeslepende van de partijen van pianist Bojan Z., het gevoel dat de sax van Nathan legt.. ja, dat doet iets met je. Sawani Mudgal, de zangeres, brengt haar ding zoals verwacht, omsluierd en gezeten op een tapijt, zou me niks verbaasd hebben mocht het zijn gaan zweven ook… Doseren lijkt mij zeer belangrijk hier, met deze Indische raga’s want uiteindelijk (en eigenlijk na herbeluistering) heb ik het gevoel dat het ook wat veel kan gaan worden, wat de raga dan weer tot een mantra maakt. Gelukkig zijn de nummers op zich niet te lang en weten al de musici hier het écht wel boeiend te houden, ook al door de verscheidenheid der melodieën. Op de CD, die gauw gaat opgenomen worden, zal het echter nog wat wachten zijn. Nathan houdt ons op de hoogte…

Sluitstuk van het festival dan is een happening, een sit-in of zeg maar lig-in , in het schip van de St. Romboutskathedraal , dat er stemmig onverlicht bijligt , tapijtjes en kussens op de grond met heel wat (meestal jongeren), liefhebbers van dit sferig spektakel alwaar we, uitgevoerd door een 18-koppig orkest een 2 uur durende ‘Book of Air’ beleving zullen of kunnen meemaken. Het katapulteert mij zovele jaren terug, toen ook wij, in de jeugdclub dan, in grote kring op de grond zaten , hand in hand, beneveld door ... patchouli zullen we maar zeggen en met het hoofd gebogen, mediteerden bij o.a. Boudewijn De Groot’s Heksensabbat….those were the days! ...Weinig spektakel hier, ook al is het natuurlijk op zich wel indrukwekkend deze muzikantenunie bezig te zien, te voelen eigenlijk….Het bewegen der traagheid , kan ik stellen, en ik meen dat er wel wat publiek de uitgang gaat gevonden hebben alvorens de twee uur om zijn ook want dit is gelijk ook zóóóóó monotoon… de ultieme meditatie om af te sluiten als het ware en als de shots gemaakt zijn zal ik dan ook op kousenvoeten, zo rond den elven, vertrekken…Blijkbaar tóch nog niet stil genoeg want Christian Wallumrød vond het daarbij nodig om mij te komen vragen ‘Can you please be quiet ?...drie keer dus want ik heb ’m daarbij écht bijna niet gehoord, ik zag hem in het duister zelfs niet komen …
Dit BRAND! festival sluit ik dan ook met monumentale ,maar stille deuren terwijl binnen in de kathedraal het volume steeds meer en meer lijkt aan te zwellen…Ik moet zeggen , het maakte mij niks rustiger, ik hoop dat God het kon hebben, ’t is tenslotte toch Zijn Huis hier? …