Donderdag 5 Juli : U.S.  scoort  hier, op GentJazz !

Deze vierde dag van Gent Jazz wordt een jazz dag volgens mij zonder oude knarren uit de pop sector. Zonder bekende namen is de ticketverkoop dan ook matig, de weide en de zaal zat zowaar maar voor nog geen ¾ gevuld en dat mag ook eens. Opvallend is wel dat het allemaal instrumentale bands zijn zonder zang dus. Het is jazz on a summer’s day.

Loriers - Postma - Gerstmans

 hoofdpodium 16u30

Nathalie Loriers, piano - Tineke Postma, saxofoon -Sam Gerstmans, bas

Ik en de dochter pikken nog enkele nummers mee van dit technische jazztrio. De eerste act op de main stage is voor pianiste Nathalie Loriers uit Namen met Tineke Postma uit NL op saxofoon en  met Sam Gerstmans uit Luik op contrabas. Ze hebben geen drummer nodig en onder de noemer - less is more- gaan zij een dialoog aan in trio bezetting. Loriers zit soms letterlijk mee te praten achter haar piano. Het is een mooie relaxte sfeer met een goed helder geluid dus zonder die vaak vervelende dreunende basgeluiden. Ze spelen nummers van hun twee platen ‘We Will Really Meet Again’ en ‘Le Peuple Silencieux’. Ze brengen layed-back jazznummers afgewisseld met gedurfder en groovy werk. Ze blijven toch steeds mooi in balans spelen. We onthouden nummers als het erg rustige ‘Luiza’ van AC Jobim en haar eigen nummer ‘Dinner with Ornette and Thelonius’ dat na een duo van sax en bas loskomt met heerlijke pianoflarden. Op het einde ronden ze af met het titelstuk ‘we will really meet again’ en het heerlijke ‘Lennie knows’ dat inderdaad herinnert aan die fantastische Lennie Tristano met zijn leerschool. Dit is echt voer voor de pure jazz fanaten. Op het terrein kom ik veel bekend volk tegen met wat Belgische muzikanten ook.

Michel Proesmans

Brad Mehldau Trio

 hoofdpodium 18u30

Brad Mehldau, piano - Jeff Ballard, drums - Larry Grenadier, bas

Brad Mehldau is een graag geziene gast op de Belgische jazzfestivals en hier al de 5de keer op GentJazz. De invloedrijke jazzpianist uit New York brengt zijn eerste trio mee van in zijn mooie beginperiode ‘the art of the trio’ platenreeks. Het is toch vooral Brad die de toon en melodie aangeeft. De anderen zijn puur intelligente begeleiders en kennen mekaar door en door. Jeff Ballard benadrukt sterk de symbalen en Larry Grenadier vult de gaatjes op. Brad speelt beheerst en kijkt wat opzij met zijn ogen dicht in volle concentratie. Hij spreekt het publiek aan in het Nederlands en dat komt door zijn Nederlandse zangeres Fleurine.
Ze openen met ‘Ode’ en de toon is gezet en vervolgen met 'Spiral', uit de recentste cd 'Seymour reads the constitution' met zijn onnavolgbare linkerhand die onafhankelijk speelt van zijn rechterhand. Met het latinachtige 'Secret beach' in heerlijke opbouwende laagjes en 'C minor waltz' neemt het trio wat gas terug. Bij de jazzstandard 'Long ago and far away' van Jerome Kern laat Larry Grenadier een basintro horen waarbij het publiek toch wat stiller is. Er volgt een dialoog tussen Mehldau en Ballard die feller en feller speelt tot een bejubelde drumsolo toe. Daarna volgt nog een ballade 'I fall in love too easily' weer van Jerome Kern met een lang uitgesponnen piano einde van de meester Mehldau met een staande ovatie tot gevolg. Mehldau klinkt warm en redelijk toegankelijk. Er zijn vaak kleine, genadeloze versnellingen van de ritmesectie die de druk erg hoog opvoeren. Dat is de uitdaging waar ze voor gaan als hecht trio en stellen een referentie voor de moderne piano trio’s.

Michel Proesmans

Chico Freeman Plus+tet

 hoofdpodium 20u30

Chico Freeman, saxofoon - Anthony Wonsey,piano - Kenny Davis, bas - Rudy Royston,drums

Net voor Chico Freeman moet beginnen zijn de Sabam jazz awards snel door Sven Gatz uitgedeeld: 5.000 en 10.000 euro zijn er voor respectievelijk Niels Van Heertum voor zijn werk op het euphonium en Robin Verheyen van Taxiwars. Door die zeven haasten begint Chico Freeman al aan zijn set terwijl veel mensen nog niet binnen zijn in de tent. Bon de reeds 68 jarige Chico Freeman uit Chicago vliegen er direct stevig in met ‘black inside’ met zijn kwartet van jonge voor mij onbekende jazzmuzikanten. Ze maken er een gezellige drukke bende van met steevaste leider Chico op de sax. En hij zag dat het goed was.
Freeman kennen we natuurlijk van zijn samenwerkingen met Sun Ra, Dizzy Gillespie, McCoy Tyner. Ze dragen een nummer ‘Elvin’op aan drummer Elvin Jones die door de fenomenale drummer Rudy Royston van salvo’s en tempo’s is voorzien. Halfweg de set spelen ze enkele tragere nummers met ietwat minder samenhang samenhing. Ook een xylofoonspeler Anthony Kerr komt er even bij en geeft ons wat extra vibes. Pianist Anthony Wonsey strak in het pak speelt ook enkele verdienstelijke solo’s. Plots valt het licht uit en de schermen en horen we weer een swingend nummer tot jolijt van het publiek. Het publiek lust alles als pap want ze brengen complexloze en verteerbare jazz zonder echt moeilijk te doen. In ‘To Hear a Teardrop in the Rain’ scheurt en loeit Chico met zijn sax maar naar het einde toe weer poeslief en vrolijk.
Ze lopen wat uit door die lange afsluiter en eerbetoon aan de pianist McCoy Tyner van John Coltrane met wie Chico een nummer schreef. Zo zie je maar ook, vandaag is Coltrane nog lang niet vergeten.

Michel Proesmans

Hudson

 hoofdpodium 22u30

Scott Colley, bas- John Medeski,toetsen - Jack DeJohnette,drums - John Scofield,gitaar

Laatste artiest Hudson is een supergroep uit New York die afkomstig is van de Hudson River Valley. De bluesy gitaarstijl moet herinneringen oproepen aan de popgoden uit de sixties zoals Dylan, Mitchell en Hendrix. Maar de nummers die ze spelen zijn moeilijk herkenbaar en het komt allemaal wat moeizaam op gang. Blijkbaar is dit de eerste show van hun Europese tour en is het nog wat zoeken. Het zijn allemaal getrainde vaklui en met ferme staat van dienst maar ze lopen mekaar voor de voeten. Vooral DeJohnette, de spil van dit gezelschap zet aarzelend in van Jimi Hendrix’ ‘Wait Until Tomorrow’. Zijn zangpartijen in ‘Castles Made of Sand’, ook van Hendrix en zijn eigen compositie ‘Dirty Ground’ zijn niet om over naar huis te schrijven. Het geheel doet denken aan de progressieve rock uit de jaren ‘60, maar dan zonder de drugs en met grijze baarden.
De benjamin van het geheel, John Medeski op keys zorgt voor moderne inbreng op Hammond met wat elektronische effecten. Het is wachten op beter vind ik en ik zie bosjes mensen geleidelijk aan huiswaarts keren of naar de bar gaan. Ik kruip toch wat korterbij want Scofield kennende moet er nog iets gebeuren. Bij het latinachtige ‘El Swing’ uit hun album Hudson neemt de gitarist eindelijk de lead en een eerste applaus volgt. ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’ is een amper te herkennen Bob Dylan-interpretatie en het komt allemaal zo moeilijk van de grond alhoewel de muzikanten pogingen doen maar de samenhang in het team is te snijden. In het voorlaatste nummer speelt Scott Colley een ferme bassolo en vooral de bis ‘Woodstock’ van Joni Mitchell is nog het beste voor mij van de avond. Eindelijk iets van Joni !

Michel Proesmans

Sal La Rocca 4tet

 garden stage 17u50 -19u50 -21u50

Sal La Rocca, bas - Jeroen van Herzeele, saxofoon - Lieven Venken, drums - Pascal Mohy, toetsen

In de garden stage horen we drie keer een sessie van de Belgische contrabasspeler Salvatore La Rocca. Hij heeft de touwtjes in handen en geeft teken wanneer de andere mogen invallen. La Rocca is toch de laatste jaren erg actief bezig en we zien hem graag in de Jazzzolder Mechelen of Jazzathome en met name hier kan hij met zijn band schitteren. Hij is een gedreven Siciliaan en veel gevraagde bassist. Zijn muziek is bevrijdend en durft de free jazz aan zonder zijn groove te verliezen. De geest van Coltrane is alomtegenwoordig in La Rocca’s oeuvre. Ook Jeroen Herzeele is een fervente aanhanger van Coltrane getuige ‘Lonnie’s Lament’ en ‘Jupiter’ van Coltrane dat ze met overgave brengen. De geest van Coltrane daalt neer over de garden stage.
De strakke timing zorgde er wel voor dat je niet alles kan meepikken. Vele mensen blijven ook tijdens de optredens buiten gezellig op de festivalstoeltjes zitten.

Michel Proesmans

Too Noisy Fish

 garden stage 00u00

Peter Vandenberghe, piano - Kristof Roseeuw, bas - Teun Verbruggen, drums

Op de garden stage brengt Too Noisy Fish hun ‘Furious Empathic Silence’ album waarin ze Ives, Ravel en Messiaen en jazziconen Miles, Monk en Cecil Taylor samenbrengen. Met andere woorden: deze vis is niet alleen luid, maar heeft ook gevoel voor ritme. Het drietal staat ook bekend als de ritmesectie van Flat Earth Society. Ze putten hun inspiratie uit om het even welk muziekgenre, met de vrijheid van jazz als gemeenschappelijke noemer. De composities laveren tussen jazz, rock, techno, impro, film, hedendaagse muziek ...
Ze spelen inderdaad stevig door en overladen je met beats en technische hoogstandjes. Het gonst van beats, impro en drum ’n bass grooves met een vleugje humor: ‘FUQ’ (frequently unanswered questions) is erg vette jazz. ‘FID’ (Frédéric in Doubt) draait rond Chopin. Met veel borstelgeristel brengen ze ‘Fiercely Shaken, Not Stirred’ referend naar Bond 007. En dan weer iets completly different ‘can’t stop’ van Miss Elliott gekruid met Giant Steps van Coltrane ? Yes Coltrane was in the house on the garden stage.
Hun onuitputtelijke stroom van ideeën, hun rijke vocabularium en hun hyperkinetisch samenspel maken van hen een ruwe diamant die de luisteraar kan blijven slijpen.

Michel Proesmans