|
Vrijdag 6 Juli
: blijven scoren, ook op GentJazz !
|
|
GentJazz, de Bijloke, die intussen ouwe
bekende,… da’s een jaarlijks weerzien en zoals gewoonlijk arriveren we
wat laat in de namiddag om het eerste programma nog gans mee te pikken.
Niks aan te doen, de rit…het parkeren…wat administratie en wat hallookes
hier en daar, ’t pakt allemaal wat tijd die er dan af gaat van de set
van Igor Gehenot’s Delta op het grote podium en da’s natuurlijk spijtig
want uitnodigend lyrisch om de (late) namiddag te starten, zo zag het er
toch uit... Alex Tassel, de trompettist uit Frankrijk staat het trio bij
op het podium, ik dacht met de bugel maar laat mij
toe te twijfelen, de klank gaat eerder naar trompet uit dan het
omfloerste van een bugel. Helaas, gemist dus deze ongetwijfeld mooie,
rustige set want het warme weer nodigt eerder uit om plaats te nemen op
een stoel dan dat je zou blijven staan…Het Bart Defoort Quintet dat
daarna klaar staat in de garden stage , daar maak ik graag in de tweede
van hun drie sets hier wat meer tijd voor vrij want eerder
was ik ook al weg van ‘The Lizard Game’ van Bart maar dat dateert al uit
2003 dus ‘k heb weer wat in te halen maar dat verbaast dus geeneen
meer…Fijn is da’k tussentijds wel gitarist Hans Van Oost heb leren
smaken, lid van dit Quintet, en ook hij speelde de lekkere gitaarlicks
op ‘The Lizard Game’, met het Quartet toen. Verder is ’t natuurlijk
altijd genieten van het gedreven pianospel van Ewout
Pierreux, al in diverse bezettingen gezien, naast die met Tutu
natuurlijk, en steeds is die groots in meeslependheid. Zo ook Bart
Defoort die je cruisend en soft boppend door de laatste CD ‘Inner Waves’
(2016) loodst met haast allemaal eigen composities. Enkel ‘Still’ is er
eentje van Hans, een ballade die ze samen zoet bewandelen. In Toni
Vitacolonna (drums)vindt Bart een BJO collega terug die
dus van begeleiden iets afweet, ritmes aanvoelt en zowel zeemzoet kan
ritselen als harder aanvallen, da’s de big band feel natuurlijk en het
bevalt me zo erg dat ik mij de CD later op het terrein ook aanschaf want
die had ik nog niet !
Op zo’n festival is het ook
altijd wat de klok in ’t oog houden als er verschillende podia zijn en
het publiek schuifelt op tijd dan ook terug door naar het grote podium
alwaar Jef Neve trots zijn ‘Spirit Control’, met uitgebreidere bezetting
dan we van hem gewend zijn komt voor te stellen, met strijkers en al !
‘T is niet te verbazen dat het dan wat klassiek smaakt ook. Een
‘concerto’ dus waar die duidelijk ook zelf erg over tevreden is, samen
met vriend Teus Nobel aan trompet en het geheel ontwikkelt zich met veel
dramatiek naar het einde toe en ik moet eerlijk zeggen da’k er het zelf
wat moeilijk mee heb. Het verteert wat moeilijker dan wat ik gewoon ben
van Jef, ik vind het in eerste instantie en onder voorbehoud soms nogal
druk wezen maar ik beloof da’k de plaat zeker nog es in alle rust ga her
beluisteren later !
Ping pongen is het daarna tussen
dit hoofdpodium en de garden stage alwaar Bart weeral klaar staat. Ewout
is al aardig ingepakt door de Rode Duivels gekte die ook hier, te
GentJazz, toeslaat maar komt dan toch bij op het podium voor weer een
heel genietelijke set, te kort eigenlijk want Kandace Springs zit daarna
al gauw klaar in de grote tent die nu niet zo makkelijk vol loopt want
de match België-Brazilië is volop bezig dan. Ja, da’s natuurlijk niet zo
aardig voor de jonge singer/pianiste die mij toch teveel ronddoolt in
ballads waardoor ik gauw mijn interesse verlies. Ze zingt goed hoor maar
’t kan me niet erg boeien, deze popdiva... Ik had, gezien haar Prince
connectie wat meer funk verhoopt ook maar da’s pas later in de set dat
ze het ritme wat zal opdrijven en dan zit ik intussen wel mee te staren
naar een portable met daarop die voetbalmatch… Later in de avond gaat
het dan toch wat afkoelen, m’n meegebracht zomersweatertje ben ik
intussen op het terrein kwijt geraakt, shit !, da’s verloren ondanks
navraag bij infostand, secretariaat en bar !...Ik had het maar in de
locker moeten steken…Soite , dus koop ik me ter plaatse dan maar een
aardig ander Jazzpulleke zolang er nu nog in voorraad zijn…Voor het
Italiaanse temperament dat Paolo Conte toch nog met zich meesleept op
z’n leeftijd (81) en dat tot groot genoegen van een horde fans die
intussen plaats genomen hebben in de tentzaal én op het ‘balkon’ is zo
een pulleke nog niet nodig. De man heeft nog steeds een aanstekelijk …
iets.. presence, charme.. grandeur en brengt z’n hits ‘met groot
orkest’. Het is natuurlijk wat ouwerwets, cabaret maar het publiek is
wég van al die ouwe hits en nostalgia. Bovendien is het een mooie
afsluiter van deze 6e Juli bovenop de WorldCup tussentijdse
overwinning van onze zwartgele rode duivels ! Voor we de terugweg naar
huis aanvangen lopen we graag nog es even de gardenstage binnen voor de
ruime bezetting die Isolde Lasoen rond zich geschaard heeft voor haar
Isolde XL (want zelf is ze maar een ‘small’eke denk ik)…. Onder hen zie
ik ook Jo Hermans (trompet) en Wietse Meys (sax) die
ik elders eerder samen ook al zag als begeleiders van André
Brasseur….Isolde, eerder een knappe drumster (bvb. ook bij Daan) en
percussioniste dan zangeres, verenigt nu die beide kwaliteiten in een
poppy geheel dat het volkje hier nog wel even zal bezig houden . Wij
daarentegen: ik, Michel en Esther, z’n dochter, houden het na een klein
kwartier voor gezien. Niet onaardig hoor maar onze oren zijn verzadigd
voor vandaag en ’t is toch nog even terug naar huis bollen ook…. ‘Kom
Michel, ‘geeft maar gaas’ !...en wijle dus weg…
** nawoord Isolde XL (gezien een paar weken
later op Parkpop Mechelen)
....Isolde (Lasoen) concerteerde met haar Bens gisteravond op
Parkpop te Mechelen en dat was bij momenten met erg innemende songs
zoals haar 'Les Belles' dat er in het begin van de show al aankwam .
Meteen het naar mijn gevoel ook sterkste nummer uit haar' Cartes
Postales' album. Erg stemmig sloeg bij mij ook 'Reine de Plages' aan,
een 'tijdsbeeld' zo je wil van een Oostende uit het begin van vorige
eeuw. Ook haar 'samba des diables', geschreven voor de Rode Duivels in
een eerder contest kon ik best smaken. Niet alleen is Isolde een prof
drummer en percussioniste maar haar stem zit ook juist, heeft met die
franstaligheid iets erotiserend al kan je't wat smalend ook afdoen als
flauwtjes als je d'er niet van houdt.... Niks 'flauwtjes' anders aan die
sterke entourage van muzikanten achter en rond haar !
Winus
|
| |
Igor Gehenot's DELTA
hoofdpodium 16u30
Igor Gehenot, piano-
Jérôme Regard, contrabas - Jérôme Klein, drums -Alex Tassel, flugelhorn
Ik en dochter Esther en onze Winus natuurlijk komen
iets te laat aan de vrijdag en we pikken nog enkele nummers mee van de
Waalse beloftevolle pianist Igor Gehenot. Hij behaalde al enkele prijzen
en hij kreeg ook lovende kritieken in het blad Jazzwise uit Engeland.
Igor heeft de crème van de jonge jazzscene van Europa samengebracht in
een nieuw kwartetproject genaamd "Delta" en dat presenteren ze hier
vandaag.
Na twee smakelijke albums als trio voor het Iglo-label
("Road Story" in 2012 en "Motion" in 2014) doet de charismatische jonge
Belgische pianist een beroep op een solide ritmesectie met de jonge
Zweedse contrabassist Viktor Nyberg en de Luxemburgse drummer Jérôme
Klein. Om dit hoogvliegende kwartet te voltooien brengt hij de
bugelspeler Alex Tassel mee uit Frankrijk, die daar al grote bekendheid
geniet in termen van elektrische en akoestische jazz. Monsieur Tassel is
winnaar van een Adami Jazz Talents Award in 2011 en heeft podia gedeeld
met grote namen.
Het 'Delta'-project werd al opgenomen in oktober 2016
voor het Igloo-label en biedt muziek in de lyrische stijl van Gehenot
zoals we hem kennen, afgewisseld met sterke melodieën, stevige grooves
en elegante swing. Met onbeschaamd lyrische en romantische geluiden
spelen Gehenot en zijn partners muziek die rijk is aan poëzie en kleur.
En het wordt muisstil in de tent bij een ontroerende ballad ‘Joe’s
dream’ met een zacht uitdijende bugel en lange tonen. Tegen het einde
horen we nog het funkier ‘step 2’ met bossa nova inslag.
Kortom sterke muzikanten, mooi samenspel en een mooi
begin hier op Gent Jazz, met al meer volk op dit uur dan gisteren.
Jef Neve 'Spirit Control'
hoofdpodium 18u30
Jef
Neve,piano - Teus
Nobel, trompet - Jens Bouttery,drums
- Lennart Heyndels,bas
- Andy Dhondt,synth +
strijkkwartet
Pianist Jef Neve heeft zich opgewerkt
tot de absolute top in de jazz. Hij wordt in één adem genoemd met zijn
wereldberoemde landgenoten Toots Thielemans en Philip Catherine, maar
dit lijkt me al wat overdreven. Rad van tong zoals hij is weet hij zich
in radio –en Tv programma’s te murwen. Na het succes van zijn soloalbum
‘One ‘uit 2014, met veel uitverkochte concerten in Vlaanderen en zelfs
een wereldwijde tournee, is het tijd voor een nieuw hoofdstuk. In zijn
recentste album ‘Spirit Control’ kan hij doen wat hij wil: ruimte voor
improvisatie, zodat iedereen het muziekstuk voor zichzelf kan inkleuren
en zijn eigen verhaal kan scheppen. Het tempo ligt vrij hoog, de piano
duwt de stroom voorwaarts. Hij geeft ook veel ruimte aan de drums met
wat elektronica en de bassist doen het allemaal rommelen in je
onderbuik, terwijl de strijkers voor het drama zorgen.
We krijgen meeslepende songs waar
je zo de beat onder kan voelen, meegezogen in het ritme van deze tijd.
Ik heb de band al eens gezien in de Roma met nog iets meer muzikanten.
In ieder geval is hier de menigte ook laaiend enthousiast. Hij noemt
zich een 'fiere veertiger', en heeft aan energie nog niets verloren. De
pianist blijft de hele avond onrustig op-en-neer wippen op zijn
pianostoel, en pakt de tent in naar zijn wereld. Zijn nieuwste hobby
bijvoorbeeld: kitesurfen of is het zoeken naar de plank ? 'Jumpin' On
Waves' begint speels als de wind die met de golven speelt. Neve weet erg
goed beelden om te zetten naar muziek zoals in 'Beautiful Colours'. Jef
dirigeert soms al staande, om zich daarna als een leeuw op zijn
vleugelpiano te storten. Wat begint als een confrontatie tussen piano en
orkest, wordt kundig naar een verbroedering omgebogen. ‘Crystal Lights’
is een mooie getuigenis naar de aanslagen in Zaventem al 2 jaar geleden.
De man van Turnhout neemt ons mee naar 'Lake Kivu' over zijn prachtige
ochtend in Rwanda, waar hij na het zien van berggorilla's ontwaakte aan
het Kivu-meer dat 's ochtends in een roze gloed baadde, en waar de
vissers zingend huiswaarts keerden. De zachte strijkers symboliseren
hier het aanbreken van de dag. Ze vliegen eruit met een lange andere
versie van ‘Nothing but a Casablanca Turtle Slideshow Dinner’ uit zijn
vroegere schijf van 2006 ‘nobody is illegal’.
Michel Proesmans
Kandace Springs
hoofdpodium 20u30
Kandace Springs, piano,
Fender vocals - Chris Gaspar (bas), Connor Parks
(drums)
Springs staat voor soulvolle jazz en doet je denken
aan artiesten als Roberta Flack, Nina Simone en Ella Fitzgerald want die
bewondert Springs volgens eigen zeggen om hun natuurlijke manier van
zingen en dat hoor je duidelijk in haar performance terug.
Haar coverversie van Sam Smith’s ‘Stay With Me’ werd opgepikt
door Prince. Hij was zo onder de indruk dat hij haar uitnodigde om te
komen spelen op de dertigste verjaardag van ‘Purple Rain’ in Paisley
Park.
Springs brengt een mix van soul, jazz en een vleugje
pop. De zangeres woont in New York, maar groeide op in Nashville, als
kind van een veelgevraagd sessiemuzikant. Deze moedigde haar aan om
muziek te maken. Aanvankelijk wilde ze jazzzangeres worden, maar Norah
Jones inspireerde haar om ook soul en pop te omarmen.
Springs zingt met een diepe, rokerige stem die soms
ook helder kan klinken. Ze wisselt af tussen de piano en de fender. Het
optreden bestaat grotendeels uit nummers van haar Blue Note debuutalbum
‘Soul Eyes’ afgewisseld met standards als ‘the nearness of you’ , ‘lush
life’ van Ellington/Strayhorn of ook ‘How insensitive’ van AC Jobim.
Tussendoor geeft ze nog de voetbaluitslagen door van de Belgen op
het WK (2-0 voor de Belgen reeds tegen Brazilië). Af
en toe komt ze funky uit de hoek en brengt ook
‘Human’ van Rag'n'Bone Man.
Ze kan ontroeren in vaak rustige
ballads als ‘what are you doing the rest of your life’.
Prachtig hoe ze het nummer ‘the first time ever I saw your face’
gevoelig brengt op het einde zoals Roberta Flack dat ook kon doen in de
jaren ’70. Ik vind dit de ontdekking van vandaag.
Dank U Gent Jazz.
Michel Proesmans
Paolo Conte
hoofdpodium 22u30
Paolo Conte, vocals, piano
- 10 man's orkest (namen niet medegedeeld)
Paolo Conte is al een oude knar van 81
jaar waarvoor veel volk is afgekomen vandaag (uitverkocht) alsook een
hoop Italianen en die-hard fans van zijn doorrookte stem.
Pas in de jaren 70 kwam Paolo Conte ertoe om zelf te zingen en te
spelen. Zelf vond hij zijn zang op proefopnames verre van geweldig, maar
producer Lilly Greco hoorde echter wel het degelijk talent van de
praktiserend advocaat en hielp hem op weg. Het eerste studioalbum
verscheen in 1974 heette eenvoudigweg Paolo Conte. In 1979 werd ‘Un
Gelato al Limone’ (citroenijs) een grote hit (en hier ook vandaag) maar
de wereldwijde doorbraak kwam met Max (1987) waarin hij een pas
overleden vriend bezingt tot gejuich en herkenning bij het publiek.
De teksten vol associaties en impressionisme gezongen met een monotone
(brommende en mompelende) stem met een doo doo da da, tzie boem
ertussen, soms sober dan weer uitbundig begeleid door zijn muzikanten
spreken blijkbaar vele mensen aan.
We kijken vanaf de zijlijn naar zijn optreden. Pas tegen het einde aan
komen de muzikanten zelf totall loss zoals o.a. de blazers , violist of
xylofoon. Paolo Conte is geruggesteund door een 10 mans orkest voor een
reustachtig rood gordijn, waarvan hij diverse muzikanten de kans geeft
om vooraan op het podium te mogen soleren. Zelf zit Paolo daar achter
zijn piano kijkend naar de solisten. Meestal speelt hij trage intieme
nummers met zonnebril op achter zijn piano. Soms staat hij recht vooraan
op het podium.
Ze spelen een set van anderhalf uur in diverse stijlen en brengen een
overzicht van zijn repertoire. In vele gevallen herkent het publiek de
nummers meteen. Het applaus klinkt luider naar het einde en mensen veren
recht met bravogeroep. Nummers als ‘Via con me’, ‘Gli Impermeabile’,
‘it’s Wonderful’ en ‘Max’ worden meteen herkend en op luid applaus
onthaald. Het is toch nog leuk voor hem dat hij respect krijgt van het
Gentse publiek. Ik hoor toch liever de hits op de platen.
Michel Proesmans
Bart Defoort Quintet
garden stage 17u50 -19u50 -21u50
Bart Defoort, tenorsaxofoon -Ewout
Pierreux, piano - Hans Van Oost, gitaar - Christophe Devisscher,
contrabas -Toni Vitacolonna, drums
De Brugse saxofonist Bart Defoort kennen we natuurlijk
van de BJO , maar ook als lid van ‘K.D.'s Basement Party ‘van broer Kris
Defoort en van diverse bands als o.a. Octurn. Slechts zelden treedt hij
naar buiten als leader van zijn eigen projecten, maar als hij het doet,
levert hij steeds kwaliteitswerk af. Met de plaat 'Inner Waves'
presenteren ze met trots Barts vierde plaat als leader op het Werf
label. Net zoals bij zijn vorige platen schrijft hij weer een rits
meeslepende composities bij elkaar die geworteld zitten in de
jazzgeschiedenis maar tegelijk actueel klinken.
Met zijn dream-team brengen ze mooie uptempo jazz.
We horen o.a. ‘late night drive’, ‘make that move’ als energieke
stukken en ook ‘still’ aan de hand van gitarist Hans
die wel heel mooie solo’s speelt. In het nummer ’no
more church’ komt een beetje gospel om hoek kijken voorafgegaan door een
innemende piano solo intro van Ewout.
Michel Proesmans
Isolde XL
garden stage 00u00
Isolde Lasoen, lead vocal,
drums, percussie - Ben van Camp, gitaar & backing vocal - Ben Brunin,
contrabas - Luk Vermeir, piano & backing vocal - Wietse Meys, saxofoon,
fluit, klarinet -Jo Hermans, trompet, flugelhorn - Peter Delannoye,
trombone
Isolde (Lasoen) danst met haar debuutalbum “Cartes postales” de nacht
tegemoet op de Garden Stage. Lasoen staat bekend als drumster bij Daan.
Daarnaast werkt ze met artiesten zoals Flip Kowlier, Raymond van het
Groenewoud en Lady Linn. Bij Isolde et Les Bens speelt ze samen met
enkele van haar lievelingsmuzikanten, die toevallig allemaal Ben als
voornaam hebben. De band is al uitgebreid met drie blazers, vandaar:
Isolde et Les Bens XL.
Isolde brengt haar zoetgevooisde Franse chansons ten gehore doorspekt
met memories uit haar jeugd. Als bezielster van dit hele project zorgt
ze bovendien voor een stevige dosis girl power in haar eerste
instrumentale nummer ‘Beat Girl’ van haar favoriete componist John Barry
voor de gelijknamige film uit 1960. Dat is een binnenkomer om haar stem
op te warmen. Ze zingt over ‘majorettes’ uit haar jeugd en ook ‘les
belles’. De Franstalige zang schept een aangename sfeer ten tijde van
Gainsbourg met warme klanken, catchy gitaarpartijen in combinatie met de
opgewekte én dansbare synths. Een ‘joie de vivre’ straalt ervan af en
mooi is de symbiose tussen de backing vocals en de uitgekiende rijke XL
orkestratie.
De stoelen staan al aan de kant en het talrijke publiek lust wel een
feestje want gitarist Ben Brunin is jarig. Toepasselijk speelt ze ook
‘Samba Des Diables’ in, een gelegenheidsnummer dat ze gemaakt heeft toen
de Rode Duivels naar Brazilië gingen. Geweldiger is het nummer
‘Aluminium Folie’ met grappige tekst uit haar eerdere EP, waarna ze
doorgaat met de rest van de plaat Cartes Postales. Ze speelt nog lang
door tot na 01u00 zoals een frisse meid het betaamt.
Michel Proesmans
|
