back to start !

 

 

 

GENT JAZZ

 

 




 

 


PROGRAMMA


 


 

-PERSTEKSTEN -

 

CONCERTVERSLAGEN HIER


 

 

donderdag 5 Juli

vrijdag 6 Juli

zaterdag 7 Juli



                    

 

 

Tussen 29 juni en 8 juli op de Bijlokesite



 


 

 

 

 

 

Vrijdag 6 Juli : blijven scoren, ook op GentJazz  !

 

GentJazz, de Bijloke, die intussen ouwe bekende,… da’s een jaarlijks weerzien en zoals gewoonlijk arriveren we wat laat in de namiddag om het eerste programma nog gans mee te pikken. Niks aan te doen, de rit…het parkeren…wat administratie en wat hallookes hier en daar, ’t pakt allemaal wat tijd die er dan af gaat van de set van Igor Gehenot’s Delta op het grote podium en da’s natuurlijk spijtig want uitnodigend lyrisch om de (late) namiddag te starten, zo zag het er toch uit... Alex Tassel, de trompettist uit Frankrijk staat het trio bij op het podium, ik dacht met  de bugel maar laat mij toe te twijfelen, de klank gaat eerder naar trompet uit dan het omfloerste van een bugel. Helaas, gemist dus deze ongetwijfeld mooie, rustige set want het warme weer nodigt eerder uit om plaats te nemen op een stoel dan dat je zou blijven staan…Het Bart Defoort Quintet dat daarna klaar staat in de garden stage , daar maak ik graag in de tweede van hun drie sets hier wat meer tijd voor  vrij want eerder was ik ook al weg van ‘The Lizard Game’ van Bart maar dat dateert al uit 2003 dus ‘k heb weer wat in te halen maar dat verbaast dus geeneen meer…Fijn is da’k tussentijds wel gitarist Hans Van Oost heb leren smaken, lid van dit Quintet, en ook hij speelde de lekkere  gitaarlicks op ‘The Lizard Game’, met het Quartet toen. Verder is ’t natuurlijk altijd genieten  van het gedreven pianospel van Ewout Pierreux, al in diverse bezettingen gezien, naast die met Tutu natuurlijk, en steeds is die groots in meeslependheid. Zo ook Bart Defoort die je cruisend en soft boppend door de laatste CD ‘Inner Waves’ (2016) loodst met haast allemaal eigen composities. Enkel ‘Still’ is er eentje van Hans, een ballade die ze samen zoet bewandelen. In Toni Vitacolonna  (drums)vindt Bart een BJO collega terug die dus van begeleiden iets afweet, ritmes aanvoelt en zowel zeemzoet kan ritselen als harder aanvallen, da’s de big band feel natuurlijk en het bevalt me zo erg dat ik mij de CD later op het terrein ook aanschaf want die had ik nog niet !

  Op zo’n festival is het ook altijd wat de klok in ’t oog houden als er verschillende podia zijn en het publiek schuifelt op tijd dan ook terug door naar het grote podium alwaar Jef Neve trots zijn ‘Spirit Control’, met uitgebreidere bezetting dan we van hem gewend zijn komt voor te stellen, met strijkers en al ! ‘T is niet te verbazen dat het dan wat klassiek smaakt ook. Een ‘concerto’ dus waar die duidelijk ook zelf erg over tevreden is, samen met vriend Teus Nobel aan trompet en het geheel ontwikkelt zich met veel dramatiek naar het einde toe en ik moet eerlijk zeggen da’k er het zelf wat moeilijk mee heb. Het verteert wat moeilijker dan wat ik gewoon ben van Jef, ik vind het in eerste instantie en onder voorbehoud soms nogal druk wezen maar ik beloof da’k de plaat zeker nog es in alle rust ga her beluisteren later !

 Ping pongen is het daarna tussen dit hoofdpodium en de garden stage alwaar Bart weeral klaar staat. Ewout is al aardig ingepakt door de Rode Duivels gekte die ook hier, te GentJazz, toeslaat maar komt dan toch bij op het podium voor weer een heel genietelijke set, te kort eigenlijk want Kandace Springs zit daarna al gauw klaar in de grote tent die nu niet zo makkelijk vol loopt want de match België-Brazilië is volop bezig dan. Ja, da’s natuurlijk niet zo aardig voor de jonge singer/pianiste die mij toch teveel ronddoolt in ballads waardoor ik gauw mijn interesse verlies. Ze zingt goed hoor maar ’t kan me niet erg boeien, deze popdiva... Ik had, gezien haar Prince connectie wat meer funk verhoopt ook maar da’s pas later in de set dat ze het ritme wat zal opdrijven en dan zit ik intussen wel mee te staren naar een portable met daarop die voetbalmatch… Later in de avond gaat het dan toch wat afkoelen, m’n meegebracht zomersweatertje ben ik intussen op het terrein kwijt geraakt, shit !, da’s verloren ondanks navraag bij infostand, secretariaat en bar !...Ik had het maar in de locker moeten steken…Soite , dus koop ik me ter plaatse dan maar een aardig ander Jazzpulleke zolang er nu nog in voorraad zijn…Voor het Italiaanse temperament dat Paolo Conte toch nog met zich meesleept op z’n leeftijd (81) en dat tot groot genoegen van een horde fans die intussen plaats genomen hebben in de tentzaal én op het ‘balkon’ is zo een pulleke nog niet nodig. De man heeft nog steeds een aanstekelijk … iets.. presence, charme.. grandeur en brengt z’n hits ‘met groot orkest’. Het is natuurlijk wat ouwerwets, cabaret maar het publiek is wég van al die ouwe hits en nostalgia. Bovendien is het een mooie afsluiter van deze 6e Juli bovenop de WorldCup tussentijdse overwinning van onze zwartgele rode duivels ! Voor we de terugweg naar huis aanvangen lopen we graag nog es even de gardenstage binnen voor de ruime bezetting die Isolde Lasoen rond zich geschaard heeft voor haar Isolde XL (want zelf is ze maar een ‘small’eke denk ik)…. Onder hen zie ik ook Jo Hermans (trompet) en Wietse Meys (sax) die  ik elders eerder samen ook al zag als begeleiders van André Brasseur….Isolde, eerder een knappe drumster (bvb. ook bij Daan) en percussioniste dan zangeres, verenigt nu die beide kwaliteiten in een poppy geheel dat het volkje hier nog wel even zal bezig houden . Wij daarentegen: ik, Michel en Esther, z’n dochter, houden het na een klein kwartier voor gezien. Niet onaardig hoor maar onze oren zijn verzadigd voor vandaag en ’t is toch nog even terug naar huis bollen ook…. ‘Kom Michel, ‘geeft maar gaas’ !...en wijle dus weg…

 

** nawoord Isolde XL (gezien een paar weken later op Parkpop Mechelen)

....Isolde (Lasoen) concerteerde met haar Bens gisteravond op Parkpop te Mechelen en dat was bij momenten met erg innemende songs zoals haar 'Les Belles' dat er in het begin van de show al aankwam . Meteen het naar mijn gevoel ook sterkste nummer uit haar' Cartes Postales' album. Erg stemmig sloeg bij mij ook 'Reine de Plages' aan, een 'tijdsbeeld' zo je wil van een Oostende uit het begin van vorige eeuw. Ook haar 'samba des diables', geschreven voor de Rode Duivels in een eerder contest kon ik best smaken. Niet alleen is Isolde een prof drummer en percussioniste maar haar stem zit ook juist, heeft met die franstaligheid iets erotiserend al kan je't wat smalend ook afdoen als flauwtjes als je d'er niet van houdt.... Niks 'flauwtjes' anders aan die sterke entourage van muzikanten achter en rond haar !




Winus

 




Igor Gehenot's DELTA

 hoofdpodium 16u30

 

 

Igor Gehenot, piano- Jérôme Regard, contrabas - Jérôme Klein, drums -Alex Tassel, flugelhorn




Ik en dochter Esther en onze Winus natuurlijk komen iets te laat aan de vrijdag en we pikken nog enkele nummers mee van de Waalse beloftevolle pianist Igor Gehenot. Hij behaalde al enkele prijzen en hij kreeg ook lovende kritieken in het blad Jazzwise uit Engeland. Igor heeft de crème van de jonge jazzscene van Europa samengebracht in een nieuw kwartetproject genaamd "Delta" en dat presenteren ze hier vandaag.

Na twee smakelijke albums als trio voor het Iglo-label ("Road Story" in 2012 en "Motion" in 2014) doet de charismatische jonge Belgische pianist een beroep op een solide ritmesectie met de jonge Zweedse contrabassist Viktor Nyberg en de Luxemburgse drummer Jérôme Klein. Om dit hoogvliegende kwartet te voltooien brengt hij de bugelspeler Alex Tassel mee uit Frankrijk, die daar al grote bekendheid geniet in termen van elektrische en akoestische jazz. Monsieur Tassel is winnaar van een Adami Jazz Talents Award in 2011 en heeft podia gedeeld met grote namen.

Het 'Delta'-project werd al opgenomen in oktober 2016 voor het Igloo-label en biedt muziek in de lyrische stijl van Gehenot zoals we hem kennen, afgewisseld met sterke melodieën, stevige grooves en elegante swing. Met onbeschaamd lyrische en romantische geluiden spelen Gehenot en zijn partners muziek die rijk is aan poëzie en kleur. En het wordt muisstil in de tent bij een ontroerende ballad ‘Joe’s dream’ met een zacht uitdijende bugel en lange tonen. Tegen het einde horen we nog het funkier ‘step 2’ met bossa nova inslag.

Kortom sterke muzikanten, mooi samenspel en een mooi begin hier op Gent Jazz, met al meer volk op dit uur dan gisteren.



 


Jef Neve 'Spirit Control'

 hoofdpodium 18u30

 

 

Jef Neve,piano - Teus Nobel, trompet  - Jens Bouttery,drums - Lennart Heyndels,bas - Andy Dhondt,synth + strijkkwartet

   

Pianist Jef Neve heeft zich opgewerkt tot de absolute top in de jazz. Hij wordt in één adem genoemd met zijn wereldberoemde landgenoten Toots Thielemans en Philip Catherine, maar dit lijkt me al wat overdreven. Rad van tong zoals hij is weet hij zich in radio –en Tv programma’s te murwen. Na het succes van zijn soloalbum ‘One ‘uit 2014, met veel uitverkochte concerten in Vlaanderen en zelfs een wereldwijde tournee, is het tijd voor een nieuw hoofdstuk. In zijn recentste album ‘Spirit Control’ kan hij doen wat hij wil: ruimte voor improvisatie, zodat iedereen het muziekstuk voor zichzelf kan inkleuren en zijn eigen verhaal kan scheppen. Het tempo ligt vrij hoog, de piano duwt de stroom voorwaarts. Hij geeft ook veel ruimte aan de drums met wat elektronica en de bassist doen het allemaal rommelen in je onderbuik, terwijl de strijkers voor het drama zorgen.

 

   


 We krijgen meeslepende songs waar je zo de beat onder kan voelen, meegezogen in het ritme van deze tijd. Ik heb de band al eens gezien in de Roma met nog iets meer muzikanten. In ieder geval is hier de menigte ook laaiend enthousiast. Hij noemt zich een 'fiere veertiger', en heeft aan energie nog niets verloren. De pianist blijft de hele avond onrustig op-en-neer wippen op zijn pianostoel, en pakt de tent in naar zijn wereld. Zijn nieuwste hobby bijvoorbeeld: kitesurfen of is het zoeken naar de plank ? 'Jumpin' On Waves' begint speels als de wind die met de golven speelt. Neve weet erg goed beelden om te zetten naar muziek zoals in 'Beautiful Colours'. Jef dirigeert soms al staande, om zich daarna als een leeuw op zijn vleugelpiano te storten. Wat begint als een confrontatie tussen piano en orkest, wordt kundig naar een verbroedering omgebogen. ‘Crystal Lights’ is een mooie getuigenis naar de aanslagen in Zaventem al 2 jaar geleden.
De man van Turnhout neemt ons mee naar 'Lake Kivu' over zijn prachtige ochtend in Rwanda, waar hij na het zien van berggorilla's ontwaakte aan het Kivu-meer dat 's ochtends in een roze gloed baadde, en waar de vissers zingend huiswaarts keerden. De zachte strijkers symboliseren hier het aanbreken van de dag. Ze vliegen eruit met een lange andere versie van ‘Nothing but a Casablanca Turtle Slideshow Dinner’ uit zijn vroegere schijf van 2006 ‘nobody is illegal’.





Michel Proesmans

 


Kandace Springs

 hoofdpodium 20u30

 

 

Kandace Springs, piano, Fender vocals - Chris Gaspar (bas), Connor Parks (drums)




Springs staat voor soulvolle jazz en doet je denken aan artiesten als Roberta Flack, Nina Simone en Ella Fitzgerald want die bewondert Springs volgens eigen zeggen om hun natuurlijke manier van zingen en dat hoor je duidelijk in haar performance terug.  Haar coverversie van Sam Smith’s ‘Stay With Me’ werd opgepikt door Prince. Hij was zo onder de indruk dat hij haar uitnodigde om te komen spelen op de dertigste verjaardag van ‘Purple Rain’ in Paisley Park.

Springs brengt een mix van soul, jazz en een vleugje pop. De zangeres woont in New York, maar groeide op in Nashville, als kind van een veelgevraagd sessiemuzikant. Deze moedigde haar aan om muziek te maken. Aanvankelijk wilde ze jazzzangeres worden, maar Norah Jones inspireerde haar om ook soul en pop te omarmen.




Springs zingt met een diepe, rokerige stem die soms ook helder kan klinken. Ze wisselt af tussen de piano en de fender. Het optreden bestaat grotendeels uit nummers van haar Blue Note debuutalbum ‘Soul Eyes’ afgewisseld met standards als ‘the nearness of you’ , ‘lush life’ van Ellington/Strayhorn of ook ‘How insensitive’ van AC Jobim.  Tussendoor geeft ze nog de voetbaluitslagen door van de Belgen op het WK  (2-0 voor de Belgen reeds tegen Brazilië). Af en toe komt ze funky uit de hoek en brengt ook  ‘Human’ van Rag'n'Bone Man.

Ze kan ontroeren in vaak rustige  ballads als ‘what are you doing the rest of your life’. Prachtig hoe ze het nummer ‘the first time ever I saw your face’ gevoelig brengt op het einde zoals Roberta Flack dat ook kon doen in de jaren ’70.  Ik vind dit de ontdekking van vandaag.  Dank U Gent Jazz.



Michel Proesmans

 


Paolo Conte

 hoofdpodium 22u30

 

 

Paolo Conte, vocals, piano - 10 man's orkest (namen niet medegedeeld)


 

Paolo Conte is al een oude knar van 81 jaar waarvoor veel volk is afgekomen vandaag (uitverkocht) alsook een hoop Italianen en die-hard fans van zijn doorrookte stem.
Pas in de jaren 70 kwam Paolo Conte ertoe om zelf te zingen en te spelen. Zelf vond hij zijn zang op proefopnames verre van geweldig, maar producer Lilly Greco hoorde echter wel het degelijk talent van de praktiserend advocaat en hielp hem op weg. Het eerste studioalbum verscheen in 1974 heette eenvoudigweg Paolo Conte. In 1979 werd ‘Un Gelato al Limone’ (citroenijs) een grote hit (en hier ook vandaag) maar de wereldwijde doorbraak kwam met Max (1987) waarin hij een pas overleden vriend bezingt tot gejuich en herkenning bij het publiek.





De teksten vol associaties en impressionisme gezongen met een monotone (brommende en mompelende) stem met een doo doo da da, tzie boem ertussen, soms sober dan weer uitbundig begeleid door zijn muzikanten spreken blijkbaar vele mensen aan.
We kijken vanaf de zijlijn naar zijn optreden. Pas tegen het einde aan komen de muzikanten zelf totall loss zoals o.a. de blazers , violist of xylofoon. Paolo Conte is geruggesteund door een 10 mans orkest voor een reustachtig rood gordijn, waarvan hij diverse muzikanten de kans geeft om vooraan op het podium te mogen soleren. Zelf zit Paolo daar achter zijn piano kijkend naar de solisten. Meestal speelt hij trage intieme nummers met zonnebril op achter zijn piano. Soms staat hij recht vooraan op het podium.
Ze spelen een set van anderhalf uur in diverse stijlen en brengen een overzicht van zijn repertoire. In vele gevallen herkent het publiek de nummers meteen. Het applaus klinkt luider naar het einde en mensen veren recht met bravogeroep. Nummers als ‘Via con me’, ‘Gli Impermeabile’, ‘it’s Wonderful’ en ‘Max’ worden meteen herkend en op luid applaus onthaald. Het is toch nog leuk voor hem dat hij respect krijgt van het Gentse publiek. Ik hoor toch liever de hits op de platen.




Michel Proesmans



Bart Defoort Quintet

 garden stage 17u50 -19u50 -21u50

 

 

Bart Defoort, tenorsaxofoon -Ewout Pierreux, piano - Hans Van Oost, gitaar - Christophe Devisscher, contrabas -Toni Vitacolonna, drums




   

De Brugse saxofonist Bart Defoort kennen we natuurlijk van de BJO , maar ook als lid van ‘K.D.'s Basement Party ‘van broer Kris Defoort en van diverse bands als o.a. Octurn. Slechts zelden treedt hij naar buiten als leader van zijn eigen projecten, maar als hij het doet, levert hij steeds kwaliteitswerk af. Met de plaat 'Inner Waves' presenteren ze met trots Barts vierde plaat als leader op het Werf label. Net zoals bij zijn vorige platen schrijft hij weer een rits meeslepende composities bij elkaar die geworteld zitten in de jazzgeschiedenis maar tegelijk actueel klinken.

Met zijn dream-team brengen ze mooie uptempo jazz.  We horen o.a. ‘late night drive’, ‘make that move’ als energieke stukken  en ook ‘still’ aan de hand van gitarist Hans die wel heel mooie solo’s speelt.  In het nummer ’no more church’ komt een beetje gospel om hoek kijken voorafgegaan door een innemende piano solo intro van Ewout.




Michel Proesmans

 


Isolde XL

 garden stage 00u00

 

 

Isolde Lasoen, lead vocal, drums, percussie - Ben van Camp, gitaar & backing vocal - Ben Brunin, contrabas - Luk Vermeir, piano & backing vocal - Wietse Meys, saxofoon, fluit, klarinet -Jo Hermans, trompet, flugelhorn - Peter Delannoye, trombone


 

Isolde (Lasoen) danst met haar debuutalbum “Cartes postales” de nacht tegemoet op de Garden Stage. Lasoen staat bekend als drumster bij Daan. Daarnaast werkt ze met artiesten zoals Flip Kowlier, Raymond van het Groenewoud en Lady Linn. Bij Isolde et Les Bens speelt ze samen met enkele van haar lievelingsmuzikanten, die toevallig allemaal Ben als voornaam hebben. De band is al uitgebreid met drie blazers, vandaar: Isolde et Les Bens XL.
Isolde brengt haar zoetgevooisde Franse chansons ten gehore doorspekt met memories uit haar jeugd. Als bezielster van dit hele project zorgt ze bovendien voor een stevige dosis girl power in haar eerste instrumentale nummer ‘Beat Girl’ van haar favoriete componist John Barry voor de gelijknamige film uit 1960. Dat is een binnenkomer om haar stem op te warmen. Ze zingt over ‘majorettes’ uit haar jeugd en ook ‘les belles’. De Franstalige zang schept een aangename sfeer ten tijde van Gainsbourg met warme klanken, catchy gitaarpartijen in combinatie met de opgewekte én dansbare synths. Een ‘joie de vivre’ straalt ervan af en mooi is de symbiose tussen de backing vocals en de uitgekiende rijke XL orkestratie.
De stoelen staan al aan de kant en het talrijke publiek lust wel een feestje want gitarist Ben Brunin is jarig. Toepasselijk speelt ze ook ‘Samba Des Diables’ in, een gelegenheidsnummer dat ze gemaakt heeft toen de Rode Duivels naar Brazilië gingen. Geweldiger is het nummer ‘Aluminium Folie’ met grappige tekst uit haar eerdere EP, waarna ze doorgaat met de rest van de plaat Cartes Postales. Ze speelt nog lang door tot na 01u00 zoals een frisse meid het betaamt.

 

Michel Proesmans 

 

 

 

 

 ©  JAZZEPOES 2018

 

 

 

up again !

 

 

 

back to start !