zondag  12  Augustus

© Michel Proesmans

(Ludieke) Power en ontroering sluiten af

Aka Moon

hoofdpodium 14u00

Fabrizio Cassol (altsaxofoon), Michel Hatzigeorgiou (elektrische bas), Stéphane Galland (drums)

Vroeg op de namiddag op de slotdag is Park Den Brandt behoorlijk goed. Het is heel leuk vertoeven daar en Aka Moon gaat terug naar de bron met hun beginformatie als trirumviraat. Dat trio viert al zijn 25ste verjaardag met een nieuw album “NOW”. Het zijn drie echte gabbers die mekaar door en door kennen vanaf hun reis destijds bij de pygmeeën waar speciale ritmes deel gaan uitmaken van hun repertoire en later gevolgd worden met andere reizen uit het Oosten zoals India en ook andere groepsnamen en uitbreidingen. Ze gaan in hun muziek thema’s als migratie en culturele diversiteit niet schuwen.
Fabrizio ziet eruit als een grijze Fellaini met zijn weelderig kapsel. Michel is erg funky op de bas en geeft regelmatig een solo en Stéphane roffelt geweldig met veel cymbalen. Het is een formatie waarin de synergie uitstraalt en de strakheid. Er is inderdaad al veel volk en met hoog volume trekken ze veel volk naar de tent. Het is al warmer dan gisteren. De mensen knikken mee op het ritme van korte sax uithalen, stuwende baslijnen en stevige drumwerk. Zonder veel poespas of uitleg geven ze blijk van hun degelijkheid die iets te weinig afwisseling biedt. Misschien een ander land met ritmes verkennen ?

Michel Proesmans

Splinternieuw powerwerk, ingespeeld in een Belgische tour, hyper dynamisch zoals we van hen gewend zijn. Dus ook niks nieuw onder de zon op het nieuwe werkstuk ‘Now’, geschreven door Fabrizio Cassol . De sterkte van het concept is ook zijn zwakke kant, met maar drie protagonisten op het podium het mooie weer maken is geen eenvoudige opgave. Uiteindelijk is en blijft het een ritmesectie mét sax, meer is er niet. Bassist Michel Hatzigeorgiou draagt het geheel, construeert de frames waarrond het verdere verhaal wordt opgebouwd. En het zijn en blijven topmuzikanten die door hun dynamiek en gebaldheid de tent meekregen, zelfs zo vroeg in de namiddag.

Luque

Baron - De Looze - Verheyen

hoofdpodium 16u00

Joey Baron (drums), Bram De Looze (piano), Robin Verheyen (saxofoon)

Nog mooier is deze unieke combinatie rond artist in residence Robin Verheyen met de jonge sterpianist van België Bram de Looze gesteund door de immer goedlachse internationale drummer Joey Baron (van John Zorn’s Massada en dergelijke). Met deze groep kan het alle richtingen uitgaan en er hangt al spanning in de lucht. Het zijn allemaal virtuozen op hun instrument.
Het toont de vele facetten van Robin: de jazzpop TaxiWars, de moderne jazz met Copland, Gress en Hart waarin Robin heel sterk naar voren komt en nu een gans andere bezetting, ook om U tegen te zeggen. Dit trio onstond al van dat legendarisch optreden in Bozar vorig jaar tijdens de viering van 100 j Monk. Na het concert vandaag gaan ze de studio in om een album op te nemen.
Vandaag is het rustiger, subtiel en complex tegelijk en het heeft ook iets weg van kamermuziek en die duivelse Monk komt weer eens om de hoek kijken met “Boo Boo’s Birthday” en “Oska T.”. Het klinkt behoorlijk onvoorspelbaar en professioneel dat wel. Iets minder zijn de 3 solo’s na mekaar van sax, piano en drums maar daarna komen ze weer prima samen en zo zijn ze het best als trio en het publiek vindt het prima. We wachten vol spanning op de cd.

Michel Proesmans

Drie verschillende generaties dat is wel het bijzonderste en opvallendste aan deze samenstelling. Wat natuurlijk geen maat is om mee te meten, gewoon een mateloos getalenteerd trio, leeftijd van geen belang. Joey, een oudgediende van het verfijnde drum & slagwerk heeft samen met Robin en Bram al een Europese tour afgewerkt, wat ook in deze meer dan evenwichtige set te horen was. Robin gaf de indruk wat gas terug te nemen om mooi te passen bij zijn meer lyrische compagnons. Een voorsmaakje van een nog te releasen CD/LP, wat wij met gepaste fijnproeverige attentie savoureerden. Geen spetterend vuurwerk maar degelijk somwijlen ingetogen stukje fijnkost wat de tent muisstil maakt tot het eindapplaus in alle hevigheid kon losbarsten.

Luque

Steve Coleman & The Five Elements

hoofdpodium 18u00

Steve Coleman (altsaxofoon), Kokayi (vocals), Jonathan Finlayson (trompet), Anthony Tidd (elektrische bas), Sean Rickman (drums)

De figuur Steve Coleman op sax brengt met zijn verjongde band, the Five Elements, een afwisselende set. Aanvankelijk groovy tot reggae en eerder wat mak ontplooien ze zich tot een gedreven formatie met de nodige spanning en pittige solo’s en uptempo stukken. De tandem van trompet en sax verbluffen met strakke golvende lijnen ondersteund door de turbulente ritmesectie. De zwarte iets dikkere rapper zeg maar weet met zijn korte zinnen en woorden haast scattend het ritme van de muziek te volgen en naar een climax te gaan die het publiek juichend beantwoord.

Michel Proesmans

Laat ons een kat een kat noemen, dit was de sterkste set van de dag, punt. Kokayi kon zelfs mij meekrijgen met zijn uiterst sterke vocale esbattementen. Zij pasten wonderwel in het geheel, vocalisten moeten mij de indruk geven zichzelf eerst en vooral als muzikant te zien en daarin slaagde Kokayi volledig. Mooie zingerij was niet aan hem besteed, hij leek een instrument als de anderen. Wat ik verder hoorde paste perfect in het geluidsdecorum dat we van Coleman kennen van zijn uitgebreide reeks uitgaven, steeds pareltjes in je verzameling. En voor de rest was Steve Coleman & The Five Elements wat er van te verwachten viel, gedreven, geëngageerde, harde hedendaagse jazz die, hoewel terug te gaan op de oude hardere jazz geschiedenis, stak het geheel in een (net niet) hiphopjasje. Drive, uiterst sterke drive, met als afsluiter een a capella stuk met alleen de drum en handslagwerk als ondersteuning, ijzersterk, net als de set al geweest was. Mijn topper van de dag.

Luque

Archie Shepp Tribute to John Coltrane with special guest Randy Brecker

hoofdpodium 20u00

Archie Shepp (sax), Randy Brecker (trompet), Carl Henri Morisset (piano), Hamid Drake (drums), Reggie Washington (contras), Marion Rampal (zang)

Archie Shepp is al een kranige tachtiger en speelt zittend op sax en tracht een eerbetoon te brengen aan Coltrane dat eerder een soort ironisch terugkijken is op zijn eigen carrière. Hij was in de jaren '60 de voorman van de free generation toen met rauwe tenorsaxsolo’s maar nu is hij toch te fel afgezwakt me dunkt.  Ze duikelen wel in de echte jazz met zijn plaat destijds van ‘Shepps Four For Trane’ uit 1964. Hij heeft ook wel een sterke band bijeengescharreld met front sideman Randy brecker (ook reeds 72) op trompet. Hij speelt nog altijd voortreffelijk, perfect en zuiver. Shepp kan nog wel lichtjes ronken en scheuren doch met minder intensiteit. Hij zit altijd wat te sabberen aan zijn mondstuk. We menen iets te herkennen van Coltrane zoals “Syeeda’s Song Flute”, “Cousin Mary” en “Naima” dat eigenzinnig is gebracht.   Gastzangeres Marion Rampal weet Jeanne Lee waardig te vervangen doch de solo’s van de twee frontmannen hebben het voor het zeggen. De begeleiders zijn enkel voor de achtergrond helaas. Op Ellingtons “Prelude To A Kiss” gaat Shepp nog aan het zingen op zeer rustige toon wat de zaak koppelde aan de Attica Blues. Ik meende ook iets te horen dat leek op ‘infant eyes’ van Wayne Shorter.  Ik vind dit concert niet echt een waardige afsluiter en bleef op mijn honger zitten.

Michel Proesmans

Een afknapper is een groot woord, maar bij het einde was de vraag die ieder zich stelde: Waar is John Coltrane gebleven? Tribute to? Mooie set daar niet van, maar Coltrane was ver te zoeken of érg goed verdoken. Marion Rampal zong ook enkele nummers, maar maakte ons niet veel wijzer. Wat men toch van een laatste set op het grote podium op zijn minst mag verwachten is dat het een highlight is of wordt, niet dus. Maar dit was wel een constante bij deze editie en dit wel elke dag, de laatste set op het grote podium was steeds aan de zwakke kant, een anticlimax als het ware. Maar Archie Shepp, Randy Brecker & Reggie Washington, daar wandel je niet even rond, maar toch… iedereen had toch dat ietsepietsie méér verwacht.

Luque

Mäâk 4tet | Mâäk Five| Mâäk 5tet | Big Ensemble

 club stage 15u20 -17u20 - 19u20 - 21U30

Laurent Blondiau (trompet), Jeroen Van Herzeele (sax), Dré Pallemaerts (drums), Sal La Rocca (contrabas) , Laurent Blondiau (trompet), Michel Massot (tuba), Guillaume Orti (sax), Jeroen Van Herzeele (tenor sax), Samuel Ber (drums) ,  Laurent Blondiau (trompet), Michel Massot (tuba), Guillaume Orti (sax), Jeroen Van Herzeele (tenor sax), Samuel Ber (drums)  , Fabian Fiorini (piano), Jean-Yves Evrard (gitaar), Bart Maris, Laurent Blondiau (trompet), Michel Massot, Adrien Lambinet (tuba, trombone), Guillaume Orti, Jeroen Van Herzeele, Grégoire Tirtiaux (sax), Pierre Bernard (fluit), Sebastien Boisseau (contrabass), Eric Thielemans, Samuel Ber (drums)

15h30 : Mâäk Quartet

Sinds hun debuut in 1998 was Mâäk nog een quartet, infeite  'Määk’s Spirit'. Nu, 20 jaar later, betreden drie oudgedienden de scène opnieuw samen met drummer Dré Pallemaerts. Ze verheerlijken ons met actuele jazz met veel ruimte voor improvisatie. Ze blikken ook terug op de freejazz met sax en trompet die mekaar opzoeken en ons doen denken aan Ornette Coleman.

17h30 : Mâäk Five


Hier blikt dit kwintet terug uit de periode van 2001 tot 2008 zeg maar met een brok freejazz/jazzrock. Opvallend hierin is de gitarist Jean-Yves Evrard die plukt aan zijn gitaar. Ze blijven me wel boeien. Ook gedreven drummer Thielemans is in zijn element en weet de boel op te peppen.

© Michel Proesmans

19h30 : Mâäk Quintet

Mâäk Quintet is ook hier een formatie met een actieve avantgardistische inslag. Alles draait om vitaliteit, dynamiek zoals met de geslepen drummer Samuel Ber. Bij momenten verfijnd , zwoel en opzwepend, weet de band ons avontuurlijk te verblijden met die altijd fantastische Michel Massot met zijn tuba op Sons Of Kemet.

© Michel Proesmans

21h30 : Big Ensemble


Nu krijgen we wel een waardige afsluiten met een big band als het ware die alles uit de kast halen. Het is een georganiseerde chaos waarin wordt gedirigeerd dan eens door de pianist en dan eens door artistiek leider Laurent Blondiau. De bandleden geven mooie solo’s waarin weer die duivelse Massot met zijn tuba ons weet te shaken. Mooi gedaan.

Michel Proesmans

MÄÂK 4TET Ik was al effe vergeten dat dit het originele MÄÂK kwartet was of toch dat dit de originele samenstelling was. Maar men vloog er in, met de drive van toen of toch diegene die ik mij kon herinneren. For old times' sake en dat zullen zij ook wel gedacht hebben. 20 jaar, geen akkefietje, gaan beweren dat er voor deze protagonisten niks veranderd was of is, is natuurlijk larie en apekool, elk jaar heeft zijn merkteken, 20 jaren kleuren de mensen en zeker in de jazz. Het was dan ook van de vier acts in de kleine tent diegene die de meest sterke en beklijvende indruk achter liet. MÂÄK FIVE Van alle MÂÄK combinaties van de dag de misschien minst evenwichtige, hoewel het wel een geheel was. Vooral contrast tegenover de inpakt van de eerste set viel hier sterk op. Jean-Yves Evrard op gitaar maakte er een bizar geïmproviseerde set van, met zijn gitaar eerder als stoorzender met zware distortion als basisgeluid/techniek. Boeiend, daar niet van, het zijn de contrasterende kleuren van een programma dat een festivaldag fris en aangenaam houd en dus heeft de afgeladen kleine tent en de drommen publiek aan de rand er van best genoten van dit specialeke. MÂÄK 5TET Spektakel, Michel Massot kan het echt niet laten, theater van het zuiverste water, even kleurrijk als zijn bijdrage tot het geheel. Is het nu op euphonium of op de sousafoon de man trekt en krijgt steeds alle aandacht visueel en muzikaal, met andere woorden een set gedragen door Massot. En natuurlijk was het MÂÄK, met alles er op en er aan, onmiskenbaar, een handelsmerk met een muzikale traditie die er stevig tegenaan gaat, dus kregen we de volle MÂÄK-lading. Het was dringen in en aan de kleine tent. BIG ENSEMBLE Veel schoon volk op het podium en niet overdonderend veel volk voor het podium, bij het Big Ensemble in de kleine tent als ultieme afsluiter van Jazz Middelheim 2018. Allemaal uitgeschreven stukken van diverse mensen en dat vroeg, samen met het steeds wisselen van partituren, wel wat dirigeerwerk. Naar mijn gevoel zou het de sterk geïmproviseerde kant op gaan maar niet dus, de papierwinkel werd strak gevolgd op enkele solo’s te na niet gesproken. Maar een leuke en zeer gevarieerde set die het nablijven de moeite waard loonde.

Luque