back to start !

 

JAZZ MIDDELHEIM

 


 

 

-persteksten -

 

 

-  onze concertverslagen  HIER !

 

 

 donderdag 9 Augustus

 vrijdag 10 Augustusgeen concertverslagen

 zaterdag 11 Augustus

 zondag 12 Augustus


 


                    

 



     
     
 





donderdag  9  Augustus






hiphop op kop... of overkop ?...


 

 





Donderdag, 9 Augustus 2018 en ‘k sta hier alleen vandaag, ik denk de eerste keer sinds jááááren, voor zowel foto’s als concertverslagen en da’s een mix die niet altijd slaagt, het programma moet het manneke liggen en daar ben ik voor de ganse dag niet helemaal van overtuigd. Wat het hoofdpodium betreft zit dat voor de namiddag wel goed, da’s mij al eerder bekend. De vooravond met Kamasi Washington zal daarna deja vu blijken en de Black Star , de niet gangsta rap en hip hop interessseert mij geen ene reet en ik hoop maar dat de brassband daar wat interessants bijvoegt….Het zijpodium, dikwijls wel boeiend in z’n diversiteit van opkomend talent of stijlen van reeds gevestigde waarden hoeft er voor mij niet echt bij voor reden van te weinig tijd en te kort, afin : tevéél want eer het daar goed bezig is moet je alweer naar de grote tent om klaar te staan, te zitten voor de nieuwe act. Trouwens, dat zitten hier in de tenten mag je vandaag wel vergeten , geen stoelen wegens het voor een stuk dansbare karakter van het programma ? Dat blijkt een wat ongelukkige zet toch want mensen slepen de stoelen vanuit de zijlijn dan maar massaal naar binnen wat later toch weer voor de nodige chaos zorgt. Afin, we zijn er klaar voor aan de start, laat de dag z’n beloop maar gaan….


 

Winus 

 
 




Bram Weijters' Crazy Men

hoofdpodium 15u30

 


Bram Weijters (toetsen), Sam Vloemans (trompet), Andrew Claes (tenorsax, EWI en electronica), Vincent Brijs (baritonsax), Dries Laheye (basgitaar), Steven Cassiers (drums)


   


 

Ik zag Bram met deze uitstekende band , allen musici uit diverse bezettingen, al in Februari bezig met dit project dat me gezien de aard van het beestje, jazzrock en fusion, meteen boeide want in de jaren 70 was ik al wel zijdelings geïnteresseerd in deze muziekstijl maar eigenlijk helemaal nog niet direct bezig met jazz. Eén van de weinige platen uit die periode die ik nu nog koester is die van Joachim Kühn, ‘Springfever’, met o.a. Philip Cathérine en dat zit dezelfde richting uit. Koen De Bruyne ging mij toen helaas voorbij zoals zoveel toen en leerde ik met de heruitgave van ‘Here Comes the Crazy Man’ en eigenlijk pas met de herbewerking door Bram een paar jaar later kennen. Een nijge plaat bleek dat, al was ze maar 4 nummers lang. Heel gepast stak er ook een bonus-CD bij de release in 2015 met daarop niet eerder verschenen werk van Koen en daarmee wist je meteen : hier hebben we een talent mee verloren ! Gelukkig viste Bram dit pareltje op, de nummers werden gearrangeerd voor de blazers die er bij kwamen.


         

Andere tunes uit hetzelfde genre, zelfde tijd werden er bij gehaald en nu blijkt dit een erg sterke set, absoluut een meesterwerkje om deze Middelheim editie mee te beginnen. Mij dunkt dat er niet veel aan de setlist veranderde sinds Februari. Dat bleek toen al een geslaagd geheel met een van start gaan met een medley van Hancock/Bob Porter/Bill Frisell/Michel Herr stuff aangevuld met groovy keys van wijlen Placebo keyboardenist Marc Moulin in ‘Planes’( ik had liever wat anders gehoord van Placebo maar soite !)... en andere. Evengoed zit daar trager werk tussen en horen we graag het geweldige ‘Here comes the Crazy Man’ samen met de andere nummers van de toenmalige plaat. Bram stuurt zijn diverse toetsen als de grote die hij is en zoals we van hem gewend zijn en weet zich gesteund door een middeljonge topband , ervaren en in dit project ingespeeld (al komt dit project nog maar zelden buiten vandaag de dag) . Voor mij zal dit alleszins één van de toppers van  deze festivaldag blijken.



 


Winus




TaxiWars

hoofdpodium 17u30

 


Tom Barman (gitaar, vocals), Robin Verheyen (saxofoon), Nicolas Thys (bas), Antoine Pierre (drums)



    


Energiek door de gedrevenheid van Tom Barman maar evengoed door het melodieuze weerwerk van Robin Verheyen die er de real jazz toets aan geeft, da’s Taxiwars maar evenzeer is dat het enthousiasme van Antoine Pierre die d’er gans in op gaat of het aandachtig volgen van Nic Thys die al meerdere waters heeft doorzwommen en hier voluit, ook aan de vocals, in meegaat. Vandaag krijgen we dan vooral werk uit de nieuwe CD die er zit aan te komen, de derde intussen al na het gelijknamige debuut uit 2015 en ‘Fever’ uit 2016. Soms aftastend als een dief in de nacht, gedreven door voorzichtig afstappende drums en bass, dan weer met die felle uithalen op sax, konden de ‘spannende’ nummers mij net het meest bekoren…


    

 

er was ook een old style ballad die me lag of ook nog ‘Never’ (mocht het nummer zo heten), met Nic aan de backing vocals. Een eerste project van ‘artist in residence’ Robin Verheyen is dit ‘Taxiwars’ dat hier echt wel aanslaat. Zelf ben ik wat op m’n hoede en d’er zit hier en daar wel wat lekkers tussen hoor maar de teksten bvb. gaan mij voorbij zonder tekstblad (en dan nog…). Ik ga trouwens steeds eerder af op de melodie of ‘feel’ van de nummers en nee, meezingen doe ik nooit…Uitbundig dansen of rocken zit er niet in, hoeft ook niet, sommige nummers nodigen dan wel uit tot een dansbare trance waar menigeen zich hier aan waagt…

 




Meer jazz dan rock blijft het voor mij met absolute toppers op het podium maar voor mij blinkt Robin daar dan toch eerder dan Tom, in die front. Dieje sax , mannen, dieje sax !



 


Winus

 


Kamasi Washington

hoofdpodium 19u30

 

 


Kamasi Washington (Tenorsaxofoon), Rickey Washington (sopraan saxofoon & fluit), Ryan Porter (trombone), , Joshua Crumbly (bas), Robert Miller (drums), Jonathan Pinson (drums), Patrice Quinn (stem)




    

 

Het blijft een imposante verschijning, deze Kamasi Washington, op de Jazzkaart gezet sinds zijn ‘The Epic’ debuut in 2015. We zagen hem op Gent Jazz al een paar keer aantreden, in 2016 en verleden jaar ook nog. Dat-ie wellicht ook op het Jazz Middelheim podium gauw es zou staan, dat voelden we in onze kleine teen al aankomen. Opvallend afwezige frontaal bij op het podium dit jaar is toetsenman Brandon Coleman die er tussendoor steeds de funky toets aan gaf. De twee drummers blijven wél aanwezig en de vraag is weerom : waarom? Lijkt me voor niks nodig al staat dat wel mooi uitgestald zo, al dat mooie materiaal. ‘Heaven And Earth’, de nieuwste CD, wordt vandaag voorgesteld en komt weer met een boodschap, daar zorgt singer Patrice Quin dan voor en zij gaat daarbij door hoge regionen. De verhalen die Kamasi brengt zijn merendeels hymnes , epische verhalen verteld door waarschijnlijk één van de belangrijkste saxofonisten van z’n generatie. Evengoed wordt er een vuist gemaakt tegen onrecht , bvb. in ‘Fist and Fury’ waarbij Kamasi stevig uithaalt met de sax.






 Ook opvallend aanwezig is trombonist Ryan Porter en, niet geheel onverwacht, staat ook weer vader Rickey Washington voor een flink stuk van de set vooraan bij op het podium met de sopraansax.






Wat ik er zelf van vindt? Kamasi heeft ongetwijfeld z’n kwaliteiten en is duidelijk een rising star die niet gauw zal doven. Alleen heb ik het wat moeilijk met dat zalvende , de boven de grond verheven vertelstijl die toch wel domineert en ook : na GentJazz 2017 had dit concert een wat deja vu feel. Het ware beter om hem hier een paar jaar weg te houden, misschien dat het verlangen ernaar groter wordt dan?...



 


Winus


 


Black Star: Yasiin Bey (Mos Def) & Talib Kweli with Hypnothic Brass Ensemble

hoofdpodium 21u30

 


Yasiin Bey, Talib Kweli, Saiph Graves, Seba Graves (trombone), Amal Baji Hubert, Jafar Baji Graves, Gabriel Hubert, Tarik Graves (trompet), Uttama Hubert (bariton)



         

 

Hiphop is niks voor onder deze pet. Grandmaster Flash vond ik best te pruimen ooit, dat was ergens in de jaren tachtig en dat pop hiphop jazz project met Branford Marsalis (Buckshot LeFonque) vond ik later ook zéér geslaagd, maar daar houdt het dan ook bij op, spaar me arme hoofd….Yasiin Bey en Talib Kweli , de ‘Black Star’ doen dan ook niet het kleinste belletje rinkelen hier. Het enige waar ik dan ook naar uitkijk (al weze dat wat veel gezegd in deze combinatie) is de brassband uit Chicago. Wanneer de topact van vandaag er dan een beetje over tijd aan begint….begint er eigenlijks niks behalve een slappe, zelfs geen exciting DJ set die langer dan een half uur duurt !






Terwijl de massa jonge piepel dat allemaal maar goed vindt (ik zou al lang aan boegeroep begonnen zijn…) krijg ik het hoe langer hoe erger : dit is lachen met je publiek !






Aannemelijker lijkt het mij dat een korte DJ-set de prelude is van een krachtige act waarbij de brassband gauw bijvalt maar zo zit het hier niet. Wanneer beide heren na dik een half uur op het podium komen blijft de brassband weg gedurende de 3 nummers dat er foto’s mogen geschoten worden, da’s balen ! Ach, de partymeute in de tent heeft er wél lol in, voor mij blijft het eender nu want slechts vanaf de zijlijn zal ik af en toe es komen piepen. Wat de brassband bij al die voiceherrie komt toevoegen is mij niet echt duidelijk maar naar mijn gevoel zat dat soms wel goed, alleen hou ik niet van het totaalplaatje. In ieder geval, hip hop klap, dreunende bassen en high volume, een massa volk, regen buiten, not my kind of thing om een eerste festivaldag mee af te sluiten….Dat Nordmann hierna mag eindigen in de clubtent, da’s voor een tijd zelfs niet zeker want de grote tent blijft pieken, party is still going on maar ik stel me de vraag: waar is jazz heen ? Dit is toch Jazz Middelheim, niet?...



 



Winus

 

 

 




Steiger | MDC III| Dijf Sanders | Nordmann

 club stage 16u50 -18u50 - 20u50 - 23U00

 


Gilles Vandecaveye (toetsen), Kobe Boon (bas), Simon Raman (drums)
, Mattias De Craene (saxofoon), Simon Segers (drums), Lennert Jacobs (drums) Dijf Sanders (componist, keyboard, zang, elektronica), Mattias De Craene (tenor sax)  , Mattias De Craene (saxofoon), Edmund Lauret (gitaar), Elias Devoldere (drums), Dries Geusens (bas)



     


Na Bram Weijters’ Crazy Men start ook de clubtent met high quality. Winnaar ’Jong Jazztalent’ 2017 op GentJazz : Steiger mag er wezen ! Dit jonge pianotrio schuwt geen electronica, al blijft dat subtiel. Een verhalen vertellen op een manier die imponeert, zoals De Beren Gieren maar dan anders, we schreven dat al eerder. Evenwaardige componenten , deze 3 jongemannen die mekaar goed aanvoelen en aanschuiven aan een dis waar de één dan een paar beten uit doet om de aangebeten boterham dan door te schuiven of te laten aan een andere die daar dan wat later zin in heeft. Eigenzinnig, niet flauw en zeker niet ongeïnspireerd .Composities , jawel, met ruimte voor improvisatie, soms met een beat…,rock zit in de buurt…altijd intelligent ook, mooi hoor en ‘k ben benieuwd naar de nieuwe CD …Kwam er die niet aan? ‘And above All’ is trouwens al vanuit 2017. Lees hier mijn recensie daarvan.


 
    


Nadien zal gedurende de clubconcerten steeds saxofonist Mattias De Craene van Nordmann mee vooraan staan. Bijvoorbeeld met MDC III , een setting en idee naar Coltranes’ ‘ Interstellar Space’ uit ’67 maar pas in ’74 uitgebracht. MDC III brengt met twee drummers door een mist en wolken van wierook een soort mystiek maar ook gedisciplineerd dramaverhaal waar het jonge volkje graag voor gaat zitten. Weerom spijtig dat er ook hier in de clubtent die zich anders uitstekend leent voor luisterwerk vandaag geen stoelen staan en da’s een verkeerde keuze van de organisatoren !



       




    


De tijd schuift genadeloos verder en als Kamasi Washington sluit is het de beurt dan weer aan Dijf Sanders, voor ons een nobele onbekende aan de keys, voice en elektronica. Bedoeling was dat Nathan Daems bij op het podium stond maar voor een mij onbekende reden maar wél heel gepast in het verdere verloop van de avond bevindt Mattias De Craene zich weer op het nu zwaar mistige podium voor iets sacraals maar gelijk ook werelds als ik het mij goed herinner. Het is druk hier en omdat er geen scheiding is tussen de zitplaatsen en het podium want geen stoelen wordt het moeilijk tussen schuiven voor pics .’t is toch ook wat chaotisch zo hoor en ik kies er voor om het podium te laten voor wat het is….We onthouden de naam en komen Dijf wellicht hier of daar nog wel ergens tegen op het podium…


 



Het is, na de voor mij teleurstellende Black Star begankenis eigenlijk dan al méér dan genoeg geweest voor vandaag en omdat het Black Star concert wat uitloopt en m’n zich hier gezien de burenrust graag aan het sluitingsuur houdt, begint Nordmann er dan maar aan, wat later dan voorzien. De grote tent stoomt nog maar d’er is vast méér dan een ruime schare fans die uitkijken naar het concert van Nordmann, da’s duidelijk ! Ik trouwens ook want met hun eigen ‘The Boiling Ground’ hoorde ik ze nog niet bezig. Live zag ik ze eerder met hun filmscore bij de horrorklassieker ‘Dementia, daughter of horror’ en dat was ruim voldoende om er toen al professionaliteit in te herkennen. Vandaag echter gaat Nordmann voor hun eigen ding en da’s een eigenzinnige fusion jazz en rock. Spijt dan ook da’k wat vroeg tijdens dit slotconcert al moest afhaken maar in ’t naar buiten gaan was wel het zeer duidelijk : Nordmann rocks ! Die mannen wil ik gauw nog wel es terug zien….



Winus


 

 

 


 ©  JAZZEPOES 2018

 

 

 

up again !

 

 

back to start !