-persteksten
-
- onze concertverslagen
HIER ! 
geen
concertverslagen
| |
donderdag 9 Augustus
hoofdpodium 15u30
Ik zag Bram met deze uitstekende band , allen musici
uit diverse bezettingen, al in Februari bezig met dit project dat me
gezien de aard van het beestje, jazzrock en fusion, meteen boeide want
in de jaren 70 was ik al wel zijdelings geïnteresseerd in deze
muziekstijl maar eigenlijk helemaal nog niet direct bezig met jazz. Eén
van de weinige platen uit die periode die ik nu nog koester is die van
Joachim Kühn, ‘Springfever’, met o.a. Philip Cathérine en dat zit
dezelfde richting uit. Koen De Bruyne ging mij toen helaas voorbij zoals
zoveel toen en leerde ik met de heruitgave van ‘Here Comes the Crazy
Man’ en eigenlijk pas met de herbewerking door Bram een paar jaar later
kennen. Een nijge plaat bleek dat, al was ze maar 4 nummers lang. Heel
gepast stak er ook een bonus-CD bij de release in 2015 met daarop niet
eerder verschenen werk van Koen en daarmee wist je meteen : hier hebben
we een talent mee verloren ! Gelukkig viste Bram dit pareltje op, de
nummers werden gearrangeerd voor de blazers die er bij kwamen.
Andere tunes uit hetzelfde genre, zelfde tijd werden
er bij gehaald en nu blijkt dit een erg sterke set, absoluut een
meesterwerkje om deze Middelheim editie mee te beginnen. Mij dunkt dat
er niet veel aan de setlist veranderde sinds Februari. Dat bleek toen al
een geslaagd geheel met een van start gaan met een medley van
Hancock/Bob Porter/Bill Frisell/Michel Herr stuff aangevuld met groovy
keys van wijlen Placebo keyboardenist Marc Moulin in ‘Planes’( ik had
liever wat anders gehoord van Placebo maar soite !)... en andere.
Evengoed zit daar trager werk tussen en horen we graag het geweldige
‘Here comes the Crazy Man’ samen met de andere nummers van de toenmalige
plaat. Bram stuurt zijn diverse toetsen als de grote die hij is en zoals
we van hem gewend zijn en weet zich gesteund door een middeljonge
topband , ervaren en in dit project ingespeeld (al komt dit project nog
maar zelden buiten vandaag de dag) . Voor mij zal dit alleszins één van
de toppers van deze festivaldag blijken.
hoofdpodium 17u30
Energiek door de gedrevenheid van Tom Barman maar
evengoed door het melodieuze weerwerk van Robin Verheyen die er de real
jazz toets aan geeft, da’s Taxiwars maar evenzeer is dat het
enthousiasme van Antoine Pierre die d’er gans in op gaat of het
aandachtig volgen van Nic Thys die al meerdere waters heeft doorzwommen
en hier voluit, ook aan de vocals, in meegaat. Vandaag krijgen we dan
vooral werk uit de nieuwe CD die er zit aan te komen, de derde intussen
al na het gelijknamige debuut uit 2015 en ‘Fever’ uit 2016. Soms
aftastend als een dief in de nacht, gedreven door voorzichtig
afstappende drums en bass, dan weer met die felle uithalen op sax,
konden de ‘spannende’ nummers mij net het meest bekoren…
er was ook een old style ballad die me lag of ook nog
‘Never’ (mocht het nummer zo heten), met Nic aan de backing vocals. Een
eerste project van ‘artist in residence’ Robin Verheyen is dit
‘Taxiwars’ dat hier echt wel aanslaat. Zelf ben ik wat op m’n hoede en
d’er zit hier en daar wel wat lekkers tussen hoor maar de teksten bvb.
gaan mij voorbij zonder tekstblad (en dan nog…). Ik ga trouwens steeds
eerder af op de melodie of ‘feel’ van de nummers en nee, meezingen doe
ik nooit…Uitbundig dansen of rocken zit er niet in, hoeft ook niet,
sommige nummers nodigen dan wel uit tot een dansbare trance waar
menigeen zich hier aan waagt…
hoofdpodium 19u30
Het blijft een imposante verschijning, deze Kamasi
Washington, op de Jazzkaart gezet sinds zijn ‘The Epic’ debuut in 2015.
We zagen hem op Gent Jazz al een paar keer aantreden, in 2016 en
verleden jaar ook nog. Dat-ie wellicht ook op het Jazz Middelheim podium
gauw es zou staan, dat voelden we in onze kleine teen al aankomen.
Opvallend afwezige frontaal bij op het podium dit jaar is toetsenman
Brandon Coleman die er tussendoor steeds de funky toets aan gaf. De twee
drummers blijven wél aanwezig en de vraag is weerom : waarom? Lijkt me
voor niks nodig al staat dat wel mooi uitgestald zo, al dat mooie
materiaal. ‘Heaven And Earth’, de nieuwste CD, wordt vandaag voorgesteld
en komt weer met een boodschap, daar zorgt singer Patrice Quin dan voor
en zij gaat daarbij door hoge regionen. De verhalen die Kamasi brengt
zijn merendeels hymnes , epische verhalen verteld door waarschijnlijk
één van de belangrijkste saxofonisten van z’n generatie. Evengoed wordt
er een vuist gemaakt tegen onrecht , bvb. in ‘Fist and Fury’ waarbij
Kamasi stevig uithaalt met de sax.
Ook opvallend aanwezig is trombonist Ryan Porter
en, niet geheel onverwacht, staat ook weer vader Rickey Washington voor
een flink stuk van de set vooraan bij op het podium met de sopraansax.
Wat ik er zelf van vindt? Kamasi heeft ongetwijfeld
z’n kwaliteiten en is duidelijk een rising star die niet gauw zal doven.
Alleen heb ik het wat moeilijk met dat zalvende , de boven de grond
verheven vertelstijl die toch wel domineert en ook : na GentJazz 2017
had dit concert een wat deja vu feel. Het ware beter om hem hier een
paar jaar weg te houden, misschien dat het verlangen ernaar groter wordt
dan?...
hoofdpodium 21u30
Hiphop is niks voor onder deze pet. Grandmaster Flash
vond ik best te pruimen ooit, dat was ergens in de jaren tachtig en dat
pop hiphop jazz project met Branford Marsalis (Buckshot LeFonque) vond
ik later ook zéér geslaagd, maar daar houdt het dan ook bij op, spaar me
arme hoofd….Yasiin Bey en Talib Kweli , de ‘Black Star’ doen dan ook
niet het kleinste belletje rinkelen hier. Het enige waar ik dan ook naar
uitkijk (al weze dat wat veel gezegd in deze combinatie) is de brassband
uit Chicago. Wanneer de topact van vandaag er dan een beetje over tijd
aan begint….begint er eigenlijks niks behalve een slappe, zelfs geen
exciting DJ set die langer dan een half uur duurt !
Terwijl de massa jonge piepel dat allemaal maar goed
vindt (ik zou al lang aan boegeroep begonnen zijn…) krijg ik het hoe
langer hoe erger : dit is lachen met je publiek !
Aannemelijker lijkt het mij dat een korte DJ-set de
prelude is van een krachtige act waarbij de brassband gauw bijvalt maar
zo zit het hier niet. Wanneer beide heren na dik een half uur op het
podium komen blijft de brassband weg gedurende de 3 nummers dat er
foto’s mogen geschoten worden, da’s balen ! Ach, de partymeute in de
tent heeft er wél lol in, voor mij blijft het eender nu want slechts
vanaf de zijlijn zal ik af en toe es komen piepen. Wat de brassband bij
al die voiceherrie komt toevoegen is mij niet echt duidelijk maar naar
mijn gevoel zat dat soms wel goed, alleen hou ik niet van het
totaalplaatje. In ieder geval, hip hop klap, dreunende bassen en high
volume, een massa volk, regen buiten, not my kind of thing om een eerste
festivaldag mee af te sluiten….Dat Nordmann hierna mag eindigen in de
clubtent, da’s voor een tijd zelfs niet zeker want de grote tent blijft
pieken, party is still going on maar ik stel me de vraag: waar is jazz
heen ? Dit is toch Jazz Middelheim, niet?...
club stage 16u50 -18u50 -
20u50 - 23U00
Na Bram Weijters’ Crazy Men start ook de clubtent met
high quality. Winnaar ’Jong Jazztalent’ 2017 op GentJazz : Steiger mag
er wezen ! Dit jonge pianotrio schuwt geen electronica, al blijft dat
subtiel. Een verhalen vertellen op een manier die imponeert, zoals De
Beren Gieren maar dan anders, we schreven dat al eerder. Evenwaardige
componenten , deze 3 jongemannen die mekaar goed aanvoelen en
aanschuiven aan een dis waar de één dan een paar beten uit doet om de
aangebeten boterham dan door te schuiven of te laten aan een andere die
daar dan wat later zin in heeft. Eigenzinnig, niet flauw en zeker niet
ongeïnspireerd .Composities , jawel, met ruimte voor improvisatie, soms
met een beat…,rock zit in de buurt…altijd intelligent ook, mooi hoor en
‘k ben benieuwd naar de nieuwe CD …Kwam er die niet aan? ‘And above All’
is trouwens al vanuit 2017.
Lees hier mijn recensie daarvan.
Nadien zal gedurende de clubconcerten steeds
saxofonist Mattias De Craene van Nordmann mee vooraan staan.
Bijvoorbeeld met MDC III , een setting en idee naar Coltranes’ ‘
Interstellar Space’ uit ’67 maar pas in ’74 uitgebracht. MDC III brengt
met twee drummers door een mist en wolken van wierook een soort mystiek
maar ook gedisciplineerd dramaverhaal waar het jonge volkje graag voor
gaat zitten. Weerom spijtig dat er ook hier in de clubtent die zich
anders uitstekend leent voor luisterwerk vandaag geen stoelen staan en
da’s een verkeerde keuze van de organisatoren !
De tijd schuift genadeloos verder en als Kamasi
Washington sluit is het de beurt dan weer aan Dijf Sanders, voor ons een
nobele onbekende aan de keys, voice en elektronica. Bedoeling was dat
Nathan Daems bij op het podium stond maar voor een mij onbekende reden
maar wél heel gepast in het verdere verloop van de avond bevindt Mattias
De Craene zich weer op het nu zwaar mistige podium voor iets sacraals
maar gelijk ook werelds als ik het mij goed herinner. Het is druk hier
en omdat er geen scheiding is tussen de zitplaatsen en het podium want
geen stoelen wordt het moeilijk tussen schuiven voor pics .’t is toch
ook wat chaotisch zo hoor en ik kies er voor om het podium te laten voor
wat het is….We onthouden de naam en komen Dijf wellicht hier of daar nog
wel ergens tegen op het podium…
Het is, na de voor mij teleurstellende Black Star
begankenis eigenlijk dan al méér dan genoeg geweest voor vandaag en
omdat het Black Star concert wat uitloopt en m’n zich hier gezien de
burenrust graag aan het sluitingsuur houdt, begint Nordmann er dan maar
aan, wat later dan voorzien. De grote tent stoomt nog maar d’er is vast
méér dan een ruime schare fans die uitkijken naar het concert van
Nordmann, da’s duidelijk ! Ik trouwens ook want met hun eigen ‘The
Boiling Ground’ hoorde ik ze nog niet bezig. Live zag ik ze eerder met
hun filmscore bij de horrorklassieker ‘Dementia, daughter of horror’ en
dat was ruim voldoende om er toen al professionaliteit in te herkennen.
Vandaag echter gaat Nordmann voor hun eigen ding en da’s een
eigenzinnige fusion jazz en rock. Spijt dan ook da’k wat vroeg tijdens
dit slotconcert al moest afhaken maar in ’t naar buiten gaan was wel het
zeer duidelijk : Nordmann rocks ! Die mannen wil ik gauw nog wel es
terug zien….
|
© JAZZEPOES
2018
