BRAND!2019 - de RAND ! events




	FESTIVALBLAD + BRAND ! jarenARCHIEF


	CONCERTVERSLAGEN





	zondag 8 DEC HET PREDIKHEREN : VINYL SUNDAYS : LIES STEPPE









	Eerlijk is eerlijk ! We zagen ze in 2008 niet graag verschijnen, als presentatrice op ons aller Jazz Middelheim. We waren na al die jaren immers verknocht aan het gezicht van Middelheim en dat was de vertrouwde presentator Wilfried Haesen. Echter, in het najaar van 2007 werd ‘In de Club’, hét jazzprogramma van het voormalige BRT1 stopgezet en dingen veranderden… Intussen is het een bekend gezicht, Lies Steppe, en heeft ze dik haar strepen verdiend in de jazzscène…Er is het programma ‘Late Night Jazz ‘op VRT Klara elke maandagavond van 22 uur tot middernacht, dat zij presenteert en haar stem klinkt intussen vertrouwd. Ook op BRAND! lijkt ze nu , na haar vorige presentatie in 2018, een vaste verschijning en waarde te zullen worden. Zelf zingt Lies trouwens ook en bracht ze in 2014 ‘Still’ uit met een band waarin we naast Daan ook o.a. Michel Hatzigeorgiou terugvinden. Catchy melodieën maar ‘k weet niet of ze daar nu nog mee bezig is… We lopen mekaar al wel es tegen’t lijf op jazzfestivals of persconferenties en voor ze van start gaat op het centrale podium in de ons vertrouwde Mandela zaal (alwaar ook JaZZZolder resideert) had ik met haar een korte babbel :
	‘ …donderdag ben ik hier nog komen kijken en ’t is gewoon fantastisch, ik wou gewoon alles draaien…’ ‘Was er iets dat je zeker wou doen, iets waar je specifieks naar uitzag ?’ ‘Ja, Billy Holiday, maar dan hoorde ik dat Kurt d’er al heel veel had rond gedaan…’ (Vinyl Sundays! Met Kurt Overberg - artistiek directeur van de Ancienne Belgique, op zondag 24 November.) ‘Gaan we terug naar de bop periode, de grote orkesten?’ ‘Och, er is vanalles hé, ik heb vooral gekozen voor dingen waarvan ik dacht dat er wel een link was naar BRAND!’ ‘Heb je je lijstje klaar ?’ Jawel, alleen is ’t nog vroeg en ben ik nog aan’t wakker worden… ‘Wat hoor je zelf graag, bop?... ‘…Ook,.. en eigenlijk weer vanalles maar waar mijn hart vooral naar uit gaat is toch het avontuurlijke en ik begin vandaag met Louis Armstrong, dat heeft ook zijn waarde hé?’ ‘Hoe was het trouwens op donderdag hier, de dag dat wij d’er niet bij waren?’ …een goeie dag ! en het Eric Boeren Quartet met o.a. Han Bennink was zeer de moeite !’ ‘Bon, dan wens ik je nu ook veel plezier, ik ga luisteren !’



	Daarop begaf Lies zich naar het kleine podium , de draaitafels, mengpaneel, microfoon en het uitgezochte vinyl… Gedurende goed anderhalf uur was het daarna aardig vertoeven in de zaal maar evengoed in de wandelgangen waar je ook alles kon volgen bij een tas koffie en koffiekoeken of meteen toch naar de aperitief toe ?



	Dat was de weg die ik ging… De weg van Lies leidde ons vanuit de eerste recordings van Louis Armstrong over Mingus, Steve Lacy, Monk en Art Blakey ook al es tot bij Ray Charles…everybody can understand the blues :-) …en ook nog Youssef Latief die de hobo introduceerde in de jazz, vertelde ze daarbij want ze had overal wel een voetnoot bijgeschreven. Alice Coltrane, de vrouw van.. bracht ons naar de meester zelve en van daar ging het dan weer naar Albert Aylor en Don Cherry, 1975 was het toen….uiteindelijk raakten we dan toch nog bij Billy Holiday (‘You go to my Head’..’You’ve Changed’ en dat bleek dan weer de opstap naar Abbey Lincoln uit 1958 en op Riverside. De ‘We Insist Freedom Now Suite’ bracht Abbey samen met haar toenmalige echtgenoot Max Roach en daar kwam dan weer Charles Lloyd achteraan. Afronden deed Lies dan graag met iemand die toch niet mocht ontbreken ook : Miles Davis , toen in 1968 met Keith Jarrett aan de piano. Goed half één was het toen Lies het aardig genietende publiek in zaal en gangen achterliet op de tonen van Koen De Bruyne’s ‘Here Comes the Crazy Man !’



	Het was een voormiddag apero die er smaakvol doorging. Deze ‘Vinyl Sundays’ houden het echter hierbij niet voor gezien, misschien een ideetje voor een lege , lazy Sunday before noon? Tickets are free !





	Winus



	zaterdag 14 DEC Beeldsmederij de maan: ZonZo Compagnie 'Thelonious'




	Fulco Ottervanger - piano Lieven Van Pée - bas Simon Segers - drums





	Het verhaal schetsen van een groot jazzpianist met een grillige levenslijn en dito carriére da’s wat Zonzo Compagnie, dezelfden die ook als De Beren Gieren al faam maken in De Lage Landen en ver daarbuiten sinds 2009, deze middag én vanavond doen hier in theater Beeldsmederij De Maan en dat betekent , door de toeloop van méér dan 100 kinderen, vergezeld door ouders, bomma of bompa, alvast deze namiddag al ‘een volle Maan’ in dé Maanstad bij uitstek : Mechelen ! Met luid gemompel of is het nu wellicht gemonkel ? komt de band even na den drieën op het podium voor een voorstelling die zo’n 50 minuten zal duren en het publiek blijft boeien. D’er zijn niet alleen de Monk tunes natuurlijk maar ze zijn d’er wél en zo start de band met ‘Bemsha Swing’ en dat gebeurt met brede uithalen op de drums.



	Accenten leggen is belangrijk want je moet de kinderen blijven boeien natuurlijk. Dat doe je vandaag de dag door de modernste technieken aan te wenden in een mix van levend en digitaal spektakel, de levendige figuren van de band ondergedompeld in het kunstzinnige van videomapping, het theatrale van het circus, badend in muziek die je wakker en aandachtig houdt ! Even zet Fulco, ja, de pianist weet je ! en hier in de figuur van Monk, wat duos van kinderen vooraan op het podium met een licht/projectiespelletje , verhaalt zelf de onrust van de Amerikaanse pianist in het spelen met schaduwen tegen het decor en overboord gooien van muziekvellen en wordt het jeugdig publiek uitgedaagd om mee te shouten in koor : ‘dubdubdubbaah, Oh Yeah !’ waar enthousiast op ingegaan wordt.



	We horen ‘Briliant Corners’, we zien de onrustige Monk aan’t componeren met pianoaanslagen en kreten…Mooi is de scène van bassist Lieven Van Pée, badend in the blue light ,met aangestreken bas, sfeervol , met streperige effecten.



	Een andere keer wordt er ‘verteld’ over de korte gospelperiode waar een jonge Monk ooit in z’n prille carrière doorging en slaat het drietal in het decor aan het zingen waar wat later uitbundig gedans op volgt.



	Wat later wordt er dan weer flink meegeklapt door het publiek in de handen ! Intussen zitten in de set nog wat andere tunes van Monk zoals ‘Epistrophy’ en het schokkerige ‘Evidence’ maar héél mooi wordt het op het einde met de ballad ‘Ruby, My Dear’. Een minutenlang applaus volgt nadien en je voelde het al wel maar de tevreden shouts er bij maken het nu écht méér dan duidelijk : een erg gesmaakt stukje muziektheater was dit , bravo !




	Winus