JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2022 : APR-MEI-JUN

voor het volledige JaZZZolder-archief click hierboven de tab

JaZZZolderArchief 2022

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 2


8/4/2022	Kreis Band
22/4/2022	Pascale Elia Homin in' Quartet
13/5/2022	Orange Moon
27/5/2022	Aegle


	Reserveren is verplicht, gezien de speciale maatregelen. Reservatie is verplicht; koop hier je tickets.


	Vrijdag 8 April 2022 concert 1 19:30-21:30 - concert 2 21:15 - 22:15
	KREIS BAND

Een jong trio dat op de wip zit tussen lyrische jazz, mijmerende kamermuziek en het suggestieve van filmmuziek. Zachtmoedig en melancholisch verkennen ze de grenzen van compositie en improvisatie.
De combinatie van rieten, accordeon en bas doet je denken aan musette of zigeunerjazz, maar die labels weten ze behendig te vermijden. Het trio neemt een positie in op de wip tussen elegante kamermuziek, gedoseerde improvisatie en een filmische insteek die regelmatig inzet op eenvoud, sereniteit en knappe harmonieën.
Kobe Boon studeerde in 2014 aan de academie voor muziek en drama van Göteborg bij Anders Jormin en hij musiceert in verscheidene vaste projecten (zoals het pianotrio ‘Steiger’, 'Wanjina', 'mòs ensemble', ‘Peter Nolder', 'Mammezelle' en het internationale trio ’Nachtta') en deelde al het podium met mensen als Becca Stevens, Bob Mover, John Snauwaert, Pierre Vaiana,...
Stan Maris hebben we leren kennen tijdens de JazzContest Mechelen en deed ook mee in de finale in 2017 met zijn groep Man Staris.
De groep Kreis speelde ook in een huiskamer tijdens Jazzathome Mechelen in 2018.

Benjamin Hermans: rieten
Stan Maris: accordeon en composities
Kobe Boon: contrabas

commentaren - recensie(s)

‘Kreis’, het ons bekende trio, en niet de ‘Kreis Band’ zoals hier eerst aangekondigd (en waar ik dan weer even als ‘de kruisband’ over grapte op FB -:)) brengt ons vanavond weer wat weemoedige verhalen die hun oorsprong vinden en inspiratie halen uit de Noordse mythologie. Zo was er eerst al het album ‘Askr’ (2019) dat vervolgd werd door ‘Embla’, een jaar later en dezen verhaalden de geboorte van de eerste mensen door Odin, Vili en Vé ‘uit het hout geschapen dat zij op het wereldstrand vonden’. Een volgende album staat nu in de steigers en is nog titelloos, net als de nummers trouwens. Die plaat wordt komende week geregistreerd en daar krijgen we vanavond dan uittreksels uit te horen. Het is slechts naar het einde van het concert toe dat het trio nog even terug grijpt naar hun debuut met het nummer ‘Walter in the Water’. Je voelt bij het luisteren en ziet door je geestesoog de drakkar door de fjorden glijden, wat pakkend gegrepen door de inkomende stroming soms maar meestal zich in een stille dreiging een weg zoekend naar ‘verder’, een enkele keer met de aangetrokken roeispanen euforisch bijna naar het doel toe..een thuis ? Kreis brengt aangrijpende kamermuziek die vol is van somberheid en één met een verdriet dat mogelijks en toepasselijk vandaag de dag dan ook kan refereren naar het drama van het volk van én in een aan flarden geschoten Oekraïne….Geladen, zwaar beladen zelfs en in niks vergelijkbaar met de muziek van een soortgelijk trio als Tricycle dat dan weer heel wat lichtvoetiger is. Ernstige luistermuziek is dit dus die je achteraf wat verweesd achter laat ook maar absoluut een mooie sfeerzetting en hoogstaand gebracht door een trio dat samenspel verstaat , mooi zo !

Winus


	Voorlopig graag nog reserveren : koop hier je tickets.


	Vrijdag 22 April 2022 concert 1 19:30-21:30 - concert 2 21:15 - 22:15
	Pascale Elia
	Homin in' Quartet

Pascale Elia (°Brussel) zingt al vanaf haar zesde jaar. De eerste stappen op weg naar de jazz zette zij op 15-jarige leeftijd met de Big Band van Luik Liège, om daarna voor een poos haar heil te zoeken aan de westkust van de Verenigde Staten waar zij veel ervaring op deed met musici uit Amerika. Terug in België formeerde Pascale Elia een kwartet dat vooral beboprepertoire speelde. Maar door haar multiculturele achtergrond slopen er vooral Braziliaanse, maar ook Cubaanse, Portugese, Franse, Spaanse en Italiaanse invloeden in haar werk. Het repertoire van Pascale Elia bestaat uit jazzstandards, pop- en rocksongs, wereldmuziek en eigen werk. Om haar mogelijkheden uit te breiden, neemt zij ook geregeld de gitaar ter hand.
Ze laat zich vandaag begeleiden door zeer ervaren jazzmuzikanten en nodigt Pascal Mohy uit als special guest.

Pascale Elia: zang
Pascal Mohy: piano
Mimi Verderame: gitaar
Werner Lauscher: contrabas
Adrien Verderame: drums

commentaren - recensie(s)

“Na een concertje in Jazzzolder of elders pleeg ik al eens een "recensie" te facebooken, wat ik gisterenavond niet deed. Zo dan, het was wat lang geleden, dat ik het Predikheren binnenstapte, niet als muzikant, doch als toeschouwer onder de normale, brave mensen (sic). Een zeer warm en hartelijk optreden van jazzzangeres Pascale Elia BE met een combo van broeders uit de Oost-regionen van dit land, Luik, Verviers, etc. waaruit vele goede jazzmuzikanten ontsproten, een mooie geschiedenis, waarin namen als Bobby Jaspar, Jacques Pelzer, Steve Houben, René Thomas, Robert Jeanne, Felix Simtaine en een schare jongere soldaten opgroeiden, zoals Frédéric Malempré en Gregory Houben en uiteraard de muzikanten, die Pascale meebracht. Het was tevens een leuk weerzien van collega's, die ik al zo lang ken, maar wat buiten mijn biotoop leven. Wat ik al wist, is, dat deze volslagen jazzvocaliste hier koos voor vrij traditionele, warme, swingende jazz, waarin al te veel avontuur niet hoeft, want een balans tussen experimenten en het loutere vakmanschap met een offerte van heerlijk klinkende jazz is nodig in deze tijd. Pascale Elia BE beschrijven is door vergelijkingen wat overbodig, al hoor je Anita O'Day, Blossom Deary, Sarah Vaughan of Carmen McCrae allen te samen in één tune doorsijpelen, maar ze heeft haar eigen stem. Te vermelden is wel, dat het publiek, dus incluis ik, niet zaten te applaudisseren na elke solo, en dat ik als zelf muzikant zijnde, dat even pijnlijk begon te vinden en ik bang was, dat de muzikanten zich niet erg gewenst zouden voelen, maar het brave publiek was wel betoverd, en ik zag mensen duidelijk genieten. Alle trouwe begeleiders speelden gisteren sterke en zalige solo's: pianist Pascal Mohy (wat ging die man), de multi-instrumentist gitarist, maar in geschiedenis een drummer: Mimi Verderame, en aan de drums zijn broer Adrien Verderame (prachtig ingetogen swingwerk en mooi brushwerk, plus een krokante drumsolo) en de houten volle klanken van de innemende bassist Werner Lauscher. Tags zijn misschien wat moeilijk, maar de muziek was heerlijk. Pascale drukte haar bewondering uit voor dochter Naima in een kameraadschappelijk gesprek, wat deze papa graag ontvangt, maar zij bezit dat wat vergeten vakmanschap en vertellen is van een echte jazzzangeres, zoals we Anne Ducrot in Frankrijk kennen als één van de laatste protagonisten in het Europa van de mainstream jazzvocals.”

Chris Joris

"…ik zag deze Belgische singer nooit eerder maar hoe kon het ook anders, zij was jaren actief in the USA, woonde in LA en tourde rond, tot in Japan ! Pas in 2017 was er haar return naar the motherland …aardig benieuwd was ik dus , ook al gezien het superbe niveau van haar begeleiders ! ‘Goeienavond’ klonk het van de kleiner dan verwachte vrouwelijke verschijning en dan gingen we begrijpelijker wijze bij haar aankondigingen verder in het Engels, beetje voor de hand liggend ook….Starten deden we met ‘Exactly Like You’ waarbij de solisten zich al meteen lieten opmerken : eerst Mimi (Verderame) , nu es aan de gitaar en niet op drums waarvan we hem eerder vooral kenden, daarna ‘special guest’ Pascal Mohy op piano en dat smaakte ook al meteen naar meer ! Scattend zette Pascale verder tot de aansluitende, droge solo van een uitstekende Werner Lauscher. De toon werd daarmee gezet en we kejgen tijdens de set vooral swingende jazz van het ‘upper class’ , het mondaine type en dan bedoel ik daar helemaal niks hooghartig of kleinerends bij. De Pascale Elia Band komt gewoon high class uit de verf, is heel entertaining en houdt het altijd wat te brave publiek hier geamuseerd en genietend aan Pascale’s lippen gekluisterd. Echter, géén avontuurlijke uitspattingen verwacht vanavond…Eigen nummers zullen afwisselen met wat standards zoals bvb. ‘It had To Be You’, bekend van o.m. Frank Sinatra of Billie Holiday. Mimi etaleert zich als een uitstekend en méér dan begeleidend gitarist en ook van hem kregen we een paar eigen nummers te horen zoals ‘The Guest’ dat heerlijk uptempo ging huppelen op de drums van Adriën Verderame of ook nog het meeslepende ‘All of Nothing’, een ander mainstream dingetje inclusief weer die opgemerkte gitaarpartijen en de brushes van Adriën, een drummer die ik in het verleden ook al best wist te smaken ! Aangebast door Werner Lauscher dan gingen we dan in de laatste nummers van de set de Braziliaanse tour op maar voor mij hoefde dat niet echt. Het leek mij wat ‘ongepast’ in vergelijking met de rest van het programma maar afsluiten deden we dus in eenzelfde wat zwoele sfeer met daarbij Pascale zelf enkel scattend op de voorgrond en de band voor de laatste maal in een hecht samenspel afgewisseld met de obligate maar sterke soli. Helaas moet ik ook hierbij weer opmerken dat de toehoorders hier , zoals gewoonlijk weer wat te bedeesd uit de hoek kwamen. Géén shouts en de applausjes bleven daarbij altijd wat onwennig, ’t ging allemaal wat te twijfelend , wél steeds aan het einde van de songs de handjes beleefd op mekaar hoor…In ieder geval, een uur mooi entertainment vond iedereen het wel en sommigen waren zelfs zeer enthousiast. Ikzelf hield vooral van het professionalisme van deze fijne band en onthoudt Pascale Elia voornamelijk als een goeie zangeres zondermeer (maar ik miste (in deze eerste set) wel wat passie in het zingen en vibrato in de stem)…

Winus



	OPGELET: nieuwe uurregeling: deuren open om 20u, begin concert (2 sets) om 20u30.
	graag nog reserveren : koop hier je tickets.


	Vrijdag 13 Mei 2022 20:30
	Orange Moon

Dit pianotrio brengt een breed scala aan composities met sterke specifieke werelden met duidelijke intenties die progressieve melodische benaderingen, contrapunt of intieme intentie combineren. Duidelijk gefocust op de interpretatie van elk stuk, gecomponeerd door hun drieën, construeren ze een sterke osmose met een harmonische toets die verrassend en onverwacht is. Deze 3 muzikanten die evolueren doorheen verschillende muziekstijlen gebruiken al hun vaardigheden om hun eigen sound te creëren, om de variatie van hun improvisaties of hun bedoelingen te voeden. Het resultaat is een heel specifiek trio-geluid.
Hendrik Lasure werd vrijdag 25 september 2020 gekroond tot Jazzcomponist van het jaar.

Hendrik Lasure: piano
Manolo Cabras: contrabas
Mathieu Calleja: drums

ERic Thielemans: drums

commentaren - recensie(s)

“Dankbaar om een concert in Jazzzolder vzw van Orange Moon, een piano-trio, zoals dat in jazztermen wordt genoemd, al bestaat zo'n ensemble uit een pianist, een contrabassist en een drummer. Het was weerom een leuk weerzien van en met collega's Manolo Cabras (cb) en Eric Thielemans (d), die Mathieu Calleja verving wegens ziekte. Een vervanger zou een vreemde eend in de bijt kunnen zijn, maar de zeer doorwinterde improvisator en onbaatzuchtige percussionist met luisterende oren, die Eric Thielemans is, maakte deze veronderstelling totaal onmachtig.De composities op dit concert kwamen dan ook uit de pen van Manolo Cabras en pianist Hendrik Lasure, de jonge winnaar van de jazzcontest in Mechelen, een aantal jaren geleden, en winnaar van intussen meerdere awards: een muzikant, die via de vrijheid en abstractie toch naar harmonische besluiten zoekt, en dat doet hij zeer organisch. De assertieve, recht-voor-de-raap bassist Cabras, toont vanaf de eerste klanken wie hij is: een hoogstpersoonlijke instrumentist en interessant componist, die de contrabas gebruikt in al zijn lichamelijke mogelijkheden, een Jackson Pollock op bas, die evenzeer een Modigliani kan zijn. Ik speelde jaren geleden vaak met hem, die zijn Sardinië verliet en via andere contreien sinds jaren in België opereert, o. a. met zijn lief Lynn Cassiers, zangeres en klankentapper, waarmee de actuele muziek in dit landje is verzekerd. Superlatieven zijn mooi, maar om het eens nuchter te stellen, zowel deze drie muzikanten als het concert van vanavond, was een voorbeeld van organische interactie, een gelijkwaardige reeks van improvisaties, die slechts op het einde van een stuk het thema gingen verraden, wat een frisse aanpak is. Men zou kunnen zeggen, het omgekeerde wereldje van de jazz, waarin jaren het geschreven thema werd geëxposeerd in aanvang, om er dan uit te oogsten, wat er aan variaties en momentum kan ontstaan. Het trio doet dit met voorbedachten rade andersom, en dat zorgde telkens voor een stiekeme glimlach op mijn gelaat en in mijn brein.
Duiden wat de muziek was, kan in simplistische termen: het is een soort van "free jazz", die geen anarchisme beoogt, zoals in de jaren '60, doch de luisteraar een kamermuziek aanbiedt, die zowel Europees is, als volmondig met de echo's van die taal, die ooit jazz werd genoemd. Het is een muziek, die je op de millimeter en seconde moet volgen, en dan stap je in een zeer vertellende wereld, waar je samen met de musici naar het eindpunt zoekt.”

Chris Joris

"Na dit weer volledige commentaar van Chris kan ik daar nauwelijks nog wat aan toevoegen…ik schrijf : “ Manolo (Cabras, bassist) leidt in , in een overdenkend stuk dat gauw toch wat tempo opbouwt terwijl de jonge, prijzenwinnende pianist/componist Hendrik Lasure dat beschouwelijk overziet. Invaller Eric Thielemans op drumpercussie voelt zich meteen thuis bij dit duo, voelt de ritmes en voedt ze ook. Het is een plastisch geheel , deze stukken doorspekt met improvisatie, waar in drievoud aan gekneed wordt, héél expressief en dat Eric er hier bijzit is natuurlijk een behoorlijke extra, zo’n creatief talent ! (al kan ik mij niet uitspreken over de oorspronkelijk voorziene drummer van het trio, de Franse Mathieu Calleja, die ik niet ken en die helaas wegens rugklachten er vanavond niet bij zit…).Leider…is er wel een leider? Hendrik Lasure loodst ons door de set met zowel eigen composities als werk (soms uit een vroegere periode) van Manolo alsook door wat composities uit het ‘Orange Moon’ album uit 2020…Dat zorgt voor een luisterrijk geheel, iets wat in de JaZZZolder altijd met veel respect en aandacht gevolgd en beleefd wordt. Thema’s haal ik hier niet altijd zo direct uit, het blijft luisterwerk waar vooral de pianist het framewerk bij tekent, soms ook de rust doorzaait of er aan toevoegt. Het eindstuk van de eerste set was voortreffelijk, refereerde volgens mij naar het (ver)gaan van de tijd en da’s nu net wat mij dikwijls hier ontbreekt en waardoor ik de tweede set moet missen . Ik moet immers nog met de bus naar huis toe en moet mij houden aan de uren van het openbaar vervoer. Bovendien maak ik het ook niet graag te laat... Mooi concert weeral , en dat als eerste terug in een fullconcert modus, met 2 sets , pauze tussenin, nét zoals voorheen, voor de hele Corona-miserie ! Op naar het volgende .

Winus



	OPGELET: nieuwe uurregeling: deuren open om 20u, begin concert (2 sets) om 20u30. In de zaal is er een CO2 meter en is er verluchting. Mondmaskers zijn niet meer verplicht maar mogen nog.
	graag reserveren : koop hier je tickets.


	Vrijdag 27 Mei 2022 20:30
	Aegle

Aegle vlecht poëtische teksten in moderne muziek. Dit project rond vocaliste en componiste Alexandra Gadzina schetst een vertaling van haar woorden naar etherische en toch universele kleuren. Geschilderd door een diverse groep creëren deze woorden een haast tastbare realiteit.

In augustus 2019 speelde Aegle in de finale van Mechelen Jazz Contest. De pers was enthousiast:
Mark Van Mullem van Luminous Dash over Aegle:
“Alexandra Gadzina deed fantastische dingen met haar wonderlijke stem, wat ons betreft meesterlijk mooi. Wij zijn fan! Met sterke composities zoals Untravelled, Haze en Light, balancerend tussen smooth jazz, avant-garde en etherische vibes, kostte het de band weinig moeite om ons alweer te doen twijfelen: “nee, dit zijn de winnaars..”

Jazzepoes over Aegle:
“...Ook al omdat afsluiter van het contest, het quintet Aegle, eveneens een mooie performance brengt. Gaf ik het bij de halve finale al niet mee dat zij de publiekslieveling zouden kunnen wezen?"

Alexandra Gadzina (BE): zang en composities
Leonard Steigerwald: piano
Yannick Heselle: electrische bas
Umberto Odone: drums

commentaren - recensie(s)

'Vrijdag 27 mei was het dan eindelijk toch zo ver. Aegle deed – niet geheel onverwacht, maar toch – niet minder dan de aanwezige melomanen van hun sokken blazen met ingenieuze composities: een overdosis aan spelplezier en talent was ons deel, gespreid over twee sets. Met een fijne mix van eigen composities en jazz standards.Vocaliste en componiste Alexandra Gadzina liet zich vrijdag omringen door pianist Leonard Steigerwald, bassist Yannick Herselle en percussionist Umberto Odone. Vooraleer een eerste muzikale parel op ons af te vuren, vertelde Alexandra hoe blij ze was om eindelijk in de Jazzzolder te kunnen staan; het gekende verhaal van het steeds maar uitstellen en afwachten.

Met een fraai 'Untravelled', een song die in 2019 ook al in de set zat, en het niet minder geniaal 'Ravens' leverde Aegle meteen hun visitekaartje af, iedereen verbluffend met hun showcase van magische muzikale virtuositeit en spelplezier. Het pianospel van Steigerwald klonk simpelweg subliem, ondersteund door die intense hechte ritme-tandem Herselle en Odone. En met als kers op de taart dat magnifieke stemgeluid van Gadzina.

Alexandra vroeg zich luidop af wie er nog wel eens poëzie las. Het antwoord bleek bevredigend, waarop de band het prachtige lied 'Arabesk' inzette, gebaseerd op het gelijknamige gedicht van Hugo Claus. “Toepasselijk om dat hier te spelen, in deze bibliotheek”, aldus Gadzina (de Jazzzolder is gevestigd in Het Predikheren, het gebouwencomplex waar ook de Mechelse bibliotheek in huist, nvdr). Arabesk bleek een bekoorlijke vrijage van Gadzina’s verrukkelijke vocalen en het hemelse pianospel van Steigerwald, de bas en percussie, zuinig aanwezig maar o zo relevant en nodig.

En toen stompte Aegle ons 'Venus' in de maag – het beste Tori Amos-nummer dat de zangeres in kwestie nooit schreef – met enkel het prachtige toetsenwerk van Steigerwald en Gadzina’s bekoorlijke stem. Slik. Instant kippenvel!

Vervolgens smeet de band zich met verve op jazz standards als 'How Deep Is The Ocean' (Irving Berlin) met een terecht open doekje voor Steigerwald en een ronduit pakkend 'There Will Never Be Another You' (Warren/ Gordon, allicht bekendst in de versie van Chet Baker). Maar ook 'Chega de Saudade' (Antonio Carlos Jobim) was ons deel. “Ik ga het wel in het Engels zingen”, aldus Gadzina. 'No More Blues' dus. Het maakte de renditie er niet minder prachtig om.

De tweede set werd ingezet met een sfeervol 'Beautiful Love' (King/ Young/ Alstyne). Beautiful indeed! En dan: “In de familie weten ze dat niet, maar het volgende nummer heb ik eigenlijk geschreven voor mijn opa”, de sterke compositie 'Midwinter' introducerend. Opa mag fier zijn met zo’n mooie ode, Alexandra!

Waar de song 'Quarantine' over gaat, of wanneer die tot stand kwam, laat zich makkelijk raden. Maar dat is niet zo belangrijk. Wel dat dit een heerlijke compositie is; een heerlijk huwelijk tussen jazz en prog.

Het blikje superlatieven raakt stilaan leeg, maar we moeten je toch nog vertellen hoe fijn die interpretatie van de standard 'You and the night and the music' (Schwartz/Dietz) klonk, met een zalig zingende en scattende Alexandra samengaand met een weerom prima instrumentarium en dito vibes. Of ook hoe deemoedig en indrukwekkend 'Sleep Safe and Warm' (Komeda/ Kusik) klonk. Alexandra zong deze themasong van Rosemary’s Baby voor ons in het Pools. Kippenvel. Jawel, opnieuw!

Met een funky en groovy, lustig swingend 'Spectrum' werd de tweede set besloten, waarna de band al snel terugkeerde tijdens het alsmaar aanhoudend, terecht gulle applaus. Als toemaatje kregen we dan nog een bijzonder swingende, lekker lang uitgesponnen vertolking van de alom gekende Cole Porter-classic 'Night And Day' als traktaat.

Mocht Aegle een album uit hebben, was het vast drummen geweest aan de merchandise stand. Wedden? Want wie wil er nu niet die mooie composities ‘sofort’ opnieuw beluisteren? De band volgen, en zodra dat kan opnieuw live zien, kan natuurlijk ook. Wij gaan dat alvast doen!

Mark Van Mullum © Luminous Dash

…het was niet meteen mijn dagje want nog voor Aegle aan de set begon klaterde mijn recordertje de grond op en flikkerde het ding uit mekaar. Handige technicus Wouter kreeg het spul dan wel met wat teruggevonden stukjes in mekaar gedouwd maar dat was dan wel pas tegen dat de tweede set begon dus veel klankopname om naar toe te refereren had ik niet deze keer bij het schrijven van dit commentaarstukje…. Alleszins was gauw duidelijk dat Aegle anno 2022 niet meer hetzelfde Aegle is als het Aegle dat we te horen kregen op het Jazzcontest van 2019 al blijven er wel wat nummers van toen overeind. Echter, de samenstelling van de band werd gans anders, o.a. met het wegvallen van die Syrische fluitist van toen en Alexandra (Gadzina), singer en componist schreef bovendien gedurende de Coronacrisis ook aardig wat nieuw materiaal bij mekaar. Het zijn vooral die composities en de songkeuze, soms swingend zoals aan de start van de tweede set met ‘Beautiful Love’(dan wel een cover) als ‘Quarantine’ (een meer avontuurlijke original) die best wat indruk maakten op het publiek hier, dát en het meer dan behoorlijke niveau van haar begeleiders maakten het vanavond de moeite.We vermelden dan ook graag hierbij de bedreven pianist Leonard Steigerwald die samen met bassist Yannick Heselle (mooie zangerige bassolo in ‘de song voor opa’, Midwinter’ !) en Italiaanse drummer Umberto Odone Brussel als thuisbasis houdt .Een mooie muzikale entourage was het waartegen Alexandra haar mannetje trachtte te staan. Zij deed dat met vooral veel enthousiasme en scatte waar dat paste maar verder zangtechnisch mocht het dan van mij best wat méér zijn. Het publiek was er hier anders wél duidelijk weg van , dat merkte je aan het applaus en mogelijks zijn er daar dan weer wat enthousiaste nieuwkomers bij die hun weg gaan gevonden hebben naar vaste jazzstek JaZZZolder Mechelen ! Mooi zo !

Winus

zie in het archief graag voor de vroegere JaZZZolderse concerten, info en meer reviews ...

OPGELET: nieuwe uurregeling: deuren open om 20u,

begin concert (2 sets) om 20u30.

OPGELET: nieuwe uurregeling: deuren open om 20u,

begin concert (2 sets) om 20u30.