"…tijd alweer voor een eerste ‘reguliere’ concert van de JaZZZolder na die hele reeks Predikheerlijke concerten in de zomerperiode en we bevinden ons daarvoor alweer in de vertrouwde Mandela zaal al zou dat in de toekomst wel es kunnen veranderen, als de gerenoveerde kerk gans klaar is hier, maar da’s voor later…Met ‘Monte Nuboso’ zit de latin sfeer van ANDRÉS FÉRNANDÉZ & THE CUJAZZ er meteen goed in en dat nummer start ook de CD ‘Colores’ die vanavond grotendeels voorgesteld wordt. Andrés haalt daarbij de meest lekkere klanken uit z’n trombone en die voeren je mee naar warmere oorden. Daarmee voelt Damian Alvares, de drummer, zich als Cubaan ook meteen zeer goed thuis en dat hoor en voel je aan z’n moves op de drums op deze memorabele avond alweer. Wat meer verbaast, dat zijn de ‘jonge gasten’ van vanavond : Samuel Cooremans aan piano die al meteen imponeert en Toon Rumen op de akoestische bas (niet  Dennis Nicles die eerst werd aangekondigd) die vanavond ook vonken zal schieten ! Ook in het volgende ‘Illumination’ (niet op de CD) zal Samuel Coremans uitpakken met een prima solo en ook Toon zet dan al een overtuigende partij neer al wordt die nog beter gedurende de set. De meeste songs zijn dan wel van de hand van Andrés (Fernández Ordonez zoals die voluit heet) maar d’er kan ook al es een bewerking tussen zitten zoals ‘Drume Negrita’, een Cubaanse klassieker, die Andrés nu weer al zingend brengt en wat mij betreft ontbreken er enkel nog wat schaarsgeklede dansende dames hier op de floor om de zwoelheid te onderstrepen ! en de scène compleet te maken 😊 ‘Luz Propia’, een pas onlangs aan de fantasie ontsproten, nieuwe compositie vervolgt dan weer op trombone, een instrument dat werkelijk uitstekend geschikt is voor het verwoorden van warme emoties en ook Samuel heeft het in de beweeglijke vingers, da’s wel duidelijk! Het nummer deint zeer ritmisch uit op de drums van Damian. Het overbekende en veel gecoverde ‘Body and Soul’ (Johnny Green) schuift daar heel intiem achteraan, heel zacht aangeblazen door Andrés deze keer maar passioneel uitgebouwd op de toetsen. ‘Colores’, titelsong van het album, past daar mooi achteraan, een zowat levensverhaal totnogtoe van Andrés die Cuba en Costa Rica inruilde voor Mechelen  en dat klinkt wat weemoedig toch ook …Toon, nog student trouwens, komt hier heel zangerig in bassen. Duidelijk Afro-Cubaans gaat de band de set dan besluiten met een nummer opgedragen aan ‘koningin’ Yemayá  (ook wel Mama Wata genoemd), een bovennatuurlijk wezen in de West-Afrikaanse, later ook Braziliaanse of Cubaanse religie en cultuur. Dat nummer ‘Bembé pa’ Yemaya’ spreekt mij aan en zeker is het één van de meest authentieke songs van de avond en ook weer hier een compositie uit de voorgestelde CD. Het applaus gaat dan ook gauw over in bis handgeklap waarop  ‘Blues en Chá-Rumbero’ volgt, deels gezongen, deels instrumentaal en ’t is voor een laatste keer genieten van de meeslepende tunes die de avond voortbracht. Zeer geslaagd en dankjewel Andrés en kompanen !