...na de verwelkoming van het publiek (deze keer weer slechts 2 x een dertigtal muziekliefhebbers, wat dan wél weer de mogelijkheid biedt om wat tafeltjes toe te voegen om je glas op te zetten -) én introductie van het programma door Michel (Proesmans) ipv het vertrouwde gezicht van voorzitter Hans die deze keer forfait geeft wegens een Coronabesmetting (ja, die sociale bug blijft maar overleven !..) gaat de band met ‘Black Venus’ meteen op vrolijke, melodieuze wijze van start. Het is een band die z’n oorsprong vindt in jarenlange jams op woensdagavond alwaar John Snauwaert (sopraan en tenorsax) en Filip Verneert (gitaar ) uitnodigden in de Gentse ‘De Geus’. Filip is echter ook verhinderd door ziekte vanavond maar gelukkig krijgen we de talentvolle en geroutineerde Hendrik Braeckman die hier ook al meermaals op het podium stond als vervanger en het is Hendrik die grotendeels naast John de show zal komen te stelen met z’n absolute mooie soli want special guest Roni Ben-Hur zal vooral de begeleider zijn op slaggitaar buiten de paar songs van hem die ook in het programma zitten en waar die dan weer meer op de voorgrond treedt. Evengoed volgens mij is Paul Flush, de mij tot hiertoe nog onbekende Hammondspeler, een ‘special guest’ want die heeft er evengoed al een indrukwekkende carrière opzitten, Google dat maar es na, en zo’n Hammond, dat heeft mij altijd al zeer aangesproken…Hoe mooi golven die orgelklanken toch achteraan die andere soli in een programma dat vooral uit nummers zal bestaan van John of ook van Filip Verneert dacht ik want van hem zat er een nummer tussen met een Italiaanse naam (sorry, geen songtitels bekend of verstaan, want John geeft wel wat randinfo mee tussenin maar da’s mij niet altijd duidelijk…Afin, dat ging dan weer rustig uitdeinen waarop Paul dan weer een volgende melodie huppelend inzette, ook weer een werk van John en dat ging zich in het verloop van de song verder breed uitsmeren, werd zelfs funky ook. De nummers van Roni uit Harlem hadden dan weer een wat Zuiderse insteek, aardige warme melodieën waren het, waarvan eentje opgedragen aan z’n dochter en dat konden er best zijn uit z’n laatste album ‘Samba Do Arria’ uit 2020…Zoals gezegd, een warme, toegankelijke en meeslepende set werd het met naar het einde toe nog een zachte ballade die wat uitmondde in een wat ongebruikelijke drumsolo van Lionel (Beuvens) leek het wel maar dat bleek slechts een overgang of doorgang te wezen naar een jive achtig snellertje dat een wat uitgelopen set mocht afsluiten en Lionel, vanavond weer in goeden doen !, mocht dat eindnummer nog afsoleren ook…Geen grensverleggende of uitdagende jazz deze keer maar wél aangenaam entertainend en zo lusten we het ook !