Eén stem … voeg een gitaar toe en je hebt een duo. Breng een ritmesectie binnen en je hebt een band. Dit proces kost tijd. De toepasselijke titel "About Time" is het nieuwste album van de Hongaarse zangeres Veronika Harcsa en haar vaste partner, gitarist Bálint Gyémánt, samen met de Belgische "Enfants terribles", bassist Nicolas Thys en Antoine Pierre op drums.

"About Time" is het tweede album dat in deze formatie wordt uitgebracht. In vergelijking met "Shapeshifter", de eerste joint venture van de band die in 2019 werd uitgebracht, markeert "About Time" echter een enorme sprong - in meer dan één opzicht. Op "Shapeshifter" verbreedden Veronika Harcsa en Bálint Gyémánt hun stilistische horizon door een brede reeks sonische kleuren op te nemen. Op "About Time" gaan ze verder in het vertalen van deze uitbreiding naar hun eigen onderscheidende taal. De basis voor dit tempo ligt in de chemie van de band. De echte boodschap van 'Shapeshifter' was dat het duo de vele mogelijkheden omarmde die werden geboden door de toevoeging van een ritmesectie. Nu, in de loop van talloze optredens op tournee samen, zijn de bandleden naar elkaar toe gegroeid, zowel muzikaal als op menselijk niveau. Thys en Pierre, bekend bij de Hongaren sinds haar studie in Brussel, zijn op zichzelf bandleiders in een grote verscheidenheid aan formaties en dit geeft hen de ruimte om hun eigen inzichten op ooghoogte in de bandcontext te brengen. "Er verstrijkt altijd veel tijd tussen albums", zegt Harcsa. "We hadden net een of twee concerten samen gespeeld voordat we het eerste album opnamen en pas toen hebben we de eerste stap gezet. Op 'About Time' konden we onze podiumervaringen zeker de studio in transporteren."

Veronika Harcsa staat vooral bekend om de manier waarop ze haar muzikale optredens transparant houdt, altijd op een fijne en zeer doorlatende lijn tussen jazz en kamermuziek. Op haar laatste album "Debussy NOW!"  toonde ze diepgaand haar obsessie met hedendaagse bewerkingen van klassieke stukken. Op "About Time" zijn het hoge energieniveau en de uitgesproken dichtheid van expressie des te verrassender. Soms klinkt er iets van woede door in haar stem, zonder dat dit ten koste gaat van haar transparantie. De band pikt de impulsen in haar stem sympathiek op, draagt ​​ze verder, onderstreept of compenseert ze. Harcsa en Gyémánt profiteren van het feit dat ze de capaciteiten van de ritmesectie veel zelfverzekerder kunnen gebruiken voor de dynamiek van de nummers dan het geval was op "Shapeshifter". Deze ontvouwen zich vanuit zichzelf in een vaak onvoorspelbare frictie tussen poëzie en macht die zich op elk nummer ontwikkelt tot een nieuwe dramaturgie.

In de driehoek tussen peinzende Jazz, subtiele kamermuziek en energieke rock ontstaat een geheel nieuw terrein. Je hoort het kwartet zowel als een rockband met jazzachtige nuances als een kamerensemble met een jazz-, rock- of ambient-flair. Alle vier de muzikanten weten precies hoe ver ze individueel en collectief kunnen gaan. Ze laten hun ideeën de vrije loop en houden de teugels altijd stevig in handen. In concert komen veel van de beslissingen van de band voort uit spontane improvisatie. Het kan bijvoorbeeld gebeuren dat Gyémánt een solo speelt en Harcsa daarna tekst toevoegt – het resultaat klinkt misschien als een gecomponeerd lied, terwijl het eigenlijk uit een improvisatie is gegroeid. Door constant te experimenteren met nieuwe ideeën en de volgorde van de nummers te veranderen, kreeg de groep uiteindelijk onder de knie wat er op het album zou kunnen werken, en liet tijdens de productie niets aan het toeval over. Veronika Harcsa beschrijft het proces: "We weten dat we met elkaar kunnen improviseren en hebben de spontaniteit van improvisatie weten vast te leggen. Tijdens het studiowerk kwam echter veel meer structureel en strategisch denken om de hoek kijken."

Veronika Harcsa benadrukt dat dit alles alleen mogelijk is doordat de leden van het kwartet dezelfde alertheid en aandacht voor elkaar tonen als de leden van een kamerensemble. Eén van de meest cruciale voorwaarden in deze context is vertrouwen. De zangeres en gitarist maken al 15 jaar samen muziek en hebben steeds nieuwe ervaringen uit verschillende constellaties verwerkt in hun gezamenlijke projecten. De bassist en de drummer zijn pas vijf jaar samen, maar hoewel ze elkaar daarvoor al kenden, hebben talloze concertreizen hen veel dichter bij elkaar gebracht en een solide basis in wederzijds vertrouwen gegeven. "Muzikanten kunnen niet samen optreden zonder vertrouwen. Bálint en ik zouden met de beste muzikanten ter wereld kunnen spelen, maar dat zouden we liever niet doen als we niet 100% op hen kunnen vertrouwen. Muziek is te belangrijk voor ons om met mensen te spelen die we niet absoluut vertrouwen."

"About Time" is een album dat even opwindend als schrijnend eerlijk is. Uit een poëtische frictie die intenties uit de jaren zeventig vat en combineert met de ervaringen van nu, ontstaat een waar geluid voor de toekomst. Een gezonde utopie vol hoop en menselijke warmte, maar die de uitdagingen die voor ons liggen niet verbergt. De dubbelzinnige titel zegt het al - "About Time" is een muziekstuk dat een maatstaf vormt en dat nog lang zal worden gehoord.

Een ellips is een vrije ruimte, zelfs een kale ruimte tussen de regels en tussen de noten.

Deze opgeschorte stiltes zijn kenmerkend voor het nieuwe project van Barbara Wiernik, evenals de delicatesse van de klanken die hen omringen en binden, als om stippen te verbinden om de contouren van een tekening te onthullen ...

De originaliteit van het kwartet ligt in de keuze van de instrumenten. Naast de stem van Barbara vinden we Hélène Duret op klarinet en basklarinet, Sigrid Vandenbogaerde op cello en Bart Quartier afwisselend op vibrafoon en marimba. Ellipse laat de noten gewaagd kronkelen. Het is een vrolijke mix van kamermuziek, jazz en zang, schommelend tussen georkestreerde en geïmproviseerde delen. De originele teksten spreken over vergeten, loslaten, vrouwelijkheid, flarden van het leven, maar ook over geëngageerde en actuele onderwerpen.

De muziek van Alain Pierre en Barbara Wiernik is sprankelend en vrolijk, vol kleur en vibratie, frisheid en poëzie.

Philip Catherine is één van die muzikanten die gedurende een vruchtbare carrière een uniek en authentiek geluid heeft ontwikkeld. Hij hoeft maar één noot te spelen om meteen herkend te worden. Hij is zeker één van de groten van de Belgische en Europese jazz. De relatie tussen Philip en Flagey begon bijna twintig jaar geleden. Het was dan ook niet meer dan normaal dat de instelling een concert zou organiseren om zijn vijfenzeventigste verjaardag te vieren. Met carte blanche besloot hij een verrassende bezetting voor te stellen: twee pianisten, twee drummers, een trompettist en natuurlijk een door hemzelf bespeelde gitaar. De selectie van stukken is net zo origineel: hij herziet de nummers die op zijn allereerste opname verschenen, maar ook recentere werken en enkele covers. Bij het beluisteren van het album wordt men getroffen door de jeugdige geest die ons de generatie waartoe hij behoort onmiddellijk doet vergeten. Hier is Philip Catherine in al zijn authenticiteit, vertederend, pretentieloos, genereus, geestig en inspirerend. Een verleden meester in de kunst van verfijnde emotie.