Sindsdien gaven zij meeslepende concerten in het Nederlandse jazzcircuit op podia als

het Bimhuis, TivoliVredenburg en Paradox en festivals als Jazz in Duketown en Waddensea

Jazz. In 2022 gaven ze hun goed ontvangen debuutalbum Bustle uit op hét Nederlandse

jazzlabel Zennez Records.

Naast Gijs Levelt (bekend van oa de Amsterdam Klezmer Band, STriCat en Spinifex) bestaat

het kwartet uit muzikale zielsverwanten Stefan Schmid – toetsen en samples (Zuco 103 en

Caro Emerald), Mark Haanstra – basgitaar (Ellen ten Damme, Lazarus en Yuri Honing Wired

Paradise) en Joost Lijbaart – drums (Yuri Honing Trio en Wired Paradise).

In zijn werk begeeft Levelt zich op de grensvlakken van popmuziek, geïmproviseerde

muziek, hedendaags gecomponeerde muziek en wereldmuziek. Centraal in de muziek van

het Gijs Levelt Spoken Quartet staan de loops en geluidseffecten waarmee hij zijn

trompetgeluid manipuleert. Geïnspireerd door de elektrische bands van Miles Davis,

Massive Attack en Nils Petter Molvaer bevat de muziek tranceverwekkende grooves,

duistere drones en avontuurlijke, sferische improvisaties. Flavors uit het Midden-Oosten en

India contrasteren met funky breakbeats, in een nachtelijke, soms welhaast spookachtige

atmosfeer.

Met Down with Money zuigt het Gijs Levelt Spoken Quartet je met haar hard groovende

electro-R&B-improvisaties een nieuwe duistere en mysterieuze klankwereld in. De drie

nummers tellende EP bevat indrukwekkende solo's van bandleider/trompettist Gijs Levelt,

trance-verwekkende grooves van Nederland’s beste improvisatie-ritmesectie, en een schat

aan niet eerder gehoorde elektronische geluiden van synths, samples en horn fx. Berucht

om hun avontuurlijke, energieke en virtuoze optredens blijft het kwartet ook dit seizoen de

podia rocken.

'Ak Peize An Gie' is een hedendaagse bewerking naar het West-Vlaams van 'Solitude & Grace' uit 'All is Forgiven', het album van Guy uit 2019. Dit lied is een eerbetoon aan een leven vol herinneringen en een symbool van troost en hoop voor anderen die hun leven ontwricht zagen door dementie.

Guy schrijft en zingt normaal gesproken uitsluitend in het Engels. Gezien het verlies van zijn moeder zo persoonlijk was, schreef hij alles instinctief neer in het West-Vlaams, de taal die hij sprak met zijn moeder. “Ak Peize An Gie” wil zeggen “Wanneer Ik Aan Je Denk”.

Het lied begint zeer fragiel, maar breekt geleidelijk aan open, wat de pijn en het verlies symboliseren. Guy kon voor de opnames rekenen op muzikanten die hun strepen al verdienden bij producties van Absynthed Minded, Milow, The Starlings, K’s Choice & Raymond van het Groenewoud. De tekst is een aaneenschakeling van gedachten, herinneringen en overpeinzingen over het leven, die de luisteraar doet nadenken over leven en dood.

Tijdens Wereld Alzheimer Dag wordt er internationaal aandacht besteed aan dementie. Om degenen die getroffen zijn door deze ziekte te helpen, inzichten te vergroten & hoop te verspreiden, hopen wij dat dit lied extra aandacht zal krijgen op deze dag.

Het afgelopen decennium domineerde Guy Verlinde de Belgische blues scene en toerde non-stop door Europa. Hij nam in 14 jaar 15 albums op, speelde in prestigieuze clubs en op talloze festivals waar hij de affiche deelde met grootheden als: B.B. King, John Fogerty, Tony Joe White, Santana, John Hiatt, Canned Heat, Jeff Beck, … Vandaag speelt hij in Duo of met zijn band The Artisans of Solace zijn verhalende akoestische luistersongs.

Matthias Van den Brande Trio speelde hun eerste release concert 'Three Sides A Coin' op 15 juni in het Bimhuis te Amsterdam . Een titel ontstaan uit een zeker verlangen naar visualisatie van het driemanschap op de hoes en de symboliek van drie kanten van de spreekwoordelijke medaille – in dit geval een muntstuk: “Die heeft drie kanten als je de zijkant meetelt.”

Until the Darkness Fades, dat zegt meteen iets over het parcours van Chris Joris, waarin het

muzikale en persoonlijke steevast overlappen. Deze percussionist schreef één van de

kleurrijkste hoofdstukken van de Belgische jazz. Hij was jarenlang actief binnen diverse genres,

maar wordt nu vooral gelauwerd als de percussionist die voortdurend grenzen sloopte. Niet

enkel tussen al die benauwende genrehokjes - pop, experiment, theater, wereldmuziek, jazz -

maar ook tussen complete werelden. Chris Joris speelde ‘wereldjazz’ lang voordat er sprake was van die term en hij tekende voor een paar warmbloedige jazzklassiekers, met Out Of The Night misschien als bekendste voorbeeld. Dat album verscheen oorspronkelijk in 2003, was vervolgens jarenlang niet te verkrijgen, maar ligt in 2023 terug op de schabben. En terecht. Joris greep het vooruitzicht van

een nieuwe tournee en een kersvers album ook gretig aan voor een muzikaal zelfportret. Met

Until the Darkness Fades (release: 08.09, W.E.R.F. Records) belicht hij verschillende aspecten van zijn muzikale identiteit, zowel verwacht als onverwacht. Joris componeerde nieuw materiaal, maar

bewaarde ook een prominente plaats voor de vrije improvisatie. Het werd een prikkelende tweespalt vol hybride klanken, met vertrouwde en minder vertrouwde geluiden, tussen romantiek en onbevangen avontuur. Die verkent hij in het bijzijn van opvallende medestanders op viool en cello. Op die manier combineert hij aardse percusie met de vrijheid van de jazz en de elegantie van kamermuziek. Ontdek dit verhaal van een Belgische meester die nog lang niet uitverteld is. Het nieuwe album zal beschikbaar zijn tijdens de JazzLab-tournee.

De naam is afgeleid van de 'Ping of Death' cyberaanvalstrategie waarbij het doelwit wordt overspoeld met informatie, en verwijst ook naar de 'ping' van de sonar van een onderzeeër die onbekende wateren verkent. Celis heeft een all-star crew van muzikanten uit de vruchtbare scene in zijn geboorteland België verzameld om hem te vergezellen op zijn sonische avontuur in een land waar de dynamiek en vrijheid van improvisatie de kracht en intensiteit van progressieve metal en de opwindende strengheid van de twaalftoonstheorie kunnen ontmoeten. In een set van negen unieke originele composities creëert het legendarische ritmeteam Cyrille Obermüller op bas en Gert-Jan Dreessen op drums samen met pianist/producer Karel Cuelenaere een aangeleerde, ritmisch ingewikkelde basis, waarop Celis en saxofonist Sylvain Debaisieux torenhoge improvisatiestructuren creëren. Om de line-up compleet te maken, voegt New Yorker John O' Gallagher, wiens gedurfde originele benadering van serialisme de compositorische benadering van Celis heeft helpen informeren, zijn onmiskenbare energieke stem toe op altsax. Het resultaat is een opvallend originele fusie die in gelijke mate uitdagend en toegankelijk is.

Elk van de tracks heeft een persoonlijke relevantie voor Celis. Het statige, beklijvende 'Mont Firmin' is een inleiding op het album en "een verwijzing naar mijn grootvader, die Firmin heette. Op een gegeven moment werd een gebouw in zijn dorp gesloopt en de aarde die uit het gebouw werd gehaald, werd een hoop modder, met als gevolg een kleine heuvel waarop kinderen zouden spelen. Mijn grootvader vroeg om dit te laten gebeuren, dus de heuvel werd gekscherend naar hem vernoemd." De metalinvloeden komen naar voren op 'Night Liver' dat 'verwijst naar iets wat een vriend ooit zei over 's avonds laat opblijven en je meer levend voelen'. Het brede, dynamische 'Heliocentric', met zijn versnipperende solo's, is opgedragen aan de onverschrokken Copernicus, en Celis' interesse in wetenschap komt weer naar voren als inspiratie voor het titelnummer van ‘The Vacuum’: "A vacuum is intriguing for me because it's the place where light can move easily while sound cannot exist." 'Bolbliksem' is het Nederlandse woord voor’ ball lightning’, en de track stelt Celis in staat om zijn opruiende spel en vloeiende ritmische concepten te demonstreren. "De muziek is op een bepaalde manier vrij donker en agressief, waardoor de titel toepasselijk leek." 'Where am I' is "een kleine collage waarin ik elementen uit Mont Firmin heb overgenomen, samen met gestructureerde toonclusters en een stijve baslijn. Het heeft een vreemde, desoriënterende sfeer." Celis heeft een eenvoudiger verklaring voor 'Silvia': "Ik ben een koffienerd. Mijn espressomachine is een "Rancilio Silvia" – en dat is alles." ' Surroundings ‘' is een gestructureerde groepsimprovisatie: "Je bewust zijn van wat andere mensen spelen, de omgeving, is noodzakelijk om een goede take van dit stuk te creëren". Tot slot sluit het album af met het hypnotiserende 'Wind Farm': "Het constante ritmische patroon in de gitaar en drums deed me denken aan een windmolen." Elke speler brengt zijn eigen persoonlijkheid in de muziek, maar het algemene concept en de smaak van de compositorische benadering zijn heel erg Celis' eigen ontdekking. Met zijn mix van de subtiliteit van akoestische texturen uit de wereld van geïmproviseerde muziek, de overweldigende kracht van elektrische rock, op liedjes gebaseerde structuren afgewisseld met compositorische verfijning en virtuoos blazen met een nauwkeurig, atmosferisch arrangement, levert dit album een onvergetelijke vakantie van het alledaagse en het voorspelbare.