'The Mountain' is de eerste single van 'The Dawning', het nieuwe album van de Steven Troch Band.

Steven Troch is een gevestigde naam, een meester op de mondharmonica, een begenadigd zanger en een slimme songwriter. Hij heeft zijn sporen verdiend via uiteenlopende samenwerkingen met een indrukwekkende lijst van artiesten, waaronder Tiny Legs Tim, Gene Taylor, Ina Forsman, Lon Eldridge, Little Victor, Big Creek Slim, Gerald Clark, Roland Van Campenhout, Guy Verlinde en vele anderen.

'The Dawning', het vierde album van de Steven Troch Band, presenteert een veelzijdigheid aan invloeden, waaronder blues, country, swing en R&B, allemaal verweven in een eigen kenmerkende stijl. Het album toont de evolutie van de band, terwijl ze trouw blijven aan hun geluid. Ze verkennen nieuwe sonische landschappen, wat diepte toevoegt aan de nummers, waarbij de verhalen vaak centraal staan. De sterke chemie tussen de muzikanten is voelbaar en hun vermogen om genres te mengen is ronduit opmerkelijk. Sinds 2015 laat Troch zich omringen door drie uitzonderlijke muzikanten. Gitarist Matti De Rijcke speelt met onmiskenbare flair, altijd op het scherpst van de snee. Powerhouse Liesbeth Sprangers legt de vetste basgrooves neer en drummer Dennis de Gier schudt een variatie aan solide ritmes uit zijn polsen. Samen creëren ze een dynamische en energieke sound. Diep geworteld in Amerikaanse rootsmuziek maar met een eigen, originele draai. De band heeft een breder geluid dan voorheen en de nummers balanceren tussen ruw en gepolijst. 

De albumcover, een schilderij van Iris Van Der Kerken, vangt de dageraad en hint naar een band die nieuwe muzikale paden inslaat. Troch zijn licht verweerde vocalen en zijn huilende mondharmonica's, het straffe gitaarspel van Matt T. Mahony en de broeierige ritmetandem Sprangers & de Gier worden verrijkt met een breed scala aan instrumenten. Soms bedrieglijk luchtig of zelfs vrolijk, maar wie goed luistert, ontdekt al snel de knipogen naar diepere betekenissen. Pas op, 'The Dawning' geeft zich pas prijs na herhaaldelijke luisterbeurten. Release van het full album op 25 april 2025 via platenlabel Naked.

Toen Kabas voor het eerst zijn stempel drukte op de Belgische muziekscene met Abel (2016), kon niets voorbereid op waar ze zich bijna tien jaar later zouden bevinden. Niet dat het kwartet behoefte had aan extreme make-overs of abrupte stijlwisselingen.

integendeel, elke stap die Thijs Troch, Jan Daelman, Nils Vermeulen en Elias Devoldere sinds hun eerste debuut voelt als een logische volgende. Dit is niet het geluid van berekening of opgelegde transformatie, maar van een hechte combinatie van individuen die erin slagen zichzelf  opnieuw uit te vinden. Dubbelalbum Negen / Live at SMUP (2018) bevestigde dat Kabas veel meer was dan een nevenproject was voor extreem drukke muzikanten (op een gegeven moment moeten ze betrokken zijn geweest bij minstens twee dozijn bands of projecten tegelijk), terwijl Eugénie (2020) een beperkte release met een maximale impact. Hun intieme portretten waren even vrij als ingewikkeld, met een nieuw, delicaat soort muzikale poëzie die de aanpak van de band kenmerkt. Op het vierde album Sun Dog behoudt het kwartet de aandacht voor detail en de voorliefde van rudimentaire ingrediënten, maar verkent nieuw terrein, breidt de instrumentatie uit en ontbindt het strikt akoestische. Misschien komt dit doordat verschillende leden de afgelopen jaren nieuwe avonturen zijn begonnen. Devoldere verdiepte zich met succes in hedendaagse popmuziek, terwijl Troch en Vermeulen experimenteerden met nieuwe instrumenten (banjo, gitaar, elektronica) die nu ook hun weg vinden naar Sun Dog. Het driedelige album voelt aan als een minimalistische, repetitieve suite. Geluiden verschijnen,worden herhaald en lossen op. Verschillende constellaties duiken op, een ambient-achtige massa van geluid blijft transformeren. Het is audiocinema met basale, sterke ideeën. Fluitflarden krijgen een spookachtige allure in combinatie met een langzame, maar constante baspuls, terwijl glinsterende

bekkens en zoemende toetsen creëren een sfeer die zweeft tussen afstandelijkheid en vertrouwdheid. Het is moeilijk om de drie delen van elkaar te scheiden, omdat elk deel voedt op wat ervoor kwam, met een introverte stille dans die leidt naar een meer pastorale vibe, een folkachtige sfeer die leidt naar het stuwende laatste deel. Met een ronddraaiend drumpatroon en twinkelende elektronica lijkt het op een soort spaarzame Kosmische Musik gericht op zowel de ruimte als exotisch gebied, terwijl het heel logisch is dat er ook een banjo in voorkomt. Misschien is dat wel wat Sun Dog uiteindelijk tot zo'n succes maakt: de band werkt niet alleen zijn instrumentatie uit en zijn stilistische waar, maar doet dat terwijl ze een visie installeert die elk idee en elk instrument kan ombuigen naar zijn eigen wil en logica. Als zodanig is Sun Dog het meest waardevolle: een wereld op zich.(Guy Peters)

Sarcastic Fringehead is ontstaan uit een gedeelde interesse van de vier bandleden in improvisatie, geluid, textuur en transformatie.

Het kwartet beweegt zich tussen verschillende muzikale werelden zoals jazz, improvisatie, rock en drone. Moeilijk samen te vatten onder één noemer; het is eclectisch, eigenzinnig en grensverleggend. Rauwe, grommende texturen maken plaats voor meer meeslepende geluiden, om vervolgens via strijkgitaar en bas te landen in een stilleven, waarbij bekkens onheilspellend klinken, terwijl de harmonie vervormt tot er alleen herhaling overblijft.

Dive Into It werd opgenomen en gemixt door Dries Vanende en gemasterd door Pierre Vervloesem.

De stukken zijn allemaal vrije improvisaties. De eerste drie tracks vormen een suite die in één take werd opgenomen. Dit wordt gevolgd door een ruwer nummer zonder vaste maatsoort, dat overgaat in een drone met strijkstok. Het album sluit af met een compositie die spontaan ontstond op de dag zelf, geschreven door Emanuel Van Mieghem.

Dive Into It presenteert een reeks specifieke geluiden die Sarcastic Fringehead wilde vastleggen, en het biedt een duidelijk beeld van de veelzijdigheid van de klankkleur van de band.