De Beren Gieren  - CultuurCentrum De Grote Post

Fulco Ottervanger, piano; Lieven Van Pee, contrabas; Simon Segers, drums

Eind januari stelden De Beren Gieren in De Handelsbeurs en De Singer hun live cd voor met de Portugese trompettiste Susana Santos Silva. Op Storm! pakte de centrale gast van het festival met zijn trio uit met de wereldpremière van alweer een nieuwe stap in het repertoire, nu met toevoeging van allerlei elektronica. De nieuwe creatie heet 'One Mirrors Many' en moet later dit jaar tot een nieuw album leiden.
Het leek er even op dat 'One Mirors Many' opgevat kon zijn als een uitgebreide suite die rustig begon met 'La laisse lointaine'. 'Rebel Jazz To Rebel Against' deed die gedachte alweer vervagen, al was het maar omdat dit nummer bol stond van de tempowisselingen die de luisteraar keer op keer vrolijk op het verkeerde been zetten. Naar goede gewoonte volgden nog meer stukken met leuke titels, zoals 'Geheim Publiek', 'Begeleidersprong' en 'Niet of, of maar, maar en' - of was de titel gewoon 'En'?

De vergelijking met een muzikale suite was misschien toch tot op zekere hoogte terecht, want hoewel het niet echt een opeenvolging betrof van op elkaar aansluitende dansvormen, invloeden uit verschillende hoeken passeerden wel de revue. Zo ging het wel eens richting pop- en rockmuziek, met aanstekelijke, elektrische piano - t.t.z. de vleugelpiano plus elektronische effecten. De elektronica was trouwens niet altijd even duidelijk te situeren. Meestal zag je heel duidelijk wie van de drie met knopjes en effecten speelde, maar nu en dan had je er toch het raden naar vanwaar een bepaald geluid precies kwam. De elektronische elementen voegden ook steeds echt wat toe aan de muziek, die er rijker en complexer op werd.
Aan afwisseling was er geen gebrek. We kregen ook repetitief pianospel dat zich langzaam toch ontwikkelde en naar het einde toe een uiterst kleurrijk boeket, op het psychedelische af. Alle drie hebben deze muzikanten hun eigen manier van nadrukkelijk spelen, maar die verfijnen en verruimen ze steeds meer. Wat een sterke set om in een prachtige zaal een festivalavond mee te beginnen !

(op Gent Jazz 2014)

Danny De Bock

Avishai Cohen Triveni  - CultuurCentrum De Grote Post

Avishai Cohen, trompet; Yoni Zelnik, contrabas; Justin Brown, drums

Op de nieuwe cd 'Dark Nights' haalt trompettist Avishai Cohen uit met elektronische effecten, maar in Oostende hield hij het bij louter microfoons om de akoestische set te versterken. Dit trio hield het puur en als ik zelf wat miste, dan was het iemand en wel de aanwezigheid van drummer Nasheet Waits. Justin Brown kweet zich behoorlijk van zijn taak, maar deed denken aan een drummer in de ritmetandem bij een jazzzangeres. Dan voegt Nasheet Waits meer schakering toe. Maar goed, dit trio draait om schitterend trompetspel en de interactie van een trompettist met ritmische begeleiding, wat ook indrukwekkend klonk in deze bezetting.
Het eerste deel van de set diende om de nieuwe cd te promoten. 'Dark Night, Darker Days', 'You In All Directions', 'Goodbye Pork Pie Hat' en 'Betray' kregen heel herkenbare uitvoeringen die tegelijk versies van het moment waren. Met schitterend trompetspel en een schijnbaar losse, maar geconcentreerde aanpak leidde deze Avishai Cohen zijn trio naar nieuwe uitvoeringen van het materiaal. Yoni Zelnik kreeg in 'You In All Directions' de ruimte om te soleren en liet ons onverwachte hoeken zien. 'Betray' - waar op de cd Anat Cohen in meespeelt - verloor helemaal niet aan zeggingskracht zonder klarinet en elektronische effecten. In recensies van de nieuwe Triveni-cd kom je soms vergelijkingen tegen met Miles Davis en die zijn niet uit de lucht gegrepen.
In het vervolg van de set kwam ouder werk aan bod met het aan Ornette Coleman opgedragen 'One Man's Idea' van de eerste Triveni-cd en uitschieter 'Safety Land' van de tweede. Toen had Avishai Cohen nog een verrassing in petto. Hij begon te vertellen over een cd die hij hoorde toen hij vorig jaar in Oostende was die hem benieuwd maakte naar de trompettist. Dat bleek Jean-Paul Estievenart te zijn. En omdat later op deze avond nog een trompettist zijn opwachting maakte, nl. Mathias Eick en omdat ook Chad McCullough in het land was, nodigde hij hen alle drie uit om samen iets te doen. En voor we goed en wel van de verrassing konden bekomen, speelde zich een levendige jam af, een feest voor oog en oor voor de liefhebbers van trompetklanken. Vier trompettisten met een eigen stem en een eigen klank deelden plots het podium en enkele thema's. Hoe zalig was dat, ongedwongen en vrij. Dat was geslaagd concert nummer twee !

Danny De Bock

LABtrio NY Project  - CultuurCentrum De Grote Post

Lander Gyselinck, drums; Anneleen Boehme, contrabas; Bram De Looze, piano en Rhodes; Michaël Attias, tenorsax; Christopher Hoffman, cello

Toen was het LABtrio aan de beurt en ook zij kwamen met een wereldpremière aanzetten. Met nieuwe stukken die ze rond de jaarwisseling voor dit project hadden gecomponeerd, gingen ze in Oostende 5 dagen aan de slag met twee New Yorkers. Saxofonist Michaël Attias speelt tegenwoordig o.m. met mensen als John Hébert, Nasheet Waits, Ralph Alessi en Tony Malaby. Cellist Christopher Hoffman speelt o.a. met Henry Threadgill. De aanwezigheid van een cello deed een beetje denken aan Bram De Looze Septych.

Vooraan in de set zat 'Michelangelo', met een melodie die elke muzikant op zijn instrument in een ander ritme speelde, wat maakte dat vijf varianten van een melodie in verschillende klankkleuren aan verschillende snelheden door elkaar liepen. Het was het begin van een set met bijzondere composities die stuk voor stuk sterk overkwamen. Er was duidelijk aan gewerkt en de puzzelstukjes schoven telkens schitterend in elkaar. Er werd mooi gespeeld met ruimte en afwisseling; zo kwam elke muzikant in de kijker te staan en haalden de composities inspiratie uit verscheidene culturen. 'Umeå' was bijv. een warme ode aan de Zweedse stad. Klonk de groep daar vrij Europees, verderop leken ze in een nummer naar John Zorns Bar Kokhba te verwijzen terwijl dat meer een van verschillende invloeden was die werden samengebracht in een logisch geheel.

Het viel nog maar eens op wat een ritmebeest Lander Gyselinck wel is. Hij speelt met ritmes dat het een lieve lust is, wat een contrast met drummers die weinig meer doen dan de maat slaan. Ook de klasse en de speelvreugde van de hele band was onmiskenbaar groot. De New Yorkers genoten er duidelijk ook van. Heel fijn werd ook de combinatie uitgespeeld van cello en contrabas, bijv. in een paar passages die dropen van tristesse.
LABtrio slaagde er in om verstand en gevoel te combineren in fijne arrangementen waar vorm en inhoud perfect op elkaar aansloten. Ook onder een leuke titel als 'De speelgoedwinkel'. Dit NY Project zal ook te zien zijn op Jazz Middelheim in Augustus.

Danny De Bock

Mathias Eick Sextet  - CultuurCentrum De Grote Post

Mathias Eick, trompet; Erien Sletevoll, piano en Rhodes; Rune Neergard, el. bas; Olaf Olsen, drums; Torstein Lofthus, drums; Håkon Aase, viool

Afsluiten deed Storm! deze avond met een Noorse trompettist, die ook een nieuwe cd kwam voorstellen. Dat nieuwe album is uit op ECM, een gegeven dat bij mij andere verwachtingen had opgewekt dan wat deze band bracht.
Mij kwam het voor dat deze muziek zich uitstekend zou laten lenen bij Scandinavische tv-series of films. De invloed van folk, pop en rock werd verwerkt op manieren die langs geen kanten verrasten. Die andere trompettist van de avond hield zich meer aan jazztradities en kwam evenmin als een spectaculair vernieuwer naar voor, maar die presenteerde zijn vakmanschap met een originele stem. Misschien bracht Mathias Eick een zo logische synthese van invloeden, dat het nét omdat het zo logisch was zo weinig origineel overkwam, ik weet het niet. Ik had de indruk dat het bijna de hele tijd een aaneenrijgen en samenbrengen was van clichés. Ik zag in weidse landschappen knappe vrouwen met lange rokken dansen en wat later op donkere wegen inspecteurs van de politie op weg naar de plaats van de misdaad. Ik zag twee drummers exact hetzelfde doen op bijna kopies van elkaars drumstel, waarbij nu eens de ene, dan de andere iets kon toevoegen. Ik zag muzikanten die zich amuseerden en ook dat ik één van de weinigen was die deze set niet per se tot het einde wilden meemaken.

Danny De Bock