-persteksten -
- onze concertverslagen
HIER ! 
|
…de 36e Jazz Middelheim editie en
intussen zullen we nog niet teveel edities gemist hebben ook want het is
steeds weer genietelijk afzakken naar het mooie, aangename Park Den
Brandt en daarbij mag de temperatuur liefst nog wat stijgen ook, dat
zijn we hier gewend … Heel tevreden zijn we wél wat later, hier in de grote tent, bij de haast allen jonge 'Belgian All Stars' combinatie en formatie, samen en olv topdrummer Antoine Pierre maar je moet wel 2 keer kijken om 'm te herkennen ook, zo met die haar, zeg eigenlijk maar baardsnit ! Urbex noemt zijn project, zijn ei en da's duidelijk goed gelegd ook. Mooi zo, België scoort z'n eerste doelpunt hier ! Tussen de mainstage-concerten door nu ook weer
clubconcerten, gewoon ongewoon vantijds en vandaag resideert Jozef Dumoulin aldaar.
Alhoewel die een uitstekend pianist is met een voorliefde voor Fender
Rhodes en ik hem in hoedanigheid van begeleider reeds dikwijls gesmaakt
heb, val ik niet zo voor die ‘keys and chords en knoppekens’ improvisaties van ‘m en
daar zal vandaag niet veel aan veranderen. Begonnen als duo vandaag met
op het andere pianostoeltje de Parijse pianist Benoît Delbecq ,wat sommigen
kon bekoren maar mij dus niet, kon die in z'n sets, voor mij altans, slechts effe scoren
en dat was vooral te danken aan oudspeelster/zangeres Kamilya Jubran die
een krachtige stempel drukte op de performance. Trojan Panda, het
project waar een stel bevriende muzikanten andere instrumenten
bespeelden dan wat ze gewoon waren en Jozef zelf aan gitaarsnaren plukte
was betreurenswaardig. Aan de start een stelletje scouts; onwennig
musicerend rond het kampvuur en wat verder enige voices…niet uitgekeken
dit... ‘Jozef Dumoulin & The Red Hill Orchestra’ , helemaal op het einde
de festivaldag afsluitend, daar hadden en namen we dan de tijd niet meer
voor, slechts gauw een beeldje op de kodak en een half luisterend
oor, aan de rand van de tent... Ten onrechte misschien want die tent had
nog publiek ook maar wat we hoorden nodigde niet direct uit om er bij te
gaan zitten. Nee, dan koos ik veel liever voor de set van Joshua Redman
eerder die mij ook al op CD wist te verblijden met z’n Elastic Band. Vandaag
werd het dan wel minder funky maar de vonk schoot toch over met z’n
bijzondere ‘Still Dreaming’ quartet waarvan elk lid schitterde : grote
jongen Scott Colley aan de bas, Ron Miles op cornet zoals in het
originele quartet en Brian Blade die zich vanavond eens temeer als topdrummer
profileerde. Wat een band en wat een concert, Charles Lloyd zou het
moeilijk hebben om dit alsnog te overtreffen ! Charles, however, bleek
vandaag, anders dan de vorige keren da’k ‘m hier zag, ‘in a very
sentimental mood’ , in zoverre zelfs dat het tegen het romantische aan
schurkte. Veel had natuurlijk te maken met de instrumentatie. Greg
Leisz, mij verder onbekend, zat aan de steel guitar en dat werkt op het
gemoed natuurlijk, dan slaat je eigen snaar ook aan het trillen. Charles
was daarbij bijzonder goed gezind en ik begrijp dat sommigen hem liever
op een andere boppin’ wijze aan het werk zouden willen zien maar ik kon
deze ‘Marvels’ best hebben zoals ze waren. Niet echt opvallend zat daar
ook gitarist Bill Frisell tussen maar verder toch wel een
uitstekende ritmesectie ook, mooi zo ! Kijk, dat is nu es een concert waar
je een festivaldag kan mee afsluiten, zie…
Op zaterdag dan steekt ontegensprekelijk de Mingus Big Band 'in an old tradition' boven al het andere uit...Ik genoot eerder ook al wel van Tony Allen hoewel die laatste niet door eenieder gesmaakt werd hier… hoorde ik in de rand maar persoonlijk hield ik wel van die eigen Art Blakey interpretaties...échte Art Blakey fans daarentegen… Dat het allemaal wat minder strak zat, Afro latin en groovy in het verloop van de set kon ik best hebben als fusion en Afro beat liefhebber en saxofonist Irving Acao was een opvallende ontdekking bij op het podium ! Bill Frisell dan, die schitterende gitarist, gleed wat later, in een volgende hoofdpodium-set, op een country style Lennon achterna en kon mij alleszins niet bekoren, gewoon melig was het en sorry daarvoor...in de clubtent waren Ruben Machtelinckx en Thomas Jillings als Linus en extensies folky aan de start maar hadden ze in elke set wel weer wat ander lekkers bij voor de liefhebber, 't werd dan ook méér dan een boswandeling en ik meen dat Badenhorst daar vanaf de derde set vooral voor mocht tekenen. Afsluiter Randy Weston op de main stage herinnerde zich wat later 'tributiaans' even Monk maar bracht toch vooral z’n eigen goeie ding, zoals we dat nog kennen uit wat vorige jaargangen. Mooi festivaldag-afsluitend concert hier op het hoofdpodium was het maar ik hou het intussen toch ook op ‘al gezien’…
Middelheim 2017, het gordijn valt, de
boeken gaan toe en we besluiten met slechts één likje kritiek : slechts
1 klein koffiekraampje voor gans het terrein, op Gent Jazz was dat ook
al zo. Dat leverde tussendoor en nu, aan het einde gekomen, behoorlijke
rijen aanschuivenden voor een kopje perfecte afsluiting, mét of zonder
cream and sugar... zeg maar dat het haast onmogelijk bleek...dat kan bij
volgende edities beslist beter !
Winus
|
||
| |
donderdag 3 Augustus
hoofdpodium 15u30 Mark Guiliana (drums), Jason Rigby
(saxofoon), Fabian Almazan (piano), Chris Morrissey (bas) Helaas hebben we een groot stuk moeten missen van het goede optreden zo blijkt achteraf, maar we hebben toch nog even kunnen genieten van enkele nummers. Zo zien we weer een andere kant van het grote talent van Mark Guiliana die vroeger Brad Mehlau of Avishai Cohen begeleidde. Hij is de rode draad of artist in residence op Jazz Middelheim deze editie
. Downbeat Magazine en Modern Drummer
Magazine prijzen hem als één van de beste drummers ter wereld en dat wil
al wat zeggen.
club stage 16u50 -18u50 -
20u50 - 23U00 Jozef
Dumoulin (Fender Rhodes & elektronica), Benoît Delbecq (piano &
elektronica)) , Jozef Dumoulin (piano),
Eric Thielemans (percussie), Kamilya Jubran (stem & oud) ,
Sophie Bernado (gitaar), Léo Dupleix (gitaar),
Jozef Dumoulin (gitaar), Julien Pontvianne (bas), Hugues Mayot (drums)
, BEllery Eskelin (tenor sax), Jozef
Dumoulin (keyboards), Dan Weiss (drums)
Heel ander koek wordt geserveerd in de club stage waar Jozef en Benoît
zich kunnen uitleven en spelen met de knopjes. Impro voor gevorderden
zou ik zeggen en minder toegankelijk voor het gewone Middelheim publiek.
Het zijn twee pianisten van origine, zij wonen beiden in Parijs en
hebben daar mekaar zeker aangetroffen in én of andere club denk ik. Wat
brengen ze vandaag ? Het is moeilijk te omschrijven : noem het gewoon
elektronische improvisaties op de toetsen. Tja de naam 'Plug and Pray
verwijst naar wat we hopen dat het goedkomt met al die knopjes en
high tech toestanden die niet echt zijn besteed aan mij, maar er is hier
zeker wel een luisterend publiek voor ook. We hebben toch ook weer die
vervelende basdreun. En dat is spijtig want zo hoor je minder de
nuances. Verder is er meer lucht in de tent als bij Gent Jazz mede door
de wind en een opener stage aan de zijkanten en ook een beter geluid
door wat akoestische panelen aan de zijkant. Ik zie hier en daar ook wat
betere microfoons want Klara zal in het weekend de zaak capteren en
uitzenden op de radio. Ik ben benieuwd naar de andere combinaties rond
Dumoulin want opgelet : het is wél een goede muzikant...
In de True Company #1, met percussionist Eric Thielemans erbij zien we
de Palestijnse oud-speelster Kamilya Jubran. Het is toch een collectief
waarin Jubran haar ding kan doen met de nodige intensiteit qua zang en
spelen op de oud als instrument met Arabische inslag. Ook Jozef zingt of
brengt eerder meditatieve geluiden die uit Tibet kunnen komen. Af en toe
valt het geluid stil en blijft het rustig maar meestal is het volume
hoog en wedijveren ze tegen mekaar als in een discussie , samen brengen
ze een gemeenschappelijke taal . Het is niet makkelijk maar nu ook is er
weer een luisterend publiek voor. Het is een act voor wie eens wat vrijers of
progressiefs wil.
Trojan Panda is een wat vreemde naam voor een gelegenheidsgroep waarbij
de muzikale vrienden van Jozef Dumoulin allemaal een andere instrument
spelen dan wat ze gewend zijn. Het is een hele uitdaging natuurlijk en
dat geeft muziek die baadt in elektrische spanning en
sensatie. Op korte tijd moeten zij zich bewijzen in de club stage. Het
is soms een wall of sound met spannende gitaren die af en toe worden
geplukt. Sophie speelt daarbij de gitaar met vele effecten. Jozef op
gitaar (!) waagt zich aan enkele keelklanken. Aan titels ga ik mij hier niet
wagen maar verwacht wel wat beters op het hoofdpodium.
Gans op het einde van de eerste festivaldag speelt Jozef Dumoulin met twee vrienden uit NY. Zij noemen zich,
ondanks dat ze slechts met z'n drieën zijn 'The Red Hill Orchestra'en
beginnen erg rustig en meditatief aan de set maar voeren het tempo op met de nodige
climax en veel impro. In 2014 verscheen hun album ‘Trust’ met
verrassende, verwarrende klanken en dat presenteren ze hier nu ook. Je kan
het best omschrijven als ongrijpbaar, ambient, bevreemdend en het kan
daarbij ineens alle kanten uitgaan. Dus je wacht best af in spanning.
Zulke muziek moet je live meemaken. Ik zat intussen echter nog teveel
met Charles Lloyd in mijn hoofd. Het is na hem wel 180° overschakelen naar
de muziek van dit trio hier...
hoofdpodium 17u30 Antoine Pierre (drums), Jean-Paul
Estiévenart (trompet, bugel), Toine Thys (tenor & sopraan sax, bas
klarinet), Steven Delannoye (tenor sax, bas clarinet), Bert Cools
(gitaar), Bram De Looze (piano), Félix Zurstrassen (elektrische bas en
contrabas), Frédéric Malempré (percussie)
Jawel, direct 8 man op het podium voor onze jonge getalenteerde drummer
Antoine Pierre. Hij mocht al in TaxiWars zetelen en Philip Catherine begeleiden en
vandaag kan hij zijn eigen eerste eerste plaat en groep voorstellen en
dat op het grote Middelheim podium. De medemuzikanten zijn allemaal
vrienden die samen groot zijn geworden in Belgenland. De naam Urbex
staat voor Urban Exploration. Antoine laat zich graag inspireren door de
stad met zijn verlaten gebouwen. De band brengt vaak uptempo
uitgesponnen nummers zoals ‘Metropolitan Adventure’ met tussenin de
nodige afwisseling zoals een rustige pianosolo van Bram de Looze
doorheen het tromgeroffel van Antoine Pierre en de vervormde
gitaarklanken van Bert Cools. Antoine spreekt de mensen toe in het
Nederlands en Engels en is ietwat nerveus omwille van de aanwezigheid van
al die andere grote drummers vandaag. Ze openen met ‘Coffin for a Sequoai’
maar dat vind ik niet terug in een stad (?)
Er zijn ook al nummers voor een volgende samenwerking zoals ‘Spin’
met mooie interacties tussen piano en drums en een fraai
opgebouwde solo van de trompet afgewerkt met een drumsolo op een
repeating bass. Verder is er nog de nieuwe compositie ‘Techno 2.1
Consequences’ in quintetvorm met inderdaad een techno beat erin verwerkt
met hoog trompetgeschal en snelle roffels.
Ook ‘Tomorrow’ zal komen te verschijnen in mei 2018, de opnames voor die
tweede cd starten in December. We horen nog de welgekomen toegift ‘Who
Planted This Tree’ met op het einde een battle tussen drums en percussie.
Mooi gedaan guys en we wachten met ongeduld op de vervolg cd want er zit
nog veel potentieel in deze band.
hoofdpodium 19u30
Joshua Redman (saxofoon), Ron
Miles (trompet), Scott Colley (bas), Brian Blade (drums)
De verwachtingen staan hoog gespannen voor deze super band in een
pianoloos kwartet. Ze laten de geest en nalatenschap van Ornette Coleman
in enkele nummers weerklinken, 40 jaar na ’Old and new dreams’ want
vader Dewey Redman speelde destijds in deze tribute band voor Ornette
samen met Charlie Haden, Don Cherry en Ed Blackwell.
Ze doen dat met verve waarin alles klopt. Ze spelen soepel en beheerst
ook eigen nummers en iedereen in de band is daarbij even belangrijk Elke
muzikant kan soleren en zo zijn stempel drukken op het geheel. Ook de
geest van Ornette zindert door in de eigen stukken zoals in het begin
met ‘The rest’ van Redman en ‘New year’ van Scott. Ja uit die kleine
cornet van Ron Miles komen heel wat mooie klanken. Ook bassist Scott
Colley en drummer Brian Blade geven vaart en plezier aan het concert.
Joshua herinnert zich even niet meer welk festival dit hier is o.w.v.
vluchtvertragingen maar dat is hem gauw vergeven. Hij bouwt immers direct een
goede communicatie op met het publiek. Van Don Cherry horen we ‘Ginny’
en van Dewey Redman beluisteren we ‘Waltz bridges’. Als de boel een
beetje begint te verslappen neemt Joshua het heft weer stevig in handen met
een saxsolo zoals in ‘It’s not the same’ tot jolijt in het publiek. Op
het einde spelen ze een blues versie van Ornette Colemans 'Turnaround'.
Mooi concert is het met virtuositeit, timing, ritmeveranderingen en veel
spanningsbogen.
hoofdpodium 21u30
Charles Lloyd (sax), Bill Frisell
(elektrische gitaar), Greg Leisz (steel guitar), Reuben Rogers (bas) en
Eric Harland (drums)
Saxofonist Charles Lloyd, 79 jaar ondertussen, is een graag geziene gast
op Jazz Middelheim. Ik ben fan geworden van hem want hij speelt zo mooi
sax. De begeleidingsband The Marvels bestaat uit , naast de bekende
ritmesectie Reuben Rogers en Eric Harland, ook nog gitarist Bill Frisell
en pedal steelgitarist Greg Leisz en zij brengen de sixties terug met de
summer of love. Bill en Grey halen vooral het aspect countryjazz naar
voren zoals in “La Llorona”, maar gelukkig zijn er de bassist en Charles
Lloyd natuurlijk zelf die ook mooi de dwarsfluit kan spelen en veel
sfeer brengt. Lloyd had gloriejaren in de sixties met zijn escapades
naar rock, free en wat exotische invloeden en zit nu op het ECM label met
vooral rustiger werk.
Zijn plaat met The Marvels noemt ‘I long to see you’ en dateert
van 2016 en daaruit putten ze de meeste songs zoals de diepe blues van
Dylan in ‘Masters of War’ of de lichte swing van ‘Of Course, Of Course’
met weer die vrolijke dwarsfluit. Op die plaat hoor je naast jazz ook
folk en pop. Greg Leisz haalt even later wat Oosterse sitargeluiden uit
zijn pedal steelgitaar. Ik vind dat Bill Frisell daarbij ietwat minder
uitbundig speelt/aanwezig is en alles zijn propere gangetje laat gaan.
Lloyd daarentegen weet ons altijd te raken met zijn zwoele saxsound en
dit vooral in de ballade bis ‘Shenandoah’ met mooie riddles. Ik vind het
concert uitermate goed al vonden andere het iets te melig en te rustig.
Lloyd oogt nog net hetzelfde als 10 jaar geleden en mag van mij gerust
een volgende keer nog eens langs komen.
|
© JAZZEPOES
