JAZZEPOES jaZZZolderblad

2017

JaZZZolderArchief 2017

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 1


24/3/2017	Lara Rosseel Group
10/3/2017	Alex Koo Trio
24/2/2017	Sal La Rocca 4tet
10/2/2017	Bram Weijters Quartet
27/1/2017	StarkLinnemann Quartet
13/1/2017	Kristen Cornwell Trio

24 Maart 20:45 hr !

Lara Rosseel Group

Als jazzbassiste trok Lara in 2008 naar Mali en dompelde zich onder in de Malineese muziek.
Ze werd de bassiste van het Pierre Van Dormael kwartet en de band van Chris Joris. Ze werkte o.a. samen met Pierre Vaiana en Zap Mama en staat nu klaar met haar eigen band.
Mali, Benin, Republiek Congo, Tunesië behoren tot haar inspiratiebronnen, maar ook Zweden waar ze een jaar woonde en haar Master voor bas afwerkte met Bobo Stenson-bassist Anders Jormin.
Afrikaans in een Zweeds jasje. Melodieuze muziek met een heel sterke groovy ondertoon.
Lara wekt met haar Afrikaans gevoel voor ritme de belangstelling van elke beweeglijke ziel.

Jan Van Moer: trompet
Joppe Bestevaar: baritonsax
Quinten De Craecker: trombone
Stefan Bracaval: fluit
Sep François: vibrafoon, marimba, percussie
Jan-Sebastiaan Degeyter: gitaar
Lara Rosseel: contrabas en composities
Robbe Kieckens: percussie

website



	“...mooi,mooi, mooi en we kijken afwachtend en ongeduldig uit naar de veelbelovende CD later op het jaar van deze Lara Rosseel Group met soms Afro-getinte maar steeds eigen, en zei ik het al ?... mooie composities!

	Winus

10 Maart 20:45 hr !

Alex Koo Trio

Dit trio met Mechelse ritmesectie brengt een avontuurlijke mix van improvisatie en eigen composities. Belgisch-Japanse pianist/componist Alex Koo, onlangs terug in België na een lange periode in New York verbleven te hebben, ontving in 2015 o.a. de SABAM B-Jazz Compositieprijs, een Fulbright Music Fellowship en een Belgian American Educational Foundation Music Fellowship. Samen met bassist Lennart Heyndels won hun trio ook de eerste prijs op het Prinses Christina Concours 2010. Hun jarenlange muzikale band wordt in dit trio versterkt door drumlegende Dré Pallemaerts, wiens onlangs uitgebrachte CD 'Coutances' (met o.a. Mark Turner, Jozef Dumoulin en Bill Carothers) een voorbeeld is van creativiteit en muzikaliteit van internationale topklasse.
Alex Koo Derudder (Waregem, 1990) is een jonge, opkomende Belgisch-Japanse jazzpianist en componist. Onlangs, in 2015, won hij de SABAM B-Jazz Composition Award voor zijn compositie Cantabria, die werd vertolkt als opgelegd werk door elke finalist van de B-Jazz Competition in Leuven. Eerder won hij ook de eerste prijs in het Prinses Christina Jazz Concours 2010 (NL), de Dordtse SENA Jazzprijs 2014 (NL), een Fulbright Award-Music Fellowship (VS-BE) en een Prins Bernhard Cultuurfondsprijs (NL). In maart 2014 bracht hij zijn eerste CD uit als bandleider met zijn kwintet: Dance of Hope (Clever Tree Records), met positief onthaal in binnenlands en buitenlandse pers (Cobra-Mark Van den Hoof, Radio6 NL, Jazzism, Jazzenzo, Jazzflits), opgedragen aan zijn mentor en bovenal dichte vriend, de onlangs overleden Belgische pianist Kris Goessens. In 2014 verhuisde hij naar New York, waar hij een tweede plaat opnam: Galactic Liturgy, voor het improvisatieduo i.f.o met Hongaars drumtalent Attila Gyárfás. In deze New Yorkse periode startte hij ook een nieuw trioproject met Mark Turner (tenorsaxofoon) en Ralph Alessi (trompet), genaamd ‘Cinemasonus’. In april 2017 nemen ze hun CD op in Oktaven Studios (New York), zijn derde als bandleider.
Alex begon reeds op jonge leeftijd met piano en werd op zijn tiende laureaat in de Cantabile Pianowedstrijd met twee extra onderscheidingen: ‘Emmanuel Durlet’ voor beste interpretatie van het opgelegde werk en de prijs ‘Chris Van Hoof’ voor de jongste laureaat. Toen later zijn interesse in jazzmuziek en improvisatie werd opgewekt, begon hij met lessen jazzpiano aan het Conservatorium van Kortrijk bij Dominique Vantomme, waar hij afstudeerde met grootste onderscheiding en de prijs ‘Van der Weyden’. Vervolgens verhuisde hij naar Nederland, waar hij een Bachelor en Masterdiploma jazzpiano behaalde aan het Conservatorium van Amsterdam, studerende bij Kris Goessens (met een jaar Erasmusuitwisseling in het Rytmisk Musikkonservatorium in Kopenhagen, studerende bij Jakob Bro, Soren Kjaergaard en Jakob Anderskov). Daarna zette hij zijn muzikale zoektocht verder in New York, waar hij deel uitmaakte van Manhattan’s wervelende jazzscène en werkzaam was als adjunct-docent jazzpiano en jazzharmonieleer op New York University. Hier behaalde hij ook een extra Master in Jazzcompositie aan de NYU Steinhardt School of Culture.
Als pianist werkt(e) Alex samen met o.a.: Kurt Elling, Mark Turner, Ralph Alessi, Bert Joris, Dré Pallemaerts, Peter Bernstein, Benjamin Herman, Mike Mainieri, John Ruocco, Jasper Blom, Martijn Vink, Stefan Lievestro, Clemens van der Feen, … en speelde hij op jazzpodia in binnen- en buitenland, zoals: North Sea Jazz Festival, Bimhuis , Muziekgebouw aan’t IJ, Lantaren/Venster (NL), Casa del Jazz (IT), ShapeShifter Lab (NY,USA), Warsaw Summer Jazz Days (PO), Kongsberg Jazz Festival (NO), Jass sur Son 31 (FR), Copenhagen Jazz Festival (DK) en andere podia in Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Polen, Italië, Spanje, Zwitserland, Denemarken, Noorwegen, Bosnië, de Verenigde Staten, …
Alex volgde les bij o.a.: Kris Goessens, Barry Harris, Brad Mehldau en Kenny Werner en maakt tevens deel uit van het Lorena del Mar Quartet, Thomas Decock’s ‘Light Travelers’, en het Noorse Magnus Oseth Quartet.

Alex Koo: piano
Lennart Heyndels: contrabas
Dré Pallemaerts: drums

“Het was een fijn weerzien met drie muzikanten die wij al eerder in andere formaties in de jazzzolder mochten begroeten. In dit trio is Dré Pallemaerts de grote naam en de man met de meeste jaren ervaring. Hij is voor het grote publiek misschien bekend als drummer bij Melanie De Biasio, de jazzliefhebber herinnert zich dat hij eind januari nog de Klara-prijs in ontvangst nam voor beste Vlaamse cd. Die 'Coutances' nam hij op met landgenoot Jozef Dumoulin en de Amerikanen Bill Carrothers en Mark Turner. Lennart Heyndels won in 2014 met zijn band How Town nog de prijs Jong Muziek TAZ van het jaarlijkse theaterfestival in Oostende. Tegenwoordig maakt hij oa ook deel uit van het internationale gezelschap van het Kaja Draksler Octet. Zowel Lennart als Dré hebben al jaren een band met pianist Alex Koo, die we in 2014 in de jazzzolder een eigen cd zagen voorstellen met een kwintet. Hij werkte ook al samen met gereputeerde mensen als Kurt Elling, Ralph Alessi en Mark Turner.
Toen het inleidende woordje van erevoorzitter Lejo Vanhaelen er op zat, zagen we drie blije gezichten op het podium verschijnen. De muzikanten hadden er duidelijk zin in. Omdat Alex Koo en Lennart Heyndels een paar opnamerecordertjes klaarzetten, werd er in de kapel gegrapt dat er geplaybackt zou worden. De bassist wees lachend op de partituur op de pupiter voor hem en zette de eerste compositie in met noten die slightly out of tune de eventuele twijfels wegnamen of er inderdaad eerst een vooraf opgenomen track ging komen. Vandaar ging het naar vakkundig geplukte, donkere noten en een stuk voor pianotrio dat de aandacht van het publiek naar zich toezoog. De eerste boeiende compositie liet de pianist via een slimme outro/intro in een tweede die opnieuw uitblonk in opbouw en uitwerking. Met heldere stem gaf de pianist na afloop de titels en de achterliggende ideeën mee. Voor het eerste nummer had hij inspiratie gevonden in de wereld van computer games, voor het tweede verwees hij naar een documentaire over de film 'Dune' die Alejandro Jodowrowski had willen maken. Een track onder de titel “Dune” dus als soundtrack bij een film die er niet gekomen is. Zonder verdere uitleg kondigde hij een derde eigen compositie aan met de titel “Ghost Parade”. Het leek er even op dat die als los zand aan elkaar hing (passeerde daar een klopgeest?), maar wat volgde deed vermoeden dat uit stof en as, vergane ledematen overgingen in een nieuwe verschijningsvorm waarbij alle onderdelen stevig in elkaar haakten. Zo waren de muzikanten ook meer en meer gaan klinken. Terwijl bij aanvang nog opviel dat de drie weinig samen hadden gerepeteerd en het toch een beetje aftasten was, vonden zij elkaar heel vlot, wat uitmondde in een speelplezier dat voor het publiek het luistergenot verhoogde.
Van “We See” van Thelonious Monk gaven ze een schitterende versie ten beste, waarbij de pianist met nieuwe variaties uitpakte van bijna, maar toch net niet van de trap vallen (zoals Bernlef de stijl omschreef van Monk, van wie we later dit jaar de 100ste geboortedag vieren), in bijna onderuitglijden, maar toch sierlijk overeind blijven. De drie improviseerden ter plekke een heerlijke ode aan een stuk van de beroemde pianist - en vanuit dit deel van zijn oeuvre aan de volledige figuur van Monk. Die hield er ook van om standards te spelen uit het American songbook. Deze drie leefden zich voor de pauze nog uit in “All Or Nothing At All” en meer en meer maakten zij duidelijk hoe stimulerend dit concert voor hen was. Zij dompelden ons onder in een ideeënstroom waarvan zij het ritme naar hun hand zetten, waar zij naar eigen believen hier en daar een vertakking aan toevoegden of nog een uitlopertje.
Zo ging het ook verder in de tweede set met versies van “How Deep Is The Ocean”, “I Remember You” en “It Could Happen To You”. Die laatste twee konden doen denken aan trompettist en notoir junkie Chet Baker die daar onvergetelijke versies van opnam. Dan kwam dit trio over als het levende bewijs dat in blakende gezondheid niet minder heuglijke versies kunnen ontstaan. Dit klonk zoveel puurder dan spraakwatervallen van speed. Dit was poëzie en lyriek in een muzikale vorm en met een intelligente uitwerking van bekende liedjes die dan weer vergelijkingen kan uitlokken met het Vijay Iyer trio, dat evenwel intellectualistischer en koeler overkomt. Hier kregen we er in een attent luisteren naar elkaar de warmte bij van een verbondenheid die met meer emotie is doordrongen. Zoals bij de meest geweldige jazzbands zagen we de muzikanten daarbij kansen grijpen en aanreiken. Zo konden zij alle drie melodieën inkleuren en aanvullen, daarbij behendig hun volume variërend, zonder dat er elektronische apparatuur of knopjes aan te pas kwamen. Ook zo tijdens de vierde compositie deze avond van Alex Koo, “Funeral”, die zeker niet rouwig stemde, maar onze bewondering voor de pianist alleen maar groter maakte.
Tot slot kwam er gauw een bisnummer achter. Omdat de tijd beperkt was en overlast voor de buren vermeden moet worden kozen de muzikanten voor een improvisatie op een bluesschema. Snel, snel, lekker snel, verdraaid geestdriftig en kolkend, nog een laatste vloedgolf die een beetje overliep, als met een schuimende kraag…”

Danny De Bock

““De West-Vlaamse pianist Alex Koo Derudder (°1990, Waregem) laat zich goed omringen vandaag door de Mechelaar Lennart Heyndels (contrabas) en halve Mechelaar Dré Pallemaerts (drums). Opnieuw een volle zaal in de Jazzzolder. Er zijn ook vele nieuwe gezichten op te merken in het publiek.
Alles draait rond deze beloftevolle klassieke pianist die later bij zijn studies in de ban geraakt van de jazz. Na het Kortrijkse conservatorium trok hij verder naar Den Haag en Amsterdam om zich daar meer te bekwamen in de jazz, en later trekt hij zelfs naar NY. Het is een pianist met een bijzondere zorg voor het toucher, die bovendien gebruik maakt van de rijkdom van heel het klavier, van hoog tot laag en in de eerste stukken er vrij experimenteel doch beheerst speelt, gesteund door de andere voortreffelijke muzikanten. In de piano steekt hij van alles, van handdoek tot klemmen. Alles klinkt organisch zonder elektronische snufjes. Ze spelen als een heilige Drievuldigheid mekaar goed in de gaten houdend. Na enkele stukken zoals ‘the lone wanderer’ en ‘Dune’, dat geschreven werd voor een SF film die nooit uitkwam met die repetitieve minimalistische trekjes of ‘ghost’ met een mooie spanningsboog, schakelen ze over op melodieuzere muziek zoals Monk‘s ‘wee see’. Een mooie ballad ‘all or nothing at all’ volgt met een mooie eigentijdse bewerking van Alex Koo en met een stevige portie drumwerk van Dré als climax.
Na de pauze ontpopt Lennart zich tot een meesterlijke bassist; dat wisten we al lang en dat zagen we al aankomen in de oude Jazzzolder waar hij als jonge snaak regelmatig langs kwam. Je ziet hem genieten achter de contrabas, hij legt ook stiltes tussen de noten en weet ons te beroeren in zijn solo’s. Dré weet alles mooi intuïtief aan mekaar te smeden en het nummer ook op te peppen met een climax of dramatiek zoals in ‘the funeral march’. Een mooi staaltje van een originele aanpak van een standard horen we in ‘all of me’. De intro herken je echt niet en dan volgt de melodie met halverwege een swingender deel. Ze vliegen er vrolijk uit met een toegift.”

Michel Proesmans

24 Februari 20:45 hr !

Sal La Rocca 4tet

Sal La Rocca is één van de meest gevraagde bassisten van België. Hij heeft samen met Toots Thielemans, Philip Catherine, Steve Grossman Lee Konitz gespeeld.
Na een begin in de rockmuziek als gitarist op 23jarige leeftijd, ontdekt hij in de vroege jaren 80 de jazz en schakelt over naar contrabas die hij intensief leert bespelen, met als voorbeeld o.a. Paul Chambers.
Sal heeft twee albums uitgebracht onder eigen naam, ‘Latinea’ (2003) en ‘It Could Be The End’ (2012). Met Lorenzo DI MAIO (gitaar), Pascal MOHY (piano), Hans VAN OOSTERHOUT (drums), Jacques SCHWARZ-BART (tenor sax).
Hij speelt bij Vaya Con Dios feat. Dani Klein, Pascal Mohy trio, Denise King (US) 4tet, Phil Abraham kwartet, Laurent Doumont & The Soul Counsellors, Bop & Soul Sextet...

Jeroen van Herzeele: sax
Pascal Mohy: Würlitzer
Sal La Rocca: contrabas
Lieven Venken: drums



	“...het vrijdagavondconcert ter Mechelse JaZZZolder was een verdeeld succes want niet gans gelijkmatig doorheen het ganse gebeuren. Wat boeiend begon in de eerste set verzandde, ook al wegens de iets te lange duur van de set, soms naar verveling toe werd er gezegd, en sommigen gingen daarom zelfs ook niet meer terug de zaal in na de pauze, wat natuurlijk altijd verkeerd is... Gedurende die tweede helft, voornamelijk gedragen door een steeds uitstekende Jeroen Van Herzeele, werd het steeds beter en in de toch nog goed gevulde kapel, (helaas vonden er tijdens de eerste set wel wat toeschouwers geen zitplaats meer), werd het steeds meer genieten. En dat met werk van leader of the band himself: Sal La Rocca, maar ook Monk en werk van Jeroen en veel meer kwam hier voorbij. Moet het nu weer gezegd dat dit de zoveelste succesavond op rij werd in de reeks JaZZZolderconcerten en in de bar bleef het daarna gezellig druk tot iets later dan anders.”

	Winus




	“Vandaag in een volle Jazzzolder veel talent op het podium met het Sal la Rocca Quartet. Deze sympathieke bassist brengt Pascal Mohy mee op Würlitzer, de well dressed Lieven Venken op drums en percussie en de immer jong uitziende saxofonist Jeroen Van Herzeele. Ze zetten swingend in met ‘Serenity’ van de tenor gigant Joe Henserson. Hierin kan iedereen soleren van jewelste. Dit wordt gevolgd door een nieuw eigen nummer ‘the centre of Joe’, geënt op Joe Zawinul met een intermezzo op Würlitzer dat doet denken aan Joe en ook aan Jozef Dumoulin met die vervormde Würlitzer klanken. Het nummer kent ook grillige sax escapades met ondersteunende intuïtieve drums onder de voorstuwende bas van Sal. Een freaky spannend nummer is dat. We koelen wat af met een solo saxintro met gestreken bas. Het doet wat dramatisch aan en doet denken aan Coltrane’s laatste periode. Jeroen speelt nu op sopraansax en brengt een lange solo met opzwepend drumwerk en tussenin nog een bas intermezzo. Het tempo gaat verder de hoogte in met het bebopachtige “Syndrome” van Carla Bley met fijne tempoversnellingen en een grillige sopraansax. Sal brengt ook een eigen nummer ‘wise one’ met een latin feeling net voor de pauze. Er worden twee cd’s te koop aangeboden, zoals zijn recente tweede cd ‘it could be the end’ en dan de samenwerking met zangeres Dani Klein (Vaya Con Dios) over het werk van Billie Holiday. Na de pauze herdenken ze Monk met zijn leuke ‘Bemsha swing’, een klassieker van formaat. We keren ook terug naar de vrijere Coltrane met zijn ‘Jupiter’ uit 1967 van zijn album ‘Interstellar Space’ met dramatisch drumwerk en een lange tenorsax solo. Sal herdenkt de Belgische jazzgitarist Paolo Radoni in ‘the last kiss’ in een rustige mooie melodie. De gemoederen stijgen weer ten top in ‘ragga’ van Sal met zijn snelle baslijntjes en mooie Würlitzer van Pascal, steeds kijkend naar de oplettende drummer. Daarna neemt Jeroen zijn twee saxen in de mond onder climax dreigende drums. Ze spelen lange nummers met als afsluiter nog een blues met een drumsolo, en natuurlijk een onvermijdelijke bis.”

	Michel Proesmans



	10 Februari 20:45 hr !

	Bram Weijters Quartet




	Pianist Bram Weijters is stevig aan de weg aan het timmeren: Hij heeft inmiddels drie albums uitgebracht(op 5 jaar !) met het internationale kwartet dat hij leidt samen met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough. Hij bracht ook een gesmaakt album uit samen met de Canadese zangeres Jaclyn Guillou. En ondertussen zit Bram ook niet stil binnen de vaderlandse jazzscène: recentelijk nieuwe releases van bands waar hij bijspeelt zoals Zygomatik, Eef Van Acker Quartet, Hamster Axis of The One-Click Panther, Jelle Van Giel Group,… Daarnaast had hij ook eerder al een eigen concertreeks in de Antwerpse jazztempel Rataplan, waar hij internationale en nationale bands en gasten uitnodigt. Maar wat gebeurt er als hij een eigen Belgische band samenstelt? Wel, je krijgt een topbezetting geserveerd van muzikale persoonlijkheden. Elk afzonderlijk zijn het inspirerende bandleaders èn componisten. We krijgen Carlo Nardozza op trompet, die onder eigen naam enkele albums uitbracht in elk bezetting waar hij speelt steeds schittert als uitbundige, kundige en bevlogen solist. Een andere topmuzikant is drummer Lionel Beuvens, ook bekend van zijn internationaal samengestelde band onder eigen naam. Op bas tenslotte genieten we van Martijn Van Buel, die zich na een succesvolle muzikale carrière in Taiwan nu terug in België op de voorgrond speelt als smaakvolle bassist. Als ze samenkomen levert dat muzikaal vuurwerk op. Niet zozeer op vlak van spectaculaire tricks, maar wel op vlak van eerlijk, doorleefde muziek met een diepe groove en een subtiel samenspel. De band brengt eigen composities die helemaal in de lijn liggen van Weijters’s pianospel: lyrisch, geworteld in traditie, maar met een modern en pittig randje.

Bram Weijters: piano
Carlo Nardozza: trompet
Martijn Van Buel: contrabas
Lionel Beuvens: drums



	“...schitterend concert was het weer! ..en je weet, als 't me niet bevalt zeg ik het ook... maar 't is allemaal prima eigen werk buiten een enkele Miles cover, en dat eigen werk is genoegzaam bekend dacht ik zo van de CD's die DE W.E.R.F. uitbracht, een samenwerking was het van Bram met de Amerikaanse trompettist Chad Mc Cullough... De klassebak muzikanten van vanavond met o.a. de opmerkelijke bassist Martijn Van Buel, eindelijk na jaren weer es op de Belgische podia en vandaag voor een eerste keer bij dit quartet!, wel, dit quartet scheerde hoge toppen in samenspel!”

	Winus




	““Vandaag niet het normale Bram Weijters Quartet met enkele gerenommeerde muzikanten van de Amerikaanse West Coast waaronder trompettist Chad McCullough en drummer John Bishop, neen, vandaag een Belgische versie met ook fantastische bekende muzikanten voor onze Jazzzolder of Jazzathome, te weten Carlo Nardozza op trompet/bugel en de ritme sectie met Martijn Van Buel (bas) en Lionel Beuvens (drums). De kapel zit weer goed vol en het eerste swingende nummer ‘ja ja’ is er bonk op, iedereen kan erin soleren. Ze spelen meestal nummers van Bram zijn drie cd’s met die Amerikaanse bezetting. Bram praat alles aan mekaar met hier en daar een anekdote. ‘Different prelude’ is in feite geschreven voor een baspartij maar dus hier wat klassieker gebracht op piano. In de ballade ‘Hesitation’ speelt Carlo nu op de zachtere bugel. Ze spelen lyrisch en volgens de jazz traditie maar er zijn moderne en pittige accenten aanwezig zoals in het afwisselende bebop-achtige nummer ‘speeding’ dat gaat over te snel rijden, met lichte tempowisselingen en pittige solo’s op trompet, piano en bas en drums. ‘Dear Lord, give us more of the same’ is een gospelachtig nummer dat gaat over de mooie dingen zoals “het bier op de Jazzzolder” volgens Bram. Het is een stemmig mid tempo nummer met een mooie spanningsboog op piano. Na de pauze volgt nog ‘Billions’ als grapje over de inkomsten uit de cd verkoop in het lage lonen land van de VS. Het begint met een piano solo intro waarna de complete band inzet met voortstuwende bas terwijl Carlo nog eens voluit kan gaan op trompet in een opbouwende spannende solo zoals hij dat goed kan. De drummer volgt gedwee, zeer oplettend en met op het einde een stevige roffel. Bram eert ook de grote trompettist Miles Davis in het nummer ‘Mademoiselle Mabry’ dat Miles schreef voor zijn pas getrouwde echtgenote Betty O. Mabry Davis einde jaren ‘60. Het is een blues achtig nummer met dwarrelende pianolijntjes. In de ballade ‘the same but different’ speelt Carlo nog eens op bugel ondersteund met leuke lijntjes en borstelwerk van Lionel. Het gospelachtige ‘Glorious traffic jam’ gaat over de Antwerpse ring met accordeon files, een nummer dat zich kenmerkt door de tempowisselingen van ballade naar poppy drumwerk. Als afsluiter spelen ze het vrolijke swingende ‘Acceptance or denial’ met de snelle trompet van Carlo. Op te merken is dat Martijn voor de eerste keer op bas meespeelt met deze vriendelijke muzikanten. Als toegift brengen ze een souljazz nummer ‘love song’ voor de aankomende Valentijnfeesten.” ”

	Michel Proesmans



	27 Januari 20:45 hr !

	StarkLinnemann Quartet

	Album Release Concert "Transcending Chopin Vol.II&III"




	Voor StarkLinnemann staat het behalen van een gouden medaille bij de Olympische Spelen gelijk aan het componeren van tijdloze muziek die tot in perfectie wordt uitgevoerd. Toonkunstenaar zijn in de hoogste vorm betekent dat je jezelf pusht totdat de best mogelijke uitvoering van een werk bereikt is. Paul Stark en Jonas Linnemann zoeken bij hun eigen werk naar een originele sound door jazz te vermengen met klassieke muziek en wereldmuziek. In deze composities is hun gebundelde kracht goed hoorbaar. Hun kennis van ritme en klank wordt in de volledige breedte ingezet waardoor de creatie van rijke en intrigerende stukken mogelijk is. Ook meesterwerken van Frédéric Chopin en Franz Liszt worden vertaald naar moderne jazz in al zijn facetten en daarmee wordt een authentiek muzikaal verhaal gesmeed dat geloofwaardig is en ontroert of betovert. Deze manier van “hercomponeren” is uitzonderlijk in de jazzgeschiedenis! De kans is groot dat men over 150 jaar nog steeds met bewondering naar de muziek van StarkLinnemann luistert!

Iman Spaargaren: sax
Paul Stark: piano
Vasilis Stefanopoulos: contrabas
Jonas Linnemann: drums



	“...klassieke muziek, grootmeesters... ik ken er niks van... maar wat we in de JaZZZolderse Kapel gisteravond te horen kregen was waarlijk groots en deed mij in niks meer denken aan strenge piano sonates... soms werd het mij zelfs wat te frivool in de tweede set maar door de band was dit zéér sterk en moet je uit goed hout gesneden zijn ook om dit te kunnen brengen... dat deden deze 4 topmusici op uitmuntende wijze en dat bleek uit de vele lofbetuigingen en reacties uit het publiek, een waarlijk grootse avond was het…”

	Winus




	“Voor een goed gevulde Jazzzolder speelt het trio rond pianist Paul Stark voor de pauze de Chopin compositie opus 58 getransfereerd naar de 21ste eeuw en na de pauze komt saxofonist Iman Spaargaren erbij, die al eens speelde in de Jazzzolder in okt 2012. Ze spelen dan Chopin’s cello sonate opus 65 in 4 delen. Daarin wordt de cello partij uitgevoerd door de tenorsax en deels ook door de erg verdienstelijke Griekse bassist Vasilis Stefanopoulos, woonachtig in Den Haag. We krijgen een speciale avond met 4 topmuzikanten zo blijkt. Paul Stark (°1967) is een pianist die zich graag begeeft op het snijvlak van de klassieke muziek en de jazz. In 1995 voltooit hij zijn studie Muziekwetenschap aan de Universiteit van Utrecht, gevolgd door piano Lichte Muziek bij Rob van Kreeveld en Jan Laurens Hartong aan het Rotterdams Conservatorium (1998-2001). Tijdens deze periode maakt hij een aantal studiereizen naar Cuba en Amerika (New Orleans). Zijn passie voor de klassieke muziek leidt tot een intensieve privéstudie klassieke piano bij pianiste Marjo Boom (2002-2008). Sinds januari 2012 is Paul samen met drummer Jonas Linnemann de drijvende kracht achter de formatie Starklinnemann. Dit ensemble opereert niet alleen als trio maar heeft ook met vele grote namen binnen de jazz samengewerkt zoals Dick de Graaf, Denise Jannah, Deborah J Carter en Hermine Deurloo. In februari 2014 verscheen hun debuut CD ‘Awake’. Bijzondere projecten van StarkLinnemann zijn het “Chopin Project” waarbij werken van deze beroemde componist/pianist worden gearrangeerd voor jazztrio en Quintet, waarbij ook eigen werk wordt uitgevoerd waaronder Pauls “Sonata For Jazz Quintet”. Vandaag brengen ze hun recentere dubbel-cd ‘Transcending Chopin Volume 2 en 3’ ten uitvoering. Er ontstaan verrassende klankcombinaties en intrigerende ontmoetingen tussen vernieuwing en traditie, improvisatie en compositie. We horen ook enkele latin Cubaanse/Afrikaanse ritmes en nostalgische Poolse melodieën daar Chopin geboren is in Polen. In de 'nieuwe' Sonate opus 58 hoor je een mengsel van tegenstrijdige emoties die Chopin moet hebben gevoeld tijdens het schrijven van deze sonate waarbij zijn vader stierf in 1844 en langs de andere kant gelukzalige momenten van oudste zus Ludwika die was gereisd van Warschau naar Parijs waar Chopin verbleef. Het eerste deel is een pompend ritme met basslicks waarbij de piano er los door gaat. Daarna krijgen we een rustiger deel met gestreken bas en het tempo herneemt weer met vingervlugge pianolijnen. De drummer houdt zijn strak tempo aan en houdt de pianist goed in de gaten. De tempo’s vliegen ons om de oren met een leuk latin deeltje erin verwerkt doorspekt met herkenbare Chopin melodie. We kunnen tussenin toch nog even klappen want ze spelen bijna alles achter mekaar door. Na de pauze komt de cello sonate opus 65 aan de beurt met een belangrijke rol voor de sax. Het is een van Chopins laatste grote werken uit 1848 en opgedragen aan Auguste Franchomme, een Franse cellist. In het eerste lange moeilijke deel speelt Iman een snerpende lange solo à la Coltrane, misschien een hint naar Chopins zeldzame, maar extreme uitbarstingen van woede en wanhoop, waarschijnlijk als gevolg van zijn alleen zijn en de tbc op het einde van zijn leven. Verderop horen we mooie cello partijen op gestreken bas, een erg swingend deel à la bebop en ook een latin deel met een mooie ballade en zachte tenorsax tussenin. Zoals meestal lijkt de muziek na de pauze nóg beter. Er worden na het concert vlot allerhande cd’s verkocht van de bandleden.” ”

	Michel Proesmans

13 Januari 20:45 hr !

Kristen Cornwell Trio

Het is al een hele tijd geleden dat Kristen Cornwell in de jazzzolder optrad; we zagen haar wel tijdens verschillende edities van jazzathome in de Mechelse binnenstad en de stadsschouwburg.
Voor het eerste optreden in dit nieuwe jaar nodigen we haar graag opnieuw uit, om samen met een gitarist en een bassist de aanzet te geven voor wat opnieuw een spetterend jaar zal worden in de Mechelse jazzzolder!

Geboren in België uit een muzikale familie (moeder zangeres en vader bassist), is Patrick Deltenre op 16-jarige leeftijd al gebeten door de muziek en belandt hij tenslotte in het jazz conservatorium van Luik, met Serge Lazarevitch en Paolo Radoni.
Hij speelde met (en/of nam albums op met) o.a. Viktor Lazlo, Isabelle Antena, David Links, Calvin Owens, Jo Lemaire, Axelle Red, Philippe Lafontaine, Adamo, Lara Fabian, Marc King (Level 42), Kris Debruyne, Maurane, Boogie Boy en Maxime Leforestier, allemaal grote namen uit het variétécircuit...
Daarnaast is hij ook heel actief in het jazzmilieu, getuige zijn optredens en/of albums met Philip Cathérine, Kevin Mulligan, Marc Lelangue, Bruno Castelluci, Michel Hatzi, de groep Expresso met François Garny, de groep Aftertouch met Ivan Paduart, Richard Galliano, Marcia Maria.
Hij werkte mee aan album en tournee met HLM, Charles Loos, Steve Houben en Maurane, van wie hij ook jarenlang de vaste gitarist is geweest. Met zijn goede vriend Kevin Mulligan vormt hij de basis van de groep Color Blue. Ook speelt hij al een tijd in duo met die andere gitaarvirtuoos Eric Melaerts, wordt hij regelmatig gevraagd door Paul Michiels, Sofie, Boogie Boy… en sinds kort toert hij terug met BJ Scott.

Christophe Devisscher is een bekend bassist. Na experimenteren met klassieke muziek en heavy metal ging hij (contra)bas studeren. Hij was een tijd actief in pop en folk, maar koos uiteindelijk voor jazz. Workshops en master classes bij Sal LaRocca, Michel Hatzigeorgiou, John Abercrombie, Enrico Pieranunzi, Charlie Haden en Hein Van de Geyn, spelen bij het Alexi Tuomarila Quartet en het Pascal Schumacher Quartet, rondreizen met Eric Vloeimans, Johan Verminnen, Michel Herr, Lee Konitz, Peter King, Rabih Abou-Khalil, Tony Christie, Joe Lovano, Martin Taylor, Philip Catherine, Duško Gojkovic, Pierre Van Dormael, Bruno Castellucci, Florian Weber, Guy Barker, Steve Houben, Brussels Jazz Orchestra, Andy Middleton, Leroy Jones, Jeanfrançois Prins, Rocco Granata en Judy Niemack, gaan optreden in o.a. Nederland, Luxemburg, Finland, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Groot-Brittannië, Oostenrijk, Polen, Roemenië, Litauwen, Estland, Italië, Griekenland, Spanje, Portugal, Tunesië, Marokko, Burkina Faso, Zuid-Afrika, Jordanië, Japan, Vietnam, China, Zuid Korea, Australië, Canada, USA en Mexico, Christophe maakte dit allemaal mee voor hij er toe kwam een eigen cd uit te brengen.
In 2014 krijgt hij carte blanche van het Brusselse Jazz Station en dit leidt uiteindelijk tot een allereerste eigen band die stuk voor stuk bestaat uit klassemuzikanten. Samen met Frank Deruytter (saxofoon), Christian Mendoza (piano) en Dré Pallemaerts (drums) grasduint Christophe in zijn repertoire en componeert hij meteen ook nieuw werk voor de groep. Het uiteindelijk resultaat is een persoonlijk project van een sterke muzikant die lang wachtte om een ensemble onder eigen naam op te richten.

Kristen Cornwell: zang
Patrick Deltenre: gitaar
Christophe Devisscher: contrabas




	““Kristen (zang) en Christophe (bas) hoeven we niet meer voor te stellen in kader van Jazzzolder of Jazzathome. Dit muzikale duo als man en vrouw brengen gitarist Patrick Deltenre (°1960) mee naar een volle Jazzzolder. Een mystery guest is niet komen opdagen maar wordt niet echt gemist. Ze brengen het als trio er heel goed vanaf en alle drie komen ze goed aan bod, terwijl ze soms ook duo’s vormen zodat de derde muzikant even kan rusten. Ze openen het concert met ‘Comes love (nothing can be done)’ al voor het eerst uitgevoerd door het Harry James Orchestra einde Jaren ’30. We kennen dit nummer ook van Ella Fitzgerald of Billie Holiday. Het groovy ‘better than anything’ gaat over verliefdheid. Het is van David Wheat & Bill Loughborough en voor mij bekend geworden door stemkunstenaar Al Jarreau. Van Jerome Kern brengen ze in een nieuw arrangement het bekende ‘I won’t dance’, met voice scatting, en het doet me denken aan de tappende Fred Astaire met zijn Continental dance. De muzikanten genieten volop! Kristen kan even rusten tijdens het duet van gitaar en bas bij het mooie ‘our Spanish love song‘ van de te vroeg gestorven bassist Charlie Haden uit diens duo plaat Missouri Sky van 1997 met Pat Metheny. Een mooi rustpunt op deze avond. Kristen zegt dat er in 2016 teveel goede muzikanten gestorven zijn en daarom brengt ze een tribute aan David Bowie in het nummer ‘Wild is the wind’ dat al veel eerder bekend werd door Nina Simone. Hierin kan Kristen stevig uitpakken met haar fantastische stem. Wat een beheersing! Van haar plaat ‘Duke Ellington’s sound of love’ brengen ze het bluesy ‘I’m just a lucky so and so’. Ter ere van Monk zijn 100ste verjaardag brengen ze ‘In walked Bud’, met een leuke snelle tekst van Jon Hendricks over jazzmuzikanten die samenkomen en ook Bud Powell binnenstapt, en er iets moois ontstaat. Het laatste nummer voor de pauze ‘River’ is van Kristen zelf en komt uit haar plaat Distant Skies van 2008. Na de pauze brengen de twee heren een stemmig nummer van Patrick Deltenre: ‘Magna ease’. Kristen komt er vervolgens terug bij voor een ode aan Monk ‘How I Wish...’, zeer intiem in duo met Christophe. De onlangs overleden jazz fotograaf Jos Knaepen was in Duitsland bij de opnames van de plaat ‘Distant skies’ in dec 2007. We kunnen weer een speld horen vallen in de jazzzolder. Ze spelen daarna een onvervalste oude blues van Willie Dixon die later op de nieuwe plaat zal verschijnen, gevolgd door ‘spoonful’ over vechten voor het geld. Erg bluesy is het nummer ‘never tired of loving you’. Nogmaals brengen ze een nummer van Duke Ellington, het ”I'm Gonna Go Fishin’“. Wat kan Chrisophe hier snelle baslijntjes spelen! Hij kan vervolgens even rusten want in het volgende triestige nummer over een hotel uit een film van een Schotse componist zingt Kristen mooi in duo met de gitarist. Een speciaal moeilijk nummer om te zingen is van Joni Michell uit haar plaat van Mingus destijds in 1979. Het gaat over ‘dry cleaner from the Moines’, met snelle riffs van Patrick op gitaar. Ze rondt de set af met ‘give me what you got’ van zanger, gitarist en songwriter Keb Mo. Als toegift spelen ze van Duke, met een arrangement van Michel Bisceglia, ‘don’t get around much anymore’: een stemmig einde. Na het optreden biedt de Jazzzolder nog een glaasje aan als toost op het nieuwe jaar. Het zal een woelig jaar worden met veranderingen in de Jazzzolder. Er worden ook een viertal cd’s te koop aangeboden. Ze speelden er nummers van, maar ook nieuwe nummers waarvoor ze binnenkort een studio induiken.” ”

	Michel Proesmans




	Als jazzbassiste trok Lara in 2008 naar Mali en dompelde zich onder in de Malineese muziek. Ze werd de bassiste van het Pierre Van Dormael kwartet en de band van Chris Joris. Ze werkte o.a. samen met Pierre Vaiana en Zap Mama en staat nu klaar met haar eigen band. Mali, Benin, Republiek Congo, Tunesië behoren tot haar inspiratiebronnen, maar ook Zweden waar ze een jaar woonde en haar Master voor bas afwerkte met Bobo Stenson-bassist Anders Jormin. Afrikaans in een Zweeds jasje. Melodieuze muziek met een heel sterke groovy ondertoon. Lara wekt met haar Afrikaans gevoel voor ritme de belangstelling van elke beweeglijke ziel.




	Dit trio met Mechelse ritmesectie brengt een avontuurlijke mix van improvisatie en eigen composities. Belgisch-Japanse pianist/componist Alex Koo, onlangs terug in België na een lange periode in New York verbleven te hebben, ontving in 2015 o.a. de SABAM B-Jazz Compositieprijs, een Fulbright Music Fellowship en een Belgian American Educational Foundation Music Fellowship. Samen met bassist Lennart Heyndels won hun trio ook de eerste prijs op het Prinses Christina Concours 2010. Hun jarenlange muzikale band wordt in dit trio versterkt door drumlegende Dré Pallemaerts, wiens onlangs uitgebrachte CD 'Coutances' (met o.a. Mark Turner, Jozef Dumoulin en Bill Carothers) een voorbeeld is van creativiteit en muzikaliteit van internationale topklasse. Alex Koo Derudder (Waregem, 1990) is een jonge, opkomende Belgisch-Japanse jazzpianist en componist. Onlangs, in 2015, won hij de SABAM B-Jazz Composition Award voor zijn compositie Cantabria, die werd vertolkt als opgelegd werk door elke finalist van de B-Jazz Competition in Leuven. Eerder won hij ook de eerste prijs in het Prinses Christina Jazz Concours 2010 (NL), de Dordtse SENA Jazzprijs 2014 (NL), een Fulbright Award-Music Fellowship (VS-BE) en een Prins Bernhard Cultuurfondsprijs (NL). In maart 2014 bracht hij zijn eerste CD uit als bandleider met zijn kwintet: Dance of Hope (Clever Tree Records), met positief onthaal in binnenlands en buitenlandse pers (Cobra-Mark Van den Hoof, Radio6 NL, Jazzism, Jazzenzo, Jazzflits), opgedragen aan zijn mentor en bovenal dichte vriend, de onlangs overleden Belgische pianist Kris Goessens. In 2014 verhuisde hij naar New York, waar hij een tweede plaat opnam: Galactic Liturgy, voor het improvisatieduo i.f.o met Hongaars drumtalent Attila Gyárfás. In deze New Yorkse periode startte hij ook een nieuw trioproject met Mark Turner (tenorsaxofoon) en Ralph Alessi (trompet), genaamd ‘Cinemasonus’. In april 2017 nemen ze hun CD op in Oktaven Studios (New York), zijn derde als bandleider. Alex begon reeds op jonge leeftijd met piano en werd op zijn tiende laureaat in de Cantabile Pianowedstrijd met twee extra onderscheidingen: ‘Emmanuel Durlet’ voor beste interpretatie van het opgelegde werk en de prijs ‘Chris Van Hoof’ voor de jongste laureaat. Toen later zijn interesse in jazzmuziek en improvisatie werd opgewekt, begon hij met lessen jazzpiano aan het Conservatorium van Kortrijk bij Dominique Vantomme, waar hij afstudeerde met grootste onderscheiding en de prijs ‘Van der Weyden’. Vervolgens verhuisde hij naar Nederland, waar hij een Bachelor en Masterdiploma jazzpiano behaalde aan het Conservatorium van Amsterdam, studerende bij Kris Goessens (met een jaar Erasmusuitwisseling in het Rytmisk Musikkonservatorium in Kopenhagen, studerende bij Jakob Bro, Soren Kjaergaard en Jakob Anderskov). Daarna zette hij zijn muzikale zoektocht verder in New York, waar hij deel uitmaakte van Manhattan’s wervelende jazzscène en werkzaam was als adjunct-docent jazzpiano en jazzharmonieleer op New York University. Hier behaalde hij ook een extra Master in Jazzcompositie aan de NYU Steinhardt School of Culture. Als pianist werkt(e) Alex samen met o.a.: Kurt Elling, Mark Turner, Ralph Alessi, Bert Joris, Dré Pallemaerts, Peter Bernstein, Benjamin Herman, Mike Mainieri, John Ruocco, Jasper Blom, Martijn Vink, Stefan Lievestro, Clemens van der Feen, … en speelde hij op jazzpodia in binnen- en buitenland, zoals: North Sea Jazz Festival, Bimhuis , Muziekgebouw aan’t IJ, Lantaren/Venster (NL), Casa del Jazz (IT), ShapeShifter Lab (NY,USA), Warsaw Summer Jazz Days (PO), Kongsberg Jazz Festival (NO), Jass sur Son 31 (FR), Copenhagen Jazz Festival (DK) en andere podia in Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Polen, Italië, Spanje, Zwitserland, Denemarken, Noorwegen, Bosnië, de Verenigde Staten, … Alex volgde les bij o.a.: Kris Goessens, Barry Harris, Brad Mehldau en Kenny Werner en maakt tevens deel uit van het Lorena del Mar Quartet, Thomas Decock’s ‘Light Travelers’, en het Noorse Magnus Oseth Quartet.



	“Het was een fijn weerzien met drie muzikanten die wij al eerder in andere formaties in de jazzzolder mochten begroeten. In dit trio is Dré Pallemaerts de grote naam en de man met de meeste jaren ervaring. Hij is voor het grote publiek misschien bekend als drummer bij Melanie De Biasio, de jazzliefhebber herinnert zich dat hij eind januari nog de Klara-prijs in ontvangst nam voor beste Vlaamse cd. Die 'Coutances' nam hij op met landgenoot Jozef Dumoulin en de Amerikanen Bill Carrothers en Mark Turner. Lennart Heyndels won in 2014 met zijn band How Town nog de prijs Jong Muziek TAZ van het jaarlijkse theaterfestival in Oostende. Tegenwoordig maakt hij oa ook deel uit van het internationale gezelschap van het Kaja Draksler Octet. Zowel Lennart als Dré hebben al jaren een band met pianist Alex Koo, die we in 2014 in de jazzzolder een eigen cd zagen voorstellen met een kwintet. Hij werkte ook al samen met gereputeerde mensen als Kurt Elling, Ralph Alessi en Mark Turner. Toen het inleidende woordje van erevoorzitter Lejo Vanhaelen er op zat, zagen we drie blije gezichten op het podium verschijnen. De muzikanten hadden er duidelijk zin in. Omdat Alex Koo en Lennart Heyndels een paar opnamerecordertjes klaarzetten, werd er in de kapel gegrapt dat er geplaybackt zou worden. De bassist wees lachend op de partituur op de pupiter voor hem en zette de eerste compositie in met noten die slightly out of tune de eventuele twijfels wegnamen of er inderdaad eerst een vooraf opgenomen track ging komen. Vandaar ging het naar vakkundig geplukte, donkere noten en een stuk voor pianotrio dat de aandacht van het publiek naar zich toezoog. De eerste boeiende compositie liet de pianist via een slimme outro/intro in een tweede die opnieuw uitblonk in opbouw en uitwerking. Met heldere stem gaf de pianist na afloop de titels en de achterliggende ideeën mee. Voor het eerste nummer had hij inspiratie gevonden in de wereld van computer games, voor het tweede verwees hij naar een documentaire over de film 'Dune' die Alejandro Jodowrowski had willen maken. Een track onder de titel “Dune” dus als soundtrack bij een film die er niet gekomen is. Zonder verdere uitleg kondigde hij een derde eigen compositie aan met de titel “Ghost Parade”. Het leek er even op dat die als los zand aan elkaar hing (passeerde daar een klopgeest?), maar wat volgde deed vermoeden dat uit stof en as, vergane ledematen overgingen in een nieuwe verschijningsvorm waarbij alle onderdelen stevig in elkaar haakten. Zo waren de muzikanten ook meer en meer gaan klinken. Terwijl bij aanvang nog opviel dat de drie weinig samen hadden gerepeteerd en het toch een beetje aftasten was, vonden zij elkaar heel vlot, wat uitmondde in een speelplezier dat voor het publiek het luistergenot verhoogde. Van “We See” van Thelonious Monk gaven ze een schitterende versie ten beste, waarbij de pianist met nieuwe variaties uitpakte van bijna, maar toch net niet van de trap vallen (zoals Bernlef de stijl omschreef van Monk, van wie we later dit jaar de 100ste geboortedag vieren), in bijna onderuitglijden, maar toch sierlijk overeind blijven. De drie improviseerden ter plekke een heerlijke ode aan een stuk van de beroemde pianist - en vanuit dit deel van zijn oeuvre aan de volledige figuur van Monk. Die hield er ook van om standards te spelen uit het American songbook. Deze drie leefden zich voor de pauze nog uit in “All Or Nothing At All” en meer en meer maakten zij duidelijk hoe stimulerend dit concert voor hen was. Zij dompelden ons onder in een ideeënstroom waarvan zij het ritme naar hun hand zetten, waar zij naar eigen believen hier en daar een vertakking aan toevoegden of nog een uitlopertje. Zo ging het ook verder in de tweede set met versies van “How Deep Is The Ocean”, “I Remember You” en “It Could Happen To You”. Die laatste twee konden doen denken aan trompettist en notoir junkie Chet Baker die daar onvergetelijke versies van opnam. Dan kwam dit trio over als het levende bewijs dat in blakende gezondheid niet minder heuglijke versies kunnen ontstaan. Dit klonk zoveel puurder dan spraakwatervallen van speed. Dit was poëzie en lyriek in een muzikale vorm en met een intelligente uitwerking van bekende liedjes die dan weer vergelijkingen kan uitlokken met het Vijay Iyer trio, dat evenwel intellectualistischer en koeler overkomt. Hier kregen we er in een attent luisteren naar elkaar de warmte bij van een verbondenheid die met meer emotie is doordrongen. Zoals bij de meest geweldige jazzbands zagen we de muzikanten daarbij kansen grijpen en aanreiken. Zo konden zij alle drie melodieën inkleuren en aanvullen, daarbij behendig hun volume variërend, zonder dat er elektronische apparatuur of knopjes aan te pas kwamen. Ook zo tijdens de vierde compositie deze avond van Alex Koo, “Funeral”, die zeker niet rouwig stemde, maar onze bewondering voor de pianist alleen maar groter maakte. Tot slot kwam er gauw een bisnummer achter. Omdat de tijd beperkt was en overlast voor de buren vermeden moet worden kozen de muzikanten voor een improvisatie op een bluesschema. Snel, snel, lekker snel, verdraaid geestdriftig en kolkend, nog een laatste vloedgolf die een beetje overliep, als met een schuimende kraag…”

	Danny De Bock




	““De West-Vlaamse pianist Alex Koo Derudder (°1990, Waregem) laat zich goed omringen vandaag door de Mechelaar Lennart Heyndels (contrabas) en halve Mechelaar Dré Pallemaerts (drums). Opnieuw een volle zaal in de Jazzzolder. Er zijn ook vele nieuwe gezichten op te merken in het publiek. Alles draait rond deze beloftevolle klassieke pianist die later bij zijn studies in de ban geraakt van de jazz. Na het Kortrijkse conservatorium trok hij verder naar Den Haag en Amsterdam om zich daar meer te bekwamen in de jazz, en later trekt hij zelfs naar NY. Het is een pianist met een bijzondere zorg voor het toucher, die bovendien gebruik maakt van de rijkdom van heel het klavier, van hoog tot laag en in de eerste stukken er vrij experimenteel doch beheerst speelt, gesteund door de andere voortreffelijke muzikanten. In de piano steekt hij van alles, van handdoek tot klemmen. Alles klinkt organisch zonder elektronische snufjes. Ze spelen als een heilige Drievuldigheid mekaar goed in de gaten houdend. Na enkele stukken zoals ‘the lone wanderer’ en ‘Dune’, dat geschreven werd voor een SF film die nooit uitkwam met die repetitieve minimalistische trekjes of ‘ghost’ met een mooie spanningsboog, schakelen ze over op melodieuzere muziek zoals Monk‘s ‘wee see’. Een mooie ballad ‘all or nothing at all’ volgt met een mooie eigentijdse bewerking van Alex Koo en met een stevige portie drumwerk van Dré als climax. Na de pauze ontpopt Lennart zich tot een meesterlijke bassist; dat wisten we al lang en dat zagen we al aankomen in de oude Jazzzolder waar hij als jonge snaak regelmatig langs kwam. Je ziet hem genieten achter de contrabas, hij legt ook stiltes tussen de noten en weet ons te beroeren in zijn solo’s. Dré weet alles mooi intuïtief aan mekaar te smeden en het nummer ook op te peppen met een climax of dramatiek zoals in ‘the funeral march’. Een mooi staaltje van een originele aanpak van een standard horen we in ‘all of me’. De intro herken je echt niet en dan volgt de melodie met halverwege een swingender deel. Ze vliegen er vrolijk uit met een toegift.”

	Michel Proesmans




	Sal La Rocca is één van de meest gevraagde bassisten van België. Hij heeft samen met Toots Thielemans, Philip Catherine, Steve Grossman Lee Konitz gespeeld. Na een begin in de rockmuziek als gitarist op 23jarige leeftijd, ontdekt hij in de vroege jaren 80 de jazz en schakelt over naar contrabas die hij intensief leert bespelen, met als voorbeeld o.a. Paul Chambers. Sal heeft twee albums uitgebracht onder eigen naam, ‘Latinea’ (2003) en ‘It Could Be The End’ (2012). Met Lorenzo DI MAIO (gitaar), Pascal MOHY (piano), Hans VAN OOSTERHOUT (drums), Jacques SCHWARZ-BART (tenor sax). Hij speelt bij Vaya Con Dios feat. Dani Klein, Pascal Mohy trio, Denise King (US) 4tet, Phil Abraham kwartet, Laurent Doumont & The Soul Counsellors, Bop & Soul Sextet...




	Het is al een hele tijd geleden dat Kristen Cornwell in de jazzzolder optrad; we zagen haar wel tijdens verschillende edities van jazzathome in de Mechelse binnenstad en de stadsschouwburg. Voor het eerste optreden in dit nieuwe jaar nodigen we haar graag opnieuw uit, om samen met een gitarist en een bassist de aanzet te geven voor wat opnieuw een spetterend jaar zal worden in de Mechelse jazzzolder! Geboren in België uit een muzikale familie (moeder zangeres en vader bassist), is Patrick Deltenre op 16-jarige leeftijd al gebeten door de muziek en belandt hij tenslotte in het jazz conservatorium van Luik, met Serge Lazarevitch en Paolo Radoni. Hij speelde met (en/of nam albums op met) o.a. Viktor Lazlo, Isabelle Antena, David Links, Calvin Owens, Jo Lemaire, Axelle Red, Philippe Lafontaine, Adamo, Lara Fabian, Marc King (Level 42), Kris Debruyne, Maurane, Boogie Boy en Maxime Leforestier, allemaal grote namen uit het variétécircuit... Daarnaast is hij ook heel actief in het jazzmilieu, getuige zijn optredens en/of albums met Philip Cathérine, Kevin Mulligan, Marc Lelangue, Bruno Castelluci, Michel Hatzi, de groep Expresso met François Garny, de groep Aftertouch met Ivan Paduart, Richard Galliano, Marcia Maria. Hij werkte mee aan album en tournee met HLM, Charles Loos, Steve Houben en Maurane, van wie hij ook jarenlang de vaste gitarist is geweest. Met zijn goede vriend Kevin Mulligan vormt hij de basis van de groep Color Blue. Ook speelt hij al een tijd in duo met die andere gitaarvirtuoos Eric Melaerts, wordt hij regelmatig gevraagd door Paul Michiels, Sofie, Boogie Boy… en sinds kort toert hij terug met BJ Scott. Christophe Devisscher is een bekend bassist. Na experimenteren met klassieke muziek en heavy metal ging hij (contra)bas studeren. Hij was een tijd actief in pop en folk, maar koos uiteindelijk voor jazz. Workshops en master classes bij Sal LaRocca, Michel Hatzigeorgiou, John Abercrombie, Enrico Pieranunzi, Charlie Haden en Hein Van de Geyn, spelen bij het Alexi Tuomarila Quartet en het Pascal Schumacher Quartet, rondreizen met Eric Vloeimans, Johan Verminnen, Michel Herr, Lee Konitz, Peter King, Rabih Abou-Khalil, Tony Christie, Joe Lovano, Martin Taylor, Philip Catherine, Duško Gojkovic, Pierre Van Dormael, Bruno Castellucci, Florian Weber, Guy Barker, Steve Houben, Brussels Jazz Orchestra, Andy Middleton, Leroy Jones, Jeanfrançois Prins, Rocco Granata en Judy Niemack, gaan optreden in o.a. Nederland, Luxemburg, Finland, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Groot-Brittannië, Oostenrijk, Polen, Roemenië, Litauwen, Estland, Italië, Griekenland, Spanje, Portugal, Tunesië, Marokko, Burkina Faso, Zuid-Afrika, Jordanië, Japan, Vietnam, China, Zuid Korea, Australië, Canada, USA en Mexico, Christophe maakte dit allemaal mee voor hij er toe kwam een eigen cd uit te brengen. In 2014 krijgt hij carte blanche van het Brusselse Jazz Station en dit leidt uiteindelijk tot een allereerste eigen band die stuk voor stuk bestaat uit klassemuzikanten. Samen met Frank Deruytter (saxofoon), Christian Mendoza (piano) en Dré Pallemaerts (drums) grasduint Christophe in zijn repertoire en componeert hij meteen ook nieuw werk voor de groep. Het uiteindelijk resultaat is een persoonlijk project van een sterke muzikant die lang wachtte om een ensemble onder eigen naam op te richten.