JaZZZolderArchief 2017

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

 je (her)beleeft er optredens  van en op de oude JaZZZolder !

22/12/2017	The Milk Factory
8/12/2017	Julien Tassin Trio
24/11/2017	Chris Joris invites Eric Person (USA)
10/11/2017	Ernst Vranckx trio
27/10/2017	Letras do Brasil
13/10/2017	Serge Lazarevitch Trio

Vorige Concert van de JaZZZolder-kapel :

22  December 20:45 hr !

The Milk Factory

LAATSTE CONCERT van OLD 2017 !

The Milk Factory brengt complexloze composities en melodieën, gegoten in een compact songformaat. Warme en rijke klanktexturen worden uitgediept vanuit een breed scala aan muzikale achtergronden van de verschillende groepsleden.
Het idee om The Milk Factory op te richten ontstond na een intiem duoconcert van gitarist Edmund Lauret en pianist Thijs Troch. Voor deze gelegenheid brachten zij een mooie opeenvolging van zelf-gecomponeerd materiaal waarin de melodie centraal staat en virtuoze solo’s bewust achterwege worden gelaten.
In navolging van dit geslaagde concert besloten ze hun duo uit te breiden met het oog op extra diepgang in hun composities, zonder hun stilistisch idioom te verbreken.

Jan Daelman: fluit
Viktor Perdieus: sax
Edmund Lauret: gitaar
Thijs Troch: piano
Kobe Boon: bas
Benjamin Elegheert: drums

Huistekenaar Kris Vanderstraeten had een opmerkelijk ontwerp aangeleverd voor de flyer van het live optreden. Kris creëerde deze zwart-witprent voor het laatste jazzzolderconcert van 2017 - op een avond voordat weer eens alle betaalrecords voor kerst werden verbroken. Ergens tussen witverlichte ramen en huizen met daken die wit waren van de vallende sneeuw die niet in vlokken, maar rond als kerstballen neerkwam, zag je, als je goed keek, een eenzaam figuurtje met een handtas of een shopping bag.
De tekening paste tegelijk bij de tijd van het jaar als bij de muziek van The Milk Factory die zo zacht en licht kan zijn als stille sneeuwval. De muziek gaf blijk van een gedurfde keuze, in een eindejaarsperiode die tegelijk de drukte van onze levens benadrukt en er diepmenselijke warmte aan wilt toevoegen. The Milk Factory zocht zeker schoonheid op, maar deed datop ongewoon zachte wijze. In titels als ‘Kater’, ‘Spider’ en ‘Nummer 8’ speelden de muzikanten samen de eenvoudige, schone melodie en kwamen extra schakeringen vaak van opzij of achterin. Er kwamen geen spetterende solo’s aan te pas, alles bleef compact binnen schijnbaar dunne lijntjes en de tijdsduur van een popliedje. In hun aanpak deden zij wat denken aan muziek van Satie en aan impressionistische schilderijen. Tegelijk licht en dun, straalde er ook intimiteit en warmte van af. Ik ging mij in de loop van de eerste set afvragen tot hoeveel variaties in tederheid ik zelf in staat ben. The Milk Factory leek er met zes instrumenten wel tot tientallen in staat, met een oog voor fijne details.
Natuurlijk was dit geen spek voor ieders bek. De melk was te veel afgeroomd voor de ene en voor een andere was dit geen melk meer, maar het waren enkelingen die na de pauze niet uit de bar terugkeerden. Toen kwamen er composities aan te pas met iets meer expliciete diepgang in schakeringen, bijv met wat voller inkleuren op gitaar of (met ontblote tanden) feller ademstoten uit de sax. Zo kregen we niet louter meer variaties op schijnbaar oppervlakkiger bewegingen dan het in se waren, maar een rijkelijk gevulde tweede set. De aanwezigen lieten hen niet gaan zonder nog een bis te brengen. Voor een bijkomende streepje schoonheid speelden zij ‘Chinatown’ van Jakob Bro. Hun enige cover van de avond sloot aan bij de eigen recepten, maar voegde er ook wat aan toe. Dit volgde toch als de uitvoering van een compositie met een grote C.

Danny De Bock 

volgt nog !

---

8  December 20:45 hr !

Julien Tassin trio

Begeleid door een solide ritmesectie, mengt Julien Tassin eigen composities en improvisaties tot energieke en expressieve muziek. Dol op sterke melodieën, ontwikkelde hij een origineel muzikaal universum waarbij hij invloeden uit de blues, rock en free jazz ontleent.
Zijn gitaar kan lyrisch en luchtig, maar ook wild klinken. Met dit explosieve trio probeert Julien Tassin volledig zijn muzikale persoonlijkheid uit te drukken.
Hij wordt vakkundig ondersteund door zijn begeleiders van dienst: Nic Thijs op bas (speelde bij Toots Thielemans, Lee Konitz, Benny Bailey, Kris Defoort, Bill Carrothers, Nicolas Kummert, Walter Lang, Chris Joris...) en Teun Verbruggen op drums. Teun zagen we al aan het werk op de oude zolder, in de “kapel” en onlangs tijdens het eerste concert op onze huidige locatie in de Refugie. Hij is de ritmische motor achter bands als het Jef Neve Trio, Flat Earth Society (FES) en zijn eigen project, Othin Spake en in heel wat andere bands. Het wordt dus een avond voor "gitaarfreaks" en andere jazzliefhebbers...

Julien Tassin: gitaar
Nic Thys: bas
Teun Verbruggen: drums

Deze keer geen recensie, wél een filmke....

---

24  November 20:45 hr !

Chris Joris invites Eric Person (USA)

Als aanloop naar het grote verjaardagsconcert van Chris Joris op zondag 26/11 kan je eerst al komen genieten van dit spetterend concert in de jazzzolder door een topkwartet!!!

De Amerikaanse saxofonist Eric Person, een vriend van vele jaren, komt over vanuit New York en met zijn trouwe kompaan Free Desmyter heeft hij een excellente pianobegeleider. De sympathieke Siciliaan Sal La Rocca op de bas maakt dit kwartet compleet. Met deze band wordt er met vanzelfsprekend gemak geput uit een rijk muzikaal arsenaal.
Saxofonist Eric Person kennen we o.a. van het World Saxophone Quartet, Dave Holland en Ronald Shannon Jackson. Voor de Europese versie van zijn Meta-Four Band schakelt Person Chris Joris in als percussionist en Free Desmyter als pianist. Die laatste speelde samen met o.a. Baba Sissoko, John Ruocco. Desmyter is ook actief bij de Chris Joris Experience, een band waarbij Joris kans geeft aan jong binnenlands talent. De Waalse bassist Sal La Rocca startte aanvankelijk op elektrische gitaar, maar ruilde die snel voor zijn vertrouwde contrabas. Sinds de jaren '80 is hij niet meer weg te slaan uit de Belgische jazzscène. Hij speelde doorheen zijn carrière bij diverse grote namen uit zowel de nationale als de internationale scène zoals Lee Konitz, Mal Waldron, Jacques Pelzer, Steve Grossman, Randy Brecker, Richie Beirach, Philip Catherine, Toots Thielemans, Dani Klein... Hij laat zich inspireren door bassist Paul Chambers.
Chris Joris begon zijn muzikale carrière al in de jaren 70. Hij speelde free met o.a. Paul Van Gysegem. Samen met Patrick De Groote brachten ze onlangs een mooie cd uit, zoveel jaren na hun eerste ontmoeting. Eind jaren 70 werkte Chris Joris samen met Johnny Mbizo Dyani en Cheikh Tidiane Fall. Chris Joris trok regelmatig op met Mal Waldron en speelt naast jazz ook wereldmuziek. In de Chris Joris Experience geeft hij kans aan jong talent van eigen bodem. Hij speelde samen met de fenomenale tubaspeler Bob Steward in verschillende projecten. Chris Joris is ook een heel degelijk pianist. Ondanks zijn 65 lentes, speelt Joris nog steeds met de bevlogenheid van een jongeling.

Eric Person: altsax & fluit
Free Desmyter: piano
Sal La Rocca: contrabas
Chris Joris: percussie & drums

muziekcentrum over chris joris

website Eric Person

“Vandaag beleven we een straf en memorabel optreden in de Jazzzolder. Sinds een week toeren diverse muzikanten met feestneus Chris Joris die 65 jaar jong wordt. Vandaag presenteert hij zijn vriend Eric Person. Geboren in 1963 te St. Louis, Missouri woont Eric begin jaren’80 in New York en speelde hij bij muzikanten als McCoy Tyner, Dave Holland, Donald Byrd, Chico Hamilton… Reeds in 2013 speelde hij met zijn groep Meta-Four in de Jazzzolder en nu is hij speciaal afgekomen om Chris mee te vieren. Chris en Eric kennen mekaar al van de periode rond zijn cd ‘Rainbow country’ uit 2006.
Chris laat zich vandaag begeleiden door zijn trouwe muzikanten Free Desmyter (piano) en de Siciliaan Sal La Rocca (bas). Ze zetten in met ‘Pumpkin Rose’ van Chris Joris dat sterk doet denken aan Coltrane met invloeden van belcanto en opera. Geleidelijk aan gaat het tempo omhoog en Eric speelt sterk en beheerst. Elke noot is juist. Ze eren ook Monk in een swingende ‘I mean you’ met walking bas. Chris vliegt er sterk in met veel symbalen. Eric speelt een gevoelige ballade op sopraansax. Verder horen we nog ‘Ayiti’ naar de Republiek Haïti, de eilandstaat in de Caraïbische Zee. Heel leuk is de anekdote rond ‘missing Person (lost in Rainbow Country)’ waarin Eric al fietsend maar met politie ’s avonds terug aankomt aan het huis van Chris tegen middernacht. Na de pauze starten ze erg melodisch met de nadruk op de piano. In Chris’ ode aan het vreselijke ‘9/11’ spant Free pianoakkoorden over het percussieweb van Chris zodat Eric Person een perfect kader heeft om met zijn ronde, droge toon een meeslepend verhaal te vertellen. Het interessante aan de beklijvende solo zit ook in de begeleiding met een subliem einde. Een nieuwe song met voorstuwende bas en snelle sax gaat over de Luikse wafels, geur van terpentijn en verf en cresson soep in de chalet van zijn oom en tante tijdens Chris zijn jeugd. Daarna speelt Eric nog op dwarsfluit een standard. Ze ronden af met ‘Tuesday night stomp’ met Chris op djembe. Het is een swingende maar perfect gespeelde uitsmijter en als bisnummer speelt Chris solo op piano. Er worden heel wat cd’s aangeboden en verkocht van Chris en Eric Person.”

Michel Proesmans

---

10  November 20:45 hr !

Ernst Vranckx trio

Ernst vranckx, geboren te Leuven 3 april 1966, begint zijn muzikale carrière eind jaren ’80.
In 1992 krijgt hij de “Special Citation for Outstanding Musicianship” van de International Association of Jazz Education in Maastricht. Zijn eigen band met fluitist Stefan Bracaval wint de “Prix Nicolas Dor” in 1994. In 1996 volgt een eerste album “Aquarelle” met ondermeer Bert Joris, John Ruocco en Chris Joris.
Met deze laatste werkt hij samen in de “Chris Joris Experience” waar hij een deel van de composities en arrangementen voor zijn rekening neemt. De CD “Live” (1998) wordt door zowel de Nederlands- als Franstalige zenders in België tot Jazz-CD van het jaar uitgekozen.
De mix van Ethno-, Klassieke- en Jazzmuziek in de composities van Ernst Vranckx vindt weerklank ver buiten de grenzen. Zo wordt zijn song “Miner’s Tale” opgepikt door David Lewis in diens docu over Ethno-Jazz op CFMU in Canada.
Eén van zijn volgende projecten leidt tot de CD’s “A Child’s Blessing” met Kenny Wheeler en “Songs & Dances” op het label W.E.R.F.
In deze en andere bezettingen volgen concertreeksen, festivals en radiosessies doorheen Europa, Zuidelijk Afrika en China.
De afgelopen jaren is Ernst Vranckx actief als begeleider van verschillende artiesten en bands met ondermeer Fay Claassen, Denise Jannah en Scott Hamilton. Daarnaast wint hij “Mooie Noten Amsterdam 2013” met zijn zus Shishani en de “International Big Band Competition 2016” met de Jazzisfaction Big Band op Meer Jazz Festival in Nederland.
Sinds 2015 werkt hij in Duitsland met producer Ralf Kemper (Alan Broadbent, Arturo Sandoval, Jimmy Scott…). Zo ontstond zijn eerste trio met bassist Paul G. Ulrich (Ack Van Rooyen, Paul Kuhn, Toots Thielemans en Kenny Wheeler) en Kris Duerinckx (Mark Turner, Lew Tabackin, Michel Legrand, Robin Verheyen en Alan Broadbent).
De CD “Things as they Are” wordt in de loop van 2018 verwacht.

Ernst Vranckx: piano
Paul G. Ulrich: contrabas
Kris Duerinckx: drums

“Vandaag ontvangen we voor het derde concert op de nieuwe locatie een klassiek jazz piano trio in de trend van Bill Evans, bestaande uit Ernst Vranckx (°1966) (piano) , Kris Duerinckx (drums) en de geweldige invaller Paul G. Ulrich (bas) uit Duitsland die Garif Telzhanov vakkundig vervangt.
Ernst is sterk in zijn eigen composities die afgewisseld worden met enkele jazz standards. Ze spelen eerst even in duo, zonder bassist. We laten ons onderdompelen in de erg melodische muziek die mooi in mekaar steekt. De bassist vertelt op bas zijn verhaal met af en toe de strijkstok gebruikend. Het is vooral in de tweede helft, wat vaak het geval is in de Jazzzolder, dat de synergie tussen de muzikanten ten top gaat en ook Kris op drums sterk uit de hoek komt. De composities van Ernst zijn doordacht, melodisch met een melancholische kantje voorzien van mooie intro’s. Deze avond stond in het teken van het release concert voor zijn laatste project "Things As They Are" (op het Duitse label Eden Riverside). Het is wachten op de cd-opname in het voorjaar van 2018.” 

Michel Proesmans

by Wouter De Jonck

---

27  Oktober 20:45 hr !

Letras do Brasil

De liefde voor de "Braziliaanse muziek" inspireerde Ingrid om de taal te leren.
Haar unieke, heldere, sensuele stem en haar uitgesproken "parlando" komen sterk tot uiting binnen het "Braziliaanse genre". Ingrid Weetjens is moeilijk te categoriseren:
Ze overstijgt met gemak genre grenzen , met haar teder stemgeluid kleurt ze het "zwoele" karakter van het "Braziliaanse-genre", wonderwel. Ze maken van haar een "jazzdiva" in de traditie van Elis Regina, Gal Costa, Tom Jobim, Rosalia De Souza en vele anderen.
Voor haar project: "Letras do Brasil" werkt ze samen met verschillende muzikanten waaronder pianisten Pierre Anckaert of Koen Geudens, die het intieme karakter perfect weten te benadrukken.
Ingrid Weetjens behaalde haar Master jazz-zang aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel, waar ze onder meer les had van David Linx en Kris Defoort. Dit diploma gaf haar de nodige technische en theoretische basis voor haar verdere artistieke loopbaan.
Een tijd later werd ze ontdekt door Erwin Vann en speelde ze in zijn Erwin Vann group met Michel Hatzi, Dré Pallemaerts en Jozef Dumoulin. Ze concerteerde in "Botanique", "Brussels Jazzmarathon" "Music Village"...Ze zong ook bij Chroma (met o.a. Pascal Schumacher en Joachim Badenhorst), het Lionel Beuvens quintet (met o.a. Nicolas Kummert en Alexi Tuomarilla, Brice Soniano) en When jazz eats itself (project van Tim Acke met Marie Rondot).Ingrid Weetjens vormde haar eigen Jazzquintet Ruby met EP: Novae.
Koen Geudens studeerde aan het Lemmensinstituut. Hij is zowel thuis in pop-als jazzmuziek. Zo heeft hij het genoegen gehad om opnamens te doen met "The Hippety Hop Roarorchestra" samen met Toots Thielemans voor de film "Christmas in Paris". Hij had zijn eigen jazztrio: "they came out of the woods" en deelde met o.a. Raymond van het Groenewoud, Joe Guercio (orkestleider van Elvis Presley), Paul Michiels, Johan Verminnen het podium. Ook werkte hij mee in " Storm Before Silence", een theaterproductie met o.a. Maarten Goffin. Koen Geudens geeft met zijn gewaagde begeleidingen en uitgesproken klanken een andere dimensie aan “Letras” en onderstreept de melancholische zanglijnen van Ingrid.
Momenteel bespeelt hij ook de keys bij Bluesgroep 'Tensfield' van Raffe Claes.

Ingrid Weetjens: zang
Koen Geudens: piano
Lara Rosseel: contrabas
Robbe Kieckens: percussie

...“...'Letras Do Brasil' is dan wel niet meteen het project van Ingrid dat mij het meest van haar bekoort maar zij zette zich , licht verkouden als ze was, met overgave achter een programma dat de geest van Gilberto en Jobim helemaal uitademde in interpretaties van bestaande klassiekers als 'The girl from Ipanema', 'Agua de beber' en gelijkaardigen, alomgekend.  Er zat ook nieuw eigen werk bij waar nog aan gesleuteld wordt maar haar eerder Engelstalig werk  met Ruby dreef daar kwalitatief toch boven

('Armor', Puppeteer'...). Fijn dat zij daarbij zo goed begeleid werd door o.a. een Lara Rosseel in grote vorm, Koen Geudens steeds geïnspireerd aan de toetsen en Robbe Kieckens gepast aan divers slagwerk en vellen! Mooi zo voor alweer een volle JaZZZolder.

Winus

by Wouter De Jonck

---

13  Oktober 20:45 hr !

Serge Lazarevitch Trio

Voor het eerste concert van de jazzzolder na de verhuis uit de oude kapel naar het eerste verdiep van de Refugie in de Onze Lieve Vrouwestraat spreken Serge Lazarevitsch en Teun Verbruggen af met Ben Sluijs. Saxofonist Ben Sluijs is al meer dan 25 jaar een prominente speler in het Belgische jazzlandschap met oa eigen kwintetten en kwartetten. Zijn samenwerking in duo met pianist Erik Vermeulen gaat al decennia mee, sinds enkele jaren is er het trio 3/4 Peace en Ben is ook weer actief met een eigen kwartet.
Drummer Teun Verbruggen staat bekend voor zijn jarenlange samenwerkingen met Jef Neve Trio en met Flat Earth Society. Teun is niet alleen een gewaardeerd en veelgevraagd drummer. Hij heeft zijn eigen Rat Records label waarop hij internationale samenwerkingen uitbrengt en recent richtte hij in Brussel de werkplaats en concertplek Walter in om creatief talent een nieuwe ruimte te bieden.
De hoofdrolspeler in het trio van deze avond is de Franse gitarist Serge Lazarevitsch. In april 2016 kwam van hem de cd Free Three uit bij het label Igloo, ism bassist Nic Thys en drummer Teun Verbruggen. Ongeveer gelijktijdig verscheen op cd een heruitgave van de langspeler ‘Sava’ met een kwintet van de gitarist met de pianist Charles Loos uit 1981.
Dit wordt dus een concertavond met gevestigde waarden, om het tijdelijke toevluchtsoord van de jazzzolder in te wijden.

Serge Lazarevitch: gitaar
Ben Sluijs: sax
Teun Verbruggen: drums

......het eerste concert op onze nieuwe JaZZZolderse locatie zit er op !...'t is terug trappen bestijgen , een échte zolder waardig...nette locatie ook met fijne bar en voldoende concertruimte...daar concerteerden Serge Lazarevitch, Ben Sluijs en Teun Verbruggen met een brede verhalenbundel uit de rugzak die Serge meebracht en dat waren soms etnische stories met fijne potloodtrekken gebracht, niet breedborstelig...evengoed een Monkske en Ornette zat er ook tussenin. Een eerste feelgood concert op de nieuwe Zolder !

Winus

“Toen Lejo dit trio vastlegde voor deze vrijdag de dertiende kon hij onmogelijk weten dat het voor het eerste concert zou zijn in de tijdelijke, nieuwe stek van de jazzzolder. Kwaliteit was met deze drie heren van stand wel verzekerd en zij maakten er inderdaad een heuglijke avond van. Van zodra Serge Lazarevitch op gitaar zijn “Fall Key” fijn inzette, zat de akoestiek verrassend goed en ook fluit en sax zouden aldoor klinken. Het drumstel van de jazzzolder leek eerst wat droger en minder warm over te komen, maar ook Teun Verbruggen nam al gauw de schrik weg dat in deze ruimte vergelijkingen met een repetitielokaal zouden opwellen. Met zijn solo bij “Bye-Ya” drukte hij die vrees volledig de kop in. Dat nummer had met een hoofdrol voor Ben Sluijs een heerlijke inleiding meegekregen die in de verste verte niet aan de 100ste verjaardag van de geboortedatum van Thelonious Monk had herinnerd. Het evolueerde naar een verrassend groovy versie. Zo verleidden de muzikanten de volle zaal gedurende twee sets met een boeiende opeenvolging van gevoelig materiaal van de hand van Lazarevitch en sprankelende versies van composities van grote voorbeelden. In de eerste set was er nog een speelse, instrumentale, maar zeer zangerige uitvoering bij van de standard “My Heart Belongs to Daddy” van Cole Porter. Die zat tussen het toegankelijke “Sumotime”, vooral in de titel opvallend verwijzend naar “Summertime” en een Afrikaans nummer. Serge Lazarevitch, die ooit les gaf aan kerels als Ben toen die nog maar met jazz begonnen, viel op als een smaakvolle leider en teamplayer. Ben Sluijs scheen in de uitvoeringen de meeste noten op zijn zang te mogen nemen en hij blies opmerkelijk geïnspireerd. Teun Verbruggen speelde spaarzamer dan hij in sommige andere gezelschappen doet en dat paste perfect in deze setting. Zijn timing en precisie zetten zijn heerlijke efficiëntie kracht bij.
In de tweede set slaagde het trio erin om (nog) toegankelijker over te komen terwijl zij eigenlijk hun aanpak gewoon verder zetten, te beginnen met het minder bekende nummer “Lawyers” van Ornette Coleman. Klonk daarin diens geest heel herkenbaar door, verderop bij zijn “Lonely Woman” benaderde Ben Sluijs de sound en frasering van het saxofoonspel van deze pionier van de free jazz, terwijl gitaar en drums de indruk opwekten dat de dame in kwestie een Spaanse schone moest zijn. Lee Konitz werd ter gelegenheid van zijn 90ste verjaardag energiek geëerd met zijn klassieker “Subconsious Lee”. Als hommage aan Monk speelde het trio nog “Evidence”, dat de drie vanuit ongehoorde invalshoeken met extra hoekjes en kantjes lardeerden, opnieuw met een spitsvondige drumsolo. Tussendoor herdachten de muzikanten nog tragische terreurdaden in Frankrijk met “It Should Have Been a Normal Day”, dat een diepmenselijke warmte voorstond. Afsluiten deden zij met “See You Later” dat op zijn meest recent cd staat, met Teun Verbruggen en Nic Thijs. Deze samenwerking in deze flow vroeg om een bisnummer, vraagt om verderzetting, opnames… Wordt ongetwijfeld vervolgd.” .

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

 ©  JAZZEPOES 2017