JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2019 TRIM 1

2018

JaZZZolderArchief 2019

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 1


11/01/2019	Otha
25/01/2019	Natashia Kelly Group 'Inside the Wave'
01/02/2019	Lionel Beuvens 4tet feat. Frank Vaganée
08/02/2019	Trio In Bocca al Lupo
22/02/2019	Haven
08/03/2019	Dieter Vaganée Quartet
22/03/2019	Piet Verbist Quartet (CD-release "Suite Réunion"

LET OP ! NIET in de jazzzolder, maar in de GROENSTRAAT 10 te Mechelen

22 Maart 2019 20:45 hr !

Piet Verbist Quartet
CD release Concert "Suite Réunion"

Dit nieuwe project is opgezet met de bedoeling om eigen composities te vertolken in een standard jazz line-up van tenor sax, piano, contrabas en drums. De keuze van muzikanten verzekert een uitdagende en opwindende uitvoeringen van het materiaal waarbij de grenzen van het spelen in kwartet worden afgetast. Inspiratie voor de composities komt uit vele verschillende hoeken, geschreven met het uitgangspunt om zowel de band als het publiek uit te dagen.
Piet Verbist heeft zich jarenlang met de akoestische bas door allerlei stijlen en variaties van muziek begeven en de laatste tijd zijn hieruit heel wat composities ontstaan. Een deel van die composities vonden hun weg in andere bezettingen (o.a. ZYGOMATIK en MAMUTRIO) maar de behoefte aan een akoestische formatie met piano leidde tot het ontstaan van dit nieuwe quartet.
De focus ligt op een gevarieerde jazz stijl met veel interactie tussen de musici.
De composities zijn dan ook uiteenlopend van sfeer en context, gaande van oriëntaals geïnspireerd werk, over moderne modale jazz tot een meer traditionele opvatting. Maar met een originele invalshoek en veel ruimte voor dynamische improvisatie.
De band speelde ondertussen ettelijke concerten, en de reacties van het publiek zijn zeer positief. Een eerste CD verscheen in november 2018 met de titel: “Suite Réunion”.

Bart Borremans: sax
Bram Weijters: piano
Piet Verbist: contrabas en composities
Dré Pallemaerts: drums

website

"……schitterend concert werd het ten huize, bureelruimte en werkplaats van huidig voorzitter Hans en eega Ingrid , op een plaats die de naam ‘Green 10’ kreeg opgespeld en dat vond ook nachtvogel Chris (Joris) die eveneens gewapend met een camera en een geoefend luisterend oor een avondje kwam genieten. Dat verslag lees je hieronder. Bij mij duurde het wat langer om ‘er in te komen’ en lukte dat pas echt naar het einde toe van de eerste set met een stevige bop, 'Dry Minded' noemde die, dacht ik, en was opgedragen aan Piet's zoon. Ja en bop, da's iets da’k altijd al graag lust ! In de tweede set was ik dan helemaal mee om te genieten van de mooie, vertellende nummers, soms met Arabische insteek zoals ‘Asylum’, opgedragen aan de vluchtelingen en asielzoekers van deze wereld, een actueel thema , of een aftastend ‘Hope in Despair’, inderdaad hoop scheppend…Veel spelplezier ook in dit groepje vrienden, topmuzikanten, samengekomen voor deze ‘Suite Réunion’ waar de Amerikanen dan weer graag ‘Sweet Reunion’ van maakten maar dat beviel Piet Verbist zeer ! ‘The Beauty in the Beast’ was het afsluitende stuk vanavond en dat was Piet’s eigen egostreling waar natuurlijk nog een bis achteraan kwam na een enthousiast applaus. Mag het gezegd dat dit weer een grootse avond was ?!"

Winus

"Het cd-release concertje van het Piet Verbist Quartet klonk nog warmer en ontroerender dan op de cd, maar dat is een oud, gekend cliché bij muzikanten en liefhebbers, lees, jazzliefhebbers, omdat er niets boven het live-gebeuren gaat, al is de cd een zeer mooie getuigenis van de composities van de leider-bassist (Piet Verbist) en het welkome bestaan van zulk kwartet, waarin de "the sound of jazz" nog herkenbaar is, al flirt Piet met Oriêntale thema's en ritmische zetting, omdat hij composities opdraagt aan de vluchtelingen, asielzoekers en de grote migratie, die zich momenteel voordoet. Mooie thema's, die onmiddellijk aanspreken, zonder dat je je een domoor hoeft te voelen binnen dit tijdperk van gezocht manièrisme, en bloedmooie ballades, die gaan over o.a. "Hope In Dispair". Een groot deel van de eerste set werd gevuld met een suite, stukken, of delen, zeg maar, die geen applaus afwachtten, maar organisch in mekaar overvloeiden, een heel concertief concept, dat mijn respect afdwingt. Verbist's casting voor dit kwartet bestaat uit lekkere muzikanten van eigen bodem: een adequate pianist met poëzie en ritme: Bram Weijters, onze nationale trots op drums en sinds jaren Mechelaar in residentie: Dré Pallemaerts, die duidelijk in zijn element was en zéér creatief spetterde en uitstraalde wat een volwassen slagwerker kan aanvangen met onderlijning en dynamieken, en tenslotte mijn "eigen" saxofonist, ja, dat is grappig, je gaat een muzikant engageren in je groep, en dan is die "van jou". Fier ben ik op hem, want hij is één van die Belgische tenoristen, die je onmiddellijk herkent op plaat of op de radio, een oud gegeven in de jazz, die wat verloren gaat, en hij was lang onderkend, maar dat is verleden tijd, hij wordt eindelijk opgemerkt door de echte jazzfamilie in ons landje, en terecht, want hij is een sterk saxofonist en een groot verteller, een integer muzikant in hart en ziel. Ook ging dit concert door in de bureelruimte van voorzitter Hans Vandenbogaerde, waar menig bezoeker van zei, dat het een schitterende accoustiek bezit en het gevoel, dat Jazzzolder "thuis" was, in een eigen sfeer oppereerde, sinds het verlies van de kapel aan het Sint-Romboutskerkhof. Een zeer mooi concert in die intieme sfeer, die de jazzzolder Mechelen zo uniek maakt.
"

Chris Joris

by Wouter De Jonck

08 Maart 2019 20:45 hr !

Dieter Vaganée Quartet

Dieter Vaganée werd geboren in 1990. Hij is opgegroeid in een familie van muzikanten, zijn ooms Frank en Guido en zijn vader Bruno spelen allemaal blaasinstrumenten. Ze fascineren hem en vanaf zijn tiende kiest hij de altsaxofoon als instrument. Hij bezoekt dan met zijn vader de harmonie van Mechelen. Tegelijkertijd nam hij deel aan de Mechelse Muziekschool en studeerde klassieke saxofoon bij Rudy Haemers. Heel jong ontwikkelde hij een grote belangstelling voor jazz. Dit leidde hem op zijn zestiende naar het Conservatorium van Mechelen, waar hij les kreeg van Tom Mahieu. De passie voor muziek verlaat hem niet. Hij besluit zijn studie en muziekervaring voort te zetten. Hij beëindigde de muzikale humaniora in Antwerpen onder leiding van Bart Defoort. Vervolgens bracht hij twee jaar door aan het Lemmens Instituut, onder leiding van Frank Vaganée en ging toen naar het Conservatorium van Antwerpen om lessen te volgen bij Ben Sluijs.
Dieter Vaganée Quartet is een groep die voornamelijk composities speelt van groepsleider Dieter Vaganée. Deze composities zijn heel gevarieerd en putten uit een wijd spectrum van stijlen waarin improvisatie steeds een belangrijk rol speelt. Momenteel wordt de set ook aangevuld met een paar van hun favoriete jazznummers.
Het plezier zit hen in het exploreren van de composities en het samenspel als groep. Met als doel henzelf en het publiek in vervoering te brengen.

Dieter Vaganée: altsax
Tim Eysackers: piano
Otto Kint: contrabas
Jakob Eykens: drums

"…een mooi gevuld zaaltje met zo’n 60-tal liefhebbers, da’s wat we vanavond hebben voor een quartet rond rietblazer Dieter Vaganée, intussen de al welbekende jongste telg uit de muzikale Vaganée familie …of zitten er intussen nog jongere aan te komen ? Na wat ‘dienstmededelingen’ en een vooruitkijken op het komende, intussen al 7e internationale jazzcontest, lijkt het een gepast binnen komen met ‘Over Hill Top Way’, aangestreken door bassist Otto Kint, een nummer dat gauw versnelt en me bij een eerste beluistering eigenlijk wat tegen zit met wat mij minder geslaagde interventies van Dieter lijken. Naadloos wordt er dan overgegaan naar ‘Shoeshine’ en daar zit het al wat beter, ook de drums van Jakob (Eykens) zitten daar meer op hun plaats, lijkt me… De Reis van de Held’ volgt, een mooie ballade, met Dieter op klarinet en we krijgen een wat breder zicht op het muzikale gezelschap met een Tim Eysackers voor de eerste keer met een solo op piano en dat smaakt direct naar meer, net zoals de verhalende bas van Otto. Ik meen dat we daarna naar een eerste hoogtepunt gaan, opgedragen aan Charles Mingus met het haast obligate ‘Goodbye Pork Pie Hat’ aan de start. Lekkere piano en bassolo en ook Dieter gaat er bevlogen tegenaan , al zal die meer in de tweede set gaan uitblinken, zal straks blijken.. ik vind hem nu vantijds wat schraal klinken...en het einde van de suite lijkt mij wat te lang en uitgemolken….Beter gaat het vanaf de start van de 2e set…ingespeeld zijn ze nu, opgewarmd, zelfzekerder en de bop van ‘Coffee and Whiskey’ zet me al direct op een goed been, ’t zal vooral de whiskey zijn denk ik… smoothly en heel accuraat gebracht met fijn drumwerk van Jakob….Het overbekende ‘Nature Boy’ van Eden Ahbez en gebracht door zovelen intussen krijgt daarna een heel lekkere ge-uptemporiseerde versie mee waarna de keys van Tim terug rust brengen met ‘A Child is Born’ en ook Dieter laat zich geïnspireerd meevoeren door deze mooie melodie…Ook ‘Plot Twist’ kan zeer bekoren met hier weer een geweldige solo van Tim en een rhythm dat de grenzen van de Mechelse JaZZZolder verlegt. We zitten intussen een dik half uur verder in dit tweede deel , duidelijk de beste set en diegenen die voor één of andere reden nu niet meer in de zaal zaten : ‘eat your heart out guys’ ! want je miste wat ! De set wordt afgesloten met ‘Carnivale’ (top Jakob !) en da’s ook zo’n song die in je lijf gaat zitten, meeslepend en dan wil je gauw nog méér !...Dat krijgen we met plezier en ‘Bemsha Swing’ van Monk lijkt de geschikte uitsmijter, dat vond wel iedereen hier !..."

Winus

by Wouter De Jonck

22 Februari 2019 20:45 hr !

Haven

Dit nieuwe kwartet brengt interpretaties van traditionals, tijdloze liedjes afkomstig uit diverse landen, religies en culturen.
Haven staat voor een ontmoetingsplaats van verscheidene nationaliteiten en culturen, een plaats waar men in vroegere tijden traditionals zong en speelde waardoor die van generatie op generatie werden doorgegeven.
Haven betekent ook: een toevluchtsoord, een rustpunt; een plek waar de muzikanten de luisteraars naartoe hopen te voeren.

Erik Bogaerts: sax
Marijke Hellemans: gitaar
Yannick Peeters: contrabas
Yves Peeters: drums

website

"Het nieuwe kwartet van drummer Yves Peeters brengt eigen interpretaties van traditionals. In het Engels heeft ‘haven’ ook de betekenis van toevluchtsoord, wat ook de kracht van muziek kan zijn.
Deze band trad vorig jaar september op in de tuin van Charles Leclef (brouwerij Het Anker) tijdens Jazzathome. Ze brengen nu ook traditionals die al generaties na mekaar worden doorgegeven.
Yves Peeters, overigens geen onbekende voor de Jazzzolder, heeft zich omringd met 3 stevige collega-muzikanten, die niet alleen als solist weten te schitteren maar die ook de kunst van het samenspel beheersen: Eric Bogaerts (Mephiti, Llop) op altsax, Yannick Peeters (Jacob Bro, Claron Mcfadden, Fundament) op contrabas, Marijke Hellemans (Alfredo, Zsa, Zsa, Zsu) op gitaar en Yves Peeters (Yves Peeters Group, Tuur Florizoone, Barbara Wiernik, Kleptomatics, Harvest Group en Barnill Brothers) op drums.
We krijgen een sfeervolle muzikale jazzcruise langs havens met muziek uit Perzië, Zweden, Noord-Afrika, Rusland (Moscow nights), India, Zuid-Afrika, Jodendom en ook nog een oud nummer uit de 18de eeuw gevonden in het Antwerpse stadsarchief. Dat resulteert in diverse ritmes. Ze sluiten exotisch af met een bisnummer uit Tunesië als een ode aan één of andere profeet van Allah.
Yves weet zoals gewoonlijk mooie drumaccenten te leggen en het is boeiend hem te zien spelen. Wie de discografie van Yves overloopt komt vele ons bekende namen tegen waarmee hij opnames maakte: aNoo, Tuur Florizoone, Peer Baierlein, Ewout Pierreux… Er worden ook twee cd’s aangeboden rond andere projecten van Yves zoals Gumbo en soms een LP variant. Alsook zijn er weer die prachtige tekeningen van onze Jazzzolder-tekenaar Kris Vanderstraten. Een must-have."

Michel Proesmans

Zoals in een haven werd in de twee sets van Haven materiaal uit alle windstreken aangebracht. Ipv om handelswaar draaide het allemaal om instrumentale interpretaties van oude liedjes. Die kwamen in geografisch opzicht van ver en van dichter bij, uit verschillende culturen en tijdvakken. Verscheidene hadden een godsdienstige inslag, zoals “Wayfaring Stranger”, “All My Trials” en “Sometimes I Feel Like a Motherless Child”. Deze titels zorgden voor herkenning, maar de vier muzikanten speelden in hun fijne arrangementen met de melodie en uitwerking. Met hun respectieve instrumenten kleurden zij het materiaal samen en beurtelings verder in, tot netjes afgewerkte, nieuwe gehelen.

Dat deden zij net zo goed met een Russisch liefdesliedje als met één uit het oude Perzië, een Zweedse traditional, een Drum Song uit India of het Zuid-Amerikaanse Alti Plano. Religieuze thema’s kwamen verder nog uit Noord-Afrika, het Midden-Oosten en het Antwerpse Stadsarchief.

Drummer Yves Peeters schilderde met opmerkelijk veel finesse, vaak met brushes die hij heel gevarieerd aanwendde. Yannick Peeters zorgde heel efficiënt voor warme en diepe klankkleuren en soms zangerige melodische lijnen. Gitariste Marijke Hellemans tekende voor een breed pallet van heldere kleuren die ze regelmatig een effect meegaf, zonder ze te overladen. Saxofonist Erik Bogaerts blies naargelang het stuk van zacht over rafelig tot levendig en vurig.

De spannendste en meest opwindende stukken waren die van Noord-Afrikaanse origine. In bijna wiegende, bevallige of blije schoonheid waren de overige in meerdere opzichten behoorlijk bekoorlijk, van rustgevend tot meeslepend.

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

8 Februari 2019 20:45 hr !

Trio In Bocca al Lupo

In Bocca al Lupo, letterlijk in de bek van de wolf, maar in de Italiaanse taal is het het gezegde voor veel geluk, succes !
Succes is ook het sleutelwoord voor dit nieuw trio met Alano Gruarin, Tim Finoulst en Carlo Nardozza. Deze 3 Genkse muzikanten steken de koppen bij elkaar om voor u de mooiste Italiaanse hits op een rijtje te zetten.
Successen die hen niet ontgaan zijn doordat ze opgroeiden in en rond de Genkse Cités alwaar zich dankzij de toenmalige mijnwerkers uit Italië, Polen, Turkije,… een culturele smeltkroes heeft gevormd.
Ennio Moricone, Totto Cotugno, Nino Rossi, Albano en Romina,… zijn maar enkele van de vele componisten/artiesten waaruit zij hun repertoire samenstellen en dit alles uiteraard met een stevige jazzsaus omdat dat natuurlijk is waar deze musici doorgaans mee bezig zijn.

Carlo Nardozza: trompet
Tim Finoulst: gitaar
Alano Gruarin: piano

…Vanavond in de Mechelse Jazzzolder trad trompettist Carlo Nardozza Music aan met het Trio In Bocca al Lupo met pianist Alano Gruarin en gitarist Tim Finoulst. Het werd aangekondigd als hun cd-voorstelling en een ode aan de Italiaanse roots, die twee van deze Limburgse Genkenaars met zich meedragen. De Geest van Nino Rota (o.a. The Godfather) en andere geluiden uit de Italiaanse filmmuziek en ouwe succesjes werden uiterst verfijnd omgetoverd tot een semi-jazz, semi Zuid-Europese bloemlezing van enorm attent samenspel, een mij steeds opvallende tooncontrole en mooie kronkels en dynamiekjes van de trompettist, een al even aandachtige gitarist met weinig probleempjes om in één seconde van ondersteunend of inkleurend naar puik solo-werk over te stappen en de pianist, die die rollen respectievelijk op zich nam met de grootste liefde tot vertellen. Zo staat dit trio voor die lekkere verschuivingen en rollenspel om de "ontbrekende" bassist te doen vergeten. Er zat wat eigen werk van Nardozza tussen en twee parels uit het Zuiden, maar dan niet Italiaans: "Estate" en "Alfonsina Y El Mar". Dit laatste werd door Carlo opgedragen aan de overleden Belgische zangeres Claude Maurane. Het terecht volslagen gevulde zaaltje van de jazzzolder genoot oprecht van twee uren zalige muziek. Ik stevende stilletjes terug naar mijn dorp met "Ciao Bella" in het hoofd.…

Chris Joris

by Wouter De Jonck

De jazzzolder blijft de jazzliefhebbers verwennen met extra straffe concerten!!!

Voor dit project koos Lionel Beuvens topmusici uit verschillende hoeken van Europa. Met twee onder hen speelt hij al jaren regelmatig samen in diverse groepen: de Italiaanse pianist Nicola Andrioli en de Franse bassist Brice Soniano. Verder spelen de Finse trompettist Kalevi Louhivuori en de Mechelaar Frank Vaganée mee. Deze vijf muzikanten zijn stuk voor stuk sterke persoonlijkheden met elk uiteenlopende achtergronden maar in deze context vullen ze elkaar perfect aan en durven ze elkaar tot het uiterste te drijven.
Met dit opus stelt Lionel Beuvens ons een sterk gevarieerd repertoire voor met eigen composities waarbij melodie en groove elkaars yin en yang vormen. Inspiratie haalde hij zowel bij Afrikaanse muziek als bij E. Bach, Radiohead, Steve Coleman, Count Basie en John Coltrane.

Frank Vaganée: sax
Ewout Pierreux : piano

Brice Soniano : bas

Lionel Beuvens : drums

…lichte pianoaanslagen en een aangestreken bas ontluiken het verhaal vanavond van een schrijflustige Lionel Beuvens met weer eigen composities , verhalen die grenzeloos zijn en avontuurlijk rondkijken. De compagnons waar Lionel mee rondtrekt zijn vanavond niet de minsten en het speelplezier is weer erg groot ondanks het drukke schedule waarin de mannen zitten met haast dagelijks een concert ergens ten lande. De titels van de songs ontgaan me zoals gewoonlijk, als ze allemaal al titels hebben trouwens, want sommige composities zijn brandnieuw ! Postboppend zoals in het tweede nummer plooien de songs zich breed open en dat vertaalt zich in minutenlang luisterplezier, dat wordt hier fel gesmaakt door zo’n 60 tal liefhebbers die zijn komen opdagen….
Een ballade mag even later komen binnen walsen, een verstillend moment en dan worden de muzikanten voorgesteld, klassebakken !, waarna de eerste set er na een lange intro van de altsax softboppend en lekker cruisend uitgaat... Lionel maakt zich waar als een drummer die subtiliteit met gedoseerde power verenigt. We zijn intussen goed 50 minuten verder….Volgt natuurlijk de 2e set met een instapper die gauw op dreef komt door de onvermoeibare altsaxofonist die Frank Vaganée wel is…daarna gaat Brice aan het strijken en ontwikkelt het verhaal zich wat…slavisch met weer innemende soli….mooi, mooi en naar het einde toe volgt nog een ingetogen ballad waar de drumsolo naar een zeer onrustig en mij wat te uitgesponnen einde leidt. Een ware finale is het wel maar natuurlijk volgt er nog een bis ook, eentje die de rust laat weder keren en ons melodieus de nacht instuurt…

Winus

by Wouter De Jonck

25 Januari 2019 20:45 hr !

Natashia Kelly Group

"Inside the Wave"

In dit project brengt Jan Ghèsquiere zijn mysterieuze en ritmische gitaargeluid en Brice Soniano zijn interactieve, energieke contrabas.
Op dit mysterieuze schilderij zet zangeres Natashia Kelly (BE-IE) een duidelijke muzikale lijn neer. Haar stem geeft een andere kleur aan het schilderij en haar zelfgeschreven melodieën en teksten geven de luisteraar een duidelijke richting doorheen dit avontuur.
De composities bevatten een structuur waarin improvisaties kunnen plaatsvinden en de muzikanten in staat zijn om hét moment te raken.
De muzikanten hebben hun wortels in de jazzmuziek.
Inspiratie vinden zij bij Björk, Sidsel Endresen, Sam Amidon, Iarla O'Lionaird (IE), Joni Mitchell...

Natashia Kelly: zang
Jan Ghesquiere: gitaren
Brice Soniano bas

“In oktober verscheen van Natashia Kelly Group de cd Inside The Wave. In Mechelen zette het drietal een innemende cd-voorstelling neer. Met vooral eigen composities en sterke uitvoeringen pakten zij zachtjes, maar heel overtuigend de jazzzolder in.

De volgorde van de nummers kwam grotendeels overeen met die op de cd, maar tussendoor bracht de groep een paar improvisaties en een versie van “Ballad of a thin man”. Dat nummer van Bob Dylan heeft Natashia Kelly zich echt eigen gemaakt. Het behoorde al tot de setlist van standards en covers waarmee zij met Yannick Peeters - als Bass & Voice - bewondering afdwong. Intussen heeft zij ook zelf liedjes geschreven en is zij gitaar en elektronica aan het kleurenpallet gaan toevoegen. In dat proces werkte zij samen met o.a. Ruben Machtelinckx, Edmund Lauret en Juan Parra.
De duo-formule zet zij tegenwoordig verder met Brice Soniano, die ook bij Natashia Kelly Group op contrabas speelt. Op gitaar vult Jan Ghesquière nu een mooie, vaak sfeer verrijkende rol in. Brice Soniano zorgt minstens zoveel voor melodie als voor ritme.
Als een uitgepuurde vertelling van kwetsbaarheid was “Tightrope Dancer” met louter bas en zang meteen een pakkende opener. Gitarist Ghesquière liet die fijntjes overvloeien in de Ierse traditional “I’m Weary of Lying Alone”. In een sobere folk-uitvoering en met een indringende intonatie werd het een aangrijpende vertolking van eenzaamheid. Opwindend vlot ging het vandaar verder met haar eigen “Sweet Dragon” dat met speelse koppigheid vrees en hoop uitdraagt en zij van bij de intro begeleidde met handgeklap.
Het pallet werd verder uitgebreid met improvisaties, Catalaanse folk, meer eigen songs en “Ballad of a thin man”. Met delicate lijnen en een duidelijke fascinatie voor poëzie zetten de zangeres en haar begeleiders een ongemeen krachtige vertoning op. Heel even dacht ik ook terug aan This Mortal Coil van enkele decennia geleden. Wind en water doken op in levendige beelden, die intense onrust uitstraalden - soms in een vol klankentapijt, soms in kunstzinnig uitgebeende vorm. Afsluiter “’Round Midnight” van Thelonious Monk met karig gitaarspel en in doorleefde zang de tekst van Bernie Hanighen erbij rondde het beklijvende concert af.
Natashia Kelly is duidelijk gegroeid en met Brice Soniano en Jan Ghesquière in de band straalt de kwaliteit intens van deze groep af."

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

...volgt nog ...

11 Januari 2019 20:45 hr !

OTHA (NL)

Dit eerste concert zien we jullie graag komen om mekaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.
En na het concert drinken we er samen eentje op een muzikaal 2019!

De naam van de band is Otha, de leden zijn Satindra Kalpoe, Stanislav Mitrovic, Jorn Dal en Peter Gheysen. Voor dit feestelijke eerste concert van het nieuwe jaar brengen zij de Salsa zangeres Francisca Burgos mee.
Hun stijl is het best te omschrijven als Jazz met heel sterke Afrikaanse invloeden.
Peter Gheysen is een Mechelse bassist die reeds enige jaren in Nederland woont. Destijds speelde hij met vele grote namen uit de Belgische Jazzwereld, o.a. Chris Joris, Frank Vaganée, René Jonckeer, Johan Coen, Stefan Bracaval...
Hij is dan een Jazzopleiding gaan volgen aan het Rotterdams conservatorium en zodoende bleef hij hangen in Nederland, waar hij zich toegelegd heeft op het lesgeven.
Het is voor hem dan ook een blij weerzien met zijn Mechelen.

Francisca Burgos (Aruba): zang
Stanislav Mitrovic (Servië) Bernhard Jobsen (NL): sax
Jorn Dal (NL) Arben Ramadani (KOSOVO): piano
Peter Gheysen (BE/NL): bas
Satindra Kalpoe (Suriname): drums

“…het JaZZZolders concertjaar werd gisteravond opengespeeld door Otha, een bont internationaal gezelschap met daarin ook Mechelse bassist Peter Gheysen die we nog kennen van het feestelijk concert omtrent de viering van 20 jaar JaZZZolder, verleden jaar in Oktober was dat alweer… De tweede set van dit Otha was duidelijk de betere met de opvallende pianist Arben Ramadani (Kosovo) in plaats van de eerder aangekondigde Jorn Dal die in dit deel beter tot z’n recht kwam want het klankbeeld zat heel wat beter in deze set. Peter zelf is een uitstekende bassist maar ik vond het vantijds toch wat overdone, te beweeglijk weet je. De Nederlandse saxofonist Bernhard Jobsen (in vervanging van de Servische Stanislav Mitrovic) haalde van zijn kant soms mooie partijen uit sopraansax en alles werd netjes bijgehouden op drums door de Surinaamse drummer. De sets waren grotendeels instrumentaal maar Francisco Burgos uit Aruba mocht zowel in de eerste set als in de tweede set een paar nummers brengen. Daar zat er eentje tussen uit het Graceland repertoire van Paul Simon meen ik...of was het Bob Marley's 'Song of Freedom?' , de anderen ken ik ook niet echt al waren er tussendoor flarden van herkenning zoals met het 'Afro Blue' van Mongo Santamaria' …Er werd nog wat meegezongen vanuit het publiek op aangeven van de singer maar zoals ik daarnet al zei kon de pianist nog het meest boeien, dat vonden velen. Er volgde nog een vingerknippende bis met een tempowissel waarop allen sologewijs nog es aan bod kwamen en toen zat het er op, het jaar ter JaZZZolder is hiermee voor open verklaard !....

Winus

by Wouter De Jonck