JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2019 : JUL-AUG-SEP

2018

JaZZZolderArchief 2019

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 3


27/09/2019	Guillaume Vierset - Harvest Group
13/09/2019	NΔBOU
23/08/2019	MÂÄK Quintet
09/08/2019	Quentin Stokart Quartet
12/07/2019	Kim in The Middle 'The 7 Year Itch'
26/07/2019	Les Croissants Belges

27 September 2019 20:45 hr

Guillaume Vierset - Harvest Group

Door een erfenis ontving gitarist Guillaume Vierset 300 vinylplaten. Zo ontdekte hij Nick Drake, op wiens muziek hij verliefd werd. Er zaten ook lp’s tussen van Neil Young, waaronder Harvest - vanwaar de naam van deze groep.
Als u van pop houdt, hebt u Guillaume Vierset misschien al gitaar horen spelen bij Typh Barrow. Gaat uw voorkeur naar jazz, dan kan u hem kennen van bij Bravo Big Band of van LG Jazz Collective. Of gewoon van Harvest Group, want onlangs kwam bij Igloo Records hun 2de album uit. Met Harvest Group verbreedde Vierset zijn horizon richting singer-songwriter en folk. Invloeden uit jazz en van grote gitaristen als Pat Metheny, John Abercrombie of Kurt Rosenwinkel zijn daarmee niet overboord gegooid.
Maak u klaar voor een denkbeeldige reis met Belgische muzikanten langs weidse, Amerikaanse landschappen. Aan meeslepende, melodische glooiingen en warme klankkleuren zal het niet ontbreken.

Guillaume Vierset: gitaar
Mathieu Robert: sopraansax
Marine Horbaczewski: cello
Yannick Peeters: contrabas
Yves Peeters: drums

... “Op het tweede concert van JaZZZolder in het Predikheren neemt Guillaume Vierset die we al eerder zagen met het LG Jazz Collective ons mee op een intimistische roadtrip van jonge dreamers en dat trekt zich rustig vertellend op gang terwijl ‘Nacimiento’ je toch wat op je honger laat zitten. Gelukkig tekent de jonge componist aan gitaar wat verder in ‘Big Sur’ zijn reisplan wat verder uit, documenteert dat en nuances worden toegevoegd door Mathieu Robert, die ‘k nog niet eerder zag, op sopraansax, Yannick (Peeters) verleent ruggesteun op de contrabas…’Old Country’ gaat dan versnellen in het gestage ritme van een tsjoeketrein met tijd ook om door de raampjes naar buiten te kijken en de vergezichten te becommentariëren, hier ook weer door Mathieu op sax. Een mooi nummer vind ik dat. En dan is het tijd om in een stationnetje onderweg wat uit te puffen, wat rusten en wegdromen, aangestreken door de cello van Martine Horbaczewski terwijl gitaar en sax de wolken gaan bevaren, de brushes van Yves Peeters aan drums sturen je in de onmetelijkheid…’Loud’ daarna is helemaal niet luid, blijft weer rustig met de gitaarwoorden van de reisleider van vanavond en de band is het daar eenstemmig mee eens. Martine is dan aan zet in de intro van ‘Sunny Spell’ en de caravan , zo je wil, zet zich goedgemutst terug in gang, zij het zonder veel haast. Naar het einde toe valt het roadtrippen wat schokkerig stil en dan zijn we toe aan de pauze. Helaas zijn de prijzen van de drankjes hier niet zo democratisch als we gewend waren in de vorige JaZZZolders maar de prijszetting is dan ook niet door JaZZZolder zelf bepaald wordt ons duidelijk gemaakt. Close to, of in de lijn van de vertelkunst en compositietalent van Neil Young’s Harvest starten we dan de 2e set met ‘A Soul’, een vertelling weer sfeervol aangestreken door Martine en je kan er in de rest van de melodie wat vioolspel bijdenken ook.De baslijn van Yannick houdt alles on track. ‘Arizona Trip’ daarna is ook weer een mooie song en het tempo wordt warmbloediger ook waarbij de bassolo van Yannick warempel haast aan het line dancen gaat ! Mooi nummer !, of zei ik dat al?...Bij het ‘Indian Summer’ verhaaltje dat volgt gaat Guillaume vooral solo aan het vertellen en drijft de song wat melancholisch verder en ook de laatste 2 composities , Long Journey’ en ‘Tide’ grijpen wat zacht in mekaar en de melancholie blijft verder aanrollen wat Yves met veel percussie en cymbalen wat meer in de verf zet aan het einde van ‘Tide’ en dat klonk me heel gepast ! Daarmee zit het concert er weer op maar natuurlijk volgt er nog een bis ook. Gelukkig maar dat Niels de deur opende voor de band want die konden er blijkbaar niet meer in na het verlaten van het podium. We praten nog even na, vinden het met z’n allen best een leuk concert maar misschien wat ‘flauwtjes’ toch…beetje te intimistisch, drijvend in onschuldige naïviteit ?...Ach, een mens moet kunnen dromen ook… “

Winus

Vorige JaZZZolder Concert

! LET OP NIEUWE LOCATIE : Het PREDIKHEREN !

13 September 2019 20:45 hr

NΔBOU

Nabou Claerhout: trombone
Roeland Celis: gitaar
Trui Amerlinck: contrabas
Mathias Vercammen: drums

... als we het avondconcert van het Baz Trio tijdens het afgelopen JAH WE, fenomenaal was dat !, even buiten beschouwing laten , dan was het concert van Nabou gisteren het eerste op de nieuwe locatie van de Mechelse JaZZZolder, in het Predikheren dus. Geen geneuzel noch impressionisme maar afgetekende krachtdadigheid door een jeugdige groep musici waarvan we d’er al een aantal zagen tijdens een vorig concert , op de ‘ouwe’ JaZZZolder nog. Gijs Idema op gitaar was er nu niet meer bij. In de plaats ervan stond snarenkunstenaar Roeland Celis die we al méér dan een paar keer hebben weten schitteren op diverse podia. De uitstekende ritmesectie met Trui Amerlinck op bas en Mathias Vercammen op drums leverde als vanouds prima werk en frontvrouw Nabou tekende voor de composities en zorgde met haar overtuigende, dynamieke spel ervoor dat je op je makkelijke stoel niet zou wegdommelen ook. Het debuutalbum ‘Hubert’, vers van de pers en een beloftevol EPeetje met 6 eigen nummers , was zowel op LP als CD hier vanavond al verkrijgbaar en ging als zoete broodjes over de toonbank en dat zagen we op JaZZZolder nog nooit zo makkelijk van de hand gaan…Goed gedaan en… Yeah, blow that horn Nabou !....

Winus

Van een landelijke dag met de klaverdokter, lekker in de tuin plantjes verpotten, naar de urbane jazz van Nabou Claerhout met het NABOU quartet in de nieuwe jazzzolder in Predikheren. Jong talent verschijnt al jaren in de Mechelse jazztempel, die vooral podium geeft aan nieuwe of opkomende bands. Symbolisch is de foto van tromboniste Nabou met de purperen klavers, die ze gemeen heeft met Elke, die een fan werd van haar. Misschien komen de klavers wel van haar, zou best kunnen. De jeugd in de nu-jazz schrijft spitse en soms complexe thema's, die erg op ritmische spelletjes en syncopes zijn gebaseerd, wat altijd even verrassend werkt. De balans tussen de geschreven obligato's en de interactie in het moment, dat krijgt nog tijd om te ontwikkelen, naargelang jonge musici rijpen, maar dat we met een nieuw talent en geluid zitten is een feit. Nabou Claerhout bezit een zeer mooie sound op trombone en geeft blijk van interesse voor dynamiek en verhalen op- en afbouwen. Ze raakt reeds door haar twee "persoonlijkheden" op het instrument, die van een zeer ronde fluwelen toon bij stiltes, en die van de krakende openschallende toon, die we kennen van een Ray Anderson of een Roswell Rudd, die op hun beurt terugkijken naar de oude meesters zoals Jack Teagarden of Vic Dickenson uit de vroege jazz. Nabou is een ontluikend talent in volle evolutie en om een oud cliché te gebruiken, een belofte, die kan uitbarsten in komende jaren. Een van de bijzondere momenten was haar solo performance, waarbij ze electronica gebruikt bij haar trombone, wat voordien alleen aan gitaristen was toebedeeld. Op deze avond van een Friday, the 13th, zagen we bij het naar huis keren, dat het volle maan was en werd die 13de helemaal geen Murphy-dag.

Chris Joris

niet in de JaZZZolder maar op het Cultuurplein (als afsluiter/topact op de finale van het 7e JazzContest

23 Augustus 2019

MÂÄK Quintet

De finale van de 7de JazzContest Mechelen gaat dit jaar door op het Cultuurplein. 4 groepen jonge muzikanten werden na een halve finale geselecteerd voor deze finale. Een professionele jury zal na hun optredens een winnaar kiezen.
Tijdens de deliberatie is er een optreden van één van de meest toonaangevende groepen uit België: Mâäk Quintet.
“Meer dan 20 jaar geleden ontstaan als een klassiek jazzkwartet rond trompettist Laurent Blondiau. Vandaag uitgegroeid tot een veelzijdig collectief met internationale vertakkingen. Noem Mâäk Quintet gerust één van de meest avantgardistische jazzformaties in België.
Op straat of in een concertzaal, akoestisch of versterkt, voor een massa mensen of in intieme kring… Mâäk staat voor vitaliteit, dynamiek en muzikale vrijheid. Altijd binnen een duidelijk afgebakend kader, klinkt de muziek van het kwintet nu eens verfijnd of fascinerend, dan weer magnetisch of zwoel.”

Laurent Blondiau: trompet
Michel Massot: tuba
Jeroen Van Herzeele: tenorsaxofoon
Grégoire Tirtiaux: bariton- en altsaxofoon
Samuel Ber: drums

…deze keer geen recensie(s)

Winus

by Wouter De Jonck

...volgt mogelijks nog ?...

Laatste concert op de huidige locatie ! (onze-Lieve-Vrouwestraat 52)

9 Augustus 2019 20:45 hr !

Quentin Stokart Quartet

Quentin Stokart werd in 1988 in Luik geboren en studeerde muziek in Maastricht en Antwerpen. Hij woont momenteel in Brussel, waar hij zijn eigen muziek ontwikkelt en componeert. Hij is actief in verschillende projecten zoals "qb", een akoestisch duo met Benjamin Sauzereau op gitaar en composities.
Hij speelt in het trio Edi Olvitt, met Nicolas Chkifi op drums en Mathieu Robert op sopraansax. Hij leidt het Quentin Stokart-trio met Gaspard Sicx op drums en Soet Kempeneer op bas, waarbij ze zijn eigen composities spelen. In het kwartet van saxofonist Bruno Grollet onderzoekt hij jazzstandards met Gaspard Sicx en Nicola Lancerotti.
De idee van dit project is om een repertoire te brengen met standards en eigen composities. Elke muzikant kan zijn eigen nummers inbrengen en standards voorstellen die voor hem belangrijk zijn. Bij het spelen van verschillende soorten muziek is het de bedoeling dat het de manier beïnvloedt waarop we samen spelen. En hopelijk creëert het een onverwacht resultaat en een vorm van nieuwe sound.

Sam Comerford: sax
Quentin Stokart: gitaar
Soet Kempeneer: contrabas
Gaspard Sicx: drums

…

…Je hebt altijd voor en tegenstanders en soms is het niet makkelijk om je een oordeel te vormen ook…Bij dit concert (het laatste in de huidige JaZZZolderse locatie !) ga ik effe onderuit en picture mezelf vakantiegewijs in een strandomgeving…en als een zeebries opent Lack of Sarcasm’ de avond met de sax als aangever en je zal het merken doorheen het ganse concert : die sax zal zowat de sterkmaker wezen vanavond. ‘lelele’, het volgende nummer, is nog trager, is een slenteren doorheen het zeezand langs de kustlijn en de hoorn van Sam Comerford die we ook al hoorden scheuren tijdens het concert van Hendrik Lasure’s Warm Bad’, eerder dit jaar in KC NONA, breekt een eerste keer door. Je zou denken: ‘clearing the path’ voor de gitarist en leader vanavond Quentin Stokart, maar die blijft totnogtoe op de vlakte. ‘Tea for Two’, een standard die je terug brengt naar de periode rond de eerste wereldoorlog is een Vincent Youmans song en deze gaat voorzichtig aan het swingen, blijft echter netjes en de ritmesectie valt daarbij in het oog met ondermeer prima en accuraat drumwerk van Gaspard Sicx maar eigenlijk is deze song toch maar een flauwe standard en scoort mede daarom bij mij ook maar weinige punten. In een volgend nummer zet de gitaar dan aan maar blijven we in hetzelfde comfortabele briesje dwalen, beetje uitzichtloos en de gitaar vindt, wat mij betreft, niet echt de weg, buiten af en toe wat strakkere, meer gedefinieerdere licks…’Quantum’ was dit en weer een eigen nummer. De mooie baslijn (van Soet Kempeneer (en die was hier nog al eerder) en weer die opvallende maar zachte percussie van Gaspard halen daarna een surrealistisch nummer waarbij de gitarist met slide over de snaren gaat, niet echt van de grond . Het blijft naar mijn gevoel een wat dronkemansfeestje verder op het strand maar alvorens te besluiten voor de pauze stappen we wél nog goedgemutst door het meest jazzy nummer van de set met daarin een uitstekende bassolo van Soet en dan wordt het uitkijken naar een tweede set die, naar ik hoop, meer uit de sloffen, of zijn het strandsletsen? zal schieten…

‘Kimchi’ of is ‘het Chi-KimeHi’? trekt na de pauze aan de start de lijn van de eerste set door en ook met het daaropvolgende ‘Whistling’ blijft het bij onschuldig keitjes gooien in de zee al rollen de golven even wat dramatischer dichtbij en gaat Soet aan het strijken. Volgt de standard ‘These Foolish Things’, bekend van Sinatra, Brubeck, Ella Fitzgerald en zovele anderen en het is nog steeds de sax die het hoge woord neemt. De (weinige) solo’s van Stokart blijven grotendeels niet uitgesproken genoeg. ‘Puzzled’ daarna blijft wat verveeld rondhangen en kan ondanks een betere Quentin aan de snaren niet écht boeien. ‘Response’ had het vinnige antwoord kunnen zijn maar trekt zich met trage halen dan weer te impressionistisch door een vlakke zee. Gelukkig zorgt de sax van Sam dan weer voor een hogere golfslag…De standard (‘Some Things in the Stars ?) waar de band mee eindigt zet mij dan weer terug op een goed been, ook al omdat Stokart hier op z’n best is. Mooi toch ?...al lag mij het tempo, temperament en teneur van het ganse concert wat te ongemakkelijk ‘cosy’ maar dat doet niks af van de kwaliteit van deze jonge musici, elk met hun eigen waarde. Dat de leader , Quentin Stokart, wat met dikkere lijnen mocht kleuren , da’s puur mijn gevoel want eenieder heeft z’n eigen stijl natuurlijk ! Er volgt dan nog een bis en de ‘All Blues’ van Miles, da’s voor mij nu es de perfecte afsluiter van de avond zie…
...

Winus

Voor het laatste concert in de locatie in de O.L.Vrouwestraat had de jazzzolder het Quentin Stokart Quartet geprogrammeerd. Met enkel nog de finale van JazzContest te gaan (de vrijdag van Maanrock op het Cultuurplein) kwam de periode rond de verhuis zo extra in het teken te staan van jong talent. Dat deel van de missie van jazzzolder vzw, om jonge muzikanten een podium te geven, wordt in september ook weer opgenomen in het gerenoveerde Predikheren met Baz Trio (6/9 met JazzAtHome Festival) en Nabou (13/9, ihkv de regelmaat van de 2^de en 4^de vrijdag van de maand).

Quentin Stokart Quartet speelde voor het leeuwendeel eigen composities en daarnaast enkele klassiekers uit de jazzgeschiedenis. Uit het zelf gecomponeerde materiaal sprak een voorkeur voor melodieuze lichtheid, waarbij de leider op elektrische gitaar een bescheiden, bijna nederige indruk maakte. Met zijn mooie klank en zonder allerlei effectenspielerei had hij best ietsje luider voor de dag mogen komen. Het was voor de aandachtige luisteraar dat zijn gitaarspel fijntjes tussen de ritmesectie zwom die met Soet Kempeneers en Gaspard Sicx (ook) eerder aan cool jazz refereerden dan aan bop.

De meest opvallende figuur in het kwartet was van bij de start saxofonist Sam Comerford, die welgemikt wat invloeden van vrije muziek in zijn spel verwerkte. Hij was zichtbaar vermoeid, maar zijn levendige en kleurrijke bewegingen fleurden de eerder brave muziek op. Hij leek eerst grote fan van Lester Young, maar al gauw ook van moderner meesters als John Zorn. In de eerste set leverde dat een spanningsveld op dat kon boeien dankzij de finesses die de vier muzikanten in hun puzzelwerk legden. Wie van “Tea for Two” houdt, kon dan ook genieten van hun versie van deze standard, die zeker niet opzichtig was, maar eerder ouderwets discreet en liefdevol.

In het voorlaatste stuk voor de pauze hanteerde Quentin Stokart een slide, waarmee hij een verrassende vervorming aan de klanken gaf die een beetje aan de stijl van Mary Halvorson deed denken. Meer verrassingen zoals op deze “The Last Laugh” zaten er weliswaar niet in. De tweede set borduurde verder op fijne melodieën met enige contrastwerking en extra kleur – verschillende keren met gestreken bas, hier en daar een boeiende solo van de een en de ander. Uitgesproken sterk kwamen de composities niet over, eerder gewild licht – zoals bij The Milk Factory, maar anders. De versie van “These Foolish Things” voer er zeker wel bij. In de light eerste helft van “Stompin’ at the Savoy” kwam deze aanpak wat ongepast over, want allesbehalve ten dans nodigend, maar dat maakte Sam Comerford dan goed in de swingende tweede helft.

Voor een bisnummer dienden de jongens te overleggen. De blues die ze kozen, kreeg nog een lekkere uitvoering die cool en warm levendig verenigde. Alles tezamen een schoon concertje, toch wel.

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

...volgt mogelijks nog ?...

26 juli 2019 20:45 hr !

Les Croissants Belges

De kern van de Croissants Belges speelt al samen sinds de Gentse Feesten van 2012. Ondertussen is de band uitgegroeid tot een vaste waarde in Gent. De muziek is avontuurlijk, vurig en meedogenloos mooi, met naast eigen composities ook bekende en vooral minder bekende standards.
Hun eerste plaat kwam uit in februari 2019, en werd geproduced door jazzwizzard Dick Vanderharst. Het resultaat is een geweldig opwindende plaat, waar geen cliché's of compromissen te vinden zijn, maar prachtige, onversneden klassiekers en nieuwe parels. Een enthousiaste en liefdevolle ode aan een van de mooiste genres ter wereld: gypsy swing, bijna volledig uitgevonden door één man, Django Reinhardt: de Belg, de Zigeuner, de Virtuoos. Geen imitaties met weggeplakte vingers, maar een moderne en prikkelende verderzetting van de constant evoluerende jazz.

Wim Segers speelt vibrafoon. Hij is daarnaast de bezieler van Compro Oro, en o.a. bandlid van de Flat Earth Society en John Ghost.
Renaud Dardenne speelt slaggitaar en deelt dezer dagen het podium met Vinylio en Les violons de Bruxelles.
Mo Vleeshouwers neemt de geniale gitaarsolo's voor zijn rekening, Hij wordt op jonge leeftijd beschouwd als een van de beste solisten van Gent, en heeft evenveel geleerd van Jimi Hendrix als van Django.
Gertjan Alkemade op contrabas is een getalenteerde multi-instrumentalist en componist, in het Mechelse bekend als bassist bij blues/bluegrassband Bash.
Special guest: Tom Callens: hij speelde vroeger al bij Lady Linn en treedt nu op met o.a. Lester's Blues.

Wim Segers: vibrafoon
Renaud Dardenne Wouter Rosseel : slaggitaar
Tom Callens: sax
Mo Vleeshouwers: gitaar
Gertjan Alkemade: contrabas

…Hot Club Gent’ was’t op de JaZZZolder want ’t was natuurlijk keiheet ook en Gent was wel very nearby deze keer met een band die z’n ontstaan kende op de Gentse Feesten in 2012. Begin dit jaar verscheen d’er dan een eerste CeeDeetje met de eigenaardige titel ‘Speevey, A Spacecowboy Story’ en daar gaan we vanavond ondermeer naar luisteren. Zo’n 5 eigen songs zouden daar opstaan tussen wat klassiekers en die krijgen we dan ook te horen, alleen kan ik de titels niet verifiëren want de CD bleef in Gent achter. Nabestellen kon gelukkig wel ! Maar natuurlijk zitten d’er ook songs tussen van de master van de gypsy swing himself , Django Reinhardt en nog anderen…’I Love You’, van Cole Porter?.... Daar zal dan zeker het voordehand liggende ‘Speevey’ van Django ook wel bijzitten en andere swing things maar ik weet niet meer zeker of ik ‘Nuages’ ook gehoord heb want d’er zaten best ook rustigere nummers tussen , dus dat zou wel es kunnen. Een heel relaxte avond wordt het voor de ongeveer 40 dapperen die de hitte hier trotseerden, al viel dat al bij al nogal mee, wegens open ramen en deuren en ventilators, dat zijn we niet gewend hier ! Er werd een extra plastic flesje water uitgedeeld aan de aanwezigen en dat was aardig, alleen spijtig dat die krengen zoveel lawaai maakten bij het manipuleren ervan ! Swingtime dus en de aanwezige muzikanten zijn weer maar es van hoog niveau. Spijtig misschien dat violist Alexandre Tripodi vanop de CD er deze keer niet bij was maar de bijzondere instrumenten zoals vibrafoon, klarinet en sax bij het vertolken van al dat moois maakten dit concert toch weer tot iets buiten het gewone. Bovendien werden sommige tunes gefloten door zowel Wim Segers (vibrafoon) als Gertjan Alkemade, de bassist, die we nog kennen van de vroegere skiffle bluesgroep Bash, intussen ter ziele gegaan… ‘Stardust’ werd hoog gefloten en kreeg er o.a. een klarinetsolo bij waarna nummers als bvb. Hospitality’ van gitarist Mo Vleeshouwers dan weer wervelend door de set gingen. Mo werd daarbij geruggesteund door Wouter Rosseel aan de rhythm guitar en dat was anders dan eerst aangekondigd,maar ons hoor je daarover niet klagen !Wim was dan weer wat gehaast want moest weer terug naar Gent om op de Gentse Feesten nog te performen maar eerst werden de sets hier wél mooi volgespeeld en kregen we er bovendien nog een bis bovenop . ‘A volonté’ werd er dus gespeeld en ik meen dat dit ook de titel was van het nummer waarmee er afgesloten werd. Zegge en schrijven : een ‘hot’ concert !...

Winus

12 juli 2019 20:45 hr !

Kim in the Middle
"The 7 Year Itch"

Kim In the Middle is kandidaat-met-veel-goesting om hun laatste cd, "The 7 Year Itch" te komen voorstellen in Mechelen. Het is een zeer dynamisch opbouwende plaat met vocale jazz, crossover en eigen composities geworden. Ze zijn erg blij met de samenwerkingen met Eberhard Weber, Renzo Ruggieri (IT) en Bart Maris (B).
Hun promo-molen is ondertussen stevig in gang gezet:
Bernard Lefèvre heeft al een mooi en enthousiast interview geschreven in Jazz`Halo. Ze hebben een muziekvideo gemaakt. JAZZEPOES schreef een recensie en er volgden er-nog meer...Ze hebben nog veel meer interviews op RTBF bij Philippe Baron, recensies e.a. op het menu staan....

Kim Versteynen: zang
Arne Van Coillie: piano
Flor Van Leugenhaeghe: contrabas
Gert-Jan Dreessen: drums

website

…d’er zijn nog zekerheden in dit leven en één d’er van is dat je met Kim in the Middle weinig kan misdoen op een podium want ‘ t is een band van musici die mekaar al jaren kennen en ook voor mij is ‘t intussen een vertrouwd beeld op de scène al is ’t alweer een tijdje geleden da’k ze nog bezig zag….Zomertijd dus ‘Summertime’ van Gershwin mag de eerste set starten en da’s mooi hoor , alleen komen de soli er naar mijn gevoel al veel te gauw aan . Na deze opener begint de eigenlijke CD-voorstelling en die zullen we track na track voorgerschoteld krijgen zoals ze ook op het album staan. ‘Brief’ volgt dus en deze verliest wat Italiaanse warmte natuurlijk want de melodica van Ruggieri zit er nu niet bij, wordt opgevuld door de pianosolo van Arne en da’s best ook mooi. Flor geeft de nummers heel dikwijls een aanzet maar blijft in volgende ‘The Man with the Child in his Eyes, een cover van deze welbekende Kate Bush song wel zeer aanwezig in het nummer en dat had ik liever vloeiender gehad. ‘Don’t Smoke in Bed’, nog een cover, mag daaraan aansluiten en Gert-Jan Dreessen, de drummer die binnenkort voor een jaartje naar New York vertrekt voor wat masterclasses enzomeer , vind ik hier wat druk aan het roffelen, de CD versie leek mij beter….Geef mij dan maar de schwung van ‘Dark Cloud’ met die lekkere pianosolo van Arne er bij . In dit gezelschap is de bas van Flor Van Leugenhaeghe anders wel zeer aanwezig en die vervolgt dan de solomomenten, bijgestaan door Gert-Jan. Kim eindigt diep in stem en kondigt het einde van de eerste set aan en dat krijgen we met een kunstig luisterstuk dat luistert naar de naam ‘Les Berceaux’ wat Kim heerlijk zingt en Gert-Jan kan ons deze keer wél verblijden met sferig cymbaalspel, mooi !
We starten de tweede set dan met waar we eindigden en dan zitten we aan nummer zes : ‘Everybody’s Talking’ , de welbekende hit van Harry Nilsson uit ‘69 . Nadien wordt het weer tijd voor eigen werk en dat krijgen we eerst met ‘Joseph’, een nummer dat voortkwam uit een eerdere samenwerking van Kim met Tim Finoulst en dat kreeg eerder de werktitel ‘Wednesday’, een verhalend nummer met tekst van Kim. ‘Close The Door’ is dan weer een volgende, een song van ‘viking’ David demuynck met die mooie pianosolo van Arne en weer een wat drukke drumbegeleiding toch. Kim vult haar bindteksten met wat info over de nummers en zo leren we dat ‘Bleke Lach’ (van Eberhard Weber) draait rond een wat verveelde orgeldraaier en dat blijkt een fijn nummer met de nodige dramatiek dat zich wat in spiraalvorm ontwikkelt. Jawel, de mooiste melodieën komen nu naar boven en zo kan ook ‘Bruxism’ mij zeer aanspreken en de band maakt het met Kim tot de song die er voor mij vanavond uitschiet, mooie solopartij ook van de drummer ! En net zoals op het album zal Kim in the Middle vanavond ook eindigen met de Braziliaanse tune ‘E Com Esse Que Eu Vou’ en we weten intussen wel dat Kim er telkens graag zo’n latin nummer aan toevoegt. Ik meen dat de stemming vanavond erg goed zit al hadden we graag toch meer publiek gezien dan het vijftigtal dat hier zit maar wat wil je? …’t is vakantietijd en d’er is overal wat te doen…Een bisnummer krijgen we nog bovenop en de mensen in de zaal kiezen daarvoor voor ‘Little Wing’ van Hendrix wat een heel eigen leven gaat leiden in de Kim in the Middle uitvoering….Fijn zomers concertje was dit weer en ho !...nog maar twee te gaan hier op de zolder alvorens we de overstap maken naar de nieuwe locatie in het Predikheren…

…

Winus

by Wouter De Jonck

...volgt mogelijks nog ?...