JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2019 : OKT- NOV- DEC

2018

JaZZZolderArchief 2019

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 4


11/10/2019	Patrick Deltenre - Ivan Paduart 'hand in hand'
25/10/2019	VDE - BRAHM TRIO
08/11/2019	Oriol Roca Trio cd voorstelling "Mar"
22/11/2019	The Archidukes
13/12/2019	Tricycle 20 jaar !
27/12/2019	Groovepact 'Reunited'

Vorig JaZZZolder Concert

27 December 2019 20:45 hr

Groovepact Reunited !

Een "jonge" versie van de Mechelse All Stars!!!

In de beginjaren van de jazzzolder kwamen er regelmatig een aantal jonge studenten van het Conservatorium naar de concerten, en zaten ze zeer aandachtig te kijken en te luisteren op de tapijten voor het podium. En stilaan maakten ook zij elk hun weg in de jazzwereld; enkele jaren later (18 mei 2006) speelden ze op de uitreiking van de allereerste "Mechelse Emmer", de prijs van de Stedelijke Cultuurraad, Mechelen, aan de jazzzolder.
In 2008 speelden ze in de jazzzolder en nu zijn we benieuwd om ze na al die jaren opnieuw eens samen te zien optreden. Dit kan niet anders dan een fantastisch optreden worden, een perfecte afsluiter voor 2019!

Groovepact is een quintet van vijf jonge muzikanten. Zij spelen jazz, beïnvloed door bebop, free en modale jazz. Naast eigen nummers brengen zij ook nummers van Wayne Shorter, John Scofield, Ornette Coleman,...
Groovepact begon vele jaren geleden als quartet met Dieter, Jesse, Jakob en Lennart, maar na een jaar kwam Lennarts neef Kem de groep vervoegen en vormden ze het quintet. Zo speelden ze op verschillende plaatsen, en weldra startten ze een project met 5 dansers: "Versus". Korte tijd later ruilde Jesse de jazz voor rockmuziek, en in zijn plaats kwam Lieven.
Daarna ging elke muzikant een andere richting uit, weliswaar allemaal in de jazz, om nu in 2019 nog eens samen te komen !

Dieter Vaganée: altsax
Kem Heyndels: vibrafoon
Lieven Laureys: piano
Lennart Heyndels: contrabas
Jakob Eykens: drums

commentaren - recensie(s)

“Het bleek een mooi idee te zijn, het laatste concert van dit jaar in te vullen met jong talent van eigen bodem. Papa Jazzzolder Lejo Vanhaelen ging er voor een reunion na 11 jaar Groovepact Reunited! bij mekaar te triggeren. Saxofonist Dieter Vaganée, die ooit als leider fungeerde (zo gaat dat met frontmannen), liet duidelijk voelen, dat het hier om de reunion van vrienden ging, en als collectief, voor deze gelegenheid en misschien wel terug in de toekomst, boodt dit quintet een mooi amalgaam van composities door de verschillende bandleden, vermengd met herkenbare standards. Meermaals klonken er mooi gezette thema's door het Mandela zaaltje van Het Predikheren - Bibliotheek Mechelen. Waar de groep in zijn vertolking van standards koos voor lekker "sociaal" spelen, een universele jazz dus, die een feestgehalte in zich droeg, verraste de band door zijn sound in een paar fraaie thema's en prachtige ballads, waar de symbiose tussen piano, contrabas en vibrafoon een mooi palet vormde voor de invulling van sax en drums. De erg geëvolueerde Jakob Eykens verleidde met kleurrijk en swingend drumwerk. De wollige vibrafoon van Kem Heyndels vormde een mooie echo voor de piano. Lieven Laureys zette mooie voicings neer op die piano en kreeg het publiek aan het lachen met zijn typische wereldvreemde humor. Dieter Vaganée vloog de pan uit en vertelde, en uiteraard legde contrabassist Lennart Heyndels veel gewicht in het schaaltje met zijn sterk, volwassen talent. Zoals telkens weer, kan hij de tijd stilleggen met verrassende integere solo's. Zoals de foto's vertellen, was de zaal tot de nok gevuld.””

Chris Joris

by Wouter De Jonck

13 December 2019 20:45 hr

Tricycle 20 jaar !

Accordeonist, pianist en componist Tuur Florizoone is weer helemaal terug van weggeweest. Samen met zijn companen Philippe Laloy en Vincent Noiret viert hij dit najaar het 20-jarig bestaan van Tricycle met een nieuwe CD en een uitgebreide tournee in het clubcircuit van Vlaanderen, Wallonië en Nederland.
De verjaardags-cd ‘ZOOM’ telt 13 toegankelijke, inventieve en verhalende composities van Tuur Florizoone die opnieuw de grenzen van de jazz, wereldmuziek, filmmuziek en klassieke muziek aftasten met een typisch ‘Belgisch’ geluid als resultaat.
De cd-première was op 11 november in de AB te Brussel.
Voor bandleader Tuur Florizoone heeft deze verjaardag alvast een symbolische waarde: hij was 20 jaar en nog student aan het Brusselse muziekconservatorium toen hij Tricycle opstartte, zijn allereerste band trouwens, én hij is nu zelf 40 jaar.
Toen Tricycle in 1999 voor het eerst samenspeelde, was dat een toeval en een noodzaak. In extremis trok het pas samengestelde trio immers naar Duitsland om een circusvoorstelling te begeleiden voor een ‘one shot performance’.
Nu 20 jaar en straks 4 albums later staat de groep er nog steeds.

Kortom: mis dit optreden niet, want het wordt een topconcert!!!

Tuur Florizoone: accordeon en composities
Philippe Laloy: sax en fluit
Vincent Noiret: bas

webinfo

commentaren - recensie(s)

“Hey, proficiat, Tricycle 20 jaar! voor jullie "bronzen" jubileum en Tuur Florizoone om me uit mijn zetel te "bellen" en me uit te nodigen tot spelplezier. Een djembé was vanzelfsprekend en de Triangel past goed bij een Tricycle. jazzzolder in Predikheren was trouwens uitverkocht, en terecht: een prachtig concertje zonder microfoons en tirlantijntjes, veel zachte intensiteit, dynamiekjes van pure ingetogenheid en romantiek tot razende Balkan-dansjes. Dat is de geöliede machine dat dit trio is. Met Vincent Noiret op contrabas en Philou Laloy op sopraansax, altsax, dwarsfluit en basfluit (een uit de hand gelopen dwarsfluit, zoals Tuur Florizoone het zo mooi en grappig beschreef). Tuur en zijn partners weten de luisteraar enorm naar zich toe te trekken in aandacht door stilte, niet door overdondering in volume en uitpakkertjes, al zitten die er in op tijd en stond, vanuit de gecomponeerde partituurtjes. Ik hoorde weerom in de wandelgangen het gefluister van de mensen: "wat een mooie, universele muziek is dat". Tuur is tevens een begenadigd conferancier, wanneer hij de stukken van commentaar voorziet of het publiek gewoon aanspreekt met spontane ironie en verhaaltjes. Ik herken iets van mezelf daarin, omdat ik dat ook graag doe, en met alle gevolgen van dien, want bij mijn tweede aanroep op het podium als gast, kon ik het niet laten, ook wat te prevelen met de bedoeling, mijn hommage aan het trio te bieden met een kwinkslag, doch Tuur was vandaag de meester in zijn leuke bindteksten, en was de muziek hemels juist en zalvend.””

Chris Joris

by Wouter De Jonck

22 November 2019 20:45 hr

The Archidukes

De groep 'Archidukes' werd opgericht als 'huisband' in de door Swing-legende Stan Brenders bekend geworden 'Archiduc' in Brussel; de naam voor het kwartet was dan ook vlug gekozen.
Telkens wanneer Peer Baierlein (tp) zijn voormalige thuis in België bezoekt, ontmoet hij Igor Géhenot (p), Alex Gilson (b) en Lionel Beuvens (dr) voor een 'Round About 5' optreden in de Dansaertstraat in Brussel.
Deze optredens zijn dan telkens weer zo leuk voor het publiek en de muzikanten dat de 4 besloten om ook in andere clubs in België op te treden.
Hun muziek wordt gekenmerkt door veel verschillende invloeden, omdat de originele composities afkomstig zijn van de vier bandleden. De groep creëert een heel apart kwartetgeluid dat diep geworteld is in de traditie, welke fungeert als basis voor de ontwikkeling van de eigen creativiteit. Ze gebruiken stilistische middelen waarmee ze nieuwe harmonische en ritmische paden betreden.

Peer Baierlein: trompet
Igor Géhénot: piano
Alex Gilson Giuseppe Millaci: contrabas
Lionel Beuvens: drums

webinfo

commentaren - recensie(s)

“Onverwacht kregen we voor het 2de jazzzolderoptreden in november, na Oriol Roca Trio, opnieuw een trio voorgeschoteld van piano, contrabas en drums. Trompettist Peer Baierlein gaf verstek wegens ziekte. Van het aangekondigde viertal verschenen enkel de pianist en de drummer, onvoorzien zagen we op het podium opnieuw een Italo-Belg aan de bas. Toch zag het er veelbelovend uit met twee gekende klassebakken, in het besef dat die vast wel wisten wie ze meebrachten en omdat er zo meer speelruimte zou zijn voor drie. Daar wisten zij inderdaad goed raad mee.

De eerste set ging het met het luister- en speelplezier in stijgende lijn. Menigeen zat hoe langer hoe verlekkerder toe te kijken en te luisteren. De muzikanten genoten zichtbaar hoe langer meer. Het begon al vlot met nummers van Lionel Beuvens en Igor Gehenot, gevolgd door “Footprints” van saxofoonlegende Wayne Shorter. Wie dat nog niet in een versie zonder blazer had gehoord, kon alleen maar vaststellen dat deze klassieker zich uitermate kan lenen voor een fijn pianotrio. Wie toch trompetklanken miste, omdat hij daar op had gerekend, werd tijdens de pauze van enige zalving voorzien door de DJ met platen uit de vinylcollectie van de bib.
Na de pauze was het al 3-2 in het voordeel van de bassist wat de cd-verkoop betrof. Daarbij speelde zeker mee dat een aantal mensen de cd van Igor Gehenot al in hun collectie hadden en Giuseppe Millaci een ontdekking was. Zijn solo’s kenden ook in de 2de set niet minder bijval dan die van Gehenot en Beuvens. Alle drie stelden de muzikanten zich aandachtig ten dienste van de melodieuze muziek en gaven zij elkaar regelmatig de ruimte om zich nog meer in de kijker te spelen. Want dat deden ze sowieso met hun fijngevoelige en energieke spel.
Deze triobezetting verraste en verblijdde het talrijk opgekomen publiek doorheen eigen composities en standards. Met grote beheersing van hun respectievelijk instrumenten toonden zij zich beminnelijke crowd pleasers. Hun uitvoering van “Someday My Prince Will Come” hielp daar een flinke hand bij. Zonder bisnummer konden zij natuurlijk niet vertrekken. Toen legden zij hun aanstekelijke energie nog in “If I Were A Bell”. Ding dong ding, amai nog nie’….”

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

8 November 2019 20:45 hr

Oriol Roca Trio
cd voorstelling "Mar"

De debuut-cd 'Mar' van het Oriol Roca trio kreeg in verschillende landen lovende recensies. Het drumspel werd geprezen om de gevoelige bewegingen, de fantasierijke dromerigheid. Terwijl het zijn trio is, is de bezetting ook die van een pianotrio – en wel een met een delicate zin voor melodie.
Op de hoes van Mar staat een foto met zeezicht in blauw en wit. Je kan er rust bij vinden, maar je ziet ook de beweging in het water. Zo is het ook met de muziek. Nummers als “Straight line”, “Canço sense lletra” en “Canço de bressol” schuiven traag verder terwijl onder het oppervlak heel wat emotie leeft. Behalve eb is er trouwens ook vloed, zoals in de rollende drums van “In Dyotta”.
De hoes rept met geen woord over de betekenissen die de zee heeft voor het Oriol Roca Trio, maar indrukken van harmonie en schittering geeft de cd werkelijk heel fijn mee. Uit goede bron vernamen wij dat de drie ook live overtuigen.

Giovanni di Domenico: piano
Manolo Cabras: contrabas
Oriol Roca: drums

website

commentaren - recensie(s)

“De rustige opbouw van menig nummer en de schoonheid van weerkerende thema’s hielpen wellicht aan de warme receptie van de tragere stukken. Die in de eerste set kregen ondanks alle zin voor finesse die de drie muzikanten aan de dag legden soms een zekere hardheid mee. In deze gevoelige muziek was het voor hen nog wat zoeken hoe luid of zelfs overheersend een hardere aanslag in het geheel zou klinken. Associaties met de zee (mar) breidden zich zodoende ook door dit zoeken naar de gepaste sound uit. Glijdende bewegingen als van water op een strand, tintelend lichtspel in een traag bewegend oppervlak, een pulserende onderstroom… als bij een natuurlijk, organisch gebeuren kreeg zachtheid af te rekenen met hardheid.
Onverwacht, maar geweldig aansluitend bij de eigen composities kregen we “Ida Lupino” van Carla Bley te horen. Dat heerlijke nummer voorzag pianist Giovanni de Domenico van franjes zoals we die bij dit nummer nog niet hadden gehoord. De eerste set had ook nog “Fiasco” van Paul Motian in petto, dat met enthousiasmerende kracht en zwier naar de pauze leidde en al deed dorsten naar het vervolg.
Die tweede set was bijna helemaal voor de nummers van de cd Mar die nog niet aan bod waren gekomen. Eerst kwam nog “No Time” waarmee de drummer zijn verse vaderschap van enige muziek bedacht. Die tweede set zat de sound helemaal goed en was de blend van dien aard dat niets nog in de weg stond om mee te gaan in de muziek. Met “In Dyotta” van Manolo Cabras, “Heart’s hiccups” van di Domenico en “Canço de bressol” en “You’re not Maurice Chevalier” van Oriol Roca schotelde het trio smaakvolle afwisseling voor tussen levendig en rustig, sereen en vrolijk. Met aandacht voor schakeringen en een coherente opbouw in de liedjes zonder woorden voerden de muzikanten ons als bekwame zeevaarders mee. Met louter piano, contrabas en drums, maar de drie zijn dan ook echt sterk met hun instrument en zij kunnen luisteren naar elkaar. Het was bijzonder fijn om te luisteren en indrukwekkend om zien.”

Danny De Bock

by Wouter De Jonck

25 Oktober 2019 20:45 hr

VDE - BRAHM TRIO

Het VDE/Brahm trio bestaat uit Will Brahm (USA), Kevin van den Elzen (NL) en Jos Machtel (NL). Will Brahm is een van de beste gitaristen uit de West Coast scène. Hij werkt met o.a. Gretchen Parlato, Kim Richmond, Gordon Goodwin Big Phat Band, New West Guitar Group en Jane Monheit. Hij reist door heel de USA, maar ook daar buiten. Hij heeft recent een nieuwe cd uitgebracht genaamd, Venture Atlas. Brahm's spel en muziek is geïnspireerd door een mix van Afro - Cubaanse muziek, traditionele jazz en de muziek van Pat Metheny.
Kevin van den Elzen woont sinds 2015 in Los Angeles waar hij de eerste twee jaar bij drumlegende Peter Erskine heeft gestudeerd. Daarnaast studeerde hij met Roy McCurdy, Ndugu Chancler en Aaron Serfaty. Hij studeerde in 2017 af. Sinds zijn afstuderen heeft hij gespeeld met Dick Oatts, Bob Sheppard, Eric Reed, Josh Nelson en Nick Mancini. Hij speelt met diverse big bands plus zijn eigen big band, de VDE Big Band. Daarnaast speelt hij in het collectief de LAHO Group waar hij in 2017 in Nederland mee tourde.
Jos Machtel is een van de beste bassisten in Europa en woonachtig in België. Hij speelde o.a. met Bert Joris, Bob Brookmeyer, Dave Liebman, Toon Roos en Rob van Kreeveld. Hij speelde in het Brussels Jazz Orchestra waar hij met de beste jazz artiesten van de wereld speelde. Hij heeft ongeveer 10 cd's opgenomen met het BJO. Jos blijft één van de meest gevraagde bassisten en speelt o.a. met Bram de Looze, Bert Joris, Bart Defoort en Frank Vaganée.

Will Brahm (US): gitaar
Jos Machtel (NL): contrabas
Kevin van den Elzen (NL): drums

website

commentaren - recensie(s)

“…het VDE-BRAHM Trio, en dat werd na de eerste set duidelijk, kwam beter uit de verf in de up tempo nummers want we werden wat braaf ingewandeld toch door wat eigen songs van de sympa American guitar player Will Brahm . Eerst met ‘Madrid’ was dat maar ‘Finding North’ had ook al zo’n rustige verteltrant, vingervlug, dat wel maar Jos Machtel, de man met dat ongewone aanslaan van de snaren op de bas kon , zoals verwacht, mooi invullen en ook Kevin van den Elzen aan drums viel met passend drumwerk tijdens de standby’s van Will in. Dat was mooi hoor maar ook de Monk ballade bleef me te lieflijk en het leek me nog wat teveel een richting zoeken. Het was met Sony Stitt’s ‘Eternal Triangle’ dat het vuur aangestoken werd, yeah ! en daar zaten lekkere soli bij van het ganse triumviraat en Jos ging goed doorstappen dan ! Er werd helaas echter te gauw gas teruggenomen naar mijn smaak , in eigen nummers ging Will weer aan het mijmeren en dan werd het mij wat te salonfähig zoals vlak voor de pauze nog met ‘Unconditional’. Gershwin’s ‘Nice Work if you can get it’ ging echter eerst nog wél zwierig aan het walsen. De ritmesectie zette er vaart achter en dat maakte het, samen met het Sony Stitt nummer tot één der toppers van deze set. In een tweede set die verder ging met zowel eigen nummers als standards kregen we om te beginnen Django’s Nuages’…om ons Belgen te pleasen?....Uitstekend gebracht hoor maar mij weer een te brave keuze alhoewel gesmaakt door het publiek hier. Nee, geef mij dan maar Trane’s ‘Countdown’ daarna en in een reisverhaal uit Istanboel hoor ik wat later een eerste keer refereren naar Pat Metheny’ , dat had ik eigenlijk meer verwacht vanavond…Duke Ellington’s Sophisticated Lady’ werd dan zoals het van een dame verwacht wordt heel, héél fijntjes gebracht maar boeiender was ongetwijfeld ‘Fee-Fi-Fo-Fum’ van Wayne Shorter en dat nummer schaarde zich daarmee bij de betere uitvoeringen vanavond. Een mooie finale werd het eerlijk gezegd met de klassieke, leuke ‘Blues on the Corner’ van Mc Coy Tyner die volgde en daarna ,als bis , nog het hele mooie uptempo ‘Across the Waves’ (als ik het goed heb), een eigen nummer weer en dit in de bekende Pat Metheny stijl. Mooi zo ! Voor de liefhebbers was er natuurlijk nog het nieuwe CeeDeetje ‘Venture Atlas’ dat voor weinige centjes het jouwe kon worden en je kon nog wat verpozen in de bar ook alwaar Michel als DJ van de avond wat platen draaide, een selectie uit de bibliotheek hier. Een leuke afsluiter van een concert waar vanavond dan wel niet zo heel veel publiek kwam voor opdraven maar diegenen die er waren hebben het zich niet beklaagd, zo leek het toch !..."

Winus

by Wouter De Jonck

11 Oktober 2019 20:45 hr

Patrick Deltenre - Ivan Paduart
'hand in hand'

Een gitaar, een piano ... twee geïnspireerde solisten, die bij de beste van ons land horen, spelen hun composities met een vanzelfsprekende vlotheid en vloeiend samenspel.
Voorheen was hij pianist van Claude Nougaro (1993-1994) en Toots Thielemans (1996-1998), nu begeleidt Ivan Paduart Patrick Deltenre, gitarist van Maurane en Viktor Laszlo, en vormen ze een duo waarin ze mekaar met finesse aanvullen. De originele composities van de twee companen, verzameld op het album "Hand in Hand", brengen ons lyriek, tederheid en een grote inventiviteit.
Ivan Paduart konden we al aan het werk zien in Mechelen tijdens Jazzathome in 2017 met het Denise King quartet, en Patrick Deltenre speelde meerdere keren bij ons, zowel in de jazzzolder als tijdens Jazzathome, telkens met het Kristen Cornwell trio !

Ivan Paduart: piano
Patrick Deltenre: gitaar

website

commentaren - recensie(s)

... “…na een druilerige dag zou het een wat feeërieke avond worden voorspelde ik met het vooruitzicht op Patrick Deltenre en Ivan Paduart’s ‘Hand in Hand’ concert van vanavond, een gezamenlijk project van de gitarist en pianist , een eerste gezamenlijk werkstuk nadat ze mekaar meer dan 30 jaar geleden ontmoetten…Bijzonder mooi werd het en bij momenten, en zeker in de eerste set, voer het mij 'closer to you, my God !' :-) Dat had vooral te maken met wat intimistische melodieën die er vooral in de eerste set bijzaten zoals ‘Délivrance’ dat je aan de start direct op je goeie been zette en meteen een staalkaart was van harmonieus en meesterlijk samenspel. ‘Aperoses’ straalde in een mengsel van lichtvoetigheid en geluk, net als ‘Pigeons’, een terugkijken op de gelukkige jeugd van Patrick et ses parents inséparables. Een speelse tune was dat met de gitarist zalig vertellend, het aanvullende warme proza kwam vanuit de piano….Gas werd er terug genomen ook en je schoof verder zalig onderuit met titelnummer ‘Hand in Hand’ uit het gelijknamige album. Het kon ook even wat ernstiger, reflecting things in ‘La Grazia’ maar daarna ging het fris en monter en zelfs vrolijk in de volgende songs, uitstappertjes naar de pauze toe. In een tweede set werden we dan binnen gewalst en het leek er ook met volgende nummers op dat we het intimistische wat achter ons gingen laten met deze set. Nummers van zowel Patrick als Ivan volgden mekaar op in een levendige modus en vooral de eerste songs waren een kolfje naar de hand van een bevlogen pianist.’Mignardises’, de koekjes bij de koffie, werden dan weer uitgedeeld door Patrick in deze compositie van zijn hand maar evengoed ging ook Ivan met het dienblad dan rond. Er volgden nog een wat historische, voorzichtige rit met de loopfiets in ‘Draisienne’ en een blues waar we Deltenre in herkenden, aangekondigd werd die als ‘Jeannie’s Blues’ maar dat kon best de ‘Ravioli’s Blues’ geweest zijn uit de CD …Bijzonder daarna was de hommage aan Toots Thielemans in ‘Song for my Lady’ waar Patrick met verve de mondharmonica bespeelde. Een reflectie was dit naar zijn samenwerking ooit met dit wereldberoemde ketje en dat heb ik helaas ooit gemist…’Ear We Are’ was dan de vrolijke afsluiter, een doorstappertje naar de bis maar wél na een lang applaus van een volle zaal liefhebbers waaronder ook ‘Mechelse’ Kristen Cornwell waar we Patrick al meer dan eens zagen mee optreden. Mooi zo ! en de bis ‘Bea’ die volgde kwam ook al vanuit het hart ! Geen wonder dat nu ook weer de gehandtekende CD’s vlot van de hand gingen !..."

Winus

by Wouter De Jonck