JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2019 : APR-MEI-JUN

2018

JaZZZolderArchief 2019

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 2


12/04/2019	Hast
26/04/2019	GIZMO
10/05/2019	Matthias Van Den Brande Quartet
24/05/2019	Linden
14/06/2019	Ewout Pierreux Trio
28/06/2019	Sargam

28 Juni 2019 20:45 hr !

SARGAM

SARGAM is een nieuwe instrumentale band uit Antwerpen.
Vier getalenteerde muzikanten spelen een mengeling van stijlen zoals jazzrock, hiphop en Indiase muziek, en drenken vervolgens het resultaat in trance-achtige improvisaties.
Elk van hun shows is uniek: het resultaat van een continu experiment, balancerend tussen het explosieve en het meditatieve.
Nicolas Mortelmans is een gepassioneerde sitarspeler en multi-instrumentalist uit Antwerpen. Nicolas is een fusion sitarist en student Indische klassieke muziek. Hij studeerde op de traditionele manier bij verschillende sitarmeesters in India en sinds 2017 wordt hij opgeleid door de wereldbefaamde Anoushka Shankar.
In 2018 speelde Nicolas meer dan 120 concerten in België, Nederland, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Tsjechië, Nepal en India.
Hij trad op in o.a. Sportpaleis, Ancienne Belgique, De Roma, Capitole, OLT Rivierenhof, De Casino, Muziekodroom en verschillende culturele centra.
Hij speelde op festivals zoals Boomtown, Sfinks, Maanrock, Borgerwood en Ancient Trance Festival.
Nicolas verscheen in de media bij o.a. één, StuBru, MNM, De Standaard, etc.

Nicolas Mortelmans (Condor Gruppe, Leki,...): sitar
Willem Heylen (KRANKk, Marcelo Moncada trio, ...): gitaar
Ralph Hermans (Tristan, TheColorGrey, Tourist LeMC, ...): bas
Jordi Geuens (Selah Sue, Jef Neve, ...): drums

website

...
…goed negen uur zal het geweest zijn gisteravond als na de resem dienstmededelingen, agenda en tips, zoals gebruikelijk, de eerste set startte van een uitgedund Sargam zonder hoofdrolspeler Nicolas Mortelmans want die zit nog op het concert met Roland Van Campenhout in ’t Rivierenhof te Deurne maar die zal tijdig komen te arriveren voor de tweede set wordt er beloofd. Het zal een wat invulset worden dus met naamloze nummers, een set die gedragen wordt door een uitstekende Willem Heylen op gitaar, een man die eerder al in de kijker stond en een meer dan goede indruk maakte op Jazz Middelheim in 2017 met het coachingproject van drummer Mark Guiliana. Een rijk klankpalet heeft die op gitaar en die zet alvast om te beginnen een ambient nummer neer. Het is echter (te ) luid zondermeer en we gaan over de 100 dB, daar moet voor de tweede set aan gesleuteld worden ! ...m’n gehoorapparaten pulk ik dan maar gauw uit m’n oren voor ze d’er in vastsmelten !... No jazz maar Sly and Robbie zijn wél erg dichtbij in volgend reggea stukje met zware baslijn….sympathiek is het wel maar toch wat weinig all together weet je en je hebt algauw het gevoel dat er wat ontbreekt ondanks de goede wil van dit fijne trio. Ralph Hermans op bas biedt dan wel aardig weerwerk aan de gitaar licks van Willem en ook Jordi Geuens is beweeglijk met drums en percussie maar het geheel heeft behoefte aan de vonk die de vlam in de pan slaat. Het is wat funk met weinig ruggegraat, dan weer wat sferische rock die wat filmisch durft uitlopen maar vlak voor de pauze weet het trio toch nog een aardig ambient nummer voor te zetten. Alleszins blijft deze set vooral een invuloefening en het alweer bijna vijftigkoppig publiek hier kijkt gespannen uit naar de sitar in de tweede set….Gelukkig laat de komst van Nicolas niet op zich wachten en komt die tijdens de pauze gauw de trappen naar de JaZZZolder op, vergezeld van vriend Jean Bosco Safari die vanavond graag het concert hier ook komt bijwonen. Voor mij een gelegenheid om Jean alsnog te bedanken voor z’n bijzondere ‘No Lennon’ Beatles project da’k onlangs met veel plezier mocht smaken tijdens het Tribtown festivalletje in Keerbergen. Nu, wat Indische raga en jazz betreft denk ik meteen terug aan het Ragini Trio met Nathan Daems tijdens het Brand ! festival hier in Mechelen in 2017. Toen was er weliswaar geen sitar bij maar de voice van Sawani Mudgal toen zorgde vooral voor die Indische feel….Nicolas echter bespeelt vanavond perfect dit veelsnarige (18 tot 21 snaren) instrument en toont zich meteen een meester ook. Met de begintune ‘Minor Trance’ ben ik niet meteen zo mee maar ‘Cibara Knuf’ heeft me dan wél te pakken en de aanrollende golfjes van ‘Tibet’ maken dat je in deze vakantie tijd al verder kijkt dan Vlaanderen. Het volume zit goed, het jazzgehalte laag maar ik neem aan dat niemand zich vanavond hier aan stoort. Laat ons de ogen sluiten en meedrijven op de meeslepende klanken van de sitar en een percussie die mooi aansluit en van franjes voorziet . ‘Bodhi Svaha’ is een geweldige melodie met de lekkere bas ook van Ralph en dan zitten we al aan het laatste nummer ‘Special Occasion’ en Nicolas stelt z’n medespelers voor met extra voetnoot bij gitarist Willem die nog de sporen toont van een ongevalletje blijkbaar met een kettingzaag maar gelukkig zit er nu nog slechts een verband rond de wijsvinger van z’n linkerhand en is diens gitaarspel verder foutloos, oef dan maar !...Niet onverwacht volgt er na een enthousiast applaus dan nog een bis en als ik het goed heb zou dat ‘Willem the 5th’ kunnen wezen , een rustige vertelling aan de start, een verhaaltje dat dan wel een drive krijgt om finaal te eindigen met heel wat shouts uit het publiek en ik meen dat er weer aardig wat CeeDeetjes verkocht werden ook. En zo kwam aan deze zwoele avond dan ook weer een eind…

So, what’s next here? Kim Versteynen die haar laatste CD ‘The 7 year Itch’ komt voorstellen…yep, dan zijn we hier ook !
…

Winus

by Wouter De Jonck

14 Juni 2019 20:45 hr !

Ewout Pierreux Trio

Als één van de fijnere jazzpianisten van het land in de jazzzolder wil komen optreden, dan kunnen wij alleen maar blij zijn. Gegarandeerd brengt hij dan schoon volk mee. Ewout Pierreux is al enige jaren door muziek en huwelijk verbonden met Tutu Puoane. Hij speelt ook vast bij Rebirth:: Collective en bij Bart Defoort Inner Wave Quintet. Begin dit jaar toerde hij met Lionel Beuvens 4tet dat ook de jazzzolder aandeed.
Ewout Pierreux is niet het type dat meesurft op de hypes. Hij verwerkt zijn liefde voor de roots van de jazz graag in akoestische, geïmproviseerde muziek met wortels in de geschiedens. Onder de projecten onder zijn eigen naam was er enkele jaren geleden Marcus Wyatt & Ewout Pierreux Group. Nu komt hij nog een keer naar buiten met een pianotrio en wel met de ervaren Jos Machtel en opkomend jong talent Jesse Dockx. Wellicht vertrekken zij van eigen nummers van Ewout en oude composities die hij graag in trioverband speelt.

Ewout Pierreux: piano
Jos Machtel: contrabas

Jesse Dockx: drums

...vanavond gaan we nu es niet buiten de lijntjes kleuren zie maar gaan we voor ouwegouwe degelijke, conventionele pianojazz, geen triplex of MDF maar vandaag wordt er gebouwd met echt hout !...mag ook niks verbazen met vaklui als Ewout Pierreux en Jos Machtel en een jonge Jesse Dockx, een drumtalent dat z’n weg aan ’t maken is in de jazzscène en die we eerder al zagen aantreden met Frank Vaganée, toen ook in trio met dezelfde Jos Machtel, de man met die opvallende duimtechniek, ooit geleerd van Victor Kaihatu (vind ik hier terug)… Het zal een heerlijke avond worden met softbop en het trio gaat van start met de standard ‘If I Were a Bell’, bekend sinds Miles het in z’n repertoire opnam. Eigen nummers zullen volgen zoals ‘No More Doubt’ maar ook erg mooie covers zoals de ‘Tones for Joan’s Bones’ en da’s er eentje uit de begincarrière van de schitterende Amerikaanse pianist die Chick Corea wel is….een ballade tussendoor mag volgen en Jos Machtel mag daar heel zangerig op bassen, heerlijk ! Ewout die we vroeger tijdens de Hnita piano sessies, georganiseerd door de helaas te vroeg overleden Jos Knaepen, beter leerden kennen als bijzonder fijne pianist, heeft een hoog inlevingsvermogen en is bijzonder gevoelig op de toetsen daarna. ’A Nightingale Bird Sang in Berkeley Square’ was dat, een ouwe ballade van tijdens de tweede wereldoorlog en dan gaan we de eerste set terug al boppend uit en ook Jesse kan dan soleren en je voelt het meteen, deze jongen heeft het in z’n mars ! Alvorens dan na de pauze met een tweede set te starten geeft Lejo (want voorzitter Hans is nog aan het recoveren van een zware hartoperatie en ik wens hem hierbij dan ook een spoedig herstel toe) nog mee dat de nieuwe thuislocatie van de JaZZZolder wellicht de Blauwe Zaal van het Predikheren zal worden maar hoho ! nog effe geduld en roep het nog niet té hard rond, de onderhandelingen zijn nog niet afgelopen… De tweede set start dan met een Jesse héél percussief en een heel mooie solo van Jos tijdens een bewerking van het Beiaardlied, een arrangement van Bert Joris en dat noemt nu ‘Benoit’….Volgt er nog een heerlijke melodie, intussen gebracht door zovelen , deze ‘I’ll remember April’ en het trio zet dat weer schitterend neer voor weer een méér dan vijftigkoppig publiek op deze mooie zomeravond. Een volgend nummer dient zich dan aan als een hymne, gospel? Maar vloeit uit in weer een lekkere ballade, relaxen op hoog niveau is dat…een eigen nummer van Ewout blijkt dat weer, voorafgegaan door een compositie van één van Ewout’s favoriete pianisten, Phineas Newborn (Jr.) zou dat kunnen geweest zijn maar dat kon ik Ewout helaas niet meer vragen…my time is intussen running out, moet nog een laatste bus halen…maar niet zonder nog een laatste stomende bop mee te pikken, nog eentje om er uit te swingen en dan is het gedaan…nog een paar afscheids-shots en weg ben ik…de bis komt me nog overzweven als ik wat later al het pleintje oversteek, richting uitgang en naar ‘busje komt zo’…alweer een avond to remember…

Winus

by Wouter De Jonck

24 Mei 2019 20:45 hr !

linden

"We all play folk music" (Thelonious Monk)
Oude liederen, nieuwe muziek. Aangrijpende geïmproviseerde versies van oude volksliederen, verhalen van liefde, passie, misdaad en verlating. Liederen die door de eeuwen heen gezongen werden en dan bijna vergeten gingen. Wereldmuziek van Nederlandse bodem, vlakke- land muziek herontdekt door een zangeres uit de Zwitserse bergen. Gebotteld met ambacht, liefde en humor en gerijpt in de kelder van een virtuoos, eigenzinnig en weerbestendig jazz trio met stem, piano en sax/basklarinet.

Kristina Fuchs: voice & zang
Jeroen van Vliet: piano & electronics
Mete Erker: saxophones & clarinets

……Folk was ooit in én hip en dan kijken we effe achterom naar bands en artiesten als Rum, De Elegasten, Wannes Raps, Miek en Roel; Wannes Van de Velde , ’t Kliekske, De Nieuwe Snaar om er maar enkele te noemen en in Vlaanderen te blijven en dat werd toen ondergebracht in de categorie ‘kleinkunst’, een categorie waar jazz zich niet bepaald in thuis voelde. Vanavond zal Kristina Fuchs dat voor een zaaltje liefhebbers wél en met verve brengen want niet alleen heeft zij zich omringd met uitstekende medespelers als Jeroen Van Vliet op piano en Mete Erker op sax en klarinetten (en deze laatste wist absoluut te charmeren met de warme klank van de basklarinet !) maar tevens zingt zij méér dan behoorlijk en crispy duidelijk waarbij zij zichzelf van tijd tot tijd begeleidt met de hang, een jawel van oorsprong Zwitsers slagwerkinstrument, beetje met de klank en verwant aan de Caraïbische steeldrum en wij kennen dat natuurlijk doordat Chris Joris, onze alombekende maar vandaag hier niet aanwezige, dat ook zo virtuoos weet te bespelen . Ook Kristina weet daar weg mee en zal trouwens de avond besluiten, solo en met enkel begeleiding van dit wat magische instrument…Vooraleer we van start gaan geeft Hans nog mee dat je nog maar weinig concerten gaat kunnen zien en horen op deze locatie want JaZZZolder versast weer maar eens in de nabije toekomt. Waar naartoe, dat blijft nog even in het duister al denk ik al wel te weten waar het licht zal gaan branden maar we houen het nog effe stil, trouwens, er zijn hier nog wel een vijftal concertjes te gaan… Kristina, ooit een Zwitserse maar gezien haar lange verblijf en studies in Nederland haast een echte Amsterdamse, steekt van wal met een paar nummers uit haar ‘Linden’ CD uit 2016 en zet jazzy tonen neer ondanks de folky titels van de nummers…’Wat hoord’ ik daar’ en ‘O dag, o langgewensten dag’… waren dat…’En de ruiter metter zijn blanke zwaard’, dat voel je al aankomen, dat zit dan absoluut meer in de folksfeer en we horen daarbij voor een eerste keer de hang. Kristina vertelt hoe ze aan dit repertoire van liedjes kwam, ooit opgenomen voor uitzending op de Nederlandse radio, daarna stof liggen vergaren en dan weer opgedolven voor digitalisering door de musicologie afdeling van de Universiteit van Utrecht, een archief aan volksliedjes, daar heeft ze uit geput en bewerkt voor dit trio…Uit dat archief stelt Kristina dan een ‘gast’ voor, de gedigitaliseerde stem van ene …Geert Nijstra ?....en dan volgt een wat vrije bewerking in ‘Berend Kielstra heet de jongeman’ en die gaat voorwaar aan het zingen ook… Het lijkt me een wat geforceerd dingetje, een aan de jazz verplicht iets en dat hoefde er voor mij niet echt bij…Ook volgende ‘Toen de moeder ja al over de vallebrugge ging’ is niks voor mij, jazz lijkt de andere kant op…Gelukkig zet ‘Er was eens een boer’ (denk ik want niks klinkt me hier bekend…) wel terug de kar op het juiste spoor en dat vlak voor de pauze met een lekker uptempo stukje en scatten…mooi ! Na de pauze kan ‘Een muzikant die zat voor’t venster’ niet echt wat in gang zetten en ook ‘Heer Albert’ mag voor mij het hoekje om en da’s gepast want ’t gaat om een nogal luguber verhaal rond Heer Halewijn en diens afgehakte hoofd…Het lijkt er op dat we het beste intussen reeds gehad hebben. De melodie van ‘Achter in die velden’ , de hangklanken en vooral de piano van Jeroen Van Vliet mag er daarna nog wel wezen maar ’t is me teveel kleine kunst weet je en jazz is next door….De frivoliteit van ‘Daarboven op een kamerke’ kan wel nog effe smaken en de klarinetpartij van Mete maakt dát dan weer goed maar voor mij is ’t intussen duidelijk dat de eerste set lekkerder zat. Afgesloten wordt er met ‘Naar het Rozenland zo zijn wij gevaren’ door deze ‘buitenlandse Nederlander in Vlaanderen’ en het eerste concert van Linden voor een Vlaams publiek. Wild loop ik hier niet van maar ’t is wel aardig dat dit bijzondere optreden nog een kleine dertig man publiek heeft in de tweede set en een CD verkoop van een vijftal stuks dacht ik. Een gesmaakt concert blijkt trouwens uit het applaus én zelfs wat shouts ook ! voor toch wel weer een uniek concertje dacht ik zo. Bravo voor Linden !... In de bis gaat Kristina, solo en met hang dan wel bijna aan het jodelen, maar het zij haar vergeven, zij kwam immers oorspronkelijk uit de bergen, weet je wel… ....

Winus

by Wouter De Jonck

10 Mei 2019 20:45 hr !

Matthias Van den Brande Quartet

Dit nieuwe project van saxofonist en componist Matthias Van den Brande biedt een vernieuwende blik op wat jazz kan betekenen in de 21ste eeuw. Met zijn kwartet, soms versterkt door een klassiek blaaskwintet, onderzoekt Matthias nieuwe wegen van kleuren en gevoelens die hem de inspiratie geven om verfrissende composities te schrijven die de grenzen van zowel jazz, klassiek als wereldmuziek overschrijden en hierdoor een nieuw en origineel muzikaal universum creëren. Op deze manier streeft hij ernaar om zowel een gevoel van verwondering als melancholie uit te lokken bij de luisteraars, terwijl hij ze meeneemt op een muzikale reis door het onbekende.
Met dit project won Matthias onlangs de Art of Musical Expression Award (publieksprijs) en stond hij in de finale van de wedstrijd The Records in het Bimhuis (Amsterdam). Als kers op de taart bracht hij in oktober zijn debuutalbum Opus #1 uit op het label SoulFactory Records, met release concerten in België en Nederland.

Matthias Van den Brande: sax
Koen Schalkwijk (NL): piano
Soet Kempeneer: contrabas
Robin van Rhijn (NL): drums

…Matthias Van den Brande kan je kennen vanuit de Bravo Big Band of het BJO (met het ‘The Future is now’ project uit 2016) maar voor mij was die tot op heden nog een onbekende maar daar zal gauw verandering in komen ! Het mooie volwassen, volle saxgeluid bevalt meteen al breekt de set niet meteen zo gemakkelijk open met een stuk , een interpretatie van de verborgen muziek uit Da Vinci’s Last Supper’ maar dat gaat ook gauw aan het swingen, al vinden sommigen het achteraf hier het toch wat experimenteel…De eigen composities van Matthias zijn niet min en dat hoor je daarna in ‘Echo’s Fate’, naar een verhaal uit de Griekse mythologie en dat kan je allemaal lezen in de bijsluiter van het eerste album Opus#1 dat verleden jaar in Oktober verscheen bij het Soulfactory Records label. Een uitstekend album is dat trouwens, eentje dat de uitdaging aangaat om een klassiek blazers kwintet toe te voegen bij het kwartet, een uitdaging om grenzen te overschrijden, om kleuren toe te voegen en alzo inspiratie aan te boren, iets wat mijn inziens ook aardig gelukt is. Vandaag wordt er trouwens geput uit die nummers op dat album maar de eigenheid van enkel maar een kwartet verschaft meer vrijheid, biedt gelegenheid tot improvisaties, is niet zo bladgebonden en zal ons twee sets lang verblijden al zullen de meesten de tweede set weer maar eens de beste vinden maar da’s gewoonlijk zo omdat de band dan losgespeeld is en de podiumstress verdwenen…De kwaliteiten van de muzikanten komen echter in de eerste set al bovendrijven . Drummer Robin Van Rhijn beroert de cymbalen en drums op een heel gevoelige manier en de andere Nederlander uit het gezelschap, Koen Schalkwijk aan piano, doet je haast vergeten dat Alex Koo, jawel, eens de pianist van dit kwartet was ! Een jonge Soet Kempeneer aan de contrabas strijkt en plukt dan weer en haalt mooie baslijnen uit z’n instrument. Je hoort het, ik ben onder de indruk en dat gebeurt niet altijd maar ik vind dit een hoogwaardig stelletje jongelui op het podium naast Matthias die algauw voor mij niks meer hoeft te bewijzen. De ballade ‘Waves of a Troubled Mind’ , ook een compositie van Matthias bevalt mij erg , da’s je goed zetten en cruisen in your mind en ’t is trouwens ook niet echt een ballade, waar haal ik dat alweer? Als de band dan weer kiest voor ‘covers’ dan blijken dat ook niet de minste te zijn. Zo krijgen we in de eerste set nog ‘Kind Folk’ van Kenny Wheeler. Innemende solo’s van zowel Koen als Matthias (nu aan de tenor) daarbij en da’s evengoed verder cruisen…De set wordt afgesloten door een gloednieuw stuk, opgedragen aan de Engelse pianist John Taylor waar Matthias ook al bij mocht spelen en dat noemt eenvoudig ‘JT’. Mooi ! Ook al omwille van het percussionele spel van Robin Van Rhijn…
De tweede set mag al meteen komen binnenswingen met het erg mooie ‘Remember To Check Out’ , ook vanuit de debuut-CD. Meteen terug wakker en alert ! Funky , funky ! en ik hoor Branford Marsalis …Joshua Redman? In ‘Moxie’. Opgedragen aan Erik Satie brengt ‘Le Bohémien’, en da’s wél een ballade, wat rust daarna…. Voor éven dan maar want solo start Matthias daarna het welbekende ‘Four in One’ van Monk en da’s altijd genieten, ook van de pianosolo van Koen Schalkwijk ! Een laatste cover, ‘Steeplechase’ van Charlie Parker mag het concert dan afsluiten en deze gaat er ook vlot bopgewijs in ! Een tevreden publiek (en reken mij daar maar bij !) krijgt dan nog een toegift met ‘Philly Blues’ Een hoogstaand concert was dit weer vanavond en een CeeDeeke gaat ook nog mee in de fotozak…betaald weliswaar !....

Winus

by Wouter De Jonck

12 April 2019 20:45 hr !

HAST

HAST ontstond in september 2015 als geesteskind van Rob Banken met als uitgangspunt een kwintet te creëren dat de oorsprong van zijn klank vindt in de wisselwerking tussen rock, jazz en vrij geïmproviseerde muziek. In Roeland Celis, Artan Buleshkaj, Cyrille Obermuller en Elias Devoldere vond hij al snel de ideale bandgenoten voor dit project, gezien hun collectieve affiniteit met hedendaagse muziekvormen zoals rock en metal, maar ook hun jazz-scholing op conservatoria over heel de wereld.
De band bracht na een reeks repetities in najaar 2015 zijn eerste digitale opnames uit, waarop een tournee volgde in het Belgische clubcircuit. Het eerste hoogtepunt voor de band kwam er in de zomer van 2016, waar ze laureaat waren van de Jong Werk-wedstrijd op Theater aan Zee. In najaar 2016/voorjaar 2017 slaagde de band erin om naast enkele losse optredens nog een geslaagde clubtournee af te leveren (o.a. Leuven Jazz, Jazztival en Minardschouwburg te Gent) en om de JazzTract-prijs te winnen op Gent Jazz Festival 2017. HAST bracht in januari 2019 zijn debuutplaat uit, opgenomen bij Koen Gisen (SCHNTZL, Nordmann) in de inmiddels legendarische Studio La Patrie te Gent.

Rob Banken: Altsax
Artan Buleshkaj: gitaar

Roeland Celis: gitaar
Cyrille Obermüller: contrabas
Elis devoldere: drums

"…vrijdag 12 April zat JaZZZolder Mechelen weer eivol !...HAST stelde dan hun eersteling ‘elegy’ voor, uitgebracht door Solidude Records en daar krijg je nog dit WE een recensie van op JAZZEPOES.be…Vrije geïmproviseerde muziek staat naast rock en dat was ook zo want er waren opmerkelijke contrasten. Zo barstte de voorstelling los met ‘Blues’, net zoals op de CD, en dat werd getekend in vette lijnen maar wat verder gingen die duidelijke lijnen dan weer naar zachte potloodstrepen zoals in het rustige ‘Duet’. Véél kregen we niet in de eerste set maar het was al wat uitzonderlijk dat er twee reeksen werden gespeeld door dit gezelschap ook, dus werd het doseren in twee gebalde sets . Vlak voor rust ging het jonge gezelschap er dan uit met ‘Op Ieder Potje Past Een Dekseltje’ en laat dat nu net mijn potje ook wezen, voorwaar een sterk rocknummer ! Na de pauze ging het er rustiger aan toe maar kregen we wel nummers die zich boeiend ontrolden om uiteindelijk met de bis ‘ Impro’ rustig af te sluiten. Enthousiast applaus volgde en ik meen dat iedereen best content was en ook mij hoor je niet klagen. Te luid ?...Vond ik niet hoor…"

Winus

"Vrijdag, 12 april, de onjaardag van mijn Annette zaliger en een bezoek aan de jazzzolder om HAST te horen, zoals blijkbaar velen daar toe waren aangezet door de assertieve reklame van Jazzzolder vzw, Mechelen. De zeer duidende en op twee extreme sferen gebouwde muziek van het kwintet rond altsaxofonist Rob Banken en gitaristen Artan Buleshkaj en Roeland Celis, bassist Cyrille Obermüller en drummer Elias Devoldere zorgt voor controverses, en dat is altijd een gezond teken. Je kan versleten termen hanteren als filmisch, rauw, urbaan; jazz met rock-elementen vermengd en soundscapes, maar je moet de groep gewoon aan het werk horen en hun cd "Elegy" in huis nemen om te weten, dat zij een eigen wereld scheppen, die uiteraard aanleunt bij wat de jeugdige "jazz" te vertellen heeft en die vooral minder put uit de obligate Amerikaanse voorbeelden, maar inderdaad allerlei bronnen laat insijpelen in hun klankbord. Het mooie is, na een tijd beluisteren, dat zij waarempel van meedogenloze rauwheid en koude, maar sterke thema's kunnen omschakelen naar de warmste soundtracks van een ingebeelde film, die zich voor je brein afspeelt. Een handelsmerk van hen werd al vlug duidelijk: het onstuimig neerzetten van thema's en riddles in unisono door sax en gitaar, wat voor een assertieve en brede expressie zorgt, terwijl de tweede gitarist (Roeland Celis) er tegenaan gaat met een totaal ander verhaal en daar nog eens een contrapunt door bas en drums onder geschoven wordt, wat bij het geheel een simultane kroniek van het leven zelf lijkt te veroorzaken. Dat geeft aan deze muziek een eigentijds realisme, dat je niet onmiddellijk doorhebt, indien je er niet mee instapt, en dat gebeurde bij sommigen onder het publiek, die enkel de rauwheid van meerdere momenten in de performance als "hard" ondergingen. gelukkig vond de grote meerderheid van het jazzzolderpubliek het gebeuren uiterst boeiend en ontving de band een hartelijk applaus en een bis. Is het leven dan niet hard? Gebeuren er gelijktijdig geen afschuwelijk dramatishe dingen, terwijl zich de mooiste en warmste momenten afspelen in ons parcours? Wel, HAST's muziek vertelt dat verhaal met vooral een pluim voor de composities van Artan Buleshkaj en Rob Banken en de ongelooflijke solo's van Roeland Celis: hardcore gitaarspel, maar, Jezus, wat een razende vertelkracht."
"

Chris Joris

by Wouter De Jonck

26 April 2019 20:45 hr !

GIZMO

GIZMO is een band waarvan enkele jonge getalenteerde Belgische muzikanten aan de basis liggen. De oprichtende leden zijn Geert Hendrickx, Anneleen Boehme (LABtrio) vanavond wel vervangen door Cyrille Obermüller (HAST), Cho Rong Kim en Simon Raman (Steiger).
De band werd opgericht in samenwerking met Amerikaans saxofonist Chris Cheek, met wie ze het podium deelden op Jazz Middelheim 2015. Vervolgens vulde saxofonist Ben Sluijs, die reeds een gevestigde waarde is in de Belgische jazzscene, de vijfde plaats in van het kwintet. GIZMO brengt originele en eigenwijze composities met veel ruimte voor improvisatie en exploratie. In het voorjaar van 2018 brachten ze hun eerste EP uit.

Ben Sluijs: sax
Geert Hendrickx: gitaar
Cho Rong Kim: piano
Cyrille Obermüller: contrabas
Simon Raman: drums

Ik was niet aanwezig waarvoor sorry maar helaas zijn er ook geen andere recensies voor dit concert, we houden het dus bij een paar begeleidende concertfilmpjes voor deze keer...

Winus

by Wouter De Jonck