JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2023 : JAN-FEB-MRT

voor het volledige JaZZZolder-archief click hierboven de tab

JaZZZolderArchief 2023

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 1


13/1/2023	Pierre Anckaert-Stefan Bracaval : CD voorstelling ' Ephémère'
27/1/2023	Jules & Gents
10/2/2023	Shanna Waterstown
24/2/2023	Nic(olas) Thys Trio
10/3/2023	Pep Talk
24/3/2023	Pascal Su : Ixus Project

Vrijdag 13 Januari 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

CD voorstelling 'Ephémère'

Na het verkennen van de verschillende mogelijkheden van kamermuziek (Strings Attached) en het volledig verdwalen in elektronica (74 Miles Away), voelden Stefan Bracaval en Pierre Anckaert de drang om terug te gaan naar de essentie: een piano, een fluit, meer niet. Stefan studeert af als klassiek fluitist. Al op jonge leeftijd is hij gefascineerd door de vrijheid en creativiteit van improvisatie en besluit hij zijn zoektocht in JAZZ voort te zetten. Open en nieuwsgierig om andere muzikale horizonten te verkennen treedt hij ook op in wereld-, pop-, filmmuziek & muziektheater. Hij geeft graag les en brengt pedagogische publicaties uit. Pierre ontdekt al op zevenjarige leeftijd de jazzimprovisatie dankzij zijn pianoleraar Hans Lamal. Hij schrijft zich in aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Ondertussen reist hij naar Havana voor een specialisatiecursus in Afro-Cubaanse muziek bij Julio Montorro. In 2006 beëindigt Anckaert zijn opleiding piano aan het conservatorium met grote onderscheiding. Zij nemen je mee op reis naar ongerepte bestemmingen waar je de verschillen tussen klassiek, jazz en wereldmuziek vergeet. Na hun eerste album "Woodworks" uit 2014 komen zij nu met een volgend album: "Ephémère".

Stefan Bracaval: fluiten
Pierre Anckaert: piano

Stefan Bracaval and Pierre Anckaert - Woodworks (teaser) from Laid Back on Vimeo.

commentaren - recensie(s)

…Uit het kersverse, nagelnieuwe, op 1 Januari 2023 geboren album Ephémère’ stapt dit lyrische duo poëtisch mooi binnen , heel monter en fris met ‘Dying Daylight’ wat ook het openingsnummer van de nieuwe plaat is. Pierre (Anckaert, piano), leidt in en Stefan (Bracaval, dwarsfluiten) zal gauw volgen, zoals het bij verschillende stukken zal gaan. ‘Ephémère’ dat daar wat later achter zit is minder frivool en eerder ingetogen maar toch ook weer sierlijk, zij het met een licht klassieke ondertoon en je denkt er meteen een gracieuze ballerina bij. Tijdens de volgende aankondiging (en gelukkig niet tijdens het concert zelf !) gaat er iemands smartphone aan het bellen en meteen neemt Pierre de tune over op de toetsen. Effe leuk hoor maar misschien is ‘t best om er in ’t vervolg nog es op te wijzen om die dingen bij aanvang van het concert uit te zetten ? Geen kwaad geschied nu en meteen gaat ‘Bateau Lavoir’ door meer beweeglijke golven klieven al blijft het al bij al bij een korte trip, de nummers lijken immers allen iets ingekort om aan de tijdslimiet van de set te voldoen…’Hope’ dat dus daar ook gauw op aansluit, spreekt me persoonlijk wel meer aan, is het de jazzy feel er van ? We volgen intussen nog steeds de playlist zoals die ook op het album staat en het Italiaanse ‘Giono’ is dus de voorspelbare, volgende titel die licht als een vlinder komt over fladderen. Da’s de dwarsfluit van Stefan natuurlijk die het ‘m doet, al gaan de vingers van Pierre al evengoed sprankelend, in sprongetjes, over de toetsen. Verstillen doet het nummer wel naar het einde toe, nog even en dan blijven de vleugeltjes van de mooie lente-pepel dicht… De basfluit hoorden we tot nog toe niet maar die komt ‘Opale’ even later dan toch omfloerst bezwangeren en brengt zo ook een mystieke toets in het geheel die daarna in ‘Lenchanteur’ aan het toveren gaat want dan zitten we ineens weer straight in a jazz mood ! Had ik het onlangs bij de voorstelling van de foto’s van dit concert op Facebook over’ het baden door wateren’ , dan is het daarna ook écht raak met ‘Maelstrom’, een beekje ontspringt daarmee dat door een bochtige bedding klatert maar het is wel duidelijk dat het ganse album stroomgewijs niet in één set kan gevat worden en Stefan voelt intussen de tijdsdruk , vraagt of er niet over de tijd mag gegaan worden?..Echter, ‘Willow volgt daarom mogelijks in de tweede set straks, net als nog een paar anderen maar besloten wordt de eerste set met de sterke toptrack ‘Churching’ die speels ook naar het einde toe gaat. Stevig applaus natuurlijk van een goedgevulde zaal en hoeft het nog gezegd dat dit weer een klasse concert was? Bravo !

Winus

Vrijdag 27 Januari 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Jules & Gents

Een frisse LIVEBAND met een grote passie voor alles wat SWINGT, dat is Jules en Gents! Wij zijn een kwartet met JONG GEWELD EN VEEL ENERGIE en presenteren deze SWINGJAZZ in MODERNE EIGEN ARRANGEMENTEN.

Bestaande uit Julie Honorez, Elias D'Hooge, Zjef Van Steenbergen en Tom Peeters die allen een opleiding Jazz genoten aan het Conservatorium in Gent, zullen zij zorgen voor een swingende avond in de jazzzolder!

Julie Honorez: zang

Elias D'Hooge: piano

Zjef Van Steenbergen: contrabas

Tom Peeters: drums

... NO VIDEO AVAILABLE ...

commentaren - recensie(s)

...Geen ‘Jules et gents’ a la Française zoals ik eerder dacht en aankondigde op FB maar wel degelijk (Jules and Gents’, op z’n American dus, en de gents, da’s het trio naast singer Ju Lie (Julie Honorez) die zich vanavond wat op de old skool jazz gaan storten met eigen arrangementen en interpretaties. Na een kort ‘Ouverture’ wagen ze zich aan Duke’s It Shouldn’t Happen to a Dream’ om daarna al gauw gaan te versnellen met het ‘Jenny’ van Kurt Weill en je hebt meteen de geest mee van de na-oorlogse musicall. We gaan gepast zwieren daarna op de standard ‘That’s all, bekend van zowat...iedereen en Julie gaat met haar stem ,die toch wat mager uitvalt, aan het scatten. Ik mis daarbij wat diepgang en wat tremolo toch. Geef ze wat meer oefening en podiumervaring want aan enthousiasme van deze jazzcat zal het écht niet liggen ! Instrumentaal zit het gezelschap verder best goed, het geheel heeft een lekkere drive en valt in de smaak van het publiek, zie maar naar het ‘If I Should Loose You’ ( van voormalig onderkend maar top saxofonist Hank Mobley dat zich melodisch uitstekend leende tot het schrijven van een tekst erbij door Julie en dat nummer gaat er hier bluesy tussenuit. Dat was best avontuurlijk en de voorloper van de eigen ballad ‘ Too Far to Come Home’ waar vooreerst Zjef (Van Steenbergen, contrabas) zijn zegje in een solo mag gieten waar dan weer Elias (D’Hooge, piano) mooi op vervolgt. De cymbalen van Tom Peeters (drums) faden het stuk zachtjes uit… Wat de link dan weer is met de hippe New Yorkse jazzscene van vandaag waarnaar Julie dan verwijst met het ‘Social Call’ van Betty Carter, dat is me intussen ontgaan maar het is een gesmaakt nummer met een warme bas solo ,alleen het totaal lijkt me wat te ingehouden, dat mocht krachtiger in de verf gezet worden. Niet zo gaat het met de finale ‘Cheek to Cheek’ van Irving Berlin en overbekend van het duet Ella Fitzgerald- Louis Armstrong dat wél uit de voegen barst nu en hetgeen de band in een ontspannen sfeer brengt. Hier kan drummer Tom Peeters dan eindelijk z’n solo in kwijt aan ’t end .Het lijkt me alleen dat dát einde van die song nog wat beter kon uitgewerkt worden. Geen probleem hier echter voor het talrijke publiek van de avond (twee uitverkochte sets !) Een méér dan warm applaus dus voor deze sympathieke jonge band uit Gent ! (maar helaas niet meteen de vlam in mijn pan toch…) Meer begeesterd lijken Michel en Mark dan weer, lees hieronder)

Winus

“Wat is het fijn om deze jonge jazzcats bezig te zien. De zangeres Julie staat haar mannetje bij haar 3 gentlemen aan de bas, piano en drums. De jongste man aan de piano studeert af in juni. De drie heren treden ook apart op als trio. Maar het is verfrissend om deze jonge mensen te zien swingen. Ze houden er echt van en geven zich 200%. We horen bewerkingen en eigen arrangementen van nummers van Duke Ellington of Kurt Weil en jazz standards als ‘that’s all’. Heel leuk zijn ook eigen nummers van o.a. Zjef aan de bas ‘too far to gone’ en ook ‘If I should lose you’ waarbij Julie de tekst schreef en daarbij geïnspireerd was op de solo’s van de onderschatte tenorsax van Hank Mobley. Ze volgen ook de NY-scene met o.a. zangeres Samara Joy waarbij Julie heerlijk kan scatten.In de tweede set breken ze helemaal los en is het spelplezier nog intenser. Wat een genot! Het is er boenk op: de drie heren soleren ferm en houden mekaar goed in de gaten. Top is ook ‘lady sings the blues’. De swing is troef met deze jazz nerds uit het Gentse. Ze ronden af met een vlam in de pan ‘Cheek to cheek’. We zien ze graag eens terug op bijvoorbeeld Jazzathome en een cd moet er nu echt eens van komen hoor.”

Michel 'de Proes' Proesmans

"Melomanen die vrijdagavond 27 januari 2023, niét voor die verleidelijke luie zetel kozen maar zich na de drukke werkweek, naar het Predikheren begaven, hebben het zich niet beklaagd. Jules & Gents speelden ten dans bij Jazzzolder Mechelen. Het kwartet uit het Gentse trakteerde de aanwezigen op een vermakelijke avond vol verrukkelijke vocal jazz en swing met fijne improvisaties, gebracht met aandoenlijk veel enthousiasme en een gezonde overdosis spelplezier.

Julie Honorez, de Jules in Jules & Gents, zong werkelijk prachtig en had aan ‘haar Gents’ beloofd zich niet te ver te verliezen in de bindteksten, zo bekende ze ons. De zangeres duidde natuurlijk af en toe wel een en ander, maar verder luidde het devies “laat de muziek maar spreken”. En of die muziek sprak!

Het bijzonder mooie stemgeluid van Julie werd erg goed ondersteund door de fijne baspartijen van de immer lachende en grimassende Zjef Van Steenbergen, de prachtige pianopartijen van Elias D’Hooge en het puike percussiewerk van Tom Peeters. En de heren, Gents dus en samen ook het Elias D’Hooge Trio, mochten ook vaak excelleren. Het was genieten van de fraaie en frisse arrangementen ook.

De set werd aangevat met The Best Is Yet To Come, misschien klopte dat, al was die opener ook al volop prijs. Een machtig Lady Sings The Blues en frivool It Could Happen To You, volgden. En toen vertelde Julie over haar pianolessen en liefde voor Bach, zich ook verontschuldigend bij de Grootmeester voor het experiment dat zou volgen. Jawel het kwartet bracht een jazzy en swingend ode aan Johann Sebastian Bach mits interpretatie van diens werk. Simpelweg getiteld Bach. En dat klonk fantastisch! En Bach? Goh, die vindt het vast helemaal ok, wedden?

Four met diens voortreffelijke contrabas-soli, en een geweldig Jitterbug Waltz volgden waarop de zangeres zich verontschuldigde dat de band al aan de laatste song toe was gekomen. En met Del Sasser werd er stijlvol besloten.

Het kwartet was nog te verleiden tot één bis en met Red Top het publiek met een kamerbrede gulle glimlach op het gezicht huiswaarts gestuurd. Of richting foyer om na te praten over de fijne concertavond natuurlijk, of toch die verdiende zetel?

Jonge wolven Jules & Gents wisten te charmeren én overtuigen vrijdag. Wie toch voor die zetel koos had dus eigenlijk ongelijk als je het ons vraagt.

Hou deze geweldig getalenteerde dame en heren maar in de gaten, aan potentieel absoluut geen gebrek. Zeg dat wij het gezegd hebben.

Mark Van Mullum © Luminous Dash

Vrijdag 10 Februari 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

SHANNA WATERSTOWN

Shanna werd geboren in een klein stadje in centraal Florida. Op de radio hoorde ze vooral Gospels en Country, en algauw zong ze als leadzangeres in het schoolkoor en ook elke zondag in de kerk. Via de muziek die haar ouders beluisterden kwam ze eveneens in contact met Rythm and Blues, Motown en 70'Soul.
Op haar 11de vormt ze met een paar buurtjongens een groepje en begint ze zelf te componeren en te experimenteren met thuisopnames.
Als tiener verhuist ze naar New York, waar ze al snel in contact komt met Jazz. Door theater en Broadway ontdekt ze bij zichzelf haar passie voor het podium. Uiteindelijk belandt ze in Parijs, waar ze zich definitief vestigt, en waar ze in vele cabarets en jazzclubs optreedt. Van haar eerste CD single worden maar liefst 75.000 exemplaren verkocht. Weldra volgen optredens op tv, Jazz en Bluesfestivals, en neemt ze nog meerdere singles op. Haar eerste album "Inside my Blues" bevat 12 originele composities en laat ons op een meeslepende wijze genieten van haar warme mooie stem.
Gepassioneerd, geïnspireerd, professioneel, muzikaal wordt ze geaccepteerd als een echte "Blueswoman". Shanna is goed op weg (als één van de jongste bluesvrouwen van ons decennium) om alle bluesfans in Europa en de VS te veroveren. Laat je meevoeren door een warme, sensuele, krachtige en authentieke stem die... Shanna Waterstown is.

Shanna Waterstown (USA): zang
Massimo Ciraci: gitaar
Walter Cerasani: bas

Gianpaolo Feola : drums

commentaren - recensie(s)

…In mijn tijd langs de vele bluesfestivals hier ten lande zag ik er velen langskomen, de zwarte bluessingers uit The States, tijdens hun doortocht door Europa en langsheen de Europese, de Belgische bluespodia : Angela Brown, Grana Louise, Dianna Greenleaf, Martha High, Sharrie Williams en vele, zovele anderen... Hier, op de JaZZZolderse podia, gedurende de, is het intussen al 25 jaar ?! ..is dat wat verstild maar er waren d’er ook wel hoor : Denise King, Loumèn én, behorende tot onze nationale en zeg maar wereldtop, Tutu Puoane ! Geen Amerikanen allemaal dan wel internationals en OK, zij brachten dan wel andere, meer jazzy stijlen, nu voel je meteen van bij de prelude al, gebracht door het uitstekende begeleidende trio dat het eigenlijke concert vanavond inleidt, dat we voor het ‘ware werk’ gaan Vanavond krijgen we immers de Chicago blues en en een goeie portie bluesrock warm opgediend en de wat rauwe stem van Shanna Waterstown, oorspronkelijk afkomstig uit Florida, leent zich daar uitstekend toe. De Italo of Spaans/Italo (Gianpaolo Feola) muzkanten vallen meteen in de smaak en dan hoort daar eerst een kleine rechtzetting bij want de namen van zowel de bassplayer als de drummer stonden niet correct aangekondigd op de flyers en FB want kwamen daar onderling verwisseld tevoorschijn… Walter Cerasani is wel degelijk de bassist en de wat stoer uitgedoste Gianpaolo Feola hanteert de drumsticks. Massimo Ciraci op gitaar staat wél correct vermeld en die heeft vanavond met z’n riffs en soli een belangrijke rol te vervullen naast Shanna , rol die hij uitstekend zal invullen ook ! Het zullen de shuffles wezen die mij in het programma ‘Keep the Blues alive’ het meest zullen aanspreken zoals het ‘Kansas City’ aan de start of ook nog het eigen ‘Sugar Daddy ‘ uit het album ‘A Real Woman van Shanna uit 2011 want het ‘Money’ uit de show gaat mij wat voorbij. Het funky ‘Rock me Baby’ daarentegen zie ‘k daarna ook wel zitten en dat was nogal een hot song dus lijkt het beter om daarna wat te gaan verstillen geeft Shanna mee, alhoewel… ‘Woman in Water ‘ was dat , een sterke song die overtuigt en die komt wellicht op één van de volgende albums te staan ook want daar zijn plannen voor verneem ik in een gesprek met haar achteraf. Ook het nieuwe ‘Rosie- Anne’ sleept het talrijk opgekomen publiek (twee sets en een afgeladen full house met telkens 70 man !) mee door de show. De nummers worden daarbij niet onnodig uitgesponnen en zo komt de volgende, ook een nummer uit het eerste album er al gauw weer aan. Shanna zingt dat krachtig en het is oppassen geblazen : ‘Watch what you Say ‘! Weinig of geen covers dus in deze eerste set en da’s zoals we het graag hebben al zit er als volgende wel het ‘Proud Mary’ van CCR tussen. Ondanks de eigen arrangementen toch ook niet meteen mijn lievelingsnummer vanavond…

Dán komt, en bij Shirley Johnson was het ooit, toen ik het háár hoorde zingen, meteen ook duidelijk : ‘The Thrill is Gone’, niet echter bij Shanna Waterstown die nog steeds gensters slaat al zijn we nu wel stilaan aan het einde van de set gekomen. Het is weer met een gesmaakte shuffle, het eigen ‘Bluesin’ (‘Everyday, I have the blues’), ook weer uit haar eerste album, dat we d’er finaal uit gaan. Great show, well done, Shanna & Band ! en zo werd JaZZZolder voor een keertje weer een heuse bluesjoint. Gedanst werd er weliswaar nu nog niet maar dat werd in de tweede set wel anders, lees maar verder…

Winus

"Everyday I Have The Blues klonk een weinig ongeloofwaardig bij Jazzzolder Mechelen, even over tienen, waar niets dan blije gezichten te bespeuren vielen, toen Shanna Waterstown en band de set eindigden met deze blues classic. Ze hadden er immers én flink van jetje gegeven én uitgeblonken in grootse muzikaliteit alsook en vooral menig feelgoodvibes rondgestrooid, die vrijdagavond. Maar de blues, nee die hadden we niet…

Bluesrock en feelgoodvibes? Toch toch! De Amerikaanse zangeres en haar Italiaanse muzikanten brachten zompige en bronstige bluesrock, geïnjecteerd met jazzyness en funk, naar Mechelen en dat hebben we geweten. Waterstown blies haar krachtige warme stem door de zaal, terwijl haar begeleidingsband uitermate strak speelde, stevig en ook heel erg funky. Soms jazzy, jawel…

De stem zat aanvankelijk niet luid genoeg in de mix, waar de gitaar dan weer veel te luid klonk, maar dat werd snel bijgesteld. There’s A Party klonk het en dat bleken geen loze woorden. Al verdronken die woorden van Waterstown dan wel wat in het bandgeluid, een feestelijk en dansbare start was het alleszins wél. Gedanst werd er trouwens letterlijk, op de schaarse ruimte die er nog was naast de stoeltjes.

Het album A Real Woman dateert alweer van 2011, maar die tweede plaat zou er nu dra toch aankomen, verzekerde Waterstown ons vrijdagavond. We kregen, naast ouder werk en ‘standards’ wel al heel wat nieuwe songs te horen, en die klonken veelbelovend. Zéker het swingende Swamp Thing, waarbij Walter Crasani met vier drumsticks tegelijk drumde, het al even dansbare, funky en tot de verbeelding sprekende Mama’s Kitchen en een absoluut machtig Born (To Make You Cry) waarbij de gitaar van Massimo Ciraci een glansrol toebedeeld kreeg. Een zalige, croonende gitaarlijn opende de song, en verderop was het ook genieten van hoe Ciraci diens gitaar liet zingen. Zingen deed vooral Waterstown geweldig goed natuurlijk. Wat een krachtige stem! Of zoals we ons lieten ontvallen in de wandelgangen na afloop: “Wat een powermieke!”.

Ook Voodoo Woman met zijn funky gitaarlicks en vette bassen was een van de prijsbeesten in de set, het heerlijk rommelige en zalig weg rockende Hound Dog (van Big Mama Thornton) klonk redelijk zalig. Een bruisend Mustang Sally in galop moest er niet voor onderdoen, al vonden we toen dat we al wel genoeg drum- en bassoli hadden gehoord die avond, want die waren even talrijk als onnodig, met alle verdere respect voor Gianpolo Feola (bas) en Walter Cerasani (drums) want een solide ritmetandem, dat wel!

Af en toe is de onvolprezen Mechelse jazzclub een zompig uitverkocht blueskot, misschien niet aan alle jazzcats besteed, maar de aanwezige melomanen konden dat bluesuitstapje alleszins smaken en rockten lustig mee; everybody was Bluesin’, met Muddy Waters, Buddy Guy, Big Mama Thornton en Shanna Waterstown natuurlijk!

De band is nu op ‘winter tour’, daarna wordt die langverwachte nieuwe plaat misschien wel afgewerkt, Shanna?

Mark Van Mullum © Luminous Dash

... NO VIDEO (yet) AVAILABLE ...

Vrijdag 24 Februari 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Nicolas Thys Trio

Nicolas woont in Brussel na 7 jaren in Amsterdam en 7 jaren in New York. Hij heeft overal ter wereld gespeeld (Japan, Canada, Afrika, Europa) op alle grote festivals met onder andere Toots Thielemans, Kenny Werner, Lee Konitz, Brussels jazz orchestra, Mal Waldron, Jeanne Lee, Philip Catherine, Dave Liebman, Tomasz Stańko, Jef Neve, Yaron Herman, Jojo Meyer's Nerve, Mark Turner, Ben Monder, David Linx, Zap Mama en vele andere. Zijn actuele projecten zijn: TaxiWars , Landscape (feat. Josse De Pauw, Kris Defoort en Lander Gijselinck), Veronika Harsca 4tet, Julien Tassin trio...
Hij leidt zijn eigen bands:
1- Broadway Neon
2- The Sound People Project
3- Nicolas Thys Trio
Live opname met the Bill Carrothers trio in de Village Vanguard in NYC. Opname met de band “Brazilian girls”. De cd was voor de Grammy Awards genomineerd. Nicolas geeft regelmatig solo optreden op basgitaar met een zeer uniek zelf gecomponeerd repertoire ( Lifeline).
Film muziek:
“love the hard way” met Adriaan Brody(oscar winner)
“Diamant 13” met Gerard Depardieu.
“the visitor” van Tom Mc Carthy -muziek en acteren.
“c'était une histoire d'amour” met Emilie Dequenne.
Een vijtigtaal CD’s opgenomen als sideman.
Nicolas geeft les aan de masters in het conservatorium van Antwerpen.
Het repertoire van het Nicolas Thys Trio bestaat uit standards en composities van Nicolas. De muziek zit vol passie, ritme, energie...

Nicolas Thys: bas
Jeroen Van Herzeele: sax
Antoine Pierre: drums

commentaren - recensie(s)

"…Ontspannen, maar meteen met de op hoog niveau solerende tenor van Jeroen Van Herzeele zet het trio topspelers van mekaar al jaren kennende muzikanten en maten van het Nic Thys Trio gezelschap zich in gang voor een quality set van een uur softbop zonder de scherpe kantjes van experiment, avant garde of free style alhoewel starter ‘The Blessing’ van Ornette Coleman best in die richting kon leiden ook… We winnen al gauw aan tempo met het Hallelujah’ van Miles, of was dat van Charlie Parker? Dat blijft voor altijd in het midden... Antoine Pierre, de drummer, is nog niet lang terug van z’n trip naar Canada waar die z’n ‘Vaague’ project mocht voorstellen op het Rideau Festival van Québec en da’s heel anders dan het luchtige drummen waar die vanavond het nummer mee aanzet. Klassewerk natuurlijk , alsook al de eerste solo waar die mee uitpakt. Nic gaf al mee dat ze vanavond ‘standards’ zouden afwisselen met eigen composities en ‘First Rhythm’ van eigen hand dat we daarna krijgen sluit haast naadloos, heel gepast in en aan ! Jeroen Van Herzeele, waar ik al fan van ben sinds z’n ‘Greetings from Mercury’ project, eind jaren negentig, (samen met o.a. Peter Hertmans (gitaar) en Stéphane Galland (drums), gaat daarbij stevig soleren en ook Nic’s baslijnen daarna zorgen voor een lekkere drive waar het publiek hier toch maar makjes op reageert. Jeroen gaat in een volgende stuk dan een eindje vooruit in een heel bevlogen solo-intro alvorens bas en drums daar wat bedeesd durven op aansluiten. Nic evenwel neemt daarbij ook heel wat basnoten op z’n teljoor en dan houdt Antoine het ook niet meer…Het is intussen al lang duidelijk dat we met een toptrio te maken hebben en het lijkt wel dat het weer talrijke publiek hier wat overdonderd wordt…Ik begrijp dat niet altijd,..waar blijven die aanmoedigende shouts?...het voluit applaus achter de soli?..Ergens hoor ik toch nog een ‘Yeah !’…of was ik dat zelf? Schitterend nummer ! en uitvoering… al kan ik het gespeelde zo meteen niet plaatsen. Afgesloten wordt de set met een eigen nummer dat ooit nog wel es op een album gaat komen te staan, al zijn daar zo direct nog geen concrete plannen voor. Het mag er anders best wezen met die breed vertellende bas, cymbaaltjes en vriendelijk verhalende tenor van copain Jeroen. Alweer een JaZZZolders topconcert ! en dan moet er straks nóg een set komen maar dat lees je hierna…

Winus

"Jazzzolder vzw kon ik dan nog net halen voor de tweede set van het Nicolas Thys Trio na een lange dag studio. De leden van het trio zijn me uiteraard niet onbekend, integendeel speelde ik vaak met twee van hen in oude leuke dagen. De transparante composities van bassist Thys werden mooi samengebracht met een paar bekende standards, die het trio wel op een zeer eigengereide manier interpreteerde, zodat er geen stijlbreuk was met de bassist's eigen thema's. Een gevoel van lichtvoetigheid in akoestisch spelen overheerste het concert. Dynamieken tussen fluisterend en even uitbreken bleven altijd van een optimisme, dat men al eens mist in de huidige jazz. Geen zwaarmoedige stilstanden, maar steeds sober en toch virtuoos een dans ontketenen, dat deden ze. Met echo's van psalmen, country songs en gospel wiegde het trio door groene landschappen en dorpen, in plaats van de drukke grote stad. De krokante en open tenorist Jeroen Van Herzeele, de sterke, vertellende bassist Nicolas Thys en schandalig fijnzinnige drummer Antoine Pierre maakten er een kamerconcert van zonder microfoontjes, wat in die Mandela zaal zeer goed kan."

Chris Joris

"De groepsleden zijn bekend bij Jazzzolder en publiek sinds jaren. Onder grote opkomst spelen ze hoofdzakelijk nummers van Nicolas zelf, aangevuld met enkele standards. Nicolas eert Long Island City in Queens NY waar hij een jaar verbleef in een Griekse buurt en speelt een erg catchy groove.Een all time favourite voor de band is “On a misty night” van Tadd Dameron en hierin kan Jeroen schitteren op sax zoals Coltrane dat kon. Heel speciaal is de uitvoering van Billy Joels “And so it goes”, een prachtige ontroerende ballad. “My left foot” naar de gelijknamige film is een vrolijk swingend bop nummer. Het valt op hoe mooi de bas klinkt en iedereen zo goed soleert want ze houden mekaar goed in de gaten.De ritmesectie is trouwens de goed geoliede machine van Taxiwars. “Smoke gets in your eyes” komt ook nog voorbij en ze spelen “I remember April” als een happy ending, zegt Nicolas lachend met een explosieve drumsolo op het einde. Als toegift schotelen ze ons een calypso met solo-saxintro en een mooi duel tussen bas en drum.”

Michel 'de Proes' Proesmans

Vrijdag 10 Maart 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Pep Talk

Het jazztrio Pep Talk, opgericht in 2020, brengt rijkgeschakeerde muziek, die zowel jazzliefhebbers als -'leken' aanspreekt.
De muziek is geïnspireerd door de muziek van het Blue Note-label, in het bijzonder door de hard-bopstijl van de jaren '50 en '60. Te denken valt aan artiesten als Art Blakey, Lee Morgan en Horace Silver. Tegelijkertijd is hun muziek zeer persoonlijk. Paul schrijft 'catchy' thema's, zoals een saxofonist uit zijn omgeving wel eens heeft gezegd, die zijn terug te voeren op dingen die hij meemaakt, mensen (en dieren) die hij ontmoet, en muzikale motieven die hem te binnen schieten en die hem voldoende intrigeren om componerend op voort te borduren.
Peter Tollenaar studeerde contrabas aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag. In het eerste deel van zijn carrière zat hij in het Radio Filharmonisch Orkest. Daarna maakte hij een carrièreswitch en werd hij personal manager van het Concertgebouworkest. Peter is van alle muziekmarkten thuis. Hij speelt klassiek, jazz, pop en verder heeft hij een aantal jaren deel uitgemaakt van een rockabilly-band.
Erik Borsboom studeerde enkele jaren slagwerk aan het Conservatorium te Arnhem. Ook Erik is een muzikale omnivoor. Hij speelt en speelde in bigbands, popbands en wereldmuziek-ensembles. Erik is een sensitieve drummer. Hij heeft een fijnzinnige, virtuoze techniek, terwijl hij tegelijkertijd zeer sfeergevoelig is. Hij kan dienend spelen, maar hij kan zo nodig ook het voortouw nemen.
Paul van den Belt ontving pianolessen vanaf zijn tiende. hij heeft sindsdien altijd klassiek gespeeld. Na enkele jaren kwam daar popmuziek bij, en weer een aantal jaren later de jazzmuziek. Van 2013 tot 2015 studeerde hij aan de Amsterdamse DJAM, een driejarige opleiding voor jazz en lichte muziek.

Paul van den Belt: piano
Peter Tollenaar: contrabas
Erik Borsboom: drums

commentaren - recensie(s)

…Aardige melodieën krijgen we vanavond van fijne muzikanten die uit het Nederlandse Utrecht zijn komen afgezakt. Vertellende nummers worden heel rielekst uitgerold zoals het ‘Pardon My Faux Pas’ waar ook hun EPeetje mee van start gaat. De titels van de nummers, allen van de hand van Paul van den Belt, de pianist, duiden de oorsprong van de verhaaltjes zoals de structuur van het nummer daarnet. Het danst allemaal nogal zacht de zaal in zoals ook het ‘Hey, But Anyway’ dat wat aan het walsen gaat. ‘Binky’ gaat dan van de weersomstuit dan speels wat aan het springen zoals konijntjes dat nu eenmaal doen en da’s allemaal wel leuk hoor maar wat salonfähig toch ook ? ‘St.Sylvester’ gaat zo wat lekker onderuit zakken in een mijmerend eindejaarssfeertje en dat smaakt allemaal wel lekker maar ik mis hier de jazz feel. Zo had in dit nummer best een bassolo mogen zitten en Peter (Tollenaar, contrabas) zet dat wel even aan hoor maar daar blijft het dan ook bij, dat vind ik persoonlijk een misser en daardoor lijkt het nummer mij niet helemaal af ook. De songs voelen alsof ze ingekort werden om in de set te passen…’Hoo-Ray’ brengt die set dan naar de dansvloer met een tribute to Ray Bryant, een mij niet zo bekend jazzpianist uit de jaren 50 maar blijkbaar werkte die in die tijd samen met vele groten zoals Betty Carter, Sony Rollins en Miles Davis ! ‘Soulful’ was die z’n stijl en da’s net wat we nu ook horen, lekker ! Op Paul’s nieuwste creatie ‘Twist and Turn’ gaat die eerst solo en zacht wat aan het walsen maar de compleetheid van het trio maakt het geheel wat later dan toch nog veel uitbundiger. Mooi, maar dat maakt het nog geen jazz…Zo gaat het trouwens ook met het mooie ‘Lie Lie Land’ dat in eenzelfde zachte teneur verder danst en muzikaal zit alles wel goed hoor. Paul is een ruime, sprankelende pianist en z’n twee companen begeleiden heel gepast maar de soli blijven echter uit en Paul, de componist van al deze songs, komt er dan ook het meest of best bespraakt uit. Zo ook in ‘Chatty’ waar tot mijn verbazing Erik (Borsboom, drums) dan toch nog even kan gaan soleren. Daarna wordt het even wachten tot als Lejo (oud voorzitter JaZZZolder) gevonden wordt want die krijgt een exemplaar van de nog maar net gereleasde EP ‘Out & About’ als bedankje voor deze JaZZZolderse concerten vanavond. Afgesloten wordt er dan ook met dit titelnummer en dat is waarschijnlijk het meest dynamische van deze set en alleszins de meest jazzy tune van de ganse avond ook : ‘Out & About’…en Done ! Dankje wel Paul en Pep Talk !

Winus

PEP staat voor Paul (piano), Erik (drums) en Peter (bas) en ze komen al vroeg af naar Jazzzolder vanuit het Utrechtse. Ze kennen mekaar al lang uit diverse groepjes en het werd eens tijd om een eerste EP met 5 nummers te maken. De composities zijn van pianist Paul en ze stellen graag deze EP vandaag voor. Ze putten ook uit oude nummers. “Hoo-Ray” bijvoorbeeld is een eerbetoon aan pianist Ray Bryant: het is een soulful vrolijk nummer. “shop shop” dateert uit de kwintet periode van Paul en hij schreef het nummer op een mistige zaterdagmiddag. “Boat ride” zorgt ervoor dat je na tegenslagen met een boottochtje je er weer bovenop komt. (met aandacht voor saxofonist Cannonball Adderley in gedachten). Paul houdt ook van dieren zoals een staffordshire hond (Tommy Boy) die toch blijkt lief te zijn of konijntjes met onverwachte en ongeremde sprongen (Binky). De ritmes wisselen al eens af en dat is goed: van jazz-waltzes tot shuffles, en van statige ballads tot funky tunes. Het trio vormt een speelse basis en zijn goed op mekaar afgestemd. Met het titelstuk van de EP ‘Out and about’ sluiten ze hun set af gevolgd door een leuke uitsmijter ‘Chatty’ dat gaat over praatziek zijn en met vele noten. Goed gedaan, onze batterijen zijn weer opgeladen en het is leuk nakeuvelen met de muzikanten die graag de cd’s ondertekenen aan de vinyl draaitafel.

Michel 'de Proes' Proesmans

Vrijdag 24 Maart 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Pascal Su : IXUS PROJECT

Met zijn nieuw project neemt Pascal ons mee in de wereld van zijn eigen composities. Een fusie tussen urban muziek en een meer kleurrijke jazz geeft een heel bijzondere frisheid aan een kwartet dat individualiteit en perfecte harmonie, ritmes en zangmelodieën combineert.
Met Ixus omringt Pascal zich na verschillende boeiende muzikale ontmoetingen met muzikanten die dit kwartet een unieke kleur geven. De ritmesectie besstaat uit Michel Vrydag op bas en Oscar Georges op drums, versterkt door de gitaar van Thomas Sagne die uitnodigt tot avontuur. Dit maakt het mogelijk om een specifiek timbre toe te voegen dat diepte geeft aan de groove en aan de melodieën van Pascal die, op de piano, dit ensemble perfect aanvult tot deze urban muziek

Pascal Su: piano
Thomas Sagne: gitaar
Michel Vrydag: bas
Oscar Georges: drums

commentaren - recensie(s)

Winus niet aanwezig helaas

"De ritme sectie is ons bekend want Oscar Georges kennen we uit de finale van JazzContest Mechelen in 2018 en speelde met het winnende Baz Trio ook op Jazzathome. Hij studeerde aan het conservatorium van Lyon (FR) en woont nu in Brussel, net zoals de andere kompanen die in het Brusselse vertoeven. De sterke virtuoze gitarist Thomas Sagne komt ook uit Frankrijk. Zijn helden zijn de hedendaagse gitaristen Gilad Hekselman, Lage Lund en Jesse van Ruller. De echte Brusselse ket is elektrische bassist Michel Vrydag met zijn sappig Nederlands en hij speelde in 2004 nog in de echte Jazzzolder met de groep Atatchin.

De leider van het kwartet Pascal Suski is eigenlijk van Polen afkomstig maar noemt zich Belg. Hij is wat geblesseerd aan zijn linkerarm en doet het iets rustiger aan dan gewoonlijk aan de vleugelpiano. De meeste composities zijn van zijn hand en het leuke is dat je soms enkele bekende jazztunes kan ontdekken maar ze verdraaien het op een listige wijze. In het tweede deel beginnen ze met een leuke tune “Beatrice” van Sam Rivers maar het raakte bekend door Chet Baker. Verder herkennen we ook “Have you met Miss Jones” van Rodgers en Hart uit 1937.

Iedereen komt ruim aan bod om te soleren en blenden mooi tesamen en hebben ieder hun eigen muzikale achtergrond. De gitarist komt sterk uit de hoek en gaat soms helemaal loos idem dito zijn gelaatsuitdrukkingen en doet me denken aan gitarist Mike Stern die bij Miles speelde. De bassist komt soms funky uit de hoek. “Star Trek” komt spacy voorbij en een ballade “Bed Time story” alsook een poppy getinte “La vallée des sorts”.

Ze spelen al 1,5 jaar samen en duiken de studio in voor eerste plaat. We zijn benieuwd en ze willen graag dan eens terugkomen. De afwezigen hadden ongelijk vandaag en we hadden minder opkomst mede door een voetbalmatch ? We hebben in ieder geval goed genoten en onze batterijen opgeladen. Tot de volgende keer want dan komt Ewout Pierreux ons verrassen op de fender rhodes met een wel zeer sterke ritmesectie".

Michel 'de Proes' Proesmans

... NO VIDEO AVAILABLE ...

zie in het archief graag voor de vroegere JaZZZolderse concerten, info en reviews ...