JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2023 : OKT- NOV- DEC

voor het volledige JaZZZolder-archief click hierboven de tab

JaZZZolderArchief 2023

Bezoek ook eens de YouTube Webstek van de JaZZZolder !

je (her)beleeft er optredens van en op de oude JaZZZolder !

ARCHIEFINDEX TRIM 4


22/12/2023	The New Yorkers
8/12/2023	Anke Ludwig 4tet
24/11/2023	Orson Claeys Quartet
10/11/2023	Alexander Baboian Quartet
27/10/2023	Igor Géhénot quartet
13/10/2023	Nilson Matta -Brazilian voyage

Vorig JaZZZolder Concert

Vrijdag 22 December 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

The New Yorkers

Tom McGuire, crooner

Geboren in de Bronx en sinds lange tijd woonachtig in Brussel, houdt Tom ervan om jazzhits te crooneren. Hij is gepassioneerd door het zingen van The Great American Songbook en The Frank Sinatra Songbook. Tom verscheen ook op de Belgische TV in "The Voice Senior". Jaren geleden was hij koorlid van het Brussels Operette Theater en heeft hij een opleiding klassieke muziek en operastem genoten. In 2013 studeerde Tom zang aan The Juilliard School Extension in New York City.

Mathieu De Wit, piano

begon met jazzmuziek aan de Jazz Studio in Antwerpen. Hij behaalde diploma's aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel en aan het Lemmensinstituut in Leuven. Mathieu heeft een topreputatie als pianist, componist en arrangeur in de Belgische jazzscene.

Ramon Van Merkenstein (NL),contrabas

kennen we nog van vorig jaar einde november in de jazzzolder met zijn eigen trio. Aan zijn zijde wordt hij weer gesteund door

Lieven Venken, drummer en jazz veteraan

Succes verzekerd ! Dit is het laatste concert in 2023 dus doen we ons beste pakje aan net zoals crooner Tom McGuire.

Tom McGuire (US): crooner
Mathieu De Wit (BE): piano
Ramon Van Merkenstein (NL): contrabas
Lieven Venken (BE): drums

commentaren - recensie(s)

...helaas, geen eigen eindejaarscommentaar deze keer...

Winus

We gaan het jaar uit in crooner-stijl met The New Yorkers. Zanger en New Yorker Tom McGuire uit the Bronx trakteert ons op bekende songs uit The Great American Songbook. Hij geeft telkens wat duiding tussen de nummers en eert de uitvoerders uit het verleden zoals Frank Sinatra, Mel Tormé, Johnny Hartman en Tony Bennett. We horen love songs en swinging classics zoals ‘take the A-train” van Billy Strayhorn , “I’ve got you under my skin” van Cole Porter die weliswaar ruim 800 songs schreef. Ook de broers George en Ira Gershwin schreven 500 songs zoals het bekende ‘They can’t take that away from me’ uit 1937. Speciaal is ook een nummer van Sasha Distel uit 1962 dat vertaald werd naar ‘the good life’ en Tom gaat ook over op het origineel ‘la belle vie’ in het Frans.

Opmerkelijk is ook de fantastische begeleiding op piano van Mathieu De Wit met leuke accenten en vingervlugge tierlantijntjes en leuke endings, en ondersteund door de vloeiende ritmesectie van bas en drums. Ze zijn inderdaad goed op mekaar ingespeeld. Een “New York, New York” song als toegift maakt de set compleet. Tom kreeg ook een aandenken als 1000ste artiest die voor de eerste keer in de Jazzzolder komt optreden.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 8 December 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Anke Ludwig 4tet

Anke Ludwig is een Belgische jazzzangeres met Amerikaanse roots. Als kind ontdekte ze vanaf vierjarige leeftijd een liefde voor piano en alles dat klinkt. Na het traject van notenleer en muziekgeschiedenis aan de academies in de buurt te volgen ging Anke studeren aan de Kunsthumaniora in Brussel. Ze vond zichzelf helemaal terug in jazz en liet zich onderdompelen in de kennis van haar leerkrachten.

Ze zet haar studies verder aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar ze al veel inspiratie heeft mogen opdoen van medestudenten en masterclasses van Gregory Hutchinson, Shai Maestro, Norma Winstone, Chris Potter, Jakob Bro, Nduduzo Makhatini and nog anderen.

Sinds een jaar bestaat het Anke Ludwig Quartet, met Miel De Koninck op toetsen, Wolf De Backer op contrabas en Robbe Broeckx op drums. Ze spelen standards met een eigen twist en arrangeren stukken naar hun bezetting. In april namen ze deel aan het Remember Irving Berlin project van het Red Star Line Museum, waarvoor ze een eigen song componeerden en opnamen.

Anke Ludwig: zang
Miel De Koninck: piano
Wolf De Backer: contrabas
Robbe Broeckx: drums

commentaren - recensie(s)

...Helaas was ik er vandaag niet bij... mijn commentaar bij het 2023 JazzatHome concert van het jonge quartet vind je hier...

Winus

Vandaag is er weer een avond met 4 jonge talenten aan wie we graag een podium geven. Ze spelen reeds een jaar samen en kennen mekaar van het Conservatorium van Antwerpen. Zangeres Anke Ludwig is de jongste van de bende en brengen nummers van Bert Joris (for the time being), Herbie Hancock (butterfly) , T. Monk (blue Monk), Nic Thys (baby baby baby), Billy Strayhorn (lush life), John Coltrane (Naïma) en natuurlijk Joni Mitchell (blue motel room, both side now). Ze brengen uptempo nummers maar ook ballads.

In de tweede set volgt ook een snelle ‘Cherokee’ bekend geworden door Charlie Parker maar ook eindelijk een eigen nummer van Anke zelf dat gaat over een vuurtoren met als toegift een ‘sunny side of the street’. Ze kwam veel losser in de tweede set. Ze heeft een goed bereik in het laag en het hoog, ze scat en het zijn niet altijd de makkelijkste nummers die ze zingt, maar ze heeft fantastische begeleiders, de walking bas van Wolf De backer, met het fijne aantrekkelijke pianowerk van Miel de Koninck en de attente drummer Robbe Broeckx.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Wie hen op de recentste editie van Jazzathome, aan het werk zag, was vol lof. Dus waren we heel benieuwd naar het Anke Ludwig 4tet, dat nu geprogrammeerd stond in Het Predikheren, bij Jazzzolder Mechelen. Van zodra het viertal aan de set begon en we ons mochten laven aan de mooie stem van Anke Ludwig, wisten we het meteen: al die lofbetuigen zijn compleet terecht! Jonge muzikanten die zich op standards smijten, dat kan alleen maar met schwung en de nodige frisheid of zelfs eigenzinnigheid zijn, toch? Voor het Anke Ludwig 4tet ging deze vlieger, of zeg maar gerust straaljager helemaal op. Zo kregen we erg bijzondere vertolkingen van composities van onder meer Herbie Hancock, Thelonious Monk én John Coltrane, vinnig, frivool, subtiel, met een twist, en steeds met veel respect. Ook zat er een compositie bij van contrabassist/componist Nicolas Thijs, leraar van het viertal. En er was dat ronduit beklijvende eigen nummer…Even over negen namen drie van de muzikanten plaats, een melodie werd ingezet. Jawel, het kwam ons meteen bekend voor. En toch. Ondertussen was, letterlijk op kousenvoeten Anke Ludwig het podium opgewandeld, de zangeres zette in; “Precious day, lights your way, rest your wings…” Het kwartje viel nog niet. Pas ná de geweldige pianosolo van Miel De Koninck meenden we Butterfly van Herbie Hancock te herkennen. Dat daar ook een vocale versie van bestond, waren we haast vergeten (lyrics toegevoegd door Norman Connors in zijn versie, 1977). Als je een zangtalent als Ludwig aan boord hebt, is het nogal logisch om voor die vocale versie te kiezen natuurlijk. De zangeres zong de spreekwoordelijke sterren van de hemel, en toonde zich ook bijzonder bedreven in de scat-techniek. Mooi hoe Ludwig zichtbaar mee genoot toen De Koninck die fraaie pianopartij ten beste gaf. Indrukwekkende versie; Herbie zou die vast weten te smaken. Wedden? Nog meer sterke scatting van Ludwig tijdens Blue Monk van Grootmeester Thelonious Monk, met een fraaie contrabassolo van Wolf De Backer, sterk interagerend met de percussie van Robbe Broeckx. Ook sterk hoe De Backers bas mooi de melodie mee croonde. “Dit is een van mijn favoriete nummers van John Coltrane, toen een ode aan zijn echtgenote”, vertelde Ludwig. En we werden getrakteerd op een fabuleus mooie vertolking van Naima. Ludwig, hoe jong nog ook, zong dit behoorlijk doorleefd, met elke letter die gemeend klonk. Machtig. Ook weer prima toetsenwerk van De Koninck en een fraaie een-tweetjes tussen percussie en contrabas. Nog meer doorleefde zang in Baby Baby Baby van Nicolas Thijs. Zo hard genoten ook van een swingend I know You Know (Esperanda Spalding), met een fantastisch fanatische ritmesectie, pianovirtuositeit alom en ook hier weer dat ongelooflijk mooie stemgeluid van Ludwig. Een weinig later zouden we van nog meer vuurwerk mogen genieten, het leek maar niet te stoppen. Toch geweldig hoe deze jonge muzikanten zich de gekozen standards eigen maakten en deze overtuigend naar 2023 katapulteerden. Met ook nog een erg fraai Cherokee, met zijn frivole toetsenwerk, briljante percussie en vibe. En Scattsalvo’s! “Al van mijn twaalf jaar ben ik gefascineerd door vuurtorens, ik beeld me altijd in dat daarbinnen steeds iets heel cools gebeurt. Dit is een nummer dat ik zélf schreef”, aldus Ludwig. Waarop de piano van De Koninck deemoedig inzet, subtiele ritmesectie en wonderlijke intense zang van Ludwig die ons als warm dekentje toedekte, terwijl de lotgevallen van de vuurtorenwachter bezongen worden? Alleszins: een behoorlijk sterke compositie, pakkend en beklijvend. De band was dan al aan het eind gekomen van de set, maar na veel en lang applaus, “Allez, nog eentje dan” werden we nog getrakteerd op On The Sunny Side of the Street (Billie Holiday), waarbij Ludwig zich volledig liet gaan in Scattland. We doen het haar niet, nu niet en nooit, na. De set duurde al bij al een klein uurtje, meer was ook niet nodig voor het Anke Ludwig 4tet om het publiek te overtuigen van hun kunsten, en omver te blazen, alsook met een heel fijn gevoel de koude weer in te sturen. Hou deze jonge muzikanten in de gaten, als band en individueel. Wordt vervolgd !

Mark Van Mullum © Luminous Dash

NO VIDEO (yet) AVAILABLE ...

Vrijdag 24 November 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Orson Claeys Quartet

Orson Claeys is een 24-jarige pianist en componist uit Gent. Al van kinds af aan was Orson aangetrokken tot muziek. Ondanks dat hij niet uit een muzikaal gezin komt was er toch altijd muziek in huis. “Mijn ouders hebben enorm veel respect voor muziek. Er was een grote variëteit in de muziek waar naar werd geluisterd, van Bach tot Zappa en van Miles tot Lauryn Hill”.

Orson Claeys begon klassieke piano te spelen op 10 jarige leeftijd. Piano was echter meer een hobby, tot op het moment dat hij de muziek van Herbie Hancock ontdekte. Vanaf dat moment wou Orson de wereld van Jazz verkennen. Op 18 jarige leeftijd ging hij studeren aan het Conservatorium van Brussel waar hij terecht kwam bij piano grootheden Diederik Wissels en Nathalie Loriers. Momenteel werkt Orson Claeys zijn master af.

Beïnvloed door muzikanten zoals Aaron Parks, Ambrose Akinmusire, Gerald Clayton, Shai Maestro en Walter Smith III, probeert Orson Claeys zijn eigen unieke sound te vinden in hedendaags moderne jazz.

Orson Claeys: piano

Pierre-Antoine Savoyat: trompet

Jim Monneau: contrabas

Gionata Giardina: drums

commentaren - recensie(s)

...helaas, mijn commentaar volgt mogelijks later nog...

Winus

We verwelkomen altijd graag nieuwe jonge beloftevolle artiesten zoals deze keer Orson Claeys aan de piano. De meeste nummers zijn van zijn hand en hij begint vaak solo zoals in ‘After today there will be no tomorrow’. Daarna zet de band in en vandaag is Elie Gouleme vervangende drummer voor Gionata Giadina. Wat een souplesse aan de drums en het lijkt of ze al jaren samen spelen.

Ze spelen vaak lange nummers en rijgen ze aan mekaar. Opmerkelijk is ook de ingetogenheid van Pierre-Antoine Savoyat aan de trompet en bugel zoals in ‘Introspection’. Hij neemt je mee in het nummer. Ook de bassist Jim Monneau weet ons te plezieren door soms solo te beginnen in ‘the sun is yet to come’ dat gaat over hoop en vernieling. In het nummer ‘WAR’ ( Where Ancesters Rest) eert Orson zijn grootouders die zijn muzikale pad vormden.

Ze gaan in Januari een EP gaan opnemen en daarop komt o.a. het stemmige ‘Lament for us’. Je kan al nagenieten op zijn bandcamp.

Trouwens de trompettist zien we volgend jaar terug met zijn eigen project ‘Le monde merveilleux de Pépito’ op 10 mei.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

NO VIDEO (yet) AVAILABLE ...

Vrijdag 10 November 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Alexander Baboian Quartet

Alexander Baboian is een gitarist, componist, producer en pedagoog uit de VS (Boston) die momenteel in België woont. Hij is door All About Jazz erkend als "een uitstekende componist, een originele improvisator, en een bekwaam bandleider". Alexander studeerde Magna Cum Laude af aan het Berklee College of Music in 2014. Zijn voortdurende academische ambities brachten hem in 2021 naar België, waar hij momenteel muziek studeert aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Alexander heeft al op grote podia in Amerika, Europa en Azië gestaan, tesamen met gerenommeerde artiesten als Joey Baron, Chris Potter en Lionel Loueke.
Vorig jaar speelde hij nog mee bij Dré Pallemaerts thuis op Jazzathome maar vandaag komt hij naar de Jazzzolder met zijn kwartet dat bestaat uit afgestudeerden van het conservatorium in Antwerpen. Hun doel is gewijd aan het tot leven brengen van het klassieke Amerikaanse jazzcombo-geluid van de vorige eeuw door het verkennen van het opwindend en vaak onbekende repertoire van de Amerikaanse jazzcomponisten zoals Horace Silver, Billy Strayhorn of Charles Mingus.

Alexander Baboian: gitaar
Milan Verbist: piano
Jef Manderveld: contrabas
Simon Van Brandt: drums

commentaren - recensie(s)

…Alexander Baboian is mij geen volledig onbekende want ik zag hem reeds vorig jaar tijdens de JazzatHome huisconcerten op zondag waar die toen samen met een exquise gezelschap (Alex Koo : piano, Kurt Van Herck: sax, Jos Machtel : bas en Dré Pallemaerts : drums) aantrad ten huize van laatstgenoemde en dat was toen ook een topper, kan je al denken ! Vanavond echter zit Alexander hier met een eigen kwartet van allemaal mede ex-studenten van zijn recente tijd aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en daaronder tref ik dan eindelijk toch eens pianist Milan Verbist, zoon van de bekende Jazzbassist Piet Verbist want die zag ik door omstandigheden nog niet eerder. Meteen gaan we swingen op… ? want Alexander doet het zonder microfoon en dan versta je dat niet als je niet in de directe buurt zit… Naast de solo van Milan valt meteen ook de partij op van Jef Manderveld, een talentvolle jonge bassist ook. Drummer Simon Van Brandt laat meteen ook verstaan dat die bij de klas is en je voelt het : dit is weer een uitstekend kwartet ! Na de wat funky start gaat Alex verder op een meer verhalende wijze op een nummer uit het repertoire van Coltrane… Laat daar weer een geweldig swingende ‘U.M.M.G ‘(Upper Manhattan Medical Group) achter gaan van Duke Ellington (componist is Billy Strayhorn) met die innemende lange intro van Alex en dan zeggen wij daar geen neen tegen ! Vervolgen doen we met eentje van Horace Silver en dat heeft een wat bekende feel, ..toch ? De piano neemt over na alweer een lange maar boeiende gitaarpartij van Alex en Milan geeft nu het beste van zichzelf…Schitterend ook hoe de drummer opgezweept geraakt en zich er bij in werpt ! Horace Silver blijft daarna nog even in the picture met het ‘lovely’ ‘Summer in Central Park’ wat oprecht wel héél mooi is ook…Daar komt ook weer Jef geïnspireerd bij bassen en Milan vlijt zich daar zachtjes achteraan…Mooi ! (of zei ik dat al ?... ) Vooraleer over te gaan tot de laatste track voor de pauze bedankt een goedgemutste Alexander Baboian (zonder platen maar wél met businesscards het publiek en z’n medespelers en dan start het uptempo swingende ‘Dizzy Atmosphere’, een song van trompettist Dizzy Gillespy en zo…what is d’er more to say ? Alexander Baboian Quartet was hier weer a hit !

Winus

Eindelijk hebben we eens de gitarist Alexander Baboian uit Boston. Sinds enkele jaren is hij neergestreken in Antwerpen om daar zijn master te behalen. Hij begint wat onwennig gezeten op de stoel doch geleidelijk aan wint het zelfvertrouwen en swingt de band als de beste.

Het is duidelijk te merken dat hij al enkele jaren samen speelt met zijn Antwerpse medestudenten waarvan we de pianist Milan Verbist reeds kennen. Opmerkelijk zijn ook de bassist Jef Manderveld en Simon Van Brandt aan de drums. Ze spelen minder bekende stukken van grote Amerikaanse componisten als Wayne Shorter, Horace Silver, Billy Strayhorn, John Coltrane, Jimmy Heath… en ze brengen diverse ritmes zoals blues, wals, latin-afro-cuban, up en medium swing.

Het is heel aangenaam genieten van alle 4 muzikanten die regelmatig soleren. Vooral de ‘Dizzy Atmosphere’ van Dizzy Gillespie op het einde is erg vlug en catchy.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

Vrijdag 27 Oktober 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Igor Géhénot quartet

Igor Géhénot (Luik °1989) begon op 6-jarige leeftijd piano te spelen en studeerde eerst klassiek en daarna jazz. Op 19-jarige leeftijd ging hij naar het Conservatorium van Maastricht en in 2009 trad hij toe tot het Conservatorium van Brussel, waar hij studeerde bij Eric Legnini. Het is dan dat hij zijn eerste trio vormt met Sam Gerstmans & Antoine Pierre, en speelt op het Dinant Jazz Nights Festival. Daarna komt alles in een stroomversnelling en zijn eerste bejulde plaat volgt in 2012.
Met zijn trio treedt Igor Géhénot op in de bekendste Belgische en buitenlandse festivals: Jazz à Vienne, Brussels Jazz Marathon, Gent Jazz Festival, EuroJazz Festival (Mexico City), Gaume Jazz Festival, EUJAZZ in Santiago (Chili), Igloo Jazz nights (Parijs), JazzTour LDH, London Jazz Festival, Dinant Jazz Nights, JazzLab Series ... Hij is ook de pianist van de winnende band van de "Jeune Talent" competitie op de Leffe Jazz Night in 2012, het Lg Jazz Collective onder leiding van Guillaume Vierset.
Hij komt nu met zijn nieuw quartet naar de Jazzzolder met de voor ons zeer bekende Sal la Rocca, Steven Delannoye en Fabio Zamagni. Ze brengen een royaal repertoire van composities en herwerkte standards, geleid door vier sterke persoonlijkheden van de Europese jazz. Niet te missen !

Igor Géhénot: piano
Steven Delannoye: sax
Sal La Rocca: contrabas
Fabio Zamagni: drums

commentaren - recensie(s)

…Igor Géhénot…we hadden ‘m hier al es eerder, zo’n 4 jaar geleden, in trio toen wegens omstandigheden want Peer Baierlein (trompet) moest toen forfait geven wegens ziekte. Nu zit die hier weer , én in fijn, zij het deze keer weer ander muzikaal gezelschap. Uitgelaten starten we de eerste set met ‘Big Foot’ van de Canadese pianist Paul Bley, nu nog even in trio, zonder saxofonist Steven Delannoye, die wel gauw komt aanschuiven voor het mooie ‘Wait In Vain’, een ballade van bassist Sal La Rocca en van diens hand gaan we vanavond nog wel meer stukken te horen krijgen. Meteen valt ook de fijne drummer Fabio Zamagni op, iemand die ‘k nog niet eerder bezig zag maar mij meteen al met zijn spel kan bekoren…die kan er meteen al tegenaan ook in het eigen, aanstekelijke ‘ Step2 ‘ en je voelt meteen dat we het weer getroffen hebben vanavond met dit uitstekende gezelschap ! Ja, je krijgt het er al meteen warm van , na die uitstekende solo van Steven waar Igor op aansluit, Yeah ! Bas en drums stormen verder tot het perfecte end…Daarna gaan we wat bezinnen en wordt het lyrisch rustig met een ouwe standard. Drums en bas houden zich daarbij afzijdig en stil voor een duet piano/sax dat aanslaat, zo mooi en ingetogen is het…Het ‘Dear Bro’ van Sal gaat daarna de zaak terug aanzwengelen. De piano voert aan de start het hoge woord terwijl drums en bas het vuur verder opstoken zodat Steven verder de vlammen kan beroeren, mooie melodie is het ook ! Het is pas bij het volgende nummer dat Sal bevlogen als steeds weet te soleren en drummer Fabio daar gepast weet op te anticiperen, een heel ritmisch verhaal is deze waarbij ‘the urge’ uiteindelijk vakkundig afgebouwd wordt !...’Black…dinges…niet verstaan…dat set 1 daarna mag afsluiten, gaat dan nog een laatste keer flink aan het doorstappen (iets wat ik subiet, na de set, ook meteen mag gaan doen, gauw naar de bus toe, wegens de staking en dus minder bussen bij het openbaar vervoer ! De goed gevulde Mandela zaal beloont een topconcert met een warm applaus…en nu wijle weg !...

Winus

Ze openen als trio zonder sax en brengen 'Big Foot' van Paul Bley. Daarna komt saxofonist Steven Delannoye erbij, wie Igor al 10 jaar kent. Ze spelen standards maar ook eigen nummers van Sal (‘Wait in vain’ en ‘Dear bro’) en Igor (‘Step 2’) met een heerlijk opzwepend ritme.Ze spelen meestal lange nummers met regelmatige tempowisselingen en heerlijke solo’s. Zeer mooi gebracht is het intieme duo van piano en bas in de klassieker ‘Lover man’. Allemaal vakkundig gespeeld en er worden duo piano cd’s verkocht van Igor en Amaury Faye uit Toulouse

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

NO VIDEO (yet) AVAILABLE ...

Vrijdag 13 Oktober 2023 concert 1 19:30 - concert 2 21:15 hr

Nilson Matta -Brazilian voyage

Nilson Mtta, geboren in São-Paulo en als tiener verhuisd naar Rio De Janeiro, werd bekroond met een Grammy-Award met o.a. Joe Henderson. Hij heeft de Braziliaans ritmes als kind met de paplepel meegekregen en is mede door zijn invloed door de New-Yorkse jazzscene gekend als een vernieuwer van deze muziek. New-York is zijn thuisbasis sinds eind de jaren 80, maar hij speelt nog regelmatig in Brazilië en in de rest van de wereld met Trio Da Paz.
In zijn Brazilian Voyage project vertrekt Nilson Matta van de Braziliaanse roots-muziek en ritmes uit deze rijke cultuur. Maar ook in Brazilië zijn muzikanten steeds op zoek naar nieuwe invloeden in hun muziek en daardoor is ook die muziek voortdurend in beweging en ontwikkeling. Met saxofonist John Snauwaert, heeft Nilson zijn Belgische bloedbroeder bij zich. John bezocht al verschillende keren het land van de samba en werkt al zes jaar samen, aan verschilde projecten, met bassist Nilson Matta van wie hij de Braziliaanse muziek van dichter bij leerde kennen. Hij is door de organisatie Samba Meets jazz, van uit New-York gevraagd om de komende jaren te doceren in New-York en Rio De Janeiro voor een internationale Samba Meets Jazz stage.

John Snauwaert: sax
Jeanfrançois Prins: gitaar
Nilson Matta: contrabas
Christer Aerts: drums

commentaren - recensie(s)

…met wat percussie en randgeluidjes, samples die meteen een wat warme sfeer moeten suggereren opent de eerste set die het publiek meeneemt ‘on a Brazlian Voyage’ en dat zit meteen wel goed met ‘Lamento’ en John (Snauwaert, saxen) opent op sopraansax. We gaan daarna naar São Paulo waar Nilson geboren werd en waar die deze song rond schreef en dat levert meteen ook al een eerste solo op de bassnaren op en zo krijgen we d’er wel meer vanavond. Christer (Aerts, drums en percussie) toont zich een begenadigd percussionist en weet zich al meteen in te werken in het warme ritme. Vervolgen doen we met het zachte ‘21’ dat John voor z’n dochter schreef, zo’n 7 jaar terug alweer…Jeanfrançois Prins, de ervaren gitarist in de band pikt graag aan voor z’n eerste solo vanavond en hij zal ons later in het programma nog komen te verrassen met een herinnering aan Chet Baker’s romantische zingen met zijn versie van ‘I Fall in Love too Easily’( de vocale kwaliteiten laten zich evenwel niet vergelijken -……Back to Brazil daarna met een nummer van een mij onbekend Braziliaans componist en dat heeft een speelse teneur waar Nilson en John samen in opgaan. Het klinkt als vlinders die hun frêle vleugeltjes uitslaan, tenminste tot als Nilson daar solo wat in gaat bassen maar algauw wordt het dartele spel alweer hernomen…Nilson wil daarna al gaan besluiten (na 46’ ?’?) en begint aan het eigen ‘Parity’ dat gelukkig dan toch in tempo gaat toenemen en de gitaarsolo van Jeanfrançois is daarbij meer geslaagd dan z’n eerdere vocale stukje da’k dan maar gewoon als ‘sympathiek’ bestempel…Percussie en bas gaan dan samen een eindje wandelen vooraleer ook de anderen weer komen bijvallen en ’t bloed begint dan toch weer Braziliaans te stromen, een topper in het programma is het ! ..’t is dan wat afwachten of er nog wat achteraan komt maar er komt nog een mooie extra aan en da’s om te beginnen een schitterend duet gitaar/bas met het onvergetelijke ‘Body and Soul’ gevolgd door een geïnspireerd stuk Brazilian good times en een John Snauwaert is daarbij in topvorm! De set wordt uiteindelijk , mét luid applaus, besloten na 70 minuten, thanks guys !

Winus

De warme muziek van bassist en componist Nilson Matta past bij onze huidige Indian Summer temperaturen. De recente Mechelaar John Snauwaert op saxen en soms dwarsfluit eert zijn dochter in zijn gesmaakte ballade.

We onthouden vooral Matta’s eigen opzwepende “Sampa 67” waarin het jaartal verwijst naar zijn eerste wagen: een VW Beetle. John schittert op tenor sax en soms op sopraansax en er zijn toffe solo momenten van iedereen en zeker van drummer/percussionist Cryster Aerts die we o.a. kennen van in de Jazzzolder met de groep Hijaz. Ook speciale aandacht voor de sympathieke gitarist Jeanfrançois Prins en die ook eventjes in de eerst set een song “I fall in love too easily” brengt en zingt zoals Chet Baker. Nilson en Jeanfrançois schitteren ook in een duo van bas en gitaar in “Body and Soul”. “Samba de Orfeo” en “Manhã de Carnaval” uit de film Black Orfeus worden zeker niet vergeten. De veelzijdige bassist gebruikt ook af en toe zijn bas als percussie. Knappe ritmes passeren de revue zoals “Boogie Stop Shuffle” van Charles Mingus maar dan op zijn Braziliaans.

Een echt top concert. Helaas hebben ze geen platen bij, maar dan draaien we maar wat vinyl uit de rijke collectie van de bib in de pandgang.

Michel 'de Proes' Proesmans (JaZZZolder)

zie in het archief graag voor de vroegere JaZZZolderse concerten, info en reviews ...