…Er is iets met Bach en jazz, dat hoor je wel meer terugkomen bij muzikanten in binnen en buitenland. Van het expliciete ‘zo klinkt Bach in Jazz’, genre François Glorieux ben ik niet echt een liefhebber, maar muziek die subtiel doorregen wordt door klassieke riedels kan ik best wel hebben en zo lijken we meteen van start te gaan ook, met Berg solo aan de piano. Een Michael Jackson tune plakt er dan achteraan en bas en drums vallen bij in. Stefan (Lievestro, bas) gooit zich daarbij op de voorgrond en dat mag wel hoor, ferme bassist is het ! Jean-Clair de Ruwe (drums) zal vanavond niet echt zó uit de band springen maar is wel steeds gepast aanwezig zoals het hoort en da’s toch ook mooi ? Een leuke starter was dat, mooi gearrangeerd en van harte gespeeld door vakman Edwin Berg. Een tweede tune is dan een eigen compositie, Wolfgang Amadeus Mozart geïnspireerd en die gaat eveneens vlotjes de gehoorgangen in. Mooi zijn de franjes die Stefan  daarbij aan z’n basinterventies breidt. Edwin houdt ervan om bekende liedjes ‘opnieuw uit te vinden’ , ze door frisse arrangementen een nieuw leven te geven. Zo doet-ie dat ook met het magistrale’ Laat me’ van Ramses Shaffy , alweer met die zangerige bas van Stefan tussendoor. Mooi hoor, maar een jazz concert lijkt dit (tussen haakjes) intussen niet te gaan worden… Een Hollands biertje, ‘Grolsch’  rijkt dan de titel aan voor wat volgt, iets met ‘Vakmanschap’ (met een lachje erbij natuurlijk, in dit Mechelen van de wereldberoemde Carolusbieren …  En dan gaat het voor mij fout want de prima pianopartijen worden uitgebreid met niet zo’n geslaagde, aangeblazen melodicadingetjes, jammer…

Maar helaas gaan we verder op het ingeslagen pad van volksamuzement al is  Jean-Clair de Ruwe nu wel zeer aanwezig op drums en cymbalen, een  voor de rest te vergeten stukje muziek wordt het en ik hoop dat het gauw gaat beteren ook... ‘Come Closer’ draaft even later echter ook al zo voorbij en is een vingervlugge spielerei want Berg is wel een kei op de toetsen, dat wel. Alleen blijven de jazzbeluste én zeer zeker aanwezige liefhebbers in deze set alvast wel op hun honger zitten en daar verandert het ‘Bluesette van Toots, ondanks het vriendelijke voornemen van Berg helaas niks aan. Meer als ‘sympathiek’ kan er van mij voor dit concert dan ook niet vanaf…