Stadlander, de band rond de Gentse jazzpianist Stijn Engels, stelt met veel trots hun tweede album 'Shelter' voor. Voor dit album, dat op 14 februari 2025 verschijnt, liet Stijn zich inspireren door de overweldigende kracht van de natuur. De natuur als plek om te ontprikkelen, te herbronnen en nieuwe inspiratie te vinden. Met hun plaat 'Shelter' probeert Stadlander deze zoektocht naar innerlijke rust tastbaar te maken en te vertalen in hun muziek. Verhalende melodieën en beklijvende harmonie vormen nog steeds het vertrouwde recept. Het is muziek die naar introspectie voert, maar ook het leven wil doen vieren. Muziek die je aandacht opeist, betrokkenheid vraagt, maar je onbezwaard achterlaat.

De Missy Sippy All Stars zijn terug met de eerste single van hun nieuwe album 'Volume II'. Het nummer, getiteld 'Busy Bee', is geschreven door bandlid Leander Vandereecken (frontman van A Murder In Mississippi) en markeert een nieuwe stap voor het collectief.

De single werd live opgenomen in de Yellow Tape Studio in Sint-Amandsberg en biedt een prachtig voorproefje van de veelzijdigheid van het album. Wie nu al durft te dromen van warmer weer met een cocktail in de hand, kan zich laten meevoeren door 'Busy Bee'. Dit nummer vertelt het verhaal van te veel hooi op je vork nemen. Het schetst de worstelingen met een druk leven, waarbij je jezelf verliest in de chaos en je geliefden en principes op het spel staan. Terwijl de band je op sleeptouw neemt naar een zomerse avond, bezingt de 'bezige bij' zijn blues op een nostalgische sixties manier, waardoor we niet anders kunnen dan dansen en wegdromen naar een zorgeloos leven. "Leander heeft altijd de gave gehad om met zijn muziek verhalen te vertellen, en 'Busy Bee' is wat dat betreft geen uitzondering", zegt Bernd Coene, drijvende kracht achter het project.

Op vrijdag 13 december 2024 werd de single 'Some Other Time' van Brussels Jazz Orchestra & Naima Joris de wereld ingestuurd, een voorsmaakje op de EP "Saudade" die in maart 2025 verschijnt bij BJO Records. Daags nadien (14 december 2024) werd de kersverse muziek voor de allereerste keer live gespeeld tijdens een uitverkochte try-out in Hnita Jazz Club (Heist-op-den-Berg). In maart 2025 staat een releasetour gepland.

Voor Naima Joris is melancholie nooit ver weg. Zelfs een vrolijke song wordt onvermijdelijk doordrenkt met de diepe blues van haar stem. Samen met de evenwichtige kracht en het muzikale vernuft van BJO, onderneemt de zangeres met Saudade een sfeervolle reis langs het repertoire van o.a. Amália Rodrigues, Leonard Bernstein, Cesária Évora, Abbey Lincoln en Stromae. Hoewel de projecttitel "Saudade" meestal vertaald wordt als een

emotionele mix van verlies, gemis en liefde, wordt het begrip door BJO en Naima Joris benaderd met een levendige muzikale energie.

BAM! Trio is een Belgische soul/jazzband rond het Hammondorgel, een mythisch instrument uit de jazz- en gospelcultuur. Essentiële vertegenwoordigers van dit genre in België  zijn zij sinds de oprichting van de groep in 2017.  Na een eerste album getiteld "ONE" dat in 2021 uitkwam en door de critici werd geprezen, brachten ze in november 2024 hun tweede album "Keep it Simple" uit, met een special guest op enkele nummers: Bart Defoort op tenorsaxofoon.

“Let's keep it simple” is een zinsnede die de houding van het trio treffend omschrijft, dat zich verre houdt van de prestatie-eisen en complexiteit van hedendaagse jazz. Ze bieden een muzikale reis  door originele composities, sommige met heel verschillende stemmingen, maar die uiteindelijk een gevoel van evenwicht en homogeniteit achterlaten In overeenstemming met hun gewoonte om zich te omringen met special guests voor bepaalde concerten, Zo nodigde BAM! Trio de  saxofonist Bart Defoort (BJO) uit om mee te spelen op enkele nummers van het album, om zo een vierde dimensie aan de muziek te geven.  Dit is dus ook een gezamenlijk album,  een mix van generaties, culturen en invloeden, geboren in de eigenheid van de Belgische hoofdstad.  Met drie paar voeten stevig in de twintigste-eeuwse muziek en nog eens drie in hun eigen moderniteit, is Bam! een trio met een uniek geluid , moderniteit  en universeel, met een jazzalbum dat zowel nederig als verenigend is.

De opname is gemaakt door Pierre Bartholomé in Green Field Studio. Deze veelgevraagde

 geluidstechnicus (Hooverphonic, Jamie Cullum, Simple Minds, Amy Macdonald, Puggy, Ozark Henry, Arno), is bekend om zijn nauwgezette werk.  Hij is ook één van de medewerkers aan het geluid voor het Belgische radiostation 'Classic21', en zijn studio is uitgerust met een Hammond B3  en een Leslie 122 cab ,beide onmisbaar voor het trio bij de opnames van dit  tweede album.

 De mix werd gedaan door de Duitse geluidstechnicus en saxofonist Jason Seizer.  Hij is de oprichter van Pirouet records en heeft gewerkt met Kenny Werner, Dave Liebman,  Paul Motian, Mark Turner,... Jason heeft ook verschillende albums gemixt van het Amerikaanse orgeltrio   Bernstein-Goldings-Stewart in zijn studio en heeft ook samen met hen opgetreden op verschillende concerten. Meer dan een expert op dit gebied was hij dus de ideale persoon om dit album te mixen.  Voor de mastering was het Jason zelf, die erg van het album had genoten, die de diensten van zijn Weense vriend  en meester in de kunst, Cristoph Stickel (CSmastering) voorstelde. Die werd eerder  genomineerd voor een Grammy voor het beste geluid, heeft gewerkt voor ECM Records, Universal Music,  Sony Music, Warner Music, Blue Note Records,...). Cristoph gaf dus de laatste hand aan het geluid  zodat  het de muziek op zijn best naar voren bracht.

VENTILATEUR is een instrumentaal project dat geluiden uit de levendige werelden van hedendaagse jazz en postpunk combineert. De driekoppige band, bestaande uit Iben Stalpaert op drums, Jasper Hollevoet op bas en Daan Soenens op gitaar, gebruikt hoekige ritmes en vloeiende melodieën om composities te maken die zowel contrast als samenhang belichamen. De band, oorspronkelijk afkomstig uit Brugge, heeft momenteel Gent als thuisbasis.

Met een frisse mix van vocale jazz en indie neemt 'Slowly' je mee in een emotionele late night drive door de complexiteit van het moderne leven. Beïnvloed door de fluwelen tonen van Kurt Elling en José James en het rauwe randje van Pearl Jam en Smashing Pumpkins, legt dit nummer een diepe emotie vast: langzaam de grip verliezen op een wereld die overspoeld wordt door constante prikkels. Met weelderige melodieën en introspectieve teksten nodigt 'Slowly' je uit om even stil te staan en na te denken, en herinnert het nummer er ons allemaal aan om even adem te halen in een wereld die op hol slaat.

Als zoon van een Belgische missionaris die in de jaren zeventig naar Japan werd gestuurd en een Japanse vredesactiviste, weigert pianist en componist Alex Koo zich in een traditioneel hokje te laten plaatsen. Zoals het gerenommeerde Duitse Jazzthetik het verwoordde: “Alex Koo is oncategoriseerbaar". 

Met tien unieke persoonlijke tracks is 'Blame It on My Chromosomes'  meer dan een muzikaal statement; het is een vorm van zelftherapie. “De enige manier om tegenwoordig als jazzmuzikant niet in een depressie te belanden, is door jezelf te ventileren en jezelf over te geven aan je muziek”, vertelt Koo. “Muziek moet een diepere betekenis hebben dan zelfpromotie. Voor mij gaat het om het accepteren van wie ik ben en al de rest gewoon los te laten”

Voor dit album werkte Koo samen met de internationaal gelauwerde toptrompettist Ambrose Akinmusire , die meespeelt op twee tracks. Een van deze nummers, 'Jonass', is opgedragen aan Koo zijn jeugdvriend die tragisch is verongelukt, wat een diep emotionele extra dimensie aan het album geeft. “Toen we pubers waren, gingen we skaten en stomme dingen doen, bijvoorbeeld met winkelwagentjes, geïnspireerd door Jackass”, herinnert Koo zich. “Daarom noemden we Jonas 'Jonass'- hij had de grootste lach die je je maar kon voorstellen, ronduit besmettelijk. Tegelijkertijd was hij de meest roekeloze onder ons.” 

Koo, die reeds werd bejubeld door het gerenommeerde Amerikaanse Downbeat Jazz Magazine als “verbluffend origineel”, staat bekend voor zijn muziek die genres overschrijdt en moeiteloos jazz en hedendaags klassiek mengt met elementen van filmmuziek tot zelfs indie. Als geboren en getogen West-Vlaming begon hij zijn muzikale carrière al van zijn vijfde als klassiek wonderkind. Later, in zijn tienerjaren, ontwikkelde hij een passie voor jazz en improvisatie, waarna hij snel lof oogstte van enkele jazzlegendes zoals Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau.  Koo werd zelfs al omschreven als “van hetzelfde zeldzame hoge niveau als Keith Jarrett” (Trouw).  Zo werd zijn album uit 2019, 'Appleblueseagreen', met Mark Turner en Ralph Alessi, ook geselecteerd in Downbeat's Best Albums of the Year.

Liefde is één van die thema's waar muzikanten nooit genoeg van krijgen. 'True Bird’ , de tweede single van het nieuwe album van Matt T Mahony, gaat over de liefde, meer bepaald over de ware liefde. Wat is ware liefde? Maakt een verblindende perceptie elke liefde tot de ware, of kunnen we pas van ware liefde spreken aan het einde van ons leven?  Wat we aanvankelijk als ware liefde zien, kan het jaar nadien alweer voorbij zijn. Matt T zoekt beeldspraak bij vogels. Sommige trekvogels gaan plots op verschillende banen vliegen en zien elkaar nooit meer terug. 'True Bird' gaat over de pijn van afscheid in combinatie met oogverblindende verliefdheid.

'True Bird' start met een pop-achtige drumbeat van Jan Van Steenbrugge waar de bas van Mattias Geernaert en de dromerige gitaar van Matt T Mahony mooi bij aansluiten. Een ideale basis voor de melancholische klank van de chromatische mondharmonica van Olivier Vander Bauwede. Gitaar en harmonica spelen in eerste instantie een Marc Ribot-achtige riff om daarna ruimte te laten voor de warme stem van Matt T Mahony. Hoogtepunt van het nummer is de solo van de mondharmonica, die Toots-gewijs alle emoties op je loslaat.

'Muggy Days' is de openingstrack én de vierde single van ‘Good Man Blues’, het nieuwe album van Matt T Mahony (release: 10 januari 2025). 'Muggy Days' is het vervolg op de eerdere singles 'Run Away', 'True Bird' en 'Jetlagged'.

Het is misschien vreemd om in december een nummer uit te brengen over ondraaglijke hitte maar dat is precies waar dit nummer over gaat. Overmatig zweten zuigt alle energie weg en je kan weinig anders doen dan wachten tot de duisternis valt, hopend op een nachtelijke bries die verkoeling brengt.

Gooi bovenop deze verzengende hitte nog wat mentale twijfel, en dan beland je bij het onderwerp van deze song. Gevoelens van verwarring en onzekerheid treden op de voorgrond. Matt T zingt over de drang om zich te verstoppen en alle oordelen te ontwijken. Zelfs het eigen spiegelbeeld wordt vermeden. 

‘Muggy days’ is geschreven op een oude ‘national resonator’ gitaar en Matt T laat zich inspireren door het gitaarwerk van Son House. Hoewel de fuzz en de overstuurde gitaar een moderne twist geven aan ‘Muggy Days’, blijft de song geworteld in de traditie. Luister bijvoorbeeld naar de zang die gedubbeld wordt door een slide-gitaar. Dit doet denken aan klassiekers als ‘Dark Was The Night, Cold Was The Ground’ van Blind Willie Johnson. Niet toevallig nam ook Ry Cooder een versie op van dit nummer, te vinden op de soundtrack van ‘Paris, Texas’, een grote inspiratiebron voor zowel de muziek als het artwork van deze single.

Voor 'Muggy Days' ruilt Olivier Vander Bauwede zijn gebruikelijke harmonica’s in voor een lap steel terwijl bassist Mattias Geernaert en drummer Jan Van Steenbrugge voor een passende swampy groove zorgen.